Leuke vader bij wie ik oppas... deel 2

quote:

op zaterdag 10 september 2005 16:09 schreef kamagurka het volgende:
en waarom is deze oudere jongere met een midlife probleem, die zijn babysitter en passant ook nog wel even wil vastpalen een held...

hij zegt in elk geval nooit 'muts'.
dat vind ik op zichzelf al een buitengewoon goede reden!

quote:

op zaterdag 10 september 2005 17:37 schreef nightwulf het volgende:
jeetje nadine, wat heb je nou te verliezen??/
je bent toch geen onschuldig 17 jarig pubermeisje?
duik lekker met die cowboy tussen de lakens, zal je goed doen!
alleen niet denken dat het de man voor het leven zal worden
live life to the max!

daar denkt mijn zus heel anders over.

hoewel ze mij na 3 glazen witte wijn toch maar toevertrouwde dat ze zélf een 'affairette' (haar woord) heeft met iemand van haar werk, wat haar totaalscore op 2 iemanden brengt, want die andere iemand is haar vriend. ha!

maar, zei ze: "het is niets om trots op te zijn."
en ook: "wij zijn gedesillusioneerd in de liefde, dát is het probleem."
en daarna: "ik wil een kind." (ze was dronken).

alles bij elkaar heeft onze ontmoeting niet het effect gehad waarop ik had gehoopt. misschien kunnen we familie-korting bedingen bij de psychiater....

quote:

op zaterdag 10 september 2005 20:54 schreef jeeweetje het volgende:
professionele hulp, omdat je vriendje dat ook heeft en nu geen belangstelling meer voor jou heeft?
omdat je je lichamelijk aangetrokken voelt tot een aantrekkelijke man?
omdat je niet goed slaapt?
voor een familiedrama?
of omdat dit verhaal te ingewikkeld wordt?

all of the above.
met m'n studie gaat het goed, trouwens.

met m'n verliefdheid ook: we hebben gezoend.
eén keer.
heel kort.
maar lang genoeg om te kunnen constateren dat hij goed kan zoenen.

quote:

op zondag 11 september 2005 12:48 schreef copycat het volgende:

leukere uitwijding volgens mij dan die tombola tuthola .

jaaaa... veel leuker! die uitwijding komt eraan, ik heb alleen nu geen tijd omdat ik alweer moet racen (ga naar straatfeest met de kinderen, suikerspinnen eten & spelletjes doen); hopelijk vanavond of anders morgen ben ik weer vrij.

die roman kan ik altijd later nog schrijven, als ik groot & wijs & volwassen ben. maar nu heb ik andere dingen aan mijn hoofd. het volgende:

zaterdagavond belde ik min of meer gedachteloos bij hem aan. eenmaal binnen kreeg ik te horen dat de kinderen al in bed lagen - mooi - en snuifje stond onder de douche - prima - , dus of ik iets wilde drinken. nou, okay. hij gebaarde dat ik in de tuin moest gaan zitten, hij bracht me een glas witte wijn, en ik zei: "dank u, ober." hij droeg namelijk een smoking. alleen het vlinderstrikje ontbrak. hij begon een beetje ongemakkelijk te lachen, en hij legde uit dat ze naar een huwelijksfeest gingen van een vriendin van snuifje, en 'dat clownspak schijnt erbij te horen.' ik zei: "lullig." en hij: "nogal, ja. maar als die mensen dat nou geil vinden... het is hún dag." en zo zaten we een tijdje te praten, heel gezellig, ik zou bijna zeggen: ontspannen, en die smoking stond hem eigenlijk steengoed, dus toen hij even later begon te vissen naar mijn liefdesleven, om precies te zijn vroeg hij: "hoe zit het eigenlijk met jou, heb je een vriend, een vriendin, een zogenaamde partner?" toen zei ik snel: "ja, die heb ik," want het werd me een beetje heet onder de voeten, met snuifje die elk moment onder de douche vandaan kon komen, maar ondertussen dacht ik: hoe zit dit, zit hij me nou te versieren? en meteen daarna dacht ik: nee, hou op zeg, hij heeft een vriendin. net toen hij dieper wilde ingaan op die 'partner' van mij, kwam snuifje aangetippeld. ze zag eruit als een soort gogo-danseres; ze droeg een jurkje met allemaal van die dansende sliertjes eraan, sliertjes met kraaltjes, het was een erg mooie jurk.

ze gaf me een slap handje, nogal minzaam, en toen begon ze een lang verhaal over de cursus die ze volgt in belgië, een acteercursus als ik het goed begreep, en dat ze er bijna aan onderdoor ging, het was loodzwaar en slopend en ze had nog nooit in haar leven zoveel getourmenteerde kunstenaars bij elkaar gezien, enzovoort. "ik ben helemaal leeg," zei ze steeds. "compleet en totaal leeg." ik was blij toen ze eindelijk vertrokken.

na dit intermezzo leek de kous af. ik bedoel de kous tussen hem & mij, want er was geen enkele reden om te geloven dat er die avond nog iets zou gebeuren tussen ons. ze maakten een redelijk gelukkige indruk. niet ongelukkig in elk geval. snuifje gedroeg zich een beetje hysterisch, maar je bent actrice in opleiding of je bent het niet. ik zat dus de rest van de avond voor de televisie en de kinderen sliepen als ossen. niks aan de hand. saai.
als ik al iets had verwacht, dan was het dat hij & ik de komende tijd zo'n beetje peilend om elkaar heen zouden blijven draaien, waarna er heel misschien een moment zou komen dat hij (niet ik, dat wist ik wel zeker) iets zou proberen - dat hij voorzichtig zou proberen me te zoenen of zo, zodat ik kon weigeren, en dan zou hij moeten volhouden, en dan zou ik uiteindelijk toegeven. of niet? jawel: één keertje. om het uit te proberen. maar dat moment was voor mijn gevoel nog héél ver weg, dat moment lag ergens in de winter, in de sneeuw - laten we zeggen: in december op z'n vroegst. maar in plaats van dat scenario gebeurde er iets heel anders.

het is twee uur 's nachts. ik schrik wakker van de voordeur. hij komt de kamer binnen zonder snuifje, die om onopgehelderde redenen is achtergebleven op het feest, of misschien hebben ze ruzie gehad, maar in elk geval is hij alleen. hij heeft iets teveel gedronken, dat merk ik aan zijn losse gedrag: hij legt zijn hand iets te lang op mijn arm, hij blijft me ook de hele tijd strak aankijken. ik krijg, zoals dat heet, koude voeten. ik denk: wegwezen. ik denk: snuifje komt eraan, die ziet meteen wat er aan de hand is, en god weet wat ze allemaal aan pepmiddelen en alcohol heeft gebruikt, voor je het weet gaat ze mij met de vleesvork te lijf en loopt de hele situatie gierend uit de hand.

ik kondig dus aan dat ik maar eens naar huis ga. maar als ik mijn tas heb gepakt en de voordeur open doe, staat hij opeens naast me, en hij pakt mijn handen beet, en ondertussen schopt hij met zijn voet de deur weer dicht. ik kijk hem even verbaasd aan. het volgende moment drukt hij me tegen de deur, het gaat heel snel, alles bij elkaar duurt het hooguit drie, vijf, zeven seconden, hij neemt me in de houdgreep en begint me te zoenen. nogal onstuimig. in elk geval scheelt het weinig of ik sleur hem mee op de grond, ik ben namelijk zo verrast dat ik mijn evenwicht verlies. ik moet lachen: "sorry, ik val." en hij trekt me overeind. hij zegt: "jij bent mijn lievelingsmeisje, weet je dat?"

ik duw hem van me af, nogal hardhandig, want ik hoor een merkwaardig krassend geluid dat ik eerst niet kan thuisbrengen, maar nu dringt het tot me door waar dat geluid vandaan komt - van de andere kant van de deur, namelijk, waar snuifje verwoede pogingen doet om haar sleutel in het slot te krijgen. ik hoor haar vloeken, haar stem is vlakbij. in een reflex ruk ik de deur open, en ik zeg: "o, hallo."
(achteraf moest ik daar eigenlijk wel om lachen. o, hallo. nou ja).
snuifje wankelt op haar hoge hakken, en ik denk: nou gaan we het beleven, ze heeft vast de hele tijd achter die deur gestaan, ze staat op het punt mijn gezicht open te krassen met die lange harsnagels van haar.
maar nee. ze begint een beetje te giechelen, en ze zegt: "leuke avond gehad?" en ik hoor aan de toon van haar stem dat ze eigenlijk bedoelt: heb je de hele avond suf voor de buis gehangen?
ik ga er verder niet op in. ik zeg alleen: "oh, jawel," en ik doe er ongeveer een uur over om mijn fietsslot open te krijgen. als het eindelijk is gelukt, hoor ik hem roepen: "nadine, moet ik je niet thuisbrengen?"
ik ben al weg, ik zit al op mijn fiets. over mijn schouder roep ik: "nee, bedankt," en achter me hoor ik haar schreeuwen dat hij 'straalbezopen' is, en 'knettergek', en of hij zin heeft om de rest van de nacht door te brengen in een politiecel.
dan sla ik de hoek om en is het stil.

zo is het gegaan.