Was dat een oude gek cq oude zeur? Iemand die streng was, betweterig was?
Of juist iemand die flamboyant was, dingen deed die een andere opa normaal nooit deed?
Eigenwijs wellicht?
Mijn opa was een zeer eigenwijs man, die zeer sterk in zijn schoenen stond en zware van Nelle shag rokende.
Ooit in Indie nog bokskampioen geweest in zijn regiment en later Indie uitgezet ivm machtsovername door de TNI.
In NL voor de Daf gewerkt in de fabrieken tot hij met pensioen ging.
Hij (samen met mijn oma) nam ons elk jaar mee op vakantie naar Spanje, Oostenrijk, Duitsland en Frankrijk toen we nog klein waren.
Hij was trots op zijn kleinkinderen en gunde ons alles.
Hij hield tevens niet van stilzitten want zo organiseerde hij indo-rock avonden, sponsorde enkele kleine muziekbandjes, en was auto en boks fanaat.
Eigenwijs was hij wel. Luisterde naar niemand, en deed waar hij op dat moment trek in had.
Had mijn oma eten klaargemaakt, zegt hij doodleuk "dag schat, ik ga ff naar het cafetaria een patatje stoofvlees halen. Ook trek?"
Hij kon streng zijn, en dreigen met een pak rammel als we iets zeer stouts hadden gedaan. Die grote knuisten waren voor ons al dreiging genoeg dat we ons we 2 keer bedachten voor we weer wat uitvraten.
Mijn opa was ape trots toen ik aankwam zetten in militair uniform net nadat ik mijn rode baret had gehaald. Zijn ogen glunderden en kwam aanzetten met verhalen over kapitein Westerling ahahahaa
Enfin, die grote sterke man begon aan kracht in te boeten doordat er longlanker bij hem was geconstateerd
Na 3 jaar hield hij het voor gezien. Gesloopt door die ziekte was hij veranderd van een forse man tot een iel uitgemergeld mannetje.
De laatste 2 weken kwam ik elke dag langs in het verzorgingstehuis.
Hij vroeg mij nog om een mes zodat hij zichzelf van het leven kon beroven omdat hij niet langer wilde lijden, en ons een langere gang naar het tehuis wilde besparen. Dat heb ik niet gedaan.
Een dag later overleed hij terwijl hij de naam van zijn moeder prevelde. Ik zat naast die goede oude fijne kerel.
Ik krijg zowaar weer een brok in mijn keel als ik aan mijn opa terug denk
Mijn opa was geweldig! Ik was zijn eerste kleinkind en hij was heel gek met mij. Hij nam mij altijd mee naar een winkelcentrum in Duitsland (wij wonen vlak bij de grens) en dan mocht ik eindeloos de roltrap op en af en in het mini-reuzenradje waar je geld in moest gooien.
We speelden heel veel in de tuin. Hij legde voor ons een badmintonveldje aan, speelde De Boze Wolf en dan waren de kleinkinderen de geitjes. Het was een soort kruising tussen verstoppertje en tikkertje.
Toen werd mijn opa ziek. Een slopende ziekte die alles bij elkaar ruim 10 jaar heeft geduurd. Van een enorm vitale, actieve man veranderde hij in een man die steeds vermoeider werd, steeds minder kon.
Een paar dagen voor zijn dood, toen ik bij hem op bezoek was, zei hij: MaLo, wat ben je toch een mooie meid geworden.
Het is inmiddels 5 jaar geleden dat hij overleden is, maar bij tijd en wijle mis ik hem nog steeds.
Opa was een authodidact die zich zelf schaken leerde, zich verdiepte in het sterrenstelsel en een volbloed PVDAer, en grootste fan van Willem Drees. Opa had samen met oma 10 kinderen. Kleine Tong groeide de eerste jaren van z'n leven samen met z'n moeder op bij opa en oma, zodat het een tweede vader en moeder werden. Opa ging na zijn pensioen houtbewerken en boetseren als hobby. Het was een opa zoals een opa moest zijn.Had een klein tuintje waar ie aan een touwtje bananen in de boom hing zodat alle kleinkinderen trots konden zeggen dat hun opa bananenbomen had.
In 1979 werd ik uit de klas gehaald door de concierge, opa was ziek en Tong moest snel naar huis.
In het bejaardencentrum aangekomen waren alle kinderen van Opa er, ik heb nog aan z'n bed gestaan, hij had nog naar me gevraagd. Ik was net te laat. 10 minuten later zei m'n oom dat opa was overleden. Opa was 79, en ik zal hem nooit meer vergeten.
De andere was een denker en een strateeg. Een eenvoudige man die nogal gedegen was.
Ik herinner me dat hij sigaren rookte. En eigenlijk was hij ook best stoffig.
Hij had ook altijd een echte opa-hoed op. Ondanks dat het een introverte man was, liet hij je altijd geliefd en welkom voelen.Mijn opa, de denker.
quote:Ik mis mijn opa nu wellicht nog meer dan ik dat deed vlak na zijn overlijden. Waarom weet ik niet.Op dinsdag 26 april 2005 16:22 schreef MaLo het volgende:
Je mist hem he? Wanneer is je opa overleden?
Mijn opa was geweldig! Ik was zijn eerste kleinkind en hij was heel gek met mij. Hij nam mij altijd mee naar een winkelcentrum in Duitsland (wij wonen vlak bij de grens) en dan mocht ik eindeloos de roltrap op en af en in het mini-reuzenradje waar je geld in moest gooien.
We speelden heel veel in de tuin. Hij legde voor ons een badmintonveldje aan, speelde De Boze Wolf en dan waren de kleinkinderen de geitjes. Het was een soort kruising tussen verstoppertje en tikkertje.
Toen werd mijn opa ziek. Een slopende ziekte die alles bij elkaar ruim 10 jaar heeft geduurd. Van een enorm vitale, actieve man veranderde hij in een man die steeds vermoeider werd, steeds minder kon.
Een paar dagen voor zijn dood, toen ik bij hem op bezoek was, zei hij: MaLo, wat ben je toch een mooie meid geworden.
Het is inmiddels 5 jaar geleden dat hij overleden is, maar bij tijd en wijle mis ik hem nog steeds.
Wellicht dat dat te maken heeft met enkele keuzes die ik voor mijzelf heb gemaakt de afgelopen paar jaren die mijn leven drastisch deed veranderen. Ik denk dat mijn opa trots zou zijn op de keuzes die ik heb gemaakt.
Mijn opa overleed 6 jaar geleden.
Om eerlijk te zijn, bij het schrijven over mijn opa kwamen plotseling wat traantjes naar voren. En ja, ik is hem heel erg. Ook al ben ik 31 jaar, ik zal hem blijven missen.
Mijn opa bv was erg tegen Japans spul. Dit omdat hij 3 jaar krijgsgevangen gezeten had in een Jappenkamp en onder meer aan de Pakanbaroe spoorweg had gewerkt.
Toen hij een Philips TV aanschafte had ik maar niet verteld dat daar ook japanse onderdelen in zaten
Mijn opa heette Max. In de familie noemden we hem gewoon Opa Eindhoven.
Mijn opa van vaderskant was eigenlijk net zo'n opa als ondeugend schreef, een denker.
Ondanks dat ik hem niet goed heb gekend weet ik dat hij ook wat stoffig was en een hoedje droeg. En elke zondag naar de kerk ging.
Ik ken hem niet zo goed omdat deze opa eerder stierf dan mijn opa van moederskant.
Mijn andere opa leeft nog. Hij heeft vorig jaar, na het overlijden van bovenstaande opa, een hartinfarct gehad. Hem zie ik echt als mijn opa. Als ik ook aan vroeger denk, krijg ik nog de lachkriebels. Met hem was het altijd feest. We gingen iedere zaterdag langs (na het overlijden van mijn oma) we aten daar dan middageten, dan gingen mijn ouders de stad in en gingen mijn zus en ik naar de Albert Heijn om friet te halen voor het avondeten. Mijn zus en ik mochten dan altijd iets uitzoeken. Snoep of een boekje, alles mocht. Mijn opa hield ook van pesten. Zo heeft hij mij een keer opgesloten in een kast, om me te pesten en om me daarna heel erg te knuffelen. Ik deed met mijn opa ook altijd verstoppertje en tikkertje. mijn opa was (en is) heel erg geïnteresseerd in mijn zus en mij. En hij is ook trots op ons, dat zegt hij vaak. Als hij overlijdt, zal ik kapot zijn. Dat merkte ik vorig jaar al. Het gaat nu gelukkig heel goed met hem (hij heeft zich in tijden niet zo goed gevoeld zegt hij) en hij is echt mijn lieve knuffelopa
Maar wat is nou het leuke ervan om hier het levensverhaal van je opa te gaan vertellen?
Of is het als een stuk verwerking bedoeld TS?
. Helaas ik had hem graag leren kennen.
quote:Wat is het leuke ervan om over mijn opa te vertellen?Op dinsdag 26 april 2005 17:43 schreef Ayaxola het volgende:
Mijn ene opa leeft nog en van de ander weet ik eigenlijk niet zo veel omdat hij stierf toen ik 8 was.
Maar wat is nou het leuke ervan om hier het levensverhaal van je opa te gaan vertellen?
Of is het als een stuk verwerking bedoeld TS?
Ik zou het echt niet weten. Soms denk ik wel eens aan hem, en mis hem gigantisch. En zou willen zien dat hij wist waar ik nu in het leven sta.
Soms zijn gedachtes ondoorgrondelijk, zo ook deze aan mijn opa. Iemand die voor mij een voorbeeld was, en nog steeds een bron van inspiratie is. Trots eigenlijk ook wel.
Onbedoeld zal er vast ook wel een stukje verwerking in zitten.
Hij was vrachtwagenchauffeur. 40 jaar geweest bij hetzelrde bedrijf en daavroor heeft hij ook een koninklijke onderscheiding gehad. Toen ik 3 was liet ik hem dan ook trots zien dat ik kon schrijven. Een van mn eerste woordjes die ik kon schrijven was 'Scania'. Mn opa zei dat het fout was
Het moest Scania-Vabis zijn.Destijds snapte ik dat niet. Nu ik zelf ook een liefhebber van klassieke vrachtwagens ben, snap ik het heel goed. Ik vind het erg jammer dat ik nooit met hem over vrachtwagens heb kunnen praten.
quote:Wat let je om nu alsnog wat tijd en aandacht aan jou grootouders te geven?Op dinsdag 26 april 2005 17:46 schreef Evil_Jur het volgende:
Mijn ene opa was al dood voor dat ik geboren was, de andere leeft momenteel nog in redelijke gezondheid. Dus ik heb alleen herrinneringen aan de nog levende opa. Ik ken hem als een slimme maar stille man, hij kan wel spraakzaam zijn, maar dat hangt van het onderwerp af. Ik vind het altijd leuk om uit de eerste hand zijn verhalen te horen. Tot mijn spijt moet ik toegeven dat ik niet genoeg tijd aan mijn grootouders besteed.
Achteraf zul je wellicht spijt hebben dat je dat niet gedaan hebt. Maar dan is het al te laat, en kan je dingen niet meer veranderen.
hij heeft me heel vaak achter op zijn fiets de dijk op getrapt, terwijl ik wist dat het eingelijk veel te zwaar voor hem was, mocht ik nooit afstappen. "ik kan het best" was dan ook een van zijn lievelingszinnen. Het was voor hem dan ook vreselijk om te merken dat hij dingen niet meer kon. hij moest zijn autotje opgeven en later kon hij het niet meer opbrengen om te fietsen omdat hij te weinig lucht kreeg.
na een heel scala aan onderzoeken in het ziekenhuis kwam eruit dat hij hele zwakke longen had, en een aneurisma. De operatie aan dat laaste bracht heel veel risico's met zich mee maar hij heeft uieindelijk na overleg met de familie besloten het er toch maar op te wagen.
de middag waarop hij alle vooronderzoeken kreeg zijn we naar hem toe gegaan. Ik was zo bang dat het verkeerd zou gaan en moest ook heel erg huilen toen het bezoekuur afgelopen was en we naar huis moesten.
later de volgende dag hoorden we dat de operatie goed was gegaan, ik was dolgelukkig! Ik wilde meteen naar hem toe maar dat kon nog niet omdat hij nog op de ic lag. echter, toen ik 's avonds terugkwam van de oefenavond van onze band stond mijn vader binnen, of ik meteen mee wilde komen omdat het niet goed ging met opa. er ging een schok door me heen....
in het ziekenhuis aangekomen bleek dat zijn lichaam geen bloed meer opnam. ze pompten er zakken vol in, maar hij zwol alleen maar op maar zijn bloeddruk steeg niet. hij was ook buiten bewustzijn. ik heb heel lang naast dat bed staan huilen. de hele familie was naar het ziekenhuis gekomen, ik weet zeker dat hij dat heel fijn zou hebben gevonden , en stiekem hoop ik dat hij het misschien wel gemerkt heeft.
na een hele nacht zinloos bloed toedienen is er besloten te stoppen met het bloed, we wilden het nog met een zak proberen en als die niet aansloeg zouden ze het stoppen. tegen beter weten in eigenlijk, maar natuurlijk gebeurde het onvermijdelijke, het bloed veranderde niks aan de situatie.
daarna ging het vrij snel achteruit en is hij uiteindelijk opgehouden met alles, we zagen alle metertjes en schermpjes langzaam bevriezen tot die ijzige piep tot ons doordrong en er kwam een ic arts ons vertellen dat het tijdstip van overlijden 14:11 was. Toen stope de wereld even met draaien.
alles daarna is in een waas aan me voorbijgegaan, de begrafenis waar superveel mensen naartoe waren gekomen, alle handen en sterkte wensen. De meeste mensen kende ik niet eens, maar het was wel erg bijzonder om te merken dat ook zij mijn opa een bijzondere man vonden.
aan dat laatste wil ik eigenlijk helemaal niet denken, ik wil hem liever herinneren als die lieve, oude, gekke, ondeugende man. niemand kan voor mij ooit belangrijker worden dan die lieve, oude ondeugende gekkerd ooit was.
damn ik mis hem
hij stierf toen ik 15 was, drie weken voor mijn vader stierf.
Mijn andere opa heb ik nooit gekend.
Mijn opa en oma woonden naast ons, oma stierf toen ik 4 was en daar weet ik dus bijna echt niets meer van. Opa luste heel graag bloedworst. Gebakken bloedworst. En vaak als ik en mijn zus daar kwamen tussen de middag kregen we een reepje chocola. Lekker snel het reepje opsmikkelen en dan ging opa ondertussen bloedworst bakken. Aan tafel keken we het bijna van zijn bord, maar mochten nooit een stukje mee-eten, want bloedworst en chocola vecht in je buik. En iedere keer als ik nu zelf bloedworst sta te bakken moet ik aan hem denken.
Mijn opa had in de keuken in de kast een blikje staan met dropjes. Een blikje, blauw, met echte zeeuwse plaatjes erop. Tegenwoordig koop je ze overal met babbelaars erin. Affijn, terwijl opa in de kamer bleef zitten in zijn stoel mochten wij bij het naar huis gaan een dropje pakken. En terwijl wij in de pot aan het graaien waren, riep ie altijd "Ik heb toch gezegd dat je er maar 1 mocht pakken".
Opa dronk af en toe wel eens een biertje, en wij mochten de flesjes dan opruimen in de bijkeuken. Opa liet altijd een flinke bodem erin zitten, die wij dan vervolgens met plezier stiekum kuisten.
Aan het einde bij ons thuis in de straat woonde een boer waar mijn opa altijd heeft gewerkt. Deze boer had hele mooie grote kastanjebomen. Mijn opa liep altijd met ons mee om kastanjes te zoeken en vaak sloeg hij ze met zijn stok uit de boom. Toen wij dat een keer zonder opa nadeden kregen we een kwade boer achter ons aan. Opa mocht dat wel, maar wij niet...
Ik heb van mijn opa een pop gekregen voor mijn eerste schoolrapport, vlak voor hij stierf. Die pop heb ik nog, na 21 jaar ligt ie nu bij mijn dochter in haar bed.
De ergste morgen vergeet ik nooit...s`morgens voor we naar school gingen, gingen we eerst opa goeiemorgen wensen. Op een morgen zei mijn mams dat we dat vandaag maar niet moesten doen, opa sliep immers nog. Opa is nooit meer wakker geworden...
Ondanks dat ik mijn opa maar heel kort gekend heb, betekend hij heel veel voor mij. Zijn foto hangt boven mijn bureau. Er is geen dag dat ik hem niet mis, zelf nu na 21 jaren nog. Ik zou hem zoveel willen zeggen, willen vragen....
quote:Had jij dezelfde opa als ik dan?
quote:Harde woorden. Doen zelfs pijn als je ze leest.Op dinsdag 26 april 2005 18:25 schreef DarkElf het volgende:
mijn opa was een hardvochtige manipulerende man.
hij stierf toen ik 15 was, drie weken voor mijn vader stierf.
Mijn andere opa heb ik nooit gekend.
Meer en meer dezer dagen moet ik denken aan mijn opa, wellicht dat daarom ik dit topic ben begonnen.
Het enige wat ik nog van mijn opa heb zijn zijn horloge die hij droeg toen hij stierf, plus een foto van hem waarop hij vol trots voor zijn nieuwe Ford Escort staat. (tja, ik rij nu ook Ford, zal wel in de genen zitten). Plus een foto waarop mijn broer en ik staan terwijl we naast zijn doodskist staan. (deze kist hebben mijn broertje en ik samen dicht mogen draaien voordat hij de crematie oven inging.) De as hebben we later in zijn geliefde tuin uitgestrooid op de plekken waar ook zijn honden begraven lagen.
2 geweldige opa's
quote:tsjah, t is de waarheidOp dinsdag 26 april 2005 18:58 schreef tong80 het volgende:
[..]
Harde woorden. Doen zelfs pijn als je ze leest.
quote:Op dinsdag 26 april 2005 17:19 schreef skiczukie het volgende:
Beide niet gekend.
. Wat ik ervan gehoord heb was het n keiharde werker, voelde op een dag dat zn maag niet helemaal in orde was, te eigenwijs om naar de dokter te gaan en is dezelfde dag nog gestorven, liet 7 kinderen waarvan 3 onder de 10 achter. Me vader is noodgedwongen gestopt met school en heeft het bedrijf overgenomen . (was toen 17/18)Andere opa is erg relax
. leeft gelukkig nog steeds hoewel hij wel STEEDS DOFER WORDT!! . Ben er vroeger vaak geweest en kan me even niet voorstellen zonder hem.. maargoed hij is nog kerngezond gelukkig! . Wat wel grappig is dat ik de oudste kleinzoon ben en hij ziet volgens mij wel wat herkenning van zijn eigen jeugd in die van mij 
. (we hebben ooit eens een gesprek gehad over zijn vroegere jaren enz )quote:Wel jammer.
De ene kant van mijn familie had ik een koude oma, en een opa die ik nooit heb gekend.
Maar die andere opa was zo'n geweldige man.
Zo veel van geleerd. Zaterdags naar die sportschau kijken samen met hem. Leren schaken, geleerd wat de sterren betekenen, z'n blije gezicht als ik langs kwam als ie aan het boetseren was.
En me verplichten als ik ooit groot was om te gaan stemmen, omdat ie mee had gemaakt dat dat niet kon.
Mijn andere opa was lief
. Kwam op het brommertje naar ons toe met zijn potje op waar hij ruimte voor zijn oren uit de flappen had geknipt 
. Later is het potje vervangen voor een gifgroen exemplaar... Helemaal gek van zijn hond 'Beer' en als we bij hem op bezoek kwamen kregen we altijd geld om een ijsje te halen bij de snackbar (uit zo'n halfrond portemonneetje ). Rookte Caballero zonder filter en was stokdoof... Heeft mijn moeder vrijwel alleen op moeten voeden omdat zijn 'lieve' vrouw hem alleen liet. Een goedzak tot de laatste dag...Die andere was een lieve hardwerkende toffe grappige man
slechts 74 geworden..
Mijn andere opa was op zich ook weleen aardige man, die behoorlijk gebukt ging onder het juk van mijn oma.. 71 geworden, gestorven aan asbestlongen... Was heel triest om die man echt letterlijk langzaam te zien stikken...
Hij was veehandelaar. Het enige wat hem interesseerde was zijn bedrijf, zijn dieren en zijn familie. Hij was niet graag elders dan thuis, alleen voor zaken en heel af en toe een verjaardag ging hij het huis uit. Als hij op je verjaardag kwam, was dat echt een eer. iedereen kende hem en hij had door het hele land heen klanten. Hij was heel nuchter en absoluut niet arrogant, terwijl hij toch een van de grotere vee-bedrijven van de regio had.
Hij had een hele droge humor, ouwehoeren kon hij echt. Ik heb zelden zo gelachen als met hem.
De hele familie kwam iedere zaterdag en zondag bij m'n opa en we hadden altijd lol, behalve als er een dier of familielid van hem ziek was, dan was hij ontroostbaar en ging hij in zijn eentje ergens achteraf op het erf zetten.
van TV kijken hield hij niet, dat was voor het jonger gespuis... Het enige wat ie keek was het NOS-Journaal en het europees songfestival. Smiddag's zat hij altijd in de bank, met een pijp in z'n mond.
Hoewel hij echt een hele vrolijke man was, kon je aan hem merken dat hij de dood van een van zijn zonen nooit heeft verwerkt. Op het moment dat zijn vrouw overleed, ging het bergaf met hem en eindigde hij in een verzorgingstehuis. Daar kon je aan hem merken dat hij het liefst weer "gewoon" om een uur of 5 opstond, om de koeien te melken. Hij vond het maar niets dat hij zo verwend werd en ik heb nog steeds het idee, dat de beslissing om hem in zo'n tehuis te stoppen, absoluut geen goede beslissing was. Hij is 89 jaar geworden.
Mijn opa was het middelpunt van de familie en zijn dood heeft er min of meer toe geleid dat de familie uit elkaar gevallen is.
Mijn andere opa (en oma) heb ik nooit gekent.
Altijd vriendelijk, kalm, rustig, ... Ik herinner mij nog steeds dat ik altijd op zijn schoot mocht kruipen toen ik klein was en met een zachte borstel zijn haar mocht kammen, terwijl hij er eigenlijk bijna geen meer had. Dan kon ik soms een uur aan het borstelen zijn, hij ging nooit zeggen dat ik weg moest gaan.
Hij zag er ook al superzachtaardig uit. Gewoon de liefste opa die je je maar kunt wensen.
Hij is ondertussen 16 jaar overleden (ik ben er nu bijna 24 dus je kunt je wel inbeelden dat dat kammen een heel belangrijke herinnering is
)Maar als ik mijn moeder of haar broers of zus over hem hoor praten, kunnen zij ook enkel vol lof over hem bezig zjn. Ook mijn oudere zus vindt hem een schat.
De ander leeft nog, maar zie ik amper. Dat is een levensgenieter, met veel gevoel voor humor.
Was wel lekker rustig trouwens.
Hij heeft daarna nog 18 jaar op 3/4 long geleefd. Helaas heeft hij mijn zoon net niet leren kennen. Die is 2 jaar na zijn overlijden geboren.
Mijn andere opa was een NSBer die nog lang een hekel aan allochtonen had en Centrum partij stemde en dat ook nog van de daken schreeuwde. Maar hij ontliep zijn straf niet. Ik was de kleindochter die het meest daar logeerde en ik kreeg veel allochtone vrienden. Ik interesseerde me bovenmatig voor allerlei Afrikaanse zaken. Uiteindelijk kreeg ik ook een zoon met een Afrikaanse man. Ik hoor hem nog zeggen toen ik met mijn dikke buik bij hem op bezoek kwam: van die zwarte zeker. Ik: ja, opa, jouw achterkleinkind zal zwart zijn
Uiteindelijk moest ie wel inbinden. Het werd zijn eigen vlees en bloed en hij was gek op mijn kind. Die heeft heel goede herinneringen aan zijn overgrootvader. Mijn zoon was 4 toen hij stierf (nu bijna 12) maar praat nog steeds soms over hem.
1 van mijn overgrootopa's heb ik wel gekend, hij is doodgegaan toen ik een jaar of 3 was, en voor zover ik me hem kan herinneren had hij wel humor en was nog best wel vitaal van iemand zo ver over de 80. Hij is ook aan een hartaanval of een beroerte of iets dergelijks gestorven, echt in 1 keer, dus dat paste ook wel bij z'n karakter ook.
en mijn andere opa's als een verstrooide proffesor die altijd met je wilde boksen.
De ene is een egoistische, egocentrische antisociale oude zak, die met zijn dronken kop niets liever doet dan ruzie zoeken. Toen ik nog klein was keer ik wel naar hem op als een natuurmens, maar jammer genoeg zie je als je ouder wordt ook de andere kant.
Ik ontwijk familiefeesten langst die kant van de familie als de pest, gelukkig nu ik een vriend heb, heb ik een alternatieve locatie voor Kerst en Pasen
Mijn andere opa is redelijk afstandelijk, hij heeft 7 kinderen met elks minstens een kleinkind, geen wonder dus dat hij regelmatig mij en mijn nicht doorelkaar haalt
quote:Herkenbaar, al kan ik dan alleen putten uit verhalen van mijn ouders en uit mijn fotoboekOp dinsdag 26 april 2005 18:45 schreef RedBitch het volgende:
De ergste morgen vergeet ik nooit...s`morgens voor we naar school gingen, gingen we eerst opa goeiemorgen wensen. Op een morgen zei mijn mams dat we dat vandaag maar niet moesten doen, opa sliep immers nog. Opa is nooit meer wakker geworden...
Mijn opa overleed toen ik 4 was, weet dan ook niet heel veel meer eigenlijk. Enkele kleine dingen weet ik nog en die koester ik, soms als ik foto's kijk dan komen ze bovendrijven en kan ik me dingetjes wel herinneren. Terugkomend op het herkenbaar, toen mijn opa overleden was hebben mijn ouders mij dat natuurlijk verteld, op zo'n beetje dezelfde manier. Ze hebben toen uitgelegd (hoorde ik later hoor, weet het niet meer) dat opa sliep en dat opa niet meer terugkwam. Ik ben toen boos geworden, want opa mocht niet wegblijven. Opa moest terugkomen. Ik snapte het toen gewoon nog niet.Mijn andere opa weet ik beter, ik zal een jaar of 13 zijn geweest. Opa had altijd paarden en een bosje in Lunteren (we noemden hem dan ook Opa Paard). Als we er waren was het altijd fijn, paardje rijden en meehelpen met snoeien etc. Mooie herinneringen die ik uiteraard ook koester.
Live ain't izi
quote:Met zeer veel respect en eerbied.Hoe herinner jij jouw opa?
Opa was niet echt iemand die zijn gevoelens uitte. Hij rookte een pijp, had een slecht gebit (maar wel nog zijn eigen tanden), schilde altijd de aardappels voor het eten, maakte jam, maakte kroketten, maakte koude schotel.. Reed een zilverkleurige Opel Kadett.
Hij was nogal hard, zeg maar. Toen hij dood ging (leukemie, heel erg zielig) heeft hij gehuild toen hij ons voor het laatst zag. Dat beeld vergeet ik nooit meer..
Opa nummer twee was juist heel zorgzaam. Hij kwam een paar keer per week langs met groentes en om even te horen hoe het met iedereen ging. Hij was lichamelijk echt oud, had zijn hele leven hard gewerkt, maar bleef bij zijn kinderen langskomen. Hij reed in een oranje auto, ik weet het merk niet meer. En hij rookte ook.. volgens mij ook pijp, maar ik kan me ook pakjes shag herinneren.
Op een dag waren opa en oma allebei een beetje ziek. Oma lag boven, in bed, en opa zat beneden bij de kachel omdat hij het zo koud had. Op de een of andere manier heeft de deken die om hem heen zat vlam gevat. Mijn oma voelde zich te ziek om naar beneden te komen..
Ik heb het nooit echt begrepen, maar mijn opa is aan de gevolgen van zijn brandwonden overleden, ik heb hem niet meer gezien. Ik was tien of elf toen hij doodging.
Hij heeft samen met mijn oma de 2e wereldoorlog meegemaakt en vooral de hongerwinter ervaren. Hierdoor zijn ze beiden verbitterd volgens mijn ouders. Ik weet eigenlijk niet veel van mijn opa omdat hij van m'n oma nooit veel over z'n verleden mocht vertellen. Ze hebben het beide in de oorlog erg zwaar gehad voornamelijk tijdens de hongerwinter, m'n opa zat in het leger en m'n oma bleef in de stad achter met twee kleine kinderen.
Wat ik nog wel weet is dat hij mij op een dag verteld heeft hou hij uit een gevangekamp waar hij gevangen genomen was door de duitsers ontsnapt was. Dat had hij zelfs nog nooit aan m'n ouders verteld.
Ook weet ik nog dat hij op een leeftijd van ongeveer 70 jaar een koprol maakte toen hij bij ons op bezoek was. M'n oma uiteraard helemaal over de rooie
omdat dat toch niet kon voor zo'n ouwe man, en wij helemaal in een stuip. Ik vind zelf dat ik m'n opa te weinig heb gekend, hij is dan ook overleden toen ik een jaar of 8-9 was. Wel kan ik me de begrafenis nog goed herinneren, hij lag er erg vredig bij.
Opa van m'n andere kant heb ik nooit gekend, hij is overleden toen ik 1 jaar was. Laatst heb ik wel een broer van deze opa ontmoet. Volgens m'n moeder leek hij heel erg veel op mijn opa.
Hij had al heel jong de boerderij van zijn vader overgenomen, en in zijn koeienstal zaten Engelse piloten en Joodse vluchtelingen ondergedoken. Hij heeft met 2 beroemde vrijheidsstrijders (kan zo even hun naam niet herinneren) samengewerkt en heeft een medaille gekregen na de oorlog
. Als hij bij ons langs kwam mocht ik altijd paardje rijden op zijn rug
hij leerde me van alles over vogeltjes, vond mijn cavia's helemaal tof en noemde me Kiwi. (paar jaar geleden leerde ik dat hij eigenlijk Kippie zei, maar goed XD)Eind 1998 ging het bergafwaards met mijn opa, hij kreeg allerlei problemen met zijn longen en na een lang ziektebed is hij een een coma overleden. Al zijn kinderen waren bij hem.
Mijn andere opa is overleden in 2001, hij was 86. Hij was een hele lange magere man, altijd netjes in pak met stropdas. Ik had altijd lange gesprekken met mijn opa, vooral toen ik wat ouder werd. Mijn opa was wetenschapper bij Philips, hij heeft zelfs nog een boek geschreven over de televisie wat over de hele wereld is uitgebracht. Hij had tot zijn tachtigste nog een pc waar hij op werkte en hij probeerde me altijd dingen bij te brengen over techniek en hoe iets werkte. En hij wilde altijd precies weten wat ik nou voor vakken kreeg op mijn opleiding enzo. Hij was tot het einde toe altijd geïnteresseerd in wat ik deed en wat ik van plan was.
Hij was politieagent, temperamentvol, alcoholist en royalist, wat niet zo'n succesvolle combinatie was in het voormalige socialistische Joegoslavië. Het schijnt dat de geheime dienst een duimendik dossier had van de beste man
Een keer zou maarschalk Tito in een naburige stad komen om lintjes door te knippen, toen heeft mijn opa z'n pistool uit de holster gehaald, op de bar gelegd en geschreeuwd dat hij daar Tito mee zou vermoorden. "Die hoop stront én zijn vrouw gaan eraan," zou hij gezegd hebben. Een dag later kwamen zijn collega's hem halen, en heeft hij het hele bezoek van Tito in de bak gezeten
Daarna was hij plotseling "gepensioneerd"Helaas heb ik hem nooit gekend, hij is jong gestorven.
Mijn andere opa stierf toen ik tien was, dat was echt een hele lieve, stille, sterke en handige man. Iedereen hield van hem. Hij woonde op het platteland samen met mijn oma en oudtante, en hij deed bijna al het boerenwerk alleen. Hun huis heeft hij eigenhandig gebouwd, en hij schijnt zelfs mijn moeder (zijn schoondochter) toen ze ziek was, naar het naburige dorp 20 km. verderop gedragen te hebben, omdat mijn vader met de auto weg was.
Hij kon van alles met zijn handen maken, van schommels voor ons, tot een gigantische hoorn (een uitgeholde boomstam) waar hij het hele dorp mee de stuipen op het lijf gejaagd had, wat een geluid was dat, zeg.
Opa heeft mij een keer gered van een giftige slang, hij had hem met één welgemikte klap met z'n wandelstok te pletter geslagen
Maar zoals ik hem altijd zal blijven herinneren, is dat hij bij het kippenhok onder de grote pruimenboom zit, met z'n wandelstok en z'n bruine hoedje, naar ons te glimlachen
Voorbeeldtje:
We waren boodschappen aan het doen, hij reed altijd op een brommertje. Toen we de boodschappen hadden ingeladen in de fietstassen reed ie weg. En liet mij dus mooi staan.
Ja hij was erg vergeet achtig
Pas na de 2e wereldoorlog heeft hij weer actie gezien, dit maal in Indonesië (toen nog Indië) waar het KNIL (Koninklijk Nederlands Indisch Leger) tegen opstandige nationalistische rebellen vocht.
Een echte vechtersbaas, die opa van mij, dat zag je ook in zijn ogen op 1 of andere manier, zelfs toen ie al iets van 80 was had ie nog steeds die felle blik. Als hij zou weten dat geen enkele van zijn kleinzoons militair is of gaat worden, dan zou hij zich omdraaien in zijn graf.
een apart persoon een denker maar soms een impuls man, altijd in voor een geintje verder kan ik niet zo veel over hem vertellen behalve dat hij bij de tenische unie werkt. en van bbq hield.
opa van me moeders kant.
leeft nog ligt nu in een verpleegtehuisI gebroken heup(16 uur in huis gelegen kantje boort.)
ik heb nog nooit zo een persoon gekent stoffiger maar ow zo trots, vandaag was ik bij hem en begon helemaal te glunderen,toen ik vertelde over me examen wat ik moest doen zij die,jongen dat kan ik aan jou wel overlaten.
toen ik weg ging zei die,karper wat is het klote, maar samen vechten we er weer voor zoals we al vaker hebben gedaan.
moest echt een graantje weg pinken
En hoe die altijd de helft van ze broodje hagelsag op ze schoot terecht kwam
.Opa RIP
5 jaar alweer
half jaar na mijn oma je zag gewoon in ze ogen dat ie niet meer wilde
.quote:lLopt zijn allebei helemaal geweldig!!
zijn dan wel niet mijn opa's, maar zo zie ik ze wel..
heb eigenlijk nooit opa's gehad.. ,ze zijn allebei overleden toen ik een jaar of 2 was... van de een weet ik nog dat hij een kabouterbaard had en een hele grote man was...
dus dat zal wel indruk hebben gemaakt..
Hij probeerde zijn ellende te camoufleren volgens mij.
Ik herinner hem als een bescheiden man die altijd lief was voor alle kleinkinderen en voorliep in veel dingen.
Hij hoeft zich in ieder geval niet te schamen in het bijzijn van onze voorvaderen.
[ Bericht 11% gewijzigd door Dementor op 11-05-2005 19:24:09 ]
Opa is 85 geworden, maar nooit een dag ouder dan 50 geweest.