Verslag uit het Algemeen Dagblad:
Concert San Diego eerste uit serie van 101
Pure rockshow U2
Door Stefan Raatgever
Bono tijgerend over het podium en U2 in ouderwetse vorm. De overture in San Diego belooft veel voor de drie concerten in Amsterdam.
Zelfs Bono is maar een mens. Als deze wereldverbeteraar, tot voor kort mogelijk directeur van de Wereldbank en zanger van de grootste rockband van dit moment Sometimes you can't make it on your own zingt, rollen tranen over zijn wangen.
Dat lied van de cd Vertigo schreef Bono voor zijn overleden vader. Toegegeven: hij toont zijn tranen nogal theatraal door ze met grote armbewegingen weg te vegen, maar de emotie is echt. Het is de eerste keer dat hij dit persoonlijke nummer voor een groot publiek zingt.
Het openingsconcert van de nieuwe wereldtournee van U2 is tot dan toe door het publiek met aanhoudend applaus en gebulder begroet, maar ineens valt de met 14.000 bezoekers uitverkochte Sports Arena in San Diego muisstil. Niet voor lang natuurlijk. Als de zanger zich hervindt en het nummer gedragen uitzingt, is een nieuwe ovatie zijn deel.
Het begin van U2's Vertigo-tour, die op 13, 15 en 16 juli een uitverkochte Amsterdam Arena aandoet, belooft veel voor de 101 concerten die de formatie tot half december over de hele wereld geeft. Natuurlijk is dit concert nog niet vlekkeloos (bassist Adam Clayton moet tijdens One zijn instrument vervangen, waardoor het nummer zijn klassieke faam niet waarmaakt en enkele overgangen verlopen nogal bruusk), maar U2 heeft zichtbaar spelplezier en doet er, 28 jaar na oprichting, misschien wel meer toe dan ooit.
De band speelt zonder al te veel opsmuk in decor en verlichting. Koos het viertal tijdens de Popmart-tournee van 1997 nog voor een gigantisch podium met een reuzenletter N in McDonalds-stijl - een aanklacht tegen de consumptiemaatschappij van U2, immers al bijna drie decennia politiek correct -, nu ligt de nadruk meer op de muziek zelf.
Een pure rockshow maken de vier bandleden ervan, met veel snerpende gitaren en bonkende drumpartijen. Hoewel nagenoeg alle bekende hits er tussen zitten, verrast een aantal daarvan toch. Zo keert de groep terug naar het album Boy, waarmee U2 in 1980 debuteerde. Vier nummers speelt de band van die plaat, maar niet de eerste successingle I will follow.
De nummers vormen met het matig uit de verf komende City of Blinding Lights en hit Vertigo uit 2004 de opvallende opening van de show, die zich ondanks het sobere karakter natuurlijk wel op een opvallend podium voltrekt. Net als tijdens de laatste tournee, Elevation in 2001, is gekozen voor een cirkelvormige bühne waarbinnen een selecte groep fans mag staan.
Bono gebruikt de opstelling optimaal. Hij tijgert in slow motion langs het publiek en lijkt op intieme momenten bijkans de menigte in te kruipen. Hoewel hij niet 's wereld beste stem bezit, weet hij telkens met een simpel gebaar de menigte zijn wil op te leggen. Daarmee bevestigt hij zijn status als één van de grootste performers ter wereld.
Ook de eretitel Jezus van de Popmuziek maakt de frontman, die jaarlijks meer goede doelen steun toezegt dan hij liedjes schrijft, waar. Tijdens Running to stand still leest iedereen op een videoscherm de Verklaring van de rechten van de mens, tijdens Pride eert hij Martin Luther King en even later ontvouwt hij onder de naam One een nieuwe grootschalige campagne tegen armoede.
De van buiten onpersoonlijke, metalen Sports Arena in San Diego schept een waardige ambiance voor een opnieuw waarschijnlijk memorabele wereldtournee van U2. Wie weet hoe meeslepend U2 nummers als New Year's Day, Where the Streets have no Name en ook Elevation nog steeds speelt, mag blij zijn een kaartje voor één van de Europese concerten te hebben bemachtigd.
"Those people who think they know everything, are a great annoyance to those of us who do."