Mijn vader is 28 juli jl. overleden

inmiddels is het al weer ruim een maand geleden.. toch wens ik jou en je familie nog heel veel sterkte toe!

quote:

Op dinsdag 6 september 2005 16:14 schreef sijkweiv het volgende:
Bedankt dat ik het hier ff kwijt kon, het frustreert me enorm ( ook door slaapgebrek hoor)

Damn...wat een verhaal...kan je frustratie helemaal voorstellen, helemaal als het zo'n moeilijke periode is en je daar nog mee moet omgaan...

Rouw heeft tijd nodig, neem je tijd, doe wat jij goed vindt om te doen...

Heel veel sterkte! Ik denk dat ik wel kan zeggen dat iedereen met je mee leeft!

Sterkte!

Gisteren een gesprek gehad met alle kinderen van mijn vader. Ik wil het gewoon uitpraten omdat ik niet met een lullig gevoel op de crematie wil zitten. Het ging dus in eerste instantie om één bepaald iets, wat mijn vader aan mijn jongste broer beloofd heeft toen ie nog leefde. Nu beweert mijn middelste breor (de eikel dus ..)dat mijn vader dat "ding" op zijn sterfbed aan mijn nichtje had gegeven. Wat me ten eerste al sterk lijkt want hij kon nauwelijks meer spreken en ten tweede heeft mijn vader bij leven wel 1000 keer gezegd dat het "ding" naar mijn middelste broet gaat. Tegen al zijn kinderen dus en nu beweert die gek ineens wat anders..Ik gooi dat dinghet liefstuit het raam dan kan niemand hem meer krijgen, maar goed dat wordt dus na de crematie nog een groot probleem..
Ook zei hij dat hij bij de crematie van mijn moeder geld heeft moeten bijleggen... MIjn moeder was voor 5000 euro verzekerd, ik heb de rekening gezien en die was iets van 4200 euro. Dat heb ik gezegd en hij zei dat ie na die tijd nog een rekening heeft gekregen van de koffietafel enzo...Die zou ik dan wel eens graag willen zien...De 4 andere kinderen hebben destijds zelf de as verstrooiing en de herdenkingssteen betaald omdat meneer weigerde eraan mee te betalen....
Vanavond is de condoleance en dankzij het praten van gisteren zal ik me normaal kunnen gedragen maar hoe het na de crematie moet.....ik heb geen idee..

quote:

Op woensdag 7 september 2005 07:27 schreef sijkweiv het volgende:
< triest gedoe>

Tja, dit soort dingen zie en hoor je vaker, helaas. Op tv heb ik ooit een verklaring van dit gedrag gehoord; soms is er (bewust of onbewust) enige 'concurrentie' tussen broers en zussen in een gezin en voelen sommigen zich (terecht of onterecht) achtergesteld. Ze denken dat hun ouders minder van hen hebben gehouden dan van de andere broers/zussen. Om dit achteraf 'recht te trekken', willen ze graag zoveel mogelijk en zo mooi mogelijke spullen hebben om zo het idee te krijgen dat hun ouders hen wel veel 'waard' vonden. Je broer kent zichzelf achteraf een speciale positie toe (zie ook het niet willen meebetalen aan de herdenkingssteen, hij vindt blijkbaar dat hij via andere manieren genoeg heeft gedaan). Is het nichtje waar je het over hebt toevallig zijn dochter? Dan past dat in het plaatje; je vader zou dat dan op het laatste moment toch aan de dochter van je broer hebben beloofd, je vader zou op het laatst toch de 'waarde' van hem als zoon hebben willen 'erkennen'. Wellicht is jouw broer ook overtuigd van zijn eigen gelijk, heeft hij wat woorden in zijn hoofd anders geïnterpreteerd/ anders willen interpreteren, het hoeft niet alleen maar gelieg en gedraai te zijn.

Weet niet of deze verklaring hout snijdt voor jou, maar zo ja, dan helpt het je wellicht om wat meer afstand te kunnen nemen van de houding van je broer. De verklaring (mits van toepassing) is niet bedoeld om zijn gedrag te vergoelijken, want dat kan niet. Dit soort onrecht maakt jou echter (terecht) woést, en dat kan nog heel lang doorzeuren. Dit doorzeuren is voornamelijk lastig voor jou, je broer stapt er misschien vrij makkelijk overheen. Misschien maakt een ander perspectief (kunnen zien waarom hij zo handelt) het voor jou op termijn makkelijker om ermee om te gaan.

Sterkte. Ook voor Maple_leaf.

sijkweiv: Ik kan niet meer zeggen als: sterkte! Wat een kut situatie lijkt me dat! Wij hadden ook wat wrijving in de familie maar dat is met name voor het overlijden van mijn oma aan de orde geweest. Begravenis en daarna geen last meer (mekaar simpel niet meer gesproken)

Het contact tussen mijn middelste broer en de rest van het gezin is nooit optimaal geweest...Hij kwam ook nooit of nauwelijks op bezoek bij onze ouders. Dat hij destijds de uitvaart van onze moeder heeft geregeld kwam waarschijnlijk omdat hij de enige was die nog enigszins zijn hoofd op orde had..Achteraf gezien was het beter geweest als iemand anders die taak op zich had genomen, maar ja da's achteraf gepraat.
En femmechantal: idd dat nichtje is de dochter van mijn middelste broer, niemand heeft mijn vader dat horen zeggen terwijl 4 van de 5 kinderen hem hebben horen zeggen dat het ding voor mijn jongste broer is, dus het is gewoon simpel. Dat ding gaat gewoon naar hem en mijn nichtje heeft dan gewoon pech gehad.....

Sterkte aan alle mensen die een vader verloren hebben, of een ander familielid.
Ik leef met jullie mee.

Sijkweiv: gecondoleerd met je vader en heel veel sterkte toegewenst .

En wat naar dat je broer zich zo opstelt. Probeer er maar zo min mogelijk in mee te gaan.
_{ik weet dat ik makkelijk praten heb hoor, hier vanachter m'n peeceetje}

Gelukkig kan ik na de crematie (morgen) mijn leven zonder iritante broer weer oppakken....Mijn vader was de enige schakel tussen ons, dankzij hem zagen we elkaar toch nog eens per jaar..Dat valt ook weg, dus denk ik dat ik mijn broer hierna niet meer zal zien.....Lig er eerlijk gezegd niet wakker van, ik heb gelukkig wel een redelijk/goed contact met mijn zus en mijn andere broer...

Zeker niet wakker van liggen nee! Je kiest je familie nu eenmaal niet uit, en sja, soms dan is er idd niks tussen mensen ook al zijn ze broers of zussen van elkaar...en wat je zegt, je hebt je andere broer en zus nog.

Veel sterkte bij de crematie morgen.

Veel sterkte.... Ik ben echt helemaal stil hiervan.

Ik kan je een belangrijke tip geven. Zorg ervoor dat je je gevoelens rondom je vader niet opkropt, laat ze naar buiten komen, desnoods praat je met een psycholoog of iets in die richting. Want als je dat niet doet, kan het de verkeerde kant op gaan. Ik heb dat met een kennis meegemaakt, terwijl die persoon al ruim een maand wist dat de vader zou overlijden. Deze persoon is dus redelijk de verkeerde kant op gegaan, ondertussen gaat het al weer prima daarmee....

Succes en heel veel sterkte, ook aan familie en kennissen

Ik vind het verschrikkelijk dat je zoveel ellende moet meemaken en zoveel dierbaren, en dan in het bijzonder een van je ouders, moet verliezen.
Heel veel sterkte wijffie en let goed op jezelf!!!

quote:

Op dinsdag 6 september 2005 16:14 schreef sijkweiv het volgende:

Heel veel sterkte.

quote:

Op zaterdag 10 september 2005 17:48 schreef maple-leaf het volgende:
Ok je hebt het ene nog niet kunnen verwerken en er gebeurt iets anders, vandaag crematie gehad van de zwager van mijn vriendin, deze jongen was 27 en is gestorven aan kanker

Donderdag a.s. een crematie van mijn peetoom ( die gelukkig een mooie leeftijd had bereikt) die is afgelopen donderdag gestorven, ook aan kanker.

Eerlijk gezegd vind ik het dan wel weer ff genoeg en hoop ik dat ik nu de tijd en rust kan vinden de dood van mijn vader een plekje te geven

*snik, snikkerdesnik*

gvd...alsnog alles zo snel gegaan, heb er geen woorden voor...kan er met mijn hoofd niet bij, ben verdrietig en teleurgesteld dat mensen dit overkomen...hebben ze dan daarboven geen enkele notie hoe het is om dit allemaal in een korte periode over je heen te krijgen...?
ben er altijd voor je, dat weet je...sterkte!!!

dit alles doet heel veel pijn, helemaal als het allemaal zo snel op elkaar volgt...voel het zelf ook...onbegrijpelijk!!!

xxx

quote:

Op donderdag 15 september 2005 07:35 schreef maple-leaf het volgende:
Vandaag is de crematie van mijn peetoom, ik hoop dat dit voorlopig het laatste is en dat we eindelijk de "rust" kunnen vinden om het verlies van mijn vader te verwerken en een plaats te gaan geven

dat hoop ik ook voor jou maple-leaf, heel veel sterkte vandaag.

Ik heb je verhaal niet helemaal afgelezen omdat ik dit soort verhalen meestal moeilijk vind.
Ik wil jou en je familie bij deze héél veel sterte toewensen.

@ Maple-leaf:
Ik kom regelmatig terug in dit topic en meen tussen de regels door te lezen dat het, ondanks wat er gebeurd is, toch iedere dag een heel klein beetje beter met je gaat.
'k Hoop dat je dit zo kunt blijven volhouden, dan kom je er op den duur steeds verder overheen.

Heel veel sterkte voor wat er in de toekomst nog komt

Heel veel sterkte
Ik weet wat het is, je vader te verliezen

Na 8 jaar is het nog steeds klote, maar ik heb het een plekje kunnen geven
Maar ja, daar heb je nu niks aan

quote:

Op vrijdag 23 september 2005 22:59 schreef whosvegas het volgende:
Heel veel sterkte
Ik weet wat het is, je vader te verliezen
Na 8 jaar is het nog steeds klote, maar ik heb het een plekje kunnen geven
Maar ja, daar heb je nu niks aan

Same here, maar voor mij is het al bijna 10 jaar geleden
'k Was toen 15...

hoop dat je de dag toch nog een beetje gelukkig doorkomt

quote:

Op dinsdag 11 oktober 2005 09:17 schreef maple-leaf het volgende:
Ok vandaag is er wel weer een kutdag aangebroken, ben vandaag jarig en dan is daar weer dat gemis, bah!

gefeliciteerd met je verjaardag en sterkte ermee vandaag!

quote:

Op donderdag 13 oktober 2005 10:41 schreef maple-leaf het volgende:
De dag was snel voorbij, gelukkig...

Vandaag hebben we een gesprek met de chirurg die mijn vader heeft geopereerd, misschien dat we wat nieuwe dingen te horen krijgen, al zou ik niet weten wat

Ik heb veel goede dagen , waarbij ik mezelf soms rotschaam dat ik niet aan het rouwen ben om mijn vader, is dat raar? het leven gaat door, en ik ben trots op mezelf dat ik het nu een beetje op een rij begin te krijgen ( nieuwe baan, oude vrienden terug etc) maar is het wel normaal dat je bijna geen traan laat om het verlies?

Ik had altijd gedacht dat ik gek zou worden als ik een van mijn ouders bewust zou verliezen, maar je wordt niet gek, misschien komt het door de instelling van mijn vader dat ik het beter een plaats kan geven ofzo, maar het blijft raar

En dan soms, dan komt dat besef en begin je zomaar ineens te huilen en komt dat gemis, en de gedachten waar ie nu is en waarom hij moest gaan?

Vreemd....

Het is niet vreemd. Ik heb vorig jaar oktober mijn schoonvader verloren, ook door een hersentumor. Wat jij nu schrijft komt me heel bekend voor want ik heb dit gedrag ook regelmatig bij mijn vrouw gemerkt. Ze ging na een paar hele zware weken weer door met haar normale leven, en ook zij kreeg daar toch wel een schuldgevoel door. Maar af en toe kwam zoals jij hebt het besef dat haar vader er niet meer was, waardoor ze toch steeds weer, min of meer in paniek raakte. Ze heeft het nog wel eens een enkele keer maar het is gelukkig voor haar een stuk minder geworden. Ze mist haar vader nog steeds maar ze heeft er mee leren leven en het gemis een plekje weten te geven.
Ik denk dus dat zoals jij het ervaart een normaal rouwproces is met zijn ups en downs.

Sterkte verder.

8 jaar terug ben ik ook mijn vader verloren. Soms droom ik en dan komt hij er in voor en dan wordt ik s'ochtends wakker en dan realiseer ik me in eens weer dat hij er niet meer is. In het begin was het veel intenser en gebeurde het vaker.

quote:

Op zaterdag 15 oktober 2005 15:10 schreef maple-leaf het volgende:
We zijn er btw gisteren achter gekomen dat mijn vader nierkanker bleek te hebben hij had een tumor van 8 cm in zijn nieren, dit was ook de reden dat zijn bloed niet wilde stollen ( zie OP) door al die uitzaaiingen.

ergens wel een opluchting....

Kop op, de eerste week is het erg daarna lach je er om. Sterkte, rip, een boel janksmileys en nog wat loze woorden van mijn kant..

quote:

Op zaterdag 15 oktober 2005 17:15 schreef Xebrozius het volgende:
Kop op, de eerste week is het erg daarna lach je er om. Sterkte, rip, een boel janksmileys en nog wat loze woorden van mijn kant..

[off-topic]
Naja, je ondertitel doe je in ieder geval wel eer aan...
[/off-topic]

sterkte .. !!

quote:

Op zaterdag 15 oktober 2005 17:44 schreef Sjtefan het volgende:

[..]

[off-topic]
Naja, je ondertitel doe je in ieder geval wel eer aan...
[/off-topic]

Ja, een totaal onbekende op internet op een anoniem forum sterkte wensen getuigd inderdaad van compassie.

Xebro,

Je zou er natuurlijk ook voor kunnen kiezen om dit soort topics, waar jij zo een hekel aan hebt, te negeren.
De TS heeft er blijkbaar wel baat bij, wat mij betreft is dat waar het om draait in dit soort topics.

quote:

Op zaterdag 15 oktober 2005 17:52 schreef Copycat het volgende:
Xebro,

Je zou er natuurlijk ook voor kunnen kiezen om dit soort topics, waar jij zo een hekel aan hebt, te negeren.
De TS heeft er blijkbaar wel baat bij, wat mij betreft is dat waar het om draait in dit soort topics.

Als zij er vrede mee heeft om de dood van haar vader te bespreken op een openbaar forum en er iedereen mee te confronteren dan vind ik het prima hoor. Maar met alles mag je wel enige vorm van kritiek hanteren. Niets dan goed over de doden uiteraard, maar dat gaat nogal moeilijk als je de persoon in kwestie niet kent en het gewoon een lap vlees in de grond is... Maar goed ik kan enkel steunbetuigen en meegaan in het leed zoals het hier op fok betaamt.

sjonnggggg, nog steeds actief?! CHeck de titel man!

Hoe kan ik een topic verwijderen uit mn active topics?

Nogmaals: je kan er ook voor kiezen dit soort topics aan je voorbij te laten gaan.
Je hoeft geen steun te betuigen, je hoeft niet 'mee te gaan in het leed zoals het FOK! betaamt'.
Je kunt ook denken: 'Niet mijn ding' en het laten voor wat het is.

..

[ Bericht 98% gewijzigd door Biogarde op 15-10-2005 22:25:07 ]

quote:

Op zaterdag 15 oktober 2005 17:15 schreef Xebrozius het volgende:

[..]

Kop op, de eerste week is het erg daarna lach je er om.

Typisch een geval van: eerst zelf ervaren, dan pas weten wat het inhoudt.
Advies: hou tot die tijd gewoon je bek en ga ergens anders de nuchtere grapjas uithangen

quote:

Op zondag 31 juli 2005 00:15 schreef capetonian het volgende:
Sterkte. Ik raakte mijn vader in 1996 kwijt toen hij vermoord werd. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik geen echte 'afscheid' heb kunnen nemen, .... Ik heb mijn verdriet een beetje kunnen verwerken door erover te praten met anderen, met wie dan ook, .... maar voor iedereen is dat natuurlijk anders.

Mocht je 'virtuele' steun nodig hebben, no prob ...

Oh, .. en kijk even naar de tekst van het nummer 'Jeroen' van Guus Meeuwis , .... ik stond op Schiphol te wachten op mijn vliegtuig naar ZA (voor de crematie) ..... toen ik dat nummer voor het eerst hoorde ...... niet echt mijn muziek , .. maar die tekst was/is zo sterk.

Ik zit dit verhaal nu pas voor het eerst te lezen, zie ik jou post .. Dit liedje staat dus momenteel net aan in mijn media player .. Zeer toevallig ...

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 16:58 schreef Heer_van_Bartolhoven het volgende:

[..]

Typisch een geval van: eerst zelf ervaren, dan pas weten wat het inhoudt.
Advies: hou tot die tijd gewoon je bek en ga ergens anders de nuchtere grapjas uithangen

Wie zegt dat ik er geen ervaring mee heb?

Laten we die discussie hier nu ajb niet wéér aangaan.

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 17:16 schreef Xebrozius het volgende:

[..]

Wie zegt dat ik er geen ervaring mee heb?

Ik ging er vanuit dat je er geen ervaring mee had, als dit wel zo is neem ik terug wat ik heb gezegd.

Ik heb nu bijna 3 jaar geleden ook mijn moeder verloren. Ze voelde zich niet goed 's ochtends en riep me wakker. Ik ging uiteraard naar beneden, besloot toch even terug naar boven te gaan om me aan te kleden. Toen ik terug kwam vertelde ze me dat ze van haar eigen afgegaan was (dus even van de wereld af). Ik heb dus besloten een ambulance te bellen, die hebben haar meegenomen ter observatie. Daar aangekomen ging alles vrij lekker tot ze moest aangeven wat ze wilde eten die avond ("waarom, ik ga straks toch terug naar huis toe?") Ze ging recht op zitten, en vanaf dat moment is het gruwelijk mis gegaan. Mijn moeder is op dat moment voor mijn ogen gestorven, een longembolie is voor de ingang van haar luchtwegen geschoten, ze is dus in feite gewoon gestikt terwijl ze het zelf merkte (ze riep nog dat ze doodging). Ze heeft nooit gerookt en dronk vrijwel niets. Dit moment staat nog als de dag van gister in mijn geheugen gegrift. je moet het een plaats kunnen geven, maar ik kan dat nog niet, hoewel het al bijna 3 jaar is geleden.

Na deze gebeurtenissen heb ik besloten dat het tijd was voor mij om de werkelijkhed te ontvluchten en ben ik nar Frankrijk verhuisd en ben ik daar gaan wonen. Na 7 maanden in de surrealiteit te hebben geleefd ben ik toch weer in Nederland gaan kijken, ik kon het nog steeds niet aan en ben weer naar Brussel vertrokken. Nu ben ik weer wat weekjes thuis in Nederland, en kan ik het nog steeds niet goed plaatsen hoe ik dit kan oplossen voor mezelf.

Maple-Leaf, jij gaf aan dat een steen je niets doet. Dat heb ik ook altijd gezegd, en heb dat ook nog een periode volgehouden terwijl het graf er gewoon was, ik ging maar soms langs. Mijn relatie is ondertussen ook uit gegaan na 3 jaar en heb sindskort een nieuwe vriendin. Hoewel dit me gelukkig zou moeten maken werd ik er juist depri van. Het geluk dat ik heb met het vinden van een nieuwe liefde, maar het wrange dat ik dit geluk niet kan delen met mijn moeder. 2 weken geleden heb ik mijn nieuwe vriendin meegenomen naar het graf van mijn moeder, dit deed me dus erg veel, ik had echt een gevoel van goedkeuring en blijdschap toen ik daar stond. Ik zei net dat een graf me niets deed hiervoor, het doet je dus wel iets op een gegeven moment.

ps: Ik heb je een mailtje gestuurd en je toegevoegd op msn, dan weet je dat ik dat ben ..

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 17:45 schreef Henk_Telefoon het volgende:
Ik heb nu bijna 3 jaar geleden ook mijn moeder verloren. Ze voelde zich niet goed 's ochtends en riep me wakker. Ik ging uiteraard naar beneden, besloot toch even terug naar boven te gaan om me aan te kleden. Toen ik terug kwam vertelde ze me dat ze van haar eigen afgegaan was (dus even van de wereld af). Ik heb dus besloten een ambulance te bellen, die hebben haar meegenomen ter observatie. Daar aangekomen ging alles vrij lekker tot ze moest aangeven wat ze wilde eten die avond ("waarom, ik ga straks toch terug naar huis toe?") Ze ging recht op zitten, en vanaf dat moment is het gruwelijk mis gegaan. Mijn moeder is op dat moment voor mijn ogen gestorven, een longembolie is voor de ingang van haar luchtwegen geschoten, ze is dus in feite gewoon gestikt terwijl ze het zelf merkte (ze riep nog dat ze doodging). Ze heeft nooit gerookt en dronk vrijwel niets. Dit moment staat nog als de dag van gister in mijn geheugen gegrift. je moet het een plaats kunnen geven, maar ik kan dat nog niet, hoewel het al bijna 3 jaar is geleden.

Na deze gebeurtenissen heb ik besloten dat het tijd was voor mij om de werkelijkhed te ontvluchten en ben ik nar Frankrijk verhuisd en ben ik daar gaan wonen. Na 7 maanden in de surrealiteit te hebben geleefd ben ik toch weer in Nederland gaan kijken, ik kon het nog steeds niet aan en ben weer naar Brussel vertrokken. Nu ben ik weer wat weekjes thuis in Nederland, en kan ik het nog steeds niet goed plaatsen hoe ik dit kan oplossen voor mezelf.

Maple-Leaf, jij gaf aan dat een steen je niets doet. Dat heb ik ook altijd gezegd, en heb dat ook nog een periode volgehouden terwijl het graf er gewoon was, ik ging maar soms langs. Mijn relatie is ondertussen ook uit gegaan na 3 jaar en heb sindskort een nieuwe vriendin. Hoewel dit me gelukkig zou moeten maken werd ik er juist depri van. Het geluk dat ik heb met het vinden van een nieuwe liefde, maar het wrange dat ik dit geluk niet kan delen met mijn moeder. 2 weken geleden heb ik mijn nieuwe vriendin meegenomen naar het graf van mijn moeder, dit deed me dus erg veel, ik had echt een gevoel van goedkeuring en blijdschap toen ik daar stond. Ik zei net dat een graf me niets deed hiervoor, het doet je dus wel iets op een gegeven moment.

ps: Ik heb je een mailtje gestuurd en je toegevoegd op msn, dan weet je dat ik dat ben ..

Als ik vragen mag....heb je nog wel contact met je vader dan?

jawel, ik woon momenteel weer bij mijn vader .. Die heeft mij een beetje mijn gang laten gaan om het op mijn manier te verwerken .. We hebben ook goed contact gelukkig en we kunnen er ook over praten. maar op de één of andere manier weet ik het niet te plaatsen, ook met mijn zus heb ik gewoon een goed contact.

Henk, jij gaat dus ook niet vaak naar haar graf toe als ik het goed begrijp? Ik ben er zelf ook in 9 jaar misschien 2 keer geweest, ik heb er niks mee, voor mij zit hij in mn hart en is daar helemaal niks, behalve zn as ligt daar dan begraven.. Hoe zit dat bij jou zo een beetje? Ik vind het van mezelf een beetje raar dat ik er nooit kom aan de ene kant

Ik kom er inderdaad ook weinig .. 2 weken terug dus weer zoals ik al zei. Voor mij is het ook een gevoel dat ze van binnen zit en dat is niet plaatsgebonden. Maar ik zei ook, dat 2 weken terug een apart gevoel over me heen viel, een soort blijdschap en goedkeuring .. Heel vreemd.

trouwens, je moet het niet raar vinden van jezelf. je hebt nu waarschijnlijk een beetje een gevoel van schaamte dat je zo weinig gaat. De persoon die opgesloten zit in jouw hart weet dat, maak je daar geen zorgen om !! Zoals ik al zei liefde zit van binnen en is niet plaatsgebonden !!!!!

[ Bericht 34% gewijzigd door Henk_Telefoon op 22-11-2005 18:29:02 ]

quote:

Op dinsdag 22 november 2005 16:51 schreef maple-leaf het volgende:
Nog eenmaal een schopje, dit omdat we vandaag het laatste hebben afgerond: vandaag op zijn verjaardag hebben we zijn as verstrooid over het graf van mijn biologische moeder.
Het was erg emotioneel, maar tegelijkertijd ook een opluchting, dit was het laatste nu kunnen we echt beginnen met de verwerking en het een plaatsje geven van zijn overlijden.

Bedankt voor de mooie reacties

mooi en ontroerend...

Kippevel . Veel veel sterkte de komende tijd!! zoek troost bijelkaar!