Voetbalstad Dublin

Laatst was ik met Grunner in Dublin. Uiteraard hebben we hier ook wat stadions van binnen gezien waarvan ik jullie de foto's en verhalen niet wilde onthouden. Ik was van plan het in het groundhopper-topic te posten, maar het werd zo'n lang verhaal dat ik er maar even een apart topic voor heb geopend.
Ik weet niet of men hier zit te wachten op verhalen van deze lengte of wat er van dit topic moet worden gemaakt. Misschien kan het het centraal Eircom League-topic worden of eventueel het centraal reportages-topic. Dat laat ik aan de heren beheerders over.

[Voetbalstad Dublin
Lichtmasten die boven de huizen uittoornen werken als een magneet op voetbalsupporters in een vreemde stad. Zo begon ons rondje langs de velden van Dublin toen wij de eerste avond van onze vakantie al één van deze oriëntatiepunten in het oog kregen, die moest wijzen op een stadion slechts enkele blokken verwijderd van ons hostel.

Wat weten we nou van het Ierse voetbal? We kennen allemaal Roy Keane, het doelpunt van Mac Ateer waardoor Oranje het WK in het verre oosten misliep en natuurlijk de Schotse topclub Glasgow Celtic, waar zo’n 20.000 Ieren tweewekelijks de tribunes bevolken. Het land is voor ons aantrekkelijk om zijn beleving, net zoals de andere landen op de Brits/Ierse eilanden. Een beleving die wij op het continent als gelijk aan elkaar zien en waar de Engelse competitie voor ons het schoolvoorbeeld van is. Het voetballen in de Keltische landen daaromheen heeft dus wel iets interessants, maar de nationale competities missen tegelijkertijd ook veel ten opzichte van de hier zo begeerde Engelse leagues.

De lichtmasten leiden ons door typische arbeidersstraatjes waar de lokale jeugd ons ongemakkelijk lang nakijkt. Terwijl de avond inmiddels over de Ierse hoofdstad is gevallen vinden we de buitenmuren van Dalymount Park, de thuishaven van Bohemians FC. De enige ruimte die het voetbalstadion van de achterzijde van de rijtjeshuizen scheidt is een onguur en muffig steegje. “Rovers Scum” en “Super Bohs!” vertellen de muren over hoe erin deze buurt tegen de verschillende Dubliner voetbalverenigingen wordt aangekeken. Verwijzend naar Shamrock Rovers, voor mij althans, de van naam bekendste club uit het land.
Om het stadion heenlopend blijkt zelfs de hoofdingang aan het uiteinde van een steeg te liggen. In veel Europese landen mag het toch ondenkbaar worden geacht dat een club die uitkomt op het hoogste nationale niveau, haar relaties langs zo’n doorgang naar hun plaatsen begeleidt.
Een oud mannetje wijst ons na het te vragen hoe we door een branddeur het stadion in kunnen komen. Langs de kleedkamers en de kleine catacomben van Dalymount Park staan we ineens tussen de hoofdtribune en het donkere speelveld. Een moment waarop het kinderlijke enthousiasme van de groundhopper de kop opsteekt. “Are you lost?”, klinkt het ineens achter ons. De meest voor de hand liggende vraag aan twee buitenlanders die ineens voor een nachtelijk hoofdveld van een krakkemikkig stadion in één van Dublin’s arbeiderswijken verschijnen. “No we just wanted to take a look at your ground”. Hoe hadden we op dat moment ooit kunnen voorkomen voor volslagen gestoord te worden bestempeld?

Vanwege onze toch wat onbeleefde inbraak lijkt ons een consumptie in de kantine van het stadion wel gepast. De jongen die ons net bij het veld betrapte tapt de Guiness. Hij is de enige aanwezige van onze leeftijd tussen het publiek waarvan de gemiddelde leeftijd zeker boven de 50 ligt. De kantine heeft het interieur van een knus bruin café, we zijn immers in Ierland. Zwart-wit foto’s van spelers en een volgepakt Dalymount Park sieren de wanden. Een praatgrage oude man wil weten wat we van het stadion vonden. “People shouldn’t just walk in like that”, maar de toon van zijn stem klinkt niet erg verwijtend. In een soms moeilijk te volgen dialect beantwoordt hij met alle plezier onze vragen en drinkt met nog meer plezier zijn bier. “Het Ierse voetbal is op sterven na dood, op Derry City na hebben de clubs hun organisatie totaal niet op orde”. De Bohs trekken volgens hem zo’n 3000 tot 4000 toeschouwers. “Het aantal van vijf Premier Leagueclubs in een stad met de grote van Amsterdam lijkt me dan ook wat aan de hoge kant”. Een opmerking van mij die het gesprek brengt op die andere Dubliner clubs. Tot zijn grote enthousiasme kan ik voor hem invullen dat de Shamrock Rovers Bohs’ grootste rivaal zijn. Een inkopper natuurlijk, het hele stadion staat er vol mee gekalkt.


De grimmige hoofdingang van Bohemians Football Club


Schaduwen van Dalymount Park


’De steeg van Dalymount Park’ op een ander tijdstip. Op de muren gekalkte teksten roemen Bohemians FC, Celtic en de I.R.A. Dat aartsrivaal Shamrock Rovers Celtic’s kleuren heeft geleend lijkt niet te deren, het is de topclub die alle voetbalminnende Ieren bindt.


Dalymount Park


Dalymount Park


Dalymount Park


Dalymount Park


Weinig luxueuze omstandigheden voor de volgens van de Ierse Premier League.

Het straatbeeld van Dublin wordt bepaald door de vele voetbalshirts. De lokale bevolking hult zich klaarblijkelijk graag in een trainingsbroek met een even zo comfortabel shirt erboven.Tricots van de Engelse topclubs zie je regelmatig, maar de overgrote meerderheid draagt uitingen van sympathie voor Glasgow Celtic. Het geeft een duidelijke indicatie van het gigantische achterland waar de Schotse topclub uit kan putten. Tekenen van aanhangers van Ierse clubs zie je amper. Een souvenirwinkel verkoopt tussen de vele Ierland gerelateerde kleding, wedstrijdshirts van Dublin City FC, een klein clubje uit de Ierse First Division. Het geeft te denken dat de club geen enkele andere mogelijkheid ziet om haar merchandise te slijten dan aan toevallig passerende toeristen die het uiterlijk van het tenue wel kunnen waarderen.

Toch is het niet zo dat de Ieren helemaal niet warm lopen voor sport beoefend op hun eigen eiland. De typisch Ierse sporten Gaelic football en hurling, beide ondergebracht onder de GAA, worden buiten Ierland amper gespeeld, maar trekken hier toeschouwersaantallen van over de 80.000. Bijna net zo regelmatig als die van Celtic, zie je mensen op straat lopen in de kleuren van het Gaelic football team van Dublin. Een Amerikaanse toerist vertelt ons zittend aan de bar, dat de stad één dag voor onze komst op zijn kop stond vanwege de overwinning van Dublin in de Leinster-final. Een aanzienlijke prestatie in het Gaelic football.
Voor de topwedstrijden in het hurling en Gaelic football komen de teams van waar ook uit het land, naar GAA’s thuishaven Croke Park. Een gigantisch stadion, eveneens gelegen in de hoofdstad.


Croke Park: 82.500 zitplaatsen, honderden peperdure skyboxen en de meest luxueuze voorzieningen voor spelers, fans en officials. Het is duidelijk dat ’s werelds populairste sport op het groene eiland in de schaduw van de GAA staat.


Het is mogelijk het stadion te bezichtigen doormiddel van een officiële tour met gids. Het GAA-museum en giftshop huizen eveneens in Croke Park, dat als één van de topattracties van de stad te boek staat.


Hill 16: de staantribune werd gebouwd met de brokstukken die het resultaat waren van de verwoestingen na de Paasopstand in 1916, waaraan deze haar naam dankt.

Een paar straten van Croke Park valt ons oog ineens op een affiche waarop een wedstrijd uit de voorronde van de Champions League wordt aangekondigd. De kampioen van Ierland blijkt tijdens ons verblijf aan te treden in de strijd om een ticket voor het meest prestigieuze clubtoernooi ter wereld. Shelbourne FC moet het in eigen huis opnemen tegen de kampioen van Noord-Ierland, Glentoran. Uiterst toevallig dat uitgerekend de twee kampioenen van Ierland elkaar ontmoeten en uiterst toevallig dat dit net in Dublin gebeurt, zodat wij ervan getuigen kunnen zijn. Om dit buitenkansje niet te laten glippen haasten we ons naar Tolka Park, waar een dag later de return van de eerste voorronde voor het bal der kampioenen zal worden afgewerkt.

De kaarten worden verkocht vanuit een klein kamertje onder één van de tribunes dat doet denken aan het ballenhok van mijn vroegere amateurclub. Niet bepaald wat je zou verwachten van de receptie van ’s lands beste voetbalclub. Een man in een rood trainingspak grist in zijn koffertje - waar hij eerder ook al de kaartjes uit tevoorschijn haalde – op zoek naar een briefje van vijf om mij van wisselgeld te voorzien. “You can sit wherever you want, on this stand or that one”. Ongenummerde plaatsen en twee tribunes die klaarblijkelijk gesloten blijven, net zoals op ons wedstrijdkaartje staat aangegeven. Wanneer we betreffende tribunes oplopen reist het vermoeden dat deze maatregel de club weleens kan zijn opgelegd door de Uefa. De vele los op hun plaats hangende plastic stoelen lijken toch niet echt overeen te komen met de strikte voorschiften van de bond.


Tolka Park. De tribune met het opschrift ‘SFC’ blijft volgens ons kaartje gesloten.


…net zoals deze


De tribune van waaronder de Champions League-kaarten worden verkocht. Waarvoor het groene hok dient, waar nu nog hard aan wordt getimmerd, blijft ons vooralsnog onduidelijk.

’s Middags valt er hier en daar in de binnenstad al een enkel groepje zingende Noord-Ierse supporters te bespeuren en meer richting de buitenwijken komt er af en toe een auto vol met Shelbourne-vaantjes voorbij gereden. Wanneer we richting het stadion lopen komen we al snel terecht in één van de stromen mensen die zich uit verschillende richtingen allemaal naar dezelfde plek toe bewegen. Van tevoren verwachtten we niet bijster veel van het treffen, maar nu ineens toch de typische voetbalsfeer in de lucht hangt beginnen de kriebels op te spelen. Uit elke zijstraat sluiten zich steeds een paar mensen aan bij de steeds groter wordende stoet die langzaam de lichtmasten in het zicht krijgt.
Shelbourne won de heenwedstrijd in Belfast al met 1-2 en heeft dus verreweg de beste papieren voor het bereiken van de tweede voorronde. Dat lijkt de Glentoran-aanhang echter weinig uit te maken. De Noord-Ierse aanwezigheid tussen de Shelbourne-fans is erg nadrukkelijk. Wanneer we de weg naar het stadion inslaan kleurt het straatbeeld ineens volledig Glentoran’s groen.
Vlaggen toornen uit boven de menigte, de politie houdt in de straten een oogje in het zeil en vanuit de pubs klinkt gezang. Het gras is figuurlijk al te ruiken. Het Ierse voetbal mag dan van een twijfelachtig niveau zijn, deze charme heeft het in ieder geval nog niet verloren.

Aan de andere kant van de smalle stadionpoortjes blijkt dat de tribune achter één van de doelen slechts gesloten was voor Shelbourne-supporters. Deze zit zo goed als helemaal vol met in het groen uitgedoste fans uit Belfast. Op de lange zijde tegenover ons zitten ook al wat plukjes mensen en stroomt nog na de aftrap zelfs goed vol. Blijkbaar had men geen rekening gehouden met deze publieke belangstelling. De Shelbourne-Ultras laten zich horen met “We’ll keep the red flag flying high!” en “We hate Rovers!”. Dat laatste hebben ze dus in ieder geval al met hun stadsgenoten van Bohemians gemeen. Hun voor ons raadselachtige Keltische teksten hangen argeloos over de reclameborden heen.

Natuurlijk zijn Ierland en Noord-Ierland niet voor niets twee aparte staten. Het tot het Verenigd Koninkrijk behorende noorden is een erfenis van achthonderd jaar Engelse aanwezigheid op het eiland. Door de protestantse meerderheid daar is het nooit van een vereniging gekomen met de Ierse republiek. Iets waarvoor een aantal katholieke partijen nog altijd fanatiek lobbyen. De spanningen in de maatschappij komen uiteraard ook tot uiting in het voetbal. Derry City FC, afkomstig uit een katholieke enclave in Noord-Ierland, komt om die reden uit in de competitie van de Ierse republiek en niet in die van het noorden. Een situatie die vergelijkbaar is met het meedoen van het Israëlische nationale elftal in Europa in plaats van Azië.
Het is duidelijk aan welke kant de voorkeur van de Glentoran-aanhang ligt. De Union jacks en Noord-Ierse vlaggen die zij met zich meedragen, worden in de republiek gezien als symbolen van de onderdrukking. Aan de zijde van Shelbourne hangt daarentegen de groen-wit-oranje republikeinse vlag. Ondanks deze tegenstellingen zijn de verschillende supporters erg sportief naar elkaar. De vijandigheid blijft bij wat plagerige spreekkoren over en weer. De beide kampen applaudisseren voor elkaar’s spelers en fans en gaan na afloop zonder problemen ieder hun eigen weg.

Het spel zelf is niet best. Shelbourne is de minst slechte van de twee en zet ‘the Glens’ meteen vast op hun eigen helft. Wanneer dit spelbeeld leidt tot een redelijk snelle 1-0 lijken de kaarten al geschud. Zodra Glentoran echter hun eerste goede combinatie omzet in de gelijkmaker gloort er hoop voor de enkele duizenden meegereisde Noord-Ieren, wiens gejuich als een harde wind door Tolka Park dreunt. Nog voor de onderbreking kan één van de groenhemden echter met zijn tweede gele kaart inrukken, na een handsbal in zijn eigen strafschopgebied. De beste man van het veld, Jason Byrne, benut de toegekende penalty en verplicht de Belfasters zo weer tot het maken van twee doelpunten. Daar komt het niet van. Niet ver in de tweede helft boren ‘the Shells’ de laatste Noord-Ierse hoop de grond in door hun derde treffer aan te tekenen. Byrne knikt vervolgens nog de 4-1 binnen waarop de Dubliners in een perfecte ambiance de wedstrijd kunnen uitspelen.
In de tweede voorronde ontmoet de Ierse kampioen Steaua Boekarest. Shelbourne is dus nog slechts één stunt in Dublin en één in Roemenië verwijderd van het halen van de echte Europese topclubs naar het vervallen Tolka Park.


Glentoran-fans op weg naar Tolka Park.


Het thuispubliek zoekt haar plaatsen op.


De meegereisde supporters uit Belfast


De ultras van Shelbourne.


Volgens ons wedstrijdkaartje zou deze tribune leeg blijven.
_{(Op het moment van afdrukken stond uw fotograaf in de lange rij voor de enige eetkraam in het stadion. Daardoor was een andere positie opzoeken niet mogelijk en waren zich voor de lens langs bewegende voorhoofden helaas niet te ontwijken.)}

Hoewel het geen Croke Park is, is het stadion van de Ierse FA natuurlijk ook niet verkeerd. Landsdowne Road biedt plaats aan 35.000 toeschouwers en haar naam zal bij de Oranjefan naspoken als de plaats waar Jason Mac Ateer het vonnis over het Nederlands elftal velde.
De buurt rond het stadion wordt bevolkt door mensen van een aanzienlijk rijkere klasse dan degene die de huizen rond Dalymount en Tolka Park bewonen. De weg naar de poorten voert voornamelijk langs grote losstaande woningen.
Vanwege werkzaamheden in het stadion konden wij er helaas nergens binnenkomen, dus de foto’s zijn enkel vanaf buiten de muren.


Dichterbij komen we niet.


De spoorweg die onder het stadion doorloopt.


Buiten Landsdowne Road


Buiten Landsdowne Road


Ierland’s handelsmerk

Temple Bar is een straat voor voetgangers vol met traditionele kroegen, modernere cafés, restaurants en hotels, hét uitgaansgebied van Dublin. Goochelaars en straatmuzikanten vertonen er hun kunsten en uit de pubs klinkt elke avond live muziek.
Terwijl de traditionele Ierse liederen door de kroeg klinken en de beelden van Celtic – Sporting op een groot scherm te zien zijn vertelt een Ierse Manchester United-fan (Die er buiten zijn sympathie voor ‘the Mancunians’ wel een flinke afgunst jegens Engeland op nahoudt) ons over het Ierse voetbal. Behalve Bohemians, Shelbourne en het sporadisch genoemde Shamrock Rovers brengt Dublin ook nog UCD en St. Patrick’s Athletic op het hoogste niveau voort. De Rovers hebben in potentie de grootste aanhang van de stad, maar bungelen momenteel onderaan de ranglijst. Ongetwijfeld tot groot plezier van de supporters van de overige clubs, want buiten het meest geliefde zijn ze ook zeker het meest gehate team van de hoofdstad. Zij delen hun terrein met St. Patrick’s Athletic, oftewel ‘the Pats’, die eveneens over een redelijke aanhang zouden beschikken. UCD heeft een kleinere achterban, maar wat mag je verwachten van een studentenelftal? UCD staat namelijk voor University College Dublin en weet zich dus als universiteitsteam vooralsnog op het hoogste nationale niveau te handhaven. Naar Richmond en Belfield Park, de complexen van respectievelijk Shamrock Rovers/St. Pat’s en UCD, zijn we niet geweest. We hadden immers ook nog wel andere dingen te doen behalve stadions bezoeken.

Ja, toch wel.


Belfield Park. Foto afkomstig van www.stadionwelt.de

Even onder Dublin ligt Bray. Een klein stadje aan de Ierse zee dat het duidelijk van het toerisme moet hebben. De draaimolens, wildwaterbanen en andere kitcherige kermisattracties bepalen het beeld aan de boulevard. Niet te vergeten, het reuzenrad dat aan de voet van Bray's heuvel populaire muziek staat uit te spugen. Wie op zoek is naar schitterende vergezichten kan, in plaats van de gek te vervloeken die dat ding daar heeft neergezet, zijn adem beter gebruiken om die heuvel op te klimmen. Het uitzicht boven is adembenemend.

Vanuit de net in Bray aankomende trein merken we het voetbalcomplex al op. We waren niet naar Bray gekomen om het terrein van Bray Wanderers op te zoeken, maar nu de open stadionpoorten werkelijk vlak naast het treinstation blijken te staan kunnen we net zo goed even een kijkje nemen. Het terrein is echter zo klein dat we aanvankelijk twijfelen of hier wel daadwerkelijk Bray’s Premier League-club haar wedstrijden afwerkt. Een bord neemt die twijfel weg: “Bray Wanderers AFC”.
De zilte zeelucht brengt een aangenaam briesje over het zonnige veld en achter de kleine tribunes gloren de groene toppen van de Ierse heuvels. Een paar mannen zijn bezig om het terrein speelklaar te krijgen. De aanwezigheid van een kleine plaats als Bray in de hoogste divisie is opmerkelijk te noemen. Wellicht valt de vergelijking te trekken met FC Volendam, uit het kleine vissersdorp, dat zo nu en dan in de Eredivsie uitkomt.
Een wat oudere man komt naar ons toe. “Are you allright?” Een vraag die op dezelfde verwondering wijst als die van de barman van Dalymount Park, over twee Nederlanders die intresse in hun toch weinig opzienbarende stadionnetjes tonen. Nadat we echter bevestigend hebben geantwoord praat hij ons met veel plezier bij over de club en zijn werk aldaar. ”This is probably the best pitch in Ireland, but I’ve never seen it this bad.”, vertelt hij verwijzend naar de zanderige plekken hier en daar, waarvan hij de recente droogte de schuld geeft. De zeewind zou een positief effect op de grasmat hebben, waardoor deze dus de beste van het land genoemd zou mogen worden, al leek ons dat ook niet al te moeilijk na het zien van de velden van Bohemians en Shelbourne.
Geheel toevallig blijkt Bray Wanderers een dag later uit te moeten komen tegen de club die we de avond daarvoor hebben zien spelen: Shelbourne. ”Are you gonna be here tomorrow night?” Helaas vliegen we die middag al terug naar Nederland.
Het gaat het kleine clubje niet voor de wind. ‘The Seagulls’ bevinden zich in de onderste regionen van de Eircom League. ‘Ons dit jaar handhaven en dan wat goede spelers aantrekken’, zo zet de oude man zijn visie uit. Beleefd vraagt hij ons tussendoor of zijn Ierse dialect voor ons te volgen is. ”I hope we can get a point against Shellbourne, but it’s gonna be tough.”
Buiten de stadionpoorten staat een bord tegen de heg aan: “Fridaynight: Bray Wanderers AFC – Shelbourne FC. Can the Seagulls beat the champions?”


Bray Wanderers’ thuishaven: Carlisle Grounds


Carlisle Grounds


Carlisle Grounds


Carlisle Grounds

De Ierse Premier League (de Eircom League) bestaat uit twaalf clubs en wordt gespeeld over één kalenderjaar en is momenteel dus halverwege.

Bray wist na een snelle 0-2 achterstand alsnog een 2-2 uit het vuur te slepen tegen Shelbourne. ‘The Seagulls’ staan momenteel 8e. Titelhouder Shelbourne staat 2e achter Cork City.

Bohemians won vrijdag op Dalymount Park met 3-2 van Drogheda United en staat nu 5e.

St. Pat’s, UCD en Shamrock Rovers staan respectievelijk 9e, 10e en 12e. Die laatste heeft een straf gekregen van 8 punten in mindering vanwege gesjoemel met vergunningen.

Het even genoemde Dublin City gaat met 3 punten voorsprong aan kop in de First Division.

Deze woensdag, 27 juli, ontvangt Shelbourne Steaua Boekarest op Tolka Park. Op 2 of 3 augustus volgt de return in Roemenië. Wellicht kunnen ‘the Shels’ met een superstunt de boost geven aan het Ierse voetbal die het zo hard nodig heeft.