quote:
Op maandag 11 juli 2005 13:47 schreef displission het volgende:Mirage voor jouw trok ik de kaart: zwaarden 8..ik zie op de kaart een vrouw, geblindoekt met acht zwaarden die in de grond priemen. Een kasteel op de achtergrond en op de voorgrond plasjes water voor haar voeten..
Er staat oa dat je het kasteel, je geboorteland hebt verlaten..dat zou kunnen duiden op een bepaalde zienswijze die je eerst had, maar achter je gelaten hebt. Wat je met deze "nieuwe" vrijheid moet doen weet je nog niet precies..De blindoek en de "touwen" kun je zo van je afwerpen het is een kwestie van aanschouwen en de illusie doorbreken..het lijkt zo op het eerste gezicht een hele negatieve kaart op het gebied van de zwaarden, maar dat is deze zeker niet..want wanneer je de blindoek als het ware afdoet gaat er ineens een soort nieuwe wereld voor je open..je ziet dan ook die situatie en hoe je eerst stond..
Vraagje Mirage..heb je dit onlangs meegemaakt? Heb je die stap al gezet om de blindoek af te doen, want dit lijkt me een best wel belangrijk aspect in jouw leven..
Hier laat ik het even bij..
Btw, de duiding van de kaart:
-geloof in de eigen hulpeloosheid en weerloosheid
-de illusie gevangen te zijn
-niet in staat verantwoording voor het eigen leven te nemen
-crisis
Iets zegt me dat je hier al sterker bent uitgekomen, maar dat baseer ik dan meer aan de hand van je posts in truth..
Dank je wel voor de kaart displission.
Ik denk zeker dat hij toepasselijk is.
de gebeurtenissen zelf liggen in het verleden.
De "blinddoek en de touwen" zijn al zo goed als los.
Ik heb best lastige dingen mee gemaakt, op allerlei gebied en vanuit vele hoeken tegelijk.
Het leek alsof de dingen mij "in probeerde te sluiten" ( vooral omdat er verschillende zaken vanuit verschillende hoeken kwamen ).
Je ziet iets voor je.. je draait je om en er staat weer iets anders...
Het eruit komen, er langs komen en het bevechten (dus laten verdwijnen ) van dingen heeft veel doorzettingsvermogen gekost ( soms lijkt het makkelijker om te gaan zitten en de dingen maar te laten komen.. accepteren hoe het is omdat het zo verdomde vermoeiend en oneindig lijkt om tig dingen tegelijk te bevechten..om je idd gevangen te voelen ).
Ik ben gewoonweg te eigenwijs (soms positief, soms strontvervelend) om zaken te laten voor wat ze zijn en ze te accepteren als ze mij serieus beperken/ bedreigen.
Het er uit komen is al lang gelukt.
Maar dan ben je er nog niet.
Er is dan nog de nasleep. Het lijkt alsof de zaken verontwaardigd zijn dat je ze getrotseerd hebt en alsof ze lijntjes uitgooien om je terug te trekken of om je vast te blijven houden.
Die lijntjes moet je dan één voor één doorsnijden óf je moet de dingen zo ver krijgen dat ze vóór en mét je werken.
Dit process is ook nagenoeg afgerond.
Wat maakt dat ikzelf steeds meer "vrijheid" weer voel.
Die vrijheid die ik eerder besteede om míj te blijven kan ik nu besteden aan het míj zíjn en verder te gaan/groeien.
Men occasionally stumble over the truth, but most of them pick themselves up and hurry off as if nothing ever happened.
Sir Winston Churchill