Het grote AJAX topic #184: De competitie begint...

quote:

Julien Escudé

'Ik probeer te leven als een echte Amsterdammer. Ik wil weten wat ze denken en hoe ze in elkaar zitten. Als mensen later vragen: Zo Julien, je hebt drie jaar in de hoofdstad van Nederland gewoond. Hoe was het daar? Dan wil ik niet antwoorden: Nou, ik zou het niet weten, want ik heb elke dag binnen gezeten achter mijn play-station en heb niemand ontmoet.

Ik wil de stad echt ontdekken, de tram pakken naar het centrum, de Jordaan verkennen, over de Albert Cuyp-markt lopen, het Sarphatipark zien. Alles eigenlijk. Ik heb concerten gezien op het Museumplein en ben met mijn broer Nicolas, de tennisser, lang de grachten gefietst tijdens de Canal Parade van de Gay Pride. We keken onze ogen uit. Ik heb bewust gekozen voor een woning in de buurt van het Vondelpark, zodat mijn vriendin midden in de drukte van de stad zit, veel verschillende mensen ontmoet en zich niet hoeft te vervelen, want het is niet altijd gemakkelijk voor haar om zo alleen te zijn, in een vreemd land, zonder familie. Toen ik in Frankrijk voetbalde, werkte ze nog als receptioniste in een hotel en daarna heeft ze in een kledingzaak gewerkt. Maar ze is gestopt toen de baby kwam.

We hebben besloten dat het voorlopig het beste is dat zij thuis is, omdat ik zo vaak op pad ben met Ajax. Maar als ik thuis ben, trek ik er graag op uit met het gezin. Dan zet ik een grote pet op, zodat ik niet al te vaak word herkend, en maak wandelingen door de stad. Ik ben de restaurants aan het ontdekken en moet vaak lachen om de bediening. Obers zijn hier cool, niet zo serieus als in Frankrijk. Hier nemen ze de tijd, maken een praatje of halen een geintje met je uit. De kwaliteit van het eten vind ik vaak vergelijkbaar met die in Frankrijk.

Amsterdam is een stad, waarin ik ook graag zou willen wonen als ik geen voetballer was geweest. Het is niet zo groot als Parijs, maar echt klein is Amsterdam ook niet. Het is vooral een wame, menselijke stad. Ik probeer nu af en toe Nederlands te spreken. Maar als dat niet lukt, kan ik nog altijd terugvallen op het Engels. Toen ik hier kwam sprak ik geen Engels en Nederlands, dus ben ik beide talen tegelijk gaan leren. Engels had ik natuurlijk wel op school gehad, maar het was behoorlijk weggezakt.

Ik volg, als het kan, twee keer per week Nederlands met Mitea en Grygera. Ik kan de coach verstaan als het in Nederlands instructies geeft, maar ik heb meer oefening nodig. De letter g vind ik lastig. Dat merk ik als ik zeg: ik heb gegeten.

Ik heb hier trouwens moeten enorm moeten wennen aan het eetpatroon. In Frankrijk eet je voor de wedstrijd pasta, zonder saus, maar met een scheutje olijfolie. De regels zijn daar heel strikt. Drink water, eet salades, neem één stukje vlees of vis. En als toetje: een bakje yoghurt of fruit, maar doe geen saus over je vlees, geen kaas door de salade en geen boter op brood. Ik heb gemerkt dat dit niet geldt voor Nederlandse voetballers. Zij eten graag tosti's en nemen ook nog wel eens een reep chocolade. Dat is echt een groot cultuurverschil. Maar als zij zich daar goed bij voelen, moeten ze het vooral doen. Je kunt ook redeneren: als een voetballer het eten krijgt voorgezet waarvan hij houdt, speelt hij misschien beter.

Een ander verschil is dat Nederlandse voetballers al snel commentaar geven als iets ze niet aanstaat. Ik doe alleen mijn mond open als ik goed speel. Als het slecht gaat, hoor je mij niet. De Nederlandse spelers bij Ajax praten sowieso wel. Eigenlijk is dat een Nederlands probleem. Nederlanders praten veel en zijn kritisch.

Zo is het lastig vertrouwen te winnen van het Ajax-publiek. Tijdens het AT verbaasde Thierry Henry zich over de fluitconcerten die wij kregen in de rust van de wedstrijd tegen Boca Juniors. Hij zei: 'Poeh, het is moeilijk hier, he? Waarom schreeuwen de supporters zo? Het is nog maar rust en de stand is 0-0. Niets aan de hand toch? Dat geschreeuw is niet goed voor het vertrouwen.' Hij was oprecht verbaasd. Bij Arsenal is Thierry dat namelijk niet gewend. Daar blijven de fans onvoorwaardelijk achter het team staan. Ik zei hem: zo is het wel vaker. In Amsterdam willen ze behalve resultaat ook spektakel zien en technisch goed verzorgd voetbal.

Ik ben vooral kritisch op mezelf, maar positief naar de groep toe. Dat moet je ook als aanvoerder, al weet ik niet of ik mezelf als leider moet beschouwen. Ik geef er de voorkeur aan te observeren, en dan pas mijn mening te geven. Dat werkt voor mij het beste.'