Bob Dylan in Ahoy'

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 21:41 schreef BlackRebel het volgende:
Ik denk dat dit meer iets zegt over jou en over de mensen met wie je ging...

Ik (als 23-jarige) herkende ook maar 5 of 6 nummers, maar vond het wel errug indrukwekkend... De muziek was gewoon echt van grote klasse... Vooral de gitarist die rechts op het podium stond was errug goed. En het feit dat ie met zijn stem omhoog gaat is toch echt typisch Dylan de laatste jaren, das gewoon zijn stijl.
Misschien niet zo slim om met bepaalde verwachtingen naar een concert te gaan als je niet weet wat je moet verwachten...
het enige wat mij echt teleurstelde is dat ie slechts twee keer van achter zijn keyboard vandaan kwam... Maar dat neemt niet weg dat het een goed concert was.

Het vetgedrukte vind ik persoonlijk onzin. Natuurlijk weet iedereen dat zijn stem niet goed meer is..., maar dan nog mag je wel verwachten dat je de nummers herkend. Ik heb na het zien van de setlist echt gedacht: oh dus die speelden ze.. En nee ik ken zijn werk niet van buiten, maar toch redelijk goed. De muziek was geweldig. De zang was dat niet en helaas (en dat vond ik het meest jammer) vaak moeilijk/niet herkenbaar.

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 21:11 schreef nein het volgende:
Dit waren naar mijn mening een paar lange 2 uren, misschien leuk voor de die-hard fans. Maar voor de oudere fans en de jongeren die wel een stapeltje nummers van m kennen viel t vies tegen. We gingen met 10 man erheen, en iedereen was lichtelijk tot behoorlijk teleurgesteld.
Ik ergerde me kapot aan z'n zang, best leuk dat hij het wat anders zong dan vroeger (logisch ook, als je 30 jaar hetzelfde speelt), maar het was echt NIET leuk dat hij aan het einde van elke zin de hoogte inging met z'n stem. "like a rolling STOHOONE"..

Plus het feit dat hij om excact 20.00 begon, terwijl duizenden mensen nog niet binnen waren, was niet bepaald symphatiek...

Voor mij was het helaas een tegenvaller.

Je mag je gelukkig prijzen dat je een nummer als Tangled up in Blue hebt gehoord. Dit is een nummer dat hij de laatste jaren weinig meer speelt. Ik heb erg genoten van het concert, maar ja... ik ben dan ook zo'n die-hard fan en dat Dylan niet meer klinkt als in 1966, dat was in 1968 al bekend.

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 23:16 schreef GijsS het volgende:

[..]

Je mag je gelukkig prijzen dat je een nummer als Tangled up in Blue hebt gehoord. Dit is een nummer dat hij de laatste jaren weinig meer speelt. Ik heb erg genoten van het concert, maar ja... ik ben dan ook zo'n die-hard fan en dat Dylan niet meer klinkt als in 1966, dat was in 1968 al bekend.

Beetje flauwe reactie...

Ligt m niet aan de mensen met wie ik ging, daar zaten 3 mensen bij die vanaf het begin die-hard fan zijn en die hem ergens in de jaren 60 al live hebben gezien, toen zong ie z'n nummers ook al inderdaad anders. Maar toen zat er nog wat variatie in z'n stemgebruik.
Het omhoog gaan met z'n stem zou me niet gestoord hebben als het bij 1 nummer was gebleven, maar hij deed het bij bijna elk nummer en het klonk verschrikkelijk ongeinspireerd daardoor.

Over verwachtingen heb ik t niet, ik had namelijk geen verwachtingen, maar zelfs zonder verwachtingen kan iets enorm teleurstellen.

Over de band heb ik verder niets te klagen, die gitarist was inderdaad erg goed! Alleen Dylan was een houten hark geworden...hehe

(edit: zelf ben ik overigens ook 23)

[ Bericht 3% gewijzigd door nein op 31-10-2005 00:38:26 ]

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 21:11 schreef nein het volgende:
Ik ergerde me kapot aan z'n zang, best leuk dat hij het wat anders zong dan vroeger (logisch ook, als je 30 jaar hetzelfde speelt), maar het was echt NIET leuk dat hij aan het einde van elke zin de hoogte inging met z'n stem. "like a rolling STOHOONE"..

Ik snap precies wat je bedoelt, hoor, het is voor mij ook de belangrijkste reden waarom ik zijn laatste twee concerten niet zo leuk meer vond (en waarom ik nu dus niet eens meer gegaan ben). Ik heb hem in de jaren negentig ook een aantal keren gezien, die concerten vond ik erg leuk en goed, maar zijn manier van zingen is nu wel érg eentonig, op deze manier klinken alle nummers hetzelfde, is er bijna geen melodie meer in te herkennen. En de nummers op z'n laatste cd zijn ook nog eens een keer van die ellenlange blues-nummers, en misschien vinden sommigen me nu een cultuurbarbaar maar ik vind blues ook gewoon vreselijk eentonig, die 12-maten-schema's kwamen me vroeger op gitaarles al m'n strot uit. Zo te horen hoef ik in ieder geval geen spijt te hebben dat ik niet gegaan ben, want de redenen die de mensen geven die het vonden tegenvallen zijn precies de redenen waarom ik zijn vorige concert ook niet zo leuk vond.

ik wil niet de al te filosofische kant op gaan hoor, maar hoe kan iets tegenvallen als je geen verwachtingen hebt?

Ik vind het jammer voor die mensen die het tegen vonden vallen, ik heb echt lang niet meer zo genoten van een muzikaal hoogstandje, ook al is Dylan al een dagje ouder aan het worden.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 09:18 schreef BlackRebel het volgende:
ik wil niet de al te filosofische kant op gaan hoor, maar hoe kan iets tegenvallen als je geen verwachtingen hebt?

Ik vind het jammer voor die mensen die het tegen vonden vallen, ik heb echt lang niet meer zo genoten van een muzikaal hoogstandje, ook al is Dylan al een dagje ouder aan het worden.

Iedereen heeft onbewust wel verwachtingen als hij/zij de muziek kent.

Muzikaal hoogstandje? Het was muzikaal dik in orde.. maar hoogstandje...???

tja, kzie niet vaak zo'n band live performen... ik weet zijn naam niet meer, maar tijdens de solo's van die rechter gitarist betrapte ik mezelf erop met open mond te staan gapen naar mooie solo's die hij zo even uit zijn mouw schudde... het leek hem niet eens energie te kosten.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 10:21 schreef BlackRebel het volgende:
tja, kzie niet vaak zo'n band live performen... ik weet zijn naam niet meer, maar tijdens de solo's van die rechter gitarist betrapte ik mezelf erop met open mond te staan gapen naar mooie solo's die hij zo even uit zijn mouw schudde... het leek hem niet eens energie te kosten.

Misschien ga ik naar teveel goede concerten

exact om 20:00 uur beginnen?
Echt niet. Pas om 20:08 ofzo. Dus als je dan gewoon te laat binnen bent is dat je eigen schuld. (eerder van huis weggaan ofzo).

De enige die ooit op tijd begonnen is is Jackson Browne. Verder nooit iemand gehad die binnen 8 minuten begon van het tijdstip van het kaartje.

ik had geen verwachtingen aangezien ik Bob nauwelijks ken. Ik was mee met iemand anders. Op zich geen slechte muziek. Alleen jammer dat ie zo'n rauwe stem heeft. Echt zo'n rokersstem. Maar ja dat hoort geloof ik.
Dat omhooggaan was me niet opgevallen, maar ik kende dan ook geen enkel nummer. Dus heb gewoon geluisterd. Mooie pedal steel guitar. Een van mijn lievelingsinstrumenten.

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 21:11 schreef nein het volgende:
Dit waren naar mijn mening een paar lange 2 uren, misschien leuk voor de die-hard fans. Maar voor de oudere fans en de jongeren die wel een stapeltje nummers van m kennen viel t vies tegen. We gingen met 10 man erheen, en iedereen was lichtelijk tot behoorlijk teleurgesteld.
Ik ergerde me kapot aan z'n zang, best leuk dat hij het wat anders zong dan vroeger (logisch ook, als je 30 jaar hetzelfde speelt), maar het was echt NIET leuk dat hij aan het einde van elke zin de hoogte inging met z'n stem. "like a rolling STOHOONE"..

Plus het feit dat hij om excact 20.00 begon, terwijl duizenden mensen nog niet binnen waren, was niet bepaald symphatiek...

Voor mij was het helaas een tegenvaller.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 18:28 schreef merry77 het volgende:
exact om 20:00 uur beginnen?
Echt niet. Pas om 20:08 ofzo. Dus als je dan gewoon te laat binnen bent is dat je eigen schuld. (eerder van huis weggaan ofzo).

De enige die ooit op tijd begonnen is is Jackson Browne. Verder nooit iemand gehad die binnen 8 minuten begon van het tijdstip van het kaartje.

ik had geen verwachtingen aangezien ik Bob nauwelijks ken. Ik was mee met iemand anders. Op zich geen slechte muziek. Alleen jammer dat ie zo'n rauwe stem heeft. Echt zo'n rokersstem. Maar ja dat hoort geloof ik.
Dat omhooggaan was me niet opgevallen, maar ik kende dan ook geen enkel nummer. Dus heb gewoon geluisterd. Mooie pedal steel guitar. Een van mijn lievelingsinstrumenten.
[..]

Waarom zit iedereen toch zo te zeuren tegen Nein?
Alsof je het geen slecht concert MAG vinden...
En over dat op tijd komen... Je kan soms ook het verkeer tegen hebben... beetje kort door de bocht gedacht Merry77....

Ik wist niet hoe z'n live-perfomances de laatste jaren waren en veel nummers vond ik dan ook beduidend anders klinken dan hoe ze op de plaat zijn. Desalniettemin kende ik het gros van de nummers toch wel. Alleen had ik gehoopt op de (semi-)akoestische gitaar. Die kwam een enkele wel langs, maar niet op de manier zoals ik hoopte en bovendien werd hij dan vaak overstemd door de andere instrumenten. Ik had vooral meer folk en minder country/rock'n'roll/blues gewild, maar ach...

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 18:28 schreef merry77 het volgende:
exact om 20:00 uur beginnen?
Echt niet. Pas om 20:08 ofzo. Dus als je dan gewoon te laat binnen bent is dat je eigen schuld. (eerder van huis weggaan ofzo).

Wij waren er zat op tijd, we wachtten nog even buiten op familieleden die in de file voor de parkeerplaatsen stonden te wachten, voor hun neus werd p1 gesloten, toen reden ze naar p2, werd die ook net gesloten. Dus toen moesten ze iets anders zoeken. Heeft niets te maken met eerder vertrekken, maar heeft te maken met de slechte parkeervoorzieningen van de ahoy (die een belachelijke 8,50 kosten).

quote:

De enige die ooit op tijd begonnen is is Jackson Browne. Verder nooit iemand gehad die binnen 8 minuten begon van het tijdstip van het kaartje.

Gelukkig komt dat ook niet veel voor, want de zalen zelf die zijn echt niet goed genoeg georganiseerd om alle mensen optijd binnen te krijgen hoor.

zoals ik al gezegd heb vind ik het echt jammer voor de mensen die het minder vonden (tis niet goedkoop ofzo)...

mij verbaasde wel hoe weinig mensen er al om 19h waren en om tien voor acht pas de meeste mensen binnen kwamen druppelen... op zich kun je verwachten dat bij een concert waar zoveel mensen naar toe komen je er op tijd moet zijn omdat je toch nog in de rij moet staan en je jas kwijt moet etc.

quote:

Op dinsdag 1 november 2005 12:32 schreef BlackRebel het volgende:
zoals ik al gezegd heb vind ik het echt jammer voor de mensen die het minder vonden (tis niet goedkoop ofzo)...

mij verbaasde wel hoe weinig mensen er al om 19h waren en om tien voor acht pas de meeste mensen binnen kwamen druppelen... op zich kun je verwachten dat bij een concert waar zoveel mensen naar toe komen je er op tijd moet zijn omdat je toch nog in de rij moet staan en je jas kwijt moet etc.

Vergeet niet dat veel mensen voor Ahoy van ver komen en ook nog werken overdag.. zo vreemd is dat dus niet... Wij stonden 3 kwartier in de file om op een parkeerplaats te komen.. normaliter waren we dus RUIM op tijd geweest...

quote:

Op dinsdag 1 november 2005 12:35 schreef peaceman het volgende:

[..]

Vergeet niet dat veel mensen voor Ahoy van ver komen en ook nog werken overdag.. zo vreemd is dat dus niet... Wij stonden 3 kwartier in de file om op een parkeerplaats te komen.. normaliter waren we dus RUIM op tijd geweest...

Wij kwamen uit Friesland...dus ken je nagaan..

quote:

Op dinsdag 1 november 2005 19:07 schreef nein het volgende:

[..]

Wij kwamen uit Friesland...dus ken je nagaan..

daarom steun ik je ook
vind dat je wat te ondoordacht 'aangevallen' wordt

quote:

Op dinsdag 1 november 2005 19:54 schreef peaceman het volgende:

[..]

daarom steun ik je ook
vind dat je wat te ondoordacht 'aangevallen' wordt

Dank je voor de backup!
Ach, ik zie vaak genoeg op radiohead forums dat wanneer iemand teleurgesteld is in een radiohead concert, dat die persoon dan vaak helemaal kapot geflamed wordt. Die die-hards zien dan ook echt helemaal niets 'verkeerds' aan hun held. hehe

De recensie uit het NRC:

Dylan is cowboy van de blues

Als onderdeel van zijn Never Ending Tour noemt Bob Dylan zijn meest recente optredens `Show and Concert'. Na concerten in Berlijn en Hannover eerder deze week gaf hij gisteravond met een vijfkoppige band een groots concert in een bijna uitverkocht Ahoy' in Rotterdam.

Dylan en show: het is een onverwachte combinatie. Toch is Bob Dylan als optredend artiest een doorgewinterde theaterman. Net als op de laatste cd Love and Theft droeg hij een witte cowboyhoed en ging hij verder gekleed in zwart, met zilverkleurige knopen; een stijlvolle cowboy uit Minnesota.

De pas op de BBC uitgezonden documentaire No Direction Home van Martin Scorcese benadrukte de grillige ongrijpbaarheid van Dylan. Dylan zei: ,,Ik had als kind altijd het idee een vreemdeling te zijn.'' Telkens is hij een ander. Zijn veelzijdige muzikaliteit accentueert dat idee.

Het theatrale aspect van zijn `concert en show' bereikte een hoogtepunt in het voortreffelijk gespeelde Tangled Up In Blue van het imposante werk Blood On The Tracks. De rode gordijnen achter het podium openden zich als echte theatergordijnen, waarachter een universum aan sterren te voorschijn kwam. De toehoorders kregen een visioen van ruimtelijke oneindigheid. Brandende aanstekers maakten het beeld compleet.

Dylans concerten zijn legendarisch om hun wisselvalligheid. Een keer, ook in Ahoy', zong hij nauwelijks, maar sprak de teksten voor zich uit. Nu klonk zijn stem juist opmerkelijk scherp, zodat nummers als Maggie's Farm, Lay Lady Lay, Tangled Up In Blue enLove Sick strak en ijzersterk klonken.

Dylan had er zin in. Hij lachte met de band, liet zich met de leadgitarist en bassist tot een swingende jamsessie verleiden en wierp af en toe een schuine blik naar het publiek. Opvallend veel toeschouwers waren gewapend met een verrekijker - alsof zich daar op het podium een bijzondere vogel ophield.

De onheilspellende versie van Love Sick met de obstinate gitaarakkoorden deed huiveren in het refrein: `I'm sick of love/ I'm sick of it/ I wish I never met you'. Tijdens Tangled Up In Blue bespeelde basgitarist Tony Garnier de contrabas, waardoor het lied een melodieuze lyriek kreeg.

Opvallend aan de optredens van Dylan, zeker als die zo geweldig zijn als gisteravond, is de tamelijk hechte, monotone structuur van de songs. Staand achter zijn keyboard zingt hij een of twee regels in de microfoon, leunt achterover, bespeelt de toetsen en buigt zich dan weer naar de microfoon om opnieuw een paar regels te zingen. Het is een verhalende vorm van popliederen zingen. Die monotonie onderscheidt een optreden van de elpee- of cd-opnamen.

Zowel Tangled Up In Blue als Ballad Of A Thin Man komen van de wat onbekende cd Real Live. Een live-optreden is Dylan kennelijk veel waard en dat bewees hij. Dylan en zijn bandleden maakten van het befaamde Stuck Inside Mobile With The Memphis Blues Again een fraai vertraagde, geladen versie. Bob Dylan ging frontaal voor het publiek staan en liet de mondharmonica over zijn lippen glijden. Wat hij doet is veel meer dan `blues again'. Maar de blues vormt wel het hart.

Maar voor een beetje tegengas ook de recensie uit De Volkskrant :

Dylan moet je zien, niet horen

Als je bij optredens van Paul McCartney, Ray Davies of Roger McGuinn jeogen sluit, kun je je in de jaren zestig wanen: hun stemmen zijnonaangetast, als vingerafdrukken van geluid.

Bij Bob Dylan, die vrijdag in de Rotterdamse Ahoy' optrad, is datanders. Zijn stembanden zijn geërodeerd door de tijd. Hij heeft zijnvoordracht daaraan aangepast: schor en staccato vertolkt hij zijn songs,de hoge noten uit de studioversies steevast omzeilend.

Gebleven zijn zijn ritmiek, het warme geluid van zijn dienstbarebegeleidingsband en de stuurse onbewogenheid die hem nog altijd tot eencoole rockster maakt. Die stem? Het zij zo. Het is al mooi als de64-jarige Dylan echt probeert te zingen, en het niet bij raspend prevelenlaat.

In Ahoy' vernielde Dylan (zwart pak, witte cowboyhoed) de melodie van Lay, Lady, Lay, maar in opener Maggie's Farm waagde hij zich aan desnerende uithaal uit het origineel, en maakte hij indruk in Tangled Up InBlue en Highway 61 Revisited, de songs die bijna traditioneel dehoogtepunten van zijn optredens zijn, omdat hij de originele zanglijnenredelijk trouw blijft.

Toch móet je je na een paar Dylan-concerten wel afvragen of er geensprake is van een 'nieuwe kleren van de keizer'-effect. Kopen we eigenlijkniet vooral een kaartje om Dylan te zíen, in plaats van om hem te hóren?Neuriën we niet stiekem de studioversie wanneer Dylan de melodie vanChimes Of Freedom om zeep helpt? Vonden we Like A Rolling Stone en AllAlong The Watchtower nou echt móói, of was alleen de herinnering aan deoriginelen dat?

Als Dylan eens per vijftien jaar naar Nederland zou komen, zou de mythesterk genoeg zijn om die vragen voor altijd op veilige afstand te houden.Maar Dylan komt eens per twee jaar, en een deel van zijn bewonderaarslijkt zich af te vragen of het gebodene wel mooi genoeg is voor eentweejaarlijks herhalingsbezoek: Ahoy' was niet uitverkocht. Dylan speeldeer twaalf songs uit de jaren zestig, en slechts twee van na 1980. Somsklonken ze mooi, maar vaker stond je te zoeken naar een nootje of zinnetjewaarin Dylan heel even klonk als de Dylan die ooit levens veranderde.

Mocht er nog interesse zijn voor de recensies uit de Telegraaf en Trouw, geef dan maar een gil.

quote:

Op dinsdag 1 november 2005 23:00 schreef _Floddertje_ het volgende:
De recensie uit het NRC:

Dylans concerten zijn legendarisch om hun wisselvalligheid. Een keer, ook in Ahoy', zong hij nauwelijks, maar sprak de teksten voor zich uit. Nu klonk zijn stem juist opmerkelijk scherp, zodat nummers als Maggie's Farm, Lay Lady Lay, Tangled Up In Blue enLove Sick strak en ijzersterk klonken.

Prima recensie, op het vetgedrukte stukje na dan. Is deze meneer echt bij hetzelfde concert geweest als ik? Of was het heel dicht bij wel goed te verstaan??

Hmm die van de volkskrant is wel weer erg negatief...

quote:

Op woensdag 2 november 2005 08:46 schreef Prep2Fight het volgende:

[..]

Was prima te verstaan.. ik ben het daar zeker mee eens
[..]

Dat slaat gewoon nergens op

Dus het was idd prima te verstaan als je op 3 meter afstand stond? Vanaf een meter of 7 namelijk echt niet meer hoor....(en ik kan het weten, want ik stond daar)

Oké Prep, je vroeg er zelf om, hoor. Deze komt uit Trouw.

Het wordt steeds vroeger te laat voor Bob Dylan

Hij had geen nieuw studioalbum in zijn koffer. Maar Bob Dylan heeft tijdens zijn Europese tournee evengoed de wind in de rug, mede dankzij de aandacht voor Martin Scorsese's Dylan-documentaire 'No Direction Home'. Vrijdag stond de veteraan in een bijna uitverkocht Ahoy' in Rotterdam.

Zijn projecten kijken de laatste jaren terug in de tijd: live-cd's (concerten uit 1964 en 75), zijn autobiografie en recent de dubbel-cd met onbekende opnames uit de jaren zestig (soundtrack bij No Direction Home'). Zo was het bijna onvermijdelijk dat ook zijn concert weinig met het heden van doen had.

Maar wat geeft dat, als een nummer als 'Chimes of Freedom', over 'soldiers', 'refugees' en de 'misused', nog even actueel is als toen hij het 41 jaar geleden zong.

De man die in de jaren zestig de stem van de protestgeneratie werd, in de jaren zeventig Jezus vond, in de jaren tachtig was afgeschreven en in de jaren negentig terugkwam, staat nu als levende legende voor u, zo werd de 64-jarige Dylan aangekondigd. Het publiek was gevarieerd, al overheersten de mannen op leeftijd, soms met (klein)kinderen in hun kielzog.

De enige franje was de crèmekleurige cowboyhoed op Dylan's hoofd, waardoor hij als een kleine kapitein tussen zijn manschappen stond. Verder hield hij het eenvoudig, maar ook onpersoonlijk. Geen lach of begroeting kon eraf. Vanaf het openingsnummer 'Maggie's Farm' sprak hij geen woord, totdat hij uiteindelijk de band voorstelde. In de tussentijd speelde hijzelf staand elektrisch piano, en soms een solo op mondharmonica. De gitaar pakt hij de laatste jaren niet meer.

Om hem heen een ingespeelde band, met twee verdienstelijke gitaristen, een drummer, bassist Tony Garnier, die sinds 1989 met Dylan speelt, en het nieuwe bandlid Don Herron, die met zijn pedal steel veel nummers een countrygevoel gaf. Soms vulde Herronzo de plek op van het ontbrekende Hammond-orgel, dat bijvoorbeeld bij 'Like a Rolling Stone' en de dwingend gespeelde 'Ballad of a Thin Man' gemist werd. Soms klonk de band teveel als eenbegeleidingscombo (I'll be your baby tonight), maar gelukkig pakten ze regelmatig uit, zoals in het onstuimige 'Highway 61 Revisited'.

Dylan zocht continu naar alternatieve melodieën, niet als verbetering maar als uitvlucht voor zijn stem. Het schorre gepiep was vooral problematisch bij rustiger werk. Zo propte hij de woorden 'Lay lady lay' in één brommerige klank, alsof het verzoek niet van een geliefde maar van een chagrijnige dokter kwam. In het broeierige 'Love Sick' viel dat authentieke gekraak echter weer volledig op z'n plek.

Ondanks de fikse duik in het verleden werden er nog genoeg favorieten gemist. Maar tegen tienen was het met één toegift bekeken, en stond Dylan onder het applaus onvast te wiebelen opzijn benen. Hij kan nog wel wat jaren mee, maar het wordt hem steeds vroeger laat.

[ Bericht 0% gewijzigd door _Floddertje_ op 02-11-2005 09:26:01 ]

En deze uit de Telegraaf:

Verplicht nummer van Bob Dylan

Wie naar een Bob Dylan-concert gaat heeft twee kansen: of meneer heeft er zin in of niet. Vrijdagavond was dat laatste het geval.

De koning van de protestsong degradeerde Ahoy tot een kroeg waarin vrolijk werd geouwehoerd, hij de achtergrondmuziek verzorgde, het op het eind nog net kon opbrengen om zich een paar seconden tot het publiek te richten en zijn band voorstelde, maar daarna snel afdroop via de zijdeur. Hoe een Dylan-concert een complete desillusie wordt...

Bij binnenkomst van Ahoy al meteen lichte verwarring. Pas tien over acht wees de klok en op het podium stond iets wat nog het meest leek op een Dylan-coverband. Twee gitaristen, een bassist, een drummer en verantwoordelijk voor het vocale deel was de pianist. Donker pak, lichtbruine cowboyhoed, Dylan zelf? Voorprogramma, stelden we na enige aarzeling vast. En dus werd er bier besteld, werd ook om ons heen de week doorgesproken en zo werd het al snel kroeggezellig.

Achteraf verklaar je jezelf voor gek dat je niet meteen in de gaten had dat die cowboyhoed wel de grote Dylan was. De koning van de folk, de meest inspirerende alsmede eigenwijze 64-jarige van de gehele muziekwereld die iedere liefhebber toch minstens één keer in zijn leven gezien moet hebben. En op het podium zat hij. Zo dichtbij en toch zo ver weg.

Lag het soms aan mij, stel ik mezelf achteraf de vraag. Ben ik te verwend met voorprogramma's, artiesten die wachten tot de rij buiten is verdwenen en iedereen zijn plekje in de zaal heeft gevonden? Iedereen weet toch dat Dylan niet de man is van protocollen, dat een optreden op zijn manier gaat en geen andere. En als Dylan wil dat zijn concert exact op het aanvangstijdstip begint, dan begint het. Met of zonder publiek.

Een kop- en staartloos concert, dat is de uitkomst van dit alles. Liftmuziek van zeer hoog niveau. Je hoort het wel, maar niemand die echt luistert. Hoe is dat toch mogelijk bij een artiest van het kaliber Dylan?

Zou het soms komen omdat hij zich nogal nadrukkelijk achter zijn band verschool? Omdat hij het wel best vond daar achter zijn piano en alle muzikale hoogtepunten aan zijn gitaristen overliet? Omdat hij er geenszins een greatest-hitsshow van wilde maken en nummers als 'Love sick', 'Chimes of freedom' en 'Blind Willie McTell' speelde in plaats van de zo vurig gewenste 'The times they are a-changing' en 'Hurricane'? Of misschien omdat hij de weinige echt bekende nummers die hij speelde ('Like a rolling stone') volstrekt onmeezingbaar maakte?

Feit is dat hij op die manier ieder contact met zijn publiek koppig afhield. Want een man als hij moet toch in staat zijn een bepaald soort spanning op te bouwen in zo'n zaal, mensen waar voor hun geld te geven en ze in muzikale extase te brengen. Althans, dat verwacht je. De conclusie is daarom dat Dylan zo onvoorspelbaar blijft als het weer.

De grote Bob Dylan had hoe dan ook weinig zin in Ahoy en zal er ook weinig warme herinneringen aan overhouden. Publiek en artiest zaten op compleet verschillende golflengtes en dat zal voor geen van tweeën bevredigend zijn geweest. Of Dylan er iets om geeft? Nee, toch? Maar voor zijn Nederlandse fans is het jammer. Zo vaak doet hij ons landje niet aan en op zo'n teleurstelling zit niemand te wachten.

Hmm misschien zit de meneer van Trouw wel het dichtst bij de waarheid... (en dat zeg ik niet vanuit mijn mening, maar objectief)

quote:

Op woensdag 2 november 2005 09:34 schreef Prep2Fight het volgende:

[..]

Ik een metertje of 10 / 15 ...

Maargoed, laten we er over ophouden.. we weten elkaars mening nu

Enne, bedankt voor die recensies!

Hmm da's wel vreemd.. Als jij zegt dat je 10-15 meter er vanaf stond en ik weet dat je dichterbij stond dan ik… dan zal ik toch verder weg hebben gestaan.. Ach afstanden schatten is nooit mijn sterkste kant geweest.
In elk geval heb ik die avond weinig verstaan..... Helaas!

de telegraaf doet zijn imago weer eens eer aan... wat een zutrecensie... waar heeft die man gestaan? aan de bar ofzo?

quote:

Op woensdag 2 november 2005 10:25 schreef BlackRebel het volgende:
de telegraaf doet zijn imago weer eens eer aan... wat een zutrecensie... waar heeft die man gestaan? aan de bar ofzo?

Mijn inziens heeft ie wel gelijk dat ie zegt dat Like a rolling stone onmeezingbaar gemaakt werd.

das wel waar... maar is dat een criterium? dat een nummer meezingbaar moet zijn? daarvoor ben ik niet naar het concert gegaan...

ik had het over dit geneuzel:

'Voorprogramma, stelden we na enige aarzeling vast. En dus werd er bier besteld, werd ook om ons heen de week doorgesproken en zo werd het al snel kroeggezellig.'

quote:

Op woensdag 2 november 2005 10:33 schreef BlackRebel het volgende:
das wel waar... maar is dat een criterium? dat een nummer meezingbaar moet zijn? daarvoor ben ik niet naar het concert gegaan...

Nee, maar wel opmerkelijk!

quote:

ik had het over dit geneuzel:

'Voorprogramma, stelden we na enige aarzeling vast. En dus werd er bier besteld, werd ook om ons heen de week doorgesproken en zo werd het al snel kroeggezellig.'

Ja dat vind ik ook overdreven!

quote:

Zowel Tangled Up In Blue als Ballad Of A Thin Man komen van de wat onbekende cd Real Live.

Deze nummers staan toch ook op respectievelijk "Blood on the Tracks" en "Highway 61 Revisited", twee van zijn bekendste platen denk ik. Ze hebben echt weer een kenner naar dat concert toe gestuurd.

ik stond 6-7 meter voor de boxen en het geluid was er zeer goed (heb bewijs to proof it).
Ahoy staat er om bekend dat het rampzalig geluid heeft (Arena is nog erger overigens). Als ik geen staanplaatsen kan krijgen of iets in de eerste 20 rijen koop ik daar geen kaartje.

Of het geluid goed of slecht is hangt af van je positie ten opzichte van de speakers. Als je niet in de lijn van de boxen staat heb je in Ahoy rot geluid.

Ik stond vrij vooraan, wel aan de linkerkant..dus keek voornamelijk tegen Bob z'n rug aan..Maar desondank erg naar mn zin gehad, met name door de onwijs goed spelende band/gitaristen..

Ik zou het nog wel terug willen horen, zijn er toevallig mensen die opnames hebben(gemaakt)?

quote:

Op maandag 15 augustus 2005 21:53 schreef rooierooie het volgende:

[..]

Willard Grant Conspiracy schijnt het nummer Ballad of a Thin Man te doen. Dat is wel lichtelijk hilarisch als je het postuur kent van Robert Fisher, de zanger van WGC.

Ballad of a Thin Man...WAUW!!

quote:

Op zaterdag 5 november 2005 23:50 schreef Muts24 het volgende:

[..]

Ballad of a Thin Man...WAUW!!

Offtopic..... Muts24 ik wil je wat vragen over je studie .... dus maak even een fotoboek aan (zonder fotos) want dan kan ik een berichtje sturen ipv topics verneuken

quote:

Op dinsdag 8 november 2005 17:44 schreef DIA het volgende:

[..]

Offtopic..... Muts24 ik wil je wat vragen over je studie .... dus maak even een fotoboek aan (zonder fotos) want dan kan ik een berichtje sturen ipv topics verneuken

Offtopic again (sorry!!) Vraag maar raak zou ik zeggen ...