Leuke vader bij wie ik oppas... deel 2

de tombola was een beetje amateuristisch en kinderachtig. bij deze loterij, die jaarlijks aan het begin van het schooljaar wordt georganiseerd door 'madame' en twee collega-moeders, kunnen de aanwezigen 'aardigheidjes' winnen in de vorm van taarten, flessen wijn & likeur, nagelsetjes, zeepjes, golfballen, zakjes potpourri en wat je nog meer aan overbodige rommel kunt verzinnen, maar het pièce de résistance van de prijzenregen bestond uit de leeggeplunderde garderobekasten van de drie organisatrices: degelijke kledingstukken van een onverwoestbare kwaliteit (veel pauw, donaldson, ralph lauren, donna karan en andere modelabels waarin je nog niet dood wilt worden gevonden), en grofweg vielen de kleren onder te verdelen in 3 categorieën: 1) volledig frigide, 2) seksloos en 3) klassiek.

de aanwezige vrouwen (type: geblondeerde tandartsassistente met 3 kinderen, een hond en een range rover) vonden de tombola 'toppie' en 'helemaal leuk', al hadden ze nog nooit gehoord van warchild, het goede doel waarvoor de opbrengst van de loterij bestemd was, laat staan dat ze wisten waar servië ligt ("servië...? is dat geen spotgoedkoop skiparadijsje?), maar dat mocht de pret niet drukken. zolang er maar genoeg rosé werd geschonken, en zolang de schalen met krabcakes en sushi's en tapas maar snel genoeg doorkwamen, bleven de dames euforisch gillen bij elke monsterlijke jurk of rok of winterjas die ze maar wonnen. de opbrengst van dit feestje: 4.000 euro.
de kindjes in servië mogen in hun handjes knijpen.
de jurk die ik won (een massief, zwart geval waarin ik eruit zag als een italiaanse weduwe) heb ik met iemand geruild voor een pluchen varkentje. dat heb ik aan het tweejarige dochtertje van 'madame' gegeven; ze was er dolgelukkig mee.

voor de aanwezige kinderen (zo'n 35 in aantal) was er vermaak in de vorm van een trampoline en een opblaaskasteel. daar heb ik verder weinig van meegekregen, aangezien ik het grootste deel van de middag krabcakes heb staan bakken. binnen, in de keuken. terwijl buiten de zon scheen en er rosé werd geschonken. ik werd er een beetje somber van. om eerlijk te zijn maakte alles me somber: de vrouwen (word ik later ook zo?!), de ongegeneerde hebzucht, de zogenaamde 'ruimhartigheid' ten aanzien van oorlogsslachtoffertjes die nog nooit van hun leven een opblaaskasteel of een trampoline hebben gezien... je zou om minder een hysterische woede-aanval krijgen.

gelukkig werd ik gered door de vrouw die ik vorige week al had ontmoet op het feestje; de franse vrouw met de pasgeboren baby die vandaag met mij had willen winkelen, maar godzijdank strooide de tombola roet in het eten.
deze vrouw - laten we haar guillemette noemen, zo heet ze namelijk - kwam op een bepaald moment bij mij in de keuken staan. ze informeerde zo'n beetje langs haar neus weg naar mijn leeftijd, studie, vriendje, ouders, hobby's, levensovertuigingen, seksleven en nog zo wat van die dingetjes, en net toen ik genoeg begon te krijgen van haar onbeschaamde vragen, nam het gesprek een verrassende wending. of ik op de hoogte was van de huwelijksperikelen van mijn werkgevers, wilde ze weten. eh... niet echt, zei ik. guillemette keek alsof ze me niet geloofde: "ze zijn... séparés, dat weet je toch?" ja, dat wist ik, aangezien ik het ene weekend bij háár werk, en het andere weekend bij hèm.
guillemette was intussen op een stoel neergeploft en schonk zichzelf nog eens een glas rosé in.
toen begon ze te vertellen. ik hoefde er niets voor te doen, het ging helemaal vanzelf. de scheiding was een 'bloederige toestand' geweest, zei ze. "zo bloederig, dat wil je niet weten." toevallig wilde ik dat wél weten, zo gedetailleerd mogelijk graag, dus ik trok mijn meelevendste gezicht en wachtte op meer onthullingen.
"heb jij wel eens liefdespijn gehad?" wilde ze weten.
ik knikte: "oh ja, zo vaak."
"onmogelijk," zei ze. "dat kan niet. liefdespijn is een eenmalige ervaring. na de eerste keer kun je nog wel doen alsof, toneelspelen, maar je voelt de pijn niet meer. niet écht. niet zo schrijnend en hartverscheurend als de eerste keer." na een korte pauze zei ze: "voor haar is dit de eerste keer, weet je. ze is wel eerder getrouwd geweest, met een fransman, maar dat huwelijk heeft ze zelf om zeep geholpen. het was een goed huwelijk. harmonieus, kalm. maar goede huwelijken - en ik spreek uit ervaring - worden na verloop van tijd wat sleets. kleine roestplekken, losse draadjes... ach, die oneffenheidjes geven een huwelijk karakter, daar moet je niet kinderachtig over doen. doorgaans doen wij fransen dat ook niet; wij gedragen ons als volwassenen, al hebben wij zo onze petits secrets. ze begon te fluisteren: "het draait allemaal om discretie. dat is het toverwoord: discretie. en op dát punt heeft zij grote fouten gemaakt, want zij was niet discreet. zij werd openlijk verliefd. op een hollander nota bene, een losbol met woeste plannen en onduidelijke artistieke ambities." guillemette zuchtte diep. "en wat gebeurt er, nog geen zeven jaar nadat ze alle schepen achter zich heeft verbrand om met die hollandse joueur te trouwen? ze krijgt een koekje van eigen deeg. hij valt voor een starlette. nou is dat nog één ding, maar het is iets heel anders dat hij haar voor die startlette verláát. het is een harde levensles, maar nu zij heeft geleerd wat liefdespijn is, nu zij weet hoe dat voelt, leert zij eindelijk ook om discreet te zijn. discreet en geduldig." ze nam een grote slok rosé. toen zei ze: "geloof me, die man draait wel bij. hij heeft haar nodig, al beseft hij dat nog niet. zijn huwelijksplannen met la starlette worden steeds op de lange baan geschoven. ze zouden in maart trouwen. het werd juni, juli, en nu schijnt het in oktober te gebeuren. ik zal je één ding zeggen: dat is geen liefde. dat is hartstocht, passie, of hoe je het wilt noemen. dat gaat voorbij. ik heb genoeg liefdeservaring om te weten dat hartstocht voorbij gaat."

na deze speech, die ongeveer een uur leek te duren en waar ik nogal van opkeek, vond ze het kennelijk tijd voor een persoonlijk advies. "jij gelooft in hartstocht," zei ze lachend. "dat zie ik aan je gezicht, aan je ogen. naïef, ongeschonden. hoe oud ben je? bijna zesentwintig, dat is tegenwoordig te jong om te trouwen. maar áls je ooit wilt trouwen, en alleen idioten en wanhopigen willen dat niet, dan heb ik een wijze raad voor je. doe ervaringen op. zie de liefde als een spel, experimenteer, geef je eraan over. maar wees niet zo naïef om in overrompelende hartstocht te geloven. alles in het leven valt te weerstaan; je kunt tegen alles vechten." ze kwam naast me aan het aanrecht staan en keek me doordringend aan. "het zit zo: sommige vrouwen zijn doodsbenauwd voor het woord 'hartstocht', ze zeggen er de meest onzinnige dingen over, zoals: "gevoelens kun je niet sturen," en: "oh, de passie die ik voel voor deze man, is sterker dan mezelf!" maar pas op! wees op je hoede voor dit soort vrouwen, want juist déze vrouwen tuinen erin! het zijn altijd de zwakke, angstige, weerloze wezens die verstrikt raken in de netten van de verkeerde man. altijd! ze geven álles van zichzelf, soms zelfs hun huwelijk, en waarom? om vernederd te worden. afgedankt als een gebruikte zakdoek. ik begrijp werkelijk niet waarom zoveel mensen in hartstocht geloven. hartstocht is gevaarlijk. bovendien heeft hartstocht vele gezichten. zoals een dief hartstochtelijk naar geld verlangt, zo verlangt een moordenaar hartstochtelijk naar wraak. en nu mag jíj, lieve nadine, mij vertellen wat precies het verschil is met een vrouw die al haar principes - eigenwaarde, eerlijkheid, trouw - verloochent omdat ze hartstochtelijk naar de verkeerde man verlangt."
ik bleef even stil.
"precies!" riep guillemette triomfantelijk. "er is geen verschil! daar kom je nog wel achter. dus als je slim bent, en je studeert vast niet noor niets aan de universiteit, dan tuin je niet in de fuik die 'hartstocht' heet, en die alleen maar tot verwoesting leidt. houd afstand. gebruik je hersens. en neem de tijd om de liefde te verkennen."

nou, dit is een lang verhaal geworden, maar eerlijk gezegd hebben de woorden van guillemette me wel een beetje aan het wankelen gebracht. ze leek me een aardige vrouw, en sowieso was ze de enige van alle aanwezige tandartsassistentes die het woord tot mij richtte, maar een beetje merkwaardig vond ik het wél. zou ze eenzaam zijn? ze wil nog steeds met me winkelen. ik ben bang dat ik er een veertigjarige beste vriendin bij heb...

nee... ik heb geen minnaar.

ik heb een duizelingwekkend slaapgebrek. geen oog dichtgedaan vannacht. vanochtend was ik alweer om half negen met de tweeling op de voetbalclub; ze hebben met 12-0 verloren dus dat was huilen geblazen, dikke tranen, smijten met voetbalschoenen enzovoort, nét nu ik rondloop met een tollend hoofd en knikkende knieën.

gisteravond was ik om acht uur bij hem. ik kwam rechtstreeks uit de sportschool en ik zag eruit alsof ik, nou ja, rechtstreeks uit de sportschool kwam - niet op mijn best, dus. hij keek me een beetje onderzoekend aan, en in mijn onzekerheid ben ik toen meteen naar boven gevlucht, waar ik de kinderen in bed heb gelegd & voorgelezen.

terwijl ik daarmee bezig was, realiseerde ik me opeens wat een puinhoop mijn leven is geworden. een rokende & smeulende puinhoop, om precies te zijn. het gedoe met mijn vriendje dat aan 'soul searching' doet (zo noemt hij het sinds een paar dagen); mijn kansloze verliefdheid op een ingewikkelde man met een nog veel ingewikkelder leven; en daarnaast speelt er op de achtergrond nog een familiedrama (binnen mijn eigen familie, dus) - en alles bij elkaar begin ik serieus aan professionele hulp te denken. (maar dat kan ook aan het slaapgebrek liggen). (misschien moet ik gewoon drie maanden op vakantie naar bali, dat helpt ongetwijfeld ook).

toen ik weer beneden kwam, stond hij op het punt om te vertrekken. hij vroeg wat ik in de sportschool had gedaan. ik zei: 'spinning.' dat interesseerde hem wel; hij vroeg hoe dat precies in zijn werk ging en toen ik het had uitgelegd, kondigde hij aan: 'volgende week ga ik een keer mee. ik moet aan mijn conditie werken.'

oh eh...

aangezien ik net middenin een kleine persoonlijkheidscrisis zat, zei ik: 'doe maar niet.' dat was een ongelooflijk stom antwoord, aangezien ik had kunnen weten wat hij daarop zou zeggen, namelijk: 'waarom niet, is er een probleem?'

nee hoor, ik sta alleen op het punt finaal in te storten - verder geen bijzonderheden. mijn god!

ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen, dus ik zei: 'nee, maar ik denk dat we onze relatie zakelijk moeten houden.'
inderdaad: ongelooflijk stom.
alweer.
ik was lekker op dreef qua ongelooflijk stomme dingen zeggen.
en toen begon hij natuurlijk te lachen, haha, en het scheelde weinig of ik barstte in tranen uit, maar ik haalde diep adem en zei snel: 'sorry, ik ben een beetje zenuwachtig.' en toen: ' ik ga vijf keer per week spinnen, natuurlijk kun je een keer mee.'

toen vroeg hij: 'waar ben je eigenlijk bang voor?' en terwijl hij dat zei, kwam hij heel dicht bij me staan, en ik deed snel een stap opzij. net toen ik dacht dat ik flauw ging vallen, werd er aangebeld door de taxichauffeur. saved by the taxi..!!

toen hij om half twee weer thuiskwam, wilde hij me nog een glas wijn inschenken, maar ik heb bedankt en ben weggevlucht. ik geloof niet dat ik op dit wankele moment in mijn leven moet beginnen aan een levensgevaarlijk avontuur met deze held, want ondanks al mijn zenuwen en stress en paniek, blijft hij een held.

vanvond zie ik hem weer. (en haar?????)
ik heb zo meteen afgesproken met mijn zus, die me moed gaat inspreken. wijze raad, zusterlijk advies, enzovoort - daar heb ik nu even behoefte aan. mijn zus is een overgeorganiseerd 'zakenvrouw van het jaar'-type, dus ik weet nu al wat zij tegen me gaat zeggen, dat ik ben losgeslagen en gek geworden, dat ik eindelijk eens volwassen moet worden en meer van dat soort verstandige dingen die ik zelf ook wel kan bedenken, maar als zij het tegen me zegt, maakt het altijd meer indruk.

p.s. dank voor alle aardige complimenten...
en ja, het was een behoorlijk lang verhaal, excuses daarvoor, maar ik heb soms de neiging om een beetje door te slaan.
ik zal proberen mijn leven te beteren - in meerdere opzichten!

quote:

op zaterdag 10 september 2005 16:09 schreef kamagurka het volgende:
en waarom is deze oudere jongere met een midlife probleem, die zijn babysitter en passant ook nog wel even wil vastpalen een held...

hij zegt in elk geval nooit 'muts'.
dat vind ik op zichzelf al een buitengewoon goede reden!

quote:

op zaterdag 10 september 2005 17:37 schreef nightwulf het volgende:
jeetje nadine, wat heb je nou te verliezen??/
je bent toch geen onschuldig 17 jarig pubermeisje?
duik lekker met die cowboy tussen de lakens, zal je goed doen!
alleen niet denken dat het de man voor het leven zal worden
live life to the max!

daar denkt mijn zus heel anders over.

hoewel ze mij na 3 glazen witte wijn toch maar toevertrouwde dat ze zélf een 'affairette' (haar woord) heeft met iemand van haar werk, wat haar totaalscore op 2 iemanden brengt, want die andere iemand is haar vriend. ha!

maar, zei ze: "het is niets om trots op te zijn."
en ook: "wij zijn gedesillusioneerd in de liefde, dát is het probleem."
en daarna: "ik wil een kind." (ze was dronken).

alles bij elkaar heeft onze ontmoeting niet het effect gehad waarop ik had gehoopt. misschien kunnen we familie-korting bedingen bij de psychiater....

quote:

op zaterdag 10 september 2005 20:54 schreef jeeweetje het volgende:
professionele hulp, omdat je vriendje dat ook heeft en nu geen belangstelling meer voor jou heeft?
omdat je je lichamelijk aangetrokken voelt tot een aantrekkelijke man?
omdat je niet goed slaapt?
voor een familiedrama?
of omdat dit verhaal te ingewikkeld wordt?

all of the above.
met m'n studie gaat het goed, trouwens.

met m'n verliefdheid ook: we hebben gezoend.
eén keer.
heel kort.
maar lang genoeg om te kunnen constateren dat hij goed kan zoenen.

quote:

op zondag 11 september 2005 12:48 schreef copycat het volgende:

leukere uitwijding volgens mij dan die tombola tuthola .

jaaaa... veel leuker! die uitwijding komt eraan, ik heb alleen nu geen tijd omdat ik alweer moet racen (ga naar straatfeest met de kinderen, suikerspinnen eten & spelletjes doen); hopelijk vanavond of anders morgen ben ik weer vrij.

die roman kan ik altijd later nog schrijven, als ik groot & wijs & volwassen ben. maar nu heb ik andere dingen aan mijn hoofd. het volgende:

zaterdagavond belde ik min of meer gedachteloos bij hem aan. eenmaal binnen kreeg ik te horen dat de kinderen al in bed lagen - mooi - en snuifje stond onder de douche - prima - , dus of ik iets wilde drinken. nou, okay. hij gebaarde dat ik in de tuin moest gaan zitten, hij bracht me een glas witte wijn, en ik zei: "dank u, ober." hij droeg namelijk een smoking. alleen het vlinderstrikje ontbrak. hij begon een beetje ongemakkelijk te lachen, en hij legde uit dat ze naar een huwelijksfeest gingen van een vriendin van snuifje, en 'dat clownspak schijnt erbij te horen.' ik zei: "lullig." en hij: "nogal, ja. maar als die mensen dat nou geil vinden... het is hún dag." en zo zaten we een tijdje te praten, heel gezellig, ik zou bijna zeggen: ontspannen, en die smoking stond hem eigenlijk steengoed, dus toen hij even later begon te vissen naar mijn liefdesleven, om precies te zijn vroeg hij: "hoe zit het eigenlijk met jou, heb je een vriend, een vriendin, een zogenaamde partner?" toen zei ik snel: "ja, die heb ik," want het werd me een beetje heet onder de voeten, met snuifje die elk moment onder de douche vandaan kon komen, maar ondertussen dacht ik: hoe zit dit, zit hij me nou te versieren? en meteen daarna dacht ik: nee, hou op zeg, hij heeft een vriendin. net toen hij dieper wilde ingaan op die 'partner' van mij, kwam snuifje aangetippeld. ze zag eruit als een soort gogo-danseres; ze droeg een jurkje met allemaal van die dansende sliertjes eraan, sliertjes met kraaltjes, het was een erg mooie jurk.

ze gaf me een slap handje, nogal minzaam, en toen begon ze een lang verhaal over de cursus die ze volgt in belgië, een acteercursus als ik het goed begreep, en dat ze er bijna aan onderdoor ging, het was loodzwaar en slopend en ze had nog nooit in haar leven zoveel getourmenteerde kunstenaars bij elkaar gezien, enzovoort. "ik ben helemaal leeg," zei ze steeds. "compleet en totaal leeg." ik was blij toen ze eindelijk vertrokken.

na dit intermezzo leek de kous af. ik bedoel de kous tussen hem & mij, want er was geen enkele reden om te geloven dat er die avond nog iets zou gebeuren tussen ons. ze maakten een redelijk gelukkige indruk. niet ongelukkig in elk geval. snuifje gedroeg zich een beetje hysterisch, maar je bent actrice in opleiding of je bent het niet. ik zat dus de rest van de avond voor de televisie en de kinderen sliepen als ossen. niks aan de hand. saai.
als ik al iets had verwacht, dan was het dat hij & ik de komende tijd zo'n beetje peilend om elkaar heen zouden blijven draaien, waarna er heel misschien een moment zou komen dat hij (niet ik, dat wist ik wel zeker) iets zou proberen - dat hij voorzichtig zou proberen me te zoenen of zo, zodat ik kon weigeren, en dan zou hij moeten volhouden, en dan zou ik uiteindelijk toegeven. of niet? jawel: één keertje. om het uit te proberen. maar dat moment was voor mijn gevoel nog héél ver weg, dat moment lag ergens in de winter, in de sneeuw - laten we zeggen: in december op z'n vroegst. maar in plaats van dat scenario gebeurde er iets heel anders.

het is twee uur 's nachts. ik schrik wakker van de voordeur. hij komt de kamer binnen zonder snuifje, die om onopgehelderde redenen is achtergebleven op het feest, of misschien hebben ze ruzie gehad, maar in elk geval is hij alleen. hij heeft iets teveel gedronken, dat merk ik aan zijn losse gedrag: hij legt zijn hand iets te lang op mijn arm, hij blijft me ook de hele tijd strak aankijken. ik krijg, zoals dat heet, koude voeten. ik denk: wegwezen. ik denk: snuifje komt eraan, die ziet meteen wat er aan de hand is, en god weet wat ze allemaal aan pepmiddelen en alcohol heeft gebruikt, voor je het weet gaat ze mij met de vleesvork te lijf en loopt de hele situatie gierend uit de hand.

ik kondig dus aan dat ik maar eens naar huis ga. maar als ik mijn tas heb gepakt en de voordeur open doe, staat hij opeens naast me, en hij pakt mijn handen beet, en ondertussen schopt hij met zijn voet de deur weer dicht. ik kijk hem even verbaasd aan. het volgende moment drukt hij me tegen de deur, het gaat heel snel, alles bij elkaar duurt het hooguit drie, vijf, zeven seconden, hij neemt me in de houdgreep en begint me te zoenen. nogal onstuimig. in elk geval scheelt het weinig of ik sleur hem mee op de grond, ik ben namelijk zo verrast dat ik mijn evenwicht verlies. ik moet lachen: "sorry, ik val." en hij trekt me overeind. hij zegt: "jij bent mijn lievelingsmeisje, weet je dat?"

ik duw hem van me af, nogal hardhandig, want ik hoor een merkwaardig krassend geluid dat ik eerst niet kan thuisbrengen, maar nu dringt het tot me door waar dat geluid vandaan komt - van de andere kant van de deur, namelijk, waar snuifje verwoede pogingen doet om haar sleutel in het slot te krijgen. ik hoor haar vloeken, haar stem is vlakbij. in een reflex ruk ik de deur open, en ik zeg: "o, hallo."
(achteraf moest ik daar eigenlijk wel om lachen. o, hallo. nou ja).
snuifje wankelt op haar hoge hakken, en ik denk: nou gaan we het beleven, ze heeft vast de hele tijd achter die deur gestaan, ze staat op het punt mijn gezicht open te krassen met die lange harsnagels van haar.
maar nee. ze begint een beetje te giechelen, en ze zegt: "leuke avond gehad?" en ik hoor aan de toon van haar stem dat ze eigenlijk bedoelt: heb je de hele avond suf voor de buis gehangen?
ik ga er verder niet op in. ik zeg alleen: "oh, jawel," en ik doe er ongeveer een uur over om mijn fietsslot open te krijgen. als het eindelijk is gelukt, hoor ik hem roepen: "nadine, moet ik je niet thuisbrengen?"
ik ben al weg, ik zit al op mijn fiets. over mijn schouder roep ik: "nee, bedankt," en achter me hoor ik haar schreeuwen dat hij 'straalbezopen' is, en 'knettergek', en of hij zin heeft om de rest van de nacht door te brengen in een politiecel.
dan sla ik de hoek om en is het stil.

zo is het gegaan.