Of dat ik het zelfs 'expres' dood, door het raam gooi weet ik veel omdat het zo'n klein teer wezentje is en totaal afhankelijk van anderen en...nou ja..
ik vroeg me af of iemand daar meer over weet, of andere mensen dat ook hebben enzo.
quote:Op vrijdag 31 december 2004 10:18 schreef Yamyam het volgende:
Of dat ik het zelfs 'expres' dood, door het raam gooi
Nee, daar heb ik nooit zo'n last van 
quote:ik heb het in ieder geval niet en als ik die gedachten zou hebben en regelmatig met baby's te maken zou hebben dan zou ik toch wel proberen professionele hulp te krijgen.Op vrijdag 31 december 2004 10:18 schreef Yamyam het volgende:
ik vroeg me af of iemand daar meer over weet, of andere mensen dat ook hebben enzo.
Ik heb dan werkelijk ook geen idee wat dit zou kunnen zijn, áls er al iets is..
Vanwaar komen die angsten eigenlijk? Misschien kun je er wat meer mee als je weet waardoor je er zo bang voor bent en wellicht het probleem eens ter sprake brengen bij de huisarts
.quote:De josti zal wel het zelfde gevoel bedoelen als mensen met hoogtevrees hebben. Dat je niet alleen bang bent op die hoogte, maar dat je hersenen ineens ook gaan denken dat je over de reling valt omdat je er overheen ging hangen ofzo...Op vrijdag 31 december 2004 10:24 schreef Little_Angel het volgende:
maar heb nog nooit gehad dat ik bang ben om zo'n kindje expres uit het raam te gooien.
Maar goed, ik weet het ook niet.
maar goed dat is een ander topic, een ander subforum, een andere zieke afwijking
quote:Dat met dat laten valen is dan wel weer puur uit onzekerheid en is maar een keer voorgekomen dus ik zit er niet meeOp vrijdag 31 december 2004 10:26 schreef Kreator het volgende:
[..]
De josti zal wel het zelfde gevoel bedoelen als mensen met hoogtevrees hebben. Dat je niet alleen bang bent op die hoogte, maar dat je hersenen ineens ook gaan denken dat je over de reling valt omdat je er overheen ging hangen ofzo...
Maar goed, ik weet het ook niet.
. Maar tja, ik denk toch dat het beter is dat ze hulp gaat zoeken.Ik weet het verder ook niet
.Ik ben zo bang om mijn kinderen te laten vallen dat ik een trap niet op kan zonder er aan te denken wat er zou gebeuren als ik ze per ongeluk laat vallen, maar zie dat ook meteen voor me
Oftewel, ik loop heel spastisch en krampachtig een trap op. Maar ik heb dat ook als ik éven alleen naar school fiets en de jongste thuis in bed ligt. Dan pieker ik 2 min. hoe of wat als ik aangereden wordt.
Van de week zijn we, mijn man en ik, voor het eerst samen uitgebreid weggeweest zonder kinderen, de oudste is 5
en dan zit ik in de auto met kromme tenen, want stél je voor dat we aangereden worden, wat dan met de kinderen bla bla bla die veilig thuis waren met mn schoonmoeder 
maar ik ben als de dood dat ik beeb laat vallen of iets dergelijks alleen denk ik meer dat dat bij mij mee te maken heeft dat ik mama word voor de eerste keer of zo. ik heb kraamstage gelopen en op kids gepast en heb er werkelijk nog nooit 1 laten vallen of zo 
dus t zal allemaal wel meevallen.tis meer het idee denk ik dat zon klein teer wezentje zo hulpeloos e.d. zo afhankelijk van jou is.
Juist omdat het zo raar of afschuwlijk zou zijn, schieten je gedachten door je hoofd.
Wat als...
...ik dit mes plots in iemands keel steek.
...ik deze auto van de brug afrijdt,
etc....
quote:Of als je bij iemand achterop de fiets zit en je ziet ineens het slot.Op vrijdag 31 december 2004 10:32 schreef Miesjel het volgende:
Is het hetzelfde gevoel als naast de nooduitgang van een vliegtuig te zitten... bang hem open te maken.
Of als iemand onder een auto bezig is en je staat in de buurt van de krik.
Of als iemand een lamp ophangt en je staat naast de schakelaar.
Het leven is een en al verleiding.
quote:Ik had juist het omgekeerde. Voordat mijn eerste kind geboren was vondt ik het 'eng' om een baby op te pakken vangewege de angst het te laten vallen. En toen mijn dochter geboren was was die angst meteen weg. Die pakte ik alsof ik nooit anders gedaan had.Op vrijdag 31 december 2004 10:28 schreef Disorder het volgende:
Ik heb ooit eens een artikel gelezen dat dit vrij veel voorkomt bij ouders met pasgeboren baby's. Zolang je niet van plan bent die gedachtes ook echt uit te voeren lijkt het me dat het niet iets is om je voor te schamen.
Maar express door een raam gooien is volgens mij een afwijking.
Bij slechts een klein aantal mensen is dit dwangmatig en kan het eventueel verder gaan dan dit. Als je nog een keer zoiets denkt, pak dan jezelf aan. Ga je ergens anders mee bezig houden, ga punniken, duimendraaien, wat dan ook. Blijf je dan nog denken aan het doden van babies, ga dan professionele hulp zoeken.
Precies op tegels lopen of bv. alleen op de witte stukken van zebrapaden lopen zit in dezelfde categorie. Iedereen doet/deed dat in meer of mindere mate. Pas als er dwangmatige situaties voorkomen als 'ik heb op een randje van een tegel getrapt, als ik niet tig keer wel goed op een tegel ga staan gebeurt er ... (iets ergs)', dan is het niet normaal.
Beoordeel of het 'normaal' is of dwangmatig, of ga ermee naar een arts als je twijfelt. Zijn het alleen de gedachten of heb je ook wel eens op het punt gestaan om die gedachten in daden om te zetten? Als je hulp nodig hebt, zoek die dan. Als het 'normaal' is, kun je jezelf dit ook afleren.
Verder hebben kinderen een nogal hoge stuiterfactor, dus zomaar dood gaan gebeurt niet als je ze vastpakt. Hoe vaak zal een klein kind gemiddeld van bed rollen, uit de kinderstoel vallen, van de trap vallen? Maak je geen zorgen dat een baby 'kapot' zal gaan als je hem optilt.
Maar als je er op dat moment aan denkt om zo'n kleintje het raam uit te gooien, kom dan ook niet in de buurt van een baby.
Mijn vriendin is laatst met ons toen nog 5 maand oude zoontje van de trap gevallen..
Hij lag levenloos beneden en toen ze hem oppakte hing hij helemaal slap en deedt niets meer.
Ik kan je zeggen dat je dan erg schrikt, ze kon niet eens normaal 112 bellen.
De buurvrouw was direct gekomen omdat ze zo hard gegil gehoord had nadat er iets van de trap was gevallen.
De buurjongen heeft me gebeld terwijl ik op me werk was (1 uur rijden vanaf ons huis)
En hij heeft de ambulance gebeld voor ze. Toen ik in het ziekenhuis kwam bleek het allemaal mee te vallen maar toch is het eng.
Mijn vriendin is nu banger op de trap en had in het begin nog de hele tijd dat beeld voor zich...
Ik kan het dus wel begrijpen dat mensen baby's niet graag vasthouden uit angst dat er iets kan gebeuren. Ik zou het vreselijk vinden als ik per ongeluk een kind van een ander iets aandoe...
quote:Helemaal niet. Ik heb er ook nog nooit een echt vastgehouden behalve mijn broertje toen hij net geboren was (ik was 3).Op vrijdag 31 december 2004 11:50 schreef miss_dynastie het volgende:
De angst dat je zo'n klein kindje laat vallen, is denk ik helemaal niet raar, veel mensen hebben dat. Maar als je écht bang bent dat je een kindje iets aandoet, dat lijkt me niet helemaal goed, ik zou me dan niet in een positie manouvreren dat ik alleen met zo'n kind zou zijn. Vanwaar die angst, heb je veel met baby's te maken of juist helemaal niet?
En ik wil wel heel graag later een kindje maar ik ben als de dood dat ik 'm vermoord.
Hetzelfde geldt voor grote scherpe messen of een pistool ofzo.
En als je een baby goed vastpakt, valt het echt niet. Ik had op de verloskamers dagelijks te maken met pasgeboren, glibberige babies. Gewoon tegen je aanhouden, onder de okseltjes, of als een wieg in je armen en er kan niets gebeuren.
quote:Zou het dan niet angst voor het onbekende kunnen zijn? Ik weet het ook niet hoorOp vrijdag 31 december 2004 19:11 schreef Yamyam het volgende:
[..]
Helemaal niet. Ik heb er ook nog nooit een echt vastgehouden behalve mijn broertje toen hij net geboren was (ik was 3).
En ik wil wel heel graag later een kindje maar ik ben als de dood dat ik 'm vermoord.
, maar dat lijkt mij op zich wel logisch. Net als dat voor bepaalde mensen de gedachte aan vliegen véél enger is dan het vliegen zelf; dat valt vaak wel mee dan..Nee, maar er zijn ook veel mensen die "bang" zijn om bijv. andere mensen wat aan te doen, schijnt redelijk vaak voor te komen.
quote:Misschien even mee wachten tot het voorbij is. Ik zou toch als ik jou was eens met iemand gaan praten eigenlijk..Op vrijdag 31 december 2004 19:11 schreef Yamyam het volgende:
[..]
Helemaal niet. Ik heb er ook nog nooit een echt vastgehouden behalve mijn broertje toen hij net geboren was (ik was 3).
En ik wil wel heel graag later een kindje maar ik ben als de dood dat ik 'm vermoord.
quote:Nee, nooit last van gehad. Ben wel altijd bang geweest dat ik zo'n kleintje zou 'vergeten' . . .Op vrijdag 31 december 2004 10:18 schreef Yamyam het volgende:
Ik vind het gruwelijk van mezelf, maar ik durf geen babietje op te pakken of iets want ik ben doodsbang dat ik het laat vallen.
Of dat ik het zelfs 'expres' dood, door het raam gooi weet ik veel omdat het zo'n klein teer wezentje is en totaal afhankelijk van anderen en...nou ja..
ik vroeg me af of iemand daar meer over weet, of andere mensen dat ook hebben enzo.
quote:Ik denk dat dat wel zal meevallen wanneer het zover is . . .Op vrijdag 31 december 2004 19:11 schreef Yamyam het volgende:
Helemaal niet. Ik heb er ook nog nooit een echt vastgehouden behalve mijn broertje toen hij net geboren was (ik was 3).
En ik wil wel heel graag later een kindje maar ik ben als de dood dat ik 'm vermoord.
quote:meer zoals phileine zegt: angst dat je zelf iets stoms/engs doet (dat onomkeerbaar is). en inderdaad, bijna iedereen heeft wel eens dat soort gedachtenflitsen en het wordt pas een probleem als je leven erdoor beheerst gaat worden en je allerlei situaties zou gaan mijden om te voorkomen dat die gedachtes werkelijkheid gaan worden. dus TS: toch maar es op kraambezoek en een kindje vasthouden zou ik zeggen.Op vrijdag 31 december 2004 19:33 schreef miss_dynastie het volgende:
Zou het dan niet angst voor het onbekende kunnen zijn?
Weet iemand dan misschien de naam van die zogenaamde ziekte dat moeders hun pasgeboren kindje doden? (tuurlijk, misschien is het iets dat overgaat als ik een kind daadwerkelijk vastgehouden hebt, en/of niet iets dergelijks maar ik ben toch wel benieuwd)
Of ik moet gewoon stil op de bank zitten en ze droppen een baby op schoot, dat gaat nog wel, maar dan beweeg ik ook niet...weet niet hoe het komt
Als ze 2 zijn, dan kan er veel minder stuk, vanaf dan worden ze leuk
Enge shit vind ik altijd.
quote:Ik denk dat je dan beter hulp kan zoeken bij een professional.Op zondag 2 januari 2005 14:28 schreef Yamyam het volgende:
Ik vind de posts tot nu toe niet van een dermate toevoegende waarde dat ik veel verder kom met mijn 'probleem'. Ik wil er echt induiken.
quote:Inderdaad, dit is een forum, geen kliniek of een andere plek waar je met problemen terecht kan...ik hoop iig dat je het snel onder de knie krijgtOp zondag 2 januari 2005 15:40 schreef miss_dynastie het volgende:
[..]
Ik denk dat je dan beter hulp kan zoeken bij een professional.
Haar gedachtengang was volkomen ontregeld door die plotselinge, onverwachte steile afgrond.
quote:Zoals Phileine zei is dat het syndroom van Munschaussen by Proxy, moeders doen dan hun kinderen iets aan om zo de aandacht van iemand van buitenaf te trekken (een arts of verpleegsters).Op zondag 2 januari 2005 14:28 schreef Yamyam het volgende:
Ik vind de posts tot nu toe niet van een dermate toevoegende waarde dat ik veel verder kom met mijn 'probleem'. Ik wil er echt induiken.
Weet iemand dan misschien de naam van die zogenaamde ziekte dat moeders hun pasgeboren kindje doden? (tuurlijk, misschien is het iets dat overgaat als ik een kind daadwerkelijk vastgehouden hebt, en/of niet iets dergelijks maar ik ben toch wel benieuwd)
Bij het ' gewone' syndroom van Munchaussen doen ze zich zelf iets aan om zo aandacht te trekken.
Maar meestal is het niet de bedoeling dat het kind doodgaat of dat ze respectievelijk zich zelf doden.
quote:volgens mij heb jij gewoon een obsessie voor obsessies.Op zondag 2 januari 2005 14:28 schreef Yamyam het volgende:
Ik vind de posts tot nu toe niet van een dermate toevoegende waarde dat ik veel verder kom met mijn 'probleem'. Ik wil er echt induiken.
Weet iemand dan misschien de naam van die zogenaamde ziekte dat moeders hun pasgeboren kindje doden? (tuurlijk, misschien is het iets dat overgaat als ik een kind daadwerkelijk vastgehouden hebt, en/of niet iets dergelijks maar ik ben toch wel benieuwd)
eerst was het 't heel erg níet hebben van sex, later werd het 't heel erg wél hebben van sex met God weet wie allemaal, en nu ben je weer geobsedeerd door de angst voor het door het raam mieteren van andermans babietjes.
ga eens langs een psych, of wacht dat doe je ws al, laat hem dan de behandeling eens aanpassen of opvoeren, want het werkt niet.
quote:
. Lijkt me een drama. Straks laat je em doodvallen.quote:Ik ben niet geobsedeerd door babietjes, ik denk er alleen wel eens over na en dan komt dat gevoel naar boven.Op zondag 2 januari 2005 20:08 schreef milagro het volgende:
[..]
volgens mij heb jij gewoon een obsessie voor obsessies.
eerst was het 't heel erg níet hebben van sex, later werd het 't heel erg wél hebben van sex met God weet wie allemaal, en nu ben je weer geobsedeerd door de angst voor het door het raam mieteren van andermans babietjes.
ga eens langs een psych, of wacht dat doe je ws al, laat hem dan de behandeling eens aanpassen of opvoeren, want het werkt niet.
En waarom oude koeien uit de sloot halen. Je weet hoe dat gaat. Iedereen meteen weer naar de search topic naar de knoppen
En geen enkele behandeling werkt tot nog toe al helemaal geen standaard psychbehandeling.
However, ik ben er wel uit dat ik dat munchhausen e.d niet heb da's heeeeel wat anders.
Wat ik wel ontdekt heb is dat het mogelijk in verband staat met een zelfde soort angst die ik soms heb om mezelf op momenten dat het heel makkelijk is te vermoorden. Neem een trein die langskomt, je hoeft maar te springen en hups. Of ik zie vuur. Ik krijg de neiging mijn hand erin te steken. Ik sta op grote hoogte. Ik wil naar beneden springen.
En nee, dat is niet fantaseren over 'wat nou als'. Dat gaat verder. Ik heb de neiging ik voel drang om het te doen alleen ik doe het niet.
Daar MOET toch een naam voor zijn.
Een specifieke naam voor dat 'fenomeen'. Neiging om jezelf en/of anderen de dood in te helpen als de mogelijkheid zich aandient. En angst om dat te doen.
Obsessie of dwangneurose is mij dan effe wat te breed.
En ik ben niet geobsedeerd en vermijd ook niet in grote mate gevaarlijke plekken.
Dus.
quote:Nou ben ik misschien heel dom of zo, maar horen dit soort diagnoses niet door een arts gesteld te wordenOp donderdag 6 januari 2005 16:07 schreef Yamyam het volgende:
Daar MOET toch een naam voor zijn.
Een specifieke naam voor dat 'fenomeen'. Neiging om jezelf en/of anderen de dood in te helpen als de mogelijkheid zich aandient. En angst om dat te doen.
Obsessie of dwangneurose is mij dan effe wat te breed.
met mijn fiets oid,
quote:Da's lief van je maar ik weet wel dat ik dwanggedachten heb alleen niet meer over deze specifieke vorm ervan.Op donderdag 6 januari 2005 18:02 schreef phileine het volgende:
yamyam, hier staat bijvoorbeeld wat over dwanggedachten dat misschien herkenbaar voor je is, maar da's na twee seconden googelen. Ik zal vanavond kijken of ik nog wat meer kan vinden.
quote:Psychtherapie heb ik al duizendmiljoen maal met duizendmiljoen verschillende mensen gedaan en het heeft me nog nooit een stap verder geholpen.Op donderdag 6 januari 2005 23:19 schreef phileine het volgende:
in die link die ik je gaf gaat het vrij specifiek over de angst om een ander iets aan te doen, daarom zocht ik dat voor je op. ik snap ook wel dat een algemeen verhaal over dwangneuroses je niet zoveel helpt, maar een specifiekere term dan dat bestaat er niet voor. De dingen die je beschrijft staan gewoon in DSM IV onder dwanggedachten/obsessies. Ik denk wel dat het heel belangrijk voor je is om er eens met een professional over te gaan praten. Het zit je duidelijk behoorlijk dwars, dus dan is het zinvol dat eens aan te kaarten. Je huisarts is daarvoor het aangewezen startpunt, of anders het riagg (tegenwoordig heet dat geloof ik overal GGZ). In dit soort gevallen is lotgenotencontact ook wel heel erg belangrijk. Als je inziet dat die gedachten heel normaal zijn (en niet "ziek" zoals veel mensen hier beweren), krijg je waarschijnlijk ook wat meer vertrouwen dat je die gedachten niet echt gaat uitvoeren.
+ ik geloof ook dat de gedachten niet ziek zijn.