Hallo!

Hallo, zult u denken, wat een lap tekst. Dat ga ik allemaal niet lezen. Dat interesseert mijn helemaal niets. Wat is de Nederlandse taal toch mooi, u heeft werkelijk geen idee of de voorgaande zin - Dat interesseert mij helemaal niets. - nu betrekking heeft op mij, schrijver, of u, lezer.
Het is zondagavond en het is weer eens tijd voor ouderwets, old-skool JAMMIAANS gebral. Zij het deze keer zonder allerhande stylistische kenmerken zoals bold, italic, underlined en meer van dat soort grapjes. Wellicht voeg ik die achteraf wel toe, als ik een beetje opgeknapt ben.
Ziet u, ik voel mij niet zo goed. In de fysieke zin, bedoel ik. Ik ben heel erg gelukkig, dat wel, maar mijn fysiek laat het een en ander te wensen over. De afgelopen dagen heb ik grotendeels besteed aan het verven, schoonmaken, hannessen en andere dingen van mijn nieuwe appartement. Ook heb ik veel te eenzijdig gegeten. Vrijwel elke dag een lunch bij de Bijenkorf en een avondmaaltijd bij Fat Kee (dat is een Chinees restaurant).
Natuurlijk is Fat Kee een Chinees restaurant.
Ik denk; ik meld het maar even, want ik vind het zo wonderlijk dat de mensen de Aziatische talen niet van elkaar kunnen scheiden. Als men haakjes en streepjes en rondjes en andere dingetjes zien, die duidelijk niet Hebreeuws, Arabisch of Cyrillisch zijn (dat weet men nog wel te onderscheiden, alhoewel ik Grieks en Cyrillisch ook wel door elkaar gehaald zie worden) roept men doorgaans: 'Oh, dat is Chinees'.
Ten eerste is er geen 'Chinees', (nee, wij kennen Cantonees, Mandarijn, Wenzhounees en nog talloze andere varianten), maar daar wil ik niet al te veel aandacht aanbesteden, omdat het 'Er is geen een Chinees'-punt een punt is dat menig pseudo-intellctueel maakt. Het is wel waar, maar ik wil me niet verlagen tot trivialiteiten als 'Er is geen een Chinees.'
Vandaag wil ik even opheldering brengen over het Koreaans en het Japans.

[Let us now adress the topic of Asian languages.]

AZIATISCHE TALEN.



Hangul - Het Koreaanse schrift, phonetisch. Te herkennen aan de vele ronde, hoekige en simpele karakters.



Katakana - Een van de twee Japanse phonetische schriften. Te herkennen aan de strakke, simpele vormen.



Hiragana - Het andere Japanse phonetische schrift. Te herkennen aan de ronde, simpele vormen

Het Japans gebruikt ook nog tekens die van oorsprong Chinees zijn (Kanji).

WELNU.
-Dat is dus ook weer duidelijk.-


Zoals jullie wellicht kunnen hebben lezen in het Wat lees je nu? Nummertje XVIII topic, ben ik sinds kort begonnen in 'Sein und Zeit' van Martin Heidegger. Daar wou ik het ook nog even met jullie over hebben.
Maar dit zou geen old-skool, ouderwets JAMMIAANS gebral zijn, als ik niet even zou onderbreken met een sprong van de hak op de tak.
Eergisteren zat ik op een terrasje biertjes te drinken. Zoals sommigen van jullie wel weten, heb ik een alchoholtolerantie van nul-komma-nul. Toen ik twee biertjes op had - dan voel ik hem dus al aardig zitten - liep er een meisje voorbij met een truitje in hetzelfde dessin als mijn onderbroek.
Wacht, ik vergeet iets.
Bij het klussen aan mijn nieuwe appartement had ik een gat in mijn broek gemaakt - per ongeluk, maar ik klaag niet -, waardoor iedereen die het maar wou mijn onderbroek kon zien. Dit is essentieel voor de rest van het verhaal.
Ik ben toen opgestaan, naar haar toegerend en heb toen 'HEY, MESJE! MOT JE KEEEEKEN!'-geroepen (mijn Haagse accentje komt altijd opzetten als ik een biertje op heb) en daarna naar mijn onderbroek en haar truitje gewezen. Men zou dit kunnen hebben opvatten als naar mijn piemel en naar haar tieten wijzen. Uiteindelijk is het ook hetzelfde.
En toen?
En toen?
And then what happend?

Niet bijzonders, terug naar Heidegger.

HEIDEGGER'S 'SEIN UND ZEIT'
[Het is werkelijk een kutboek.]

Maar daarover een ander keertje meer. Ik houd het even hierbij, ik heb positieve feeback nodig om verder te gaan met dit ouderwedste, old-skool JAMMIAANSE gebral. Ook ik zoek bevestiging!

.

Den Haag, maandag 4 juli, 2005.
_{Partly cloudy, 16C, WSW, 7/ms.}

[ Een kort fragment uit het dagboek van een gek.]

Zoals sommigen van jullie wel weten, is 'Dagboek van een gek' een Peterburgse vertelling van Gogol (zo staat dat in ieder geval op de achterkant van de versie die ik van dat boek hier heb liggen), met daarin dus zo ongeveer beschreven wat een gek uit St.Peterburg de hele dag uitvoert. Tenminste, dat is mijn voorstelling ervan, ik moet bekennen het nooit te hebben gelezen.
Ik zou het wel willen lezen.
Maar ik ben al een ander boek aan het lezen.
Drie zelfs.
Mijn vader is in vierenvijftig boeken tegelijkertijd bezig. Hij kan de verhalen niet meer van elkaar scheiden. Laatst hadden we het met elkaar over een boekje dat ik had gelezen en hij ook claimde te hebben gelezen en toen vroeg hij mij: 'Valt er daarin niet iemand van een paard op een cruciaal moment in het verhaal?'. 'Nee, dat gebeurde niet, Faba.', zei ik toen. Ik zal jullie wel een andere keer uitleggen waarom ik mijn vader 'faba' noem (terwijl hij Lodewijk heet), maar daar wil ik het nu even niet over hebben. Dit was even ter illustratie van hoe mijn vader dus de boeken die hij leest door elkaar haalt.
Dat wil ik dus voorkomen.
Daarom ben ik dus nog niet begonnen in 'Dagboek van een gek.'
Maar ik heb er wel even in gebladerd, dat moet ik erkennen. Voordat ik een boekje toevoeg aan mijn 'books I want to have read before....'-lijstje (ik moet nog bedenken wat ik na dat 'before...' moet invullen) blader ik er altijd even doorheen om te kijken of dat boekje me wel leuk lijkt.
Vandaag bladerde ik dus door 'Dagboek van een gek.', ik zal even een klein stukje van wat ik al bladerend las met jullie delen, misschien beweegt dat jullie ertoe om dat boekje ook aan jullie 'books I want to have read before...'-lijstjes toe te voegen. Dat zou werkelijk heel prettig zijn, want dan hebben we iets in het gemeen en zoals jullie wel weten, weet ik chit-chat over dingen die ik met iemand gemeen heb altijd wel om te zetten in seks.
Ja, ik wil seks met jullie. Daar is het me dus om te doen.
Laatst heb nagedacht over het menselijke paringritueel. Ik heb er samen met mijn broer over van gedachten gewisseld. Ik vroeg op een gegeven moment aan hem: 'Tata, heb jij ooit weleens seks met een meisje gehad zonder dat daar witbiertjes en chit-chat over dingen die jullie in het gemeen hebben aan vooraf ging?'. Hij zei dat hem dat een keer was overkomen, toen gingen er wijntjes en chit-chat aan vooraf. Needless to say: mijn broer en ik houden heel erg veel van witbier.

(Waarom ik mijn broer Tata noem, terwijl hij Bas heet, houden jullie ook nog van mij te goed.)

Ik zou er het liefste een studie naar willen doen, naar het menselijke paringsgedrag. Ik zie wel eens mensen die dan kijken naar hoe andere beestjes dat doen (vogels, voornamelijk) met al die paringsdansen en gebral en gehannes en daar moeten ze dan een beetje om lachen.
Dat vind ik altijd een beetje dom.
Mensen doen zelf ook de raarste dingen.
Ik zou hier liever een andere keer op verder willen gaan, jullie houden mijn ideeën en bevindingen over het menselijke paringsgedrag tegoed. Herinner me daaraan, maar ik wil er nu niet te veel woorden aan kwijt maken.
We moeten terug naar Gogol: 'Dagboek van een gek.'

4 oktober.

Het is vandaag woensdag en daarom was ik in de werkkamer van onze chef. Ik was expres wat vroeger gekomen, ging zitten en puntte alle pennen wat bij. Onze directeur moet wel een erg knappe man zijn. Zijn kamer staat vol boeken. Ik las van een paar de titels: allemaal geleerdheid, zoveel geleerdheid, dat een man als ik er met de pet niet bij kan, alles of in het Frans, of in het Duits. En als je naar zijn gezicht kijkt, och, wat een waardigheid straalt er uit die ogen!

Het is werkelijk een leuk boekje, dat dagboek van een gek. Dit is wellicht het minst leuke stukje dat ik al bladerend ben tegengekomen, waarvoor excuses. Er staan hele leuke dingen in. Zoals 'Thuis lag ik voornamelijk op bed. Daarna heb ik een heel mooi gedicht overgeschreven.'
Daar kan ik me mee identificeren.
Laatst las ik een verhaal over een vrouw die een boek aan het lezen was. Toen dacht ik 'Hey, ik ben ook een boek aan het lezen. I can relate to this.', grappig eigenlijk, hoe die schrijvers dat soort truckjes toepassen. Daar zou ik ook wel een studie naar willen doen.

-pauze-

Ik ga een lijstje bijhouden.

Heidegger's 'Sein und Zeit.'

Bevindingen en ideeën over het menselijke paringsritueel.

Waarom ik mijn vader 'Faba' noem.

De conservatoriumauditie.

_{Stuk voor stuk leuke ideeën voor een kort verhaal, niet?}

quote:

Op maandag 4 juli 2005 21:46 schreef Augustina het volgende:
Ik ben eigenlijk op dit moment meer benieuwd hoe je auditie is afgelopen, JAM.

Check. .

_{Niet toegelaten, trouwens.}

-weg-

[ Bericht 26% gewijzigd door JAM op 05-07-2005 01:52:38 ]

quote:

Op dinsdag 5 juli 2005 00:35 schreef R_ON het volgende:
Graag.

En als ik toch verzoekjes doe:

Bevindingen en ideeën over het menselijke paringsritueel.

(mag je er eventueel in verwerken - als dat niet heel veel gevraagd is. uiteraard, maar wellicht moet ik dat overlaten aan de vrijheid van de schrijver).

Dude, daar gaat het ook over! .

-Ik moet zeggen, ik vind het als verhaal en als concept wel leuk. Er moet alleen heel veel, echt heel veel vernanderd en geëedit en toegevoegd en geschrapt en gedingest worden. Maar het heeft wel potentie, denk ik zo.-

Ik ga binnenkort weer eens wat schrijven hier, daar heb ik werkelijk heel erg veel zin in. Ik zou het ook wel nu willen doen, maaqr ik heb net al een monoloog opgevoerd -mijn schrijven is geen schrijven maar praten daar heb ik het een andere keer wel met jullie over- dus mijn vingers staan er nu even niet naar. Ze zijn vermoeid, verkrampt, afgepeigerd en bij sunt. Sunt is dus het einde van mijn Latijn. Dat komt van sum, es, est, sumus, estis, sunt en dat is het laatste wat ik bij latijn heb geleerd.
Dat leerde ik dus na 'Gladius in vagina est.' (-ha ha ha) jullie houden dus nog wat van me te goed.

_{Ik heb echt kramp.}

Zo, jongens, ik ga hier maar weer eens verder. Nondeju, wat heb ik eigenlijk een spijt dat ik allemaal extra topics heb geopend zoals het slap geouwehoer topic en het dump topic met begeleidend reactietopic. Wat ben ik toch eigenlijk een pretentieus lulletje! Nondeju, ik sta er zelf van te kijken.
Ik kan daar onwijs op afgeven, zelf, op pretentieuze lulletjes. Ik had zo'n jongetje bij mij in de klas zitten op het Gymnasium Haganum. Hij heette (ik schrijf heette omdat ik bij de Altijd Zijnde, de Onuitspreekbare, etc. etc. hoop dat hij nu eens eindelijk onder een tram gelopen is) Mark Wijsman. God, wat was dat een vervelende vent zeg. Hij woonde in de Vogelwijk, nou weten jullie wel, dat de Vogelwijk een wijk is in Den Haag waar het net niet rijke volk woont. Daar wonen goede rijksambtenaren en mid-level managers van de Koninklijke Olie, enzo. Het is een keurige buurt, losstaande huizen, twee onder een kap, dat soort dingen, maar om nou te zeggen dat het fucking Monaco achter de duinen is, nee, dat zeker niet. Het feit dat ik er vrienden heb wonen ontkracht dat al, want mensen van écht standing gaan natuurlijk niet met mijn soort mensen om.

Faschismus!

Nou had Mark het idee, dat hij wel echt standing had. Dat is deste triester, omdat hij natuurlijk van zichzelf überhaupt geen standing kon hebben, want het was een niet-adelijk lulletje van een jaar of elf en zeg nou zelf; hoe vervangbaar zijn die! Ha! Die verdrink je per dozijn in de grachten en niemand die het merkt! De eerste twee vragen die hij aan me vroeg waren...

1.) Waar woon je?
2.) Wat doet je vader?

Ik antwoorde.

1.) Op de Thorbeckelaan.
2.) Iets met personeelszaken bij een of ander ministerie.

Ik heb trouwens nooit -tot op de dag van vandaag- geweten hoe mijn vader aan zijn centen komt. Feit is dat hij vier dagen per week 's ochtends op de tram richting het centrum stapt en dat we altijd eten in huis hadden en zo nu en dan op vakantie gingen. Ik wil niet suggereren dat mijn vader iets 'mysterieus' deed of doet voor de kost, eerder dat het een hele fatsoenlijke man is die zijn kinderen nooit heeft lastig gevallen met allemaal saaie ambtenarijprietpaat. 'Ja, pappa schrijft advisnota's over hoe we bij de crediteuren/debiteuren afdeling meer alleenstaande allochtone moeders in het arbeidsproces kunnen betrekken.' Maar goed dat hij dat niet doet, dat zou al mijn kinderdromen van pappa is zo stoer en pappa kan bomen uit de grond tillen en later wil ik net zo worden als pappa om zeep hebben geholpen.

Mark Wijsman zijn antwoord.

1.) Oh, daar woont onze werkster ook.
2.) Mijn pappa -vul maar iets in-

Ik weet bij God niet meer wat de vader van Mark Wijsman uitspookte voor de kost en het dondert me ook niets. Hij zal in ieder geval iets hebben geroepen waarvan hij hoopte dat ik dacht: 'Wow, dat is gaaf want dan heb je een hele hoop geld en respect en respect en geld en geld en respect en geld.' Maar ja, ik was een puber en alternatief en blowde en dit en dat dus ik maalde niet zoveel om geld en respect, dacht ik.
Natuurlijk wel! Wie was dat teringventje die mij en mijn pappa qua geld en respect gelijk stelde met zijn fucking werkster! Met de een of andere Portugeze kankerhoer die...fuck it.

_-pauze-

[ Bericht 0% gewijzigd door JAM op 16-12-2005 03:41:24 ]

Oh, ik doe sinds kort ook verzoekjes, trouwens. Van die: 'JAM, schrijf eens iets over...'-verzoekjes. Ik had laatst het idee, dat ik eigenlijk over alles kan (of beter; moet kunnen) schrijven, dus dat wil ik testen. Dus, kom maar op!

_{Ik denk dat dat wel goed voor me is, een paar van die verzoekjes.}

quote:

Op vrijdag 16 december 2005 04:57 schreef cioran63 het volgende:
Ah, ok. Mooi zo. Ik zou zeggen, JAM, schrijf eens over miniatuurtreinbanen.

Zojuist, toen ik nog even bij mijn ouders was, had ik al iets van een alinea of twaalf over miniatuurtreinbanen. Toen kwam er een Engels woord waarvan ik niet zeker was of ik het goed had gespeld, dus probeerde ik naar www.dictionairy.com te gaan, maar dat spelde ik verkeerd en kwam toen op de een of andere site die misbruik maakt van mensen die spelfouten maken te weten; www.dictionairy.com en toen kwamer er allemaal pop-ups en ging ik agressief en neurotisch op ALT+F4 rammen waardoor alle vensters sloten en ik dus ook die twaalf alinea's kwijt was. Daarom ben ik maar bier gaan drinken en jazz gaan luisteren. Daar heb ik nu ook weer genoeg van, dus ik ga straks, nadat ik Bill Hicks' One Night Stand heb gekeken het weer allemaal opnieuw oppennen, hoe vervelend dat karwei ook is.

Een man een man een woord een woord.

Ik zou zeggen; kom over een uurtje (Bill Hicks duurt iets van 28 minuten) maar weer terug.

Groeten,
P.Fletcher.

_{Het woord in kwestie was trouwens 'excavation' wat ik oorspronkelijk inderdaad verkeerd had gespeld, namelijk 'excevation'.}

[ Bericht 1% gewijzigd door JAM op 17-12-2005 02:24:46 ]

quote:

Op vrijdag 16 december 2005 12:05 schreef Misstique het volgende:
JAM, kun je iets schrijven over de polyforme sedimenten welke ons waterbestand vitiëren?

_{tevens tvp}

Polyforme sedimenten welke ons waterbestand vibriëren.

Het is me toch wat. Die polyforme seditementen die etc. Breek me de bek er niet over open.

_{Ja, is dit goed, zo?}

quote:

Op vrijdag 16 december 2005 15:17 schreef Koekepan het volgende:
JAM, ik zou graag zien dat je een epistel produceerde met het thema: Gödel. Ik wil je daarbij dringend verzoeken om geen gewag te maken van de namen Escher en Bach.

In alle bewondering verblijf ik.

Echt een EPISTEL, Koekepan, DIDACTISCH VAN AARD ENDE ELEGANT GEFORMULEERD (zoals Wikipedia me zojuist heeft geleerd, daarvoor noemde ik alles een epistel. Ha! Ik noemde zelfs Nijntje op de fiets nog een epistel als ik er zin in had!) of is een DYSTOPIE ook goed?

quote:

Op vrijdag 16 december 2005 16:39 schreef Gajus het volgende:
Jouw preoccupatie kennende, lijkt mij dit een inspirerende werktitel:
de funeste invloed van Haagse meiden op JAM's libido.
_{@JAM: wij zouden nog wat gaan verbouwen !!!}

Ja, dat komt goed allemaal, dat komt goed. Zowel de tekst als het verbouwen. Maar nu, nu ga ik toch echt even Bill Hicks kijken! Tot zo!

quote:

Op zaterdag 17 december 2005 02:16 schreef zoalshetis het volgende:
kan je ook iets over bill hicks schrijven?

God, het wordt wel een waslijst zo zeg. Ja, dat kan best, maar for the time being verwijs ik je even door naar Bill Hicks (1961 - 1994): links-liberale kettingroker Ik neem aan dat het je daar even om te doen was, niet? Even wat informatie, enzo?

quote:

Op zaterdag 17 december 2005 02:23 schreef zoalshetis het volgende:

[..]

nee ik weet veel over hem en ben al jaren fan, ik wilde graag in jouw woorden iets over hem horen.

Ah, okay, nou ja, dat doe ik nog wel een keer. .

Miniatuurtreinbanen.

Zonder miniatuurtreinbanen zou ik tot mijn vijftiende het christendom nooit in praktijk hebben gezien. Op mijn vijftiende had mijn moeder me er een keer op uitgestuurd om nog even snel een pak rijst te halen voor het avondeten. Op de terugweg van het boodschappen doen liep ik langs een kerk waar ze toen met een dienst bezig waren. Ik dacht toen zoiets als: 'Joh, wat zou het ook' (dat denken vijtienjarige jongens trouwens wel vaker, maar dan gaat het meestal over onveilige seks en drugsgebruik) en heb toen, uit nieuwsgierigheid, die dienst daar bijgewoond.
Waar die koster, pastoor, dominee, prediker, hoe die vent ook heet die dan een praatje komt houden, het allemaal over had, dat weet ik niet meer zo goed. Zo kan men concluderen, dat een kerkdienst werkelijk niet de moeite waard is om het avondeten voor uit te stellen, wat dat in mijn geval wel betekende. Aan het einde van de dienst, een van de weinige dingen die me er nog van bij staat, kwam er een man die daar ook de dienst bijwoonde naar me toe. Hij schudde me de hand en zei: 'Vrede van Christus' en, omdat me dat wel zo gepast leek, heb ik dat toen ook tegen hem gezet.
Meer dan dat valt er eigenlijk niet over te zeggen.
Als het niet voor het bestaan van de miniatuurtreinbanen was geweest, zou dit mijn eerste (en trouwens ook enige) real-life ervaring met het christendom in de praktijk zijn geweest. Vroeger hadden we in Den Haag een etablissement zitten van de Early Learning Center. Dat is een winkel waar ze allemaal duur linksdraaidend educatief (meestal houten) speelgoed verkopen, dingen zoals het my first dinosaur excavation-set, maar die zit er nu niet meer. In het pand waar ze vroeger zaten zit nu in winkel waar ze posters en puberprullaria, zoals van die dobbelsteensetjes waar op de ene lick, kiss, touch, bite, slap, caress en op de andere bottom, neck, ears, legs, face en vraagteken (dan mag je zelf kiezen, als het op vraagteken komt) staat. Die dingen vinden pubers leuk, want dat is allemaal een beetje stout en gek en fysiek dus het riekt naar seks want pubers hebben nu eenmaal het beeld dat alles wat een beetje stout en gek en fysiek is naar seks riekt.
Bij de Early Learning Center hadden ze een hele grote houten treinbaan staan. Als ik met mijn ouders naar de stad ging, meestal in het weekend, gingen we altijd even naar die winkel. Mijn ouders zetten mij dan bij die houten treinbaan neer en dan gingen ze winkelen en koffie drinken (wat valt er eigenlijk anders te doen in de stad) en als ze daarmee klaar waren kwamen me zo aan het einde van de middag weer ophalen. Werkelijk, ik was zo'n braaf kind en ik vond die houten treinbaan zo leuk, je kon me daar gemakkelijk een middag neerzetten zonder dat dat enige problemen opleverde. Dan moet ook gezegd worden; wat voor een problemen zou dat nu eigenlijk op kunnen leveren? Het is dat die winkel er niet meer zit, anders zou ik mijn kinderen daar ook dumpen en lekker met mijn vrouw koffie gaan drinken zonder dat gezeur om cola en drukke gefiep om je heen. Waarom, waarom kunnen mijn kinderen nooit stilzitten in restaurants, café's, theaters, bioscopen, -plekken waar je stil zit-? Ik kon dat wel, bij die houten treinbaan, in ieder geval. Nee, met mij ging dat allemaal prima.
Van mijn zesde totdat mijn ouders me oud genoeg vonden om de hele middag alleen thuis te blijven (of beter; toen ze genoeg geld hadden om een Nintendo te kopen, we hadden het niet zo breed) er uit. Zaterdagochtend even een voetbalwedstrijd (ik stond rechtsbuiten in de F1 van SVV Scheveningen) en daarna, tot laat op de zondagmiddag; houten miniatuurtreinbaan.
's Maandags begonnen we op school altijd met in een kringetje aan elkaar te vertellen wat we dat weekend hadden gedaan. De juffrouw leidde dat gesprek altijd, maar ze vertelde ons nooit wat ze zelf het weekend had gedaan. Waarschijnlijk was dat ook niet zo pedagogisch verantwoord geweest, onze juffrouw was een jaar of vijfentwintig en het is nu eenmaal niet pedagogisch verantwoord om aan kinderen te vertellen wat vrouwen van een jaar of vijfentwintig in het weekend uitspoken. We vroegen er wel eens naar, dat wel, en dan zei ze altijd: 'Ik heb een boek gelezen.', maar dat geloofde we natuurlijk niet. Kom nou; wie leest er nu boeken? - aldus de retoriek van het kind.
Als ik aan de beurt was vroeg de juffrouw altijd: 'En, Paul, heb jij weer met de trein gespeeld?'. 'Ja.', zei ik dan. En verder dan dat kwam mijn bijdrage aan het klassikale kringgesprekje nooit tot mijn ouders dus die Nintentdo voor me hadden gekocht. Daarna, na een keer een prachtige monoloog over dat mijn ouders een Nintendo hadden gekocht en hoe ver ik wel niet met Duck Hunt was gekomen en hoe knap dat wel niet van mij was, veranderde het weer in hetzelfde 'Ja.' van de drie jaar daarvoor, maar dan met de vraag: 'En, Paul, heb jij weer met je Nintendo gespeeld?'
In groep zes kwam er een nieuw jongetje in de klas. Al snel besloten wij allemaal dat 't een beetje een raar jongetje was, want hij was allergisch voor melk. Wie is er nu allergisch voor melk? In ieder geval, in zijn lunchtrommeltje zat een zakje brui poeder dat de meest smerige geur verspreidde. Tussen de middag, als we gingen eten, vermengde hij dat met een beetje water en dat werkte hij dan in een keer achterover. 'Ieeeuw!', zeiden we dan. 'Vind je dat niet vies?'. 'Och, 't went.', zei hij dan. Tenminste, hij zal dat vast niet zo hebben gezegd, want dat is niet het taalgebruik van een acht- á negenjarige (zo oud ben je toch in groep zes?) maar daar kwam het wel op neer. Een soort van kalkpoeder, was dat dus.
Na een paar weken kwam hij een keer in de pauze naar me toe. Hij vroeg me (jullie moeten me excuseren voor de slappe dialogen hoor, maar ik kan me echt niet meer herinneren of inbeelden hoe achtjarigen met elkaar praten) : 'Zeg, Paul, schat, jij bent toch zo'n fan van miniatuurtreinbanen?'
'Ja, inderdaad. Hoe had je dat zo geraden?'
'Nou, ik meen zoiets te hebben opgepikt tijdens de wekelijkse behandeling van onze weekendactiviteiten.'
'Nu ja; die slag is aan u. Maar gaat u verder, hoe dit zo?'
'Ik kan u zeggen, Paul, dat ik thuis een prachtige miniatuurtreinbaan heb staan. Deze bevindt zich onder een uitschuifbaar houten paneel onder het stapelbed dat ik met eem van mijn jongere broertjes deel. Het lijkt me leuk, om daar eens samen mee te spelen. Wat jij?'
'Dat lijkt me enig! Wanneer schikt het?'
'Dat zou ik even met mijn ouders moeten overleggen om je daar zekerheid over te kunnen geven. Als u zo goed wil zijn mij even na schooltijd bij het hek op te wachten, dan zal ik het gelijk aan mamlief vragen.'
Diezelfde middag ben ik met hem mee naar huis gegaan en inderdaad, onder een uitschuifbaar houten paneel onder het stapelbed dat hij blijkbaar met zijn jongere broertje deelde bevond zich een prachtige miniatuurtreinbaan. In tegenstelling tot degene die ik gewend was, de houten van de Early Learning Center, was deze helemaal automatisch bedienbaar met zo'n, god, hoe heet zo'n ding, zo'n schakel waar je aan draait en dan gaat 't treintje rijden. Hij was ook niet van hout, trouwens.
Er stonden meer stapebedden. Er waren ook, wat natuurlijk bij de lezer inmense verbazing oproept, meer kinderen. Het kan zijn dat mijn geheugen me bedriegt, maar met z'n allen waren het er zeven of acht -de broertjes en zusjes van- allemaal opgepropt in een klein kamertje met stapelbedden. Als het paneel met treinbaan was uitgeschoven was de kamer enkel nog bed en trein. We zaten dan allemaal op een bed naar die trein te kijken. Al met al een heel vredig tafereel.
's Avonds vroegen ze me of ik wilde blijven eten en ik ben ook, na mijn moeder te hebben gebeld of het kon, op dat aanbod ingegaan.
Na enig gesodemieter, tsja, dat heb je nu eenmaal met zeven of acht kinderen, toen iedereen aan de in mijn ogen bizar grote eettafel zat en moeder er een grote pan pasta op had gezet zei vader: 'Even het dankwoord, jongens.' De kinderen, moeder en vader zetten hun ellebogen op tafel (wat boers en onbeschoft eigenlijk, dat bidden!), behalve ik, natuurlijk, want ik was en ben niet christelijk. Dit wekte enige verwarring bij de mensen aldaar op, waarop vader me vroeg: 'Doe jij dat nooit, bidden voor het eten?' Ik zei: 'Nee, mijn moeder kan wel koken.'

Langste mop ooit.

.