Je favoriete mythe

quote:

Op vrijdag 2 september 2005 18:54 schreef Nickthedick het volgende:
Cassandra.

quote:

Orpheus en Eurydice

Door het ganse land werd de verrukkelijke zanger Orpheus geprezen. Hij was de zoon van de koning van Thracië en had van zijn moeder Calliope, de Muze van de dichtkunst, de gave van de zang geërfd, waarmee hij alle mensen in vervoering bracht. Apollo schonk hem een snareninstrument en wanneer Orpheus zijn gezang liet horen, kon niemand de goddelijke macht ervan weerstaan. Alle dieren in de natuur, de vogels zowel als de vissen, ook de bomen, ja zelfs de gevoelloze stenen bracht de onvergelijkelijke zanger in beweging met de tovermacht van zijn stem en van zijn snarenspel. Grenzeloos leek zijn geluk, toen hij Eurydice, de schoonste van de Najaden, als gemalin tot zich nam.

Maar toch, hoe kort was dit geluk hun gegund! Toen de bekoorlijke nimf met haar speelgenoten op het groene veld ten dans ging, werd zij door een adder gebeten. Slechts een nietige wond had zij aan haar hiel, maar deze veroorzaakte Eurydice's dood. Door smart overweldigd stond de zanger bij het lijk van zijn beminde gade. Een leven zonder Eurydice - zijn gedachten lieten het niet toe. Hij greep zijn lier die zo kort geleden nog de vrolijke bruiloftsliederen had begeleid; hij sloeg de snaren aan en liet zijn onnoemelijke smart tot de hemel door- dringen. Het was of de natuur stilstond om zijn weeklacht niet te storen. Tam en gedwee omringden de wilde dieren van het woud de treurende zanger, en de bomen hielden hun ruisen in. Doch klacht noch smeekbede kon de dode doen wederkeren. Onverbiddelijk hield Hades haar in de ontoegankelijke onderwereld. Toch durfde Orpheus een plan te ondernemen, zoals voor hem nog geen mens bedacht had. Hij zou in de onderwereld nederdalen en de heerser over de schimmen smeken zijn echtgenote aan hem terug te geven.

'Hij kan mijn bede niet weigeren,' sprak hij bij zichzelf, 'wanneer hij ziet hoe groot onze liefde is.'

Bij het oord Taenarum was de poort die voerde naar de onderwereld; daardoor daalde Orpheus af. Ongehinderd door Cerberus, de schrikwekkende helhond, die de ingang bewaakte, schreed hij door de rijen lichaamloze schimmen die zich langs de weg bevonden. Hij gaf geen acht op de griezelige gedaanten die hem trachtten af te schrikken en trad voor de troon, waarop Hades aan de zijde van zijn gemalin Persephone als heerser over de doden zetelde. Hoe zou Orpheus het strenge gemoed van deze goden ontroeren? Hij nam zijn lier, sloeg de snaren aan en zong bij de goddelijke klanken.

'0, gij die over de onderwereld heerst, aan wie wij sterfelijke mensen allen toebehoren, laat mij voor u treden, laat mij voor u de waarheid spreken. Geen ijdele nieuwsgierigheid voert mij hierheen in het duistere rijk, niet om de driekoppige helhond Cerberus te boeien ben ik gekomen. De liefde brengt mij voor uw troon, de liefde voor mijn gade Eurydice, die mij zo wreed werd ontroofd. Een giftige slang heeft haar in de bloei van haar jeugd weggerukt. Hoe heb ik in mijzelf gestreden om de mateloze smart als een man te dragen. Maar de liefde is sterker, ik kan mij daartegen niet verzetten. Heeft niet de god van de liefde ook macht over het dodenrijk? Verhaalt men niet dat hij ook u, Hades, met Persephone heeft verenigd? Daarom smeek ik u, goden van de onderwereld, hier in het oord der huivering smeek ik tot u: geeft, geeft mij Eurydice weder om haar leven te voltooien in het licht van de wereld der mensen. Wij allen zijn in uw macht, en reeds na een korte levens tijd op aarde moeten wij naar onze uiteindelijke woning, het verblijf van allen tezamen. Kunt gij mij mijn bede niet inwilligen, dan ben ik besloten uw rijk nimmermeer te verlaten. Neemt mij dan op voor altijd!'

Toen gebeurde er in de onderwereld het uitzonderlijke, wat nog nooit was aanschouwd. De wezenloze schimmen luisterden naar de liefelijke klanken en weenden. Tantalus, die tot een vreselijke straf was gedoemd, vergat naar het steeds terugwijkende water te buigen. De Danaiden lieten haar eindeloze arbeid, het vullen van het doorzeefde vat, rusten, en Sisyphus zat op de steen, die hij volgens de wil van de goden met vergeefse moeite tegen de berg moest optorsen. Ja, zelfs de onverbiddelijke Eumniden, die nog nooit door enig mensen leed waren bewogen geweest, vergoten hete tranen van ontroering.

Het koningspaar zelf was niet minder geroerd. Het was immers de eerste maal dat een mens uit de bovenwereld. Een mens van vlees en bloed voor hen stond - hoe zouden zij zich ,van de goddelijke macht van het lied kunnen onttrekken? Persephone zag haar gemaal vragend aan, Hades knikte toestemmend. en dadelijk zond de koningin een van de schimachtige boden om Eurydice te halen.

Met langzame pas kwam zij naderbij; de wond aan haar voet hinderde haar. Met groot liefdesverlangen staarde Orpheus haar aan. Eurydice zelf kon zich niet inhouden. zo onnoemelijk was zij verrast, en wilde zich in de armen van haar geliefde werpen - Doch een wenk van Hades weerhield haar.

'Nog nooit hebben wij hier zoveel liefde gezien,' sprak de godheid, 'hoort dus ons besluit. Orpheus, voer uw gemalin terug naar de wereld van de levenden en wees in een liefdevolle huwelijk met haar verbonden. Luister echter goed: hoedt u ervoor om te zien, voordat ge de onderwereld verlaten hebt en door de poort zijt geschreden - gehoorzaamt ge niet aan dit bevel, dan zult ge Eurydice voorgoed verloren hebben!'

Zo klommen beiden dus omhoog door de zwijgende leegte van de onderwereld. Zij waren niet ver meer van het doel en de weg voerde steil opwaarts. Het leek dat het akelige donker hen van alle zijden aanstaarde. Orpheus hield zijn pas in om achter zich te luisteren. Was zijn gemalin hem niet gevolgd? Had zij geen kracht genoeg om het steile pad te beklimmen? Vergeefs trachtte hij haar voetstap te horen, doch er was geen geluid, geen ademtocht, geen ritselen van haar gewaad te vernemen, doodstil was het overal om hem heen.

Toen kon de zanger zich niet langer bedwingen, zijn verlangen en liefdevolle zorg werden zo overweldigend dat hij een blik achter zich wierp - daar stond zij voor hem, zij zweefde op en verdween in de huiveringwekkende onderwereld! Een wilde vertwijfeling greep hem aan, met vurig verlangen strekte hij zijn armen uit en greep in een leegte. Voor de tweede maal moest zij sterven en toch ging zij zonder een klacht van hem heen, zijn innige geliefde vrouw.

Als een teder zuchtje klonk van verre haar afscheidswoord: 'Vaarwel, geliefde Orpheus,' en zij verdween in de afgrond.

Star, door ontzetting overmand, stond Orpheus daar. Dus opnieuw was zijn geliefde hem ontrukt? Hij ijlde de weg terug en kwam aan de wateren van, de Styx.

'Zet mij over, veerman' riep hij gebiedend, voor de tweede maal is mij mijn gade ontnomen!'

Maar Charon hief de hand afwijzend op. 'Geen levende kan de Styx overkomen,' klonk dreigend zijn stem, 'alleen hij die voor het schimmenrijk is bestemd, wordt in mijn boot opgenomen.'

Vergeefs waren Orpheus' tranen, vergeefs zijn smekingen; Charon bleef onverbiddelijk. Zeven dagen lang verwijlde de ongelukkige op de oever van de rivier, zonder spijs of drank. Onophoudelijk stroomden zijn tranen, smekende gebeden zond hij op tot de Olympiërs en ook toornige scheldwoorden - de goden lieten zich niet verbidden.

Door smart gebogen keerde Orpheus terug naar zijn vaderland. Driemaal reeds had het jaar zijn loop voltooid. Eenzaam leefde de zanger; hij vermeed de omgang met mensen. Zijn gedachten waren nog geheel aan zijn geliefde Eurydice gewijd evenals de liefelijke tonen die aan zijn lier ontstroomden. Zo was hij eens op een vriendelijke heuvel gezeten met zijn goddelijke lier in de hand. Rondom hem was een welige vlakte; er was geen schaduw, van boom noch struik.

Doch toen Orpheus de snaren aanroerde was het alsof heel het landschap begon te klinken. In de ganse ronde kwam het woud in beweging, de bomen kwamen naderbij en stelden zich op om de zingende godenzoon, als wilden zij hem hun schaduw schenken als dank voor zijn lied. Ook de schuwe dieren van het woud werden door de wonderschone tonen gelokt. Zij verdrongen zich om Orpheus, het wild en de bonte zwerm bosvogels, en luisterden naar de toverklanken van zijn snarenspel. Het was in de tijd dat de vrouwen van Thracië het feest van Bacchus, de minnaar van de wijn, in wilde opwinding vierden. Wingerdranken droegen zij in de loshangende haren; de met klimop versierde thyrsusstaf zwaaiend, zwierven zij in woeste bacchantische vaart door de bossen. Zulk een vrouwenschaar stuitte op de zanger die te midden van de bos bewoners zijn lier speelde. Niemand werd zozeer door de bacchanten gehaat als hij die na de dood van Eurydice van geen liefde voor vrouwen meer wilde weten.

'Ziet daar! Daar is hij, de verachter van vrouwen!' riep gillend de eerste, en wild slingerde zij de thyrsusstaf naar de gehate man.

Nu was de woede van allen ontketend; stenen vlogen naar de heuvel waarop Orpheus was gezeten, maar - 0 wonder! geen ervan trof de belaagde. Alles wat naar hem gemikt was, legde zich aan de voeten van de zanger, alsof het deemoedig om vergeving wilde vragen, zo sterk was de overmacht van Orpheus' gezang en van de wonderkracht van de godheid die hem beschermde.

En toch, de uitzinnige vervoering had bij de razende vrouwen alle vrome eerbied verstikt. Schreeuwend en krijsend, met gillende bacchantische fluittonen overstemden zij het goddelijk snarenspel. De dieren van veld en bos wilden de zanger met hun lichamen beschutten. Maar al spoedig moesten zij hun aanhankelijkheid met de dood bekopen toen het woedend getier van de vrouwen het betoverend gezang had verdrongen. Van alle kanten stormden zij nu op de zanger aan, en dat hun handen maar konden grijpen, slingerden zij naar de ongelukkige. Het baatte hem niet dat hij zijn handen afwerend uitstrekte – de weerloze werd door een steen geveld. Vermoord lag de verheven Orpheus teneer, die met zijn welluidende stem dieren, bomen en stenen had geroerd. Zijn mond, aan liederen zo rijk, was voor immer gesloten.

Vogels en wilde dieren uit het woud kwamen met droevig geklaag, levenloze stenen slopen naderbij, de ganse natuur treurde om de lieveling van de goden. De nimfen van bronnen en bomen, Najaden en Dryaden naderden met spoed, in rouwwaden gehuld. Zij name de verminkte ledematen op om die te begraven, zijn hoofd echter en zijn lier nam de rivier Hebros in zich op. En ziet welk een wonder!

Plotseling trilde de lier als met een liefelijke weeklacht, liederen klonken over de golven en de oevers deden met zacht geluid de rouwzang weerklinken. De stroom voerde het hoofd en de lier naar de open zee en de golven droegen ze verder tot aan het strand van Lesbos Daar vond het hoofd eindelijk een laatste rustplaats. Orpheus’ ziel echter zweefde omlaag naar het schemerrijk. Hij herkende de plaatsen die hij eens had durven betreden om zijn geliefde vrouw te zoeken. Eindelijk mocht hij haar wederzien. Met innige liefde omhelsde hij Eurydice.

‘Nooit meer zal de weg ons scheiden’, sprak hij. En Eurydice stemde met hem in. Gelukzalig, arm in arm schreden zij over de velden van de onderwereld. En wanneer Orpheus eens vooruitliep op het enge pad mocht hij ongestraft naar zijn geliefde omzien.

quote:

Op maandag 19 september 2005 00:31 schreef blieblie het volgende:
Wat een gaaf topic!!
Een mythe die ik erg mooi vind is die van Orpheus en Eurydice

quote:

Op donderdag 22 september 2005 13:43 schreef Keios het volgende:
King Arthur and the knights of the round table.

quote:

Koning Arthur (ook Artur of Artus) is een figuur uit de Keltische legenden en de middeleeuwse hoofse literatuur wiens historiciteit niet vast staat. Hij is de centrale figuur in Arthur-legendes (bekend als de Britse kwestie. In vroege Welshe teksten wordt hij nergens koning genoemd, maar dux bellorum (leider in de strijd), en middeleeuwse teksten noemen hem vaak amerauder (heerser).
Inhoud
[Niet tonen]

* 1 De historische Arthur
* 2 Bronnen
o 2.1 Vroege Arthur verhalen
o 2.2 De Historia Britonum
o 2.3 De Annales Cabriae
o 2.4 Culhwch and Olwen
o 2.5 De Vitae uit Wales
* 3 De legende volgens Monmouth
* 4 Het verhaal zoals het nu wordt verteld
* 5 Externe links

[bewerk]

De historische Arthur

Volgens sommige historici was Arthur een Romeins-Britse koning of legeraanvoerder die tijdelijk een halt toeriep aan de veroveringen van de Saksen in het Brittannië van de vijfde of zesde eeuw, nadat de Romeinse legioenen de provincie hadden verlaten. Mogelijk ligt de oorsprong van de legende van de 'ene Koning' die heel Engeland verenigde, in de tijd dat de Romeinen grote delen van het land bezetten.

Zijn macht was waarschijnlijk gecentraliseerd in Wales of in het westen van Engeland, maar echt duidelijkheid hierover, en over de reikwijdte van zijn macht is nooit bereikt.

Volgens sommigen, zoals Geoffrey Ash en Fleuriot identificeren Arthur als dezelfde persoon als ene Riothamus, een "Bretonse koning" die tijdens de regering van Anthemius leefde. Helaas is Riothamus een persoon waarover weinig bekend is, en men is zelfs niet zeker of "Bretonse koning" refereert aan een koning van Brittannië of van Armorica.

Anderen relateren Arthur aan Lucius Artorius Castus, een Romein uit de 2e eeuw, over wiens militaire escapades in Brittannië lang werd verhaald.

En nog weer anderen denken dat Arthur niet meer is dan een half-vergeten Keltische godheid, die tot een persoon is ontwikkeld (waarbij soms wordt aangehaald dat ook koning Leir niemand anders is dan de zeegod Lir). Ook wordt aangegeven dat Arthur een fictief persoon zou zijn, zoals Beowulf.

Veelal wordt als argument aangehaald dat een andere Romeinse Brit, bijvoorbeeld Ambrosius Aurelianus de leider was in de oorlog tegen de Saksen in de Strijd bij Mons Badonicus.
[bewerk]

Bronnen
[bewerk]

Vroege Arthur verhalen

Arthur wordt het eerst genoemd in Welsh literatuur. In een vroeg Welsh gedicht, de Gododdin uit 594 van de dichter Aneirin (535-600), vinden we terug over een van de figuren: 'he fed black ravens on the ramparts, although he was not Arthur'. Dit gedicht echter is in de loop der tijd gewijzigd en aangevuld, en het is niet zeker of de betreffende regel een latere aanvulling is.

Arthur wordt ook genoemd in gedichten uit Taliesin, bijvoorbeeld The Chair of the Sovereign refereert aan Arthur the Blessed. In andere gedichten komen zinsnedes voor als the valour of Arthur, we went with Arthur in his spledid labours en as at the battle of Badon with Arthur, chief giver of feasts, with his tall blades red from the battle which all men remember".
[bewerk]

De Historia Britonum

Rond 830 schreef de monnik Nennius zijn Historia Britonum. Over dit werk wordt gezegd dat het een samenvoeging is van vroege legendes en geschiedenissen uit Wales. In dit boek wordt Arthur leader of battles (leider in de strijd) genoemd, en niet koning. Twee verschillende bronnen die Nennius gebruikte refereren aan twaalf slagen waarin Arthur vocht, waaronder de Slag bij Mons Badonicus. In deze slag zou Arthur persoonlijk 960 vijanden hebben gedood.
[bewerk]

De Annales Cabriae

Volgens de Annales Cambriae sneuvelde Arthur in de Slag bij Camlann in 537.
[bewerk]

Culhwch and Olwen

In dit verhaal uit Wales verschijnt Culhwch aan zijn hof om hulp bij het dingen naar de hand van Olwen. Arthur, die als familielid wordt genoemd, gaat akkoord, en vervult de wensen van Olwen's vader (een reus) Ysbadden, waaronder de jacht op het enorme everzwijn Twrch Trwth.
[bewerk]

De Vitae uit Wales

Arthur maakt zijn opwachting in biografieën (Vitae) van heiligen uit Wales. In de levensbeschrijving van Illtud bijvoorbeeld wordt hij genoemd als neef van die heilige. In veel van deze verhalen wordt Arthur als onverschrokken krijger neergezet, en niet per definitie als de nobele held zoals wij hem kennen. Volgens de Welsh biografie van Gildas, geschreven in de 11e eeuw door Caradoc of Llancarfan, werd Gildas' broer Hueil, een piraat van het eiland Man, door Arthur gedood.
[bewerk]

De legende volgens Monmouth

In de twaalfde eeuw bracht de auteur Geoffrey of Monmouth voor het eerst de legenden van Merlijn en Arthur samen. Later voegden Franse romanciers als Chrétien de Troyes de Heilige Graal, Lancelot, Avalon en andere elementen toe. In het Duitse taalgebied ontstond de Parzival van Wolfram von Eschenbach. Bijna alle latere films en bewerkingen van de Arthurlegende gaan terug op het grote werk van Thomas Malory, Le Morte d'Arthur, uitgegeven in 1485. Twee belangrijke bewerkingen in boekvorm zijn die van Terence White en Marion Bradley.
[bewerk]

Het verhaal zoals het nu wordt verteld

Arthur is de zoon van koning Uther Pendragon, één van de heersers in een sterk verdeeld Engeland. Als Uther op het slagveld valt, in een poging om Engeland onder één koning te verenigen, stoot hij het magische zwaard Excalibur in een rots. Met zijn laatste woorden voorspelt hij dat diegene die het zwaard uit de rots kan trekken, over heel Engeland zal heersen. Meteen daarop besluit Merlijn - magiër en druïde - Arthur aan het hof van een lokale heerser onder te brengen. Daar groeit Arthur op als de jongste zoon van een tamelijk onbelangrijk man. Zodoende zorgt Merlijn voor voldoende veiligheid.

Op jonge leeftijd slaagt Arthur er in Excalibur uit de rots te trekken, en hoewel de edelen aanvankelijk twijfelen, is de noodzaak van eenheid zó groot dat ze besluiten de knaap te volgen. Arthur trouwt met de christelijk opgevoede Guinevere en regeert op een rechtschapen manier.
Morgana, Arthurs halfzuster, brengt hem uiteindelijk indirect ten val. Door gebruik te maken van een list, weet zij zwanger te worden van Arthur. Mordred wordt geboren en door Morgana opgevoed in de leer van de druïden. De jongeman haat Arthur en ontketent een oorlog. Tijdens afwezigheid van Arthur in Brittannië neemt Mordred de macht over. Arthur keert terug en gaat de confrontatie aan. Arthur doodt Mordred maar raakt hij zelf dodelijk gewond. Arthur wordt in een schip door Morgana naar Avalon vervoerd. Het einde van de legende is Arthurs belofte terug te zullen keren wanneer Engeland in nood is.

Arthur is een van de eersten die de idealen van ridderschap en hoofse liefde vertegenwoordigt, en die regeert als eerste onder gelijken, strevend naar recht voor iedereen. Als symbool hiervoor geldt de Ronde Tafel waaraan Arthur met zijn ridders in het kasteel Camelot vergadert; niemand zit aan het hoofd van een ronde tafel. Arthur is getrouwd met Guinevere; ridders zijn onder andere Lancelot, Galahad en Gawijn. Bekende thema's uit de Arthurlegende:

* Arthur bewijst zijn recht op de kroon door het zwaard (Excalibur) uit een rots te trekken.
* Keltische religie en tradities versus Christendom
* De tovenaar Merlijn staat Arthur bij.
* Guinevere heeft een verhouding met Lancelot.
* De ridders zoeken naar de heilige graal.
* De slechte tovenares Morgana is een vijand van Arthur.

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 09:43 schreef Kyklopos het volgende:
Leuk topic

Het verhaal van Leda en de zwaan en Callisto die in een beer veranderde vond ik erg mooi, maar die zijn al genoemd, dus heb ik een andere leuke gevonden over Ganymedes.

Zeus en Hera hadden één dochter met elkaar, de mooie Hebe. Haar taak was om op de Olympos voor de goden nektar te schenken. Op een dag deed ze dit een beetje onhandig en stootte een beker om, waardoor Zeus ontstak in woede. Haar vader vloog in de gedaante van een adelaar naar de aarde op zoek naar een schenker. Hij liet zijn oog vallen op Ganymedes, zoon van de Trojaanse koning en nam hem, waar iedereen bij was, zonder pardon mee naar de Olympos. Als 'schadevergoeding' kreeg de koning een span onsterfelijke paarden van Zeus, en daar moest hij het maar mee doen.
Voortaan schonk de jongeman nektar in voor de goden en als dank voor zijn goede diensten werd hij uiteindelijk als sterrenbeeld Waterman aan de hemel gezet.


[afbeelding]

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 10:34 schreef Sandraugiga het volgende:

Die Hera... Als ze een gewoon mens zou zijn, zou het een gestoord viswijf zijn.

quote:

[b]Op zaterdag 1 oktober 2005 10:34
Die Hera... Als ze een gewoon mens zou zijn, zou het een gestoord viswijf zijn.

quote:

Op zaterdag 1 oktober 2005 10:29 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Bovendien staat het, doordat je gereageerd hebt, ook in je My Active Topics lijst.