Een topic over Rod Stewart, omdat hij vroeger koel was.

In the mornin' don't say you love me,
'Cause I'll only kick you out of the door.



Vroeger was Rod Stewart best wel okay, en daarom verdient hij een eigen topic. Maar als hij nog meer zeikalbums uitbrengt, vraag ik wel of iemand hier een slot op wil gooien.

Roderick David Stewart werd geboren op 10 januari 1945 (voor de rekenwonders: dat betekent dat hij vandaag 60 jaar is geworden) in Highgate, Londen. Zijn ouders waren Schots, maar technisch gezien is Rod dus net zo Engels als Michael Caine.

Hij begon als voetballer, maar aangezien hij als zanger meer succes had, kan ik dit topic gewoon in het muziekforum openen. In 1964 had hij zijn eerste hit, nog niet als zanger, maar als harmonicaspeler in My Boy Lollipop van Millie Small.

Via een aantal bands kwam Stewart in 1966 bij Shotgun Express terecht, een band waar ook Mick Fleetwood en Peter Green in speelden. De oplettende lezer begrijpt dat deze groep ook niet het eeuwige leven zou hebben, maar in feite hebben ze slechts één single uitgebracht.

In 1968 kwam Rod Stewart als zanger bij de Jeff Beck Group terecht. Ene Ron Wood speelde daar basgitaar, en nadat de Jeff Beck Group in 1969 uit elkaar viel, gingen ze beiden naar The Faces, waar Wood overstapte op de 'gewone' gitaar. Naast zijn werk bij The Faces tekende Stewart ook een contract als solozanger bij Mercury, en voor hen leverde hij in twee jaar tijd vier albums af.


Het vierde solo-album van Stewart uit 1971 Every picture tells a story is eigenlijk het begin van het grote succes. De single Reason to believe is een kleine hit, maar de radiostation vinden Maggie May, de b-kant, zo leuk dat ze die gaan draaien. Zowel het album als Reason to believe behalen in de Amerikaanse en Engelse hitlijst de eerste plaats in september 1971. Vervolgens wordt ook Stay with me van The Faces, met mijn favoriete openingszin van een nummer, een hit. In 1972 gaat The Faces op toernee, maar echt gezellig wordt het niet. De overige bandleden balen er nogal van dat de carriere van Stewart succesvoller is dan die van The Faces. Rod's vijfde album Never a dull moment behaalt in dat jaar wederom de eerste plaats in Engeland en net niet de eerste plek in de USA. Toch zullen The Faces nog een album uitbrengen, en in 1974 zelfs nog touren om dit album Ooh La La te promoten. Maar dan is het ook echt afgelopen. Rod Stewart brengt het album Smiler uit, en alhoewel het aardig verkoopt, is het geen echt succes.


In 1975 gaat Ron Wood bij een ander bandje spelen en Rod Stewart verhuist naar Amerika, voor de belasting, een platencontract bij Warner en natuurlijk voor Britt Ekland. Met Atlantic Crossing (je begrijpt nu wat Rod bedoelde met deze titel) brengt Stewart een album uit dat een commercieel succes wordt, en ook door de critici wordt gewaardeerd. Sailing verkoopt best wel leuk, en ook This old heart of mine haalt de top 40.

Na het album A night on the town is Rod binnen. De eerste single Tonight's the night (begeleid door een videoclip met Britt Ekland) staat in 1976 maar liefst acht weken op de eerste plaats van de Billboard Hot 100. Het album wordt platina (in een tijd dat dat nog iets betekende) en de tweede single The first cut is the deepest haalt in Engeland de nummer 1 positie.

De opvolger van A night on the town heet Foot loose and fancy free, en klinkt vrijwel hetzelfde als zijn voorganger. Het publiek koopt dit album dan ook massaal.


Disco is in 1978 het magische woord, en met Blondes have more fun draagt ook Rod zijn steentje bij. Vier miljoen exemplaren werden er van dit album verkocht, en de single Do ya think I'm sexy wordt nu nog steeds meegezongen (misschien ook dankzij N-Trance, dat in 1997 een redelijk geslaagde cover van het nummer maakte).

Het duurde tot 1981 voor Stewart weer een album maakte, met Tonight I'm yours. De singles Young Turks en Passion behaalden de top 10 aan beide kanten van de Atlantische oceaan, en ook dit album werd platina.

De jaren daarna waren eigenlijk gewoon bagger. Ik zou wel gek zijn om mijn tijd te verdoen met het schrijven over nummers als Crazy about her of All for love, de draak die hij met Sting en Bryan Adams zong. Sinds 2002 heeft hij het roer drastisch omgegooid. Hij zingt nu als Tony Bennett, maar dan zonder gevoel voor stijl. Er zijn al drie albums in de American Songbook serie, en er staat geen leuk nummer tussen.

Maar ach, hij heeft 130 miljoen albums verkocht, dus wat andere mensen van hem vinden, interesseert hem waarschijnlijk geen zak.

[ Bericht 0% gewijzigd door dwerg op 10-01-2005 20:28:08 (Een spelfout. }:|) ]

Ach, driekwart van het verhaal heb ik schaamteloos gejat en vertaald van wat Engelstalige sites, maar ik begrijp dat het een flinke lap tekst is.

quote:

Op dinsdag 11 januari 2005 14:45 schreef mark_03 het volgende:
Duet met Tina Turner blijft een topper... it takes two baby

Dat vind ik dus echt zo'n plaat die in het rijtje 'dat had je nou niet moeten doen' past.
Het origineel van Marvin Gaye en Kim Weston klinkt veel beter dan deze schreeuwerige versie waar ook nog eens een kleffe colasmaak aanzit. Sorry.

Vandaag op Radio 2 in het kader van het Zomerfestival elk uur een nummer van Rod Stewart. Vanavond tussen 19 en 20 uur de top 10 van zijn beste nummers door de luisteraars samengesteld. En om 22 uur op Radio 2 een live-concert van Rod Stewart. Hopelijk een oud concert, want voor de slappe hap die Stewart de laatste jaren maakt zet ik mijn radio niet aan.