Ja, dat vraag je je af natuurlijk, begrijpelijk. Zo vraag ik me af waarom iemand het zich in zijn hoofd haalt om in het huwelijk te treden. Dit komt mede, denk ik, door de scheiding van mijn ouders in 1977, na 23 jaar huwelijk. Door alles wat daarna geschiedde heb ik nooit zo'n behoefte gehad om me voor langere tijd, laat staan via het instituut van het huwelijk, aan iemand te binden. Mind you, iets dat alleen bij mij leefde, aangezien broers & zuster allen, op jongere of oudere leeftijd, in het huwelijk getreden waren. Totdat ik op een zonnige dag Stali ontmoette. Dekselse jonge dame, had ik al begrepen door maandenlang Fok!/e-mail/MSN-contact, maar IRL ook een charmante jonge dame, zij het enigszins gecompliceerd terwijl ik de spreekwoordelijke nuchterheid zelve ben. Af en toe leidde dat in de afgelopen maanden tot hevige ruzies, maar naar mate we elkaar langer kennen, stabiliseert zich dat. En dus bij wijze van grap, dacht ik, werd op gegeven moment gesproken over Een Huwelijk. Ik op mijn achterste poten natuurlijk. Maar goed, zoals ik al schreef, opperde mijn schoonmoeder vorig weekend in ene de datum 7 mei 2006 (op een zondag zoals nu blijkt) voor een huwelijk. Ik weet dus niet hoe alles gaat lopen. Of we nog bij elkaar zullen zijn (wat ik wel vermoed) en of ik over 417 dagen dus wél heb kunnen wennen aan het "onzalige" idee in het huwelijk te treden, voor het eggie dus. Deze topic zal, in de traditie van Corfu en Lila Pauze, het relaas zijn van hoe we wel of niet in het huwelijk zullen treden.
I´m back.