En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...)

De echt grote organisatorische problemen begonnen voor mij pas bij het krijgen van een derde. Die 2e deed ik er zo bij (bij wijze van dan, er waren natuurlijk wel de momenten dat Wouter om aandacht zeurde terwijl dat niét uitkwam, zoals tijdens de borstvoeding). Maar de oudste naar de basisschool brengen en de middelste naar de peuterspeelzaal en er ook nog voor zorgen dat de jongste meegaat terwijl die net lekker ligt te slapen of erger nog eigenlijk een borstvoeding moet hebben, pffff ik ben blij dat ik dié periode nu achter de rug heb. Nu komen er wat andere problemen voor terug, maar die zijn een stuk minder lastig. Hoewel, af en toe wordt ik knettergek van dat geruzie als ze alledrie om een bepaald stuk speelgoed gillen. De jongste kan nu ook zo lekker meegillen :"Geef truuuuuuuuuug!" Maar ik zou ze stuk voor stuk niet willen missen hoor!

oef spuuglokje...
*gooit laatste twijfels over mogelijke 3e overboord*

quote:

Op maandag 6 juni 2005 10:35 schreef bixister het volgende:
oef spuuglokje...
*gooit laatste twijfels over mogelijke 3e overboord*

dus... je gaat ervoor

hihi ik bedacht net al dat dat ietwat ongelukkig geformuleerd was. maar nee, ik zie er toch maar vanaf.

Statistisch gezien wil je er waarschijnlijk diep in je hart wel minimaal drie, Bix.

nou, het lijkt me ergens echt heel leuk, een gezin met 3 kinderen. maar met 2 ben ik echt al zooo gelukkig (en hebben we onze handen aardig vol ook!), dus hoogstwaarschijnlijk blijft het hier bij.

Hier ook een gelukkig gezinnetje maar wel ontzettend druk. Joshua is inmiddels ook wel aardig gewend geraakt aan zijn zusje. Als ze ligt te huilen dan gilt mijnheer gewoon lekker mee

Het is veel werk dat moet ik wel zeggen, want er blijft weinig tijd over voor mijzelf op het moment. Maar het valt ons ook eigenlijk wel alles mee. Chantel is zo makkelijk en slaapt goed, ze huilt redelijk vaak, maar zodra je haar oppakt wat natuurlijk niet altijd lukt dan is ze stil. De timing voor de middag dutjes gaan soms goed, en vaker ook weer niet. Dat is niet altijd makkelijk.

En in het weekend hebben we vaak mijn schoonmoeder die even op Joshua past zodat wij even een paar uurtjes kunnen bijtanken of wat voor onzelf kunnen doen. Dat is wel lekker.

quote:

Op maandag 6 juni 2005 21:19 schreef bixister het volgende:
nou, het lijkt me ergens echt heel leuk, een gezin met 3 kinderen. maar met 2 ben ik echt al zooo gelukkig (en hebben we onze handen aardig vol ook!), dus hoogstwaarschijnlijk blijft het hier bij.

Ik was met 2 ook al zooo gelukkig Nee echt, hoe druk het soms ook is, het is het allemaal waard. (Mijn 2 oudsten zijn ook niet bepaald rustige, meegaande typjes )

donderdag is onverwacht de hele school dicht ivm studiedag. een moeder van een klasgenootje van luca zit met dr handen in het haar want ze moet zelf werken, dr man zit in het buitenland en ze heeft 5 kinderen onder te brengen (ze heeft er 10 maar die andere 5 zijn dus wat groter).

Jee, lady-wrb, dan zit er denk ik niks anders op dan je ziek melden? Pfff waar heb ik het dan over met mijn 3

Ik zou toch proberen vrij te nemen, als ik haar was

10 kinderen en dan ook nog werken, zohee, ik word al moe als ik eraan denk.

Je zal denk ik wel moeten, als je ze allemaal wil onderhouden

Met deze moeder gaat het goed, het is wel druk maar ik heb alles nog onder controle. We hebben hier de ochtendspits en de avondspits, die drukke momenten van voeden en verzorgen. Sommige momenten zijn razend hectisch en andere hilarisch. Ik doe maar relax, ben makkelijk en heb lage prioriteiten, maar eerlijk is eerlijk, als ze beide slapen ben ik echt even blij (en dan kan ik poetsen en opruimen) Tijd voor mezelf is schaars, dat kan ik wel beamen.

Met Yoram zijn we al weer een stuk makkelijker dan met Chiara destijds, Yoram moet soms even wachten op zijn beurt, en Chiara net zo goed als ik even met hem bezig ben.

Soms vind ik het allemaal best moeilijk, de momenten dat ze beide tegelijk aandacht van me willen bijvoorbeeld, of aan het einde van de dag, Chiara moe, Yoram huiluurtje, ik ook niet altijd op mijn best en dan de aandacht verdelen...

Maar het is ook echt dubbel genieten, de kinderen zijn gek op elkaar. Als ik Yoram in de box leg zit in een mum van tijd Chiara ernaast. Ze kietelt hem, ze is echt gek van dr broertje, allen soms een beetje onvoorzichtig... Maar Yoram vindt een hoop goed, en kan al lekker lachen.

En dan het wegkomen, laatst voor het eerst alleen met ze weg geweest, even de stad in, voor ik weg was ... dat was met Chiara alleen wel even anders, ik was nu al moe toen ik hier van het parkeerterein af reed Ik moet er echt even handigheid in vinden en beter plannen zeg maar...

Het is een mooie tijd die babytijd, maar ik vind het wel intensief geweest de afgelopen maand.

Dit topic (en vooral de bovenstaande post van Melonovy) doet me erg denken aan dat stukje van Brigitte Kaandorp waarin ze uitlegt hoe ze met haar kind op stap gaat. Hilarisch maar met een grote kern van waarheid

Ja, ik heb er laatst ook smakelijk om gelachen Vreselijk herkenbaar!

Die ene keer dat ik was weg geweest was ik ook weer terug gekomen, doodop, kwam ik mijn huis binnen en toen begon ik te twijfelen of ik de auto wel op slot had gedaan, OMG... Daar ging ik weer, kind in de wagen, de andere schoentjes weer aan doen, sleutels pakken, over de galerij, wachten op de lift, Chiara mee praten (en graag even opschieten lieverd ) oversteken (loop even door Chiara!) parkeerterein over en dan bij de auto komen die gelukkig gewoon op slot stond... En weer terug, dan ben je een kwartier verder

zeer herkenbaar inderdaad. het vertrekken gaat nu wel goed maar onderweg.... Piet staat tegenwoordig stil bij iedere putdeksel, voortuin, fiets, boom, lantarenpaal, hondedrol en rondslingerend papiertje. "oh, moooooi!" en dan het betreffende voorwerp benoemen, liefst even aanraken/ er op staan voor we weer verder kunnen (nou ja, niet bij de hondedrol, gelukkig. ). laat het toeval nou willen dat Anna juist helemáá niet houdt van stilstaan, en 't na een paar pauzes op een krijsen zet. gelukkig heb ik nog de mogelijkheid om Piet in de (duo)wagen te zetten, anders kwamen we verder nergens aan toe op een dag.

Lukt dat dan bix? Als ik Cas van wandelstand in de wagen wil zetten krijst hij alles bij elkaar en begint ie te schoppen

quote:

Op woensdag 8 juni 2005 10:50 schreef moussy het volgende:
Lukt dat dan bix? Als ik Cas van wandelstand in de wagen wil zetten krijst hij alles bij elkaar en begint ie te schoppen

Sven ook Maar ik heb het uitgetest, na een minuut of 5 geeft hij de strijd op _soms

Bram kan het uuuuuren volhouden Hoe vaak ik op straat wel niet van die leuke opmerkingen heb gehoord "ben je geslagen?" "Is je moeder niet lief voor je?"
Maar gelukkig is Bram omkoopbaar, zo lekker fout. Zo halen wij regelmatig een krentebol of soepstengel bij de bakker en die mag hij alleen als hij gaat zitten. Net zoals zijn drinken of (als hij echt niet meer te hanteren is) zijn speen. Het liefst heeft hij dat ik hem ga dragen als hij moe wordt maar daar begin ik natuurlijk al helemaal niet aan. We lastig dan hoor, elke 5 meter hangt ie aan mijn benen, zak ik weer door mijn knieen dat hij moet kiezen OF lopen OF zitten. Kiest ie weer voor lopen en na 5 meter weer hetzelfde. Op een gegeven moment zet ik hem gewoon in de kinderwagen en dan is het weer vreselijk brullen

Cas kan gillen wat ie wil, en diegene die een zeikopmerking maakt krijgt en opmerking terug geslingerd. Ik snoer Cas gewoon dan wat steviger vast, zodat ie zich er niet uit frummelt

Ik heb laatst de ziekenhuistas klaar gemaakt en van alles uit het stof getrokken.

Zo heb ik dus de MaxiCosi weer tevoorschijn getoverd en daarvan de bekleding gewassen. En de duowagen die opgevouwen in de achterkamer stond even van dingen die er niet aan/op hoorden ontdaan en uitgeklapt neer gezet... En daar ging ik waarschijnlijk de fout in...
Wilyan hoeft het ding maar te zien of hij zit erin..
Hij wil dan eigenlijk ook dat we een eindje gaan wandelen. Ik vertel 'm dan dat dan eerst de baby moet komen, dan gaan we wel met die wagen. Dan wijst hij in het wiegje en zegt dan "Beejbie?" Waarop ik weer antwoord dat daar idd de baby in moet.

Laatst zat hij in de DMT en toen wou hij weer wandelen. Ikke weer: "Nee, dan moet eerst de baby komen" Komt ie naar me toe, deed zijn handje op mijn buik, "Beejbie, uit......." Kijkt me aan en vraagt dan wijzend naar de DMT "Die?"


Wat dat aangaat is hij best wel lui aangelegd. Als hij de keuze tussen lopen of wagen/buggy moet maken, dan is de keuze snel gemaakt.
Maar hij is dan ook gek op alles wat wielen heeft en kan rijden, ik denk dat dat er ook wel mee te maken heeft. Hij zit gewoon graag op/in dingen die rijden.


Ik ben toch wel heel benieuwd hoe het hier straks is.. Hoe Wilyan op Gupje gaat reageren.
We zullen zien, het duurt vast niet lang meer...

Piet stribbelt vaak wel even tegen, maar zodra hij zit accepteert hij 't toch vrij gemakkelijk. ik neem soms ook een knuffel of auto mee voor hem, die geef ik 'm dan zodra hij weer zit en dan is 't helemaal geen probleem meer.

jonnetje, spannend he. het zal voor Wilyan ook best ff wennen zijn. maar fijn dat ie nog graag in een wagen zit.

quote:

Op woensdag 8 juni 2005 13:44 schreef Jonnetje het volgende:
Ik ben toch wel heel benieuwd hoe het hier straks is.. Hoe Wilyan op Gupje gaat reageren.
We zullen zien, het duurt vast niet lang meer...

Spannend inderdaad, Jonnetje. leuk hoor...
(Het is zooo leuk, joh )


Ik ben ook benieuwd.... (nog even geduld).