Mislukte emigratie Nieuw Zeeland

Toen ik 13 was werd mijn moeder verliefd op iemand anders dan mijn vader. Deze man komt uit Friesland maar woonde toen net een jaar in Nieuw Zeeland. Mijn vader en moeder zijn toen gescheiden, mijn vader bleef in ons oude huis, mijn zus ging in noodvaart op zichzelf wonen (zij werd toen net 18) en mijn moeder en ik zijn naar Nieuw Zeeland verhuisd. We kwamen aan eind december, zomervakantie voor de scholen dus. Dat was voor mij erg belangrijk om eerst thuis te kunnen wennen. We woonden in een villa aan de Pakowhai Road, aangesloten aan een enorme zelf opgezette wijngaard en een restaurant wat toen net ingericht werd. Deze zou in maart geopend worden en zorgde dan ook voor heel wat stress thuis. Voorheen was er inplaats van een wijngaard een appelgaard en het restaurant was een oude schuur.

Hastings Girls High School
Sociaal
Mijn moeder had met de directrice geregeld dat er 2 meisjes in de vakantie bij ons thuis zouden komen, zodat ik iemand zou kennen. Eenmaal op school kwam ik dus regelrecht in hun groepje terecht. Dat was een groepje vol engelse trutjes waar ik niet echt in pastte. Al snel kwam ik dus in een ander vriendengroepje terecht waar ik me wel even iets fijner voelde. Toen kwam ik in de klas een keer naast een meisje te zitten waar ik best goed mee op kon schieten. Ze vroeg me of ik in de pauzes bij hun wou komen zitten dus dat heb ik geprobeerd. Mijn vorige groepje werd toen boos aangezien ik 'hun groepje verlaten had'. Het nieuwe groepje bestond eigenlijk voornamelijk uit mij en haar, en nog haar nicht en een vriendin. Niemand wist waar hij echt thuishoorde dus vormden wij maar een groepje. Zij, Natasha, is toen echt mijn vriendin geworden en ik heb nog steeds contact met haar.

Lessen
De vorm van onderwijs was behoorlijk onder mijn niveau, zelfs al was het nog engels. Er is geen verschil in niveau zoals je hier mavo, havo en vwo hebt (ik zat voorheen op vwo) dus iedereen loopt maar door elkaar. De maories zijn hard gezegd meestal het laagste niveau, en de engelse trutjes het hoogste. Ik werkte overal flink boven mijn niveau. Vooral met frans en wiskunde lag ik enorm voor. Engels als vak was voor mij moeilijk bij te houden, helemaal toen zij met Shakespeare begonnen. Vanaf toen had ik ook inplaats van engels een soort internationale engelse boekjes waar ik in studeerde in het 'student support centre'. Een soort huiswerkgebouw.

Pauzes
De pauzes waren voor mij even wennen. De eerste pauze was een kwartier, maar de lunch duurde een uur, iets wat in Nederland maar 20 minuten duurde. Dit was voor mij veel te lang. Ze hadden op school een kantine waar zo goed als iedereen elke dag zijn lunch haalde, voornamelijk bestaande uit onderzonde dingen. In de rij werd ik regelmatig getreiterd door maories en dezelfde meisjes schreeuwden mij ook wel eens na als ik over het schoolterrein buiten liep. Uiteindelijk ben ik als opvulling van de lunchpauzes 3 dagen in de week in de kantine gaan werken. Dit is iets waar ik erg veel plezier in had. Je kreeg hier geen geld voor of zoiets, maar in ruil mocht je elke dag dat je werkte voor 3 gulden dingetjes eten uit de kantine (meestal aan het einde van het uur als het rustiger werd).

Vertrouwenspersoon
Toen het uiteindelijk behoorlijk slecht met mij ging wou ik bij mijn vader gaan wonen weer. Mijn moeder had hierover gebeld en hij had hier even over na kunnen denken. Vlak voor school heeft hij toen een keer aan mijn moeder gezegd dat hij dat liever niet wou (wat ik heel goed begrijp, ten slotte had hij zelf ook zo zijn problemen en was hij net een beetje gewend alleen te wonen). Dit hoorde ik 5 minuten voor ik naar school ging. Vervolgens ben ik in een roes naar school gegaan en ik weet er ook niet veel meer van. Eenmaal thuis was ik ook in een roes, ik was totaal gestoord naar mijn idee. Mijn moeder bleek achteraf de vertrouwenspersoon op school te hebben gebeld direct nadat ik naar school was gegaan, maar die had niet doorgehad hoe dringend het was. De volgende dag heeft ze toen wel contact opgenomen en ik heb met haar een beetje kunnen praten over de situatie. Mijn vader heeft zich een paar weken daarna nog bedacht en 2 weken voor ik wegging hebben we zelfs nog mijn halve rooster omgegooid om het iets makkelijker te maken voor mij.

Uniform of niet?
Ik vond het uniform echt verschrikkelijk. Alles van de Hastings Girls High School draait om image. O wee als je een verkeerd beeld van hun laat zien! De eerste dag van het winteruniform kwam ik helemaal verkeerd op school. Ik had geen panty aan, had niet alle knoopjes van de blouse dicht, de stropdas zat verkeerd, ga zo maar door. Ik voelde me verschrikkelijk toen ik op school kwam! En niet dat ze medelijden hadden, o nee! Ze sleurden me als het ware de wc's in en gaven me een panty enzovoort. Ze waren eerder boos op me dat ik op die manier over straat gelopen had. Ze hebben ook geen respect voor leerlingen, alleen voor volwassenen, wat ik compleet gestoord vind op een school.
Als voordeel van het uniform wordt vaak gezegd een gevoel van saamhorigheid. Nou hier heb ik nooit wat van gemerkt! Hier in Nederland maakt het niet uit hoe je er uit ziet. Iedereen trekt met elkaar op. In Nieuw Zeeland probeert iedereen extreem zijn individualiteit terug te vinden. Zo mag je geen sieraden aan hebben, alleen oorbellen, maar deze mogen niet te opvallend zijn. Zodra je haar lang genoeg is moet hij in een staart en je uniform moet er altijd tiptop uitzien. Hierdoor vormt iedereen extreem groepjes en probeert wanhopig iets van zichzelf terug te vinden. Zo werd er soms stiekem toch hier en daar een ringetje omgedaan (waar dan direct wat van gezegd werd door leraren). In Nederland heb je ook wel groepjes, maar niet zo hecht als daar.
Dan zegt men vaak ook dat het voor minder pesten zorgt? Nou zoals ik heb verteld ben ik dus enorm gepest op school. Je valt toch wel op als je anders bent, met of zonder uniform. Daarbij vond ik een uniform ook ingewikkeld. Elke middag moest je je eigen kleren aandoen. Als je mekaar buiten school zag schrok je je rot omdat je elkaar niet op die manier kent. Dan moet je bijna elke dag je uniform wassen, dus als je geen droger hebt moet je echt 2 uniformen hebben.
Lijkt me wel duidelijk dat ik dus erg tégen uniformen ben...

Thuissituatie
Thuis vond ik het verschrikkelijk. Ik kon absoluut niet opschieten met mijn stiefvader. Mijn moeder en hij hadden het ook moeilijk samen daardoor en de stress van het restaurant maakte het allemaal nog erger. Over de verhouding met mijn stiefvader wil ik liever niets op de site zetten verder. Als je iets wilt weten zul je het moeten vragen. Ik ben behoorlijk depressief geweest toen ik in Nieuw Zeeland woonde. Ik hield mezelf iets vrolijker door videobanden te kijken met kinderfilms van vroeger. Aan het einde van zo'n film voelde je je altijd vol energie en vrolijk. Ik keek er zo'n 2 per dag om iets vrolijker te worden. Uiteindelijk hielp dit niet meer. Toen ik zo'n 5 maanden in Nieuw Zeeland had gewoond kreeg ik het vreemde effect dat door alle emoties van de afgelopen tijd ik helemaal niets meer kon voelen. Geen vreugde, maar ook geen verdriet. Het was meer een soort bescherming van mezelf om niet te veel verdriet meer toe te laten. Toen ik eenmaal weer in Nederland was heeft dit nog een jaar geduurd voor dit helemaal hersteld was.


Tabby
Van mijn moeder kreeg ik mijn poesje Tabby. Natuurlijk in overleg met mijn stiefvader. Hij was eerst tegen, maar met wat afspraken was het goed. Hij is opgegroeid op een boerderij dus vind niet dat katten binnen horen. Dit vonden mijn moeder en ik verschrikkelijk, maargoed anders mocht er helemaal geen poesje komen. Tabby leefde dus buiten en het washok was haar terrein. Die zat apart van het huis maar wel er aan vast. Tabby is altijd erg speels geweest en nog steeds en ik heb dan ook heel erg veel tijd met haar doorgebracht. Ze was erg ondeugend. Soms nam ze toch een sprint het huis in, dan moesten we achter haar aan vangen. En soms ging ze richting het restaurant, want absoluut verboden was. Soms liet ze ons schrikken als we van het restaurant naar huis liepen. Dan sprong ze opeens vanachter een bosje vandaan en schrok je je rot. Ik vond dit altijd erg leuk aan haar.
Tabby woont nu nog steeds bij mijn moeder en mijn stiefvader. Inmiddels is er ook een nieuw poesje bijgekomen, net een maand geleden. Hier is Tabby niet zo heel erg blij mee, maar mijn moeder wel! Betty heet het nieuwe lapjespoesje.

Eenmaal terug
In juli kwam ik weer terug in Nederland. Wéér vakantie dus en wéér zomer. Mijn vader had een full time baan dus ik zat vaak alleen thuis, maar alles was beter dan Nieuw Zeeland. Ik deed altijd de helft van het huishouden en was dus behoorlijk zelfstandig voor mijn leeftijd. Ik heb thuis ook nog behoorlijk wat problemen gehad maar daar ga ik liever verder ook niet op in. Zul je dus ook moeten vragen wou je iets weten...

De reis
Mijn zus zou vanaf het begin af aan altijd al een keer overkomen en ik wou sinds ik weer in Nederland ben nog een keer terug. Afgelopen zomer, 4 jaar nadat ik er heen ben gegaan, ging dat eindelijk door. Voor 2 weken ging ik samen met mijn zus weer terug. Voor haar was het meer een vakantie, voor mij heel belangrijk om Nieuw Zeeland te kunnen afsluiten. De eerste week zijn we in Hastings geweest. De twee weken daarop zijn we met zijn drieën, mama mijn zus en ik, rond gaan reizen. Het was echt fantastisch! Het was wel fijn om het ook eens vanaf een leuk daglicht te bekijken. Toch blijven de littekens hangen...

Ik heb nog nooit contact gehad met mensen die iets dergelijks hebben meegemaakt. Toch kan ik het altijd erg waarderen als mensen er over willen praten, dat helpt mij nog steeds met het verwerken. In ieder geval bedankt voor het lezen van mijn verhaal...

Nah dat was alleen de kwestie van het uniform of niet, dat heeft niet al te veel met mezelf te maken. Maar ach ik ben toch wel altijd blij geweest het mee gemaakt te hebben, anders zou ik bij lange na niet zijn wie ik nu ben, maarja het brengt wel behoorlijk wat problemen met zich mee.

quote:

Op donderdag 17 maart 2005 10:19 schreef Beach het volgende:
Ik hoop dat je er weer bovenop komt en weer gewoon je oude zelf wordt.
Zorg dat je plezier beleeft in dingen die je doet.
Succes met alles

Toen ik terug ging naar Nieuw Zeeland werd voor mij ook wel heel erg duidelijk dat Nieuw Zeeland inmiddels een groot deel van mij is geworden. Er zitten ook wel een paar fijne dingen aan vast. Het is ook een deel van mijn opvoeding geweest, dus het voelt net alsof het ook mijn tweede thuis is.

Voor mij is het dan ook helemaal niet de bedoeling om mijn oude zelf te worden, maar om de nieuwe ik te aanvaarden. Dit heb ik dan ook wel gedaan al, en ik beleef des te meer plezier in de dingen die ik doe.

Toch blijft het in mijn ogen gewoon iets behoorlijk aparts, wat ik nog steeds niet helemaal kan identificeren, maar of ik dat zou moeten doen denk ik ook weer niet...

Ja dat doe ik ook zeker wel.. Aan de ene kant maar beter dat ik het niet vol kon houden. Voor kinderen is het daar niet zo geweldig en de opleidingen hebben een laag niveau...

quote:

Op donderdag 17 maart 2005 17:19 schreef Razztwizzle het volgende:
Er stond laatst ook nog een heel artikel in Vrij Nederland (of was het HP de Tijd) over emigreren en hoe heel veel mensen zich niet realiseren wat het voor hunzelf en vooral voor de kinderen later in kan houden. Hoe je je bij terugkomst vreemd voelt in het land waar je wegging, hoe het land waar je heen emigreerde toch nooit je eigen land wordt, en vooral hoe kinderen zich op het eerste gezicht erg lijken aan te passen maar dat het op latere leeftijd toch veel (identiteits) problemen kan geven. Trouwens dezelfde problemen die je bij diplomatenkinderen vaak ziet.

Hm dat klinkt wel interessant. Gelukkig was ik na 7 maanden alweer terug . Toch moet ik zeggen, ik voel me hier wel thuis, maar ik kan niet zeggen dat ik echt gelukkig ben. Sinds Nieuw Zeeland vind ik Nederland ook gewoon een rotland, iedereen doet zo geirriteerd en vervelend tegen elkaar, alles moet zo opgefokt. Onbewust maakt je dat heel ongelukkig, en daar wordt je automatisch in meegesleurd zodra je je weer tussen die mensen begeeft.
Ik kan me goed voorstellen dat als je er voor altijd blijft je behoorlijk last krijgt van identiteits problemen!

quote:

Op vrijdag 18 maart 2005 00:38 schreef S1nn3rz het volgende:
Waarom een hele copy paste van je website?

Waarom? Omdat ik mijn verhaal graag deel met anderen. Had je ook gekeken als ik dit niet op fok had gezet? Ik denk van niet...

quote:

Op donderdag 17 maart 2005 22:56 schreef Fokker200 het volgende:
Jouw verhaal doet me denken aan hoe moeilijk allochtonen het in Nederland wel niet moeten hebben. Zij komen uit een cultuur die nog veel verschillender is dan de verschillen tussen Nieuw Zeeland en Nederland.

Heb ik inderdaad ook vaak bij stilgestaan.. Ik kan me ook wel enigsinds inleven in dat soort mensen. Vroeger stoorde ik me altijd wanneer mensen hun eigen taal spraken op straat, maar het is toch ook gewoon vreemd om engels met je eigen moeder te gaan praten terwijl je gewoon 13 jaar Nederlands hebt gesproken? Nou ja en daarbij de verschillen in cultuur die je gewoon uitéén rukken. Ik ben dan wel vrij opgevoed, maar de meeste culturen zijn juist heel streng binnenshuis en zodra je buiten komt is het de omgekeerde wereld. Nogal logisch dat je je dan niet lekker in je vel voelt...

quote:

Op vrijdag 18 maart 2005 19:18 schreef Automatic_Rock het volgende:
He
Weet niet zo goed wat ik er over kan zeggen, maar vond het wel een indrukwekkend verhaal om te lezen. Wens je veel sterkte iig

Tabby ziet er wel lief uit trouwens
_{Ik had ff op je site gespiekt}

Nou ik kan je zeggen dat het ook voor kleine kinderen niet makkelijk is hoor. Er zijn daar veel kinderen depressief doordat ze altijd maar op een eiland zitten. Daarnaast is er veel last van mishandeling en verkrachting (ook binnen gezinnen). Dat is een beetje het probleem met Nieuw Zeeland nog. Alles komt daar pas veel later op gang. Wat wij dus allemaal al 30 jaar geleden in werking hebben gesteld komt daar nu pas. Wat dus nu het geval is is dat dat nu pas een beetje onder de aandacht wordt gebracht, genoeg werk voor sociale hulp dus. Als het over een tijd goed zou zijn daar zou ik er misschien ook wel mijn kinderen willen opvoeden, maar dat lijkt me op dit moment niet zo'n prettig idee. Verder is Nieuw Zeeland trouwens top hoor... Aardige mensen, niet zoveel stress, niet zoveel irritaties, prachtige natuur!!

quote:

Op woensdag 25 mei 2005 04:33 schreef SneakyNeaky het volgende:

[..]

Het spijt me, maar daar ben ik het niet mee eens. Men loopt idd met seksuele voorlichting erg achter, en mensen schamen zich om een condoom te kopen etc.
Ik woon hier alweer een aardig tijdje, en heb nog nooit van (al dan niet sexuele) mishandeling gehoort. Kinderen opvoeden is echt geen probleem hier. En jah ik heb genoeg vrienden, dus ik hoor ook genoeg nieuws etc.

Verder ben ik het op al de punten met je eens.
Niek

Boven in het land is hier veel last van, maar er wordt heel weinig over gesproken, dus misschien dat je het daarom niet weet? Er is in ieder geval heel veel behoefte aan sociale hulpverlening en ze zijn bezig met nieuwe regelingen om mishandelingen op te sporen binnen een gezin.

Ja dat van die mishandelingen weet ik ook maar van mijn familie in het noorden (vlak bij Auckland - Pukekohe). Mijn tanta is al geëmigreerd toen ze 18 en net getrouwd was. Die woont dus inmiddels al eeuwen in Nieuw Zeeland, en die kent Nederland echt niet meer zoals het is (is net 3 jaar terug weer eens een kijkje komen nemen met haar gezin)... Toch ziet ze die problemen daar ook echt wel hoor.

Nja Nieuw Zeeland is ook gewoon prachtig mooi, en de mensen zijn super vriendelijk. Alleen als je gaat settelen moet je toch ook naar wat meer dingen kijken.