Om nog maar es terug te komen op:
quote:
maar als we onze hersenen nog niet eens begrijpen, weten we al wel hoe ze
gecreeerd zijn en dat klinkt logisch?!
Ja dat kan zeker logisch zijn. Het snappen van de regels waar een systeem aan gebonden is hoeft niet automatisch te betekenen dat we consequenties van die regels snappen. Een simpel voorbeeld hiervan is Langton's Ant.
Langton's Ant speelt zich af in een heel simpel universum. Deze bestaat volledig uit een rooster van witte vierkantjes. In dit universum loopt een mier rond. Als deze op een wit vierkantje komt wordt deze zwart en alsie op een zwarte komt wordt deze wit. Verder heeft de mier nog een regel over het lopen. Alsie op een wit vierkantje komt gaat hij rechtsaf en op een zwarte linksaf.
Voor dit systeem zijn nu alle regels bekend. Doordat dit erg simpele regels zijn (geen ingewikkelde tensor-zut oid) zou je verwachten dat het zich ook simpel gedraagt. We zullen zien
![]()
Zodra dit systeem gestart wordt zijn er 3 verschillende "gedragspatronen" te zien.
Eenvoud:
![]()
De eerste paar honderd stappen is de mier vooral bezig met simpele, herhalende en vaak symmetrische patroontjes te maken. Dit lijkt natuurlijk heel logisch. We hebben immers een simpele regel.
Chaos:
![]()
En opeens is de orde weg. De zwarte vierkantjes vormen een soort grote vlek waardoor de mier met een schijnbaar willekeurig pad doorheen zwalkt. Langton's Ant gaat de komende 10.000 (+-) stappen met deze random walk verder. Als je nu niet het geduld hebt gehad om zolang te wachten kan je best es tot de conclusie komen "dit is willekeurig. Er gebeurt niets boeiends meer". De mier volgt echter nog steeds dezelfde regels!
"emergent order":
![]()
Plotseling schiet de mier in een herhalende cyclus van 104 stappen en begint een soort diagonale "snelweg" te bouwen. Het is namelijk ook herhalend op de manier dat de grensvlakken van het vakje waar de mier na de cyclus op staat hetzelfde zijn als 104 stappen daarvoor, alleen 2 vakjes diagonaal verplaatst.
Deze 3 gedragspatronen volgen allemaal uit dezelfde simpele regel. Nu is een 104 stappen durende snelwegbouwer nu niet echt iets dat je verwacht als je de regel die hem veroorzaakt ziet. Sterker nog, de enige manier om aan te tonen dat dit gebeurt is de mier net zo lang te laten lopen tot dit gebeurt. Haha! nu snappen we waarom er een snelweg wordt gebouwd! Toch?
Het is nu interessant om te zien wat er gebeurt als we een redelijk simpele vraag stellen. Stel we maken een paar willekeurige vierkantjes aan het begin al zwart. Maakt de mier altijd een snelweg? Niemand die het weet. Door wat er tot nu toe aan combinaties is uitgeprobeerd op de computer lijkt het er wel op. Er is echter geen enkele manier om dit echt te bewijzen, anders dat toevallig een combinatie van witte en zwarte tegels vinden die iets anders veroorzaakt. En dan nog kan het zo zijn dat er eerst 1.436.722.799.324.555.121 stappen random wordt gelopen en dan alsnog een snelweg wordt gemaakt. Of wie weet wel een heel ander soort snelweg! Of een plaatje van god met een knipoog...
Het punt is we weten het niet. Een paar erg simpele regels met een simpele vraag en hoe en waarom het tot de consequenties ervan leid en we weten het niet. Wat ik duidelijk probeer te maken is dat we de mechanismen van evolutie (miertje links af, rechtsaf) best kunnen snappen. Hoe het tot iets complex als de menselijke hersenen (miertje doet snelweg) leid hoeft echter heel niet duidelijk te zijn.
Met dank aan Terry Pratchett - The Science of Discworld waaruit ik de uitleg erover heb vertaald en beetje herschreven
[ Bericht 3% gewijzigd door ATuin-hek op 03-03-2005 13:59:31 ]