Zo dan.
De zondagWakker worden lukt aardig. Ik voel me redelijk goed. Deze avond zal ik het weer goedmaken, neem ik me voor. Dansles zullen ze krijgen die Portugezen! Terwijl ik het bad vol laat lopen, ontvang ik een sms. Het is Dennis. Hij zit al in de kerk voor wat devote rust. Da’s toch knap aangezien hij de vorige nacht rond zessen pas weer terug was in het hotel. Na het bad probeer ik het ontbijt nogmaals. Twee broodjes ham kaas en ik kan er weer vol tegenaan. Mitä en Philip zijn in geen velden of wegen te bekennen.
Na de mis ontmoeten Dennis en ik elkaar op een terras in het centrum. Ik ga er zowaar lopend heen. Dennis zit al aan de koffie. Hij heeft een vest aan die hij net heeft gekocht. Het is dus nog wat aan de frisse kant. Een warme chocolademelk gaat er bij wel in. Ondertussen probeert een verkoper ons een zonnebril aan te smeren. Kennelijk is hij blind, want zowel Dennis als ik zitten met één op. De volgende aan onze tafel probeert een camera te verkopen.
Cameeeeeeeeeeraaaaaaaaaaaa! Didzjitààààààl! Wederom zijn we niet geïnteresseerd. Vanaf het terras zien we
Castelo Sao Jorge liggen. Ons culturele hart begint te kloppen, maar om er nou heen te lopen is wat te gek. Voor de zoveelste keer pakken we een taxi. De rit zelf is niet bijzonder spectaculair, maar plotseling doemt er een muur voor ons op. Het blijkt een weg met een belachelijk hoog stijgingspercentage.
Bij het kasteel aangekomen kijken we om ons heen. En nu? Voor 3 euro de man kopen we entreekaartjes. Vanaf het kasteel hebben we prachtig uitzicht over de stad. Op de binnenplaats speelt een man gitaar. De akoestiek is geweldig. In zijn voor hem liggende pet gooi ik wat muntjes. Het is een mooie dag, niets kan misgaan. Vanaf het kasteel lopen we de oude wijk Alfama binnen. Nauwe straatjes en lokale kroegjes, vaak niet meer dan een toonbank. Een prettige ambiance hangt er.
Dan belt Mitä op. Hij is wakker en vraagt wat we van plan zijn. Philip ligt in ieder geval nog te pitten. Niet voor de eerste keer spreken we af bij ons favoriete terrasje op
Largo da Chiado. Hoe daar te komen? Bij een tramhalte zien we dat de lijn die daar langs komt ook naar het terras leidt. Maar wel met een enorme omweg. Taxi’s zijn hier niet voorradig. Dan maar een stukje doorlopen. Hierbij worden we geleid door de neerwaartse gang van wegen. Lopen is één ding. Bergop lopen is iets geheel anders. Beneden lopen we tegen een taxi aan. Niet veel later zitten we weer in de zon en heeft ook Mitä zich bij ons gevoegd. Philip heeft dan al de eerste tekenen van leven gegeven. Hij komt wat later.
Naast ons zitten twee Duitse vrouwen met wie Dennis in gesprek raakt. Ze hebben een reisgidsje met daarin tips voor het nachtleven. De hipste tent blijkt
Kapital te zijn. Zo ver waren wij ook al. Eén club staat echter bekend om de vele modellen die er komen. De
Lux. Ons doel voor de nacht staat daarmee vast. Dan staat er plots een Engelse bedelaar aan onze tafel. We geven hem te kennen dat bij ons niets te halen valt. Dat bevalt hem niet, maar na een sterk staaltje negeren loopt hij door naar het volgende tafeltje. Niet veel later staat hij er echter weer. Nu wil hij een sigaret en blijft maar doorzeuren als we nee zeggen. Philip, die net z’n eerste kopje koffie naar binnen werkt, bijt hem een welgemeende
Piss off. toe. Het hek is van de dam. Uiteindelijk eindigt zijn scheldkanonnade met
You Dutch twats! We kunnen ermee leven.
Doelloos lopen we wat rond. Mitä en Dennis beseffen opeens, dat we voor de deur van het café met hun favoriete barmeisje staan. Degene die ons naar het gesloten restaurant had gestuurd. Een goed excuus om naar binnen te gaan natuurlijk. Ze vertelt ons, dat het ’s avonds altijd goed toeven is in
Bairro Alto met z’n vele barretjes. Daar zullen we dan ook later wat gaan eten. Het is echter nog wat vroeg.
Om de tijd te doden nemen we een taxi naar het winkelcentrum
Colombo bij het
Estadio da Luz. Dat blijkt enorm groot. Ieder gaat een eigen kant op. We spreken af om vijf uur bij de kop van de Tyrannosaurus Rex die bij de ingang staat opgesteld. Veel eerder komen we daar al samen. We vinden het maar niks en pakken weer eens een taxi. Nu naar
Portugalia, een bekend bierlokaal in de buurt van het hotel. Voor het eerst hebben we een vrouw als bestuurder van de taxi.
Bij het bier (en een sprite voor mij) krijgen we de lokale variant van de knabbelnoot, namelijk maïs. Is het eigenlijk maïs? Dat doet er verder ook niet toe. Ik kauw gelijk zo’n stuk weg. Dan pas zie ik, dat je die eerst in je mond moet ontvellen. Ach, het kan geen kwaad. Daarnaast bestellen we wat kroketjes om de eerste trek weg te werken. De sfeer bevalt ons. Uiteindelijk belanden we in het hotel en spreken om acht uur in de lobby af om dan een restaurant in
Bairro Alto te zoeken. Daarover later meer.