Eetstoornissen: Anorexia, Boulimia, BED etc. (Deel 3)

Ik eet ook weleens een heel pak koekjes leeg.

Waarmee ik wil zeggen dat iedereen zichzelf weleens te buiten gaat en dat dat een stuk aanlokkelijker is als je een beetje in een dip zit. Je hoeft jezelf er niet zo druk om te maken: je had er kennelijk zin in, so what? Het schuldig voelen omdat je ging eten in plaats van te reflecteren is ook niet nodig, want gezien je berichtje in dit topic ben je nu al genoeg aan het reflecteren!

En dan nog iets over danswedstrijden: juries zijn echt zo partijdig als de pest! Meermaals meegemaakt. Bovendien lijkt het me nogal logisch als je zenuwachtig bent als je pas zo kort danst en in een hoge groep wordt geplaatst. Dat zal je uitstraling niet ten goede komen en dat is nou juist waar zo'n hele wedstrijd om draait...

Met andere woorden: kop op, het is allemaal zo erg niet! Je hebt lekker gesport, en daarna goed gegeten. Die dropjes had je kennelijk even nodig, maar zo lang dat niet elke week een paar keer gebeurt is er niks aan het handje meid!

quote:

Op zaterdag 8 oktober 2005 15:02 schreef Mea.Culpa het volgende:
Het is heerlijk, zou deze week bericht krijgen van de hulpverleningsinstelling, maar heb dus niets gehoord. Frustrerend

@Mea.Culpa: Dat is zeker frustrerend! Bij mijn vriendin duurde het ook een tijdje, maar ze zijn je niet vergeten hoor! Wat voor bericht moet je krijgen als ik vragen mag?

quote:

Op zaterdag 8 oktober 2005 12:33 schreef _Surface het volgende:
Ik heb echt een gans vertekend beeld over dik en dun, en iemand zei me dat dit wel op een eetstoornis lijkt, maar ik weet zelf niet goed wat ervan te denken. Ik voel me niet goed in mn vel, ik walg echt van mijn eigen lichaam in de spiegel te zien.
Ik heb periodes dat ik echt veel eet, maar ik heb ook periodes dat ik probeer toe te komen met 1 gewone maaltijd op een dag. En erg genoeg ben ik echt jaloers op meiden met een "anorexiafiguurtje", hoe ziek het ook klinkt. Ik vind mezelf gewoon zwak omdat zij het wel kunnen om zo te vermageren, en ik niet...
Wat is er nu mis met mezelf?

@_Surface: het is inderdaad niet echt normaal als je van je eigen lichaam walgt, maar het hoeft niet per sé een eetstoornis te zijn. Een verminderd zelfbeeld zou bijvoorbleed ook mogelijk zijn, en misschien is het zelfs een periode. Hoe lang heb je dit al? Het is voor een buitenstaander natuurlijk onmogelijk om een diagnose te stellen, en zelf kun je dat momenteel misschien ook niet, maar het is wel iets om goed in de gaten te houden! Kun je niet een keer een psych opzoeken?
Hou in elk geval echt je eetpatroon goed in de gaten, want dat is inderdaad te onregelmatig. Vind de KRACHT om regelmatig te eten, want dan ben je pas echt sterk bezig! Vraag aan elke anorexia-patient wat ze liever zouden hebben gedaan: ingrijpen toen de stoornis nog jong was, of er vol in gaan? Iedereen zal antwoorden dat het het niet waard is, dat het zo ongelovelijk moeilijk is als de eetstoornis eenmaal je leven in bezit heeft genomen. Dus zelfs al heb je het kleinste vermoeden: consulteer een specialist en vecht ertegen!

Dan nog iets: aanstaande woensdag is er een voorlichtingsavond over anorexia. Het is in Zeist. Meer informatie vind je hier.

[ Bericht 66% gewijzigd door Ami80 op 10-10-2005 08:40:28 ]

@Ami80.. voor een intake. maar ik heb nu formulieren die ik in moet vullen.. en het kan nog wel een maand duren voordat er een intake plaats kan vinden.. nah goed.. 't is wel best

Ok, een goede vriendin van mij heeft anorexia, ik weet 't zeker.. ze zegt dat ze geen probleem heeft, en al had ze dat wel, was 't nog niet mijn probleem...

wat ze bijv gister heeft gegeten:
1 boterham, 1,5 aardappel, hapje groenten

vandaag:
1 hap vlees, wat groenten

wat moet ik in godsnaam doen? dit gaat NIET goed, en ze ziet 't zelf niet eens!

quote:

Op woensdag 12 oktober 2005 01:51 schreef erikkll het volgende:
Ok, een goede vriendin van mij heeft anorexia, ik weet 't zeker.. ze zegt dat ze geen probleem heeft, en al had ze dat wel, was 't nog niet mijn probleem...

wat ze bijv gister heeft gegeten:
1 boterham, 1,5 aardappel, hapje groenten

vandaag:
1 hap vlees, wat groenten

wat moet ik in godsnaam doen? dit gaat NIET goed, en ze ziet 't zelf niet eens!

Ja, dat is wel heel weinig, daar kan ze echt niet zomaar de dag mee doorkomen. Je weet zeker dat ze echt maar zo weinig eet? Dat ze niet als er niemand bijzit wel meer eet? Ik ben bang dat je er nog weinig aan kan doen, als ze zelf niet ziet hoe verkeerd ze bezig is... Je kan haar wat informatie over eetstoornissen toespelen, misschien dat ze dan wat in gaat zien..

Ik had gisteravond voor de eerste keer die andere groep. Komen ze er doodleuk mee aanzetten dat als degene die er vanavond niet was, er volgende week nog niet is, de groep niet doorgaat. Beetje raar geregeld dus. Verder was het voor mij wel weer een eye opener. Ik heb heel veel herkenning gehad, herkende zelf ook heel veel van wat er verteld werd.... Het is fijn om met mensen te praten die ook al een eind uit de eetstoornis weg zijn, maar die ook nog weten hoe vervelend het is als je er weer teveel mee bezig gaat zijn.

Erikll, misschien heeft ze gewoon net een voedselvergiftiging of buikgriep of zo gehad of heeft ze last van d'r maag? Doet ze dit al langer? Ik eet ook wel eens een week bijna niks behalve sap, bouillon en melk als m'n maag weer opspeelt, maar dat doe ik dan niet om te lijnen.

Trouwens als ze stiekem aan het eten is en voor de buitenwereld de schijn wil ophouden dat ze maar weinig eet heeft ze ook psychische problemen lijkt me.

Volgens mij is dit het meest actuele topic over eetstoornissen wat ik kon vinden..

Ik zit met een dilemma. Ik woon al een paar jaar in een studentenhuis en een medebewoonster heeft volgens mij boulimia. Haar maaltijd is beperkt tot soep en komkommer, maar ondertussen kom ik wel bergen snoepgoed tegen. Als ik foto's van haar zie van een paar jaar terug is ze heel erg mager, nu wisselt dat nogal. Er zijn genoeg aanwijzingen hier dat ze regelmatig haar eten er uit gooit. Haar opvoeding werkt ook niet echt mee: haar ouders waren al blij als hun kinderen patat aten, gewoon om t idee dat ze iets aten..

Moet ik haar hier op aanspreken, ook al ben ik helemaal geen goede vriendin van haar? Werkt dit niet juist averechts? Graag tips, want ook al is het geen vriendin, ik kan het niet aanzien dat ze zo leeft..

quote:

Op woensdag 12 oktober 2005 13:24 schreef Sessy het volgende:
Erikll, misschien heeft ze gewoon net een voedselvergiftiging of buikgriep of zo gehad of heeft ze last van d'r maag?

nee, dat heeft ze niet

quote:

Doet ze dit al langer?

Ja, al zeker een half jaar...

quote:

Ik eet ook wel eens een week bijna niks behalve sap, bouillon en melk als m'n maag weer opspeelt, maar dat doe ik dan niet om te lijnen.

dat lijkt me nu echter niet het geval...

quote:

Trouwens als ze stiekem aan het eten is en voor de buitenwereld de schijn wil ophouden dat ze maar weinig eet heeft ze ook psychische problemen lijkt me.

Ze probeert niet de schijn op te houden dat ze weinig eet, ze doet 't ook...

Als ze stiekem zou eten, zou ze wellicht wat meer wegen... 48 kg met 1.75 meter lijkt me niet helemaal het goede gewicht namelijk... een kilo of 10 kan er best bij (dan klopt d'r bmi weer)

quote:

Op woensdag 12 oktober 2005 09:21 schreef teigan het volgende:

[..]

Ja, dat is wel heel weinig, daar kan ze echt niet zomaar de dag mee doorkomen. Je weet zeker dat ze echt maar zo weinig eet? Dat ze niet als er niemand bijzit wel meer eet?

Ze heeft een goede vriendin die ook vermoedt dat ze anorexia heeft... als zij erbij is, eet ze (onder druk) iéts meer...

sssstttt, ik zou haar er denk ik eens mee confronteren, vraag er eens naar, en maak ook duidelijk dat je je zorgen maakt om haar. Het kan namelijk een goede eye opener zijn om te merken dat het niet stiekem is wat je doet, dat anderen het ook wel zien. Zo te horen is het al een tijdje aan de gang... iig goed van je dat je je er zorgen om maakt!!

erikll het klinkt inderdaad echt niet goed. Weet je ook waarom ze zo weinig eet? Is ze verder ook heel onzeker over zichzelf? Probeer het eens voorzichtig uit te vissen en kijk of je haar iig naar de huisarts kan krijgen. Ze is echt veels te licht, haar bmi is 15.9, qua gewicht kan ze zo de opname in, klinkt lullig, maar het is wel de waarheid.

Beste erikkll, wat is het frustrerend om een vriendin zichzelf zo de nesten in te werken. Je kunt weinig doen, want als ze inderdaad een eetstoornis heeft dan moet ze daar zelf achter komen. Dat kan niemand anders voor haar doen. Je kunt haar er wel een beetje bij helpen door haar een spiegel voor te houden (figuurlijk): laat zien dat het niet normaal is wat ze doet. Laat ook zien wat voor gevolgen haar gedrag heeft: voor haarzelf en voor haar omgeving. Je mag je zorg best uiten, maar maak geen verwijten, want dat werkt averechts. Geef haar des noods op een goed moment wat informatie over eetstoornissen (koop een boekje of bestel een paar brochures van bijvoorbeeld de sabn). Je kunt weinig doen, en je zal niet meteen positieve reacties krijgen, maar het is de enige manier waarop je er voor haar kunt zijn. Het beste kun je dit soort confrontaties afwisselen met leuke dingen, want dat houdt het dragelijk voor zowel jou als haar. Gewone gesprekken over het dagelijks leven blijven ook van groot belang, dat benadrukt bijna elke ex-eetstoornispatient.

Succes ermee...

Ami80, hoe gaat het nu met jouw vriendin? Je bent nogal stil de laatste dagen...

Goed, ook even een update van mij, want er is weer aardig wat gebeurd de afgelopen week. Dit weekend heeft mijn vriendin het aan haar ouders verteld, dus daar kwamen nogal wat emoties bij kijken natuurlijk. Schuldgevoel vooral, want het voelt alsof ze haar ouders teleurstelt, kwetst, en alsof ze het zorgenkindje is. Dat zit haar natuurlijk niet lekker. Als het goed is ziet ze haar ouders dit weekend weer en ik hoop dat dat een beetje goed gaat. Ik ben er gisteren geweest om wat te praten met haar ouders en wat informatie te geven over anorexia, over wat hun dochter momenteel allemaal meemaakt, en over hoe ze zich het beste kunnen gedragen, want daar hadden ze wel hun twijfels over. Zo goed mogelijk geprobeerd hen er een beetje wegwijs in te maken dus, maar ik ben ook geen specialist of zo. Nou ja, alle beetjes helpen. Eigenlijk heb ik ook gewoon benadrukt dat hun dochter dezelfde blijft en dat ze bij onzekerheden ook gewoon aan mijn vriendin kunnen vragen hoe ze het beste met een bepaalde situatie kunnen omgaan. Ik hoop dat het het weerzien wat vergemakkelijkt.

Verder heeft ze begin deze week een gesprek gehad bij de kliniek, en ze wordt hetzij komende maandag, hetzij de maand daarop opgenomen. Dat hangt nog een beetje af van bepaalde dingen die mijn vriendin nog wil afronden. Nog steeds staat ze er negatief tegenover en doet ze het niet voor haarzelf. Maar misschien is er toch een klein stemmentje daar binnenin dat haar zegt dat het beter is. Maar ze is verschrikkelijk bang voor wat komen. Erover praten doet ze nauwelijks: het blijft stil bij haar. Ik heb bijvoorbeeld een paar keer proberen te bellen, maar geen respons. Nou, dan weet ik inmiddels wel genoeg: ze heeft het te moeilijk.

Dus het zijn spannende tijden. Wordt ze opgenomen en hoe zal dat dan gaan? Of wordt het nog een maand uitgesteld en kan ze ernaar toe groeien of wordt ze steeds angstiger voor het moment van opname? Erg moeilijk allemaal, dus ik probeer maar een beetje te steunen door toch contact te proberen te leggen (mailtjes, smsjes). Ik hoop dat ze er uit komt.

quote:

Op vrijdag 14 oktober 2005 09:15 schreef teigan het volgende:
Ami80, hoe gaat het nu met jouw vriendin? Je bent nogal stil de laatste dagen...

Dat is toeval! Ik was net aan het typen en moest er tussendoor even uit om de auto van de garage op te halen!

Zo Ami80, het komt allemaal steeds dichterbij zo... Wel jammer dat ze er niet over wil praten... Voor jou en haar ouders is het misschien ook een idee om eens contact op te nemen met sabn, zij organiseren ook dagen voor omstanders. Ik vind het goed en dapper van haar dat ze het haar ouders verteld heeft, hopelijk steunen ze haar en laten ze haar zo zien dat zij sowieso van haar houden..
Ik vind dat je het heel goed hebt gedaan zo, je legt dingen uit zodat ze je vriendin beter snappen, en toch leg je uiteindelijk wel weer de bal bij haar, ze moeten het haar vragen als ze twijfelen..

Maar hou jij het nog een beetje vol? Zorg ervoor dat je ook nog ruimte voor jezelf houdt, jij bent ook een persoon, en hoe graag je er ook voor je vriendin wilt zijn, zorg dat je jezelf niet kwijtraakt..

Ik moest net aan jou denken, ik had van jou nog geen reactie gezien op mijn stukje over de therapie van dinsdag, terwijl ik het ergens wel een beetje verwacht had.... En van mezelf weet ik dat als het druk is/niet helemaal goed gaat, ik hier ook minder te vinden ben...

Hou je taai he

quote:

Op vrijdag 14 oktober 2005 09:57 schreef teigan het volgende:
Zo Ami80, het komt allemaal steeds dichterbij zo... Wel jammer dat ze er niet over wil praten... Voor jou en haar ouders is het misschien ook een idee om eens contact op te nemen met sabn, zij organiseren ook dagen voor omstanders. Ik vind het goed en dapper van haar dat ze het haar ouders verteld heeft, hopelijk steunen ze haar en laten ze haar zo zien dat zij sowieso van haar houden..

We (mijn vriendinnetje en ik) zijn toevallig afgelopen woensdag naar de voorlichtingsdag van de stichting HE zelfhulp geweest. Dat was wel goed, want hoewel er niks verteld werd wat we nog niet wisten, was er wel een hoop herkenning. Bovendien staan we allebij in contact met iemand van die stichting, een ervaringsdeskundige, en het was heel leuk om haar te ontmoeten.
Over twee weken is er weer zo'n dag, maar dan over het omgaan met mensen met een eetstoornis. Dat heb ik ook gezegd tegen de ouders van mijn vriendin en hopelijk gaan ze mee...

quote:

Ik vind dat je het heel goed hebt gedaan zo, je legt dingen uit zodat ze je vriendin beter snappen, en toch leg je uiteindelijk wel weer de bal bij haar, ze moeten het haar vragen als ze twijfelen..

Dankjewel voor je bemoedigende woorden, want ik had er wel twijfels over: bemoei ik me er niet teveel mee, zit ik er niet teveel tussen? Ik wil geen intermediair worden of zo natuurlijk. Ik denk dat het wel los zal lopen... Het voelde in elk geval wel goed.

quote:

Maar hou jij het nog een beetje vol? Zorg ervoor dat je ook nog ruimte voor jezelf houdt, jij bent ook een persoon, en hoe graag je er ook voor je vriendin wilt zijn, zorg dat je jezelf niet kwijtraakt..

Ik moest net aan jou denken, ik had van jou nog geen reactie gezien op mijn stukje over de therapie van dinsdag, terwijl ik het ergens wel een beetje verwacht had.... En van mezelf weet ik dat als het druk is/niet helemaal goed gaat, ik hier ook minder te vinden ben...

Hou je taai he

Ja, ik hou het wel vol. Het allermoeilijkste is weten dat ze weer diep in de put zit, en geen contact kunnen krijgen. Want ik wil er voor haar zijn, haar troosten, haar moed inpraten. Of ik dat uberhaupt kan is vers 2 natuurlijk, maar voor mezelf zou het wel goed zijn om dichter bij te kunnen staan. Ik zal voor mezelf ook weer tegenwicht moeten creëren, want dat tegenwicht kan ik straks niet meer vinden door leuke dingen samen met haar te doen aangezien ze straks hopelijk in de kliniek zit. Gaat wel moeilijk worden, maar ik ga het wel proberen. Goed van je dat je me daarop wijst...

Ik moet je bekennen dat ik je stukje over je therapie wel gelezen had, maar niet had gereageerd omdat er teveel dingen door mijn eigen hoofd spelen. Op voor de herkansing?

Ik wil alleen maar overgeven...
De drang komt weer terug. Maar ik ben sterker dan die drang.
Het gaat nu 2 daagjes niet zo goed met me, emotioneel ben ik een wrak. Ik huil veel, stress veel, slaap slecht, eet erg ongezond en ben er dus achter gekomen dat ik weer m'n vinger in m'n keel wil steken.
En ik dacht nog wel dat ik nu wél met verdriet om kon gaan. Ik weet niet eens waarom ik dit nu post.. .

Maar ja.. Ik blijf wel even uit de buurt van de wc. Misschien gaat het straks wat beter.

Ofzo.

Little_Angel, ik kan me heel goed voorstellen dat je die drang hebt. Het is ook logisch, want het is een tijd geleden een uitvlucht voor je geweest. Een verkeerde uitvlucht, dat weet je nu, want het verslechterde de situatie meer dan dat het oploste. Ga de confrontatie met je gevoel aan meid, vecht ertegen. Dat zul je steeds weer moeten doen en na verloop van tijd zul je merken dat het je minder moeite gaat kosten. Vertrouw in jezelf, je bent niet voor niets zover terug gekomen.

quote:

Op vrijdag 14 oktober 2005 18:55 schreef Ami80 het volgende:
Little_Angel, ik kan me heel goed voorstellen dat je die drang hebt. Het is ook logisch, want het is een tijd geleden een uitvlucht voor je geweest. Een verkeerde uitvlucht, dat weet je nu, want het verslechterde de situatie meer dan dat het oploste. Ga de confrontatie met je gevoel aan meid, vecht ertegen. Dat zul je steeds weer moeten doen en na verloop van tijd zul je merken dat het je minder moeite gaat kosten. Vertrouw in jezelf, je bent niet voor niets zover terug gekomen.

Dat beurt me toch wel een beetje op, .
Ik kan gewoon erg slecht met verdriet omgaan, en dan ben ik geneigd mezelf te ''straffen'' door dus alles er maar uit te gooien. Om vervolgens tegen mezelf te zeggen; ''zie je? Je bent wel zwak!''
Het klinkt waarschijnlijk erg sneu, maar ik kan er niks aan doen. Ik weet niet zo goed hoe ik de confrontatie met die rotgevoelens aan moet gaan. Het enige wat ik doe is óf overgeven, óf naar de pillen grijpen (tegen stress e.d.).

Als ik me bedenk dat het normaal is als je je een keer niet goed voelt, dan word ik wel wat rustiger, maar net niet rustig genoeg. .

Ook van mij ff een update-je... Ze hield steeds vol dat ze géén probleem had... maar dat ze wél zag dat ze te weinig at.. ik heb haar een érg minimaal lijstje gegeven...

's ochtends: 1 boterham
's middags: 1 boterham
's avonds: avondmaal, minstens 3,5 aardappel, 2 lepels groente, vlees

ze zegt dat ze 't ging doen, en als 't niet lukte, dat ze idd een 'probleem' had...

ze zegt dat ze het niet doet om af te vallen, maar gewoon geen honger heeft... dat lijkt me enigszins logisch, als je al een half jaar bijna niets meer eet, na een tijdje zal je maag wel krimpen tot formaat doperwtje ofzo

maargoed dat gaat ze iig per dag proberen te eten, een hele vooruitgang, al zeg ik 't zelf!

Erik, hulde voor de oplossing

quote:

Op maandag 10 oktober 2005 08:31 schreef Ami80 het volgende:

@_Surface: het is inderdaad niet echt normaal als je van je eigen lichaam walgt, maar het hoeft niet per sé een eetstoornis te zijn. Een verminderd zelfbeeld zou bijvoorbleed ook mogelijk zijn, en misschien is het zelfs een periode. Hoe lang heb je dit al? Het is voor een buitenstaander natuurlijk onmogelijk om een diagnose te stellen, en zelf kun je dat momenteel misschien ook niet, maar het is wel iets om goed in de gaten te houden! Kun je niet een keer een psych opzoeken?
Hou in elk geval echt je eetpatroon goed in de gaten, want dat is inderdaad te onregelmatig. Vind de KRACHT om regelmatig te eten, want dan ben je pas echt sterk bezig! Vraag aan elke anorexia-patient wat ze liever zouden hebben gedaan: ingrijpen toen de stoornis nog jong was, of er vol in gaan? Iedereen zal antwoorden dat het het niet waard is, dat het zo ongelovelijk moeilijk is als de eetstoornis eenmaal je leven in bezit heeft genomen. Dus zelfs al heb je het kleinste vermoeden: consulteer een specialist en vecht ertegen!

Dan nog iets: aanstaande woensdag is er een voorlichtingsavond over anorexia. Het is in Zeist. Meer informatie vind je hier.

Ik heb zo al een laag zelfbeeld, dat is al jaren zo. En ik sukkel ook al een jaar of 6 met problemen ivm eten en gewicht enzo.
Naar een psych durf ik niet echt gaan, ik kom uit een heel gelukkige familie, en heb een doodnormale opvoeding gehad. Ik vrees dat hij/zij zal zeggen dat ik me gewoon aanstel...
Ik heb me al geïnformeerd over zowat alle eetstoornissen, maar ik denk niet dat ik een eetstoornis heb, want het lukt me gewoon niet om echt veel af te vallen.

Hallo,
Voor het eerst een berichtje van mij in dit topic, om even jullie advies te vragen. Eerst kort iets over mezelf. Ik ben 22, heb ruim 3 jaar boulimia, therapie gehad, en hele depressieve periodes gekend. Sinds een paar maanden gaat het wat dat betreft best goed; minder eetbuien, niet meer depressief en weer kunnen genieten van het leven. Echter, zo'n 2 a 3 keer per week gaat het nog steeds wel mis. Ik werk heel veel (fysiek werk; in de horeca) en als ik in mijn vrije tijd nog eens bezig ben met eten en overgeven breekt dat behoorlijk op, dat is vanmiddag wel gebleken.
Ik was aan het werk, werd heel duizelig (had wel gewoon ontbeten) en heb uiteindelijk bijna 2 uur in een kamer achteraf gezeten, waarbij ik regelmatig even wegzakte (flauw viel). Ik had inmiddels mijn suikers, koolhydraten, zout etc allemaal binnen maar ik ben me er niet veel beter door gaan voelen. Nu ben ik thuis, iets minder duizelig, maar nog steeds erg slap en misselijk (nogmaals, komt niet van voedseltekort). Ik besef dat ik door de jaren heen van alles kapot heb gemaakt in mijn lijf, maar weet iemand waar deze symptomen (van vanmidag) vandaan kunnen komen; ijzertekort/kaliumtekort bijv?? En nog belangrijker, wat kan ik daar aan doen?? Ik zal ma. iig even naar de huisarts gaan en bloed laten prikken maar op het moment ben ik bang, ongerust en als iemand er al iets zinnigs over kan zeggen wil ik liever mijn geduld niet langer op de proef stellen.
Sorry voor het lange verhaal, en bvd.

Ik vrees dat niemand hier je dat kan vertellen. Het kan zoveel zijn: mineralentekorten, suikerspiegel, hormoonschommelingen, een verstoord metabolisme. Hoe lang heb je al last van deze misselijkheid?

Wat ik zou doen: mezelf een beetje in bescherming nemen door even een vriend(in) te laten komen om een oogje in het zijl te houden. Dat kan in elk geval geen kwaad en je zal er in elk geval rustiger van worden. Duizeligheid kan ook door hevige emotie komen, bijvoorbeeld bij stress, en op deze manier kun je dat misschien wat minderen...

_Surface: wat een psychotherapeut in elk geval niet zal doen is zeggen dat je je aanstelt. En zelfs al zou dat zo zijn, dan nog zou daar iets achter schuilen. En als je niet voor je eetproblemen gaat, dan kun je in elk geval voor je zelfbeeld gaan, want je kunt anders over jezelf leren denken. Een psycholoog kan je daar handvatten voor aanreiken, tips geven, en dan kun je zelfstandig aan jezelf werken. Daar is niks engs of vreemds aan. Jezelf accepteren maakt het leven echt een stuk makkelijker...

Hoe is het met Esto en Wolkje?