Hartkloppingen...

Milagro, misschien gaat alles wel té goed momenteel en ben je bang dat het niet zo door kan gaan?

Het lijkt mij dat zoiets zou kunnen ontstaan als je problemen gewend bent.
Niet dat ik wil zeggen dat dat zo is, ik ken je helemaal niet, maar het zou een verklaring kunnen zijn.

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 01:23 schreef APK het volgende:
Milagro, misschien gaat alles wel té goed momenteel en ben je bang dat het niet zo door kan gaan?

Het lijkt mij dat zoiets zou kunnen ontstaan als je problemen gewend bent.
Niet dat ik wil zeggen dat dat zo is, ik ken je helemaal niet, maar het zou een verklaring kunnen zijn.

zou best wel eens kunnen, APK
onbewust bang zijn "dat er wel weer iets mis zal zijn straks (fysiek dan in mijn geval)"

het was echt heel naar, het is ook net alsof je jij niet bent, dan, hoe noem je dat, gedeassocieerd zijn? ik was echt bijna de straat op gerend, om een willekeurig iemand aan te klampen, aan te bellen ergens, idioot gewoon

Ja jeetje, ik had het vorig jaar opeens. Hartkloppingen en zo, en het bonkte echt keihard. Helemaal duizelig ervan en trillen, vooral bij inspanning en stress, hartslag van voor zover ik heb kunnen meten tegen de 160. Ook bij dingen waar ik normaal nooit moeite mee had, zoals naar m'n werk fietsen. Mijn huisarts nam me wel serieus, maar na het eerste onderzoek kreeg ik een vervanger omdat m'n huisarts ziek werd en die vond verder onderzoek niet nodig, dus toen wist ik nog niets. Dus toen ben ik maar gestopt met sporten en ging ik maar 10 minuten eerder van huis zodat ik langzaam kon fietsen en zo. Sinds ik me rustig hou heb ik er geen last meer van, maar ik ben er nog steeds niet helemaal gerust op, ik durf nog steeds niet voluit te sporten eigenlijk.

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 01:27 schreef milagro het volgende:

het was echt heel naar, het is ook net alsof je jij niet bent, dan, hoe noem je dat, gedeassocieerd zijn? ik was echt bijna de straat op gerend, om een willekeurig iemand aan te klampen, aan te bellen ergens, idioot gewoon

Ik ken het gevoel.
Helaas.
Maar ik probeer er gewoon doorheen te rammen tegenwoordig.
Jij kent vast Robert Long nog wel, met dat liedje over angst...

En als die gedachte niet werkt zet ik gewoon Coldplay op en ga ik effe lekker janken, vaak helpt dat. Bij mij dan.

En dat janken schaam ik mij dus helemaal niet voor als man, ze zoeken het maar uit, uiteindelijk is het gewoon 'ikke tegen de wereld en niemand begrijpt mij', hoe stoer ze ook denken dat ik ben.

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 01:12 schreef milagro het volgende:

[..]

hooi

luister, ik heb gisteren opeens een soort van paniekaanval gehad, ik zat tv te kijken, het was laat, donker en warm, en opeens kwam alles op me af, ik wilde wegrennen, van wat? geen idee.
ik ging het balkon op, maar het was net alsof buiten ook binnen was, geen airflow, warm dus, de hemel leek een dak, een afgesloten iets, oftewel ik voelde me opgesloten, claustrofobisch.

Ik raakte echt helemaal in paniek, ben na eerst paniekerig rondlopen maar van alles gaan doen om maar niet na te hoeven denken... zo raar, ik voelde me helemaal onwerkelijk, zeg maar, alsof ik een soort twilight zone zat... en nee, ik drink niet, ik rook niet, geen linke pillen of wat dan ook.

vanavond kreeg ik het weer, en ik denk dat ik deze zelf opriep, bedtijd kwam eraan en ik dacht "als ik maar niet..." en prompt kwam het gevoel weer, complete paniek en nu zit ik dus maar te fokken, heb ik een was gedraaid, de droger laten draaien, afgewassen en zo zakte het weer..


waar komt zoiets ineens vandaan in Godsnaam, en beter nog, hoe kom ik eraf, ik durf gewoon niet naar bed, en hik nu al tegen morgenavond aan

overdag heb ik nergens last van, en dit is pas sinds 2 dagen, en nee, er is niets schokkends gebeurd of zo, ik voel me juist lekker in mijn vel lately....

maar het is echt een heel naar gevoel , complete angst, en ook op dat moment bang zijn dat je er niet uit komt, die aanval, letterlijk willen wegrennen....
als ik nu een historie had van dit soort dingen, maar die is er niet, komt compleet out of the blue

Klinkt als een paniek/ hyperventilatieaanval ( maar imo het meest al een paniekaanval). Je zit rustig, maar in ene overvalt het je... een raar gevoel, rare klachten en je kunt het niet stoppen. Je bent direct in een vicieuze cirkel belandt. Je weet niet wat je denkt of voelt maar het wordt met de minuut erger.

Vaak is er een lange periode van toch ( ongemerkte) stress, drukte aan voorafgegaan.
Ik zie het zo: je kunt een hele hoop aan, je gaat maar door met leven, geen tijd om te bezinnen/ rusten/ verwerken etc... gewoon doorgaan, maar er is uiteindelijk wel een eindpunt....
Op den duur zal je lichaam of geest toch een grens trekken. ( vaak eerst het lichaam)
Er komt een uitting, en dit is er waarschijnlijk 1.
Een uitting kan iedere keer weer anders zijn.. hyperventilatie heeft heel erg veel uittingsvormen bv.
Het grote gevaar is dat een aanval vaker kan voorkomen. Je wordt bang voor wat je hebt meegemaakt en hebt gevoeld en zodra je daar aan denkt dan start de aanval opnieuw. Vaak in de dezelfde situatie ( of op dezelfde plek)

Ik ben geen psycholoog natuurlijk, maar zo kijk ik tegen je situatie aan.
Ben zelf bekend met hyperventilatie ( chronisch gehad, nu al een tijd niet meer) Het is eng, wazig, soms verlies je voor je gevoel je evenwicht, soms wordt je plotseling helemaal klam.. een andere keer heb je het gevoel dat je moet braken ( terwijl het niet zo is). dan weer wordt je heel nerveus.
etc.
Ik heb altijd , en nog het idee dat bovenstaande bij mij als oorzaak was aan te duiden. ( dat het een uittingsvorm tgv stress of iets in die trant was)
Wat jij had was een extreme uitting. Mogelijk anders dan wat ik had, maar wie weet oorzakelijk niet eens zo heel anders.

Probeer deze tips maar eens:

-Zoek direct afleiding ( zingen, dansen, bellen, appel eten) Dit geeft een gedwongen juiste ademhaling en afleiding.
-Concentreer je voor zeker 5 minuten op je ademhaling. ( langzaam 4 seconden door neus inademen, langzaam 4 seconden door mond uitademen- buik moet bewegen)
-Vermijdt absoluut niet de situaties waarin de aanval voorkwam. ( je houdt het dan is stand)
-Neem zonnodig valeriaandruppels. ( rustgevend, geruststellend idee- je hebt er wat tegen.)
-Probeer deze gedachte vast te houden: ' ik voel me klote, nou ja.. so be it, dan val ik maar neer.. kan er toch niets aan doen' ( het hielp mij )
-Is er een mogelijk verklaring voor de aanval en kun je iets veranderen? ( Vaak bemerk je achteraf pas hoe je geleefd hebt- althans dat heb ik ervaren.)

Mocht het blijven voorkomen dan is het misschien toch fijn voor je om even met de huisarts te praten. ( of een andere discipline)

Hoop dat ik je iets heb kunnen helpen.. sterkte ermee!

[ Bericht 1% gewijzigd door Brennie op 28-06-2005 01:53:40 ]

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 01:20 schreef APK het volgende:

[..]

Ik bedoelde dat het soms moeilijk is om een huisarts te overtuigen van het nut om onderzocht te worden.

De test zelf was idd niet eng en de uitslag gelukkig geruststellend.

Ah ok... Gelukkig maar.

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 01:38 schreef APK het volgende:

[..]

Ik ken het gevoel.
Helaas.
Maar ik probeer er gewoon doorheen te rammen tegenwoordig.
Jij kent vast Robert Long nog wel, met dat liedje over angst...

En als die gedachte niet werkt zet ik gewoon Coldplay op en ga ik effe lekker janken, vaak helpt dat. Bij mij dan.

En dat janken schaam ik mij dus helemaal niet voor als man, ze zoeken het maar uit, uiteindelijk is het gewoon 'ikke tegen de wereld en niemand begrijpt mij', hoe stoer ze ook denken dat ik ben.

Oh dat deed ik net ook, huilen dus, ik was zo bang, en zo met mijn kids hier, ik wist niet wat te doen.
Normaal gesproken moeten die tranen snel weg, maar nu heb ik ze maar eens laten gaan, en het hielp wel enigzins

Het is allemaal angst, allemaal angst......


Oh trouwens, ik moest laatst een MRI scan laten doen, en ik durfde te ook niet in dat apperaat, he... De ruimte waar dat ding in stond, was loeiheet, en klein, en toenik ging liggen en erin geschoven werd, raakte ik dus ook in paniek (afgesloten, kleine ruimtes zijn niet mijn ding, maar nu was ik echt op het huilen af zo paniekerig, heel genant ).
Die assistent wilde dus gewoon doorgaan maar ik hield mijn armen wijd, zodat dat niet kon, en toen hebben ze maar een CT scan gedaan

Dat was dus ook zoiets weer, complete irreele angst om feitelijk niets.
Ms is het wel gewoon doodsangst, angst om dood te gaan of zo...

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 01:27 schreef milagro het volgende:


het was echt heel naar, het is ook net alsof je jij niet bent, dan, hoe noem je dat, gedeassocieerd zijn? ik was echt bijna de straat op gerend, om een willekeurig iemand aan te klampen, aan te bellen ergens, idioot gewoon

Heb ik dus weleens gedaan op mijn werk Gewoon naar buiten gelopen haha. Toen zat ik wel onder de medicijnen en dat wisten ze ook, maar het was toch wel grappig. Ze hadden m'n spullen maar opgeruimd omdat ze niet wisten of ik nog terug zou komen

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 01:40 schreef Brennie het volgende:

uitleg
Hoop dat ik je iets heb kunnen helpen.. sterkte ermee!

Thanks, Bren

Hyperventilatie was het niet, ademen ging okay, maar alles voelde ineens heel onwerkelijk, alsof niets echt was, en ik ook niet dus, heel eng.

Druk bezig zijn idd hielp.
Ik wilde ook iemand bellen, maar ja, dan schrikken ze ms, terwijl er eigenlijk niets aan de hand is, en om ze dan ze met een vaag verhaal hun nest uit te bellen....

Gelukkig zijn er fokkers die je kan lastig vallen met je aanstellerij

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 01:47 schreef milagro het volgende:

Oh dat deed ik net ook, huilen dus, ik was zo bang, en zo met mijn kids hier, ik wist niet wat te doen.
Normaal gesproken moeten die tranen snel weg, maar nu heb ik ze maar eens laten gaan, en het hielp wel enigzins

Je geeft het zelf al aan met 'normaal gesproken'. Misschien is jouw situatie niet geheel normaal, of denken anderen dat het normaal is.

quote:

Oh trouwens, ik moest laatst een MRI scan laten doen, en ik durfde te ook niet in dat apperaat, he... De ruimte waar dat ding in stond, was loeiheet, en klein, en toenik ging liggen en erin geschoven werd, raakte ik dus ook in paniek (afgesloten, kleine ruimtes zijn niet mijn ding, maar nu was ik echt op het huilen af zo paniekerig, heel genant ).
Die assistent wilde dus gewoon doorgaan maar ik hield mijn armen wijd, zodat dat niet kon, en toen hebben ze maar een CT scan gedaan

Dat was dus ook zoiets weer, complete irreele angst om feitelijk niets.
Ms is het wel gewoon doodsangst, angst om dood te gaan of zo...

Kom op zeg, dat overkomt niet iedereen. Dat is een rechtvaardige reden voor uitzonderlijke stress in mijn boekje.

Sterkte.

dank je....
ik ga maar eens op bed aan, Dalziel and Pascoe kijken en dan hopelijk in slaap keilen , want morgen vroeg weer op

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 01:53 schreef milagro het volgende:

Ik wilde ook iemand bellen, maar ja, dan schrikken ze ms, terwijl er eigenlijk niets aan de hand is, en om ze dan ze met een vaag verhaal hun nest uit te bellen....

Gewoon doen.

Tenminste, als je anderen (mensen die belangrijk voor jou zijn) die jou opbellen met problemen niet onmiddelijk afzeikt...

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 01:53 schreef milagro het volgende:

[..]

Thanks, Bren

Hyperventilatie was het niet, ademen ging okay, maar alles voelde ineens heel onwerkelijk, alsof niets echt was, en ik ook niet dus, heel eng.

Druk bezig zijn idd hielp.
Ik wilde ook iemand bellen, maar ja, dan schrikken ze ms, terwijl er eigenlijk niets aan de hand is, en om ze dan ze met een vaag verhaal hun nest uit te bellen....

Gelukkig zijn er fokkers die je kan lastig vallen met je aanstellerij

Het is een misvatting dat een hyperventilatieaanval altijd wordt gekenmerkt door een zichtbare afwijkende ademhaling. Je ziet het bij acute aanvallen vaak wel, maar dat hoeft dus niet.. ( weet ik uit ervaring.)
Het kan zijn dat je al langer ongemerkt een verkeerde ademhaling had, maar dat er door bepaalde gedachtes onbewust een kettingreactie in werking werd gezet. ( die nu in stand wordt gehouden door de angst voor een nieuwe aanval)

Hyperventilatie geeft nare lichamelijke klachten en onrust, maar veroorzaakt meestal geen blinde paniek. Onrust kan hevig worden omdat men denkt te stikken- de ademhaling is dan meestal wel heel snel. In jouw geval lijkt het meer op een paniekaanval, misschien in combi met hyperventilatie, of een paniekaanval tgv hyperventilatie. De oorzaken kunnen bij beide gelijk zijn, dat wel.

S'nachts bellen is idd niet echt handig ( zingen ook niet denk ik )
Nou goed... hou je taai!

Truste..
Enne het is geen aanstellerij van je, tis behoorlijk naar zoiets!
Bye

Ik vind het ook geen aanstellerij hoor. Paniekaanvallen zijn echt naar. Maar goed, er valt weinig aan te doen behalve jezelf afleiden op het moment dat het opkomt en uitzoeken waar het vandaan komt.

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 02:02 schreef APK het volgende:

[..]

Gewoon doen.

Tenminste, als je anderen (mensen die belangrijk voor jou zijn) die jou opbellen met problemen niet onmiddelijk afzeikt...

"opflikkeren bel volgende week maar of zo, geen zin an dit gezeur "

nee Aapeekaaaaa, ik ben in het echt heel lief en als iemand ergens mee zit, al bel je me midden in de nacht - NIET doen nu , hè - no problem
maar zelf klop ik dus echt zelden aan als er wat is.
niet omdat ik zo stoer ben, dat ben ik, wel uiteraard, maar omdat ik niet lastig wil zijn.. suf, hè
Dit verhaal hier is ook echt heel wat al voor mijn doen

Anyways, dank voor uw OOR, Bren en APK en Maeghan
Voel me stuk rustiger nu

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 02:13 schreef Maeghan het volgende:
Maar goed, er valt weinig aan te doen behalve jezelf afleiden op het moment dat het opkomt en uitzoeken waar het vandaan komt.

Good point.

En na het uitzoeken lekker vergeten waar het vandaan komt.

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 02:15 schreef milagro het volgende:

Voel me stuk rustiger nu

Slaap lekker.

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 02:15 schreef milagro het volgende:

[..]

"opflikkeren bel volgende week maar of zo, geen zin an dit gezeur "

nee Aapeekaaaaa, ik ben in het echt heel lief en als iemand ergens mee zit, al bel je me midden in de nacht - NIET doen nu , hè - no problem
maar zelf klop ik dus echt zelden aan als er wat is.
niet omdat ik zo stoer ben, dat ben ik, wel uiteraard, maar omdat ik niet lastig wil zijn.. suf, hè
Dit verhaal hier is ook echt heel wat al voor mijn doen

Anyways, dank voor uw OOR, Bren en APK en Maeghan
Voel me stuk rustiger nu

Fijn dat je je wat rustiger voelt.
Geen dank.
Anderen niet lastig willen vallen met je problemen.. een goede en slechte eigenschap tegelijk.
Kan wel tegen je zeggen: ' in uiterste nood gewoon iemand bellen' , maar dat moet in je karakter zitten of niet.
Daarom zei ik eerder maar: ' s'nachts bellen is niet handig idd ' ( denk er namelijk ook zo over )

Maargoed.. je bent slapen... doeg.

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 01:40 schreef Brennie het volgende:
een andere keer heb je het gevoel dat je moet braken ( terwijl het niet zo is)

Kan dat ook hyperventilatie zijn? Ik had het zaterdag nog, in de bios... misselijk ineens, alsof ik zo over mijn nek zou gaan, trillen, zweten, dizzy, hartkloppingen... En ik heb het vaker gehad. Ben lichtelijk emetofobisch, dus ik dacht dat het zweten en duizelig gevolg was van de angst, maar dat kan dus ook gewoon bij de "hyperventilatie" horen? Ik zat op zich wel in een stress-situatie (voor mij dan).

Sorry als ik wat off topic ga, maar ik kamp hier al ruim vijftien jaar mee...

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 02:31 schreef wonderer het volgende:

[..]

Kan dat ook hyperventilatie zijn? Ik had het zaterdag nog, in de bios... misselijk ineens, alsof ik zo over mijn nek zou gaan, trillen, zweten, dizzy, hartkloppingen... En ik heb het vaker gehad. Ben lichtelijk emetofobisch, dus ik dacht dat het zweten en duizelig gevolg was van de angst, maar dat kan dus ook gewoon bij de "hyperventilatie" horen? Ik zat op zich wel in een stress-situatie (voor mij dan).

Sorry als ik wat off topic ga, maar ik kamp hier al ruim vijftien jaar mee...

Ja, het kan erbij horen.. ( althans ik ben ervan overtuigd dat het in mijn geval erbij hoorde)
Er was een periode dat ik met de metro naar school reisde. ( zeker 12 jaren geleden)
Vrijwel iedere dag had ik het in de metro op de heenweg... het gevoel dat ik moest braken ( zo dacht ik). Een misselijk gevoel, klam worden, onrustig zijn, veel willen boeren, raar beklemmend gevoel in de keel...
Meestal liep ik direct bovenlangs de ander metro in op weg naar huis.
Eenmaal thuis voelde ik me weer prima, ik was veilig thuis.

Het gekke is dat ik nog jaren in een andere vorm hyperventilatie hield, maar nooit meer dat braakgevoel had. Reden: daadwerkelijk veel overgeven tgv een buikgriepje. Ik begreep toen dat mijn dagelijkse klachten in de metro niet overeenkwamen met het echte gevoel van moeten braken.

Raar eigenlijk om zo terug te lezen dat ik dat had.

Het kan een oorzaak zijn waarom de artsen maar niks kunnen vinden... en ik HEB een massa onderzoeken gehad... Volgens mij adem ik ook gewoon verkeerd, als ik me echt inspan, beginnen mijn luchtpijp en bronchieen pijn te doen, echt niet leuk meer. Ik adem dan heel oppervlakkig en bovenin mijn borst.

Kijk, ik ben bang om over te geven, fobisch, bijna, en zaterdag zat ik in het midden van de zaal met aan beide kanten mensen, in plaats van op het hoekje waar ik anders altijd zit, zodat ik weg kan in geval van... weet je wel. En ik voelde me de hele dag al niet lekker (oververmoeid, last van de warmte), dus ik was nog banger. En ja hoor... Ik heb mezelf dus waarschijnlijk gewoon op zitten fokken.

Iemand moet me leren ademhalen.

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 02:46 schreef wonderer het volgende:
Het kan een oorzaak zijn waarom de artsen maar niks kunnen vinden... en ik HEB een massa onderzoeken gehad... Volgens mij adem ik ook gewoon verkeerd, als ik me echt inspan, beginnen mijn luchtpijp en bronchieen pijn te doen, echt niet leuk meer. Ik adem dan heel oppervlakkig en bovenin mijn borst.

Kijk, ik ben bang om over te geven, fobisch, bijna, en zaterdag zat ik in het midden van de zaal met aan beide kanten mensen, in plaats van op het hoekje waar ik anders altijd zit, zodat ik weg kan in geval van... weet je wel. En ik voelde me de hele dag al niet lekker (oververmoeid, last van de warmte), dus ik was nog banger. En ja hoor... Ik heb mezelf dus waarschijnlijk gewoon op zitten fokken.

Iemand moet me leren ademhalen.

Zeker niet leuk.. die onduidelijkheid en toch vervelende klachten!
Tis een vicieuze cirkel, al kan ik natuurlijk niet met zekerheid zeggen dat al je klachten ( ook pijn aan brocnhien enzo) een vorm van hyperventilatie zijn.
Ik gaf ergens boven al wat tips. Er zijn ook aardig wat sites te vinden mbt hyperventilatie. ( maar die ken je vast al )
Er is een simpel truckje om vast te stellen of je daadwerkelijk hyperventilatie hebt . Probeer heel kort je adem in te houden. Geeft 5 seconden of minder je adem inhouden al echt problemen dan heb je op dat moment waarschijnlijk hyperventilatie. Niet makkelijk kunnen meezingen met de radio is ook wel een indicatie. ( vind ik)

Ik moet toch een afspraak maken bij de doc vanwege die pijn in mijn borst, dan vraag ik daar gelijk even naar. Dank je wel!

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 03:07 schreef wonderer het volgende:
Ik moet toch een afspraak maken bij de doc vanwege die pijn in mijn borst, dan vraag ik daar gelijk even naar. Dank je wel!

Geen dank.

Milagro, ik had precies hetzelfde als jij beschrijft. Inclusief de angst om naar bed te gaan om te gaan slapen. Ik heb toen een tip gekregen van mijn huisarts. Als eerste kan je proberen om muziek aan te zetten wanneer je gaat slapen. Geen hardrock natuurlijk

De tweede tip was om in gedachte steeds maar weer een rijmpje of liedje te herhalen. Op dat moment moet je je gedachten op het rijmpje/liedje gericht houden waardoor je geen kans krijgt om af te dwalen.

Het is even oefenen om je gedachten echt bij het rijmpje/liedje te houden maar het helpt gegarandeerd. Mocht je op een gegeven moment merken dat je op de automatische piloot ligt te zingen of rijmen dan kies je een ander.

Het heeft mij in ieder geval geholpen toen om het onder controle te krijgen.

Ik ken iemand die kreeg ze omdat hij voor zijn doen teveel cafeine binnenkreeg. Dus, wat minder koffie misschien?

Goede tip ,Swingding
Ik heb gisteren een film gekeken in bed en ben toen in slaap gevallen
Oh en ik drink geen koffie
Ms drink ik wel teveel thee

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 02:46 schreef wonderer het volgende:


Kijk, ik ben bang om over te geven, fobisch, bijna, en zaterdag zat ik in het midden van de zaal met aan beide kanten mensen, in plaats van op het hoekje waar ik anders altijd zit, zodat ik weg kan in geval van... weet je wel. En ik voelde me de hele dag al niet lekker (oververmoeid, last van de warmte), dus ik was nog banger. En ja hoor... Ik heb mezelf dus waarschijnlijk gewoon op zitten fokken.

Dat heb ik ook om de haverklap hoor, maar ik heb ook een soort straatvrees gehad waarbij ik telkens misselijk werd als ik er opuit moest. Soms dan ging het goed maar kreeg ik later dan toch in de bioscoop kartkloppingen en een beetje kramp en ik dacht dat ik over m'n nek ging. Dat was allemaal psychisch ook dus.
Misschien niet alleen hyperventilatie maar ook gewoon een paniekaanval?
Angst om over te geven heb ik nog steeds; vooral in het openbaar. Je hoofd kan zoveel met je lichaam doen

Misschien niet helemaal on topic, maar ik was gister bij de doc omdat ik last heb van pijn op de borst. Blijkt dus dat ik het syndroom van Tietze heb. Onschuldige aandoening, de gewrichten van mijn ribben zijn wat ontstoken, wat deels veroorzaakt kan worden door hartkloppingen. Erg prettig, als je eerst denkt dat je hart op hol slaat en dan OOK nog pijn in je borst krijgt...

Jullie zijn gewaarschuwd

Ik ga trouwens yoga doen voor de ontspanning en leren ademen

ik heb ook zo'n periode met hartkloppingen gehad, ik bleek last te hebben van een hoge bloeddruk, dus inderdaad, niet te druk maken maar wel even langs de dokter!

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 02:39 schreef Brennie het volgende:

[..]

Ja, het kan erbij horen.. ( althans ik ben ervan overtuigd dat het in mijn geval erbij hoorde)
Er was een periode dat ik met de metro naar school reisde. ( zeker 12 jaren geleden)
Vrijwel iedere dag had ik het in de metro op de heenweg... het gevoel dat ik moest braken ( zo dacht ik). Een misselijk gevoel, klam worden, onrustig zijn, veel willen boeren, raar beklemmend gevoel in de keel...
Meestal liep ik direct bovenlangs de ander metro in op weg naar huis.
Eenmaal thuis voelde ik me weer prima, ik was veilig thuis.

Het gekke is dat ik nog jaren in een andere vorm hyperventilatie hield, maar nooit meer dat braakgevoel had. Reden: daadwerkelijk veel overgeven tgv een buikgriepje. Ik begreep toen dat mijn dagelijkse klachten in de metro niet overeenkwamen met het echte gevoel van moeten braken.

Raar eigenlijk om zo terug te lezen dat ik dat had.

he Brennie, je verwoordt het echt heel goed. En ik herken me er echt heel erg in. Ik had ook al een flinke periode dezelfde klachten... en durfde steeds minder dingen te doen...
dacht eerst aan een lichamelijke oorzaak voor de klachten (schildklier of iets dergelijks kan soortgelijke klachten geven), maar nadat dat onderzocht was, kwam ik erachter dat het waarschijnlijk psychisch was...
ik had 1 keer zo'n aanval gehad en was daarna continu bang dat ik weer zo'n aanval zou krijgen, en dan kreeg ik die ook acuut.. (ben zelfs 1 keer tijdens een film de bios uitgegaan, omdat ik weer een aanval kreeg).
het gekke is. dat sinds ik weet wat de oorzaak is, dat ik die aanvallen bijna nooit meer heb...
Ik weet dat ik rustiger moet gaan ademen enzo...
wel hangt het bij mij samen met claustrofobische neigingen... dus had het in de trein, in het vliegtuig, in de rij bij de supermarkt... dat soort dingen....

erg vervelend!

quote:

Op zaterdag 2 juli 2005 13:56 schreef Beessie-Jen het volgende:

[..]

he Brennie, je verwoordt het echt heel goed. En ik herken me er echt heel erg in. Ik had ook al een flinke periode dezelfde klachten... en durfde steeds minder dingen te doen...
dacht eerst aan een lichamelijke oorzaak voor de klachten (schildklier of iets dergelijks kan soortgelijke klachten geven), maar nadat dat onderzocht was, kwam ik erachter dat het waarschijnlijk psychisch was...
ik had 1 keer zo'n aanval gehad en was daarna continu bang dat ik weer zo'n aanval zou krijgen, en dan kreeg ik die ook acuut.. (ben zelfs 1 keer tijdens een film de bios uitgegaan, omdat ik weer een aanval kreeg).
het gekke is. dat sinds ik weet wat de oorzaak is, dat ik die aanvallen bijna nooit meer heb...
Ik weet dat ik rustiger moet gaan ademen enzo...
wel hangt het bij mij samen met claustrofobische neigingen... dus had het in de trein, in het vliegtuig, in de rij bij de supermarkt... dat soort dingen....

erg vervelend!

Hoi Beessie-Jen,

We zaten dus in hetzelfde schuitje. ( en velen meer natuurlijk)
Het is heel naar inderdaad, zeker omdat je in zo'n periode moeilijk kan plaatsen waar de klachten vandaan komen. Je weet niet wat je ermee aanmoet, wat je hebt, hoe het weg gaat etc.
Hyperventilatie heb ik nog zelden, puur omdat ik net als jij nu weet wat het is, en wat ik moet doen om het in toom te houden.
Het heeft echter jaren geduurd.

Is ieder ( hopelijk) hartkloppingen/ aanvallen vrij inmiddels?

quote:

Op maandag 4 juli 2005 19:51 schreef Brennie het volgende:
Is ieder ( hopelijk) hartkloppingen/ aanvallen vrij inmiddels?

Mijn ribben doen nog steeds pijn, maar ik ga binnenkort yoga doen om goed te leren ademhalen en mijn stress te verminderen. Hopen dat dat helpt.

quote:

Op maandag 4 juli 2005 19:51 schreef Brennie het volgende:
Is ieder ( hopelijk) hartkloppingen/ aanvallen vrij inmiddels?

Hoi Brennie

Ach,

Heb er ook soms last van, extra-systole's zijn het geloof ik.
Gewoon irri, en je kan er koppijn van krijgen en bijna in slaap vallen.
Ook gejaagd/onrustig en het kan de hele dag duren.

Maar is niks ernstigs ofzo.

komt van t schuldgevoel van t misbruiken van je huisdieren maybe ?