Alt. Country deel 2!

quote:

Op zondag 19 februari 2006 20:49 schreef -Dries- het volgende:

[..]

Weet je.. jij (iedereen eigenlijk) moet de nieuwe plaat van Rocky Votolato eensch checken (Makers)

quote:

Op maandag 17 april 2006 14:32 schreef methodmich het volgende:
Singer / songwriter

quote:

Op donderdag 20 april 2006 09:48 schreef PDOA het volgende:
Singer/songwriter is een genre??

quote:

Op donderdag 20 april 2006 09:48 schreef PDOA het volgende:
Singer/songwriter is een genre??

quote:

Op donderdag 20 april 2006 13:21 schreef Diverse_Reality het volgende:
Kennen jullie Chuck Mason? Qua gestoordheid een beetje in de hoek van Daniel Johnston, zijn stem is net iets beter. . Maar imho verdomd geweldige muziek!

Commentaar van wat magazine's:
A whirling sonic soundscape of total mental incapacity
Rolling Stone Magazine

If I saw this guy in person, I'd kick his ass
Larry King

Seriously, is he retarded, or what?
Spin Magazine

quote:

Op donderdag 20 april 2006 13:48 schreef Diverse_Reality het volgende:
Ah ja, van de cd Far away blues... ff beluisteren.

quote:

Op donderdag 20 april 2006 13:52 schreef Prep2Fight het volgende:
Voor mij de cd van het jaar 2005

Laat me weten wat je van de opnames vind

quote:

Op donderdag 20 april 2006 14:03 schreef Diverse_Reality het volgende:

[..]

Last day of Grace is geweldig!

Goede opnames, The Girl With The Dirty Hair is een erg mooi nummer...

Hij had trouwens wel op het grote podium mogen staan aldaar, ipv. the be good Tanyas.

quote:

Op donderdag 20 april 2006 14:06 schreef Prep2Fight het volgende:
Yep, heel mooi nummer is dat ook

Aan de ene kant zeg ik.. het grote podium op met hem, maar aan de andere kant gaat de intimiteit van de nummers er dan wel een beetje af. Want deze muziek is toch vooral intiem.

Ben jij er ook DR?

quote:

Op donderdag 20 april 2006 09:51 schreef -Dries- het volgende:

[..]

Idd, dan kun je bijna alle artiesten onder dat genre plaatsen

quote:

Blue Highways 2006 - 22 april 2006

Was het rustiger, was het drukker? Ik weet het niet. Het oogde wat rustiger in de kleine zaal, maar omdat de zijdeur afgesloten was leek het alsnog propvol bij de ingangen. Eenmaal binnen was het goed te doen en kon je heerlijk genieten van de muziek die daar ten gehore werd gebracht. Elk jaar is het een probleem, het geluid. Vooral bij Guy Clark was het geluid van de gitaar zo irriterend. De hele tijd teveel bas in die gitaar, waardoor zijn stem af en toe gewoon weg viel.

Bij binnenkomst stormde ik meteen naar de grote zaal om Scott Miller te zien. Scott Miller zijn CD “Citation” en zijn werk met The V-roys zijn geweldige muziekdocumenten, dus ik moest hem wel zien. Warmlopen bij Scott Miller vond ik toch een beetje moeilijk. Je komt mensen tegen, gaat even staan praten. Je hoofd staat er niet naar. Jammer dat hij als eerste moest. Toch een erg fijn concert met zeker wat kippenvel momenten. Hij kan loepzuiver uithalen met zijn stem en dat is heerlijk om te horen. Toch miste ik een aantal dingen die je op Citation wel terughoort. Bijvoorbeeld het orgeltje of de slidegitaar op 8 Miles A Gallon, het mocht de pret niet drukken. Fijne opener!

Tussen Adam Carroll en Scott Miller was ik even wezen kijken bij Dar Williams en dat kon mij niet echt boeien. Misschien was ik er niet voor in de stemming, misschien kwam het saai over. Misschien was het ook gewoon saai.

In de kleine zaal ging Adam Carroll beginnen met Jud Newcomb. Die dinsdag daarvoor gaven ze een prachtig optreden weg in het Huis Verloren en wilde er dus weer bij zijn om dit duo te zien. In het begin wat geluidsproblemen, maar dat werd (gelukkig, want daar irriteer ik me vreselijk aan) snel verholpen. Kippenvel momenten als je dat samenspel hoort tussen Adam en Scrappy. Hoogtepuntje van dit concert was toch wel Snow Cone Man, werkelijk prachtig nummer!

Marah ging beginnen. IK heb 3 nummers staan kijken, erg gave show, maar ik moest Hayes Carll zien, want die nieuwe CD “Little Rock” is een heerlijke CD. Hayes heeft een rauwe stem en erg prettig om naar te luisteren. Toch wat eerder weggegaan om Marah nog even te zien, 50/50 is nooit een slim plan. Achteraf krijg je spijt dat je eerder bent weggegaan en je ziet beide net niet. Dat is ook de ervaring op zo’n festival en elk jaar doe je het onbewust toch.

Even uitrusten bij The Be Good Tanyas, dat heen en weer geloop van de ene naar de andere zaal doet je niet veel goeds. Persoonlijk hou ik heel erg van de stemmen van de dames en de begeleiding. Toch hield ik het niet vol, want je krijgt ook trek. Nergens was op dat moment even brood te krijgen dus even ‘backstage’ uitgerust. Leuk om dat een keer mee te maken. Iedereen kom je tegen daar. Best gezellig en vermakelijk. Nog een nummertje of 3 van Grayson Capps meegepikt en daarna op naar de grote zaal want daar speelde Guy Clark.

Ik schrok best wel toen Guy het podium betrad. Hij zag er best slecht uit. Op het eerste oog leek hij erg chagrijnig, maar dat viel gelukkig reuze mee. Ondanks het matige geluid en toch ook wel de matige stem (ouderdom?) van Clark toch een paar hoogtepunten. The Cape, LA Freeway, Desperados Waiting For a Train en het prachtige Dublin Blues. Zijn sidekick, Verlon Thompson, mocht er ook weer wezen. De vorige keer in de Tivoli viel hij al op (dacht dat hij toen een T. Van Zandt cover deed, kan het niet meer goed voor me halen) maar nu deed hij 3 prachtige nummertjes, waaronder één helemaal a-capella. Met een goed gevoel liep ik de grote zaal uit om nu wel wat te eten, want er was weer brood.
Op het moment dat ik terug kwam begonnen Caitlin Cary en Thad Cockrell te spelen. Heerlijke muziek en dan voor de Percy Sledge cover Warm And Tender Love. De CD heb ik thuis redelijk vaak gedraaid, maar titels kan ik nog steeds niet noemen. Live vond ik het in ieder geval vele malen sterker. Ook de Steelgitarist deed ongelooflijk gave dingen. Die haalde echt alles uit zijn pedal steel.

Toen ik hoorde dat Slobberbone er mee stopte schrok ik daar best wel van. Het is gewoon een lekkere band (en dan vooral live) Gelukkig kwam er na een tijdje goed nieuws. Brent Best, Tony Harper en Jess Barr (altijd met die peuk in zijn mond) waren een nieuwe band begonnen genaamd The Drams. Het is toch moeilijk luisteren als je bijna geen nummer kent. Gelukkig gaven de mannen een perfecte show weg en de CD moeten we allemaal gaan kopen, want dat wordt vast en zeker een aanrader.

Na The Drams op huis aan gegaan. Helaas Tift Merritt (had ik moeten zien volgens de Hanx crew) gemist.

Terugkijkend op deze versie van Blue Highways kan ik wel zeggen dat er veel
goeie en interessante muziek te beluisteren viel. Geen echte vernieuwende en
verrassende dingen, maar nog steeds de moeite waard om te zien en te horen. Toch zou ik graag wat vernieuwende dingen willen zien of dingen die nog niet zijn geweest zoals The Bottle Rockets, Elliot Brood, John Prine of Steve Earle met een Bluegrass band!

Tim Knol voor www.hanx.net