Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (Uli Edel, 1982): qua uiterlijk is hier helemaal niets mis mee. Het acteerwerk is erg goed, het tijdsbeeld is leuk en de regie adequaat. Jammer dus ook dat dit structureel zo ontzettend zuigt. Het is allemaal verschrikkelijk voorspelbaar ("morgen ga ik afkicken of ik ga dood"), wat waarschijnlijk extra tragiek moet opleveren omdat het allemaal zo 'onontkoombaar' is, maar het maakt de film alleen maar saaier, en de personages alleen maar leger. Het zijn lege hulzen die toevallig aan de drugs raken en louter daarom interessant moeten zijn. Op warewoensdagavondfilm-wijze doet de film niets met zijn onderwerp, behalve het fetisheren. De film biedt geen nieuwe psychologische inzichten, geen analyse van het probleem en geen verklaringen. Het gaat over een meisje die aan de drugs raakt en dat is het zielig. Dat wist ik al. Waar Requiem for a Dream met geweldige audiovisuele middelen een unieke kijkervaring creëert en Trainspotting het probleem van een andere, frisse kant bekijkt blijft dit steken in cliché's en gezamel. Mweh. 6.