Eetstoornissen

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:40 schreef boekenworm het volgende:
Het is niet hetzelfde als levensmoeheid of een depressie.

OK, maar heb jij dan een andere theorie waar het verschil hem in zit dat ik toch maar wel ging eten en een ander dat niet doet? Ik weet iig dat voor mijzelf de drijfveer was dat ik wist dat IK het moest doen, dat niemand me zou komen redden. Vandaar mijn conclusie dat iemand die wel stopt met eten er kennelijk van uit gaat dat er wel redding komt als het echt misgaat. Ik geloof niet dat zo iemand niet gered wil worden. Wel dat hij/zij niet wil dat anderen zich ermee bemoeien en zelf de controle wil houden, tuurlijk, maar dan wel met in het achterhoofd de gedachte dat er wel actie zal worden ondernomen als de dood echt naderbij komt, zeg maar.

Niet iedereen is zoals jou. Het begint bij een dieet, die omdraait tot een behoorlijke obsessie en angst. Jíj hebt dan geen eten nodig om te overleven, je hebt immers meer dan genoeg vet, want je vind jezelf moddervet.
En mensen met anorexia hebben altijd een zeer sterk karakter en zijn in de regel zeer perfectionistisch. Plus dat mensen die het krijgen vaak gevoelig voor verslavingen en obsessies zijn en een enorm zelf-disipline hebben. Dat zijn allemaal eigenschappen die je nodig hebt om dit te ontwikkelen.
En verder, als je het niet hebt gehad, kun je het nooit begrijpen. En als je weer normaal doet, begrijp je je eigen stommiteiten ook niet meer zo goed. Je moet het hebben om te begrijpen en hebben gehad om er theoretisch begrip van te hebben en te snappen hoe het zit. En dat heb jij over duidelijk niet.

Je klinkt wat aangevallen. Ik begrijp dat het fijn is om, als je zelf een eetstoornis hebt (gehad), jezelf te vertellen dat mensen met een eetstoornis een sterk karakter hebben, maar ik vind dat ze dat niet hebben. Een obsessief karakter ja, dat wel. Een overdreven gediscplineerd karakter misschien ook. Da's wat anders dan sterk.
Het zal vast komen doordat ik de persoonlijke ervaring met het fenomeen mis, maar goed, een discussie is er ook niet bij gebaat als er alleen maar 'ervaringsdeskundigen' in hun eigen straatje praten, wel?

Ontopic: en nu ga ik eten

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:23 schreef thaleia het volgende:
Nouja, wat ik gewoon niet snap is het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel of hoe je het ook moet noemen. Want ik ken het gevoel wel, ik kan me nog levendig herinneren hoe ik toen mijn relatie uitging en mijn zelfbeeld daardoor laag was heel veel ging sporten, en toen het sporten op een dag een keer kut ging dacht ik: "hmmm, nu moet ik vanavond maar niet eten, want ik heb nauwelijks gesport".

Dat klinkt wel als neigend naar een eetstoornis. Maar ik ben die avond wel gaan eten, want ik weet dat ik dat gewoon moet doen om gezond te blijven en dat IK dat moet doen want er is niemand anders die me vertelt dat ik dat moet doen of me in de gaten houdt wat dat betreft. Als je weet dat je geen 'vangnet' hebt, dat er niet iemand actie gaat ondernemen omdat jij verkeerd bezig bent, dat de volledige verantwoordelijkheid om in leven & gezond te blijven bij jouzelf ligt, dan ga je het eten niet overslaan of veelvuldig braken.

Ik denk dat ik eerder vatbaar zou zijn voor orthorexia, dat bestaat ook, dat zijn figuren die overdreven bezig zijn met gezond eten. Maar de destructieve varianten van eetstoornissen, dus anorexia en boulimia, die ontwikkel je denk ik alleen als je ergens in je achterhoofd erop rekent dat iemand je wel zal gaan redden mocht het te erg misgaan. En de ellende die je in de tussentijd meemaakt neem je dan maar voor lief, ofzo.

Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet echt dat het zo ligt. Sowieso zijn veel mensen (en dan vooral vrouwen) erg jong als ze een eetstoornis krijgen. Ik heb het zelf van dichtbij meegemaakt, bij mijn zusje. Zij zat in groep 8 (!) toen het begon. Verantwoordelijkheidsgevoel? Dat heb je op die leeftijd niet op die manier...
Als je wat ouder bent denk ik inderdaad dat je dat wel zou moeten hebben, maar ik denk dat gewoon niet iedereen het heeft. Toen ik 14 was had ik een vriendje (die al wat ouder was), die mij ook wel eens even ging vertellen dat ik te dik was. En dat terwijl ik toen ondergewicht had... Toen het uit was, ben ik daar heel veel over gaan nadenken, en heb ik zelfs 2x mijn vinger in mijn keel gestoken. Daar ben ik zo van geschrokken, en ik bedacht me dat ik het mijn ouders niet aan kon doen, dat beide dochters een eetstoornis zouden krijgen..
Ik had dat verantwoordelijkheidsgevoel vooral omdat ik al had meegemaakt wat een eetstoornis met jou en met je omgeving kan doen... maar dat heeft niet iedereen!
Meisjes van 14/15 die zo ontzettend onzeker zijn, en denken dat het enige waar ze goed in zijn, lijnen is, rekenen er denk ik niet op gered te worden, want ze zien vaak niet in dat ze verkeerd bezig zijn. Ze zien vooral dat ze 'eindelijk ergens goed in zijn'. Het is gewoon een ontzettend rare ziekte, en je moet mensen die een eetstoornis hebben ook zeker niet hun gang laten gaan, zoals TS zegt, maar ze juist op dat verantwoordelijkheidsgevoel wijzen. Ze laten zien dat ze wel mooi zijn, dat er ook andere dingen zijn waar ze goed in zijn, en dat dit niet de manier is...

Natuurlijk kan ik het alleen maar vertellen zoals het bij mijn zusje was, en het zal wellicht ook voor iedereen verschillend zijn, maar zo denk ik er over...

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 18:24 schreef HetwasietsmeteenF het volgende:
Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet echt dat het zo ligt. Sowieso zijn veel mensen (en dan vooral vrouwen) erg jong als ze een eetstoornis krijgen. Ik heb het zelf van dichtbij meegemaakt, bij mijn zusje. Zij zat in groep 8 (!) toen het begon. Verantwoordelijkheidsgevoel? Dat heb je op die leeftijd niet op die manier...

Dat bedoel ik dus precies Je hebt nog niet in de gaten dat jij en jij alleen voor jezelf zult moeten zorgen en dus fatsoenlijk zult moeten eten. Als je echt jong bent weet je zelfs waarschijnlijk nog niet eens wat fatsoenlijk eten is. Maar je weet al wel dat je afvalt als je niet eet.

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:04 schreef thaleia het volgende:

[..]

Nou, op een gegeven moment houdt het wel op met die complimenten lijkt me
De gedachte "dan is er in elk geval iets dat ik nog wel goed kan" kan ik me wel voorstellen, maar waarom richt die zich altijd maar op niet-eten en niet op andere dingen waar een mens goed in kan zijn?

Als die complimenten ophouden denk je alleen maar "Ik val niet genoeg meer af" Je gaat heel irrationeel denken erdoor. Bijvoorbeeld als iemand je een koekje aan biedt, denk je dat diegene je doel wilt sabboteren.

Ik denk dat het op niet-eten gericht wordt omdat dat zo gehyped is. Omdat het modebeeld slank is en dus is dat het zogenaamde ideaal beeld.

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:23 schreef thaleia het volgende:


de destructieve varianten van eetstoornissen, dus anorexia en boulimia, die ontwikkel je denk ik alleen als je ergens in je achterhoofd erop rekent dat iemand je wel zal gaan redden mocht het te erg misgaan. En de ellende die je in de tussentijd meemaakt neem je dan maar voor lief, ofzo.

Nee helemaal niet. Ik was juist heel erg depressief. Het intreseerde me niet dat ik dood zou gaan, als ik maar die controle had.

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:23 schreef thaleia het volgende:

de destructieve varianten van eetstoornissen, dus anorexia en boulimia, die ontwikkel je denk ik alleen als je ergens in je achterhoofd erop rekent dat iemand je wel zal gaan redden mocht het te erg misgaan. En de ellende die je in de tussentijd meemaakt neem je dan maar voor lief, ofzo.

Een eetstoornis sluipt heel ongemerkt in je ritme. Zoals hierboven ook al werd opgemerkt biedt het lijnen en sporten in eerste instantie een gevoel van controle. De drang naar deze controle ontstaat vaak door omstandigheden, door of iets wat in het verleden gebeurd is. Zo kan het overleiden van een familielid een trigger zijn, of een stressvolle periode, of ondzekerheid. Ook is seksueel misbruik een veelvoorkomende trigger.
Pas in een later stadium krijg je door dat er echt iets mis is. Dit kan komen(door bijvoorbeeld reacties van je omgeving, of door lichamelijke reacties, zoals duizeligheid, gebrekkige concentratie, of het wegblijven van menstruatie. Het erkennen dat je een eetstoornis hebt is echter moeilijk en vaak begint de persoon ontwijkend gedrag te vertonen, soms met een sociaal isolement als gevolg.

Op dat moment is het lichaam al dermate verzwakt dat het niet meer goed functioneert: bij ondergewicht past het lichaam zich aan aan de omstandigheden. Zo is er bij sommige anorexiapatienten groei van donsbeharing te zien: het lichaam maakt zich gereed voor overwintering. Ook het hongergevoel verdwijnt op den duur, waardoor je lichaam niet meer aangeeft hoe zeer het om voedsel vraagt.
Het zelfbeeld verandert, zoals hierboven ook al werd aangegeven. Veel anorexia- en bolumiapatiënten zijn obsessief met hun lichaam bezig. Ze zien echter niet meer dat het lichaam uitgemergeld raakt. Ledematen voelen dikker aan dan dat ze zijn en elk beetje vet dat er is wordt met afgrijzen aanschouwd. Het lichaam heeft voor vrouwen ten minste 15% vet nodig, bij deze meiden ligt het percentage soms onder de 5%.

Een 'voordeel' van de hele situatie is dat de neurotransmitters hun werk niet meer helemaal goed kunnen uitvoeren, waardoor er een soort gevoelsarmoede ontstaat. Dit betekent dat vervelende gevoelens, reacties, en ervaringen niet meer zo heftig doorkomen als ze in het verleden deden. Dat geeft een zekere rust. Ook positieve gevoelens komen niet goed meer door, waardoor de patient soms niet genoeg vreugde kan halen uit de leuke dingen. Je begrijpt dat de hele situatie hiermee steeds moeilijker wordt: de patient raakt in weze in een impasse, nauwelijks in staat zichzelf bij de haren te pakken en de goede weg terug in te slaan.

Mijn vriendin heeft anorexia en verandert van een vrolijke, levenslustige meid naar iemand die bang is voor alles wat gaat komen: bang voor de situatie, bang voor reacties, bang om de mensen om haar heen te verliezen. De eetstoornis neemt haar hele leven op dit moment in beslag, en daarmee ook onze relatie. Het gevoel van machteloosheid is groot voor de omgeving, want het is erg lastig te helpen. Het enige wat je kunt doen is steun bieden: aanzetten tot eten heeft geen zin, daar komt alleen maar ruzie van. Ze wil zelf de controle houden, maar beseft niet dat ze die al lang is kwijtgeraakt.

Ik hoop dat het bovenstaande een beetje duidelijk maakt hoe complex een eetstoornis is: het kan vanuit het niets ontstaan, en hoe verder het proces is ingezet, hoe moeilijker het wordt om er weer uit te komen.

Aan degenen die een ES hebben gehad: hoe zijn jullie eruit gekomen? Wat was het keerpunt?

TS, het gaat niet om het uithongeren, of afvallen. Bij anorexia (en boulimia) gaat het erom dat je controle hebt over je eigen lichaam. Het begint met een negatief zelfbeeld, en het dunner worden. Dan gaat het langzaam over in 'iets wat je kunt'. Je lichaam kan tegen het niks eten, en daar ben je trots op. Je blijft daarmee doorgaan, steeds minder eten en als je toch iets hebt (moeten) eten dat uitkotsen. Daarna voel je je kut, smerig en alsof je jezelf hebt verraden, je hebt namelijk toch iets gegeten, je bent zwak en hebt toegegeven. En hoe vaker dat komt, des te meer je dood wil en vindt dat je niks waard bent. Als je zelfs niet een dingetje vol kan houden wat eerst zo goed lukte. Hoe je eruit ziet maakt niet uit, het is toch nooit perfect.

de TS heeft gelijk waar het gaat om het begin van Anorexia. Hetgeen je ziet op tv creeert een ideaalbeeld. Een week anorexia zou ook helemaal niet slecht zijn. Het gaat om de periode erna, als het in je hoofd zit. En niet iedereen die skinny is of zich uitgehongerd heeft, lijdt aan anorexia of boulimia. Het gaat niet om het afvallen, maar om wat je erbij denkt.

Het verschil tussen anorexia en boulimia is trouwens de vreetbuien. Bij anorexia kan er ook worden gekotst, en bij boulimia, dus met vreetbuien, ook niet worden gekotst, maar vaak gebeurd dit wel.

er is ook nog BED, vreetbuien zonder uithongeren/kotsen.

*glimlacht flauwtjes, schudt hoofd en kijkt (voor de zoveelste keer!) meewarig robh's kant op...
Ga toch zieken en rellen in ONZ of KLB, jochie...

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 17:13 schreef DarkDancer het volgende:
dit word mede aangemoedigd doordat jonge ventjes graag een slanke denk hebben.

De meeste vrouwen preferen toch ook een man die er goed uitziet, tov een of andere papzak? Begrijp me niet verkeerd ik ben niet pro-eetstoornis of iets maar, vind niet dat je dit kan afschuiven op de mannen.

Sorry hoor TS maar jij weet ECHT niet wat een eetstoornis inhoudt. Mijn zusje heeft een eetstoornis (gehad?), ze moest eten als ze ongelukkig was, gekwetst was etc. daar door is ze flink dik geworden, en daarom werd ze ongelukkiger en wou ze meer eten etc. Ondertussen is ze meer dan 40 kilo afgevallen in het afgelopen jaar (zij kon die kilos wel makkelijk missen, maar de manier waarop ze ze afviel is absoluut niet gezond te noemen) maar nog steeds zit er in haar kop vast dat ze dik en lelijk is, terwijl ze er nu onwijs leuk uitziet. Mensen met een eetstoornis voelen zich meestal minderwaardig en zitten zichzelf daarbij ook nog is compleet de put in te denken omdat ze niet tevreden zijn met zichzelf, maar stellen daarbij ook nog is iedere keer hogere eisen aan zichzelf en proberen op een (bijna) suicidale manier af te vallen omdat ze denken dat ze dan gelukkiger worden, maar dat is dus NIET zo, hoeveel iemand met anorexia ook afvalt, ze zal bijna altijd zeggen dat het nog niet genoeg is, of krijgt een "bunge" komt 2 kilo aan en wordt weer zwaar depressief. Mensen met een eetstoornis hebben echt een probleem, ze zitten in een cirkel waar ze het eind nog begin van kunnen zien, en als ze zichzelf niet een keer tegenkomen komen ze er NIET uit zonder hulp vna andere. Dus ga ze absoluut NIET steunen in hun gedrag want ze maken zichzelf alleen maar minder gelukkig

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2005 11:45 schreef terror623 het volgende:
Sorry hoor TS maar jij weet ECHT niet wat een eetstoornis inhoudt.

_{Psssst, hij wil provoceren. Sommige mensen vinden dat grappig...}

quote:

Op woensdag 24 augustus 2005 09:17 schreef Ami80 het volgende:
[knip]

Aan degenen die een ES hebben gehad: hoe zijn jullie eruit gekomen? Wat was het keerpunt?

Hey ami,

Interesant verhaal wat je daar verteld. Ik zit op het moment met een vergelijkbaar dilemma. Mijn vriedin heeft ook een eetstoornis. Daar zijn we nu beide wel uit. Ze heeft ook zelf wel het ziekte inzicht dat er iets aan de hand is. Waardoor ze dus veel minder gaat eten, laxantia gebruikt en overdreven veel sporten. Dit is niet continu maar gaat bij vlagen. Soms voelt ze zich prima en is er geen wolkje aan de hemel. Maar zo kan ze van de ene op de andere dag overslaan, en zich compleet ongelukkig voelen.

Maar als je het goed vind stuur ik je een keer een fotoboek bericht, of een mailtje. Want ik wil wel eens van je horen hoe je er mee omgaat.

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2005 13:42 schreef boekenworm het volgende:
Waarom leef jezelf niet twee week van een appel. Dan kun je met een gezonde geest eens voelen wat het gevolg is.

Dan nog voel je nog maar een miniem deel van alle pijn en verdriet die iemand met een eetstoornis meemaakt.

Ik vond persoonlijk het zo obsessief met je gewicht en eten en kalorieen, en in combinatie daarmee je zelfvertrouwen, bezig zijn nog veel uitputtender dan het niet eten en braken/laxeren.

Maar ik geloof ook dat dit meer een reltopic is dan dat ts het nou echt meent.

Daar heb je wel gelijk in, in die tijd zit enkel vol met haat. Alleen hij zag het ernstige er niet van in, en dit is een goed begin van het leed.
(personelijk vind ik nu het ergste dat er geen 1 tand of kies in mijn mond is zonder minstens 1 vulling).

@NoXxa: zie mail

quote:

Mijn tanden zijn aan het uitvallen door het kotsen

Dat kenmerkt ook meteen hoe obsessief een eetstoornis is: je walgt ervan dat je tanden slecht worden door het kotsen, maar gaat er toch mee door. Dat is bij mijn vriendin ook: die blijft niet of nauwelijks eten ondanks dat ze weet dat ze zichzelf in gevaar brengt, haar kinderwens, en haar sociale leven.

Volgende week eerste intake, ben zo blij dat ze gaat! Niet dat ze het voor zichzelf doet, want van haarzelf hoeft het niet ('ik voel me prima'), maar het is wel een eerste stap.

De topicstarter is duidelijk niet helemaal wijs. Als hij een vriendin heeft die een paar kilo's te zwaar is, vindt hij het dus prima als ze stopt met eten/ al haar eten uitkotst? Ik ben benieuwd hoe hij daarover denkt als hij zelf ziet hoe zoiets een mens kan veranderen, hoe slecht het is en hoe dat vertekende zelfbeeld nooit helemaal verdwijnt.

Even tussendoor: de TS heeft zijn mening inmiddels, na meer gehoord te hebben over eetstoornissen, volledig aangepast.
Probeer dus niet op TS te gaan schelden, zijn 1e post is inmiddels achterhaald....

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2005 20:15 schreef NoXxa het volgende:

[..]

Ik zit op het moment met een vergelijkbaar dilemma. Mijn vriedin heeft ook een eetstoornis. Daar zijn we nu beide wel uit. Ze heeft ook zelf wel het ziekte inzicht dat er iets aan de hand is. Waardoor ze dus veel minder gaat eten, laxantia gebruikt en overdreven veel sporten. Dit is niet continu maar gaat bij vlagen. Soms voelt ze zich prima en is er geen wolkje aan de hemel. Maar zo kan ze van de ene op de andere dag overslaan, en zich compleet ongelukkig voelen.

Denkt je vriendin er aan om er iets aan te gaan doen? Hoe ernstig schat jij zelf de situatie in?

En héle super goede vriendin van mij is nu sinds 3 maanden in therapie....mijn vriendin (psychologie gestudeerd), ikzelf en een vriend zijn echt haar 'supertrio' dat haar door deze tijd heen sleept.....voor ons aan de ene kant geweldig als we zien hoe zij vooruit gaat, maar ook pijnlijk als we zien hoe diep haar dalen nu al zijn en gaan worden.....

Therapie is een eerste stap, een stap die mijn vriendin vandaag gaat beginnen, en hopelijk een beginpunt is voor de lange weg naar genezing. De therapie zal wel een zwaar proces worden, en de dalen zullen steeds dieper worden naar mate het gewicht weer wat toeneemt, maar we gaan ervoor...

Het zal zeker zwaar worden, ze zal ook altijd wel met haar gewicht bezig blijven, maar hopelijk helpt de therapie. Gaat ze intern in een kliniek of losse therapie?

Is inderdaad een eerste stap....

Ben of wel benieuwd of ze intern gaat of losse therapie....

vandaag was de intake, dus de uitslag daarvan moet nog komen. Heb net gebeld, maar ze wil het er niet over hebben, geen zin hoe goed het wel niet is om in therapie te gaan. Frustratie alom, en zo blijkt weer eens hoeveel geduld je moet hebben.

Arghhhh!