En als ik eerlijk moet zijn kan ik me eigenlijk helemaal niet meer voorstellen dat het nog goedkomt.
Weg positieve gedachten.. weg optimisme..
Ik ga een verhaal vertellen waar ik zelf helemaal gek van word.
Toen ik zwanger was van Mees ging mijn neef pendelen.. of het een jongen of een meisje zou worden.
Hij pendelen -> een jongen
Ik zei: een jongen dat kan ook mijn oudste " luc" zijn natuurlijk.
Hij o, ja.. dat is ook zo... nog een keer, om te kijken wat het nu is..
Tweede kon hij moeilijk beantwoorden.. het was uiteindelijk een meisje..
Heb je tussendoor een miskraam gehad ? Vroeger wel ja..
Ik zei: Hans is het dan niet goed? Ach ja, dat zeggen ze...
Dan is het vast die molazwangerschap geweest.. dat was misschien een meisje..
Nog een keer proberen..
Ja hoor je krijgt een meisje.. (toen was ik dus zwanger van Mees)
Toen ik voor de echo ging bij 18 weken was het een jongen.. Ha ha ha... t' is helemaal geen meisje..
Wij nog lachen...
De gyneacoloog dacht afgelopen maandag dat het nu een meisje is..
Ik kan die klote pendel maar niet uit mijn gedachte zetten.
Is dit dan het meisje waar het verkeerd mee afloopt?
Dus ik denk nu dat het alleen nog maar fout kan aflopen.
Hoezo gek?
Voortekenen..
Gisteren viel die stomme ECI-gids in de bus.
Met op de achterkant een boek van Kristin Hannah
"mijn verloren dochter"
Daar ga je dan met je goeie gedrag en je positieve gedachten..
tssss..
Laten we hopen dat we vanavond allemaal kunnen lachen om deze stomme gedachten en kunnen constateren dat ik me onnodig zorgen maakte..
maar dat dat wel logisch is in deze situatie..