Lees en huiver: GL ondermijnt de rechtsstaat

quote:

ECO NOSTRA: HET NETWERK ACHTER VOLKERT VAN DER GRAAF

Op 30 januari 2003 boog de kandidatencommissie van GroenLinks voor de Eerste Kamer zich over de conceptlijst voor de senaatsverkiezingen. Een lid van die kandidatencommissie, Jack Bogers, staat vandaag terecht wegens het schenden van het ambtsgeheim. Waarschijnlijk zullen de strafrechtelijke gevolgen van zijn daad miniem zijn en zal de burger worden onthouden wat de daadwerkelijke gevolgen zijn van zijn handelen: dat de volledige waarheid omtrent de moord op Pim Fortuyn nooit meer te achterhalen is.

Om toch enig licht te laten schijnen op Jack Bogers en de invloed die hij en een aantal van zijn partijgenoten hadden en hebben op de wereld van Volkert van der Graaf, bieden wij u deze publicatie aan. Behalve Bogers spelen Chris Huinder en Wilbert Willems een zeer dubieuze rol in deze voorpublicatie uit ECO NOSTRA, een binnenkort te verschijnen boek over de moord op Fortuyn.

Op 17 februari 2003 maakten Bogers en de rest van de kandidatencommissie de definitieve lijst voor de Eerste Kamer bekend: Chris Huinder op de tiende plaats en Wilbert Willems op nummer elf. Na de verkiezingen voor de Eerste Kamer op 26 mei 2003 zal blijken of dit illustere gezelschap in de Eerste Kamerfractie komt voor GroenLinks.

Huinder gaat net als Volkert knokken voor de kwetsbaren in onze maatschappij, zo zegt hijzelf. ,,Ik deed het decennia lang in actiegroepen en derdewereldclubs, in tijdschriften en debatpanels. Ik wil het nu gaan doen in de senaat," aldus Huinder.1
Volgens de commissie heeft Huinder een brede achtergrond: ,,Kennis van buitenlands beleid, ontwikkelingssamenwerking, internationale verdragen en conventies, burgerparticipatie, vooral die van allochtonen, en de multiculturele samenleving (projectleider bij Forum). Hij zou graag met enthousiasme zijn veelzijdige ervaring en netwerken willen inzetten in de Eerste Kamer. Een afweging tussen vernieuwing en continuïteit heeft ertoe geleid dat de commissie hem voordraagt voor plaats 10."2

Over Willems schrijft de commissie eveneens lovend. ,,Wilbert Willems is in staat gebleken zijn enorme netwerk, onder meer opgebouwd als veeljarig Tweede-Kamerlid, actueel te houden en verder uit te bouwen op basis van advieswerk op breed maatschappelijk terrein. De commissie was onder de indruk van de politieke en ook persoonlijk sprankelende uitstraling van Wilbert."3

Dat klinkt allemaal heel mooi. Strafrechtelijk zal het dan ook heel moeilijk zijn om deze politici op het matje te roepen voor de gevolgen van hun daden. Maar kunnen we hun daden ook moreel goedkeuren? Leest u mee en oordeelt u zelf.

quote:

HOOFDSTUK 2

MOORDDADIGE ENGELBEWAARDERS


Op 27 maart werd Volkert van der Graaf door de Amsterdamse rechtbank berecht. "Justitie zou bij die gelegenheid kunnen uitleggen waarom de Binnenlandse Veiligheidsdienst geen greep kon krijgen op het circuit waarin de verdachte verkeerde," schreef het Reformatorisch Dagblad in een voorbeschouwing van deze zaak. Opmerkelijk is dat tegenover Justitie een rechter zat die zelf heeft meegewerkt aan de afbraak van onze veiligheidsdienst.

In dit hoofdstuk wordt belicht hoe GroenLinks en zijn achterban de BVD hebben ondermijnd. Hun activiteiten hebben er in belangrijke mate toe bijgedragen dat Van der Graaf onbelemmerd kon opgroeien van idealist tot moordenaar.

Enkele bevindingen van dit onderzoek zijn reeds verschenen in een aantal media. Het meest spraakmakend was wel het artikel in De Telegraaf van 18 januari 2003 waarin de dubbelrol van ex-wethouder Bogers uit Wageningen wordt beschreven. Bogers was tot tweemaal toe de engelbewaarder van Van der Graaf. Op 6 mei 2002, de avond van de moord, en in april 1990.


Op zes mei 's avonds, enkele uren na de moord, krijgt burgemeester Jaap Sala van Wageningen via het hoofd van de afdeling Burgerzaken te horen dat de politie het doopceel wil lichten van een voormalige inwoner van Wageningen en oud-student milieuhygiëne aan de Landbouwuniversiteit wegens de moord op Fortuyn. Het gaat om Volkert van der Graaf, werknemer bij Vereniging Milieu-Offensief. Sala belt daarop zijn wethouders, onder wie Jack Bogers, en informeert hen over de arrestatie van Van der Graaf.

Sala wil overleggen, want hij is bang voor rellen in Wageningen. Op televisie heeft hij de rellen in Den Haag gezien en hij vreest dat deze naar Wageningen zullen overslaan. Met de wethouders wordt afgesproken dat zij zich aan de geheimhoudingsplicht houden. Sala zal als enige officiële woordvoerder naar buiten treden. Later belt Sala Bogers nogmaals en vraagt hem - zéér vertrouwelijk - of hijzelf Van der Graaf kent.


Bogers, die in Wageningen veel contacten heeft met linkse actiegroepen, belt vervolgens in het diepste geheim zijn vriend Sjoerd van der Wouw, voorzitter van de Vereniging Milieu-Offensief: ,,Er is een Volkert opgepakt. Als dat jouw Volkert is kun je verwachten dat de politie ook belangstelling heeft in jouw verhaal." Vanaf dat moment zingt de naam van Van der Graaf rond. Hierdoor heeft de politie geen schijn van kans om als eerste in contact te komen met de omstreden milieuactivisten. Ze krijgen alle tijd om belastend materiaal te vernietigen. Zo is er mogelijk nog dezelfde avond belastend materiaal uit het kantoorpand van Milieu-Offensief in Wageningen verdwenen. Zeker is dat op de avond van de moord na tien uur 's avonds ongeveer 200 bestanden door iemand uit Van der Graafs computer thuis zijn verwijderd.

Met zijn handelen heeft Bogers zijn ambtsgeheim geschonden, aldus de plaatsvervangend persofficier, mr. B. Steensma, van het OM in Arnhem. Hierop staat maximaal een jaar gevangenisstraf en een boete van 11.250 euro.


De ondermijnende acties van Bogers én van zijn partijgenoten van GroenLinks staan niet op zich, maar maken deel uit van een jarenlange en goed georganiseerde aanpak tegen politie en inlichtingendiensten. Een aanpak die tot op vandaag de dag in volle gang is. Een campagne die tot doel heeft een wel zéér dubieus netwerk te beschermen tegen te veel belangstelling van de Nederlandse overheid. Een netwerk vol met krakers, anarchisten, verkrampte communisten, zogenaamde pacifisten en terroristen.


Ook prominente politici, professoren, hoogleraren en juristen nemen eraan deel. Zelfs Nol Vermolen, een van de rechters die Van der Graaf een belachelijk lage straf gaf, maakte deel uit van het netwerk. Een machtige schaduwregering die systematisch - beetje bij beetje - de politie en de inlichtingendiensten dusdanig vleugellam heeft gemaakt zodat idealisten als Volkert zich ongestoord konden ontwikkelen tot potentiële moordenaars.

quote:

Op dinsdag 17 mei 2005 20:17 schreef Icefire1971 het volgende:
Nou Halleluja,

Wat een spannend verhaal heb je opgeduikeld. Heb je dat helemaal zelf gevonden. Knap hoor.

Dat hele verhaal is met veel gevoel voor fantasie in elkaar gezet. A la Michael Moore. Zoiets kun je ook maken over de VVD of CDA of voor mijn part groep Wilders.

OT: Jammer voor je dat je nog te jong bent om te stemmen.

quote:

'Auto in brand is goede actie'
Tom-Jan Meeus, NRC Handelsblad, 5 december 2003


In het parlement is GroenLinks tegen radicaal dierenactivisme. Maar delen van partij en achterban steunen de radicale acties van harte.

UTRECHT, 5 DEC. Eind oktober heeft deze krant een afspraak met twee radicale dierenactivisten. Ze zijn aanwezig geweest bij de veelbesproken bevrijding van nertsen in Putten, 5 september, maar hebben, zeggen ze, niet aan het openen van hokken meegeholpen. Ze zijn ook niet bestraft - dat is, bij gebrek aan bewijs, trouwens niemand. Niettemin wordt van deze twee helder dat ze routine hebben in radicale acties: in het gesprek zullen ze vertellen dat ze achter ideeën van het Dierenbevrijdingsfront (DBF) staan, zoals het toebrengen van 'klappen' aan de bio-industrie en de vleessector.

De afspraak met de twee, ergens in Utrecht, is via een tussenpersoon gemaakt. Bij de ontmoeting zeggen ze dat zij een plek voor het interview hebben geregeld. De wandeling gaat naar Oudegracht 229. 'Dwars 3x bellen', staat op een bordje. Dwars is de jongerenorganisatie van GroenLinks.

Een jongen die zich Rutger noemt doet open. Zijn gezicht komt bekend voor: zat hij in het groepje dat bij de rechtbank in Zutphen demonstreerde tegen de berechting van vijf hoofdverdachten van de Puttense dierenbevrijding? Klopt, zegt Rutger later - hij is Rutger van den Dool, 'algemeen coördinator' van Dwars. ,,Mijn rol bij Dwars'', zegt hij, ,,is te vergelijken met die van de partijvoorzitter van GroenLinks.''

Van den Dool heeft al langer contact met de twee radicale dierenactivisten, zo leert zijn toelichting. ,,Het zijn mensen uit de kraakbeweging die ik goed genoeg ken om te weten dat ik ze kan vertrouwen.'' De beschikbaarstelling van de Dwars-ruimte had, zegt hij, weinig om het lijf. ,,Anders moesten ze naar een café, waar het rumoerig is en je voortdurend moet opletten wie er meeluistert. En hier was plek. De ruimte stond leeg die middag.''

Maar toch. Wie eerder die maand in de Tweede Kamer het debat over radicaal dierenactivisme heeft gevolgd, zal niet onmiddellijk op het idee zijn gekomen dat GroenLinksers nog radicale dierenactivisten helpen. In dat debat roept een meerderheid in de Kamer, geïnspireerd door de Puttense actie, het kabinet op radicale dierenactivisten voortaan als terrorist te vervolgen. GroenLinks-Kamerlid Arie van den Brand trekt ook aandacht: in harde taal keert hij zich tegen dierenstrijders. Hij vindt het ,,stuitend dat gewelddadige dierenactivisten zich niets aantrekken van enige rechtstatelijke notie''. Hij voegt toe: ,,Gewelddadige vormen van dierenactivisme moeten met alle beschikbare middelen worden tegengegaan.'' Deze week beaamde Van den Brand dat de uitspraken geen losse flodder waren: ,,Ik heb destijds mijn inbreng in de fractie besproken. Het was een afgewogen fractiestandpunt - dat bovendien past in de traditie van de partij: de rechtsstaat is ons anker.''

Putten. Is dit terrorisme?, staat 3 november op een flapover in, opnieuw, de vergaderzaal van Dwars. Aangekondigd is een debat met supporters van het DBF. Ongeveer dertig mensen, vooral jonge studenten, zijn opgekomen. Een vlugge telling leert dat er circa tien DBF'ers zijn. Op tafels ligt een pamflet waarin Dwars oproept 10 december in actie te komen tegen het BPRC in Rijswijk, een primatencentrum waar met proefdieren wordt gewerkt; medewerkers van het BPRC en hun gezinnen worden al jaren door radicalen bedreigd en geïntimideerd.

De avondvoorzitter vraagt Rutger van den Dool de aftrap te doen. ,,Arie van den Brand'', zegt hij, ,,heeft een paar misstappen begaan door te zeggen dat hij zich van de actie in Putten distantieerde. Maar ik begrijp dat hij niet goed in de media is gekomen.''

Er hangt een ontspannen, tolerante sfeer. De DBF'ers vermanen mekaar soms (,,géén tactische info over tafel!''), of zijn soms wel erg stoer (,,als ik een proefdieronderzoeker telefonisch bedreig, en hij zit thuis op de bank toch al te twijfelen of hij nog doorgaat, dan valt hij dus af, hè''). Wars van het radicale taaltje schetst een man met een nertsenopvang hoe ellendig die beestjes eraan toe zijn als ze, overreden na hun bevrijding, bij hem aankomen. Bontfokkers zijn rotzakken, zegt hij. ,,Maar wat die beestjes wordt aangedaan is écht terroristisch.'' Van den Dool antwoordt: ,,Maar je kan zeggen dat de economische klap die een nertsenfarm wordt toegebracht belangrijker is. Als nertsen niet worden bevrijd sterven ze óók onder dramatische omstandigheden.''

Voor GroenLinksers vergt de dierenstrijd soms dubbelzinnigheid, blijkt die avond. Een bedachtzame man wordt door Van den Dool bij het debat betrokken. Hij is Gertjan van der Deure (34), campagnemanager van het Comité Anti-Stierenvechten, en zo'n beetje GroenLinkser van beroep. In de jaren negentig ondersteunde hij de raadsfractie in Utrecht, tegenwoordig werkt hij voor de provinciale GroenLinks-fractie. Ook is hij al jaren bestuurslid van de partijwerkgroep Dierenrechten Nu. Van den Dool vraagt zijn oordeel over radicale acties. ,,Het Comité waar ik werk is geweldloos'', zegt hij. ,,Persoonlijk kan ik mij de woede en de onmacht van de mensen die radicale acties uitvoeren, wel voorstellen. Maar namens het Comité kan ik dat niet zeggen, dat zou ons imago schaden.'' Na afloop onderstreept Van der Deure dat voor dierenstrijd meer nodig is dan praten en lobbyen. ,,Je hebt soms een radicale actie nodig om de aandacht op een thema te vestigen.'' Over Van den Brand is hij niet te spreken. ,,Op die manier wek je de indruk dat je tegen dieren bent.''

Rutger van den Dool zelf is niet zo'n dierenactivist, zegt hij. Buiten Dwars is hij actief in de radicale milieugroep GroenFront! ,,En GroenFront! houdt zich niet met dierenactivisme bezig.'' Dit is niet juist - september vorig jaar was GroenFront! met actiegroep Koen organisator van een manifestatie in Den Haag tegen het BPRC. Koen zit achter de vergaande intimidaties en bedreigingen van BPRC-onderzoekers. Maar Van den Dool was niet bij deze actie met Koen betrokken, zegt hij nu. ,,Ik had het toen te druk.''

Hij heeft niettemin ronde opinies over de geradicaliseerde dierenacties van de laatste tijd. ,,Ik steun acties waarbij via burgerlijke ongehoorzaamheid dierenmishandeling aan de orde wordt gesteld'', zegt hij. Er is, denkt hij, wel een riskante kanteling gaande. ,,Als acties zo negatief worden ontvangen dat ze het draagvlak wegnemen onder het dierenactivisme, heb ik daar strategische vragen bij: dieren moeten er wel door geholpen worden.'' Maar principieel is hij aanhanger van de actiemiddelen die de dierenactivisten deze tijd aanwenden: ,,Ik sta achter de inhoud van de radicale acties. Nertsen bevrijden of een vrachtwagen met nertsenhuid in brand steken vind ik in principe goede acties.''

De fractie in Den Haag is ,,veel te boud'' geweest, zegt Van den Dool. Zeker omdat het vaak GroenLinksers zijn die radicale acties mogelijk maken. ,,Van den Brand had moeten opkomen voor het summiere gedeelte van onze achterban dat steun geeft aan deze acties, of ze soms zelfs mede uitvoert.'' Hij verwacht niet dat de fractie de ingezette koers nog verlaat - ook niet nu Van den Brand de Kamer wegens ziekte verlaat. ,,Heb ik niets van gehoord.'' De fractie durft niet, denkt Van den Dool. ,,Het komt voort uit de angst vereenzelvigd te worden met Volkert. Een gedeelte van de fractie is bang in de hoek van milieu- en dierenradicalen gedreven te worden.'' Maar als je de activistische traditie van de PSP en de CPN bekijkt, beide founding fathers van de partij, is het historische gelijk aan zijn zijde. ,,Ik denk dat de jongeren van Dwars dichterbij de roots van GroenLinks staan dan de Tweede Kamer-fractie.''

quote:

"Duyvendak mentor van terreurgroepen"
Verweer kamerlid GroenLinks steeds ongeloofwaardiger
Jan van Klinken, Reformatorisch Dagblad, 7 november 2003


Kamerlid Wijnand Duyvendak van GroenLinks heeft zich in korte tijd ontwikkeld tot een gerespecteerd politicus. Hinderlijke vragen van journalisten over zijn extreem linkse verleden komen hem daarom extra slecht uit. Hij doet ze af met de bewering dat hij destijds juist een matigende rol heeft gespeeld. Dat verweer is door nieuwe publicaties wel erg ongeloofwaardig geworden.

Binnenkort behandelt de Tweede Kamer de nieuwe Wet terroristische misdrijven. Die wet biedt meer ruimte om terroristen de voet dwars te zetten. Opmerkelijk is de definitie van terrorisme die de wet hanteert. Gewelddadige actiegroepen zoals RaRa zouden nu ook onder de wet vallen.

Enkele weken geleden hoorde de Tweede Kamer een aantal deskundigen over het wetsvoorstel. Ze kwamen van buiten de Kamer. Er had echter ook een eigen expert gevraagd kunnen worden: het kamerlid Wijnand Duyvendak van GroenLinks. Hij was jarenlang het brein achter een extreem links milieu dat steeds gewelddadiger werd.

Schiphol

Duyvendak is sinds mei vorig jaar lid van de Tweede Kamer. Hij stond vierde op de lijst van GroenLinks, direct na Rosenmöller, Femke Halsema en Marijke Vos. Hij houdt zich in de Kamer vooral bezig met verkeer en waterstaat. Als weinig anderen is hij thuis in het Schiphol-dossier. Niet zo verwonderlijk, want als staflid van Milieudefensie studeerde hij jarenlang op mogelijkheden om uitbreiding van de luchthaven via legale en illegale acties te verijdelen.

Lastige vragen van journalisten over zijn achtergrond bevallen hem steeds minder. Van enige spijtbetuiging is geen sprake. Hij zegt „strontchagrijnig” te worden van de „verdachtmakingen.” Toch zal zijn humeur de komende tijd nog verder op de proef worden gesteld. Over het verleden van Duyvendak blijkt het laatste woord nog lang niet gezegd en zeker niet geschreven te zijn.

Het kamerlid kwam voor het eerst in opspraak in 1996 door een publicatie in De Telegraaf. Duyvendak is dan campagneleider bij Milieudefensie, waar zijn ster snel rijst. Het blad heeft zijn doopceel gelicht en komt tot de verbijsterende ontdekking dat Duyvendak nog een tijdje is verdacht van directe betrokkenheid bij RaRa. Dat was een netwerk van extreem radicale activisten die in de tweede helft van de jaren tachtig voor grote paniek in dit land zorgden.

Bij aanslagen op Makro-vestigingen, tankstations en andere doelwitten werd voor meer dan 100 miljoen gulden schade veroorzaakt. Ook aanslagen op ministeries, marechausseekazernes en het huis van een staatssecretaris werden aan RaRa toegeschreven.

De mogelijke betrokkenheid van Duyvendak bij RaRa was niet zomaar een gerucht. De Telegraaf staafde die onthulling met politiedocumenten. De publicatie slaat -om het in RaRa-termen te zeggen- in als een bom. Toch kan dit alles niet verhinderen dat Duyvendak het bij Milieudefensie tot directeur schopt.

Op heterdaad

Vlak voor zijn verkiezing tot lid van de Tweede Kamer volgt in deze krant een nieuw bericht over het verleden van Duyvendak. Hij blijkt tot gevangenisstraf te zijn veroordeeld nadat hij op heterdaad was betrapt bij een inbraak in een militair complex. Dat gebeurde in zijn hoedanigheid van activist van Onkruit.

Ook die publicatie had geen verdere gevolgen voor zijn carrière. Aan kamerleden worden geen nadere eisen gesteld. Alleen als ze door de rechter zijn uitgesloten van het kiesrecht, wordt toelating tot het parlement geweigerd. Zoiets komt eigenlijk nooit voor. Zelfs een strafblad is geen probleem.

GroenLinks had als enige de intrede van Duyvendak in het parlement kunnen verhinderen door vroegtijdig onderzoek te doen. Maar de partij heeft nooit enige aandrang in die richting aan de dag gelegd. Geen wonder. Voorzitter van de partij was tot voor kort Mirjam de Rijk, de levensgezellin van Wijnand, die bovendien zelf als activiste betrokken was bij harde acties.

Daar komt bij dat GroenLinks een verleden als radicaal activist niet als een beletsel ziet voor een politieke carrière. Zo is Mirjam de Rijk tegenwoordig lid van de Senaat, waar ze zich in het gezelschap bevindt van fractiegenoot Sam Pormes. Hij behoorde ooit tot de militante Molukse jeugdbeweging.

Strateeg

De jongste journalistieke productie over Wijnand Duyvendaks roemruchte verleden is te vinden in HP/De Tijd van deze week. Het blad heeft gesproken met activisten die destijds in zijn omgeving verkeerden. Hij komt uit het relaas naar voren als een strateeg, iemand die de grote lijnen uitzette.

Zo is hij volgens vroegere vrienden de bedenker van het concept van basisgroepen. De belangrijkste extreem linkse organisaties uit die tijd splitsten zich op in kleine cellen. Het Dierenbevrijdingsfront werkt nog steeds zo. Dat politie en justitie nauwelijks vat op deze bewegingen kregen, is aan die strategie toe te schrijven.

HP/De Tijd heeft ook geprobeerd te achterhalen of hij een rol in RaRa heeft gespeeld. „Misschien”, zo vervolgt het blad, „moeten we de vraag omdraaien: hoe zou hij niet gelieerd kunnen zijn aan RaRa?” Aanwijzingen zijn er voldoende. Maar bewijzen ontbreken. In zijn weerwoord houdt het kamerlid vol dat hij nimmer bij RaRa betrokken was.

Bluf!

Ontkenningen van hem zeggen overigens niet zo veel. Duyvendak blijkt wel vaker flexibel met de waarheid om te gaan. In De Groene Amsterdammer van 23 oktober 1996 zei hij bijvoorbeeld: „Ik heb me altijd verzet tegen ondergrondse structuren en geweld.” Enkele maanden geleden liet hij Vrij Nederland weten „extra gekrenkt” te zijn over de belastende publicaties „omdat ik me indertijd in de actiebladen juist tegen het geweld van RaRa heb gekeerd.”

Een lachsalvo weerklinkt in het kantoor van onderzoeker Peter Siebelt als hij van die uitspraak kennisneemt. „Hij wordt al een echte politicus: Draaien en liegen”, concludeert de auteur van het spraakmakende boek ”Eco Nostra”.

In dat boek schetst hij het milieu waaruit Fortuyns moordenaar Volkert van der G. voortkwam. Het droeg ertoe bij dat het dierenactivisme op de politieke agenda kwam te staan en voor het eerst door een kamermeerderheid als terrorisme werd bestempeld.

Volgende week zal onder de titel ”RaRa wie ben ik?” een nieuwe publicatie van Siebelt op de markt komen die geheel aan Duyvendak is gewijd. Daarin gaat hij uitvoerig in op de rol van het actieblad Bluf! Van dat blad was Duyvendak volgens Siebelt een van de meest prominente figuren. Publicaties waarin geweld werd veroordeeld, is hij niet tegengekomen.

Integendeel, het blad riep juist op tot harde acties, sabotage, het plunderen van winkels en inbraak bij overheidsinstellingen. Ook gaf het instructies voor het gebruik van valse legitimatiebewijzen en grossierde het in recepten voor explosieven en brandbommen.

„Duyvendak was een belangrijke mentor van terreurgroepen. Via Bluf! wist hij zijn strategie van sabotage, chantage en geweld over te brengen op generaties radicalen in ons land. Veel methoden en tactieken die zij vandaag de dag hanteren, komen voor een belangrijk deel uit zijn koker”, stelt Siebelt. Voor de definitie van terreur verwijst Siebelt naar de Van Dale: „Georganiseerde geweldpleging ter bereiking van politieke doelen.”

Hij werpt de vraag op „waarom een parlementariër die blijft liegen over zijn terroristische verleden welkom blijft op het Binnenhof?” Die vraag zal in eerste instantie door GroenLinks zelf beantwoord moeten worden.

quote:

Op dinsdag 17 mei 2005 21:45 schreef ub40_bboy het volgende:

[..]

Dus héél Groenlinks steunt terrorisme omdat een aantal zelfstandige Groenlinks leden deze dingen steunen?

Dus de hele VVD heeft gefraudeerd. Nu een VVD politicus uit Delft corrupt is, een Amsterdamse VVD wethouder 20.000 euro niet bij de belasting heeft opgegeven en een Maarssense VVD politicus de belangen behartigte van een vriend die grond in die gemeente wou kopen. Heeft nu de hele VVD gefraudeerd? Trouwens wel opvallend al die VVD politici die negatief in het nieuws komen de laatste tijd.

quote:

Op dinsdag 17 mei 2005 22:26 schreef Kozzmic het volgende:
Het meest relevante stukje uit het indymediaverhaal is overigens het gedeelte dat onder het subkopje 'dominotheorie' staat. Dat schetst m.i. prima de 'onderzoeks'-methodes van Peter Siebelt.

quote:

De GroenLinks-connectie
Stan de Jong & Joost Niemöller, HP/De Tijd, 6 juni 2003


Volkert was een eenling. Hoorden we na de aanslag op Fortuyn. Maar in werkelijkheid, toont extreem-links-deskundige Peter Siebelt aan, maakte hij deel uit van een goed geolied netwerk: Eco Nostra. Kwam de kogel van GroenLinks?

Op een fraaie dijk in Loosdrecht woont Peter Siebelt. Tenminste, dat had hij ons verteld. Maar het hisnummer dat hij heeft opgegeven, blijkt onvindbaar of niet te bestaan. Als de taxi al enige tijd uit het zich is verdwenen en we ons afvragen of we onbewust deel uitmaken van een of ander sinister plan, zoemt plotseling een hek open. Vanachter een bosschage komt een geblokte man met kaalgeschoren hoofd en grijze snor tevoorschijn. "Jongens," roept hij met een joviale armzwaai, hier moeten jullie zijn." De voormalige beveiligingsexpert heeft ons natuurlijk allang gespot via een van de camera's rond zijn woning.

Voor het grote publiek zal Peter Siebelt een onbekende zijn. Maar surfers op internet met een voorkeur voor de zoekwoorden 'Fortuyn', 'terrorisme' en 'milieuradicalen' stuiten meteen op een groot aantal hits met zijn naam. En wie De Telegraaf zorgvuldig leest, zal het opvallen dat hij geregeld als bron wordt opgevoerd met de opmerkelijke kwalificatie 'extreem-links-deskundige'.

Op de website van Theo van Gogh staat dan ook nog sinds kort een intrigerende voorpublicatie van een boek met de niet minder intrigerende titel Eco Nostra - het netwerk achter Volkert van der G., waarin een ingewikkeld netwerk van linkse dwarsverbanden wordt blootgelegd.

Enfin, alle reden om eens langs te gaan.

De wereld van Peter Siebelt mag dan vol zitten met spionnen, politieke machinaties en (linkse) criminelen die zich voordoen als 'idealist', de 57-jarige Limburger woont er niet minder rustiek om. Aan de achterkant van zijn woning klotst het water vredig tegen het riet, en als je goed luistert, kun je de karekiet horen karekieten. Op de plas mogen geen boten varen. Dat is wel handig. Een aanval in de rug is daarmee zo goed als uitgesloten. Mochten onverlaten toch iets willen ondernemen, dan is men bij deze gewaarschuwd. "Ik doe geen vlieg kwaad," zegt Siebelt als hij zijn verzameling samoeraizwaarden laat zien, "maar als ik gestoken word, steek ik terug. Criminele handelingen tegen mij of de mijnen worden op effectieve wijze beantwoord. De politie inschakelen heeft toch geen zin." Ons oog valt op een bokszak die in de woonkamer bungelt.

Enige reden tot waakzaamheid heeft Siebelt wel. De bedreigingen vanuit de 'linkse hoek' aan zijn adres zijn talloos, vertelt hij. Dolgraag zou men volgens hem ook de hens willen zetten in zijn archief, dat na ruim twintig jaar speurwerk vele meters plankruimte in beslag neemt. Wat collateral damage, in de vrom van een mensenleven, neemt men vermoedelijk op de koop toe. "Ze zijn tot alles in staat, de linkse actievoerders," weet Siebelt, die het archief veiligheidshalve op film heeft laten zetten. "Dat de milieubeweging zo geschokt gereageerde op de moord op Fortuyn was een leugen. Zuiver bedoeld om zand te strooien in de ogen van de mensen. Men nam zogenaamd afstand van geweld, ha! In werkelijkheid loopt er een directe lijn van de RaRa-aanslagen in de jaren tachtig naar de acties van dierenactivisten anno nu. En GroenLinks speelt een cruciale rol."

Hoho, even pas op de plaats. GroenLinks? We proberen ons voor te stellen wat zo'n directe lijn eigenlijk impliceert. Dat Femke Halsema persoonlijk het bevel gaf tot het in de fik steken van pluimveewagens, het bezetten van proefdierfokkerijen en het bevrijden van pelsdieren? Dat kan toch niet waar zijn.

Maar dat bedoelt Siebelt dan ook niet, leren we na lezeing van het manuscript. Met de directe lijn verwijst hij naar opeenvolgende generaties actievoerders die banden hebben met de reguliere linkse politiek.

In Eco Nostra wordt nogal wat overhoop gehaald. Af en toe schiet de auteur iets te snel uit de heup, maar hem afschilderen als een rechtse complotdenker, zoals zijn tegenstanders doen, zou geen recht doen aan de fascinerende dwarsverbanden die hij blootlegt. Na lezing komt het netwerk echt tot leven. Bovendien kan hij, als we een paar dagen later nog eens terugkomen om het een en ander te checken, zijn 'J'accuse' met documentatie hard maken. Onderzoek in onze eigen archieven doet het vertrouwen in Siebelt magnus opus nog verder toenemen. Net als onze fascinatie voor zijn beweegredenen.

Je zou Peter Siebelt de rechtse tegenhanger kunnen noemen van Buro Jansen en Janssen. Dat onthult jaar in jaar uit rechtse complotten, van BVD tot multinational. 'De stasi-onderzoekers van GroenLinks', in de woorden van Siebelt. Al decennia verkeert hij met dit bureau op voet van oorlog. Eén keer liep het bijna uit de hand. Dat was in 1994. Toen werd Siebelt in een artikel van Jansen en Janssen 'ontmaskerd' als spion.

Het verhaal is de geschiedenis ingegaan als de oud-papier-affaire.

Een jongeman genaamd Marcel Knotter was als vrijwilliger actief bij een aantal derderwereldorganisaties. Daarnaast runde hij een oudpapierbedrijfje. het papier werd bij de organisaties opgehaald en gebracht naar een school in de Bijlmermeer. Van de opbrengst zouden goede doelen worden gesteund. Marcel was vooral geïnteresserd in 'wit' papier, zoals printuidraaien. Dat leverde meer op, zei hij.

Nadat argwaan was gerezen over Knotters intenties, dook Buro Jansen en Janssen op de zaak. Gevoelige informatie over de derderwereldclubs en hun frontgangers lekte steeds vaker uit. Hoe kwam dat toch? Zo ontdekte men dat het papier dat Marcel inzamelde niet linea recta naar de school in de Bijlmer werd gebracht, maar eerst even richting Vinkeveen ging, waar Peter Siebelt indertijd kantoor aan huis hield. Die haalde de velletjes met de smeuïgste informatie eruit en speelde af en toe iets lekkers door naar De Telegraaf. Marcel Knotter bleek Paul Oosterbeek te heten. Een mol in de linkse kerk.

Aldus Jansen en Janssen. Siebelt wil het verhaal 'bevestigen noch ontkennen', ook niet na langer aandringen van onze kant. Over de gevolgen is hij een stuk openhartiger. Nadat het verraad in linkse kring was ontdekt, zou Jansen en Janssen enkele 'bevriende media', waaronder het blad Onze Wereled van de Novib, hebben ingeschakeld. Die moesten 'een hetze creëeren'. Tevens zou, zo vernam hij van 'een bron binnen links', een demonstratie voor zijn huis worden georganiseerd die weleens uit de hand zou kunnen lopen. Na een relletje zou iemand over het hek klimmen om vervolgens brand te stichten en zijn archief te vernietigen. Maar Siebelt trof maatregelen.

"Ik had een soort trapjes gemaakt, waarop ik molotovcocktails had gelegd. Gefabriceerd volgens hun eigen handboeken. In zuurvrije plastic zakjes, rood gekleurd. Ik belde de politie en zei: 'Kom eens kijken.' Nou, die agenten schrokken zich rot. 'Maar meneer Siebelt,' zeiden ze, 'daar kunnen doden door vallen.' 'Precies,' antwoordde ik. Zodra iemand zijn kop boven mijn hek uitsteekt, gooi ik de cocktails over hem heen en hou mijn aansteker erboven."

De demonstratie werd op het nippertje verijdeld. Siebelts 'linkse brond' vermoedde dat de politie contact had opgenomen met de actievoerders.

Nadat de derderwereldorganisaties aangifte hadden gedaan bij justitie, werd Siebelt verhoord op het politiebureau. De zaak werd geseponeerd. Niettemin werd hij 'alom uitgemaakt voor CIA'er, BVD'er, Zuid-Afrikaanse spion en nog zowat'. Siebelt, die zegt nooit voor een inlichtingen- en veiligheidsdienst te hebben gewerkt, hield er ook een bijnaam aan over: Peter Vuilnisbelt. Door al die aantijgingen raakte hij in een persoonlijke crisis. Zijn vriendenkring dunde uit, zijn naam in de beveiligingswereld werd door het slijk gehaald en zijn huwelijk liep op de klippen.

Maar hij kwam gemotiveerder dan ooit uit de strijd. Momenteel legt 'de horzel van links' de laatste hand aan Eco Nostra - het netwerk achter Volkert van der G. Een vette knipoog naar de cosa nostra, de Amerikaanse tak van de Italiaanse maffia. In tegenstelling tot wat de (onder)titel zou kunnen suggereren, is het boek geen who-dunit-nou-echt. Ook Siebelt denkt dat Volkert de moord op Fortuyn alleen heeft gepleegd, hoewel hij zijn bedenkingen heeft of diens diervriendelijke kompanenn en vriendin Petra helemáál van niets wisten. Maar anders dan de 'milieumaffia' ons wil doen geloven, zo stelt Siebelt, is Volkert niet een eenling in wiens hoofd plotseling kortsluiting ontstond. Hij is een onderdeeltje van een goed geoliede, invloedrijke beweging. Een beweging die wel een Volkert móest baren. In de stamboom ('Volkert's groene wereld') die we getekend hebben op de pagina's 30 en 31, zijn de verbanden in kaart gebracht. (die 'stamboom' kan men in de HP/De Tijd van 6 juni 2003 vinden)

"Eco Nostra gaat over het hele netwerk waarbinnen Volkert opereerde. Hij bevond zich aan het uiterste einde van dit netwerk, waar radicalen zitten die twee rollen hebben: een bovengrondse en een ondergrondse. Bovengronds zijn ze actief bij een min of meer gerenommeerd clubje, in het geval van Volkert de Vereniging Milieu Offensief, VMO. Ondergronds houden ze nachtelijke tochten om bijvoorbeeld brand te stichten in vrachtwagens die pluimvee vervoeren. In Volkerts schuur vond de recherche chemicaliën, ontstekingsmechanismen, bivakmutsen, portofoons en anarchistische literatuur. Dat lag daar uiteraard niet voor niets."

De term Eco Nostra moet niet al te eng worden opgevat. Het draait niet alleen om milieu. De organisaties binnen het netwerk houden zich ook bezig met kraken, het onderdak verlenen aan uitgeprocedeerde asielzoekers, antiglobaliseringsacties, het taarten van rechtse rakkers en het steunen van (linkse) buitenlandse terroristische groepen, die men binnen het netwerk overigens liever aanduidt met de term 'bevrijdingsbewegingen'. Zeg maar de traditionele linkse activiteiten. "Na de val van de Berlijnse muur is het milieu voor links belangrijker geworden," weet Siebelt. "Men zocht naar nieuwe werkvelden en nieuwe zieltjes. Maar het is dezelfde kliek."

Dat de milieu- en dierenbeweging en extreem-linkse groepen twee handen op een buik zijn, wordt aardig geïllustreerd door de volgende anekdote. "op een dag liep ik in Utrecht langs De Baas, een diervriendelijk restaurant. Het was aangeprezen in een campagne van Wakker Dier. De kaart in de etalage zag er prima uit. Ik dacht: kom, laat ik eens een poging wagen. Er stond een hele rij voor de deur. Maar binnen bleek geen tafeltje te bekennen. De stoelen stonden in rijen naast en achter elkaar opgesteld. Daarvoor was een podium gemaakt. Het zal vanavond toch geen kookles wezen, peinsde ik nog. Want ik rammelde van de honger. Toen ik wat beter om me heen keek, ontdekte ik allerlei figuren uit de actiewereld, inclusief een van de roergangers van Buro Jansen en Janssen."

Op het menu stond die avond geen sojabonenschotel, maar een lezing van Juan Rodriguez, owel Juanra, die verdacht wordt van banden met de ETA, de gewelddadige Baskische afscheidingsbeweging. Onlangs besloot de Hoge Raad dat de Barcelonees mocht worden uitgeleverd aan Spanje, wat hevige protesten uitlokte bij zijn achterban, die zich ophoudt in en om het autonome centrum Vrankrijk in Amsterdam.

We beginnen langzaamaan het vermoeden te krijgen dat Siebelt niet helemaal toevallig die avond bij De Baas langs kwam wandelen. Grijnzend vervolgt hij: "Het was, dat had ik nog niet verteld, exact een jaar na de aanslag op de Twin Towers. Terwijl de hasj-walmen het restaurant vulden, meldde Juanra dat 11 september een feestdag was in Catalonië, en toevallig ook de sterfdag van de marxistische president Allende van Chili. Op vlakke toon meldde hij dat hij niet zo inzat over de drieduizend doden in New York. Nee, dan die arme Talibanstrijders die gevangen werden gehouden... Het was te walgelijk voor woorden. De bijeenkomst was georganiseerd door de SP."

Siebelt had er geen trek meer en vertrok. Een dag later belde hij Jan Marijnissen. "Ik vroeg: hoe kun je zoiets nu doen? Nou, hij zou het uitzoeken. Daarna heb ik nog drie keer gebeld. Nooit meer iets gehoord. Waarschijnlijk is-ie het nog steeds aan het uitzoeken. Ach, die Marijnissen... met zijn leuke koppie."

Wellicht is het nog interessant voor ons te weten, oppert Siebelt, dat Juanra wordt verdedigd door het advocatenkantoor van Britta Böhler, dat ook Volkert van der G. bijstaat. 'Blonde Britta' is ex-voorzitter van Greenpeace en tot haar klantenkring behoorde ook de communistische Koerdenleider Öcalan. "Waarmee ik als vanzelf terechtkom bij rechter Nol Vermolen, die Volkert een belachelijk lage straf oplegde. Deze PvdA'er was als bestuurslid van VluchtelingenWerk Nederland betrokken bij het vervalsen van paspoorten voor de Koerden. Zowel VluchtelingenWerk als Greenpeace wordt gesponsord door de Postcodeloterij. Net als Volkerts VMO."

En zo zou Siebelt nog wel even kunnen doorgaan.

"Ik vergelijk Eco Nostra altijd met een spekkkoek," legt Siebelt uit. "Een spekkoek bestaat uit verschillende lagen, maar in zijn geheel is het één product. De bovenste laag bestaat uit de linkse politieke partijen: SP, GroenLinks en PvdA. Plus een verdwaalde VVD'er en CDA'er. Ook de vakbeweging, een aantal universiteiten en de kerk behoren tot de bovenlaag.

"Een laag daaronder zitten de goed georganiseerde en zwaar gesubsidieerde non-gouvernementele organisaties als Novib, Pax Christi, IKV, Greenpeace en VluchtelingenWerk. Vervolgens krijg je wat ik noem de middenklassers, waaronder de stichting Natuur en Milieu en de vereniging Milieudefensie. Iets meer naar beneden vind je de radicalere organisaties: VMO, Bont voor dieren, Wakker Dier, Lekker Dier, noem maar op...

"Maar laten jullie je door al die namen niet van de wijs brengen. Soms betreft het gewoon afsplitsingen van dezelfde clubs. Of fusieproducten. Vandaar ook dat ik de mafiia-terminologie hanteer: men houdt het bewust ondoorzichtig. Burgers mogen niet weten dat de 'nettere' delen in Eco Nostra aan de 'extremere' delen linken. Bovendien kan men zo de meeste subsidie vangen van de overheid. Binnen de spekkoek vinden overigens ook weer allerlei geldstromen van boven naar beneden plaats. Daarom is het ook één product.

In de onderste laag van de koek zitten de hooligans onder de non-gouvernementele organisaties, zoals GroenFront!, het Dierenbevrijdingsfront en Vluchteling onder Dak, waar Judith Scheltema, een vriendin van Volkert, de scepter zwaait. Nu kom ik op de aangebrande bodem terecht. Dat zijn de vrijstaten in Nederland: Vrankrijk in Amsterdam; Grote Broek, Nijmegen; Eurodusnie, Leiden; De Wilde Wereld, Wageningen; De Blauwe Aanslag in Den Haag. Daar verzamelen hardcore-activisten zich als ergens een hek moet worden doorgeknipt, een brandbommetje geplaatst of een taart gegooid."

Dwars door de spekkoek heen loopt de Amsterdamse organisatie XminY, die bijvoorbeeld de antiglobaliseringstripjes vanuit Vrankrijk organiseert. Daarnaast financiert XminY tal van linkse projecten. Men spreekt wel van de 'rooie bank'. Het geld komt zo weer tercht bij andere delen uit de spekkoek, zoals de supportersgroepen van het Dierenbevrijdingsfront, die in feite de ondergrondse cellen vormen. Projectleider van XminY is Kees Hudig, beter bekend onder de schuilnaam Kees Stad, een bekende taarter en 'tophopper'. "In plaats van te kijken naar de diverse organisaties moet je eigenlijk de person volgen," adviseert Siebelt. "Dan wordt het inzichtelijker."

In Eco Nostra worden de draadjes van het netwerk door personele unies aan elkaar verbonden. Een voorbeeld. Volkerts rechterhand Sjoerd van de Wouw was niet alleen medeoprichter van VMO, maar tevens beleidsmedewerker bij Milieudefensie, dat in de praktijk als banenmotor voor GroenLinks fungeert, en de man achter Wakker Dier, de opvolger van Lekker Dier. De organisaties zaten in Wageningen in hetzelfde pand.

Binnen de spekkoek kun je carrièrre maken en doordringen tot het allerhoogste niveau. Zoals GroenLinks-Kamerlid Wijnand Duyvandak, die afkomstig is uit het actiewezen. Duyvendak zat bij de antimilitaristische actiegroep Onkruit en werkte voor het links-radicale blad Bluf!, waar hij zijn lezers uitlegde hoe je ministeries moest bezetten en bommetjes maken. Hij werd veroordeeld tot zes weken gevangenisstraf, waarvan drie weken voorwaardelijk, wegens inbraak van een kazerne. Siebelt laat ons een politiefoto zien waarop het Kamerlid van voor- en zijkant is gekiekt. Duyvendak stond ook op de lijst met RaRa-verdachten. Justitie zou RaRa, dat verantwoordelijk werd geacht voor brandstichtingen bij Makro-vestigingen, het doorsnijden van slangen van Shell-pompstations en de aanslag op de toenmalige staatssecretaris Aad Kosto, nooit te pakken weten te krijgen.

Nu we het toch over personen hebben. Duyvendak is de partner van de net afgetreden GroenLinks-partijvoorzitter Mirjam de Rijk, die zich vroeger nog weleens aan een kerncentrale placht vast te ketenen. Broer Jan-Willem Duyvendak is de partij-ideoloog. We hebben het hier dus over de top.

En zo zijn we aanbeland bij een van de meest pregnante bestanddelen in het boek: de (dubbel)rol van GroenLinks. Aan de ene kant is het natuurlijk niet zo verwonderlijk dat de partij in Eco Nostra een prominente plaats inneemt, gezien de ideologie. Aan de andere kant: de parij van lieve Femke en Marijke? Van al die aardige mensen op die congressen?

"Schone schijn," roept Siebelt. "In werkelijkheid heeft GroenLinks van alle partijen de diepste tentakels in allerlei actiegroepen die geweld niet schuwen. De SP stelt niet voor niets alles in het werk om die netwerken over te nemen." En het kan nog bonter. Er loopt een directe lijn van de moordenaar van Fortuyn naar GroenLinks. Zoals de Amerikanen zeggen: Volkert is slechts 'two handshakes away' van de GroenLinks-top.

Maar voor we dieper ingaan op de GroenLinks-connectie, willen we eerst weleens weten wat de achtergrond van de auteur is. Wie is Peter Siebelt eigenlijk?

Onze gastheer gaat er eens goed voor zitten. Siebelt is een geboren verteller. Hij voert ons mee naar Kerkrade, waar zijn wieg stond, via de Limburgse mijnen naar een Duits 'vuilstort', waar hij op een bulldozer werkte. Hij vertelt hoe hij in Noord-Holland terechtkwam, vanwege de bouw van Schiphol, eigenaar werd van het eerste Griekse restaurant in Amsterdam en als croupier in een casino werkte. We moeten helaas met reuzenpassen door zijn verhaal lopen. Maar neemt u maar van ons aan dat hij een avontuurlijk leven heeft geleid.

In 1972 kocht Siebelt een salonwagen en streek met zijn hond neer in de Bijlmermeer, die toen met zand werd opgespoten. "Op dat moment stonden er iets van vier flats. Kom ik een aannemer tegen die zegt: 'Als je op mijn spullen past, mag je hier blijven wonen." Aldus belandde Siebelt in de beveiligingsbranche. Er kwam een hond bij, en nog een. Uiteindelijk had hij er 23. Het personeelsbestand groeide evenredig. Makelaars, projectontwikkelaars, winkels, maatschappelijke centra, het ziekenhuis - allemaal deden ze een beroep op Siebelt Beveiliging Bijlmermeer.

Het was een ongure toestand in die tijd. Door de betonnen woestijn trokken bendes. Krakers kraakten woningen. Activisten bezetten bedrijfspanden. En Siebelts bedrijf groeide en groeide. "Ik ontwikkelde nieuwe kwaliteitsrichtlijnen voor mijn medewerkers," vertelt hij. "Dat kwam doordat ik in 1979 een man doodsloeg. Daarna..."

Siebelt wil alweer door met zijn verhaal. Maar we willen toch wel even weten hoe dat zat met die dode meneer. "Een ongelukje," zegt Siebelt. "Een buurtcafé werd bedreigd door een bende die werd geleid door de eigenaar van een snackbar. Op een avond dacht ik: laat ik die vent eens vertellen dat ik daar niet van gediend ben. Terwijl ik naar hem op zoek was, liep ik op het Kraaiennest zijn knokploeg tegen het lijf. Ik werd van achteren in mijn kraag gegrepen, deelde instinctief een hoek uit. Een man viel neer, de bende sloeg op de vlucht. Later hoorde ik dat hij dood was." De officier van justitie eiste drie weken voorwaardelijk. De rechter oordeelde dat sprake was van noodweerexces en Siebelt werd ontslagen van rechtsvervolging. "Nee, ik heb er geen nacht minder om geslapen. Het slachtoffer was een zware crimineel."

Ondertussen had Siebelt ook een ander bedrijfje opgericht, dat zich op het vergaren van informatie richtte. Noem het maar een detectivebureau. "Je moet bij de kiem zijn, realiseerde ik me, want dan weet je waar en wanneer er gekraakt wordt of een bedrijf bezet. Zo kun je veel ellende voorkomen." En dus dook Siebelt incognito onder in de krakerswereld. "Als we dan later zo'n kraakpand ontruimden, vonden we nog weleens kogels. Jaja, in die tijd al!

"Ik kwam op allerlei interessante plekken terecht en zo hoorde je weleens wat. Wijkbureaus, artsenkollektieven, advocatenbureaus. Maar 's avonds werden de kantoren gebruikt om de posters voor de verkiezingscampagnes van PSP, PPR en CPN te drukken. Zo kwam ik erachter dat bepaalde maatschappelijke stromingen in organisaties kropen om ze te gebruiken voor hun politieke idealen."

In 1986 verkocht Siebelt zijn beveiligingsbedrijf voor een flinke bom duiten en ging hij zich volledig richten op het detectivewerk. Hij adviseerde multinationals die werden geplaagd door gewelddadige aanslagen van links-extremistische groepen. En ontdekte meer kuiperijen. Bij de kerken, bij de vakbeweging. "Ondernemingsraden van grote bedrijven werden misbruikt door linkse partijen om gevoelige informatie te vergaren. De gegevens werden doorgespeeld naar actiegroepen, die er vervolgens hun voordeel mee deden. Enfin, het politieke aspect ging me steeds meer intrigeren en ik bouwde gestaag aan mijn netwerk en mijn archief. Een verslavende bezigheid. Nog steeds vind ik nieuwe stukjes van de puzzel."

Een mooi moment om, zoals beloofd, nader in te gaan op de GroenLinks-connectie van Volkert. In Eco Nostra leidt Siebelt ons naar Wageningen, eind jaren tachtig. De eens zo boervriendelijke landbouwuniversiteit is volledig in de ban geraakt van het bedreigde milieu. Goeroes als de Wageningse oud-student en voormalige derdewereldactivist prof. Lucas Reijnders (nu Natuur en Milieu, GroenLinks) hebben de weg geplaveid. Hun opvolgers, onder wie hoogleraar milieukunde Arthur Mol (voorheen een linkse activist in Wageningen), richten in hun colleges de pijlen op onder meer de biotechnologie en de genetische manipulatie van landbouwgewassen. Technieken die niet alleen verderfelijk zouden zijn voor mens en dier, maar ook de derdewereldeconomie kapot zouden maken.

De 'inzichten' van de groene professoren missen hun uitwerking op de studenten niet. Sommigen houden het niet bij discussiëren alleen. In augustus 1989 vernietigt een groep genaamd De Ziedende Bintjes een proefveld met genetisch gemanipuleerde aardappelen en richt voor honderdduizenden guldens schade aan. Een van de Ziedende Bintjes is student Volkert van der G.

Aangezien het een van de eerste harde acties in de milieubeweging is, wekken De Ziedende Bintjes, die later ook onder Suske-en-Wiske-achtige namen als De Razende Rooiers gaan opereren, de belangstelling van de BVD. In een poging de identiteit van de actievoerders te achterhalen, probeert de veiligheidsdienst te infiltreren in de Wageningse scene. In 1990 wordt student Ruud van Aken benaderd met de vraag of hij als informant wil werken. Stom. Van Aken is een trouw lid van GroenLinks en stapt naar de lokale partijtop. Die verzint een list. Met een microfoontje en bandrecorder onder zijn hemd wordt Van Aken tereuggestuurd naar de medewerkers van de inlichtingen- en veiligheidsdienst. Het gesprek wordt getaped, uitgewerkt en zal, nadat het naar de media is gelekt, een enorme rel veroorzaken in Wageningen. Schande dat de staatsveiligheidsdienst zijn neus steekt in de lokale politiek! Het leidt er zelfs toe dat een BVD-agent verantwoording moet komen afleggen in de door GroenLinks gedomineerde Wageningse gemeenteraad. De publieke tribune, die vol zit met studenten en actievoerders, zal wel gesmuld hebben van het schouwspel.

Leidende figuren achter de contra-operatie van GroenLinks zijn de latere wethouder Jack Bogers (die uitstekende contacten onderhoudt met VMO, Wakker Dier en Milieudefensie) en raadslid Jelle de Gruyter, die nu fractievoorzitter is. Uiteraard wordt de infiltratiepoging afgeblazen.

Geïnspireerd door het Wageningse 'succes' gaat GroenLinks op spionnenjacht. In oktober 1990 weet men de BVD'er Joop de Boer te ontmaskeren, die als Joop van Tiel al een flink netwerk in de antimilitaristische actiegroepen in en rond Nijmegen heeft opgebouwd. De geheim agent wordt naar Amsterdam gelokt, waar hij, nadat hij door gemaskerde mannen stevig aan de tand is gevoeld, doorslaat. Verdacht van de 'ondervraging' wordt GroenLinkser Peer de Rijk, broer van Mirjam de Rijk en tegenwoordig werkzaam bij WISE, een instituut tegen kernenergie. Hij wordt - let op de dwarsverbanden - gearresteerd op het kantoor van Milieudefensie op verdenking van medeplichtigheid aan de ontvoering en mishandeling van De Boer. Maar vervolging door justitie blijft uit.

Ondertussen is in Den Haag de pleuris uitgebroken. Minister Ien Dales van Binnenlandse Zaken wordt op het matje geroepen. GroenLinks-Kamerlid Wilbert Willems mag prijsschieten. Hij vindt het een schande dat de BVD in zijn achterban infiltreet. Willems, die goede contacten onderhoudt met het progressieve actiewezen, stond kort geleden op de kandidatenlijst voor de Eerste Kamerverkiezingen van zijn partij.

Voor de BVD houdt de ellende niet op. De bekentenissen van spion De Boer worden te boek gesteld in De tragiek van een geheime dienst. Het boek bevat namen, telefoonnumers, adressen, autokentekens van in (de omgeving van) Nijmegen werkzame inlichtingen- en politiemensen. Die ondervinden de gevolgen aan den lijve. Hetgeen uiteraard precies de bedoeling is.

Via juridische wegen probeert de overheid de verspreiding van het boek tegen te gaan. De tragiek van de geheime dienst wordt uitgegeven door de extreem-linkse uitgeverij Ravijn, waar op dat moment Wijnand Duyvandak werkt. Samen overigens met Eveline Lubbers van Buro Jansen en Janssen. Er volgt een slopende rechtszaak, waarbij de anarchistische advocaat Bakker Schut - uit hetzelfde collectief als Britta Böhler - de verdediging op zich neemt. Bakker Svhut was ook de advocaat van leden van de extreem gewelddadige Rote Armee Fraktion, waarvoor Böhler in het verleden warme gevoelens koesterde. Hoewel Ravijn de rechtszaak verliest, gaat de verspreiding van het boek ondergronds gewoon door. De distributie is namelijk overgenomen door het eerder genoemde XminY. Projectleider van XminY op dat moment: Chris Huinder. Dat ook Huinder onlangs op de kandidatenlijst voor de senaatsfractie van GroenLinks stond, verbaast ons inmidels niet meer. Dit bedoelt Siebelt dus met Eco Nostra.

Uiteindelijk zal de verspreiding van De tragiek van een geheime dienst toch worden stopgezet. Maar dan is al voor de tweede keer een gevoelige klap toegediend aan de BVD. Een klap waarvan men, aldus Siebelt, nauwelijks meer zou herstellen.

We maken de balans op. Doordat de BVD door GroenLinks is gefnuikt in zijn werk, werd het onmogelijk gemaakt in een vroegtijdig stadium inzicht te krijgen in het milieu waarin Volkert verkeerde.

In het GroenLinks-netwerk wast de ene hand de andere. Dat wordt duidelijk uit een opvallend nieuwsbericht na de moord op Fortuyn. Het is kort na de arrestatie van Volkert van der G. als GroenLinks-wethouder Jack Bogers van de Wageningse burgemeester Jaap Sala een telefoontje krijgt. Van hem verneemt Bogers dat een 'medewerker van VMO' verdacht wordt van de moord op Fortuyn. Sala vraagt strikte geheimhouding, maar Bogers informeert onmiddelijk zijn goede vriend Sjoerd van de Wouw van VMO, die weer naar het huis van Volkert belt, waar vriendin Petra Lievense de telefoon opneemt. Wanneer de politie de volgende dag Volkerts woning doorzoekt, blijkt dat tweehonders bestanden op de computer zijn gewist. Ook op het kantoor van VMO zijn digitale sporen uitgewist. Mogelijk dat zo belangrijk bewijsmateriaal tegen Volkert en eventuele medeplichtigen is verdonkeremaand. Met dank dus aan Bogers.

Op de dinsdagavond na de moord vindt op het parijkantoor van GroenLinks Wageningen crisisberaad plaats. Vertegenwoordigers uit alle lagen van de spekkoek zijn aanwezig. Jack Bogers, Marian Stuiver (gemeenteraadslid GroenLinks), Rob Janmaat (gedeputeerde GroenLinks), de oud-CPN'er Simon Vink (woordvoerder van de Raad van Bestuur van de Wageningse universiteit), Jasper van der Hout (waarnemend voorzitter VMO), Volkerts oude kennis Judith Scheltema (onder meer Vluchteling onder Dak) en - helemaal onder in de koek - enkele activisten die zich om vermoedelijk begrijpelijke redenen alleen met de voornamen Dave en Jeroen willen laten aanduiden.

In De Groene Amsterdammer van 11 mei 2002 blikken de deelnemers terug op de avond. Het is een hartverscheurend verslag. Op één persoon na - wie wordt niet vermeld - verwerpen ze de moord en spreken ze hun verbazing uit over hoe de rustige, vrienndelijke Volkert zover had kunnen komen. Het zal, vermoedt Bogers, wel iets met zijn 'geestestoestand' te maken hebben gehad. Gelukkig maar, zeggen de anderen, dan heeft het in ieder geval geen consequenties voor het imago van de milieubeweging.

Onlangs stond Bogers terecht wegens schending van zijn ambtsgeheim. Hij werd veroordeeld tot 500 euro boete. Bij het proces was ook Peter Siebelt aanwezig. "Effe pinnen," grapte een activist die naast hem op de publieke tribune zat.

'Geloof het of niet," zegt Siebelt, die in de tuin een fles rosé opentrekt, "maar ik schrijf dit boek ook voor de stemmer op GroenLinks; die heeft geen idee wat er speelt. Zelfs veel van de partijmedewerkers, die in Wereldwinkels braaf Max Havelaar-koffie verkopen, beseffen niet dat hun partij wordt geleid door generaties radicalen die geweld niet schuwen. Men kijkt niet achter de schermen. Ik wil hun inzichten geven."

Als we hem een alternative titel voor zijn boek aan de hand doen, buldert hij het uit. "Haha, de kogel kwam van GroenLinks, die is goed, zeg."

Nu we het toch zo gezellig hebben, willen we nog even iets weten. Die gedrevenheid van hem, waar komt die toch vandaan? Siebelt schraapt de keel en neemt een flinke slok. "Ik ben eh... het is een verband dat ik pas later ben gaan leggen, hoor... de zoon van een Amerikaanse militair. Toen ik opgroeide, zag ik hoe mijn generatiegenoten Amerikaanse vlaggen verbrandden. In plaats daarvan verschenen de hamers en sikkels in het straatbeeld. Hoe kan dat toch, vroeg ik me af. Vanwaar die waanzin?