Het VBL-columnhoekje deel 6

quote:

EEN STOERE STOPPER ZWAAIT AF

Sommige jongens worden geboren om voorstopper te worden. Een bal achter het standbeen, een rij scharen, dribbels; het interesseert ze geen zier. Ze willen blubber aan de poten en met een vieze broek het veld af. Ze hopen in hun hart op regen, lekker slidings maken. Ze doen nooit gekke dingen, maar schakelen de spits uit. Desnoods met venijn, maar scoren zal hij nooit, niet tegen hen. Jongens die uiterst bruikbaar zijn in de eredivisie en in een goed klimaat zelfs Oranje kunnen halen. Types als Adri van Tiggelen en als Tieme Klompe.

Klompe debuteerde als Groningse student in het eerste elftal van Heerenveen. Waarom die toevoeging op Studio Sport in het begin altijd achter zijn naam werd geplakt, is eigenlijk vreemd. Was het omdat voetballers vaak niet studeren? Of wellicht omdat hij als Groninger voor de Friese topclub speelde? Dit werd nooit echt duidelijk. Wel werd al snel duidelijk dat Tieme Klompe een ouderwetse verdediger in hart en nieren was.

Vijf seizoenen lang was Tieme basisspeler in Heerenveen. Onbetwist, mogen we wel zeggen. Hij miste her en der eens een wedstrijdje, door een blessure of een schorsing, maar anders was hij van de partij. Doorgaans samen met Johan Hansma. Klompe paste prima bij Heerenveen. Een jongen zonder poeha, die gewoon een lekker potje kwam voetballen. Hij reikte met zijn club zelfs tot in de Champions League. Nuchtere Tieme in de wereld van de glitter en glamour, waar tegenstanders van dure ploegen hun gelakte haren met bandjes in model houden.

Het zal hem niet uitgemaakt hebben. Na de wedstrijd kan je wel weer douchen en je coupe fatsoeneren, zoiets. Tieme ging het veld in en speelde zijn wedstrijd. Hij was niet iemand die je een berg opdrachten gaf. Nee, Tieme ging met slechts één enkel doel het veld in: zijn directe tegenstander moest van scoren afgehouden worden. Hoe maakte hem weinig uit. Ik verdenk Foppe de Haan ervan zijn besprekingen standaard beëindigd te hebben met de woorden “Tieme, voorstopper”. Waarop Tieme alleen maar knikte. Zo’n kort knikje, nauwelijks zichtbaar voor hen die er niet op letten.

Mon Dieu, Tieme Klompe? Dat was toch geen voetballen! Tieme danste niet over het veld, als een prima ballerina. Tieme waagde zich zelfs niet aan de tango. Ja, misschien de tango der defensiespecialisten. Voetbal is in wezen een simpel spel en dat moest het maar blijven. Voor de man komen, de weg naar de goal afsnijden. Dansen kan dan wel in de kleedkamer, als de punten binnen zijn. Tieme marcheerde over het veld en maakte als een mineur in een Stratego-spel vijandelijke bommen onschadelijk.

Helaas voor Tieme kwam de klad erin. Zijn grootste tegenstander werd niet meer die spits van de tegenpartij, die hij in bedwang moest houden, maar het blessurespook. Keer op keer dook het op. Vanaf de zomer van 2002 speelde Klompe nog slechts dertien wedstrijden in de eredivisie. Dit seizoen ging hij het nog één keer proberen. Als amateur verbond hij zich aan FC Groningen. Het ging niet meer. Zijn laatste actie in het betaald voetbal is een venijnige schop bij een cornervlag. Een laatste keer liet Klompe zien dat hij niet met zich laat sollen. De tijdrekkende tegenstander ging kermend neer, Tieme kreeg rood en verliet het veld. Om nooit meer terug te keren, blijkt nu. Dat is jammer en een onwaardig afscheid voor deze speler. Afgekeurd. Hij zal het aangehoord hebben en wellicht kort geknikt hebben. De dokter zal het niet hebben gezien.

Hoewel de voetballerij nauwelijks tijd heeft om stil te staan bij zijn slachtoffers, verdient hij meer dan een afscheid in stilte. Een groot feest zal heus niet hoeven. Bloemen en een toespraakje, geen poespas, maar een blijk van waardering. Waarna hij met een nauwelijks merkbaar knikje afscheid kan nemen. “Tieme, voorstopper.” Het zal een eeuwige echo in zijn hoofd blijven, die hij zal aanhoren met een tevreden glimlach, maar evengoed een beetje weemoed. Voorstoppers breken echter zelfs tranen. Geen doorkomen aan. Vaarwel Tieme Klompe, stoere stopper.

quote:

DE LACH ALS WAPEN

Het is wat met die voetbaltrainers van tegenwoordig. Ruud Gullit die zijn spelers altijd de schuld gaf van zijn eigen falen, Ronald Koeman die van relletje naar relletje rolde bij Ajax, zijn broer Erwin die nu bij Feyenoord strijdt tegen het egoïsme van enkele van zijn aanvallers, Co Adriaanse die bij FC Porto alweer met vrijwel elke speler in aanvaring is geweest, Foeke Booy die zijn halve elftal inruilt, inclusief een keeper uit Frankrijk die hij zelf gehaald heeft.

Niet zelden zien we trainers als briesende stieren langs de lijn staan, kokend van woede om het falen van de spelers of een scheidsrechterlijke dwaling. Zeker als de resultaten even wat minder zijn, is het zwaar. De heren trainers verliezen zich dan in drastische maatregelen. Zo worden er boetes uitgedeeld, in de hoop nog een zuchtje aanzien of gezag te houden, met slechts de zucht van de voetballer die de knip trekt als gevolg. In de media klinken uitspraken over collectieve wanprestaties, forse maatregelen, de maat die vol is en meer van dit soort clichés. Eigen aankopen wordt de hand boven het hoofd gehouden, vedettes worden opzichtig gespaard en er wordt rigoureus gewisseld onder de nummers zeven tot en met vijftien in de selectie. Lekker veilig.

Het valt ook niet mee, een groep lastige voetballers met een groot ego trainen. Het salaris is goed, maar dat mag ook wel. Je zou het maar moeten doen zeg. Die jongens lopen gelijk naar de pers of willen naar een andere club. Snotjongens van nog geen twintig. Dan is het toch wel logisch dat je af en toe eens naar een boete grijpt? Het kan zelfs nog gekker. Neem Hans Maus, trainer van zaterdaghoofdklasser Heerjansdam. Hij is in een felle strijd verwikkeld met een naar het tweede verbannen tweeling. Over en weer wordt er met modder gegooid en volgens de laatste berichten heeft Maus zelfs een reep chocolade verstopt van één van de twee. Die moest vet eten voor de wedstrijd, vanwege een spastische darm. Dat kan bij zwak presteren natuurlijk een doorn in het oog zijn en dan doe je dus rare dingen. Nee, trainer zijn is niet aan te raden.

Toch kiezen sommigen er zelf voor. Ron Jans bijvoorbeeld. Jans verkoos het vak van voetbaltrainer boven zijn veilige baan als leraar Duits. Bij zijn aanstelling in Groningen, inmiddels al weer enkele seizoenen terug, zei hij dat de lach terug moest keren. De lach kwam terug. FC Groningen presteert heel behoorlijk en in het hoge noorden, waar trainers sneller sneuvelen dan je de Martinitoren kunt beklimmen, is Jans inmiddels één van de langstzittende eredivisietrainers. Voorwaar een hele prestatie.

Jans vindt trainen blijkbaar niet vervelend. Met dezelfde passie waarmee hij pubers warm wilde maken voor de werken van Goethe, Boll en Hesse, doceert hij nu het hoogste van het hoogste: voetbal. Jans verliest zich niet langer in naamvallen en dichtregels, maar in de buitenspelval en looplijnen. Dat alles gedrenkt in een portie humor.

Poeh, er moet daar in Groningen wat gelachen worden. Erik Nevland, die als een moderne viking overkwam uit Noorwegen, met een potje bij Manchester United achter zijn naam. Wie durft het aan om iemand die direct daarna weer in Noorwegen gaat spelen te contracteren? Jans dus. Lachend knalde Nevland vorig seizoen zestien goals binnen, drijvend op de binnenpretjes die de trainer veroorzaakt. Aanvaller met het beste doelpuntengemiddelde, werd hij. Hij wordt nog regelmatig gierend van de lach wakker.

Ondertussen is Jans zichzelf. Een vreemde eend in de bijt. Geen trainer die luistert naar André Hazes en Frans Bauer, maar een man die de Drive-By Truckers in zijn platenkast heeft staan. Iemand die op persconferenties altijd iets leuks te melden heeft en zich niet verliest in standaardteksten, die men op de cursus heeft geleerd. Zo had Ron onlangs nog een Triviantvraag in petto voor de heren journalisten. Helaas kon de vraag na de wedstrijd bij Feyenoord weer in de kast, maar het zegt al genoeg dat Ron Jans dit verzint.

Dan mag hij best eens verliezen. Dan mag hij best eens van de training weglopen en zich daar misschien wel wat belachelijk mee maken. Dan mag hij zich ook wel eens verliezen in teveel nadruk op het lachen. Maar dat de lach wel degelijk een wapen kan zijn, naast een gezonde dosis vakmanschap, bewijst Ron Jans al een tijdje. Een kleurrijke trainer tussen de grijze massa. Laat hem alsjeblieft geen kroonprins worden. Maak hem de Foppe de Haan van FC Groningen. Maak hem een antwoord op een vraag in de nieuwe editie van Triviant. Trainen is zo moeilijk niet, als je de juiste snaar kunt raken.

quote:

Op dinsdag 1 november 2005 20:02 schreef The_Verve het volgende:
Ja, Jans is geweldig...