Voor de geinteresseerden, mijn verslag van Coldplay Gelredome 2005:
In één woord: onovertroffen.
Een samenvatting van de dag
Na om 14:00 's middags in de auto te zijn gestapt kwamen we rond 15:30 in de buurt van het pittoreske Arnhem. Aldaar verwezen de glimmende gele borden, met de tekst "[P] COLDPLAY", ons naar de juiste parkeerplaats. Acht euro betalen was verplicht. Maar lopen was geen optie meer. Een oude kazerne was de parkeerplaats. Was een mooie plek om foto's te kunnen maken, maar daar kwamen we niet voor. En fototoestel was niet meegereisd, verboden tijdens concert. Met een OV-bus werden we naar het Gelredome gebracht, tijdens de rit hadden we nog een soort sightseeing-Arnhem doordat we door de hele stad heen moesten rijden. Het golfplaten dak doemde op. We waren er. Buiten stonden enkele Official Merchandise-kraampjes, containers van Make Trade Fair en Bavaria-bierwagens. Ik hield het - nog even - op een colaatje. De prijzen aldaar en het chipkaartensysteem laat ik maar buiten beschouwing. Na gezellig met wat medefans te hebben gekletst aan de biertafels daar werd het tijd om een hapje te gaan eten. Geen 3-sterren restaurant dit keer, nee, gewoon een McDonald's. Eenmaal bij de McDonald's aangekomen deed ik een nieuwe ervaring op: Niet McDrive, maar McWalk is daar gewoonlijk. Raampje 1 is bestellen, raampje 2 is afrekenen, en jawel er is ook een raampje 3, voor het afhalen. Gretig vulde ik mijn maag met het fastfood en voldaan liep ik weer richting het Gelredome. Bij ingang F stond geen wachtrij, ik had immers zitplaatsen. Het staan tussen bierende mensen en zweetplekken leek me geen prettig vooruitzicht bij een concert van mijn favoriete artiest. Dus ik koos voor zitplaatsen. En wat hadden we een superplaatsen. Inclusief tafels en opbergvakjes, op de eretribune. Hoe het kan, don't ask me. Ik had kennelijk dit geluk met vroeg reserveren via de site van Coldplay. Het werd ineens donker in de zaal. Een lokale band uit Delft opende. Voor de liefhebbers: het was Vertigo The Band, alhier hun
site. Doch was het iets te ruig voor mijn normale muzikale doen. Het licht ging weer aan, het was 19:45. Het podium werd lichtelijk verbouwd en er ging een man met een laptop zitten in het midden van het podium, hij had kennelijk een synthesizer erin zitten. Om 20:00 werd het weer donker. Het voorprogramma begon. Daar stond een oude bekende op het podium: Richard "Bittersweet symphony" Ashcroft. Een aantal nummers, die in mijn ogen iets te langgerekt waren, werden ten gehore bracht. Om 20:35 werd er afgesloten met "Bittersweet symphony". Dat nummer deed de zaal toch wel even meegeven. Het werd weer licht in het stadion. Het was 20:40. Een spannend muziekje schalde uit de PA en het was chaos op het podium. Krioelende crew verbouwde het hele podium. Een aantal crewaapjes, te weten drie, klommen met speciale staalkabelladders naar boven in de lichtinstallatie om bovenin plaats te nemen achter drie volgspots, deze zouden de hele show blijven zitten om de bandleden te volgen met de lampen. Logisch dat het er drie zijn, de drummer Will wisselt immers niet zonder meer van plaats. Snel nog even naar de WC en een colaatje halen. Ik ging weer zitten op mijn plaats. Het werd donker, ondersteund door luid gejuich uit de zaal. Een doek voor de achterwand ging open. Er werd afgeteld. Ondertussen opende Chris al met de klanken van "Square one". Verscheidene supernummers werden ten gehore gebracht, waarbij de band en het publiek in extase verkeerde. Ook de superieure lichteffecten droegen hier aan bij. Klappers waren toch wel "Yellow", "God put a smile upon your face", "Politik", "Speed of sound", "Clocks", "Talk". Na het nummer Talk zei Chris: "This is our last song. Thanks for having us, see you next time. Thanks and goodbye." Het was pas 22:30. Het publiek klapte, floot en schreeuwde maar. En ja hoor, ze kwamen weer op. Nog drie nummers, te weten "Swallowed in the sea", "In my place" en "Fix you" werden ten gehore gebracht. Bij "Fix you" ging Chris slingeren met een lampje die hij daarna in het publiek gooide. Even leek men te schrikken, maar het lampje werd in een supersnelle beweging door een kabel omhoog getrokken om als zodanig niet te vallen. "Fix you", tevens het laatste nummer als ik goed heb, werd afgesloten met een enorme vuurwerkknal. Coldplay boog in het midden. Het publiek stond al, al tijdens de laatste liedjes, en iedereen gaf een uitzinnig applaus. Een staande ovatie. De band ging af. Het podium werd donker, de zaal werd licht. Het afbouwen begon direct. We werden verzocht om zo langzamerhand maar weg te gaan. Uiteraard was de vloer met staanplaatsen een enorme rotzooi met hier en daar plassen bier, cola en water. Eenmaal buiten was het een chaos met het busvervoer terug naar de parkeerplaatsen. Pas om 01:00, het concert was afgelopen om 23:00, zagen wij de mogelijkheid om een plekje te vinden in een bus. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken. Het concert was geweldig, en alle andere woorden die er voor zijn om uit te drukken hoe mooi het in mijn ogen was zijn allen een understatement. Werkelijk fantastisch zoals die mensen een show neer kunnen zetten. Een geslaagde dag die ik mijn hele leven niet meer zal vergeten...
Bart ookwel Rabrynil
P.S. Ik moest bijna huilen toen de bandleden opkwamen en het eerste nummer inzetten. Ik kon eerst niet geloven dat ze het waren, maar mijn toneelkijkertje bewees het. Daarna ook nog af en toe een twinkelend oog gehad.