beste jan-peter

wat zei je ook alweer over de bestrijding van huiselijk geweld? harder optreden toch? of heb ik je niet goed begrepen?
ik ben bang dat ik uit moet gaan van het laatste.
had ik soms het loodje moeten leggen zodat je een vriendelijk, maar ozo nutteloos praatje met mijn nabestaanden had kunnen maken? helaas, ik leef nog.

je bent verbaal bedreigd he? gelukkig is de dader gepakt en kan jij weer lekker slapen. bofferd!
tja, dat is nou eenmaal het voordeel van minister-president zijn.
en wie ben ik nou eigenlijk? uitkeringstrekker, naamloos in de maatschappij en haal niet dagelijks de koppen in de krant.
en toch heb ik net als jij iets ingrijpends meegemaakt. alleen hield het bij mij niet op bij bedreiging.
ik kreeg kokend water over mijn schouder en arm. hetgeen resulteerde in blijvende littekens.
om maar niet te spreken van de littekens op mijn ziel.

na bijna een jaar heb ik alsnog aangifte gedaan.
men nam de zaak heel serieus, want, zo zei men, dit was een geval van zware mishandeling.
nou ik heb het geweten.
na een half jaar was er nog niks gebeurd. men had het te druk met andere zaken.

he, na driekwart jaar kwam men mijn dossier tegen, gossie zeg.
dader verhoord en he: hij gaf nog toe ook. kat in het bakkie dacht ik toen nog redelijk optimistisch.
en weer viel er een stilte. na een telefonische klacht van mij bleek men vergeten de getuigen te verhoren........ uiteindelijk zijn die ook gehoord, al vond ik de manier waarop maar raar. (per telefoon)

afgelopen vrijdag viel er een brief op de mat: of ik een formulier in wilde vullen of ik gebruik wilde maken van mijn spreekrecht, of een geschreven getuigenis wilde geven.
vandaag bij mijn dame van slachtofferhulp geweest met de brief, besproken hoe en wat en zij zou het verder regelen.

zonet werd ik gebeld: ze wist niet hoe ze het me moest vertellen maar er was wederom een fout gemaakt. ik had de verkeerde brief ontvangen. deze had ik nooit mogen ontvangen.
de zaak was namelijk 16 januari geseponeerd. waarom is me tot op heden onduidelijk, maar als het vanwege fouten in het hele proces zou gaan, verbaast me dat niks.

we zijn allebei verslagen peter- jan. zowel mijn begeleidster bij slachtofferhulp als ik.
hoe kan het zijn dat jouw belager die je alleen maar bedreigd heeft en nooit met een vinger heeft aangeraakt voorgekomen en veroordeeld is in nog kortere tijd dan dat mijn zaak liep ?
waarom wordt bij mij de dader met rust gelaten en krijgt de jouwe wel op zijn flikker?
is dit nou jouw idee van een veilige samenleving?

tja, voor jou wel kennelijk, maar waar blijf ik?

ik ben diep teleurgesteld in je, maar ach wat kan jou het bommen, ga jij maar lekker een nieuw woord voor werkloze bedenken, dat is pas zinvolle invulling aan je dag geven.

niet hoogachtend,

een voor het leven getekende vrouw