Het VBL-columnhoekje deel 6

quote:

DE ECHTE VEDETTE VAN ORANJE

Toen Marco van Basten in de nazomer van 2004 werd aangesteld als opvolger van Dick Advocaat, was één van zijn taken het formeren van een nieuw elftal. Het volk was uitgekeken op enkele spelers en Van Basten moest fris bloed in de ingedutte nationale voetbalelf brengen. Iedereen met een beetje verstand van voetbal weet dat trainers in dat geval altijd terugvallen op enkele routiniers en rond die kern de groep vernieuwen. Dat was met Van Basten niet anders. Door omstandigheden viel Edgar Davids na een tijdje een flinke periode weg en moest Van Basten op zoek naar een andere aanvoerder. Dat werd Edwin van der Sar.

Van der Sar, gewezen goalie van Ajax en Juventus. Destijds keepend voor het Engelse Fulham. Geen topclub, maar wel uitkomend in een aansprekende competitie. Van der Sar, die zijn plek onder de lat in Oranje voor het eerst in nam in Minsk, tijdens één van de slechtste interlands van Oranje ooit. Groeide echter uit tot een vaste waarde, al sinds 1995. Slechts blessures konden hem aan de kant houden, de concurrentie nimmer. Zelfs niet toen er kortstondig werd getwijfeld aan zijn onaantastbare positie en mensen als Ronald Waterreus, Sander Westerveld en zelfs Maarten Stekelenburg voorzichtig naar voren geschoven werden.

In Nederland zien we Van der Sar als lid van het groepje beste doelverdedigers in de wereld. Hij is een echte Nederlandse keeper, die perfect kan meevoetballen en niet schrikt van een terugspeelbal. Wereldwijd werd onze visie echter niet direct gedeeld. Van der Sar werd gezien als leuke subtopper, die toch echt achter mannen als Kahn, Buffon en Cech kwam, om er maar een paar te noemen. Dit stak Van der Sar zelf nog het meest.

De keeper ging jaren gebukt onder een eigen frustratie. Nooit was hij er in geslaagd cruciale reddingen te verrichten voor Oranje op een groot toernooi. Natuurlijk, tussen al die duels op Europese en wereldkampioenschappen zaten best goede. Soms zelfs fantastische. Maar nooit was er één die de historie in zou gaan. Die je voor altijd aan Van der Sar deed denken. De verloren strafschoppenseries werkten ook op hem door en vormden een onterechte extra ballast, die hij zichzelf oplegde.

Wie herinnert zich niet de vreugde van Van der Sar, toen hij op het EK van 2004 wel beslissend was in een strafschoppenserie? Nederland rekende af met een trauma en Van der Sar misschien nog wel het meest. Het lijkt nu, ruim een jaar later, een keerpunt. De keeper speelde als herboren. Weg was die penaltyduivel met die loden rugzak, die hem treiterde tijdens wedstrijden. Weg was het gevoel dat hij nooit beslissend was geweest.

Van der Sar werd onklopbaar. De stoďcijnse goalie haalde zijn schouders op voor de vele doelpogingen die spelers van Armenië tot Roemenië ondernamen. Zette een recordserie zonder tegengoals neer in Oranje, is nu ook al lang niet gepasseerd in kwalificatieduels en stilaan uitgegroeid tot de echte vedette van het nieuwe Nederlands elftal. Het maakt Van der Sar niet uit welke vier verdedigers er voor hem staan. Geen probleem voor hem, die vele wisselingen van de bondscoach. Laat ze maar komen, hij klaart de klus wel. Moedeloos worden ze ervan, de spitsen die weer een poging zien stranden op de vuisten van Van der Sar. Of op zijn been, zijn vinger, zijn hoofd, zijn grote teen wellicht, maar er ligt altijd iets in de weg. Van der Sar heeft acht armen, zo lijkt het wel. Het viel niet alleen ons op. Op respectabele leeftijd werd Van der Sar door Manchester United uitverkoren om het daar heersende keepersprobleem op te lossen. Ook daar kent Van der Sar een goede periode en krijgt veel lovende kritieken. Het ijskonijn is helemaal terug tussen de toppers en heeft dat helemaal zelf gedaan.

Nu Oranje zich heeft geplaatst voor het wereldkampioenschap, kan Van der Sar toewerken naar wat wellicht zijn laatste grote toernooi in Oranje gaat worden. Dit zal een extra stimulans zijn. Van der Sar zal op zoek gaan naar die ultieme redding, zoals die strafschop in Praag al een voorbode was. Hij wil de boeken in, met een foutloze wedstrijd waarin Oranje wel onder druk staat, maar dankzij hem een ronde doorgaat. Niet de dribbels van Robben, niet de meedogenloze ingrepen van Boulahrouz, niet de brille van Van der Vaart, niet de goals van Van Nistelrooij, nee, de reddingen van Van der Sar zullen straks van doorslaggevende waarde worden. Bescheiden als hij is, weet Edwin natuurlijk wel waar legendes geboren worden. Op grote toernooien. Het gaat hem vast lukken, ergens in juni 2006 gaat hij met een brede grijns als winnaar van het veld. In een groepsduel wellicht, liever nog verderop in het toernooi en als het even kan in de finale. Dan zullen de mensen, over de hele wereld, niet meer twijfelen in hun rijtje beste keepers. Buffon, Kahn, Cech, Van der Sar. Staat mooi, vindt u ook niet?

quote:

Op dinsdag 11 oktober 2005 18:00 schreef cultheld het volgende:

[..]

Wat heeft dit met voetbal te maken?

quote:

TROTSE JONGENS

Je zou maar profvoetballer zijn in Egypte. Een hele goede, die voor de nationale ploeg mag spelen. Zo goed zelfs dat je in een Europese competitie uit mag komen. Dan heb je het goed. Je bent een soort filmster. Tienermeisjes vinden je lief, jonge jongens bewonderen je kwaliteiten. Nee, dan kan je niet stuk. Je zou er haast van gaan zweven. Je bent trots en onschendbaar. Lang leve de cultuurverschillen.

Want wat zal Hossam Ghali opgekeken hebben toen hij in de zomer van 2003 een contract bij Feyenoord tekende. Hij mocht een tijdje wennen, had het toen ook moeilijk, maar toen hij na de winterstop eenmaal basisspeler was, liep de weg recht omhoog voor Hossam. Hij was voorbestemd om een belangrijke pion in het nieuwe Feyenoord te worden, waaraan in dit tussenjaar gebouwd werd. Feyenoord zou op hem gaan verdienen, iedereen was lyrisch.

Arme Hossam. Van de eerlijke en nuchtere trainer Bert van Marwijk, met afstand de beste trainer van Feyenoord in de laatste tien jaar, belandde hij in de onnavolgbare grillen van Ruud Gullit. Gullit wisselde van spelers als van golfstok en loog en draaide zich een weg door de tegenvallende prestaties van Feyenoord. Ruud schroomde niet spelers de schuld van een nederlaag te geven en Hossam werd een makkelijk slachtoffer. Door te wijzen op diens minpunt, namelijk het soms onverantwoorde risico dat hij in zijn spel legt, kon zijn eigen tactisch falen lang buiten schot blijven. Hossam kreeg ook, samen met Karim Saďdi, vaak de schuld van tegengoals uit corners. Ze spraken immers geen Nederlands.

Hossam klaagde, want Gullit nam nooit de moeite eens lekker met hem te praten. Een trotse jongen als Hossam wil graag uitleg en ook liefst onder vier ogen. Maar nee, heel Nederland sprak over zijn gevaarlijke capriolen. Hossam snapte het niet. Natuurlijk niet. Als hij in Egypte zo uitverdedigde, gingen hele stadions op de banken. Dan nam zijn status alleen maar toe, zwol zijn borst en paradeerde hij over het gras als een veldheer. Hossam was op die momenten de topvoetballer die men in Rotterdam in hem zag, mede omdat de tegenstanders daar zijn slordigheden niet afstraften. Want eerlijk is eerlijk, soms doet Hossam dingen waar trainers en fans van gruwen.

Maar het helpt dan niet als je trainer dat vertelt en de Nederlandse napraatcultuur dit overneemt. Want we vinden hier ook allemaal dat Van Bommel zijn man laat lopen, omdat dit ooit eens is gezegd. Hossam verloor zijn basisplaats, terwijl hij wel degelijk goede wedstrijden speelde. De zwalkende Gullit wist het echter ook allemaal niet meer, koos dan weer wel en dan weer niet voor Ghali, en koerste af op zijn eigen einde.

Onder Erwin Koeman is sindsdien op het communicatieve vlak het nodige veranderd, als we de spelers mogen geloven. Ook Ghali leek er baat bij te hebben. Hij begon vrij aardig aan het seizoen. Toch heeft hij inmiddels ook een aanvaring met Erwin Koeman gehad. Sterker nog, Ghali is bezig aan zijn laatste kans. In Boekarest deed hij weer iets links en werd daar voor gestraft. Openlijk uitgescholden door sommige medespelers zelfs, een schande voor de trotse Hossam.

Zijn probleem is duidelijk. Hij kan te goed voetballen voor de plek die trainers voor hem in gedachten hebben. Kort voor de defensie moet een middenvelder soms geen risico nemen. Eigenlijk moet je niet meer kunnen dan slim lopen. Je moet een beetje Vogel zijn, of Galásek. Een speler waarvan iedereen zich afvraagt op basis waarvan je in hemelsnaam mee mag doen, want voetballend pas je er niet tussen. Hossam is veel beter. Hij wil het ook te graag tonen. Logisch, dat werd in Egypte gewaardeerd en deed hem groeien. Wanneer hij iets meer naar voren zou spelen, komen zijn kwaliteiten er ongetwijfeld meer uit.

Nu zit hij echter in een bepalende fase. Daar zat hij dan, op de kamer met Wotte en Koeman. Ze vertelden hem dat hij zijn laatste kans kreeg. Natuurlijk knikte hij gedwee en beloofde hij beterschap. Hij zou wel gek zijn om het niet te doen, hij zit immers minstens tot januari aan Feyenoord vast. De komende tijd zal blijken of Ghali daadwerkelijk nog een laatste keer wil aantonen dat hij misschien wel de beste middenvelder in de Rotterdamse selectie is of dat hij in zijn hart al afscheid heeft genomen van De Kuip.

In zijn trotse, gekrenkte hart. Je ziet het hem denken in het veld. Balletjes breed, geen trucjes. Alleen maar hameren op de dingen die je fout doet. Het wordt misschien tijd dat we in Nederland anders om gaan met voetballers. Want Ghali is geen uitzondering. Vroeger, in volledig Nederlandse teams, was de onderlinge hardheid een wapen. Menig speler is er beter van geworden. Maar jongens uit Afrika, Oost-Europa, Zuid-Amerika, Azië en noem de andere windstreken waar ze tegenwoordig vandaan gehaald worden maar op, kunnen hier maar moeilijk tegen. Trotse jongens vereisen een andere aanpak. Het wordt tijd dat de erkende kneedmeesters Guus Hiddink en Leo Beenhakker hier op de trainerscursus eens een masterclass in gaan geven. Al is het maar om eventuele kapitaalvernietiging te voorkomen, mocht Ghali straks voor weinig geld vertrekken en elders uitgroeien tot topper. Een speler die met de borst vooruit fouten mag maken, maar ondertussen bepalend is. Je zal maar een Egyptische profvoetballer zijn, ver weg en onbegrepen. Arme Hossam.