Vanmiddag ook ff naar de tandarts geweest, halfjaarlijkse controle.
Ik dacht, ach, dat kleine stukje loop ik wel even, het is immers hier vlakbij...
En dat had ik dus beter NIET kunnen doen.
Want toen ik er bijna was, klapte ineens m'n rechtervoet dubbel. *TSJAK*, en voor ik het goed en wel in de gaten had lag ik languit op straat. De dader bleek een enigszins scheefliggende stoeptegel te zijn, en die heb ik dan ook even vakkundig de huid volgescholden.
![]()
Daar had-ie niet van terug, maar ik lag dus wel mooi nog steeds op straat, en geen mens die ff een handje helpt ofzo. Nee hoor, gewoon stug doorfietsen en doen alsof je niks gezien hebt.
Ik probeer dus overeind te krabbelen, maar die voet werkt niet mee... Daar zit je dan op het voetpad, op handen en knieën, wat moet dat een komisch gezicht geweest zijn eigenlijk, haha...
![]()
Maar dat realiseer je je later pas.
Ik denk, verdorie, door die ongein kom ik dadelijk nog te laat ook. Dus zo gauw mogelijk mezelf weer op de been gewerkt en die paar meter nog ff naar de deur van de tandartspraktijk gestrompeld. Pffffff, gehaald.
Even later vraagt de tandarts: 'Hebt u nog klachten?'
'Nou, ehhh', zeg ik, 'over m'n gebit niet nee, maar ik heb zonet wel aardig m'n enkel verstuikt. Maar ja, daar kunt u weinig aan doen, denk ik, haha.'
Gelukkig geen gaatjes of andere malaise, alles was perfect in orde.
Behalve die voet dan.
Kort samengevat: heb daarna naar huis gebeld, ben thuisgebracht. Volgens de dokter is er niets gebroken, wel flink verstuikt. Advies: goed koelen, zoveel mogelijk omhoog leggen en drie dagen rust houden. Daarna weer voorzichtig de belasting opbouwen.
Tja, daar lig je dan hè, met een grote zak ijs op je enkel. En een bult van hier tot Tokyo. En dan denk je bij jezelf: had ik nou maar meteen m'n scootmobiel genomen. Ook voor dat kleine flut-eindje dan maar.
Later belde m'n vriendin nog. En, zegt ze, hoe is het gegaan bij de tandarts?
Ik: 'Oh eh...goed hoor, er hoefde niets gedaan te worden. Alleen lig ik nou met m'n voet in 't verband.'
Maar goed, ik kan er nou zelf ook weer om lachen. En gelukkig is er dan altijd nog een forum waar je mooi je verkapte 'kijk-mij-eens-zielig-zijn'-posts kwijt kunt...!