Eetstoornissen: Anorexia, Boulimia, BED etc. (Deel 3)

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 10:48 schreef Sunrise1984 het volgende:
heb ik erna een bruine boterham gegeten en binnengehouden, en nu voel ik me daar weer schuldig over!

Nergens voor nodig! Als je jezelf uithongert, wordt je haar dof, je tanden en nagels worden niet mooi, je huid wordt grijs en droog en hangt los aan je botten zodat je 10 jaar ouder lijkt, je hebt geen energie meer wat ook gelijk aan de lichaamshouding te zien is. Dan kun je beter een beetje dikker zijn en dat allemaal niet hebben dan dat allemaal, toch? Dat is toch veel mooier?
En een bruine boterham zit boordevol vezels en vitamines.
Je hebt goed gedaan meid.

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 15:23 schreef Esto het volgende:
Ik kan mezelf ook wel voor m'n kop slaan.

Ik heb zo'n lieve vriend, en ik kan altijd met hem praten, staat altijd voor me klaar. En nog vertik ik het om te vertellen wat me dwars zit. Afgelopen zondag een goed gesprek over gehad, en ben er achter gekomen dat hij denkt dat ik, even grof gezegd, gestopt ben met die vinger in m'n keel te steken. Nou dat is dus niet zo, maar omdat ik er zo weinig over praat.... Nouja... is hij dat dus gaan denken. Snap heel goed dat hij er boos over geworden is, maar het was geen leuk gesprek!

Ben zo stom

Zoals je weet sta ik ook aan de andere kant van de relatie en ik herken wel wat je doet: weinig tot niet communiceren over je eetstoornis met de mensen die je lief zijn. Mijn vriendin doet dat ook niet, sterker nog, als het wat minder goed gaat dan vermijdt ze elk contact. Dat doet pijn, want het voelt alsof je niet wordt vertrouwd. Dat noncommunicatieve schept een afstand in tijden waarin je elkaars steun hard nodig hebt.

Ik kan me dus goed voorstellen dat je vriendje boos reageerde: hij kreeg opeens te horen dat het niet echt goed gaat met degene van wie hij houdt, en hoewel hij misschien wel een vermoeden had is dat altijd heftig om te horen. De boosheid is dan ook niet zozeer om het feit dat je nog niet van je eetstoornis af bent, maar omdat je niet verteld hebt wat er scheef zit en waarom je naar het braken blijft grijpen.

De vraag is dus: vertrouw je je vriendje genoeg en houd je genoeg van hem om iets opener over je eetstoornis te zijn? Je zult merken dat als je wat opener bent, je vriendje niet voor verassingen komt te staan, en bovendien het gevoel zal hebben dat hij je kan steunen. Ik begrijp dat het geven van dit soort openheid heel kwetsbaar maakt. Maar in een goede en eerlijke relatie wordt van kwetsbaarheid geen misbruik gemaakt, dus je hebt niks te vrezen.

Over de gedachte dat het makkelijker voor je vriendje is als je eerlijk tegen hem bent heeft Judith Herzberg ooit een mooi gedicht geschreven. Het is een gedicht waar ik wel veel bij stil heb gestaan de afgelopen tijd.


Liedje

Lieg alsjeblieft niet tegen me
niet over iets groots niet over iets
anders. Liever hoor ik het
vernietigendste dan dat je liegt
want dat is nog vernietigender.

Lieg niet over de liefde
iets dat je voelt of iets dat je
zou willen voelen. Liever word ik
bedroefd dan dat je liegt
want dat is nog bedroevender.

Lieg niet tegen me over gevaar
want ik voel toch je angst
en wat ik gewaar word is waar
of ik ken je niet en dat
is nog gevaarlijker.

Lieg niet tegen me over ziekte
liever kijk ik die diepte in
dan dat ik mij verlies in één
van jouw lieve verzinsels
want daarmee verlies ik me dieper.

Lieg niet tegen me over sterven
want zo lang we er nog zijn
vind ik dat toegangsloze
niet mededelen wat je denkt
erger en zo veel doder.

Besef wel dat het introvert zijn als een van de oorzaken van je eetstoornis geldt: het niet kunnen uiten en delen van emotie. Goed van je dat je nu gaat proberen het te zeggen als er iets is. Als dat lukt dan ben je een aardige stap verder!

gedichtje is heel mooi...

spreekt mij ook wel aan..
Ik zeg het nu gewoon als ik weer zin heb om heel veel en ongezond te gaan eten, als de gedachten in mijn hoofd mij te veel worden enzo...

En dat lucht wel op...
Nu kan ik ook eindelijk eens een potje huilen als ik me rot voel, ipv dat ik maar weer ga eten.

Anorexia en bolimea zijn beide niet goed. Je voelt je hetlekkerst op je ideale gewicht. Grof geschat is dat je lichaamslengte in centimeters minus 100. 1 meter 75 -> +-75 Kilo.
Doe eens de confronterende BMI test. Probeer nu eens in de goede zone te blijven.
Voor bolimea wordt dat lijnen en voor anorexia betekend gewoon gezond en matig eten. Bouw dat langzaam op.
Ik weet dat het heel makkelijk praten is, maar toch meen ik het. Ik ben zelf al sinds januari 16 kilo kwijt via goede magere voeding. En ja hoor, ook ik kan me best een biertje zo nu en dan permitteren. Daar wordt je écht niet meteen dikker van. Waar anorexia patienten bang voor zijn is dat ze dik worden. Dat gebeurd alleen maar bij structureel te vet en te calorierijk eten en zeker niet als je gezond en mager eet (www.voedingscentrum.nl).

There's still hope

Wow Teigan, echtwel fijn! Een andere uitlaatklep dus, eentje waar je jezelf niet schuldig over hoeft te voelen. Echt alle respect, ben zomaar blij dit van je te lezen!

Nu ben ik er eens met wat beter nieuws, werd tijd hè . Heb al sinds de laatste keer mn eten binnengehouden. Oké, het is niet veel, maar ik hou het binnen. Vind het zelf toch al weer heel wat. Aan de ene kant moeilijk, aan de andere kant ben ik trots op mezelf.

Mijn vriend weet trouwens niet wat er precies speelt. Hebben pas anderhalve maand iets en dit is me toch echt te persoonlijk om nu te vertellen. Hij ziet wel dat ik veel ben afgevallen en heeft wel iets gezegd als: ''als je zo doorgaat blijft er niets van je over'', maar verder dan dat is het niet gegaan eigenlijk.

Ami80, ik vind het echt geweldig hoe jij er voor je vriendin bent.

Liefs

tvp'tje voor morgen
Net delen 1 en 2 gelezen. Heb een zusje dat al jaren een eetstoornis heeft maar waarover ik niet met haar kan praten. En ik weet niet goed hoe ik er mee moet omgaan, omdat ik ondertussen de signalen wel herken. Bvb op de familiebarbeque, ze eet behoorlijk veel (meer dan de meeste gasten), drinkt wat en gaat dan naar binnen 'om iets warms te zoeken, ik heb het koud'...
Boulemia Nervosa dus...

@sunrise'84: Kan me voorstellen dat het soms rot voelt, maar onthoud dat het een overwinning is op jezelf, want je geeft niet toe! Op naar de weg terug meissie, hou vol!

Misschien vind je het fijn om te weten hoe het ging toen mijn vriendin me vertelde over haar anorexia. Ze heeft het me na een dikke twee maanden verteld. Die twee maanden waren heerlijk! Toen vertelde ze het me en begon de zorg natuurlijk: ben me meteen in gaan lezen, want die informatie gaf me houvast over wat er allemaal aan de hand was. Ondanks dat ik me zorgen maakte bleef het heerlijk om bij haar te zijn. Maar weer een maand of twee later begonnen de effecten van de anorexia behoorlijk hevig te worden (de kou, de ontregelde emotie, etc.). Toen werd het zwaarder, omdat ze steeds meer veranderde. En de zorg die ik om de situatie had deed mij ook veranderen (ik was echt te bezorgd en uitte dat in overprotectief handelen).
De beste tip die ik je hierin kan geven is dat je vooral eerlijk moet blijven, want met eerlijkheid blijft het allemaal dragelijk. Geniet nu vooral samen, met volle teugen, en vertel het hem op een moment dat je weer een beetje uit je dipje bent geklommen. Je kunt bijvoorbeeld vertellen hoe je eruit bent gekomen, want dat is eigenlijk een hartstikke positief verhaal: er is veel kracht voor nodig, dus het zegt wel wat over je!

@Iksje: welkom in het topic! Hoe oud is je zusje?

Mijn zusje is nu 23, maar haar eetproblemen lopen al sinds haar 15-16. Ze heeft een (relatief korte) periode van anorexia doorgemaakt, werd daarvoor opgenomen, maar daarna ontstond geleidelijk boulemia. Ook daarvoor is ze twee keer opgenomen geweest. Maar ik merk nog steeds dat ze er last van heeft, de neiging heeft om te hervallen. Ze heeft dat ook min of meer toegegeven toen ik er ietsvan liet vallen. (in een smsje-tactisch)
Gelukkig is het niet meer zo erg als vroeger, toen ze ongeveer alles wat ze (vr)at, er ook weer uitgooide, ergo: dik hoofdje+ gezwollen klieren op een fragiel lijf. Maar bezorgd blijf ik natuurlijk, dat snappen jullie vast wel, ook al kom ik misschien een beetje cru over.

@ Ami80: verrot man dat je meissie zo anti-Mentrum is momenteel....maar....het is wel herkenbaar, de mijne heeft dat ook een poos gehad.....en inderdaad, wat al eerder gezegd is, het kan nu ook het breekpunt vormen dat ze er hierna volledig voor gaat! (voor zover mogelijk)

Mijn meissie wordt trouwens as dinsdag 'ontslagen' en is officieel anorexia-vrij verklaard! Eerste stap om aan haarzelf te werken is gedaan, nu vrolijk verder gaan aan opwaarderen van zelfbeeld!

(dan zie ik dus as dinsdag jouw vriendinnetje)

Ja, klopt, en daarom hoop ik ook zo dat ze er toch gaat blijven. Positief nieuwtje is dat ze gisteren tegen mijn zus zei (in de auto, op weg naar diens huis) dat er verder weinig behandelaanbod is en dat ze het niet alleen zal kunnen. Met andere woorden: ze denkt wel na over haar hulpvraag en is op zich heel realistisch. Spannend dus. Misschien is het wel het lot dat haar socio even ziek is en dat ze langer met haar gedachten moet rondlopen.

Geniet ervan aanstaande dinsdag! Felicitaties hoor, echt alle respect! Ik weet nog het begin van dit topic, toen zag alles er een stuk minder rooskleurig voor haar uit! Jeeminee, wat is het opeens snel gegaan met haar. Hoeveel kan er met een mens gebeuren? Nou, zoveel dus. Vindt ze het nog spannend om 'ontslagen' te worden?

@Iksje: dat is inderdaad echt al een hele tijd! Zwaar hoor, voor haar, voor jou, voor je ouders. Woont ze nog thuis? Maar uit het beeld wat je schetst lijkt het wel alsof ze het enigszins onder controle heeft: ze weet wat er aan de hand is en weet waar ze mee bezig is. Alleen in het koppie wil het niet, want bij elke tegenslag steekt de boulimia weer de kop op.

Overigens lijkt het door de toon van je posts wel alsof je ontzettend kwaad bent. Kunnen jullie nog wel op een enigszins normale manier als zussen met elkaar omgaan?

@ Ami80: goed dat ze nadenkt, niet kont tegen de krib gooit en gewoon niet willen....dingen moeten bezinken....gun haar de tijd....

Ze is enorm gegroeid in het halve jaar, echt enorm super trots ben ik! Uiteraard is het 'ontslagen' worden spannend en enorm eng en toch ook niet leuk: de kliniek is toch een plek waar ze zich voor het eerst in heel haar leven begrepen en geholpen heeft gevoeld, en om daar afscheid van te nemen (en de meiden!) dat is erg zwaar....

Nee, Ami80, ik ben niet kwaad op haar, en we doen samen genoeg leuke dingen om de boulemie te vergeten. Maar heel vaak begrijp ik niet waarom ze de knop nog steeds niet kan omzetten naar een psychisch gezond leven. En ik weet echt wel hoe zwaar dat is...
Ik weet wel de oorzaak van haar eetstoornis (deels) en dat maakt het begrijpelijker maar ook moeilijk, snap je?
Vind het wel goed dat je vriendin blijkbaar tegen een 'keerpunt' staat, zo lijkt het me toch, niet alleen voor anderen in opname gaan, maar ook voor zichzelf, omdat ze blijkbaar inziet dat ze het alleen niet zal redden.
Een opname is heel intens, maar zoals Cleejee schrijft: de meiden helpen elkaar. Die groepssteun was voor mijn zus ook erg belangrijk toenertijd...en nog gehoord van andere 'ervaringsdeskundigen'.

@ Iksje: ik schrik ervan dat ze al paar keer opgenomen is, maar toch telkens weer terug valt in haar oude gedrag...is het dan geen goed idee om ook de dieper liggende oorzaak aan te pakken?

Mijn vriendin is daar heel duidelijk in: nu heeft ze het eten 'onder controle' en nu kan er aan de dieper liggende dingen gewerkt worden. Ben zo enorm trots dat ze, nu ze eenmaal begonnen is, gelijk door wil gaan!

Cleejee: ze loopt al enkele jaren bij een psycholoog, maar er is ook borderline gediagnosteerd. Gevolg: vaak een spelletje van mensen aantrekken en afstoten (de mensen die vandaag het beste zijn, vaak mee omgaan etc die zijn volgende week degenen waar ze nu niks aan heeft, die haar mee de destructie in helpen, en dan breekt ze banden, en soms haalt ze die enkele maanden later weer aan, dat soort dingen) Hetzelfde gebeurt bij psychologen: ze heeft er al enkele 'versleten', maar ik ben bang dat ze zichzelf te weinig de kans geeft om een goede vertrouwensband op te bouwen.

Klote is dat we uit een gezin komen waar veel verzwegen werd, en we dus totaal niet open zijn over onze gevoelens. Vandaar dat ik hier een beetje kom meevolgen...dingen oppikken waardoor ik er wat makkelijker mee zal kunnen omgaan...

Ze heeft ook zo weinig zelfvertrouwen, ik zeg haar vaak welke haar goede kanten zijn, en dat ze best een sterk meisje is. Ze zou alleen haar kracht in haar voordeel moeten leren gebruiken, geloven dat ze het kan...

@Iksje: Dat geslotene in combinatie met gebrek aan zelfvertrouwen is zoooo herkenbaar. Dat heeft mijn vriendin ook.

(even tussendoor ter info: het is nu sinds 1,5 maand echt mijn vriendin, daarvoor had ik een andere relatie en was ze één van mijn beste vriendinnen)

Thuis bij haar wordt de buitenwereld als 'eng' gezien, niemand is te vertrouwen.
Vorig weekend moest ze lijstje maken van positieve eigenschappen van zichzelf...ze kwam echt nergens op, en toen ik er een paar opnoemde zei zij: "maar die heeft toch iedereen?" na wat doorpraten en voorbeelden begint ze me nu toch langzaam te geloven dat sommige eigenschappen echt wel uniek zijn!

en Borderline is zo een enorme niet te peilen ziekte.....velen met psychische problemen zijn al zwart-wit van zichzelf, maar met borderline is het wel extreem.

goed trouwens dat je het hier mee komt volgen! we leren hier gewoon echt van elkaar en iedereen kan zijn of haar verhaal heel goed kwijt! erg nuttig topic dit!

dat niet alleen: borderline en boulimia versterken elkaar in die zin dat het de grens opzoeken zich ook uit in het eetgedrag, de persoon daardoor verder valt, waardoor de borderline zich tevens verder kan manifesteren. De twee stoornissen hebben echt superveel van elkaar weg.

Maar Iksje, je geeft zelf al aan dat je beseft dat verzwijgen zoals er bij jullie gezin gebeurt averechts werkt. Je zus moet namelijk wel de kans krijgen om signalen op te pikken en daar op een juiste manier mee om te gaan. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar goed is het wel. Het lukt mij ook vaak niet, want op zo'n moment dat ze je boos of verdrietig maakt, heb je vaak vooral medelijden en begrip voor de situatie. Je gaat dan voorbij aan je eigen gevoel. Maar als ik nou naar mezelf kijk dan heb ik liever dat mensen eerlijk tegenover me zijn als ik hen tegen de schenen schop, want dan kan ik een volgende keer anders met de situatie om gaan. Hoe reageert je zus als je je emotie laat blijken?

Overigens, dat geslotene is inderdaad superfrustrerend! Iedereen is weleens in zichzelf gekeerd, maar soms wordt mijn vriendin zo gesloten dat er geen enkel gesprek meer mogelijk is. Dat terwijl ik JUIST op die momenten zou willen praten, omdat ik dan natuurlijk weet dat er iets scheef zit. Tevergeefse moeite. Wat soms wèl werkt is iets leuks gaan doen, zorgen dat de aandacht even op iets anders gefocussed wordt. Als ze haar gedachten op zo'n moment even los kan laten en vrolijker wordt dan komen haar gedachten vanzelf wel wat naar buiten.

@Ami80: net zoals zij leert om met haar ziekte en gedrag om te gaan, zo moet jij het ook leren, dubbele leer-fase dus!

en aandacht afleiden kan helpen, moet ze er natuurlijk wel voor open staan!

Als ik iets weet dan is het wel dat ik het afgelopen jaar veel heb geleerd!

En dat blijft zo. Bovendien groei je in je relatie, dat zul jij ook merken...

haha, ja, je groeit er samen in mee!