De dood van de Nazi-leiders

quote:

Hermann Wilhelm Goering cheated the gallows of Allied justice by committing suicide in his prison cell shortly before the ten other condemned Nazi leaders were hanged in Nuremberg gaol. He swallowed cyanide he had concealed in a copper cartridge shell, while lying on a cot in his cell.

The one-time Number Two man in the Nazi hierarchy was dead two hours before he was scheduled to have been dropped through the trap door of a gallows erected in a small, brightly lighted gymnasium in the gaol yard, 35 yards from the cell block where he spent his last days of ignominy.

Joachim von Ribbentrop, foreign minister in the ill-starred regime of Adolf Hitler, took Goering's place as first to the scaffold.

Last to depart this life in a total span of just about two hours was Arthur Seyss-Inquart, former Gauleiter of Holland and Austria.

In between these two once-powerful leaders, the gallows claimed, in the order named, Field Marshall Wilhelm Keitel; Ernst Kaltenbrunner, once head of the Nazis' security police; Alfred Rosenberg, arch-priest of Nazi culture in foreign lands; Hans Frank; Gauleiter of Poland; Wilhem Frank, Nazi minister of the interior; Fritz Sauckel, boss of slave labor; Colonel General Alfred Jodl; and Julius Streicher, who bossed the anti-Semitism drive of the Hitler Reich.

As they went to the gallows, most of the ten endeavored to show bravery. Some were defiant and some were resigned and some begged the Almighty for mercy.

All except for Rosenberg made brief, last-minute statements on the scaffold. But the only one to make any reference to Hitler or the Nazi ideology in his final moments was Julius Streicher.

Three black-painted wooden scaffolds stood inside the gymnasium, a room approximately 33 feet wide by 80 feet long with plaster walls in which cracks showed. The gymnasium had been used only three days before by the American security guards for a basketball game. Two gallows were used alternately. The third was a spare for use if needed. The men were hanged one at a time, but to get the executions over with quickly, the military police would bring in the man while the prisoner who proceeded him still was dangling at the end of the rope.

The ten once great men in Hitler's Reich that was to have lasted for a thousand years walked up thirteen wooden steps to a platform eight feet high which also was eight square feet.

Ropes were suspended from a crossbeam supported on two posts. A new one was used for each man.

When the trap was sprung, the victim dropped from sight in the interior of the scaffolding. The bottom of it was boarded up with wood on three sides and shielded by a dark canvas curtain on the fourth, so that no one saw the death struggles of the men dangling with broken necks.

Von Ribbentrop entered the execution chamber at 1.11 a.m. Nuremberg time.

He was stopped immediately inside the door by two Army sergeants who closed in on each side of him and held his arms, while another sergeant who had followed him in removed manacles from his hands and replaced them with a leather strap.

It was planned originally to permit the condemned men to walk from their cells to the execution chamber with their hands free, but all were manacled following Goering's suicide.

Von Ribbentrop was able to maintain his apparent stoicism to the last. He walked steadily toward the scaffold between his two guards, but he did not answer at first when an officer standing at the foot of the gallows went through the formality of asking his name. When the query was repeated he almost shouted, 'Joachim von Ribbentrop!' and then mounted the steps without any sign of hesitation
.
When he was turned around on the platform to face the witnesses, he seemed to clench his teeth and raise his head with the old arrogance. When asked whether he had any final message he said, 'God protect Germany,' in German, and then added, 'May I say something else?'

The interpreter nodded and the former diplomatic wizard of Nazidom spoke his last words in loud, firm tones: 'My last wish is that Germany realize its entity and that an understanding be reached between the East and the West. I wish peace to the world.'

As the black hod was placed in position on his head, Von Ribbentrop looked straight ahead.

Then the hangman adjusted the rope, pulled the lever, and Von Ribbentrop slipped away to his fate.

Field Marshall Keitel, who was immediately behind Von Ribbentrop in the order of executions, was the first military leader to be executed under the new concept of international law - the principle that professional soldiers cannot escape punishment for waging aggressive wars and permitting crimes against humanity with the claim they were dutifully carrying out orders of superiors.

Keitel entered the chamber two minutes after the trap had dropped beneath Von Ribbentrop, while the latter still was at the end of his rope. But Von Ribbentrop's body was concealed inside the first scaffold; all that could be seen was the taut rope.

Keitel did not appear as tense as Von Ribbentrop. He held his head high while his hands were being tied and walked erect towards the gallows with a military bearing. When asked his name he responded loudly and mounted the gallows as he might have mounted a reviewing stand to take a salute from German armies.

He certainly did not appear to need the help of guards who walked alongside, holding his arms. When he turned around atop the platform he looked over the crowd with the iron-jawed haughtiness of a proud Prussian officer. His last words, uttered in a full, clear voice, were translated as 'I call on God Almighty to have mercy on the German people. More than 2 million German soldiers went to their death for the fatherland before me. I follow now my sons - all for Germany.'

After his blackbooted, uniformed body plunged through the trap, witnesses agreed Keitel had shown more courage on the scaffold than in the courtroom, where he had tried to shift his guilt upon the ghost of Hitler, claiming that all was the Führer's fault and that he merely carried out orders and had no responsibility.

With both von Ribbentrop and Keitel hanging at the end of their rope there was a pause in the proceedings. The American colonel directing the executions asked the American general representing the United States on the Allied Control Commission if those present could smoke. An affirmative answer brought cigarettes into the hands of almost every one of the thirty-odd persons present. Officers and GIs walked around nervously or spoke a few words to one another in hushed voices while Allied correspondents scribbled furiously their notes on this historic though ghastly event.

In a few minutes an American army doctor accompanied by a Russian army doctor and both carrying stethoscopes walked to the first scaffold, lifted the curtain and disappeared within.

They emerged at 1.30 a.m. and spoke to an American colonel. The colonel swung around and facing official witnesses snapped to attention to say, 'The man is dead.'

Two GIs quickly appeared with a stretcher which was carried up and lifted into the interior of the scaffold. The hangman mounted the gallows steps, took a large commando-type knife out of a sheath strapped to his side and cut the rope.

Von Ribbentrop's limp body with the black hood still over his head was removed to the far end of the room and placed behind a black canvas curtain. This had all taken less than ten minutes.

The directing colonel turned to the witnesses and said, 'Cigarettes out, please, gentlemen.' Another colonel went out the door and over to the condemned block to fetch the next man. this was Ernst Kaltenbrunner. He entered the execution chamber at 1.36 a.m., wearing a sweater beneath his blue double-breasted coat. With his lean haggard face furrowed by old dueling scars, this terrible successor to Reinhard Heydrick had a frightening look as he glanced around the room.

He wet his lips apparently in nervousness as he turned to mount the gallows, but he walked steadily. He answered his name in a calm, low voice. When he turned around on the gallows platform he first faced a United States Army Roman Catholic chaplain wearing a Franciscan habit. When Kaltenbrunner was invited to make a last statement, he said, 'I have loved my German people and my fatherland with a warm heart. I have done my duty by the laws of my people and I am sorry my people were led this time by men who were not soldiers and that crimes were committed of which I had no knowledge.'

This was the man, one of whose agents - a man named Rudolf Hoess - confessed at a trial that under Kaltenbrunner's orders he gassed 3 million human beings at the Auschwitz concentration camp!


As the black hood was raised over his head Kaltenbrunner, still speaking in a low voice, used a German phrase which translated means, 'Germany, good luck.'

His trap was sprung at 1.39 a.m.

Field Marshal Keitel was pronounced dead at 1.44 a.m. and three minutes later guards had removed his body. The scaffold was made ready for Alfred Rosenberg.

Rosenberg was dull and sunken-cheeked as he looked around the court. His complexion was pasty-brown, but he did not appear nervous and walked with a steady step to and up the gallows.

Apart from giving his name and replying 'no' to a question as to whether he had anything to say, he did not utter a word. Despite his avowed atheism he was accompanied by a Protestant chaplain who followed him to the gallows and stood beside him praying.

Rosenberg looked at the chaplain once, expressionless. Ninety seconds after he was swinging from the end of a hangman's rope. His was the swiftest execution of the ten.

There was a brief lull in the proceedings until Kaltenbrunner was pronounced dead at 1.52 a.m.

Hans Frank was next in the parade of death. He was the only one of the condemned to enter the chamber with a smile on his countenance.

Although nervous and swallowing frequently, this man, who was converted to Roman Catholicism after his arrest, gave the appearance of being relieved at the prospect of atoning for his evil deeds.

He answered to his name quietly and when asked for any last statement, he replied in a low voice that was almost a whisper, 'I am thankful for the kind of treatment during my captivity and I ask God to accept me with mercy.'

Frank closed his eyes and swallowed as the black hood went over his head.

The sixth man to leave his prison cell and walk with handcuffed wrists to the death house was 69-year-old Wilhelm Frick. He entered the execution chamber at 2.05 a.m., six minutes after Rosenberg had been pronounced dead. He seemed the least steady of any so far and stumbled on the thirteenth step of the gallows. His only words were, 'Long live eternal Germany,' before he was hooded and dropped through the trap.

Julius Streicher made his melodramatic appearance at 2.12 a.m.

While his manacles were being removed and his bare hands bound, this ugly, dwarfish little man, wearing a threadbare suit and a well-worn bluish shirt buttoned to the neck but without a tie (he was notorious during his days of power for his flashy dress), glanced at the three wooden scaffolds rising menacingly in front of him. Then he glanced around the room, his eyes resting momentarily upon the small group of witnesses. By this time, his hands were tied securely behind his back. Two guards, one on each arm, directed him to Number One gallows on the left of the entrance. He walked steadily the six feet to the first wooden step but his face was twitching.

As the guards stopped him at the bottom of the steps for identification formality he uttered his piercing scream: 'Heil Hitler!'

The shriek sent a shiver down my back.

As its echo died away an American colonel standing by the steps said sharply, 'Ask the man his name.' In response to the interpreter's query Streicher shouted, 'You know my name well.'

The interpreter repeated his request and the condemned man yelled, 'Julius Streicher.'

As he reached the platform, Streicher cried out, 'Now it goes to God.' He was pushed the last two steps to the mortal spot beneath the hangman's rope. The rope was being held back against a wooden rail by the hangman.

Streicher was swung suddenly to face the witnesses and glared at them. Suddenly he screamed, 'Purim Fest 1946.' [Purim is a Jewish holiday celebrated in the spring, commemorating the execution of Haman, ancient persecutor of the Jews described in the Old Testament.]

The American officer standing at the scaffold said, 'Ask the man if he has any last words.'

When the interpreter had translated, Streicher shouted, 'The Bolsheviks will hang you one day.'

When the black hood was raised over his head, Streicher's muffled voice could be heard to say, 'Adele, my dear wife.'

At that instant the trap opened with a loud bang. He went down kicking. When the rope snapped taut with the body swinging wildly, groans could be heard from within the concealed interior of the scaffold. Finally, the hangman, who had descended from the gallows platform, lifted the black canvas curtain and went inside. Something happened that put a stop to the groans and brought the rope to a standstill. After it was over I was not in the mood to ask what he did, but I assume that he grabbed the swinging body of and pulled down on it. We were all of the opinion that Streicher had strangled.

Then, following the removal of the corpse of Frick, who had been pronounced dead at 2.20 a.m., Fritz Sauckel was brought face to face with his doom.

Wearing a sweater with no coat and looking wild-eyed, Sauckel proved to be the most defiant of any except Streicher.

Here was the man who put millions into bondage on a scale unknown since the pre-Christian era. Gazing around the room from the gallows platform he suddenly screamed, 'I am dying innocent. The sentence is wrong. God protect Germany and make Germany great again. Long live Germany! God protect my family.'

The trap was sprung at 2.26 a.m. and, as in the case of Streicher, there was a loud groan under the gallows pit as the noose snapped tightly under the weight of the body.

Ninth in the procession of death was Alfred Jodl. With the black coat-collar of his Wehrmacht uniform half turned up at the back as though hurriedly put on, Jodl entered the dismal death house with obvious signs of nervousness. He wet his lips constantly and his features were drawn and haggard as he walked, not nearly so steady as Keitel, up the gallows steps. Yet his voice was calm when he uttered his last six words on earth: 'My greetings to you, my Germany.'

At 2.34 a.m. Jodl plunged into the black hole on the scaffold. He and Sauckel hung together until the latter was pronounced dead six minutes later and removed.

The Czechoslovak-born Seyss-Inquart, whom Hitler had made ruler of Holland and Austria, was the last actor to make his appearance in this unparalleled scene. He entered the chamber at 2.38 1/2 a.m., wearing glasses which made his face an easily remembered caricature.

He looked around with noticeable signs of unsteadiness as he limped on his left foot clubfoot to the gallows. He mounted the steps slowly, with guards helping him.

When he spoke his last words his voice was low but intense. He said, 'I hope that this execution is the last act of the tragedy of the Second World War and that the lesson taken from this world war will be that peace and understanding should exist between peoples. I believe in Germany.'

He dropped to his death at 2:45 a.m.

With the bodies of Jodl and Seyss-Inquart still hanging, awaiting formal pronouncement of death, the gymnasium doors opened again and guards entered carrying Goering's body on a stretcher.

He had succeeded in wrecking plans of the Allied Control Council to have him lead the parade of condemned Nazi chieftains to their death. But the council's representatives were determined that Goering at least would take his place as a dead man beneath the shadow of the scaffold.

The guards carrying the stretcher set it down between the first and second gallows. Goering's big bare feet stuck out from under the bottom end of a khaki-coloured United States Army blanket. One blue-silk-clad arm was hanging over the side.

The colonel in charge of the proceedings ordered the blanket removed so that witnesses and Allied correspondents could see for themselves that Goering was definitely dead. The Army did not want any legend to develop that Goering had managed to escape.

As the blanket came off it revealed Goering clad in black silk pyjamas with a blue jacket shirt over them, and this was soaking wet, apparently the results of efforts by prison doctors to revive him.

The face of this twentieth-century freebooting political racketeer was still contorted with the pain of his last agonizing moments and his final gesture of defiance.

They covered him up quickly and this Nazi warlord, who like a character out of the days of the Borgias, had wallowed in blood and beauty, passed behind a canvas curtain into the black pages of history.

quote:

Op zondag 2 januari 2005 01:06 schreef Monidique het volgende:
Zeer interessant, dank je wel.

quote:

Op zondag 2 januari 2005 01:13 schreef Martijn_77 het volgende:
Zijn dat de enig die veroordeeld zijn tijdens de Processen van Neurenberg of zijn dit alleen de kopstukken?

quote:

En hoe is Nederland omgegaan met de mensen in Nderland die met de Nazi's samengewerkt hebben?

quote:

In 1943 nam de Nederlandse regering in Londen het Besluit Buitengewoon Strafrecht, waarin de toepassing van de doodstraf in het militaire strafrecht werd verruimd. Daartegen verzette zich het in 1944 opgerichte Landelijk Comité van Actie tegen de Doodstraf. Desondanks werden er 190 doodvonnissen voor Duitse en Nederlandse oorlogsmisdadigers en collaborateurs uitgesproken.
Uiteindelijk zouden er 40 worden voltrokken. Zowel koningin Wilhelmina als koningin Juliana verleenden in de meeste gevallen gratie. De laatste executie in Nederland vond plaats op 21 maart 1952.

quote:

Op zondag 2 januari 2005 01:34 schreef Captain_Chaos het volgende:
En toch he.... tķch blijft de doodstraf verwerpelijk.

Soms te onomkeerbaar maar in deze gevallen te goedkoop.

quote:

Op zondag 2 januari 2005 01:38 schreef mart81 het volgende:
Zijn er nog mensen in leven die een significante rol hebben gespeeld tijdens het 3e rijk
(maw "de dans ontsprongen" )

quote:

Op zondag 2 januari 2005 01:48 schreef SHERMAN het volgende:

[..]

Over hem is 2 jaar terug nog een enorme rel geweest.

quote:

'Stoffelijke resten van Mussert nooit geroofd'

Zaterdag 18 december 2004 - DEN HAAG – Het lichaam van NSB-voorman Anton Mussert is nooit uit zijn graf geroofd. Het moet nog steeds op de Algemene Begraafplaats in Den Haag liggen. Het verhaal dat sympathisanten zijn gebeente in de jaren negentig op een geheime plek in Vlaanderen hebben herbegraven, wordt tegengesproken door een dossier in het politiearchief waar de Haagsche Courant gisteren inzage in kreeg.


Mussert werd op 7 mei 1946 geëxecuteerd. Hij kreeg een anoniem graf op de Algemene Begraafplaats aan de Kerkhoflaan in Den Haag, dat na 1 april 1956 zou worden geruimd. In juni dat jaar bleek dat nog niet te zijn gebeurd. Bewonderaars braken toen ’s nachts het graf open en gingen er vandoor met een kist.

Op zondagmiddag 17 juni 1956 kreeg adjunct-directeur P.H.J. Heytveldt van de Algemene Begraafplaats te horen dat het graf van Mussert was leeggehaald. Op het terrein aan de Kerkhoflaan trof hij een anderhalve meter diepe kuil aan van 1,10 meter breed en 1,85 meter lang.

Nederland stond op zijn kop. Al in augustus 1956 stelde de Haagse politie echter vast dat de daders er met de verkeerde stoffelijke resten vandoor waren gegaan. Het dossier van de politie geeft aan dat Mussert met vijftien anderen in een massagraf lag. Een grafdelver liet al meteen weten dat de daders volgens hem op de verkeerde plek hadden gezocht.

Geheim

Toch is de discussie weer opgelaaid. Maandag verklaarde de extreem-rechtse Belg Bert Eriksson in het tv-programma Twee Vandaag dat indertijd wel degelijk ’Mussert’ is meegenomen.

Hij zou het lichaam van de NSB-leider met twee kompanen van de ’Vlaamse Militanten Orde’ (VMO) hebben toevertrouwd aan de Vlaamse aarde. Dit zou zijn gebeurd in de jaren negentig, nadat Eriksson van een oostfrontveteraan hoorde dat Mussert wel degelijk was weggehaald. Diens gebeente zou lange tijd bij de oud-militair in de tuin hebben gelegen. Hij vond dat de NSB’er een waardiger rustplaats verdiende - of Eriksson daarbij wilde helpen. Waar de overblijfselen nu begraven zouden zijn, wil Eriksson niet zeggen. „Dat geheim nemen wij als drie kameraden mee in ons graf.

Mussert-biograaf J. Meyers vindt het relaas van Eriksson ’erg authentiek’ overkomen. Net als Eriksson is hij ervan overtuigd dat het gebeente wel degelijk uit Den Haag werd weggehaald, zij het dat hij altijd had begrepen dat het ’in een metalen vat’ in het Gooi is begraven.

Terecht

Voor de politie is de kwestie allang afgedaan.Uit het politiearchief blijkt dat een grafdelver die op stoffelijke resten stuitte, de recherche op een spoor zette. De politie probeerde zekerheid te krijgen over de vraag of Mussert daadwerkelijk was meegenomen, aangezien zijn kist met die van nog eens vijftien anderen in één ’put’ was begraven. Dat graf was erg groot. En bovendien: wie was wie? De politie trof halfvergane schoenen aan, resten van kleding, beenderen

en ’een schedel die een opmerkelijk gaaf gebit vertoonde’. Dit laatste vormde een aanwijzing: Mussert beschikte over prima onderhouden tanden en kiezen.

Uit het rapport van het Gerechtelijk Laboratorium is niet op te maken of er op is gelet of het gebeente sporen van kogels (van de terechtstelling) vertoonde. Wel bogen de wetenschappers zich over de overblijfselen van een pantalon die bij het lichaam hoorde. De stof bleek dezelfde te zijn als van een blauwgrijs vest dat Mussert kort voor de executie aan zijn zus had gegeven. Hieruit concludeerde de politie dat de NSB-leider aan de Kerkhoflaan in Den Haag was achtergebleven.

Daar moet hij nog altijd liggen. Want de politie bewaarde de schedel en het gebeente tot oktober 1956 in een kist op het hoofdbureau. Toen werden ze opnieuw begraven. Alleen is, voor zover bekend, in dit geval de plek niet vastgelegd. Niemand zal hem daarom meer kunnen aanwijzen.

quote:

Op zondag 2 januari 2005 11:22 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Overigens zijn er voldoende top-nazi's gewoon verdwenen, zoals de dokter die aan het hoofd stond van de medische experimetnen op Krijgsgevangenen, dr. Hirt.

Tevens zijn er zat top-nazi's die na de oorlog prima carrieres voor zichzelf hebben opgebouwd, vaak in de Bundeswehr of in de regering van West Duitsland.

quote:

De Groene Amsterdammer van 25-8-99

'Alles wat ik aanraak sterft'
De oorlog is niet voorbij, het Derde Rijk niet ten onder gegaan. En op de maan staat het hakenkruis. Toch vindt Florentine Rost van Tonningen haar geschiedenis niet honderd procent: 'We hebben fouten gemaakt, dat geef ik toe. Hitler had de joden een eigen land moeten geven.'

door Robert Dulmers


ZE IS NET terug van een tiendaagse veldtocht naar Trier, naar Zwitserland en naar Berlijn. 'Berlijn blijft natuurlijk toch het middelpunt.' Florentine Sophie Rost van Tonningen-Heubel (84) oogt nauwelijks vermoeid van het vele autorijden. 'Ik ga vaker op stap. Wij zoeken elkaar op. Gelijkgestemden.' Wat ze concreet gedaan heeft? Ze lacht: 'Dat gaat je niks aan. Sorry! Maar veel jongeren vragen me te spreken. Want Hitler is een satan, Himmler is ik weet niet wat voor slechterik, en ik ben de Zwarte Weduwe. Die jongeren weten al bijna niet beter, maar honderden - goddank dat ze er nog zijn! - zoeken de waarheid.' 'Rost Roest', schrijft een antifascistisch vlugschrift, maar die wens lijkt de vader van de gedachte. 'Als het aan mij ligt zou ik morgen graag teruggaan naar mijn man', zegt de weduwe, 'maar ik heb een opgave te vervullen.'
Ze is beroemd noch berucht, vindt ze. De Velpse villa oogt inderdaad minder illuster dan gedacht. De zuilen van de vestibule, zo hebben kranten geschreven, zouden rood-zwart zijn geverfd, maar alleen op de sokkeltjes is iets van NSB-kleuren te zien. De ruiten zijn met gaas bespannen, de dakranden afgezet met prikkeldraad en een minicamera, verbonden met een computer, zoomt op de bezoeker in. Binnen wat Hitler-portretten, veel Hess, een enkele swastika. Een oudere man met een Duits accent opent de deur en zal die middag voor livreiknecht spelen.
Een andere chaperon is er bij het volgende bezoek. 'Er zijn drie aanslagen op mij gepleegd', zegt ze verontschuldigend. Aan haar linkerhand glanst de zilveren huwelijksring met de levensrune. Graag verzinnebeeldt ze haar levenstaak met die ring. De rehabilitatie van haar briljante, onnavolgbare en ontembare Meinoud, 'telg van een onstuimig geslacht'. Aanvoerder van de meest radicale stroming binnen de NSB, vleugeladjudant van Himmler en protagonist van de Nederlandse SS, wiens proces door zelfmoord - of moord? - na de bevrijding nooit heeft plaatsgevonden. Op zoek naar mijn huwelijksring heet dan ook haar queeste naar gerechtigheid. Die huwelijksring komt in het boek verder niet voor. 'Geef ik volkomen toe, ben ik vergeten', zegt ze ietwat verbouwereerd.

ZE SPREEKT deftig-binnensmonds. Naast de huwelijksring schittert een zegelring met gravenkroon. De oude toezichthouder schenkt port in, neemt zelf bier en trekt zich terug. 'Mijn vader was bankier. Mijn ouders waren toonaangevend in het dorpsgebeuren in Hilversum in de vooroorlogse jaren', zegt ze. Ze lijkt van zichzelf vervuld. 'De vier kinderen, Dolf, Annie, Wim en Florrie waren goed opgevoed en menige jongeman of meisje zal er in gedachten van hebben gedroomd om een verbintenis voor het leven aan te gaan met één onzer', schrijft ze in haar memoires. 'Ik denk dat ik een moeilijk kind ben geweest voor mijn ouders. Ik was vrij zelfstandig. Opgegroeid met de natuur. We hadden een grote tuin en ik was dag en nacht bezig. Toen ik drie was liep ik weg van mijn ouders, zat ik in een konijnenhol. Bij de herdershond die net jongen had. Onder de vleugel van een zwaan die siste. Ik wist toen ik drie of vier was al dat ik bioloog wilde worden. Zoiets zit in je.'
Haar vader was half-Duits, rijk en liberaal. 'Ik denk dat ieder mens vrijdenkend moet zijn.' In het 'Zonnehuis' is Florrie een benijdenswaardig middelpunt. Op niets wordt beknibbeld. 'Een Duitser kan nu eenmaal geen weelde dragen', zal ze even later zeggen wanneer Göring ter sprake komt. 'Als een Duitser rijk wordt, wordt hij proleterig.'
De kinderen Heubel mochten allemaal twee of drie beesten hebben. 'Ik had dus honderd marmotten, honderd angorakonijnen en samen met mijn broer Wim honderd duiven.' Dieren als categorieën; ze zal amper tien jaar oud geweest zijn. 'Mijn oudste broer Dolf studeerde in Wageningen, en hij en zijn vrienden vonden mij ideaal voor hun studiedoeleinden. Hij liet me gladharige marmotten kruisen met kruintjesmarmotten. Ze hebben me jong geleerd wat de Mendel-theorie is.'
Het biologisch-determinisme was de opstap tot nationaal-socialisme. Tot de rassenleer. Regelrecht en unverfroren: 'Het meest flauwe interview dat ik ooit heb gegeven ging over een koolmees die nooit zal paren met een pimpelmees. Een dier doet niet wat de mensen menen, door het christelijk geloof, wel te mogen doen. De smeltkroes van het Romeinse Rijk en het daaraan ontsproten christendom verleidt ons met iedereen naar bed te gaan zonder onderscheid van ras.'
Ik merk op dat mijn vader Egyptisch is en mijn moeder Oostenrijks. Ze kijkt op. Bijna liefdevol. 'Je kent je moeder ook niet? Ach wat sneu.' Er bestaan zoveel misverstanden, vindt ze. 'Jij bent ingebed in de Nederlandse cultuur. Domme mensen moet men met heel eenvoudige middelen de weg wijzen. De vader, de moeder, de grootvader en zo. Want wat weet men eigenlijk van dit soort dingen? Als je niet heel precies op school begint, verlies je dat en is een neger precies hetzelfde als een ander. Een neger heeft ook recht. In zijn eigen cultuur. Maar die neger heeft geen cultuur, dus die hoort hier niet. Die hoort daar in Aruba of weet ik waar, daar zijn ze thuis. Die liggen daar in de zon. Niet dat ik ze minacht. Maar ze passen niet in dit klimaat, ze passen niet hier. Maar ik zou het zalig vinden als ik een neger als dienstbode had. In de verhoudingen van Indië had je een kokkie, en je had iemand die de was deed. Perfect! Niks uitbuiting; het was gewoon één grote harmonie!'

ALS PRINSES JULIANA Hilversum bezoekt worden Florrie en broer Wim opgetrommeld voor een partijtje tennis. 'Dat was voor ons niet eenvoudig, daar wij goede spelers waren en ons dringend verzocht werd de prinses altijd te laten winnen. Haar tennisspel bestond merendeel uit hoge lobballen, een wanhoop voor goede spelers.'
Wim en Florrie interesseren zich echter meer voor de volkse gedachte. Met Henk Feldmeyer, de latere voorman der Germaanse SS, ronselt ze jongeren voor de Nationale Jeugd Storm, de jongerenorganisatie van de NSB. 'We waren in Duitsland geweest en hadden de Hitler Jugend gezien. Wat een schitterende organisatie! Zangfeesten, marcheertoestanden. Dat was het volk!'
Ze leest Mein Kampf. In 1937 vertrekt ze naar Indië. In 's(lands Plantentuin te Buitenzorg loopt ze stage en voor de Berlijnse Zoo vangt de aankomend biologe inheemse dieren. Op vergeelde foto's poseert Florrie met geweer, 'in rust na het schieten van een zwarte panter op Java'.
'Te zelfstandig naar nazi-opvattingen? Ieder heeft zijn eigen karakter. Mijn ouders waren groots. Maar ik moet je eerlijk zeggen; als ik zelf dochters had gehad zou ik wel tweemaal nadenken.'
Over de Jeugdstorm in Indië is ze niet te spreken. 'Zoveel bloedvermenging. De consequente naleving van de rassenhygiëne was op dit moment niet aan de orde', schrijft ze.
Terug in Nederland lijkt Mussert niet onder de indruk van de gedreven raciste. Florrie verlaat de NSB. Tijdelijk. Als op 10 mei 1940 de Duitsers Nederland binnenvallen zit ze in Berlijn. Een zoöloog deelt het haar mee: 'Jetzt sind Sie Reichsdeutsche geworden, ich gratuliere.'

DE TOEZICHTHOUDER schenkt bij en neemt zelf nog twee bier. 'Ik wil jullie niet storen', merkt hij op tot driemaal toe. 'Nee, nu moet je even stil zijn, Karl!' waarschuwt de weduwe. 'Zum wohl!' roept Karl, behoorlijk aangeschoten. Gebiedend stuurt Florrie hem naar de keuken. Ze zucht: 'Als hij zuipt, is hij onmogelijk. Dat is ook Nederland hč: hop hop hop! Hij heeft eigenlijk geen wereldbeschouwing. Mijn laatste levensjaren hier leef ik met de onderwereld. Een paar idioten die heel veel zuipen, mij nog zo'n beetje beschermen en mijn huis netjes houden.'
'Ik was kwaad over de Duitse inval', herneemt ze. Maar wanneer ze, terug in Amsterdam, bij het Victoria-hotel 'een prachtige grote hakenkruisvlag' ziet wapperen wijkt de boosheid wat. 'Want Europa werd bedreigd en de enige man die dat zag was Hitler. Nu lach je me uit, maar zo is het wel! De Duitsers die hier binnenvielen hebben geen soldaat gedood. Hitler wilde absoluut geen heibel hebben. Heeft alle Engelsen laten terugtrekken toen er werd geschoten. Was eigenlijk te goed.'
Op de Hagespraak der Bevrijding, de toogdag van de NSB, augustus 1940 te Lunteren, ontmoet ze de veel oudere Meinoud Marinus Rost van Tonningen, gewezen volkerenbondcommissaris in Oostenrijk en nu Tweede Plaatsvervangend Leider der NSB. Florrie, nationaal-socialiste in her own right, valt direct voor de fanatieke Draufgänger.
'Ik stam uit SS-kringen, natuurlijk. De jongens zeiden altijd: denk erom, een van ons trouw jij! Van Rost van Tonningen was geen sprake, die kwam niet eens uit onze kring. Bovendien vond ik het leven boeiend en ik had geen enkele behoefte om te trouwen en alleen een sterke man had me kunnen krijgen.' 'Florelore, wil je mijn vrouw worden?' vraagt Rost, en in zonovergoten winterweer met staalblauwe lucht wordt, winterzonnewende 1940, Nederlands eerste SS-huwelijk gesloten in Dudoks gemeentehuis. Pas nadat Florelore door een telegram uit Berlijn is gerustgesteld en het gerucht dat Rost 'Indisch bloed' zou hebben is ontzenuwd: 'Alles in Ordnung, meine herzlichen Glückwünsche, Heinrich Himmler.'

MET ROST VOERT ze een zuivering uit op de 'Freimauer- homo-bende' die klaarblijkelijk ook bezit heeft genomen van Jeugdstorm en NSB. Lien van Eck, Hopvrouwe der Jeugdstorm, bekent Florrie 'na een gezellige avond in de Harz' dat ze lesbisch is. Florrie schrikt en reist prompt af naar Nederland om Mussert en Hoofdstormer Van Geelkerken te informeren. 'Ik begreep toen nog niet dat Lien me als een leuk figuur voor haar beschouwde, of zo. Ik was groen als gras, dat bestond gewoon niet in onze ogen. Ze kķn niet langer hoofd van de meisjes zijn! Maar Mussert en Van Geelkerken draaiden de rollen om en probeerden mij voor de gek te houden.' Want Lien, op haar beurt, beschuldigt Florrie van lesbisch gedrag. 'Lien van Eck moest Hopvrouw blijven en de normale vriendschapsband die wij hadden, werd hierdoor wreed verbroken', schrijft ze droog in haar memoires.
Homo's kunnen geen leiders zijn, vindt ze ook nu nog, al schuiven de panelen. 'Mijn grote vriend is Willem Oltmans.' Ze laat de handen wapperen en geeft een Oltmans-imitatie: '("Flķķķrrie! Zeg, het is toch ongelķķflijk dat wij elkaar zo goed kennen! Ik ben toch dėt en jij bent toch dát?" "Maar ik vind jou een prima kerel", zeg ik dan. Ik mag hem dolgraag. Doe binnenskamers wat je wilt. Maar je kunt Oltmans natuurlijk niet nemen als hoofd van het een of ander.' Maar ja, ze bewondert ook Yehudi Menuhin. 'Alle joden zijn ongedierte', schreef haar man. Ze zucht: '("Het is de ellende van een vrouw dat er altijd één jood is die ze adoreert", antwoordde mijn man dan.'

TEGEN HET EINDE van het eerste bezettingsjaar keren de kansen voor de aanhangers van de Groot-Germaanse gedachte, de volkse kring van SS, Himmler, Florrie en Rost. Reichskommissar Seyss-Inquart had Rost een kans gegeven om de socialistische massabewegingen te paaien, maar Vorrink wijst het aanbod tot samenwerking resoluut van de hand: 'Gij zijt hier onder de bescherming van de Duitse tanks en vliegtuigen.' Rost, die zichzelf onder meer als een socialist beschouwt, krijgt niemand mee. 'Ik ben uitermate verbaasd dat je mijn man zo uitlegt', zegt de weduwe nu. 'Wij zijn erg tegen het kapitaal en jullie, socialisten, ook. Goed, wij hadden de wind mee. Maar de socialisten hadden hun jeugdbeweging en hun meiboom, wij bevonden ons nog in de kinderschoenen. Mijn man probeerde ons allen bij elkaar te brengen. Hij vroeg ze slechts te stoppen met het ageren tegen Hitler. Dat konden ze niet. Toen zijn ze gevangengenomen, dat geef ik toe. En naar Westerbork gebracht.'
Mussert ziet de gedreven nazi als gevaarlijke concurrent en al spoedig wordt Rost kaltgestellt. Als president van de Nederlandsche Bank en secretaris-generaal voor bijzondere economische zaken zal hij de verdere oorlogsjaren zijn handen goeddeels vol hebben aan de economie. 'Een verschrikkelijke positie', verzucht Florrie. 'Enerzijds was mijn man pro-Duits, anderzijds heeft hij Göring en zijn bende willen tegenhouden bij het leegplunderen van Nederland.'
De oorlog was, zegt ze, voor de gewone burgers geen tijd van angst en terreur: 'Ik denk dat wij het moeilijker hadden dan zij. Wij konden elke dag doodgeschoten worden door het verzet. Mijn wacht heeft op de Keizersgracht in de hongerwinter een kelder gevonden met ontzettend veel levensmiddelen, allemaal door de joden verstopt. Prachtige levensmiddelen! Komt mijn wacht enthousiast aan, nu hebben we iets geweldigs gevonden hč? Dus bel ik de SD op. "Alsjeblieft zeg, niks doen!" roept die. Intriges!'
Het nazisme wordt zo slecht begrepen: 'Wij kunnen best joden accepteren. Er was onder Himmler zelfs een divisie onder joodse leiding. Als ik een jodenster droeg zou ik daar trots op zijn geweest. Dan ben ik een jood. Want een jood is een jood en geen Nederlander. En geen Duitser, geen Engelsman en geen Amerikaan. De joden willen Duitsland als een jodenland hebben. Zij de macht en de Duitsers werken. Je weet zelf toch hoe het Anne Frank-huis steeds mooier wordt gemaakt? Schoenen worden gedemonstreerd, gouden kettingen en gouden tanden, dat zijn toch kinderlijke lachertjes. Geloof jij in deze wereld...?'
Karl stiefelt binnen. 'Laat hem de vergaderkamer maar zien', verordonneert Florrie. De kamer ligt aan de achterzijde van het huis en is, denken ze, afluistervrij. Vier waxinelichtjes staan om een buste van Hitler. Bijzonder trots is ze op de typemachine van de Führer. Merk Mercedes. Met een extra toets voor het SS-teken.
Als Florrie even naar de wc is, wijst Karl op een foto aan de muur. Broer Wim in het zwarte uniform van de Totenkopfbrigade. De bloedvlag in de hand. De mond toegeknepen tot een streep. 'Zie je dat verbeten bekkie?' zegt Karl. 'Dat heeft zij nou ook.'
'Onze eer is trouw' is haar lijfspreuk. En trouw kan niemand haar ontzeggen: al meer dan vijftig jaar staat ze pal achter haar man. Op het einde van de oorlog trekt Rost, door Mussert ontslagen uit al zijn functies, het uniform aan van de Waffen SS en begeeft zich naar het front bij Amerongen. Florrie stelt haar twee kinderen onder de hoede van haar SS-bewaker en hoogzwanger baant ze zich dwars door de gevechtslinies heen een weg naar haar man.
Ze bereikt het front op 30 maart. 'We waren twee verwante geesten. Als je met iemand als Rost trouwt, moet je zelf al volledig klaar zijn. Een volwaardige vrouw zijn van je man.' Dan, bijna terloops: 'Mijn man zei: "Wij zijn samen. Laat de kinderen maar schieten."(' Ze gebaart naar de fotograaf die foto's aan het maken is. 'Hij moet even ophouden. Sorry hoor.
Ik zat bij mijn man op schoot. Hij zei dat ik bij hem moest blijven aan het front. "Nu hoor je hier, nu hoor je bij mij." Ik zeg: "Jessus! Ik heb daar toch twee kleine kindertjes, die kan ik toch niet achterlaten?"(' Ze slaat de handen voor de ogen. Herstelt zich snel. 'Op dat moment is een man een man, hč?' Ze draait zich om en gaat weg. Ze zal hem nooit meer zien.

ZE VLUCHT OVER de Waterlinie, hervindt haar kinderen. 'Schicksal, mijn levenslot? Via Heerenveen, Nieuwolda. Mijn auto nogmaals beschoten. Weer als laatsten weg uit Groningen, waar intussen bijna alle bruggen worden opgeblazen. Op naar... ergens... waar ik mijn zoon kon baren. Leeuwarden en dan de Afsluitdijk. O God, wat een dramatisch tafereel! Honderden, zo niet duizenden Nederlanders en Duitsers daar bij elkaar geveegd.'
Ze bereikt Terschelling en baart haar zoon Herre op 28 april 1945. Haar geliefde broer Wim, zo zal ze later horen, sneuvelt die dag aan het front. 'Stirb und Werde!' In Midsland op Terschelling ontstaat een grote oploop wanneer de dorpsomroeper aankondigt dat er een Rost van Tonningen is geboren; de eilanders kennen de naam van de bankbiljetten. Zij herinnert zich honderden vlaggetjes, rood-wit-blauw en oranje. 'Mijn kinderen vroegen: "Mutti, mogen wij ook zo'n vlaggetje hebben?" In doodsnood vroeg ik om zo'n vlag. Toen verscheen ineens een Duitse marineofficier.' Ze krijgt een ampul cyaankali maar weet Duitsland te bereiken. Over haar omzwervingen in de jaren daarna verschillen de lezingen. Zelf zegt ze als gevangene nummer 1367 in verschillende Nederlandse interneringskampen te hebben gezeten.
Haar man wordt op 8 mei '45 krijgsgevangen gemaakt door de Canadezen en belandt in de Scheveningse strafgevangenis. Rost wordt de ochtend van 6 juni met een fecaliëntonnetje gesignaleerd bij het trappenhuis. Ook hier verschillen de lezingen. Van het van staatswege beloofde onderzoek kwam nooit iets terecht. 'Mijn man is in de gevangenis vermoord', zegt de weduwe. 'Hij wist te veel. Ze hebben hem over de reling gegooid. Als je vrijwillig van de galerij springt, breek je hooguit je nek, ligt niet je hele hoofd in poeier.' Het lijk van haar man heeft ze nooit gezien en ook is er geen graf. 'Ik heb nooit officieel bericht gehad van zijn dood. Nooit! Alleen bij de eindafrekening van het Beheersinstituut, waar ieder van ons NSB'ers tweeduizend gulden kreeg uit eigen vermogen, stond op de nota ƒ47,25 kosten gemeentereiniging voor het weghalen van zijn lijk uit de gevangenis. Toen ik erachter kwam waar hij begraven lag, hebben ze als een gek dat massagraf geruimd.' Ook zijn huwelijksring is spoorloos. 'Alles wat ik aanraak, sterft.'
Haar zoektocht naar eerherstel duurt al vijfenvijftig jaar. Haar kinderen delen haar politieke opvattingen niet, zegt ze gedecideerd. 'Ik heb wel eens situaties meegemaakt dat de een zich voorstelde als "Rost" de ander als "Van Tonningen" en ik zei: "Rost van Tonningen". Maar ja, dat begrijp ik ook wel. We leven in een andere wereld. Je hebt te kiezen: wil je je vrouw volgen of je vader? Bij de een gaat dat beter dan bij de ander. Een tijdje geleden werkte mijn jongste zoon op Curaįao. Zegt iemand: "Herre, je moeder is hier aanwezig, waarom heb je dat niet gezegd?" Er wordt geproost en ik zie mijn zoon en schoondochter moeilijk kijken. Dat begrijp ik wel, maar ik heb daaraan geen schuld.' Ze kijkt getormenteerd: 'Ik heb mijn kinderen en hun vrouwen altijd voorrang verleend.' Ze herneemt zich. 'Oltmans is woedend op mijn zonen. Hij zegt: "Ik wou dat ik je zoon was, Florrie. Ik zou je verwennen tot en met. Zo hoort het toch?" Oltmans heeft een hart van goud.'
Ze wijst naar de Hitler-buste. 'Ik kan het ze niet kwalijk nemen dat mijn kleinkinderen in conflict komen als ze hier zijn en dat daar zien. "Wie is dat dan?" vragen ze. "Nou, dat is een aardige oom", zeg ik dan maar. "Dan ga ik aardige oom een kusje geven!" zegt zo'n kind. Mijn schoondochter vindt dat natuurlijk helemaal niet leuk.'

ZE ZOU INTRANSIGENT zijn, maar dat vindt ze onzin. 'Ik zou niet veranderen. We hebben fouten gemaakt, dat geef ik toe. Hitler had de joden een eigen land moeten geven. En we hebben dit stadium van de oorlog verloren omdat er te weinig nationaal-socialisten waren. We kregen Nederland niet mee, de tegenstand was te groot. We dachten dat negenennegentig procent van de bevolking achter ons zou staan. Dat hebben we schromelijk overschat.'
Vaandelvlucht in eigen kring krijgt grimmige trekken. Rosts meest fervente tegenstanders, bekent de weduwe, zijn moedwillig om het leven gebracht. 'Onze mensen hebben de Duitse Generalkommissar Fritz Schmidt, protégé van Martin Bormann, zelf uit de treinwagon gedonderd. Hij heeft geen zelfmoord gepleegd. Hij was onmogelijk. Ook onze Feldmeyer, leider van de Nederlandse SS, zogenaamd gesneuveld aan het front, is door eigen mensen doodgeschoten. Onze geschiedenis is niet honderd procent geweest.'
En nu? De jeugd: 'Gecorrumpeerd.' De CP en de CD? 'Klungels!'
Ze wil de Wewelsburcht kopen, het hart van het esoterische nazidom voorbij Dortmund, maar ze heeft geen geld. Een documentatiecentrum van het nazisme zal er voorlopig niet komen. 'Wij wilden vanuit de Wewelsburcht Europa beheersen, zoals de joden vanuit Jeruzalem en de christenen vanuit Rome. Het is het middelpunt, waar Himmler zeker begraven had willen worden. Er was een grote pot met de ringen van gesneuvelde SS-ers; als je was gevallen, ging je ring naar de Wewelsburcht. Ja, het is een heel hoog geloof. Wij geloven in het geheel. Dat er geen toeval bestaat. Dat het allemaal zo moet zijn. Schicksal, Wende'. Ze draagt de Thorhamer, symbool van heidendom, 'maar ik vind heiden geen mooi woord. We zijn allemaal gebonden aan de kosmos op onze eigen wijze.' Ze pakt een computeruitdraai: 'Speciaal voor jou gemaakt.' Een ufo met Germaans kruis. 'Das letzte Bataillon wird ein Deutsches sein!' staat er in gotische letters. 'Het is zeer ongebruikelijk om het te zeggen, maar Hitler was een visionair man, die komt maar eens in de tweeduizend jaar voor. Jullie generatie is zo gemanipuleerd. Als ik zeg, en ik weet wat ik zeg, dat op de maan een hakenkruisvlag staat, dan denk je dat ik raaskal. Maar de maan is Duits, Mars is Duits en het Derde Rijk is niet ten onder gegaan.'
Ze wil samenwerken. 'Of we winnaar zijn of verliezer, je geeft elkaar de hand.' Socialisten en nationaal-socialisten, volgens het grote ideaal van Rost. 'De oorlog is nog niet voorbij. Ik zie een drama komen aan het einde van dit jaar. Amerika heeft zijn grootsheid verspeeld. Zo'n vent als Clinton zou ik persoonlijk aan een boom willen hangen. Maar uit deze chaotische toestand komt iets. O´f joodse vrijmetselarij, ķf nationaal-socialisme. De rest valt weg. Petje af voor wat de joden doen, want die kijken vooruit. Hebben een scherp inzicht. Ze weten precies hoe je mensen moet bespelen en laten werken. We worden beheerst door mensen die we niet aankunnen. De joden hadden een eigen staat moeten hebben. Dat is de fout geweest van het nationaal-socialisme, als je van een fout mag spreken. Dan was het dus nooit gebeurd.'
Was wát nooit gebeurd?
'Wat er is gebeurd.'
Daarmee bedoelt u de holocaust?
Lange stilte. 'Ja. Maar dat is een woord dat de Amerikanen verzonnen hebben.'
Hoeveel joden zijn er omgekomen?
'In wezen is geen enkele jood vermoord. In Auschwitz zaten ook niet-joden. Als je de Poolse gegevens nagaat, zijn er iets meer dan achthonderdduizend mensen overleden. Gewoon, aan natuurlijke oorzaken. Het is natuurlijk niet zo dat een kamp een luxe hotel is. Auschwitz was geen vijf-sterrenhotel.'
Is er nu sprake geweest van systematische uitroeiing van de joden, ja of nee?
'Ik mag hier geen antwoord op geven. Als ik zeg wat ik denk, wordt mijn huis in de brand gestoken of word ik gevangen gezet. Dat mag allemaal in Nederland.
Het zijn twee werelden', verzucht ze. Ze neemt afscheid met twee zoenen. 'Jij mag me ook wel een zoen geven, hoor', zegt ze tegen de fotograaf.
Er komt een jonge soldaat langs, 'uit het leger ontslagen omdat hij tegen drugsgebruik is'.
Hij neemt aardappelen mee. Zij vangt hem op. 'Hij zoekt ook maar een weg', zegt ze. Heel soms kijkt ze naar de oude beelden. 'Als je die mars op Neurenberg ziet van de Hitler Jugend in 1939, prachtig, prachtig! De Partijdag van '36, perfect! Je vindt het te bombastisch? Soms denk ik als ik Triumph des Willens zie: dit moet ik overbrengen aan de jeugd.'

quote:

Uit het Algemeen Dagblad van Zaterdag 8 mei 1999



Door correspondent Ad Vaessen
Bonn - De weduwe van NSB-leider Rost van Tonningen wil net over de
Nederlandse grens een 'expositie- en studiecentrum' vestigen. Zij heeft
haar oog laten vallen op de Wewelsburcht ten oosten van Dortmund, die het
domein was van SS-leider Himmler. Er moet 'volkerenkundig' onderzoek worden verricht en zij wil er documenten en nazi-attributen tentoonstellen. De
burgemeester van Rheden wees eerder haar plan voor een museum in haar villa in Velp af.
Een geldinzamelingsactie in Duitsland voor de aanloopkosten van het centrum verloopt moeizaam. Via oproepen op het internet heeft zij geprobeerd ten minste 100.000 mark (110.000 gulden) bijeen te krijgen, aldus museumsdirecteur Wulff Brebeck. Deze historicus beheert de Wewelsburcht in opdracht van de stad Paderborn. Gulle gevers ontvingen voor een gift van minimaal 100 mark 'Germaanse bouwstenen' van papier. "Word wakker! Ons nationale erfgoed, waarvoor vele kameraden zijn gevallen, is in gevaar", luidde de oproep van Florentine Rost van Tonningen-Heubel. Zij ondertekende met de SS-eed: "Unsere Ehre heisst Treue".

De Zwarte Weduwe (85) geeft ondanks deze tegenslag niet op. "Dit is heilige grond", zei zij gisteren desgevraagd. "Het is een kwestie van tijd en geld eer wij de burcht weer in ons bezit krijgen. Ik zal tot mijn laatste snik vechten." Zij bezoekt het kasteel elke drie maanden. Tegelijkertijd kijken zij en haar aanhang uit naar andere vestigingsplaatsen in Duitsland, onder meer in Berchtesgaden in Beieren waar Hitlers Adelaarsnest was gevestigd. "Ik ben er mee bezig, maar ik zeg niks."
Zij zegt vaak toespraken te houden in Duitsland, 'zoals ook dit weekeinde'. De toehoorders zouden groepen zijn van 100 á 150 personen, bestaande uit ex-SS'ers, hun weduwen of familieleden. De inhoud van haar rede ligt voor de hand. Zij lardeert haar uitspraken over de Wewelsburcht met uitlatingen tegen het jodendom en prijst Hitler als een 'geniaal man'. Haar aanzien in extreem-rechtse kring in de Bondsrepubliek is groot, mede doordat zij Hitler en 'Reichsführer' Himmler persoonlijk heeft gekend. Himmler was getuige bij haar huwelijk. Zij is bevriend met diens dochter Gudrun. Rost van Tonningen en haar Duitse aanhang gaat het vooral om een monumentale, deels in de rotsen uitgehakte ruimte in het kasteel en om de zaal van de SS-groepsleiders. Beide onderdelen bleven onbeschadigd nadat de nazi's het kasteel in 1945 hadden geprobeerd op te blazen. Aan het plafond zit een enorm stenen hakenkruis. Heel belangrijk is de zogeheten Zwarte Zon in de vorm van een wiel met SS-tekens. Dit zou magische krachten bezitten.

Paderborn is doodongelukkig met de negatieve publiciteit. De gemeente geeft toe dat de burcht, die jaarlijks door 45.000 mensen wordt bezocht, tevens dient als een bedevaartsoord voor oud-nazi's en voor jonge rechtse radicalen. De activiteiten van Rost van Tonningen worden op de voet gevolgd. "Zij maakt geen schijn van kans", zegt hoofd Cultuur Wester: "Het kasteel is niet te koop." Wel wordt een deel ervan verhuurd. De vrees bestaat dat zij via een nepvereniging probeert een huurcontract te krijgen.

Op korte afstand van het kasteel ligt restaurant Ottenshof, waar de neo-nazileider wijlen Michael Kühnen grote bijeenkomsten belegde. Een paar jaar geleden ging het pand deels in vlammen op. Nu is het met veel geld herbouwd. De bankiersdochter Rost van Tonningen zegt dit toe te juichen, maar ontkent dat zij een van de financiers is. De Süddeutsche Zeitung vraagt zich wel af waar 'plots al dat geld vandaan komt'. Ook dit is voor oud-nazi's een historisch pand, onder meer doordat runetekens bewaard zijn gebleven. Het restaurant in het sousterrain heette 'Hitler-Jugend-Keller'.

Haar man Meinoud Rost van Tonningen was tweede plaatsvervangend leider van de Nationaal Socialistische Beweging (NSB). Na de bevrijding werd hij gearresteerd. Hij overleed in de gevangenis. De weduwe, die onder anderen de paus benaderde voor de rehabilitatie van haar echtgenoot, stichtte het consortium 'De Levensboom'. Deze organisatie propageert het nazi-gedachtengoed.
Zij zegt teleurgesteld te zijn door rechts in eigen land. "Nederland is doods wat betreft het enthousiasme van jongeren." Zij kennen volgens haar geen discipline en weten weinig van de historie. "Ik schaam me voor de zogeheten rechtse groepen die ik op straat zie." In Duitsland hebben de kleinkinderen veel meer belangstelling. "Duitsland is dan ook het moederland."

quote:

Naarmate het einde van de oorlog -en tegelijk ook het Einde van het Derde Rijk nadert- houdt Goebbels zich als Gouwleider van Berlijn, meer en meer bezig met de verdediging van de stad. De mensen luisterden hoe langer hoe minder naar zijn beloften over de radio. Nu en dan vergeleek hij de oorlog dan eens met koorts, dan weer met een marathonloop of met wisselvallig weer, om de mensen moed te blijven inspreken en te blijven geloven in de eindoverwinning.

In de laatste weken van de oorlog had Goebbels op 23 april 1945 zijn vrouw en kinderen laten overkomen naar de Hitlerbunker in Berlijn. Op 29 april mocht Goebbels nog even als huwelijksgetuige optreden tussen Hitler en zijn goed geheime gehouden maîtresse Eva Braun. Een dag later nam Eva Braun vergif in en schoot Hitler zich een kogel door het hoofd.

Het besluit van Goebbels en zijn vrouw Magda lag al lang vast. Zij zouden samen met de Führer ten onder gaan. Op 1 mei 1945 gaf hij Hitlers arts Ludwig Stumpfegger de opdracht zijn kinderen te doden. De arts gaf hen allemaal een injectie met nembutal. Enkele ogenblikken later kwamen Goebbels en zijn vrouw de bunker uit in de tuin van de Rijkskanselarij. Schwägerman stond hen al op te wachten met het pistool in de hand. Er klonken twee schoten.


1 mei 1945: het verbrande lichaam van Goebbels Overeenkomstig de orders van Goebbels overgoot Schwägerman de lijken met benzine en stak hen in brand. De verkoolde en afzichtelijke lichamen werden later teruggevonden door de Russische soldaten van Maarschalk Zjoekov. Die namen wat foto's en de lijken werden samen met die van hun kinderen in een massagraf begraven, waarvan niet eens de plaats bekend is.

quote:

Op 22 mei 1945 werd Himmler met een aantal SS-adjudanten opgepakt in de buurt van Hamburg. Hij had intussen zijn snor afgeschoren, droeg een zwarte ooglap in plaats van zijn bril en stelde zich voor als sergeant-majoor Heinrich Hitzinger. Niemand van de Britse soldaten had in de gaten dat voor hen één van de belangrijkste leiders van het nazi-regime stond. Toen hij echter, zoals alle gevangenen, in de rij moest aanschuiven en geen voorkeursbehandeling kreeg, maakte hij zich bekend. Himmler meende nog altijd recht te hebben op een bevoorrechte behandeling. Een dag later werd hij verplicht een medisch onderzoek te ondergaan. De geallieerden wisten intussen dat ze moesten opletten voor de cyaankalipillen die vooraanstaande nazi's bij zich hadden. Toen de dokter hem verzocht zijn mond te openen, beet hij de gifampul stuk. De aanwezige dokters trachtten nog het gif met behulp van braakmiddelen weer uit zijn lichaam te krijgen. Tevergeefs, de meest gevreesde man van het Derde Rijk was dood. Heinrich Himmler werd, net als vele van zijn miljoenen slachtoffers, anoniem begraven in de buurt van Lüneberg.

Artikel door:
Gerd van der Auwera van Stiwot