Ironiya sudby, ili S lyogkim parom![Irony of Fate, or Enjoy your Bath]oudejaarsdag: een man (zhenya) vraagt zijn vriendin (galya) ten huwelijk en ze besluiten de volgende dag te trouwen. de jaarwisseling zullen ze in de flat van hem en zijn moeder doorbrengen, moeder zal weg zijn. grootse plannen dus.
een vriend (pavel) komt nog even langs om hem op te halen voor het jaarlijkse ritueel: met een groep vrienden naar een badhuis op oudejaarsdag.
daar gaan de vrienden drinken op het aanstaande huwelijk en en op de reis van pavel naar leningrad, waar diens vrouw woont. pavel zal oudejaarsavond nog het vliegtuig nemen naar Leningrad.
helaas raken zhenya en pavel straalbezopen en de 2 andere vrienden gewoon dronken. de 2 zetten zhenya op t vliegtuig.
zhenya komt een beetje bij na aankomst en denkt dat hij gewoon op t vliegveld in slaap is gevallen, neemt de taxi naar huis. omdat er in de sovjet-unie in die tijd tamelijk uniform wordt gebouwd, bestaat zijn moskou-adres in leningrad.
het is een zelfde soort flat en ook de sleutel past.
er is niemand thuis en hij gaat op bed liggen. dan komt de bewoonster (nadya) thuis.
die zou de jaarwisseling met ippolit doorbrengen in haar flat.
het plot, de verwikkelingen en de situaties doen denken aaneen john lanting - theaterstuk. alleen is t tempo wat lager en zijn er wat buitenscenes. ook zitten er serieuze stukken in.
het geheel is een aandoenlijke, vreemde film, waarbij ik me de hele tijd afvroeg of dit nou de moeite van t kijken waard is.
uiteindelijk: ja. de afwisseling (soms liedjes, soms luchtig, soms zwaarmoedig) maken het een aparte film iig.
juist de aanwezigheid van totaal overbodige scene als het scheuren in de lada over de neva, maakt het tot een film waarvan je niet weet wat je er mee moet.
off screenreconstructie van de beweegredenen van de man die in de rembrandttoren een gijzeling uitvoerde uit protest tegen de breedbeeldtelevisie.
jan decleir speelt john voerman en is weer eens heel sterk.
jeroen krabbe speelt wesselink, topman van philips en is weer jeroen krabbe.
astrid joosten speelt zichzelf en kan dat al niet eens.
kortom: eigenlijk alleen vanwege jan decleir de moeite waard.
opzet is best aardig.
the life aquatic with steve zissouverwikkelingen van steve zissou (BM) en zijn team na het overlijden van zijn beste vriend.
de opening van de film is zwaar kut. sterk de neiging om te stoppen, maar na 20 minuten komt de film een beetje los. het verhaal loopt een beetje, helaas staat owen wilson
![]()
dan wat vaak in beeld.
dit wordt dan wel wat gecompenseerd door cate blanchett.
over de hele linie genomen is het echter een bijzonder matige film, met enkele flauwe grappen en BM die weer eens matig bezig is (hij kan t wel).