Bob Dylan in Ahoy'

Mocht er nog interesse zijn voor de recensies uit de Telegraaf en Trouw, geef dan maar een gil.

quote:

Op dinsdag 1 november 2005 23:00 schreef _Floddertje_ het volgende:
De recensie uit het NRC:

Dylans concerten zijn legendarisch om hun wisselvalligheid. Een keer, ook in Ahoy', zong hij nauwelijks, maar sprak de teksten voor zich uit. Nu klonk zijn stem juist opmerkelijk scherp, zodat nummers als Maggie's Farm, Lay Lady Lay, Tangled Up In Blue enLove Sick strak en ijzersterk klonken.

Prima recensie, op het vetgedrukte stukje na dan. Is deze meneer echt bij hetzelfde concert geweest als ik? Of was het heel dicht bij wel goed te verstaan??

Hmm die van de volkskrant is wel weer erg negatief...

quote:

Op woensdag 2 november 2005 08:46 schreef Prep2Fight het volgende:

[..]

Was prima te verstaan.. ik ben het daar zeker mee eens
[..]

Dat slaat gewoon nergens op

Dus het was idd prima te verstaan als je op 3 meter afstand stond? Vanaf een meter of 7 namelijk echt niet meer hoor....(en ik kan het weten, want ik stond daar)

Oké Prep, je vroeg er zelf om, hoor. Deze komt uit Trouw.

Het wordt steeds vroeger te laat voor Bob Dylan

Hij had geen nieuw studioalbum in zijn koffer. Maar Bob Dylan heeft tijdens zijn Europese tournee evengoed de wind in de rug, mede dankzij de aandacht voor Martin Scorsese's Dylan-documentaire 'No Direction Home'. Vrijdag stond de veteraan in een bijna uitverkocht Ahoy' in Rotterdam.

Zijn projecten kijken de laatste jaren terug in de tijd: live-cd's (concerten uit 1964 en 75), zijn autobiografie en recent de dubbel-cd met onbekende opnames uit de jaren zestig (soundtrack bij No Direction Home'). Zo was het bijna onvermijdelijk dat ook zijn concert weinig met het heden van doen had.

Maar wat geeft dat, als een nummer als 'Chimes of Freedom', over 'soldiers', 'refugees' en de 'misused', nog even actueel is als toen hij het 41 jaar geleden zong.

De man die in de jaren zestig de stem van de protestgeneratie werd, in de jaren zeventig Jezus vond, in de jaren tachtig was afgeschreven en in de jaren negentig terugkwam, staat nu als levende legende voor u, zo werd de 64-jarige Dylan aangekondigd. Het publiek was gevarieerd, al overheersten de mannen op leeftijd, soms met (klein)kinderen in hun kielzog.

De enige franje was de crèmekleurige cowboyhoed op Dylan's hoofd, waardoor hij als een kleine kapitein tussen zijn manschappen stond. Verder hield hij het eenvoudig, maar ook onpersoonlijk. Geen lach of begroeting kon eraf. Vanaf het openingsnummer 'Maggie's Farm' sprak hij geen woord, totdat hij uiteindelijk de band voorstelde. In de tussentijd speelde hijzelf staand elektrisch piano, en soms een solo op mondharmonica. De gitaar pakt hij de laatste jaren niet meer.

Om hem heen een ingespeelde band, met twee verdienstelijke gitaristen, een drummer, bassist Tony Garnier, die sinds 1989 met Dylan speelt, en het nieuwe bandlid Don Herron, die met zijn pedal steel veel nummers een countrygevoel gaf. Soms vulde Herronzo de plek op van het ontbrekende Hammond-orgel, dat bijvoorbeeld bij 'Like a Rolling Stone' en de dwingend gespeelde 'Ballad of a Thin Man' gemist werd. Soms klonk de band teveel als eenbegeleidingscombo (I'll be your baby tonight), maar gelukkig pakten ze regelmatig uit, zoals in het onstuimige 'Highway 61 Revisited'.

Dylan zocht continu naar alternatieve melodieën, niet als verbetering maar als uitvlucht voor zijn stem. Het schorre gepiep was vooral problematisch bij rustiger werk. Zo propte hij de woorden 'Lay lady lay' in één brommerige klank, alsof het verzoek niet van een geliefde maar van een chagrijnige dokter kwam. In het broeierige 'Love Sick' viel dat authentieke gekraak echter weer volledig op z'n plek.

Ondanks de fikse duik in het verleden werden er nog genoeg favorieten gemist. Maar tegen tienen was het met één toegift bekeken, en stond Dylan onder het applaus onvast te wiebelen opzijn benen. Hij kan nog wel wat jaren mee, maar het wordt hem steeds vroeger laat.

[ Bericht 0% gewijzigd door _Floddertje_ op 02-11-2005 09:26:01 ]

En deze uit de Telegraaf:

Verplicht nummer van Bob Dylan

Wie naar een Bob Dylan-concert gaat heeft twee kansen: of meneer heeft er zin in of niet. Vrijdagavond was dat laatste het geval.

De koning van de protestsong degradeerde Ahoy tot een kroeg waarin vrolijk werd geouwehoerd, hij de achtergrondmuziek verzorgde, het op het eind nog net kon opbrengen om zich een paar seconden tot het publiek te richten en zijn band voorstelde, maar daarna snel afdroop via de zijdeur. Hoe een Dylan-concert een complete desillusie wordt...

Bij binnenkomst van Ahoy al meteen lichte verwarring. Pas tien over acht wees de klok en op het podium stond iets wat nog het meest leek op een Dylan-coverband. Twee gitaristen, een bassist, een drummer en verantwoordelijk voor het vocale deel was de pianist. Donker pak, lichtbruine cowboyhoed, Dylan zelf? Voorprogramma, stelden we na enige aarzeling vast. En dus werd er bier besteld, werd ook om ons heen de week doorgesproken en zo werd het al snel kroeggezellig.

Achteraf verklaar je jezelf voor gek dat je niet meteen in de gaten had dat die cowboyhoed wel de grote Dylan was. De koning van de folk, de meest inspirerende alsmede eigenwijze 64-jarige van de gehele muziekwereld die iedere liefhebber toch minstens één keer in zijn leven gezien moet hebben. En op het podium zat hij. Zo dichtbij en toch zo ver weg.

Lag het soms aan mij, stel ik mezelf achteraf de vraag. Ben ik te verwend met voorprogramma's, artiesten die wachten tot de rij buiten is verdwenen en iedereen zijn plekje in de zaal heeft gevonden? Iedereen weet toch dat Dylan niet de man is van protocollen, dat een optreden op zijn manier gaat en geen andere. En als Dylan wil dat zijn concert exact op het aanvangstijdstip begint, dan begint het. Met of zonder publiek.

Een kop- en staartloos concert, dat is de uitkomst van dit alles. Liftmuziek van zeer hoog niveau. Je hoort het wel, maar niemand die echt luistert. Hoe is dat toch mogelijk bij een artiest van het kaliber Dylan?

Zou het soms komen omdat hij zich nogal nadrukkelijk achter zijn band verschool? Omdat hij het wel best vond daar achter zijn piano en alle muzikale hoogtepunten aan zijn gitaristen overliet? Omdat hij er geenszins een greatest-hitsshow van wilde maken en nummers als 'Love sick', 'Chimes of freedom' en 'Blind Willie McTell' speelde in plaats van de zo vurig gewenste 'The times they are a-changing' en 'Hurricane'? Of misschien omdat hij de weinige echt bekende nummers die hij speelde ('Like a rolling stone') volstrekt onmeezingbaar maakte?

Feit is dat hij op die manier ieder contact met zijn publiek koppig afhield. Want een man als hij moet toch in staat zijn een bepaald soort spanning op te bouwen in zo'n zaal, mensen waar voor hun geld te geven en ze in muzikale extase te brengen. Althans, dat verwacht je. De conclusie is daarom dat Dylan zo onvoorspelbaar blijft als het weer.

De grote Bob Dylan had hoe dan ook weinig zin in Ahoy en zal er ook weinig warme herinneringen aan overhouden. Publiek en artiest zaten op compleet verschillende golflengtes en dat zal voor geen van tweeën bevredigend zijn geweest. Of Dylan er iets om geeft? Nee, toch? Maar voor zijn Nederlandse fans is het jammer. Zo vaak doet hij ons landje niet aan en op zo'n teleurstelling zit niemand te wachten.

Hmm misschien zit de meneer van Trouw wel het dichtst bij de waarheid... (en dat zeg ik niet vanuit mijn mening, maar objectief)

quote:

Op woensdag 2 november 2005 09:34 schreef Prep2Fight het volgende:

[..]

Ik een metertje of 10 / 15 ...

Maargoed, laten we er over ophouden.. we weten elkaars mening nu

Enne, bedankt voor die recensies!

Hmm da's wel vreemd.. Als jij zegt dat je 10-15 meter er vanaf stond en ik weet dat je dichterbij stond dan ik… dan zal ik toch verder weg hebben gestaan.. Ach afstanden schatten is nooit mijn sterkste kant geweest.
In elk geval heb ik die avond weinig verstaan..... Helaas!

de telegraaf doet zijn imago weer eens eer aan... wat een zutrecensie... waar heeft die man gestaan? aan de bar ofzo?

quote:

Op woensdag 2 november 2005 10:25 schreef BlackRebel het volgende:
de telegraaf doet zijn imago weer eens eer aan... wat een zutrecensie... waar heeft die man gestaan? aan de bar ofzo?

Mijn inziens heeft ie wel gelijk dat ie zegt dat Like a rolling stone onmeezingbaar gemaakt werd.

das wel waar... maar is dat een criterium? dat een nummer meezingbaar moet zijn? daarvoor ben ik niet naar het concert gegaan...

ik had het over dit geneuzel:

'Voorprogramma, stelden we na enige aarzeling vast. En dus werd er bier besteld, werd ook om ons heen de week doorgesproken en zo werd het al snel kroeggezellig.'

quote:

Op woensdag 2 november 2005 10:33 schreef BlackRebel het volgende:
das wel waar... maar is dat een criterium? dat een nummer meezingbaar moet zijn? daarvoor ben ik niet naar het concert gegaan...

Nee, maar wel opmerkelijk!

quote:

ik had het over dit geneuzel:

'Voorprogramma, stelden we na enige aarzeling vast. En dus werd er bier besteld, werd ook om ons heen de week doorgesproken en zo werd het al snel kroeggezellig.'

Ja dat vind ik ook overdreven!

quote:

Zowel Tangled Up In Blue als Ballad Of A Thin Man komen van de wat onbekende cd Real Live.

Deze nummers staan toch ook op respectievelijk "Blood on the Tracks" en "Highway 61 Revisited", twee van zijn bekendste platen denk ik. Ze hebben echt weer een kenner naar dat concert toe gestuurd.

ik stond 6-7 meter voor de boxen en het geluid was er zeer goed (heb bewijs to proof it).
Ahoy staat er om bekend dat het rampzalig geluid heeft (Arena is nog erger overigens). Als ik geen staanplaatsen kan krijgen of iets in de eerste 20 rijen koop ik daar geen kaartje.

Of het geluid goed of slecht is hangt af van je positie ten opzichte van de speakers. Als je niet in de lijn van de boxen staat heb je in Ahoy rot geluid.

Ik stond vrij vooraan, wel aan de linkerkant..dus keek voornamelijk tegen Bob z'n rug aan..Maar desondank erg naar mn zin gehad, met name door de onwijs goed spelende band/gitaristen..

Ik zou het nog wel terug willen horen, zijn er toevallig mensen die opnames hebben(gemaakt)?

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 21:53 schreef rooierooie het volgende:

[..]

Willard Grant Conspiracy schijnt het nummer Ballad of a Thin Man te doen. Dat is wel lichtelijk hilarisch als je het postuur kent van Robert Fisher, de zanger van WGC.

Ballad of a Thin Man...WAUW!!

quote:

Op zaterdag 5 november 2005 23:50 schreef Muts24 het volgende:

[..]

Ballad of a Thin Man...WAUW!!

Offtopic..... Muts24 ik wil je wat vragen over je studie .... dus maak even een fotoboek aan (zonder fotos) want dan kan ik een berichtje sturen ipv topics verneuken

quote:

Op dinsdag 8 november 2005 17:44 schreef DIA het volgende:

[..]

Offtopic..... Muts24 ik wil je wat vragen over je studie .... dus maak even een fotoboek aan (zonder fotos) want dan kan ik een berichtje sturen ipv topics verneuken

Offtopic again (sorry!!) Vraag maar raak zou ik zeggen ...