tien jaar in een relatie zonder toekomst?

Ik heb nu tien jaar een relatie met een lieve jongen. Een jaar geleden heb ik echter ontdekt dat hij me goed bedonderd heeft.
We wonen nu 4 jaar samen, maar we hebben eigen rekeningen. We hebben alle kosten zo eerlijk mogelijk onderling verdeeld. We hadden samen toekomst plannen: huis kopen, kinderen krijgen, huisje boompje beestje idee....

Op een gegeven moment hadden mijn ouders mij 500 euro kado gedaan. Ik was wel verplicht om er iets leuks voor mezelf mee te doen, hadden ze gezegd. Dus ik: Maar toch ook wel voor mijn vriend? Dat mocht ik zelf weten. Mijn vriend komt met het idee, het op zijn rekening te zetten, zodat als hij het samenvoegt met zijn 13e maand, we ervan op vakantie zouden gaan. Prima.

We waren op zoek naar een nieuwe huurwoning. Op een gegeven moment kregen we een brief binnen met daarin aanbod van een andere woning. Ik helemaal blij. Omdat deze huur wat hoger lag dan die van onze woning, dacht ik: ik ga even uitrekenen of we recht hebben op huursubsidie. Dat was het geval. Omdat ik net gestopt was toen met werken, dacht ik opeens: misschien hebben we nu al wel recht op huursubsidie. Alleen mijn vriend betaalt dus de huur. Dus ik (we hebben geen geheimen voor elkaar hebben we altijd gezegd, al vond ik het wel raar dat zijn afschriften zeker 2 jaar lang nog bij zijn ouders bezorgd werden, en hij pas sinds kort de adreswijziging had doorgegeven, maar ik had daar verder nooit geen aandacht aan besteed) zijn afschrift erbij gepakt om naar de hoogte van de huur te kijken....

Toen stond ik even heel raar te kijken.... bleek dat hij schulden had van zo'n 10.000 euro, waarover hij nooit iets tegen mij had gezegd.... Opeens vielen heel wat dingetjes op zijn plaats: waarom hij soms zo moeilijk deed over geld, waarom de afschriften niet thuis werden bezorgd, waarom hij met mij geen huishoudbegroting wilde maken om meer controle over ons uitgavepatroon te hebben, de deurwaarder die een jaar daarvoor aan de deur was gekomen, etc.). Het ergste was, dat ik toen pas besefte dat hij me aan het flessen was geweest, terwijl ik het eigenlijk altijd geweten was, maar zwaar in ontkenning was geweest....

Maar dat was nog niet alles: bleek dat er dus ook niks op zijn spaarrekening meer stond, daar waar toch echt die 500 euro van mijn ouders minimaal op had moeten staan....

Toen hij thuis kwam heb ik hem er meteen over aangesproken natuurlijk. Ik was erg kwaad, en had het idee dat hij mij een mooi toekomstbeeld had voorgehouden, waar hij helemaal niet aan kon voldoen, hij staat bkr-a getoetst, dus een hypotheek zit er al niet in. Hij kan al niet in financiele zin voor zichzelf zorgen, laat staan voor een kind. Ik voelde me bedonderd en misbruikt. Bestolen ook eigenlijk, niet alleen van het geld van mijn ouders, maar ook van een bepaalde toekomst die ik voor ogen had.

Uiteindelijk heeft hij mij uitgelegd, dat hij dat geld in de failliete onderneming van zijn ouders had gestoken, om zou de schulden van zijn ouders te verlichten. Dat geld is nu weg, en zijn ouders die beide in de bijstand zitten nu, zullen het nooit terug kunnen geven. Daarnaast is het voor hun vanzelfsprekend dat hij dat heeft gedaan. Maar dat geld is dus gewoon weg. Hij had me dat niet durven vertellen omdat hij bang was, dat ik zijn ouders erop zou veroordelen, en mijn relatie met hun verloopt al niet altijd even vlekkenloos. Ik heb zijn verhaal toeb met veel moeite geaccepteerd, en na veel denken besloten bij hem te willen blijven. Hij heeft mij de 500 euro netjes terug betaald, maar dat duurde wel een tijd. Ik had tegen mijn ouders gezegd dat ik er misschien mijn rijbewijs eindelijk voor zou gaan halen (ik ben 27). En op een etentje zeiden zij opeens: wanneer ga je nou eindelijk dat rijbewijs halen? Of is die 500 euro al op? Wat heb je ermee gedaan? Ik ben toen echt heel erg hard geweest en heb gezegd: Nou mijn vriend die heeft het buiten mijn weten om opgemaakt. Je kon doof worden van de stilte die toen viel.... Mijn vriend was er ook bij, en je had zijn blik moeten zien.... Dat was meteen ook de eerste keer dat mijn ouders twijfelden over of mijn vriend wel geschikt voor me was.... (Ze hadden de rest van het verhaal eens moeten weten...)

Een half jaar later echter, onderschepte ik per ongeluk een mailtje van zijn broer, waarin stond dat het hem niet uitmaakte wanneer mijn vriend de lening van 500 euro terugbetaalde aan zijn broer... Ik had zoiets van: huh? heeft hij dan geld geleend van zijn broer? Waarom niet gewoon geld gevraagd bij mij, of het me minstens verteld? Daar maakte ik me verder niet zo druk om. Maar het was wel een reply mailtje, dus ging ik op zoek naar het originele mailtje van mijn vriend in de verzonden items.... stond er niet in.... raar, normaal wist hij die nooit.... ik bij gedelete mailtjes.... ook niks.... dus: hij heeft alle moeite genomen om mij maar niet te laten weten dat hij geld had geleend.... Ik ben naar hem toegelopen, en gevraagd: heb jij geld van je broer geleend? Hij: he, hoezo? Ik: Je geeft geen antwoord op mijn vraag.... heb je nou geld geleend? Hij: Zou best kunnen... Ik: waarom heb je niet gewoon aan mij geld gevraagd? Hij haalt zijn schouders op. Ik: waarom heb je het stiekem gedaan? Hij: hoezo stiekem? ik heb er niet bij stil gestaan om het aan jou te vertellen? Ik: Maar je hebt wel alle moeite gedaan om het verborgen te houden voor me? Waarom in godsnaam zou je dat doen? Hij was sprakeloos. Bleef het ontkennen, tot ik hem het mailtje liet zien. Toen had hij nog het lef, om te zeggen dat hij het vanaf zijn werk had verstuurd, maar daar zou hij nooit van onze thuismail gebruik maken, weet waarschijnlijk niet eens hoe dat moet. Dus ik liet hem het adres zien vanwaar het mailtje was verstuurd, en toen begreep hij ook wel dat hij op heterdate betrapt was op een totaal onnodige leugen.....

Ja, en daar zit je dan in een relatie van ruim 9,5 jaar. Met volslagen blind vertrouwen.... Dat is huilen, dat kan ik jullie vertellen. Ik ben echt dom dat ik bij hem ben gebleven, en nog steeds blijf. Dat heb ik ook tegen hem gezegd: Je moet nu wel weten hoe dom ik ben. Ik ben echt gewoon lomp, dat ik bij je blijf.

Maar gelukkig begrijpt hij heel goed, dat dit echt een allerlaatste kans is, en dat is het ook. Ik hou enorm van die jongen, maar ik kan mezelf niet voor een derde keer voor de gek laten houden, en dan doorgaan. Het gaat nu al een half jaar heel erg goed. Je kunt aan alles merken dat we veel beter praten, alles open is, ik vrij ben om in zijn afschriften te kijken, (hij kon dat altijd al in de mijne....).

Maar soms he, heel soms, dan vraag ik me af of er nou niet meer voor me inzit. En of deze relatie wel de toekomst heeft die ik mezelf toewens. Of ik niet gewoon buitengewoon naief ben, mezelf nog altijd voor de gek aan het houden ben, en mezelf dus gewoon tekort doe.....

Luisteren naar je hart, of naar je verstand????

Hij komt uit een familie waarin status en geld heel balngrijk zijn. En dat is dus soms een behoorlijk knelpunt tussen ons. Toen het nog goed ging met de zaak van zijn ouders, hadden ze het echt heel ruim, groot herenhuis, jaguar voor de deur (dat was in een tijd dat ik hem nog niet kende overigens). Hij liep als klein kind dagelijks met 300 gulden over straat, die ook opging. Hij kan dus ook gewoon niet met geld overweg. Dat heb ik altijd geweten, vandaar ook dat wij geldzaken altijd apart hebben gehouden. Dat hij zo hard in mijn gezicht heeft gelogen, dat is wat mij werkelijk tegenstaat. Maak van zijn salaris maar 2000 bruto. Ik heb ondertussen ook parttime werk. Maar ik weiger om ook maar een cent van zijn schulden te gaan betalen, en dat wil hij ook helemaal niet, dat ik dat doe. We zijn nu 10 jaar al bijelkaar, bijna. Zijn schuld is niet geslonken in het jaar dat ik er van weet. En ik zie dat ook niet op korte termijn gebeuren. We hebben nu ook al een tijd geen recht meer op huursubsidie, sinds hij iets minder dan een jaar geleden opslag heeft gekregen, en zeker niet nu ik ook wat verdien.

Met mijn ouders wil ik er niet over praten, gezien ik weet dat ze mij zwaar zwaar zouden adviseren bij hem weg te gaan.... en misschien hebben ze dan ook wel gelijk. Maar goed, ik heb dus anders gekozen. Het probleem is alleen dat ik zit met de twijfels die soms omhoog komen....

Overigens geloof ik niet in weggegooide tijd. Als iets over is, en het is echt zo, dan waren het leuke 10 jaar. Overnieuw beginnen is nog geen weggooien, de herinneringen blijven. Maar ik wil dus niet bij hem weg, ondanks dat er soms een stemmetje in mijn hoofd zegt, dat ik dat beter wel zou kunnen doen...

quote:

Op vrijdag 7 januari 2005 16:28 schreef Krullie het volgende:
Hij zal echt professionele hulp moeten gaan zoeken! Heb je al bij zijn ouders nagevraagd hoe en wat? Wie weet heeft hij gewoon een gokverslaving of iets anders?!

Hou jouw geld goed in de gaten en laat hem zijn eigen boontjes doppen voor zover mogelijk... Kun je hem nog wel vertrouwen? Zo'n schuld kom je ten eerste niet 1,2,3, boven en daarnaast; wat als je ineens een deurwaarder voor je deur hebt staan die jouw tv en alles meeneemt omdat jullie samen wonen of nog erger; getrouwd zijn in gemeenschap van goederen?

En waarom liegt hij over geld lenen van zijn broer als al bekend was dat hij schulden had!? Daar schuilt volgens mij toch wat achter hoor...

Denk vooral aan jezelf in dit geval. Wat is voor JOU het beste?

Hij zal zeker geen professionele hulp gaan zoeken. Hij zal ook zeker niet naar de gemeentelijk kredietbank gaan, gezien de restricties die dan op zijn uitgaven gelegd zullen worden. Dat is zijn keuze, ik had dat wel gedaan, maar zolang hij mij niet belast met zijn schulden moet hij het zelf weten. Het is zijn schuld, niet de mijne. Ik weet van het faillisement van zijn ouders, en vroeg me altijd al af hoe zij onder de schuldeisers vandaan waren gekomen, zijn andere broer heeft hetzelfde gedaan als hij, maar die zit gewoon een stuk breder dan hij (die van die lening). Zijn andere broer weet hier helemaal niets van af. Een deurwaarder krijg je niet zomaar, dan krijg je eerst waarschuwingen, en gezien ik meestal als eerste bij de post ben, zou ik dat nu weten. Daarnaast zijn we niet getrouwd, en zijn de meeste spullen bewijsbaar van mij (ja, ook erg, ik weet het). Hij heeft geen gokverslaving, dan zou hij niet zo vaak thuis bij mij zijn.

Het gemene is, dat hij heel erg opgelucht was dat ik achter die schuld ben gekomen. Hij had mij er nooit mee willen opschepen, maar vond het heel erg om tegen me te moeten liegen (ja, makkelijk gezegd, ik weet het, maar ik geloof het wel, ik denk zelfs dat hij de afschriften bij ons thuis liet komen na 2 jaar te hebben samengewoond, zodat ik er per ongeluk zo achter zou komen).

Hij wilde niet dat ik wist van die lening omdat hij bang was dat ik boos zou worden, omdat hij nog eens ging lenen, naast zijn schuld.