abonnement Unibet Coolblue Bitvavo
  maandag 30 mei 2005 @ 00:20:10 #1
100284 noabertje
ijskoud de beste
pi_27469796
stel: je hebt het absoluut naar je zin zo zonder kids, en ziet kinderen alleen als een bedreiging - alleen de gedachte aan kids maakt me al zo angstig dat ik 't huis uit wil rennen zonder ooit terug te komen...... :'(

Maar dan komt vadertje... uh ... moedertje tijd in dit geval ... ze wil al lange tijd kids, en zet de druk op de ketel zeg maar.... Ik vindt 't eigenlijk niets, maar zie geen uitweg.

't is niet dat ik in de toekomst geen kids zou willen, maar zie mezelf niet zo als een papa... Te veel te regelen, te veel verantwoordelijkheid bij andere problemen die ik nu al heb.

Eerlijkerwijs moet ik wel zeggen dat qua mij de tijd nooit goed zou zijn

Waarom zo nerveus? - nou.. eigenlijk altijd bang geweest voor kids - die "wezens" die je in de handen gedrukt worden als je op bezoek komt... dat je geen spier meer durft te verroeren en alleen schreeuwt om 't kind uit je handen te laten halen.. 't lamme zweet dat je uitbreekt als een kind je wat vraagt/vraagt om met je te spelen.... jaja... noabertje heeft geen ervaring met kids en is er bang voor..... huiverig.... schrikbarend bang.

Ik kan me ook weer geen toekomst met kids voorstellen... weet alleen niet wanneer, en of ik me echt happy zal voelen als het zover is.... zucht... zo'n klein mensje om je heen waar je de verantwoordelijkheid voor moet nemen... kan ik geen kind ergens "bestellen" dat al 18 jaar is en op eigen benen kan staan :s .

Mijn vraag: zijn er meer vaders die dezelfde angst hadden? En hoe gaat het na de geboorte van het kind? Is het echt zo moeilijk (of juist niet? ). Wat zijn jullie ervaringen?
  maandag 30 mei 2005 @ 00:32:15 #2
37150 livelink
keek op mijn week ( © DJ11)
pi_27470074
Mag een moeder ook antwoord geven? Ja, ik had diezelfde angsten en inmiddels heb ik twee kinderen en het is tegelijkertijd geweldig en nog steeds beangstigend. Ik vind de verantwoordelijkheid erg groot en het idee dat ik twee kinderen goed moet opvoeden en klaarstomen voor deze maatschappij erg eng.

Ik zie erg veel beren op de weg, maar tot nog toe overheerst de liefde die ik kan geven en ontvangen. En als ik andere ouders mag geloven blijft de weegschaal altijd doorslaan naar die positieve kant, wat er ook gebeurt. En daar hou ik me maar aan vast.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
pi_27470276
Ervaringen over het hebben van kids.... je zal van iedereen het zelfde antwooord krijgen.
Als je ze eenmaal hebt dan is de liefde voor je kinderen zo groot dat dit al je angsten
in het niet doen verdwijnen.

Ik wilde zelfde nooit kinderen, het is er per ongeluk toch van gekomen en ik heb er nu 3,
de moelijkheden die je ondervind tijdens het opvoeden, de angsten, de onzekerheden,
je overwint alles, ook in moeilijke tijden. En ik kan het weten, ik heb ze alleen moeten
opvoeden... helaas.

Zoals jij omschrijft, die ervaringen met kinderen van anderen, kan ik me ook helemaal
voorstellen, ik ben nog steeds geen liefhebber van andermans kinderen, en vroeger
wilde ik zelfs geen kinderen omdat ik het allemaal maar niets vind dat kleine grut.

Maar ja, zodra zo'n klein hoopje mens in je armen ligt, ben je verkocht, die liefde
is zo groot, en daarna kun je het zelfs wel vinden met de koters van anderen,
ook daar groei je in mee.

Kinderen zijn prachtig, en dat zei ik 18 jaar geleden ook niet, nu weet ik beter.
  maandag 30 mei 2005 @ 00:50:00 #4
100284 noabertje
ijskoud de beste
pi_27470433
Hoi livelink - ja natuurlijk mogen moeders reageren (sorry - in m'n naiviteit was ik er van overtuigd dat dit een typisch "mannen-probleem" zou zijn

Wat jij en Kajalevi aangeven is inderdaad wat ik van iedereen hoor... maar het blijft zo moeilijk te geloven: ik blijf het idee hebben dat ik er toch negatiever over ben - dat dit niet voor mij geldt

Vrienden van ons hebben onlangs een kleine gekregen - ben ergens wel een klein beetje jaloers, maar zodra ze een weekend op bezoek zijn geweest heb ik toch zoiets van.. leuk en success ermee! dat terwijl mijn vrouw er zelfs nog een week na de tijd over kan hebben hoe leuk en lief die kleine van hun is.... ja, als ik er 1 uit zou kunnen kiezen, dan zou het dat kind zijn, maar ergens voelt het hebben van een eigen kind "onrealistisch".. "onmogelijk"... "niet voor mij..."
pi_27471097
Mogen niet-moeders (vrouwen/meisjes) ook reageren
Ik heb kinderen van anderen altijd geweldig gevonden, ga nu ook vaak met mijn buurjongetje van 5 op stap, en ook toen ik 12 was en een vriendin van mij een zusje kreeg vond ik dat fantastisch.

Nog steeds vind ik de kinderen van anderen erg leuk, maar de gedachte dat een kind van mij zou zijn beangstigd me ook. Nu geef ik het allemaal nog wel tijd, miischien wil ik ook nog wel een kind en dan hoop ik niet te oud te zijn en als ik dan toch te oud ben, jammer dan, dan heb ik gewoon pech. Een toekomst zonder kinderen kan ik me ook goed voorstellen namelijk

Voor mij staat het dus gewoon nog open. Nu wil ik geen kind, de eerst komende jaren ook nog niet maar wat er daarna gebeurt zie ik wel. Is het zo dan is het zo en geen kind dan is dat ook zo. Ik maak me er maar niet te druk om
Tof! Ik ben net op tijd voor de gnoes!
Let's plant a tree
  maandag 30 mei 2005 @ 06:34:53 #6
24188 Belana
kloon van belana
pi_27472133
noabertje, ik ben ook een moeder en ook ik kan me je gevoel vreselijk voorstellen. Zeker dat stukje over kinderen die in je armen gedrukt worden als je op visite bent.
Ik ben nooit zo dol geweest op de kinderen van anderen...
Ik heb ook nooit zeker geweten of ik wel kinderen wilde, tot idd hier ook het klokje ging tikken en dus besloten om het wel te doen. ik vind het nog steeds wel eens eng, maar moet zeggen dat het me makkelijker afgaat dan dat ik ooit had gedacht. het is prachtig om je eigen kind te zien opgroeien, zich te zien ontwikkelen en omdat je het van kleins af aan meemaakt, groei je dus ook zelf mee. Met je eigen kind kan je ineens geweldig omgaan...omdat je hem/haar helemaal kent.
Ik zeg nu iig dat het het mooiste in mijn leven is...

Succes met het nemen van deze belangrijke beslissing in je leven!
stormy waters...
sailin'
  maandag 30 mei 2005 @ 08:21:51 #7
105888 renzell
Ik wil alleen maar zwemmen.
pi_27472589
Weet je Noabertje, ik ben pas 7 weken moeder, maar kan nu al zeggen dat het krijgen van kinderen een stuk beangstigender is dan het hebben ervan. De 'realiteit' kinderen is voor mij een stuk overzichtelijker dan het 'concept' kinderen, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik begrijp je angsten volkomen en ze zijn ook niet geheel onterecht denk ik. Maar dat jij een kind kunt opvoeden, dat staat buiten kijf. Dat heeft de natuur zo geregeld. Jij kan die verantwoordelijkheid aan als het eenmaal zo ver is (en je gaat het nog fantastisch vinden ook!). Het is aleen zo'n ongelofelijk groot ding, dat er bijna niet over te beslissen valt. Ik ben 'per ongeluk' zwanger geraakt en ben daar achteraf eigenlijk heel blij om. het is me gewoon maar overkomen allemaal. Ik weet niet of ik de keuze zelf had durven maken. In ieder geval niet op korte termijn denk ik. Dan zou ik hebben getwijfelt en alles tegen elkaar afgewogen tot ik er gek van werd, vermoed ik zo.
Veel succes met deze niet te nemen beslissing!
pi_27473477
noabertje, bij ons was de situatie omgekeerd- ik wilde eigenlijk niet zo graag kinderen omdat ik nooit zo goed wist wat ik met andermans grut aanmoest en omdat het zo fokking veel tijd kost (je bent echt 24/7 oproepbaar en dat wilde ik eigenlijk helemaal niet). Maar een kind krijg je niet van de ene op de andere dag. Je hebt bijna 9 maanden om aan het idee te wennen. Bij de geboorte weet je dan alsnog niet wat je aanmoet met de Verantwoordelijkheid voor zo'n klein frummeltje wat helemaal van jullie afhankelijk is, maar toch . Je kan dan niet meer terug, dus je leert er vanzelf mee omgaan is mijn ervaring. En eigen kinderen zijn toch ook wel heel leuk (kijk! Zelf Gemaakt!!) zolang ze niet over je heen kotsen of aan je been hangen als je net de krant wil lezen. Vooral de taalverwerving vind ik iets prachtigs. Maar zoals Renzell al zegt is het eigenlijk jammer dat je tegenwoordig zo bewust die beslissing kan nemen en dat het niet meer een kwestie van 'woeps, ongelukje' is.
pi_27473543
Kinderen:
Als jij een kind wilt zul en moet je er klaar voor zijn, anders wordt het nooit iets. Ben je onconsequent in je gedrag zul je draaideurcrimineeltjes opvoeden die zich uiteindelijk hun weg door de maatschappij heenvreten, ten koste van alles en iederen, ook jezelf, de ouder. Hoe mensen er op komen om zulke terroristjes bewust op de planeet te zetten, is voor mij vooralsnog een raadsel...

Niet vreemd dat je bang bent, het is zelf volkomen terecht...
All you know about me is what I've sold you, dumb fuck
pi_27473722
quote:
Op maandag 30 mei 2005 09:28 schreef HostiMeister het volgende:
Kinderen:
Als jij een kind wilt zul en moet je er klaar voor zijn, anders wordt het nooit iets.
Daar ben ik het niet geheel mee eens. Als je nog geen kinderen hebt is het vrij lastig om er 'klaar voor te zijn' omdat je slechts een vaag idee hebt van wat je te wachten staat. Je wordt dus altijd min of meer in het diepe gegooid. Valt het tegen, dan kan je niet meer terug maar gelukkig hebben de meeste mensen dan volgens mij nog wel het verantwoordelijkheidsbesef om hun kind dan nog een beetje fatsoenlijk op te voeden, ook als je er zelf niet echt lol aan beleeft. Of, zoals ik mijn monstertjes bij tijd en wijlen inpeper, je hoeft het niet leuk te vinden als je het maar doet.
Mijn eigen ervaring, met niet echt een eigen kinderwens en een voorheen lauwe belangstelling voor kinders van anderen, is dat kinderen hebben gemiddeld leuk is.
  Moderator maandag 30 mei 2005 @ 09:36:57 #11
8781 crew  Frutsel
pi_27473740
Tja Noabertje... Ik kan het me goed voorstellen.
Ik vind Kinderen prachtig hoor, maar alleen als ze van een ander zijn. Ik vind mijn huidige leventje prima en ik wil dat voorlopig niet opgeven aan een koter of meerdere Ik heb er simpelweg geen tijd voor en wil er eigenlijk ook geen tijd voor vrij maken. Lange werkdagen en dan wil ik 's avonds en in het weekends rust en geen schreeuwend kind. Ook twijfel ik of de huidige maatschappij met alle ellende het wel wijs is een kind op te voeden. Levensonderhoud wordt steeds duurder, de sfeer steeds grimmiger en de sociale voorzieningen nemen af... Ik heb het goed, mijn partner heeft het goed, dus nee, geen kids, voorlopig niet, misschien nooit niet. Ik ben er nu niet en misschien nooit niet klaar voor.
Weet jou partner van je 'angst' af? Wat vind zij d'r van? Het kan een heftige discussie worden. Ik heb mijn partner 3 jaar geleden verteld hoe ik erover dacht. Zij wil ze wel graag maar ook zij twijfelt nog, mede door mijn argumenten. Hoe hard het ook klinkt heb ik haar wel voor de keuze gesteld: Als zij perse kinderen wil, kan ze beter een andere partner kiezen die er meer open voorstaat. Ik kan haar dat niet beloven en om ellende in de toekomst te voorkomen dek jejezelf al in. Klinkt egoistisch maar zo zie ik het niet. Ik wil ze niet en misschien nooit. Ik kan haar daar beter op voorbereiden dan na 10 jaar een relatie alsnog te zeggen: Nee ik wil ze niet. Als zij ze wil, moet ze gaan, hoezeer ik haar zal gaan missen... Maar ik zie een kind niet als reden om te blijven als 1 van beide personen dat niet wil.

Denk aan jezelf, praat erover met je partner...das de enige tip die ik je kan meegeven.
  maandag 30 mei 2005 @ 09:44:00 #12
11091 SEMTEX
Mevr. Hoe-die-nie
pi_27473907
Als je het niet wilt, laat je dan niet ompraten tot een 'wel'. Voor kinderen kies je je hele leven lang en over die keuze moet je dus goed nadenken.
Kierkegaard: Life Can Only Be Understood Backwards, But It Must Be Lived Forwards
pi_27474156
mee eens, semtex.
  † In Memoriam † maandag 30 mei 2005 @ 11:18:49 #14
43556 miss_dynastie
pi_27476222
quote:
Op maandag 30 mei 2005 00:20 schreef noabertje het volgende:
Ik vindt 't eigenlijk niets, maar zie geen uitweg.
Want? Als jij (nu) echt niet wil, moet je daar eerlijk over zijn. Als je misschien niet wil, dan moet je e.e.a. op een rijtje krijgen. Maar een uitweg is er natuurlijk altijd, al is het bij lange na niet de favoriete optie.
  maandag 30 mei 2005 @ 12:51:42 #15
1627 dutchie
Eámanë Súrion
pi_27479056
Het enige wat jullie kunnen doen is erover te praten. Waarom heeft zij die wens en hoe stelt zij zich het ouderschap voor? Wat zijn jouw angsten en wat lijkt je juist wel leuk? Een ding is zeker, jij bent er nú nog niet aan toe. Maar je kunt er wel in groeien. Tot je op het punt komt van: En nu wil ik met jou een kind.

Het is ook zo dat je prioriteiten veranderen als zo'n kleintje er is. Je leert vanzelf de belangrijke zaken voorop te stellen en de rest komt later.
Het is precies als Renzell zegt; de 'realiteit'kinderen is beter dan de 'concept'kinderen. Mooi verwoord.

Maar eerst praten, dan alles rustig laten bezinken, kijk naar je relatie en misschien groei je erin.
Als je niet lacht, ben je dood.
  Moderator maandag 30 mei 2005 @ 12:58:55 #16
5428 crew  miss_sly
pi_27479278
Mijn vriend heeft precies hetzelfde, maar ik denk niet dat hij van gedachten zal veranderen. Ik vrees dus dat er bij ons geen kinderen zullen komen.
Onder druk van je vriendin aan een kind beginnen terwijl je het niet wilt, is natuurlijk niet goed.
Ik moet wel zeggen dat ik zelf ook denk dat als het kind er eenmaal zou zijn, zowel jij als mijn eigen vriend het wel leuk zouden vinden. Het nadeel is alleen dat je het niet kunt uitproberen, er is geen werkelijke oefenoptie (kinderen van een ander zijn toch niet je eigen kind) en er is ook geen compromis mogelijk. Denk er wel heel goed over na, en laat je niet zomaar overhalen. Er is altijd een utiweg, ook al is dat niet de uitweg die je het liefste zou kiezen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
  maandag 30 mei 2005 @ 20:03:40 #17
103793 kozakken
Living the life
pi_27491190
Het concept "ik wil wel kinderen" is zelfs weer totaal anders dan "we gaan er nu echt voor".
Ik heb zoveel gepiekerd over wat en hoe en weet ik veel wat nog meer.
Maar alles valt in het niet zodra zo'n pukkie er is.
Ik vind bv. het oppassen op het kind van iemand anders veel zwaarder (ook de verantwoordelijkheid voelt zwaarder) dan zorgen voor mijn eigen kind.

Natuurlijk veranderen er heel veel dingen. Ik vind het heus niet altijd super om 24/7 paraat te zijn.
Maar vergeet niet dat de meeste ouders het niet alleen doen. Je bent met z'n tweetjes. (Zolang je elkaar maar blijft toelaten!)
Houd het gesprek met elkaar open. Maar de natuur is in deze wel zo slim geweest om de aanstaande mama en papa een maand of negen gewenning te geven.

enne... ook al vind ik het soms best zwaar. Terug naar voor-kind zou ik niet meer willen!
Het is de schat van mijn leven!
pi_27491318
* Tamea en haar vriend hebben een tijdje geleden besloten dat ze de pil aan de kant gingen gooien en proberen nu dus hard zwanger te worden.

En ondanks dat we echt zeker weten heel graag kinderen te willen, slaat ook bij mij soms de twijfel toe. Kan ik dat wel, is het wel echt zo leuk, zou er niet dit, maar wat als dat. Maar hoe beanstigend ik dat af en toe ook vind, ik blijf toch zeker weten kinderen te willen.
  maandag 30 mei 2005 @ 22:51:33 #19
100284 noabertje
ijskoud de beste
pi_27496839
bedankt allemaal voor de warme reacties en adviezen.

Ik dacht altijd "Kids? - dat komt later wel... ik groei er wel naar toe als het zo ver is". Maar tja, nu is het zo ver, en moet ik toegeven dat ik té positief was . Ik had de hoop dat ik het ooit nog wel leuk zou vinden om zo'n koter te krijgen, het plezier er van in zou zien... maar vrees dat ik wat dat betreft er nooit echt volledig open voor zal staan

Mijn enige hoop (uit de grond van mijn hart) is dat ik het hopeloos verkeerd heb, en dat ik -als het echt zo ver is- er van kan genieten, en kan zeggen dat het een goede keus is geweest om uiteindelijk tóch door te zetten. Een slechte vader zal ik zeker niet zijn -daar heb ik een te groot verantwoordelijkheidsgevoel voor, wat eigenlijk misschien wel de grootste oorzaak van mijn angst is. Wel ben ik bang dat ik niet zal kunnen wennen, meer problemen zal blijven zien, en mogelijk zelfs in een depressie belanden waar geen uitvlucht meer voor zal zijn.

De andere oplossing (geen kids) zou ook weer tot het laatste kunnen leiden - ik hou enorm van mijn vrouw en vindt dat zij dat geluk zeker verdient. Ik weet dat ik de bottleneck ben... ik had eerder in de relatie een keuze moeten maken en aangeven dat ik echt niet geschikt ben voor eigen kids.....Aan de andere kant, wat als ik over 10 jaar plotseling tóch anders ga denken...dan zou ik mezelf ook weer niet kunnen vergeven.

Ik ben er dus gewoon (nog) niet klaar voor, en weet niet of dat ooit zal veranderen. Van velen - en zo ook in de reacties van jullie- hoor ik dat je er veelal anders tegen aankijkt als je zelf kids krijgt. Ik vind dit helaas zoooo moeilijk te geloven dat ik me dit voor mijzelf nog steeds niet voor kan stellen. Ik ben er al jaren tijd over aan het peinzen, maar kan mezelf niet overtuigen.

Mijn vrouw heeft al langer de kinderwens, en ik ben het altijd voor me uit gaan schuiven. Nu begint de tijd te dringen en neig ik naar het toegeven, en er maar het beste van te hopen(dat ik het fout heb dus )...hopelijk kan ik hier ooit nog eens posten dat ik er uiteindelijk blij mee ben...als dit gebeurt zal dat een bevestiging zijn voor alle twijfelaars die ooit nog een post als deze plaatsen
pi_27500469
Ik denk dat je er nooit klaar voor kunt zijn, je verhaal is zo herkenbaar, ook al ben ik een vrouw,
maar die hebben die gevoelens dus ook.

Mij is t overkomen, ik was opeens zwanger ook al was ik aan de pil, na 3 maand kreeg ik een
miskraam, althans dat dacht k, ik was toen even opgelucht maar toen bleek dat ik zwanger
was van een tweeling en 1tje is er blijven zitten. Ik was niet blij, mijn man wel.
Het klinkt hard om te lezen hoe ik er over dacht en velen zullen er van schrikken maar
mijn gevoel was echt antikind. Ik was er niet klaar voor en ik moest ze niet.

Gelukkig is mijn zoon gezond ter wereld gekomen en alle gedachtes die ik deelde met TS
zijn als sneeuw voor de zon verdwenen.
Ik ben dol op mijn kinderen.
Zelf zou ik dus nooit bewust voor kinderen hebben gekozen, ik ben echter dolblij
dat het me overkomen is. Een typisch geval van geluk bij een ongelukje dus.

En ik denk dat TS nooit moet denken dat er ooit een moment komt dat je ze echt wel
wil. Zoals jij denkt dacht ik ook. Dus ga niet op dat moment zitten wachten.
Ik denk dat je je gedachtes anders moet laten gaan, je vrouw wil er wel graag 1,
ze weet hoe je er over denkt, maar waarom haar iets onthouden wat ze graag wil.
Zo heb ik ook gedacht toen met mijn man, maar ik was wel heel duidelijk in over hoe
ik er over dacht en dat hij toch het grootste gedeelte van de opvoeding moest doen,
ik werkte aan mn carriere.... Alhoewel ik natuurlijk wel betrokken wilde worden bij
de opvoeding van ons kind en ik wist ook wel zeker dat ik een goede moeder
zou zijn. Alleen de zorg moest bij mijn man liggen.

Nu denk ik van mezelf, hoe krom kan een mens denken, als je kind er eenmaal
is wil je eigenlijk niets van hem missen in je leven. Het wordt je grote trots en je
grote liefde.

Maar ja niemand kan je dat gevoel uileggen, je zal het eerst moeten ervaren.
Je zal het eerst meoten aandurven om Ja te zeggen.
Niemand kan je garanties geven, niemand kan je zeggen wat te doen.
En mooie woorden als 'een kind is het grootste geschenk wat je kan krijgen"
heb je ook geen bal aan. Je weet het niet omdat je er niet 1 hebt.

Je moet het met je zelf eens worden en als je een vrouw hebt die er 100%
voor zou willen gaan dan zou ik me weinig zorgen maken.
Dat geluk deel je met zn 2. Ik denk dat het met jou en een kind wel goed komt.

Succes met je gedachtes
pi_27538548
Even voor de duidelijkheid: ik ben papa.
Kinderen een bedreiging? Nee, nooit gevoeld. Wel de vraag of de verantwoordelijkheid niet te groot zou zijn. En nog ben ik wel angstig voor die verantwoordelijkheid. Maar het is ook heel erg bijzonder, dat je je verantwoordelijk mag voelen voor een kind. En de liefde die je krijgt en mag geven maakt alles veel meer dan goed!!
  maandag 20 maart 2006 @ 23:25:28 #22
100284 noabertje
ijskoud de beste
pi_36218406
sleur ...ff .. dit topic naar boven halen om een eerdere belofte in te willigen...:)

om maar met de deur in huis te vallen:nog een kleine 3 maanden en we mogen ons eerste kind verwachten!

Daar waar ik medio vorig jaar er eigenlijk nog niet klaar voor was, is de situatie tegenwoordig achterhaald. Ik heb inmiddels bijna een half jaar kunnen wennen aan het idee pappa te worden.... en ik kan eerlijk zeggen dat ik er achteraf toch echt klaar voor was en ben!

Ik dacht eigenlijk pas antwoord op mijn eigen vraag te kunnen geven als het kind geboren is, maar waarempel... het ongelooflijke is gebeurd - eigenlijk vanaf het eerste moment dat ik hoorde "samen met mijn vrouw zwanger te zijn" is de last van mijn schouders afgevallen. Ik kan eerlijk zeggen dat ik het idee pappa te worden leuk vind, en wat mij betreft komt het kind morgen al.

Nog bedankt voor alle positieve reacties op mijn eerdere mail - alles blijkt goed te komen, en ik hou jullie op de hoogte natuurlijk!
  maandag 20 maart 2006 @ 23:30:36 #23
11091 SEMTEX
Mevr. Hoe-die-nie
pi_36218566
Je moet niks. Kinderen nemen is een keuze waar je wel achter moet staan. Ik ben nu zelf bijna 26, zie de helft van de week 2 dartele lieve kindjes om me heen, maar ik voel ook nog steeds helemaal niets kriebelen en ik moet er ook nog steeds absoluut niet aan denken zelf kinderen te hebben. Het is inderdaad een (heel) grote verantwoordelijkheid. Als jij daar geen zin in hebt, laat je vooral niet dwingen, want je keuze is onomkeerbaar. Maar misschien groeit het met de jaren wel bij en wil je op je 30e alsnog kinderen. Iedereen verschilt daar tenslotte in.

-:') Oh typisch, weer zo'n topic waar ik een jaar geleden al in heb gereageerd -
Kierkegaard: Life Can Only Be Understood Backwards, But It Must Be Lived Forwards
  maandag 20 maart 2006 @ 23:31:38 #24
61800 Rottdog
May all your dreams come true
  dinsdag 21 maart 2006 @ 00:16:38 #25
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_36219733
Gefeliciteerd!

Semtex! Fijn he, die topic kicks.
***
abonnement Unibet Coolblue Bitvavo
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')