MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Onzin. Empire is ruim de beste plaat, alle nummers zijn zo enorm goed. Sommige zelfs van epische proporties, zoals The Doberman. Bovendien, meer gitaar minder synth is altijd goed.
And if you listen very hard
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll
Flauwekul. The West Rider Pauper Luncatic Asylum is ruim de beste plaat, alle nummers zijn zo enorm goed. Sommige zelfs van epische proporties, zoals Where Did All The Love Go. Bovendien, gitaar en synth is altijd goed.quote:Op donderdag 24 september 2009 16:01 schreef Fir3fly het volgende:
Onzin. Empire is ruim de beste plaat, alle nummers zijn zo enorm goed. Sommige zelfs van epische proporties, zoals The Doberman. Bovendien, meer gitaar minder synth is altijd goed.
Flauwekul. Waar jullie Empire en TWRPLA zeiden, moet het 'debuutplaat' zijn. En waar jullie The Doberman en WDATLG zeiden, moet het Club Foot zijn. Stop.
I don't really come from outer space || Last.fm
Kan ik me wel in vinden. Maar West Rider... vind ik ook een super conceptalbum. Bijzonder theatraal en een tikkie pretentieus, maar ik kan er nu - toegegeven, na een paar luisterbeurten - zéééééééééééér goed naar luisteren.quote:Op donderdag 24 september 2009 18:18 schreef Kabouter_Krulleput het volgende:
Flauwekul. Waar jullie Empire en TWRPLA zeiden, moet het 'debuutplaat' zijn. En waar jullie The Doberman en WDATLG zeiden, moet het Club Foot zijn. Stop.
Heb net kaartjes twee kaartjes gekocht, maar ben nog niet zeker van mijn keuze, klote impulsaankopen ook altijd...
Ik heb zelf al, maar stond er van te kijken dat er dus blijkbaar nu al mensen hun tickets weer hebben ingeleverd.quote:Op vrijdag 25 september 2009 12:13 schreef Thijsssss het volgende:
Jup, net was er nog eentje over, opschieten dus
Die gaan dan zeker op wintersport.
Wer lesen kann, ist klar im Vorteil.
Erg gaaf, alleen ik denk niet dat Noel Fielding er in Paradiso bij zal zijn.
De opener - Julie & the Moth Man, B-side van Underdog - is ook erg tof.
Studio versie:
[ Bericht 8% gewijzigd door Steffie op 08-02-2010 01:57:55 ]
De opener - Julie & the Moth Man, B-side van Underdog - is ook erg tof.
Studio versie:
[ Bericht 8% gewijzigd door Steffie op 08-02-2010 01:57:55 ]
With the sun and the moon on either side of his helmet, a new star is born in the name of Valentino Rossi.
Wat een gaaf nummerquote:
.
And if you listen very hard
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll
Wat een vreselijk gaaf concert vanavond! 
Heb me prima vermaakt.
Wel jammer dat Miles Kane had gecancelled.
Heb me prima vermaakt.
Wel jammer dat Miles Kane had gecancelled.
Wer lesen kann, ist klar im Vorteil.
Nice. Waar vind ik deze?quote:
Erg gaaf, alleen ik denk niet dat Noel Fielding er in Paradiso bij zal zijn.
Studio versie:
Ten percent faster with a sturdier frame
Hier ook aan het nagenieten, wat een bazenconcert! Miles Kane deed toch gewoon met Kasabian mee?
Op 25-09-2008 19:32 schreef beverton
whehehe het is Patriek Lodiers van de lama's
whehehe het is Patriek Lodiers van de lama's
Recensie van Oor:
quote:KASABIAN: ROCK & ROLL MET EEN GROTE R
10-2-2010
Meer dan drie maanden later dan gepland komt Kasabian alsnog Paradiso opblazen. Het Britse viertal, vanavond bijgestaan door een gitarist en toetsenist, laat de uitverkochte zaal het afgelaste optreden van 27 oktober snel vergeten met theater, muzikaal vuurwerk en een setlist om je vingers bij af te likken. Lieve lezers, dít is nou rock & roll met een grote R.
We wisten al langer dat Tom Meighan een rare snuiter was, maar vanavond maakt de 29-jarige zanger het wel heel bont. Die zonnebril viel te verwachten, het bruinleren jasje ook nog, maar dat verdwaasde gewandel, die constant uit zijn mond hangende tong en die gelukzalige grijns van oor tot oor – je vraagt je onwillekeurig af waar in Amsterdam Meighan zijn vrije tijd heeft doorgebracht. Gelukkig brengt zijn podiumgedrag de kwaliteit van het optreden geen moment in gevaar. Vanaf de met liters vliegend bier begroete opener Julie And The Mothman – B-kant van voorlaatste single Underdog – gaat het onder het toeziend oog van enkele beveiligers los achter de dranghekken. Wat wil je met een zaal die voor minimaal een kwart met Engelsen gevuld is?
Een grootste uitvoering van Underdog bevestigt al vroeg op de avond wat we allang wisten: Kasabian staat als een huis. Correctie: als een in gewapend beton gegoten paleis. Leunend op het stevige drum- en baswerk van Ian Matthews en Chris Edwards, krijgen de overige bandleden – gitarist Sergio Pizzorno voorop – alle ruimte om de nummers in te kleuren. Een oud nummer als Processed Beats (‘Toen ik nog jong was’, aldus Meighan) is nog steeds een schot in de roos, al ligt de nadruk logischerwijs op het jongste studioalbum West Ryder Pauper Lunatic Asylum. Het rustige Thick As Thieves kan rustig een hoogtepunt genoemd worden, vooral omdat Meighan, tussen al het rockgeweld door, aantoont over een bijzonder soepel en veelzijdig stemgeluid te beschikken.
Datzelfde geldt voor Pizzorno. In Fast Fuse, duidelijk een publieksfavoriet, staat zijn lijzige, bijna vrouwelijke zang in scherp contrast met de Liam Gallagher-achtige voordracht van Meighan, waardoor het patroon van de recht toe recht aan rocksong die Fast Fuse in eerste instantie lijkt te zijn, op interessante wijze doorbroken wordt. Daarin schuilt ook direct de kracht van Kasabian: het spelen met contrasten. De Britten weten wanneer ze gas moeten geven en wanneer ze gas terug moeten nemen. Door veel variatie aan te brengen in tempo en muzikale invulling ontstijgen behoorlijke groteske rockanthems als Shoot The Runner en Empire met gemak de middelmaat.
In de toegift laat Kasabian even blijken hoe dat ‘gas geven’ precies in z’n werk gaat. De band speelt achtereenvolgens Fire, Vlad The Impaler en L.S.F. (Lost Souls Forever), wat een deel van het publiek ertoe beweegt om maar weer eens naar goed Achterhoeks gebruik met bier te gaan gooien. Dranghekken, beveiligers, biergooiers – voor rock & roll anno 2010 moet je bij Kasabian zijn.
Door Tom Springveld / Fotografie: Siese Veenstra
Gezien: KASABIAN, PARADISO, AMSTERDAM (9 FEBRUARI 2010)
Wer lesen kann, ist klar im Vorteil.
Goede recensie, het was echt een feest. Waren er ook veel polen/russen? Ik dacht dat de zanger zoiets riep en zag mensen met polski vesten enzo.
Op 25-09-2008 19:32 schreef beverton
whehehe het is Patriek Lodiers van de lama's
whehehe het is Patriek Lodiers van de lama's
Haha, heerlijk, half jaartje geleden nog niet zeker van mijn aankoop, en nu nog steeds aan het nagenietenquote:Op vrijdag 25 september 2009 12:03 schreef Thijsssss het volgende:
Heb net kaartjes twee kaartjes gekocht, maar ben nog niet zeker van mijn keuze, klote impulsaankopen ook altijd...
En beroeps brompot Menno Pot heeft er ook een mening over:
quote:Kasabian verdoezelt op podium eigen zwaktes
Van onze medewerker Menno Pot op 10 februari '10, 16:50, bijgewerkt 10 februari '10, 17:18
AMSTERDAM - In oktober blies het Engelse Kasabian een optreden in het Amsterdamse Paradiso af omdat ze de Q Award voor ‘Beste Album’ mochten ophalen voor West Ryder Pauper Lunatic Asylum.
Het onderstreept nog maar eens dat men in Engeland dingen in de platen van Kasabian hoort die de rest van de wereld er niet in hoort.
Niet-Engelsen valt vooral het gebrek aan werkelijk goede songs op, het schrijnendst op Empire (2006). ‘West Ryder’ is beter, maar plaat van het jaar? Kasabian een belangrijke Britse band? Nou nee.
Zwaktes
Live is Kasabian aardig in staat de eigen zwaktes te verdoezelen, zo bleek dinsdag alsnog in een vol Paradiso. Het was hard en strak, frontman Tom Meighan weet hoe je een zaal in beweging krijgt en het werd allemaal gebracht met de achteloze branie die bij dit soort Engelse bands wel vaker een sterke troef is.
Kasabian komt uit de Midlands, maar is rockstad Manchester ten voeten uit. Grote bek, klein hartje, zelfverzekerdheid met een knipoog, ambitieus en onverschillig tegelijk, kortom: het aureool dat we kennen van Oasis, The Stone Roses en Happy Mondays.
Dance-groove
Ook stilistisch bevindt Kasabian zich ergens tussen die drie bands in: indierock, vaak met een dance-groove. Vooral tegen het einde waren er sterke nummers, zoals het hypnotiserende Club Foot en de eerste toegift Fire.
De rest van de tijd wist Kasabian het allemaal net even bijzonderder te laten lijken dan het werkelijk was, een gevoel waaraan het regiment Britse fans, springend alsof er op het podium iets onvergetelijks gebeurde, nog eens extra bijdroeg.
Branie en straffe live-presentatie
Moet je daar doorheen prikken? De verdienste van Kasabian was vooral dat ze je die vraag uit je hoofd wisten te spelen. Branie en een straffe live-presentatie zijn op dit soort avonden toegestane wapens, door Kasabian in Paradiso effectief ingezet.
*** (3 van de 5 sterren)
Kasabian. Paradiso, Amsterdam, 9 februari. 28 mei Pinkpop, Landgraaf.
super!quote:Op woensdag 10 februari 2010 14:18 schreef Thijsssss het volgende:
En 27 mei staan ze nu ook in Tivoli!
* Elusive kaartjes gekocht heeft
