TRV Travel
Alles over je favoriete vakantiebestemmingen, vakantie-ervaringen van jezelf en anderen, tips, info en meer. Van Schin op Geul tot de USA.
Dag 14, donderdag 26 mei: Seyun - Sanaa
Half drie op, vier uur vertrek. De rit van Seyun naar Sanaa is de langste die we deze reis maken. De tocht telt elfhonderd kilometer en dat is, zeker in Jemen, een behoorlijke tijd tuffen. De verwachting is dat we niet voor vijf uur ‘s middags in Sanaa zijn.
Onze chauffeurs hebben zelfs voorgesteld de reis nóg langer te maken. Als we een omweg maken van ongeveer twee uur zullen we pas echt de mooiste delen van de woestijn zien: zandduinen, bedoeïenen. We zullen sowieso een stuk door de woestijn rijden, maar dat is lang niet zo mooi. Volgens hun dan. En, oh ja, ze willen er wel ruim 20 euro per persoon voor hebben.
Mij lijkt dat wel wat, maar ik sta daarin vrijwel alleen. Er worden allerlei redenen aangevoerd waarom we het niet moeten doen. Ze hebben al eens zandduinen gezien, de chauffeurs willen gewoon een extra centje bijverdienen (nou en?), de reis is al zo lang en nadat we een paar dagen terug twee dagen achter elkaar zeshonderd kilometer per dag reden klaagden de chauffeurs al dat ze zo moe waren, dus hoe moet dat nu dan wel niet zijn? Elfhonderd kilometer is meer dan genoeg, anders worden ze te moet en is het niet meer veilig. Kortom: het gaat niet door.
Iets voor zevenen stoppen we bij een restaurantje langs de weg om het ontbijt te nuttigen. Deels meegebracht uit het hotel (jam, kaasjes, pakjes drinken), deels vers (brood, thee). We zien de zon opkomen vanachter het totale niets dat het eettentje omgeeft. Hier ontmoeten we ook de bedoeïenen die met ons mee zullen rijden door de woestijn. Omdat ze de weg kennen (er zijn geen wegen) en omdat we door hun gebied zullen rijden en dat afgekocht moet worden.
De chauffeurs laten de banden van de auto’s een stukje leeglopen en de bagage wordt deels overgeladen in de pickup van de bedoeïenen. Een paar moedige reisgenoten besluiten ook met de twee bedoeïenen mee te rijden in de bak van hun auto. Waarom is me een raadsel: je ziet veel minder en wordt volledig gezandstraald.
Even nadat we weer vertrokken zijn draaien we de weg af en rijden de woestijn in. Een onafzienbare zandvlakte, waar we met een vaartje van 100 km/u overheen jagen. De auto’s naast elkaar, een stofwolk erachter. Sadr klimt tijdens het rijden uit het raampje van zijn auto, gaat op de treeplank aan de buitenkant staan en laat de reisgenoot die naast hem op de voorbank zat het rijden een tijdje overnemen. Die zit natuurlijk met een enorme grijns te sturen!
Opeens moeten we afremmen. Pas als we vlakbij het punt zijn waar de bodem opeens een paar meter lager is, is te zien waarom. Zonder de plaatselijke gids zouden we een flinke smak gemaakt hebben. Nu rijden de LandCruisers rustig de diepte in. Nog steeds best stoer: steil naar beneden door het rulle zand. De Neus stopt, zodat we foto’s kunnen maken van de auto’s die achter ons komen.
De woestijn is hier trouwens opmerkelijk groen: kleine groene plantjes met gele bloemetjes steken her en der boven het zand uit. Ook wandelt er een eenzame kameel rond. Nadat iedereen de hindernis genomen heeft blijven we nog even staan. Hamid zet de autoradio een tandje hoger. Het is nu acht uur, we zijn midden in de woestijn en onze chauffeurs dansen gearmd en met getrokken dolken tussen de auto’s...
De volgende stop is bij een familie bedoeïenen. Temidden van de kuddes schapen en kamelen staan twee tenten. Een grote, waarin we ontvangen worden, en een kleine waar we niet te dichtbij mogen komen. De kleine tent is voor de vouwen en kinderen. Een paar kleintjes staan ons op veilige afstand nieuwsgierig te bekijken. En wij hun.
De grote tent blijkt leeg, met uitzondering van het tapijt en de kussens. Met kousenvoeten zitten we in een grote kring. Een oude, half blinde man gaat rond met een grote ketel mierzoete thee en blijft bijvullen als je glaasje leeg is. Veel meer dan vriendelijk lachen en een fotootje maken van de karakteristieke, verweerde koppen is niet mogelijk. De taal is een barrière en we kunnen ook niet lang blijven. Even later draaien we de gewone weg weer op. We stoppen bij een tankstation om de banden weer bij te vullen.
Bij de bedoeïenen
Als we lunchen blijkt eens te meer dat Jemen veel armoede kent. De ‘muren’ van het restaurantje bestaan uit hekwerk en als we klaar zijn met eten bewegen de mensen die aan de andere kant van het hek op de stoep zitten ons ertoe de resten tussen de spijlen door aan te geven. Het wordt gulzig, met handenvol tegelijk, in hongerige monden gepropt. Het voelt vrij decadent, gênant.
Voor we Sanaa bereiken bezoeken we Marib. Dit is het centrum van het oude Jemen, het Gelukkige Arabië, het rijk van de koningin van Sheba. Hier zijn twee tempels die aan de legendarische heerseres gewijd zijn. Dat willen de Jemeniten althans doen geloven, de meningen van historici schijnen op z’n minst verdeeld te zijn. Rondscharrellende tienerjongens proberen, al dan niet nagemaakte, antiquiteiten te verkopen. Daar gaan we dus niet op in. Als het echt is hoort het in Jemen te blijven. Als het nep is, is het dure kitsch.
We zien de oude stad Marib, nu een verzameling ruïnes, en de dam waaraan het zijn welvaart te danken had. De dam zorgde er namelijk voor dat het dal bevloeid kon worden en de landbouw kon floreren. Als we even later bij een uitzichtpunt een korte fotostop maken haalt Hamid een paar foto’s van zijn zoontje tevoorschijn. Nog even, nog een paar uur voor we terug in Sanaa zijn. Nog een paar uurtjes voordat hij zijn kleintje weer vast kan pakken...
Sanaa is vertrouwd. Hetzelfde hotel, alleen een andere, veel betere kamer. Op de hoek, aan de straatzijde, met een prachtig uitzicht over de stad. Met een goed werkende douche ook. Erg welkom na al dat woestijnzand.
Als we gaan eten is er een beetje baldadige stemming. Waar gaan we eten? En wat? Kip maar weer? We kunnen onderhand geen kip meer zien. ‘McDonalds!’ roept iemand. Nou is er in heel Jemen geen McDonalds te vinden. Geen enkele fastfoodketen heeft er trouwens vestigingen. Behalve... Pizzahut! Er is in Sanaa een Pizzahut.
Een deel van mijn reisgenoten moet er niks van weten. Belachelijk. Ben je in Jemen, ga je eten bij de Pizzahut. Het idee! Ik kan de humor er echter wel van inzien. De curiositeit en de nieuwsgierigheid zijn genoeg reden om de zoveelste kip te laten schieten. Met een busje van het hotel worden we afgeleverd. De hut ligt in een parkachtig stukje van de stad. Veel gezinnetjes met spelende jonge kinderen op de gazons.
Hoewel ik nooit eerder in een Pizzahut ben geweest lijkt het er binnen inderdaad uit te zien zoals overal ter wereld. Wel worden we aan tafel bediend, hetgeen me ongebruikelijk lijkt voor een fastfoodketen. De manager komt persoonlijk de bestelling opnemen, aangezien er verder kennelijk niemand Engels spreekt.
Dit is een van de weinige restaurant waar je ook vrouwen ziet. In veel restaurants in Jemen zie je alleen mannen. In de duurdere soms ook wel vrouwen, maar dan vaak door kamerschermen afgeschermd van al te nieuwsgierige blikken. De Pizzahut lijkt echter gezien te worden als een familie-uitje, inclusief vrouwen en kinderen. Al zoekt het stelletje aan de tafel naast ons wel snel een ander plekje op. Een plekje waar de vrouw niet kunnen zien zitten.
Verder is het weinig spectaculair: ik eet een prima pizza, meer valt er eigenlijk niet van te zeggen. Taxi’s brengen ons terug naar het hotel. Er is nog even onenigheid over de prijs (de ene chauffeur rekent 200 riyal, de andere 600), maar dat is snel gesusd. Het is een lange dag geweest. Terug op mijn kamer nog even tv gekeken, maar daarna al snel als een blok in slaap gevallen.
Half drie op, vier uur vertrek. De rit van Seyun naar Sanaa is de langste die we deze reis maken. De tocht telt elfhonderd kilometer en dat is, zeker in Jemen, een behoorlijke tijd tuffen. De verwachting is dat we niet voor vijf uur ‘s middags in Sanaa zijn.
Onze chauffeurs hebben zelfs voorgesteld de reis nóg langer te maken. Als we een omweg maken van ongeveer twee uur zullen we pas echt de mooiste delen van de woestijn zien: zandduinen, bedoeïenen. We zullen sowieso een stuk door de woestijn rijden, maar dat is lang niet zo mooi. Volgens hun dan. En, oh ja, ze willen er wel ruim 20 euro per persoon voor hebben.
Mij lijkt dat wel wat, maar ik sta daarin vrijwel alleen. Er worden allerlei redenen aangevoerd waarom we het niet moeten doen. Ze hebben al eens zandduinen gezien, de chauffeurs willen gewoon een extra centje bijverdienen (nou en?), de reis is al zo lang en nadat we een paar dagen terug twee dagen achter elkaar zeshonderd kilometer per dag reden klaagden de chauffeurs al dat ze zo moe waren, dus hoe moet dat nu dan wel niet zijn? Elfhonderd kilometer is meer dan genoeg, anders worden ze te moet en is het niet meer veilig. Kortom: het gaat niet door.
Iets voor zevenen stoppen we bij een restaurantje langs de weg om het ontbijt te nuttigen. Deels meegebracht uit het hotel (jam, kaasjes, pakjes drinken), deels vers (brood, thee). We zien de zon opkomen vanachter het totale niets dat het eettentje omgeeft. Hier ontmoeten we ook de bedoeïenen die met ons mee zullen rijden door de woestijn. Omdat ze de weg kennen (er zijn geen wegen) en omdat we door hun gebied zullen rijden en dat afgekocht moet worden.
De chauffeurs laten de banden van de auto’s een stukje leeglopen en de bagage wordt deels overgeladen in de pickup van de bedoeïenen. Een paar moedige reisgenoten besluiten ook met de twee bedoeïenen mee te rijden in de bak van hun auto. Waarom is me een raadsel: je ziet veel minder en wordt volledig gezandstraald.
Even nadat we weer vertrokken zijn draaien we de weg af en rijden de woestijn in. Een onafzienbare zandvlakte, waar we met een vaartje van 100 km/u overheen jagen. De auto’s naast elkaar, een stofwolk erachter. Sadr klimt tijdens het rijden uit het raampje van zijn auto, gaat op de treeplank aan de buitenkant staan en laat de reisgenoot die naast hem op de voorbank zat het rijden een tijdje overnemen. Die zit natuurlijk met een enorme grijns te sturen!
Opeens moeten we afremmen. Pas als we vlakbij het punt zijn waar de bodem opeens een paar meter lager is, is te zien waarom. Zonder de plaatselijke gids zouden we een flinke smak gemaakt hebben. Nu rijden de LandCruisers rustig de diepte in. Nog steeds best stoer: steil naar beneden door het rulle zand. De Neus stopt, zodat we foto’s kunnen maken van de auto’s die achter ons komen.
De woestijn is hier trouwens opmerkelijk groen: kleine groene plantjes met gele bloemetjes steken her en der boven het zand uit. Ook wandelt er een eenzame kameel rond. Nadat iedereen de hindernis genomen heeft blijven we nog even staan. Hamid zet de autoradio een tandje hoger. Het is nu acht uur, we zijn midden in de woestijn en onze chauffeurs dansen gearmd en met getrokken dolken tussen de auto’s...
De volgende stop is bij een familie bedoeïenen. Temidden van de kuddes schapen en kamelen staan twee tenten. Een grote, waarin we ontvangen worden, en een kleine waar we niet te dichtbij mogen komen. De kleine tent is voor de vouwen en kinderen. Een paar kleintjes staan ons op veilige afstand nieuwsgierig te bekijken. En wij hun.
De grote tent blijkt leeg, met uitzondering van het tapijt en de kussens. Met kousenvoeten zitten we in een grote kring. Een oude, half blinde man gaat rond met een grote ketel mierzoete thee en blijft bijvullen als je glaasje leeg is. Veel meer dan vriendelijk lachen en een fotootje maken van de karakteristieke, verweerde koppen is niet mogelijk. De taal is een barrière en we kunnen ook niet lang blijven. Even later draaien we de gewone weg weer op. We stoppen bij een tankstation om de banden weer bij te vullen.
Bij de bedoeïenen
Als we lunchen blijkt eens te meer dat Jemen veel armoede kent. De ‘muren’ van het restaurantje bestaan uit hekwerk en als we klaar zijn met eten bewegen de mensen die aan de andere kant van het hek op de stoep zitten ons ertoe de resten tussen de spijlen door aan te geven. Het wordt gulzig, met handenvol tegelijk, in hongerige monden gepropt. Het voelt vrij decadent, gênant.
Voor we Sanaa bereiken bezoeken we Marib. Dit is het centrum van het oude Jemen, het Gelukkige Arabië, het rijk van de koningin van Sheba. Hier zijn twee tempels die aan de legendarische heerseres gewijd zijn. Dat willen de Jemeniten althans doen geloven, de meningen van historici schijnen op z’n minst verdeeld te zijn. Rondscharrellende tienerjongens proberen, al dan niet nagemaakte, antiquiteiten te verkopen. Daar gaan we dus niet op in. Als het echt is hoort het in Jemen te blijven. Als het nep is, is het dure kitsch.
We zien de oude stad Marib, nu een verzameling ruïnes, en de dam waaraan het zijn welvaart te danken had. De dam zorgde er namelijk voor dat het dal bevloeid kon worden en de landbouw kon floreren. Als we even later bij een uitzichtpunt een korte fotostop maken haalt Hamid een paar foto’s van zijn zoontje tevoorschijn. Nog even, nog een paar uur voor we terug in Sanaa zijn. Nog een paar uurtjes voordat hij zijn kleintje weer vast kan pakken...
Sanaa is vertrouwd. Hetzelfde hotel, alleen een andere, veel betere kamer. Op de hoek, aan de straatzijde, met een prachtig uitzicht over de stad. Met een goed werkende douche ook. Erg welkom na al dat woestijnzand.
Als we gaan eten is er een beetje baldadige stemming. Waar gaan we eten? En wat? Kip maar weer? We kunnen onderhand geen kip meer zien. ‘McDonalds!’ roept iemand. Nou is er in heel Jemen geen McDonalds te vinden. Geen enkele fastfoodketen heeft er trouwens vestigingen. Behalve... Pizzahut! Er is in Sanaa een Pizzahut.
Een deel van mijn reisgenoten moet er niks van weten. Belachelijk. Ben je in Jemen, ga je eten bij de Pizzahut. Het idee! Ik kan de humor er echter wel van inzien. De curiositeit en de nieuwsgierigheid zijn genoeg reden om de zoveelste kip te laten schieten. Met een busje van het hotel worden we afgeleverd. De hut ligt in een parkachtig stukje van de stad. Veel gezinnetjes met spelende jonge kinderen op de gazons.
Hoewel ik nooit eerder in een Pizzahut ben geweest lijkt het er binnen inderdaad uit te zien zoals overal ter wereld. Wel worden we aan tafel bediend, hetgeen me ongebruikelijk lijkt voor een fastfoodketen. De manager komt persoonlijk de bestelling opnemen, aangezien er verder kennelijk niemand Engels spreekt.
Dit is een van de weinige restaurant waar je ook vrouwen ziet. In veel restaurants in Jemen zie je alleen mannen. In de duurdere soms ook wel vrouwen, maar dan vaak door kamerschermen afgeschermd van al te nieuwsgierige blikken. De Pizzahut lijkt echter gezien te worden als een familie-uitje, inclusief vrouwen en kinderen. Al zoekt het stelletje aan de tafel naast ons wel snel een ander plekje op. Een plekje waar de vrouw niet kunnen zien zitten.
Verder is het weinig spectaculair: ik eet een prima pizza, meer valt er eigenlijk niet van te zeggen. Taxi’s brengen ons terug naar het hotel. Er is nog even onenigheid over de prijs (de ene chauffeur rekent 200 riyal, de andere 600), maar dat is snel gesusd. Het is een lange dag geweest. Terug op mijn kamer nog even tv gekeken, maar daarna al snel als een blok in slaap gevallen.
Jeetje K_man, wat heb jij práchtige foto's!! Ik vind die foto van de 2 meisjes een van de mooiste (dag 8), maar de andere zijn ook super! Ik mis de laatste dag nog uit je reisverslag
Dag 15, vrijdag 27 mei: Sanaa
Nog niet de laatste dag van de reis, wel de laatste dag in Jemen. Vanavond laat vertrekt onze vlucht, morgenochtend komen we aan op Schiphol.
Deze dag staat er nog een uitstapje in de omgeving van Sanaa op het programma. De belangstelling is echter niet overweldigend. Mensen willen uitslapen, nog even de soek in, vinden het allemaal wel best onderhand. Slechts vijf van mijn reisgenoten besluiten mee te gaan, terwijl we toch echt een paar heel mooie dingen gaan bekijken. We gaan dus met maar twee auto’s, de auto van De Neus blijft achter in Sanaa. Zelf gaat hij wel mee. Gewoon, omdat hij dat gezellig vindt.
Rotspaleis
We rijden over wegen met prachtige vergezichten op het weidse landschap. Langs de weg wordt allerlei fruit verkocht: peren, pruimen, bananen, et cetera. Ons eerste doel is één van de bekendste bouwwerken van Jemen: het rotspaleis van Wadi Dhahr. Bekeken vanaf de weg ziet het eruit als een gebouw dat hoog bovenop een ontoegankelijke rots is gebouwd. Als je aan de zijkant kijkt zie je hoe het paleis schuin tegen de rots is opgebouwd, maar het blijf erg indrukwekkend.
Ook van binnen is het fraai. Wit gepleisterde zalen met uitzicht over het landschap en overal het gekleurde glas in mooie patronen. Er hangen foto’s van de Nederlander Vermeulen, die in de jaren dertig als diplomaat in Jemen was. Het is bizar te zien dat je de meeste van zijn foto’s vandaag de dag nog steeds zou kunnen maken.
In het rotspaleis
Iets verderop ligt het stadje Thulla. We zijn nog niet het stadje ingelopen of er hebben zich al diverse jonge mannen opgeworpen als gids. Zodoende heeft ongeveer iedereen nu zijn eigen, persoonlijke begeleider. Die van mij spreekt vooral Duits, afgewisseld met een klein beetje Engels.
Nou heb ik het niet zo op dit soort opgedrongen vriendelijkheid, want er zit natuurlijk altijd een financieel motief achter. De aap komt wel snel uit de mouw, oneerlijkheid kan mijn gids in ieder geval niet verweten worden. Hij zal me het stadje laten zien en me vervolgens meenemen naar zijn winkeltje. ‘Es gibt sehr viele Geschäfte im Thulla, aber nur eine wichtige: Khaleds Geschäft’. Het moet ook gezegd; hij doet zijn best om de mooiste plekjes te laten zien. Het mooiste standpunt voor een foto, een Joods huis, het waterbassin, het huis van de imam.
Daarnaast begint er zich zo onderhand steeds nadrukkelijker een geldprobleem voor te doen. Gedurende de eerste dagen in Sanaa heb ik tweehonderd dollar omgewisseld in riyals. Ik kreeg er een enorm dik pak bankbiljetten, van in totaal 36.500 riyal, voor. Nu, op de laatste dag, heb ik nog steeds zo’n tienduizend riyal over. Wat moet ik er mee? Over inwisselen doen verschillende verhalen de ronde en niemand weet echt hoe het zit. Kan het niet? Kan het wel? Kan het alleen tegen een erg slechte koers? Als het al kan zal het bovendien lastig zijn dat nog op vrijdagmiddag te regelen, als veel zaken gesloten zijn. Vrijdag is hier immers de ‘zondag’.
Dus als we in Khaleds winkeltje zijn aangekomen ben ik niet onwelwillend om inderdaad een souvenir aan te schaffen. Probleem is alleen dat Jemen nauwelijks voor de hand liggende souvenirs produceert. Meest voor de hand liggen de kromme dolken of de geweven omslagdoeken. Die zullen thuis waarschijnlijk echter in een kast verdwijnen om er nooit meer uit te komen.
Mijn oog valt op zilverwerk: een peper en zoutstelletje, eivormig, van druk gegraveerd zilver. Ze voelen zwaar aan en met mijn lekenblik meen ik dat het inderdaad echt zilver is. Maar als het dat niet is, is het ook geen ramp. Wat moet dat kosten? Achtduizend voor het setje, volgens Khaled. Ik lach. Achtduizend? Khaled is de weg een beetje kwijt zeker? Kom op zeg!
Wat ik er dan voor zou geven, wil hij weten. Nu wordt het boeiend. Jemen kent naar verluid, in tegenstelling tot de meeste Arabische landen, geen cultuur van onderhandelen. Het gebeurt inmiddels wel, maar in beperkte mate en alleen daar waar veel toeristen komen. ‘Fünftauzend,’ zeg ik. Zijn gezicht betrekt. Vijfduizend is geen goede prijs, wat denk ik van 7.500? Zesduizend, stel ik voor. Hij zakt naar 7.400, ik bied 6.500. Hij vraagt 7.300.
Ik vind het mooi geweest. We worden het op deze manier niet eens en ik stap het winkeltje uit. Hij komt me achterna: wat het uiterste bod dan is. Je hebt 6.500 geboden, 6.500 is akkoord, nu moet je het ook kopen, beloofd is beloofd! We gaan terug naar zijn zaakje en ik reken de 6.500 af. Hij zegt alleen met deze prijs akkoord te zijn gegaan omdat er de laatste tijd weinig toeristen komen en de handel slecht is. Maar hij kijkt niet ontevreden, dus ik hoef me niet schuldig te voelen.
Thulla
Van Thulla rijden we naar Kawkabam, hoog gelegen pal naast een diepe afgrond. Beneden ligt Shibam, niet te verwarren met het gelijknamige Shibam bij Seyun. In een uurtje wandelen over een relatief makkelijk pad naar beneden, genietend van het uitzicht.
In Shibam gebruiken we de verlate lunch in een traditioneel Jemenitisch restaurant. In het pand zijn op de verdiepingen diverse zaaltjes, ingericht met tapijten en lage bankjes met grote kussens om tegen te leunen, terwijl je half liggend het eten met je handen in je mond duwt. Gesluierde meiden brengen schalen met eten dat tot het beste behoort dat we deze reis geserveerd hebben gekregen.
Halverwege de middag zijn we terug in Sanaa. Tijd voor een snelle douche, bagage inpakken en de laatste keer dineren. Een lekker visje wordt het deze keer. De mensen die nog steeds kip bestellen kunnen rekenen op enkele niet begrijpende blikken. Hebben ze onderhand niet schoon genoeg van steeds maar kip, kip, kip?
We nemen afscheid van de chauffeurs. Hamid geeft aan het erg leuk gevonden te hebben. Als wij nou alle vijftien bij thuiskomst onze vrienden en familie vertellen hoe mooi Jemen was, moet het toch lukken er eentje te overtuigen om ook naar Jemen te gaan? Als we dat nou eens allemaal doen hebben Abdul, Sadr en hij weer een nieuwe groep van vijftien personen om mee rond te rijden. Dus, beste lezer, bij deze...
Later op de avond brengt een busje van het hotel ons naar het vliegveld. Na een enigszins chaotische incheckprocedure kunnen we ons gaan uitleven bij de taxfree shops. Nou ja... bij de tweeëneenhalve winkel, waar vrijwel niks anders te koop is dan je op elk willekeurig vliegveld aantreft. Er zijn eigenlijk maar twee leuke, lokaal geproduceerde artikelen te vinden: honing en koffie.
De honing schijnt erg goed te zijn, maar de potten boezemen me weinig vertrouwen in. En een lekkende pot honing in mijn bagage lijkt me een kleine ramp. Bovendien is de koffie veel leuker: koffie uit de omgeving van Mokka, een leuk cadeautje om mee te nemen en een mooie gelegenheid om het laatste restjes riyals op te maken. Niet dat het goedkoop is overigens; voor een pond koffie moet de tegenwaarde van negen dollar betaald worden! Dat red ik net niet, dus ik leg een losse dollar bij. Ach, die riyals had ik toch nergens meer aan uit kunnen geven, dus eigenlijk kost de koffie maar een dollar. Toch?
Nog niet de laatste dag van de reis, wel de laatste dag in Jemen. Vanavond laat vertrekt onze vlucht, morgenochtend komen we aan op Schiphol.
Deze dag staat er nog een uitstapje in de omgeving van Sanaa op het programma. De belangstelling is echter niet overweldigend. Mensen willen uitslapen, nog even de soek in, vinden het allemaal wel best onderhand. Slechts vijf van mijn reisgenoten besluiten mee te gaan, terwijl we toch echt een paar heel mooie dingen gaan bekijken. We gaan dus met maar twee auto’s, de auto van De Neus blijft achter in Sanaa. Zelf gaat hij wel mee. Gewoon, omdat hij dat gezellig vindt.
Rotspaleis
We rijden over wegen met prachtige vergezichten op het weidse landschap. Langs de weg wordt allerlei fruit verkocht: peren, pruimen, bananen, et cetera. Ons eerste doel is één van de bekendste bouwwerken van Jemen: het rotspaleis van Wadi Dhahr. Bekeken vanaf de weg ziet het eruit als een gebouw dat hoog bovenop een ontoegankelijke rots is gebouwd. Als je aan de zijkant kijkt zie je hoe het paleis schuin tegen de rots is opgebouwd, maar het blijf erg indrukwekkend.
Ook van binnen is het fraai. Wit gepleisterde zalen met uitzicht over het landschap en overal het gekleurde glas in mooie patronen. Er hangen foto’s van de Nederlander Vermeulen, die in de jaren dertig als diplomaat in Jemen was. Het is bizar te zien dat je de meeste van zijn foto’s vandaag de dag nog steeds zou kunnen maken.
In het rotspaleis
Iets verderop ligt het stadje Thulla. We zijn nog niet het stadje ingelopen of er hebben zich al diverse jonge mannen opgeworpen als gids. Zodoende heeft ongeveer iedereen nu zijn eigen, persoonlijke begeleider. Die van mij spreekt vooral Duits, afgewisseld met een klein beetje Engels.
Nou heb ik het niet zo op dit soort opgedrongen vriendelijkheid, want er zit natuurlijk altijd een financieel motief achter. De aap komt wel snel uit de mouw, oneerlijkheid kan mijn gids in ieder geval niet verweten worden. Hij zal me het stadje laten zien en me vervolgens meenemen naar zijn winkeltje. ‘Es gibt sehr viele Geschäfte im Thulla, aber nur eine wichtige: Khaleds Geschäft’. Het moet ook gezegd; hij doet zijn best om de mooiste plekjes te laten zien. Het mooiste standpunt voor een foto, een Joods huis, het waterbassin, het huis van de imam.
Daarnaast begint er zich zo onderhand steeds nadrukkelijker een geldprobleem voor te doen. Gedurende de eerste dagen in Sanaa heb ik tweehonderd dollar omgewisseld in riyals. Ik kreeg er een enorm dik pak bankbiljetten, van in totaal 36.500 riyal, voor. Nu, op de laatste dag, heb ik nog steeds zo’n tienduizend riyal over. Wat moet ik er mee? Over inwisselen doen verschillende verhalen de ronde en niemand weet echt hoe het zit. Kan het niet? Kan het wel? Kan het alleen tegen een erg slechte koers? Als het al kan zal het bovendien lastig zijn dat nog op vrijdagmiddag te regelen, als veel zaken gesloten zijn. Vrijdag is hier immers de ‘zondag’.
Dus als we in Khaleds winkeltje zijn aangekomen ben ik niet onwelwillend om inderdaad een souvenir aan te schaffen. Probleem is alleen dat Jemen nauwelijks voor de hand liggende souvenirs produceert. Meest voor de hand liggen de kromme dolken of de geweven omslagdoeken. Die zullen thuis waarschijnlijk echter in een kast verdwijnen om er nooit meer uit te komen.
Mijn oog valt op zilverwerk: een peper en zoutstelletje, eivormig, van druk gegraveerd zilver. Ze voelen zwaar aan en met mijn lekenblik meen ik dat het inderdaad echt zilver is. Maar als het dat niet is, is het ook geen ramp. Wat moet dat kosten? Achtduizend voor het setje, volgens Khaled. Ik lach. Achtduizend? Khaled is de weg een beetje kwijt zeker? Kom op zeg!
Wat ik er dan voor zou geven, wil hij weten. Nu wordt het boeiend. Jemen kent naar verluid, in tegenstelling tot de meeste Arabische landen, geen cultuur van onderhandelen. Het gebeurt inmiddels wel, maar in beperkte mate en alleen daar waar veel toeristen komen. ‘Fünftauzend,’ zeg ik. Zijn gezicht betrekt. Vijfduizend is geen goede prijs, wat denk ik van 7.500? Zesduizend, stel ik voor. Hij zakt naar 7.400, ik bied 6.500. Hij vraagt 7.300.
Ik vind het mooi geweest. We worden het op deze manier niet eens en ik stap het winkeltje uit. Hij komt me achterna: wat het uiterste bod dan is. Je hebt 6.500 geboden, 6.500 is akkoord, nu moet je het ook kopen, beloofd is beloofd! We gaan terug naar zijn zaakje en ik reken de 6.500 af. Hij zegt alleen met deze prijs akkoord te zijn gegaan omdat er de laatste tijd weinig toeristen komen en de handel slecht is. Maar hij kijkt niet ontevreden, dus ik hoef me niet schuldig te voelen.
Thulla
Van Thulla rijden we naar Kawkabam, hoog gelegen pal naast een diepe afgrond. Beneden ligt Shibam, niet te verwarren met het gelijknamige Shibam bij Seyun. In een uurtje wandelen over een relatief makkelijk pad naar beneden, genietend van het uitzicht.
In Shibam gebruiken we de verlate lunch in een traditioneel Jemenitisch restaurant. In het pand zijn op de verdiepingen diverse zaaltjes, ingericht met tapijten en lage bankjes met grote kussens om tegen te leunen, terwijl je half liggend het eten met je handen in je mond duwt. Gesluierde meiden brengen schalen met eten dat tot het beste behoort dat we deze reis geserveerd hebben gekregen.
Halverwege de middag zijn we terug in Sanaa. Tijd voor een snelle douche, bagage inpakken en de laatste keer dineren. Een lekker visje wordt het deze keer. De mensen die nog steeds kip bestellen kunnen rekenen op enkele niet begrijpende blikken. Hebben ze onderhand niet schoon genoeg van steeds maar kip, kip, kip?
We nemen afscheid van de chauffeurs. Hamid geeft aan het erg leuk gevonden te hebben. Als wij nou alle vijftien bij thuiskomst onze vrienden en familie vertellen hoe mooi Jemen was, moet het toch lukken er eentje te overtuigen om ook naar Jemen te gaan? Als we dat nou eens allemaal doen hebben Abdul, Sadr en hij weer een nieuwe groep van vijftien personen om mee rond te rijden. Dus, beste lezer, bij deze...
Later op de avond brengt een busje van het hotel ons naar het vliegveld. Na een enigszins chaotische incheckprocedure kunnen we ons gaan uitleven bij de taxfree shops. Nou ja... bij de tweeëneenhalve winkel, waar vrijwel niks anders te koop is dan je op elk willekeurig vliegveld aantreft. Er zijn eigenlijk maar twee leuke, lokaal geproduceerde artikelen te vinden: honing en koffie.
De honing schijnt erg goed te zijn, maar de potten boezemen me weinig vertrouwen in. En een lekkende pot honing in mijn bagage lijkt me een kleine ramp. Bovendien is de koffie veel leuker: koffie uit de omgeving van Mokka, een leuk cadeautje om mee te nemen en een mooie gelegenheid om het laatste restjes riyals op te maken. Niet dat het goedkoop is overigens; voor een pond koffie moet de tegenwaarde van negen dollar betaald worden! Dat red ik net niet, dus ik leg een losse dollar bij. Ach, die riyals had ik toch nergens meer aan uit kunnen geven, dus eigenlijk kost de koffie maar een dollar. Toch?
Dag 16, zaterdag 28 mei: Sanaa - Amsterdam
Samen met een reisgenoot sta ik op station Schiphol op de trein te wachten. Ook in Nederland is het warm. Mensen lopen in t-shirtjes, korte rokjes, topjes met spaghettibandjes. Ik kijk mijn reisgenoot eens aan. ‘Schandalig hè? Kunnen ze niet gewoon een burqa aandoen?’
Samen met een reisgenoot sta ik op station Schiphol op de trein te wachten. Ook in Nederland is het warm. Mensen lopen in t-shirtjes, korte rokjes, topjes met spaghettibandjes. Ik kijk mijn reisgenoot eens aan. ‘Schandalig hè? Kunnen ze niet gewoon een burqa aandoen?’
quote:Op vrijdag 10 juni 2005 11:02 schreef Litman het volgende:
Leuk verslag! Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar een foto van 'De Neus'.
niet zelf gemaakt
[ Bericht 15% gewijzigd door #ANONIEM op 02-08-2005 23:02:25 ]
die foto met de peuter die uit het raam hangt is echt een prachtexemplaar!!
vergroten en aan de muur hangen
vergroten en aan de muur hangen
zijn de afgelopen weken overigens flink wat ontvoeringen geweest weer. Eerst een paar Denen, daarna een Oostenrijker en nu een Duitste ex-politicus en zijn gezin:
quote:ARD: Chrobog könnte schon am Mittag freikommen
Auch jemenitische Regierungskreise gehen von einer schnellen Lösung des Entführungsfalls aus.
Ex-Staatssekretär Jürgen Chrobog
Foto: dpa
Sanaa - Regierungskreise im Jemen gehen von einer schnellen Freilassung des entführten ehemaligen deutschen Staatssekretärs Jürgen Chrobog und seiner Familie aus.
„Sie werden unversehrt und zügig freikommen“, hieß es in den Kreisen. Die jemenitischen Behörden seien in
Kontakt mit dem Stamm der Al-Abdullah, denen die Entführer wohl angehörten. Weitere Details wurden zunächst nicht bekannt.
Ein Sprecher des Auswärtigen Amtes sagte, die
Bundesregierung halte weiter mit allen relevanten Stellen
Kontakt und hoffe auf eine rasche Freilassung Chrobogs. Zu
Einzelheiten wollte sich ein Sprecher nicht äußern. Weitere Details aus der Arbeit des Krisenstabes wollte sie „im Interesse der Vermissten“ nicht bekannt geben. Die ARD hatte zuvor ohne Nennung von Quellen berichtet, es gebe Hinweise, daß die Familie Chrobog noch im Laufe des Mittags freigelassen werden könnte.
Am Mittwochabend traf ein hochrangiger Beamter des jemenitischen Innenministeriums in Schabwa ein. Der Vermittler versuche ein Treffen mit den Entführern zu arrangieren, sagte der aus Schabwa stammende Parlamentsabgeordnete Nasser Mohammed Badschabal.
Zuvor hatten bereits mehrere Stammesälteste aus der Region Verhandlungen mit den Entführern aufgenommen, wie der stellvertretende Gouverneur Nasser Baoum sagte. Nach Angaben aus jemenitischen Sicherheitskreisen wollen diese mit der Geiselnahme die Freilassung inhaftierter Angehöriger erpressen.
Bewaffnete Stammesmitglieder hatten den 65-jährigen ehemaligen Krisenmanager im Auswärtigen Amt, seine Frau und ihre drei Söhne am Mittwoch in der Provinz Schabwa im Osten des arabischen Landes verschleppt.
Nach Auskunft des stellvertretenden Gouverneurs der Region Schabwa, Nasser Baoum, und des Reiseveranstalters Abu Talib Group (ATG) in Sanaa blieben die Geiseln zunächst unversehrt und wurden nicht bedroht. ATG-Chef Mohammed Abu Talib stand mit der Familie nach eigenen Angaben über das Mobiltelefon ihres ebenfalls entführten Reiseleiters in Kontakt. Er habe mit Chrobog selbst gesprochen, und dieser habe ihm versichert, daß es der Familie gut gehe, sagte Abu Talib.
Neben den Chrobogs und ihrem Reiseleiter wurden auch zwei Fahrer der Gruppe entführt, wie ATG-Tourmanager Mohammed Abdulkarim in Sanaa tagesschau.de sagte. Die Provinzregierung in Schabwa teilte mit, die Gruppe sei mit zwei Fahrzeugen unterwegs gewesen, die plötzlich von Bewaffneten umringt worden seien. Die Deutschen seien zum Umsteigen in ein anderes Fahrzeug gezwungen worden. Nach Angaben aus örtlichen Sicherheitskreisen gehören die Entführer zum Stamm al Abdullah bin Dahha.
Der 65-jährige Chrobog und seine Angehörigen befindet sich seit Heiligabend auf einer Privatreise im Jemen. Anlaß war danach eine Einladung des früheren jemenitischen Botschafters in Deutschland, der heute stellvertretender Außenminister ist. WELT.de
(__/)
(='.'=)
(")_(")
(='.'=)
(")_(")
Ik hoorde het ook op het nieuws ja. Gelukkig gaan ontvoeringen daar meestal wel zodanig dat de ontvoerde goed behandeld wordt en er niks aan overhoudt.
Het toont wel aan de alleen reizen in Jemen onverstandig is.
[ Bericht 19% gewijzigd door #ANONIEM op 29-12-2005 12:27:46 ]
Het toont wel aan de alleen reizen in Jemen onverstandig is.
[ Bericht 19% gewijzigd door #ANONIEM op 29-12-2005 12:27:46 ]
inderdaad, hele mooie foto. Zou ik ook wel willen hebben!!quote:Op woensdag 3 augustus 2005 18:16 schreef moon1702 het volgende:
die foto met de peuter die uit het raam hangt is echt een prachtexemplaar!!
vergroten en aan de muur hangen
Je bent nooit te oud om te leren....toch?
|
|
