Wim Duisenberg (70) overleden

quote:

Necrologie Wim Duisenberg
Wim Duisenberg heeft veel betekend in de financiële wereld. Bekijk een overzicht van zijn carrière.



Wim Duisenberg, die als centraal bankier Europa binnenkwam, heeft onlangs zijn laatste wapenfeit in Nederland behaald als bemiddelaar in de aandelenleasekwestie. Achter de schermen heeft hij daarmee een oplossing gevonden voor een omvangrijk financieel drama voor vele Nederlanders.

Daarmee luidde hij op eigen bodem een glansrijke carrière uit. Duisenberg, in 1935 in het Friese Heerenveen geboren, was de eerste president van de Europese Centrale Bank (ECB). Hij leidde de bank tussen 1998 en 2003 en werd opgevolgd door de Fransman Jean-Claude Trichet.

Frankrijk wilde zijn benoeming dwarsbomen ten faveure van een eigen kandidaat, Jean-Claude Trichet. President Jacques Chirac ging uiteindelijk akkoord na de belofte van Duisenberg dat hij voor het verstrijken van de ambtstermijn van acht jaar plaats zou maken voor Trichet.

De Nederlander richtte zich op het monetaire beleid van de ECB, maar dat ging moeizaam. Er was veel politieke druk. Ook had hij het moeilijk door de almaar dalende koers van de euro ten opzichte van de dollar. Meteen na de introductie van de euro op 1 januari 1999 steeg de euro nog, maar daarna tekende zich een sterke val af.

Duisenberg had als standaard antwoord dat de "de euro de potentie heeft om te appreciëren'', maar dit liet de financiële markten koud. De fysieke introductie van de euro op 1 januari 2003, het hoogtepunt in Duisenbergs carrière als ECB-voorman, verliep soepeler dan verwacht.

In oktober van 2000 baarde Duisenberg opzien door in The Times te verklaren dat het gezien de spanningen in het Midden-Ooosten niet verstandig is om de eurokoers via interventies op te krikken. Onverstandig, zo oordeelden velen.

In januari 2002 kondigde Duisenberg zijn vertrek aan bij de ECB per 9 juli 2003, ruim vijf jaar na zijn aantreden. Hij werd die dag 68. 'Genoeg is genoeg', aldus de bankpresident.

Duisenberg had na zijn vertrek bij de ECB tal van commissariaten, onder meer bij de Rabobank en Air France-KLM. Ook was hij voorzitter van het Rijksmuseum Fonds. Duisenberg had de reputatie van een bon vivant, die van het goede leven hield.

In het kabinet-Den Uyl (1973-1977) was hij minister van Financiën. In die periode maakte Nederland twee oliecrises door. Duisenberg was lid van de PvdA, maar stond in de 'linkse' jaren zeventig bekend om zijn gematigdheid.

Na zijn politieke loopbaan trad Duisenberg in 1978 toe tot de hoofddirectie van de Rabobank Nederland. In 1981 werd hij directeur van de Nederlandsche Bank en een jaar later president. Dit zou hij blijven tot 1997.

In 1993 bekleede hij de functie van voorzitter Comité van Presidenten van de Centrale Banken van de Lidstaten van de EG. Het jaar daarop tot 1998 was hij Lid Raad van het Europees Monetair Instituut (EMI).

Duisenberg studeerde economie aan de rijksuniversiteit in Groningen en promoveerde op het proefschrift 'Economische gevolgen van ontwapening'.