Serie A 2004-2005 #13 De ontknoping!

quote:

Op maandag 20 juni 2005 09:02 schreef -Vaduz- het volgende:
Jammer van Napoli inderdaad, ze kwamen net iets tekort. Volgend jaar moet het met wat versterkingen zeker lukken.

quote:

Avellino - Chris Lenders, geboren in Maasbree, is freelance journalist in Napels. Samen met vijf vrienden brengt hij als 'Napoli-fan' een bezoek aan het beladen duel in en tegen Avellino. Promoveert de oude club van Maradona naar de Serie B? Een verslag van een bizarre dag.
,,Napels eet, drinkt en ademt voetbal.'' Mario van 'Bar 2000' kijkt serieus terwijl hij speciaal voor mij langzaam en duidelijk spreekt. ,,De wedstrijd van vandaag is de belangrijkste van het jaar, Napels hoort niet in de Serie C.'' Het is zondagmorgen 19 juni 2005. Avellino - Napoli staat op het affiche. De zo begeerde bevrijding uit de donkere kerkers van het Italiaanse betaalde voetbal is het doel.

Na de begrotingsproblemen, ontdekt eind vorig jaar in de serie B, is Napoli teruggezet naar de Serie C. Een schande voor de stad. Woedend hebben de tifosi tijdens een massale protestactie hun seizoenkaarten verbrand. Maar het voetbal is Napels te dierbaar. Ze verlangt terug naar de successen eind jaren tachtig. Aan de hand van God Maradona werd Napoli twee keer de grootste van Italië en won het een UEFA Cup.

Vergane glorie. De club is diep gevallen. De wedstrijd in en tegen aartsvijand Avellino is de laatste van het seizoen. Een beslissende heen- en terugwedstrijd voor een plaats in de Serie B. Vorige week zondag eindigde de thuiswedstrijd in het kolkende San Paolo stadion, tot aan de nok toe gevuld met 85.000 uitzinnigen, in een uiterst teleurstellende 0-0. De confrontatie is beladen. Het stadion in Avellino draagt een gitzwarte herinnering met zich mee. In 2003 viel een jonge supporter van Napoli van een hoge muur, opgejaagd door tientallen Avellino-fans. Hij overleed later in het ziekenhuis.

Om ons heen loopt de stad leeg. De snelweg van Napels naar Avellino is van de supporters. Letterlijk. Dertigduizend Napolitanen reizen hun ploeg achterna. Slechts een kleine zevenduizend hebben een kaartje kunnen bemachtigen. De honderden politieagenten bij de blokkades laten alleen de wagens door waarvan de inzittenden een kaartje voor de wedstrijd kunnen tonen. De mensen zonder kaartje worden teruggestuurd. Ze pikken het niet en gaan op de vuist met de oproerpolitie. Ik ben onder de indruk. Bang. Maar ik laat het niet merken aan de anderen. Voorbij de blokkades voeren we onze snelheid op tot honderdtachtig per uur. We lijken te zweven, vliegen van de linker naar de rechter rijstrook en terug. Harde beatmuziek schalt uit de open ramen. Ik werp een blik door de voorruit. Een zee van blauwe vlaggen boven het asfalt. Mijn hart klopt in mijn keel. Vandaag moet het gebeuren.

Vijf minuten voor het begin van de wedstrijd in Avellino wordt het onrustig in het grauwe betonnen uitvak. Onze leider is gearriveerd. Een man met een indrukwekkend postuur loopt trots de trap af. Een lange paardenstaart en een gitzwarte snor. Zijn dikke pens hangt over een legerbroek. Zijn aankomst blijkt voor de Napoli-supporters het sein om wakker te worden. Met een staande ovatie begroet de harde kern hun leider. Hij loopt naar voren, er is speciaal voor hem een schavot geplaatst op de tribune. Hij klimt op een trap en neemt een microfoon in de hand. Terwijl hij spreekt slaan de aanwezigen in het vak de armen om elkaars schouders. Mijn beide buurmannen omarmen mij. De leider schreeuwt en zwaait zijn hand de lucht in. Zevenduizend mensen springen tegelijk op, arm in arm. Ze zingen hun liederen, de tribune trilt, de klanken galmen tegen de muren. Ik voel me onderdeel van een leger, de man met de lange haren is de generaal. Even later besluit ik dat het zo is. Dit is een leger. Dit is geen voetbalwedstrijd, maar een strijd om leven en dood. Degene die de tifosi het leven schenkt, is God. De taferelen rondom het bezoek van Diego Armando Maradona vorige week lijken nu opeens logisch en rationeel. Ik geloofde niet wat ik zag. Nu wel. Het is vier uur. De spelers komen het veld op, de wedstrijd gaat beginnen. ,,Ik heb angst'', zegt Maurizio nog. De fluit klinkt. De bal rolt, er is geen weg meer terug. Nu moet het gebeuren. Maar het gaat mis. Drie minuten voor rust scoort Avellino 1-0. En onmiddellijk breekt de pleuris uit. In het Napoli-vak wordt een vuurpijl afgeschoten richting eretribune. De mensen stuiven uit elkaar als een kudde op hol geslagen paarden. Flessen, blikken en stokken vliegen over en weer tussen de supportersgroepen. Dit is oorlog. Drie meter links van mij valt een Bengaalse fakkel in de nek van een ME'er. Hij zakt in elkaar. Tot overmaat van ramp wordt het 2-0 voor Avellino en speelt Napoli met tien man verder omdat Bonomi van het veld wordt gestuurd. De laatste vijf minuten rest er alleen nog hoop. Maar verder dan de 2-1 komt Napoli niet. Een explosie van geweld volgt. Het duel eindigt in een enorme chaos als honderden tifosi over de hekken springen. Ze bestormen het veld terwijl de wedstrijd nog bezig is. De spelers vluchten naar binnen. De ME raakt op en buiten het veld slaags met de supporters. Na tien minuten wordt de laatste minuut uitgespeeld. Het is voorbij. Aan de westzijde begint de ME met het schoonvegen van de tribune. Terwijl we teleurgesteld en zwijgend de trap aflopen, klinken in de verte de harde dreunen van vuurwerkbommen. Ik denk terug aan de sfeer voor de wedstrijd. In slechts negentig minuten werd kracht hoop, werd hoop teleurstelling en werd teleurstelling geweld. Zes mannen zwijgen in een kleine Punto. De radio staat uit. We luisteren naar het gezoem van de banden op het wegdek. Ik kijk naar de zijkant van het strak vertrokken gezicht van Maurizio, zijn lippen bewegen: ,,een dolk zit diep in mij.''

Napels huilt. Nog een seizoen van ultieme vernedering voor de armzalige erfenis van Diego Maradona. Maar ook volgend jaar zijn ze er weer. Stadion San Paolo, bomvol met trotse Napolitanen. Mario heeft gelijk. Napels eet, drinkt en ademt voetbal. Altijd en overal.