TRV Travel
Alles over je favoriete vakantiebestemmingen, vakantie-ervaringen van jezelf en anderen, tips, info en meer. Van Schin op Geul tot de USA.
Ja, N.icka! Dat is namelijk leuk!
Reisverslagen zijn altijd leuk, al zijn ze 30 jaar oud!
Kom maar op Ivo!
Reisverslagen zijn altijd leuk, al zijn ze 30 jaar oud!
Kom maar op Ivo!
Stuur eens een kind naar school, steun Madalief!
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
Verzamelen
Donderdag 20 april, Novoleksiivka. In de vroege ochtend beginen 7 fietsers een enorme hoeveelheid tassen en fietsonderdelen uit een trein te gooien. Nog voor de trein het station verlaten heeft verschijnen er nog 6 andere fietsers om de nieuwkomers te verwelkomen. Al snel worden de fietsen in elkaar gezet en de bagage bij elkaar geraapt. Nog even wat banden oppompen en het eerste overleg kan beginnen.
De planning is duidelijk, een fietstocht langs zoveel mogelijk mooie plekjes van de Krim. De taal is ook duidelijk, het is een fietstocht van de fietsers-esperantisten. Of is het toch niet duidelijk?
Inderdaad. Van de 6 wachtenden op het station zijn er maar 2 die esperanto spreken. Van de 4 anderen zijn er twee afzichtelijk fit. Sergej is Oekraiens kampioen, en Jevgeni is berggids. Toch zien zij het niet zitten om direkt op de fiets te stappen. Zij besluiten met de trein naar het eigenlijke begin van de tocht te gaan, de rest neemt de fiets.
Een dik uur later zijn we weer samen, weer op een treinstation, dit keer in Genicesk. Het regent en het waait, niet een weertje waar de gemiddelde Nederlandse fietser voor terugdeinst. Eerst gaan we maar eens goed eten. Twee man fourageren, terwijl de rest in en om het wachthokje van het station eten maakt. In de verte is er een brug te zien.
Donderdag 20 april, Novoleksiivka. In de vroege ochtend beginen 7 fietsers een enorme hoeveelheid tassen en fietsonderdelen uit een trein te gooien. Nog voor de trein het station verlaten heeft verschijnen er nog 6 andere fietsers om de nieuwkomers te verwelkomen. Al snel worden de fietsen in elkaar gezet en de bagage bij elkaar geraapt. Nog even wat banden oppompen en het eerste overleg kan beginnen.
De planning is duidelijk, een fietstocht langs zoveel mogelijk mooie plekjes van de Krim. De taal is ook duidelijk, het is een fietstocht van de fietsers-esperantisten. Of is het toch niet duidelijk?
Inderdaad. Van de 6 wachtenden op het station zijn er maar 2 die esperanto spreken. Van de 4 anderen zijn er twee afzichtelijk fit. Sergej is Oekraiens kampioen, en Jevgeni is berggids. Toch zien zij het niet zitten om direkt op de fiets te stappen. Zij besluiten met de trein naar het eigenlijke begin van de tocht te gaan, de rest neemt de fiets.
Een dik uur later zijn we weer samen, weer op een treinstation, dit keer in Genicesk. Het regent en het waait, niet een weertje waar de gemiddelde Nederlandse fietser voor terugdeinst. Eerst gaan we maar eens goed eten. Twee man fourageren, terwijl de rest in en om het wachthokje van het station eten maakt. In de verte is er een brug te zien.
Het Parijs-Dakar gevoel
Eindelijk, uren later, beginnen we echt. De brug is de noordelijke toegang van Arbatka Stelka, een duinenrij tussen de Zee van Azov en de Saliv Sjivas. We waren van tevoren gewaarschuwd door diverse fietsers die hier al eens waren. De eerste tien kilometer is er nog wel beschaving, maar dan, na het dorpje Strelkovoje is er niets meer, zelfs geen drinkwater. Maar het begint al voor Strelkovoje. Asfalt is niet meer te bekennen. Herinneringen aan de TV-uitzendingen over Parijs-Dakar duiken op. Dit is het echte werk. Er is geen echte weg meer, hoogstens een aantal min of meer herkenbare sporen en pistes.
De groep raakt al snel verspreid over meerdere vierkante kilometers. Niet iedereen is gewend aan zandhappen, niet iedereen heeft een goede fiets hiervoor. Sergej en Jevgeni zien we nergens meer, die hebben nergens last van. Achterin ploeteren Yvonne, Kieg en Cyrille. Yvonne mist de rijtechniek, Cyrille heeft een soort van vrachtwagen meegenomen en zinkt weg in het zand. Kieg's smalle banden snijden dwars door het zand. Herman rijd verbazingwekkend goed. Hij rijdt op een Sinner ligfiets, met vrijwel geen gewicht op het voorwiel. Dit blijkt het geheim, samen met het houden van snelheid. Ook mij lukt het al snel om redelijk door te rijden. Een bredere voorband (40mm voor en 32mm achter) blijkt goed te functioneren.
Herman op de Sinner
Regelmatig stoppen de eersten om de groep te verzamelen. Tegen de schemering maken we kamp. Jevgeni probeert de leiding te nemen, maar mist de voeling met de groep. Hij wil in de vroege ochtend vertrekken. Dit stuit op vertrek, we zijn op vakantie. Hij vertrekt toch al om 8 uur, samen met de 3 andere niet-Esperantisten. Vadim is duidelijk in zijn beslissing, en verwoord het gevoel van de rest; 'ik ben hier op vakantie en niet in een wedstrijd'.
Misja improviseert een oventje
We nemen het ervan. Als we weg willen gaan ontdekken we dat de voordrager van Volodja kapot is. Dus eerst maar een half uurtje sleutelen. Op die dag zal nog het een en ander kapotgaan. De rest van Arbatka Strelka is een herhaling van het eerste, zand, zand en nog eens zand. Pas tegen de avond bereiken we weer asfalt. Al snel zoeken we een plekje om te kamperen. Vanwege de continue discussie's is Cyrille 'm al gesmeerd, hij werd er echt gallisch van.
Cyrille
Eindelijk, uren later, beginnen we echt. De brug is de noordelijke toegang van Arbatka Stelka, een duinenrij tussen de Zee van Azov en de Saliv Sjivas. We waren van tevoren gewaarschuwd door diverse fietsers die hier al eens waren. De eerste tien kilometer is er nog wel beschaving, maar dan, na het dorpje Strelkovoje is er niets meer, zelfs geen drinkwater. Maar het begint al voor Strelkovoje. Asfalt is niet meer te bekennen. Herinneringen aan de TV-uitzendingen over Parijs-Dakar duiken op. Dit is het echte werk. Er is geen echte weg meer, hoogstens een aantal min of meer herkenbare sporen en pistes.
De groep raakt al snel verspreid over meerdere vierkante kilometers. Niet iedereen is gewend aan zandhappen, niet iedereen heeft een goede fiets hiervoor. Sergej en Jevgeni zien we nergens meer, die hebben nergens last van. Achterin ploeteren Yvonne, Kieg en Cyrille. Yvonne mist de rijtechniek, Cyrille heeft een soort van vrachtwagen meegenomen en zinkt weg in het zand. Kieg's smalle banden snijden dwars door het zand. Herman rijd verbazingwekkend goed. Hij rijdt op een Sinner ligfiets, met vrijwel geen gewicht op het voorwiel. Dit blijkt het geheim, samen met het houden van snelheid. Ook mij lukt het al snel om redelijk door te rijden. Een bredere voorband (40mm voor en 32mm achter) blijkt goed te functioneren.
Herman op de Sinner
Regelmatig stoppen de eersten om de groep te verzamelen. Tegen de schemering maken we kamp. Jevgeni probeert de leiding te nemen, maar mist de voeling met de groep. Hij wil in de vroege ochtend vertrekken. Dit stuit op vertrek, we zijn op vakantie. Hij vertrekt toch al om 8 uur, samen met de 3 andere niet-Esperantisten. Vadim is duidelijk in zijn beslissing, en verwoord het gevoel van de rest; 'ik ben hier op vakantie en niet in een wedstrijd'.
Misja improviseert een oventje
We nemen het ervan. Als we weg willen gaan ontdekken we dat de voordrager van Volodja kapot is. Dus eerst maar een half uurtje sleutelen. Op die dag zal nog het een en ander kapotgaan. De rest van Arbatka Strelka is een herhaling van het eerste, zand, zand en nog eens zand. Pas tegen de avond bereiken we weer asfalt. Al snel zoeken we een plekje om te kamperen. Vanwege de continue discussie's is Cyrille 'm al gesmeerd, hij werd er echt gallisch van.
Cyrille
Op naar de Middeleeuwen
De volgende dag komen we hem weer tegen. Hij zit rustig Ceburiki te eten langs de kant van de weg. We houden algemeen beraad. Ook Jevgeni is er van overtuigd dat we niet samen kunnen rijden. Hij besluit samen met z'n drie kompanen zijn eigen weg te zoeken. Wij zijn opgelucht, eindelijk geen gerace meer.
Feodosia
In Feodosia gaat Volodja op jacht naar fietsonderdelen. Onderweg is z'n derailleur in de spaken geslagen. Tot zijn grote verbazing weten Cyrille en ik zijn fiets in een mum van tijd weer goed te krijgen. Maar helaas, nog geen uur later slaat zijn derailleur opnieuw in het achterwiel, met als gevolg een schitterend remspoor . Opnieuw kunnen Cyrille en ik gaan sleutelen, en opnieuw krijgen we de zaak weer gaande.
Het is al donker als we in Koktebel aankomen. De wijn van Koktebel is in de hele voormalige Sovjet-Unie beroemd. Zef wil 'm ogenblikkelijk proberen en slaat een fles in. Misja weet hier een goede plek om te overnachten, aan het eind van het strand, midden in de duinen. Het is inderdaad schitterend. We hebben een perfect uitzicht op de Kara-Dag (Zwarte Berg). Volgens de wijndrinkers smaakt de wijn ook schitterend.
Koktebel
Zef
Kara-Dag
Inmiddels is het zondag geworden. Deze dag zullen we niet helemaal samen doorbrengen. Cyrille wil nog een bergpas meenemen die iets buiten de route ligt. Dat is geen probleem. We besluiten samen te rijden tot Sudak. Daar bekijkt de groep de stad, terwijl Cyrille doorrijdt. Een ontmoetingspunt is ook snel gevonden. Zo gezegd, zo gedaan. Cyrille rijdt in Sudak rechtdoor. Het kasteel van Sudak is werkelijk fantastisch. Er hangt wat mist, zodat het een hele mystieke sfeer krijgt. Je krijgt het gevoel beland te zijn in een middeleeuwse filmset. Via Sudak liep ooit de Zijderoute. Het kasteel van Sudak is in 14e eeuw door de Genuezen gebouwd.
Vlakbij Sudak wordt heel goede Champagne gemaakt, in het dorpje Novij Svet. Kieg heeft een fles gekocht (kost ongeveer 4 gulden), en de alcohol-liefhebbers nemen het er weer van. Natuurlijk hebben we geen champagneglazen bij ons, maar dat maakt niets uit. Volgens Kieg smaakt ie in een oud blikje ook goed. Bij het uitrijden van Sudak ziet Kieg een aankondiging voor een concert van de Krimtataren. Hij wil er direct naar toe. Ook Yvonne heeft interesse. Ook geen probleem, een ontmoetingsplek hebben we al, en ze zullen met een taxi nakomen.
De verder rit is weer heel mooi. Af en toe rijden we langs de zee, soms boven de woken, maar vaak dwars door een mysterieuze mist. Op een gegeven moment zien we door de mist een figuurtje langs de kant staan. Het is Cyrille. Hij heeft afgezien van de bergpas, de mist was hem te link. Vlak bij een boederij heeft hij al zijn tent opgeslagen. Snel maken we een herkenningsteken voor Kieg en Yvonne. Als we aan het avondeten zitten komt plotseling Valentin opduiken. Hem ging het ook te snel, samen met Jevgeni en de twee Sergejs. Hij zag het herkenningsteken (een ligfietsvlagje met knipperlampje), en dacht direkt dat wij het waren. Die avond zal Vadim hem de eerste esperantoles geven. Het eten is al bijna op als er een auto stopt. Het is de taxi die Kieg en Yvonne brengt.
De volgende dag komen we hem weer tegen. Hij zit rustig Ceburiki te eten langs de kant van de weg. We houden algemeen beraad. Ook Jevgeni is er van overtuigd dat we niet samen kunnen rijden. Hij besluit samen met z'n drie kompanen zijn eigen weg te zoeken. Wij zijn opgelucht, eindelijk geen gerace meer.
Feodosia
In Feodosia gaat Volodja op jacht naar fietsonderdelen. Onderweg is z'n derailleur in de spaken geslagen. Tot zijn grote verbazing weten Cyrille en ik zijn fiets in een mum van tijd weer goed te krijgen. Maar helaas, nog geen uur later slaat zijn derailleur opnieuw in het achterwiel, met als gevolg een schitterend remspoor . Opnieuw kunnen Cyrille en ik gaan sleutelen, en opnieuw krijgen we de zaak weer gaande.
Het is al donker als we in Koktebel aankomen. De wijn van Koktebel is in de hele voormalige Sovjet-Unie beroemd. Zef wil 'm ogenblikkelijk proberen en slaat een fles in. Misja weet hier een goede plek om te overnachten, aan het eind van het strand, midden in de duinen. Het is inderdaad schitterend. We hebben een perfect uitzicht op de Kara-Dag (Zwarte Berg). Volgens de wijndrinkers smaakt de wijn ook schitterend.
Koktebel
Zef
Kara-Dag
Inmiddels is het zondag geworden. Deze dag zullen we niet helemaal samen doorbrengen. Cyrille wil nog een bergpas meenemen die iets buiten de route ligt. Dat is geen probleem. We besluiten samen te rijden tot Sudak. Daar bekijkt de groep de stad, terwijl Cyrille doorrijdt. Een ontmoetingspunt is ook snel gevonden. Zo gezegd, zo gedaan. Cyrille rijdt in Sudak rechtdoor. Het kasteel van Sudak is werkelijk fantastisch. Er hangt wat mist, zodat het een hele mystieke sfeer krijgt. Je krijgt het gevoel beland te zijn in een middeleeuwse filmset. Via Sudak liep ooit de Zijderoute. Het kasteel van Sudak is in 14e eeuw door de Genuezen gebouwd.
Vlakbij Sudak wordt heel goede Champagne gemaakt, in het dorpje Novij Svet. Kieg heeft een fles gekocht (kost ongeveer 4 gulden), en de alcohol-liefhebbers nemen het er weer van. Natuurlijk hebben we geen champagneglazen bij ons, maar dat maakt niets uit. Volgens Kieg smaakt ie in een oud blikje ook goed. Bij het uitrijden van Sudak ziet Kieg een aankondiging voor een concert van de Krimtataren. Hij wil er direct naar toe. Ook Yvonne heeft interesse. Ook geen probleem, een ontmoetingsplek hebben we al, en ze zullen met een taxi nakomen.
De verder rit is weer heel mooi. Af en toe rijden we langs de zee, soms boven de woken, maar vaak dwars door een mysterieuze mist. Op een gegeven moment zien we door de mist een figuurtje langs de kant staan. Het is Cyrille. Hij heeft afgezien van de bergpas, de mist was hem te link. Vlak bij een boederij heeft hij al zijn tent opgeslagen. Snel maken we een herkenningsteken voor Kieg en Yvonne. Als we aan het avondeten zitten komt plotseling Valentin opduiken. Hem ging het ook te snel, samen met Jevgeni en de twee Sergejs. Hij zag het herkenningsteken (een ligfietsvlagje met knipperlampje), en dacht direkt dat wij het waren. Die avond zal Vadim hem de eerste esperantoles geven. Het eten is al bijna op als er een auto stopt. Het is de taxi die Kieg en Yvonne brengt.
En weer een man minder
In de ochtend is het nog altijd mistig. De weg klimt en daalt, soms zitten we weer onder de mist, soms er boven, en soms er middenin. Tijdens een van de afdalingen zijn er opnieuw problemen met de fiets van Volodja. De achterrem is afgebroken. Dit keer zijn de reparatiekunsten van Cyrille en mij verslaen, dit vraagt om een lasapparaat. Rustig rijden we door.
Halverwege de middag besluiten we in Alusjta te overnachten. Cyrille en ik willen nog de Angarskij-Pereval bedwingen. De rest heeft daar geen zin in. Het partizanenmomnument van Alusjta wordt het ontmoetingspunt. Samen met Cyrille moet ik eerst behoorlijk tijgeren op het eerste stukje. Iets van 15-20%. Met 28x26 heb ik een veel te grote versnelling, maar kleiner heb ik niet. Mijn achillespezen nemen het me niet in dank af. Na een tijdje komen we uit op de grote weg Jalta-Alusjta-Simferopol. De pas is wel typisch. Boven is er geen echt bord, maar een trolleybushalte 'Angarskij-Pereval'.
Naar beneden gaat het heel goed, een mooie asfaltweg. Ook het partizanenmonument vinden we makkelijk, alleen de tenten staan goed verstopt.
Die avond vieren we het afscheid van Volodja met een mooi kampvuur. In de ochtend een groepsfoto.
De groep
Eerst maar eens de presentatie van de groep.
Staand van links naar rechts:
Kieg, onze oudste. Deze 70-jarige fietst ieder jaar nog door diverse buitenlanden. Hij was in '99 nog in China en de VS, en reed samen met Zef uit Bretagne (2e van links) na deze tocht terug naar huis. Zef kwam in de zomer van zomer terug naar Kiev, en reed van daar naar Ulan Ude, voorbij het Baikalmeer.
Volodja, onze pechvogel, komt uit Kiev. Dit was zijn eerste echte fietstocht. Herman was al 2 keer eerder mee naar Rusland. Een rustige Groninger, die vrijwel alles kan repareren. Onze enige dame is Yvonne. Zij rijdt momenteel door Noord-en Middenamerika. Op de site van Jan Boonstra doet ze verslag van haar huidige rit. Helemaal rechts tenslotte Valentin, een arts uit Jalta.
Zittend Misja, kunstschilder uit Jalta. Cyrille (rechts van Misja) woont in Parijs en draait er zijn hand niet voor om op de fiets op skivakantie te gaan. Hij is een verwoed verzamelaar van bergpassen. Tweede van rechts uw auteur, en helemaal rechts Vadim, een van de actieve mensen binnen de scouts-bewging van de Krim.
Oorspronkelijk wilden we deze dag door een groot natuurreservaat fietsen, over diverse bergpassen van meer dan 1000m hoog. Niemand kan/durft dit nu aan. De meesten hebben tijdens de vorige dagen ontdekt dat ze niet fit genoeg waren, mijn achillespees doet te moeilijk, en Cyrille is wat grieprig. Dus maar een toeristisch dagje. Vadim is vandaag reisleider Tussen Alusjta en Jalta ligt een enorm jongeren-en kinderkamp; Artek. Hier zijn generaties jongeren uit de voormalige Sovjet-Unie en Oost-Europa op vakantie geweest. Hij leidt ons dwars door het complex, en dwars door het kunstenaarsstadje Gurzuf. Dit keer kamperen we niet, maar worden we in Jalta ondergebracht bij diverse esperantisten. Cyrille en ik overnachten bij Vadim.
Artek
Gurzuf
Yvonne
In de ochtend is het nog altijd mistig. De weg klimt en daalt, soms zitten we weer onder de mist, soms er boven, en soms er middenin. Tijdens een van de afdalingen zijn er opnieuw problemen met de fiets van Volodja. De achterrem is afgebroken. Dit keer zijn de reparatiekunsten van Cyrille en mij verslaen, dit vraagt om een lasapparaat. Rustig rijden we door.
Halverwege de middag besluiten we in Alusjta te overnachten. Cyrille en ik willen nog de Angarskij-Pereval bedwingen. De rest heeft daar geen zin in. Het partizanenmomnument van Alusjta wordt het ontmoetingspunt. Samen met Cyrille moet ik eerst behoorlijk tijgeren op het eerste stukje. Iets van 15-20%. Met 28x26 heb ik een veel te grote versnelling, maar kleiner heb ik niet. Mijn achillespezen nemen het me niet in dank af. Na een tijdje komen we uit op de grote weg Jalta-Alusjta-Simferopol. De pas is wel typisch. Boven is er geen echt bord, maar een trolleybushalte 'Angarskij-Pereval'.
Naar beneden gaat het heel goed, een mooie asfaltweg. Ook het partizanenmonument vinden we makkelijk, alleen de tenten staan goed verstopt.
Die avond vieren we het afscheid van Volodja met een mooi kampvuur. In de ochtend een groepsfoto.
De groep
Eerst maar eens de presentatie van de groep.
Staand van links naar rechts:
Kieg, onze oudste. Deze 70-jarige fietst ieder jaar nog door diverse buitenlanden. Hij was in '99 nog in China en de VS, en reed samen met Zef uit Bretagne (2e van links) na deze tocht terug naar huis. Zef kwam in de zomer van zomer terug naar Kiev, en reed van daar naar Ulan Ude, voorbij het Baikalmeer.
Volodja, onze pechvogel, komt uit Kiev. Dit was zijn eerste echte fietstocht. Herman was al 2 keer eerder mee naar Rusland. Een rustige Groninger, die vrijwel alles kan repareren. Onze enige dame is Yvonne. Zij rijdt momenteel door Noord-en Middenamerika. Op de site van Jan Boonstra doet ze verslag van haar huidige rit. Helemaal rechts tenslotte Valentin, een arts uit Jalta.
Zittend Misja, kunstschilder uit Jalta. Cyrille (rechts van Misja) woont in Parijs en draait er zijn hand niet voor om op de fiets op skivakantie te gaan. Hij is een verwoed verzamelaar van bergpassen. Tweede van rechts uw auteur, en helemaal rechts Vadim, een van de actieve mensen binnen de scouts-bewging van de Krim.
Oorspronkelijk wilden we deze dag door een groot natuurreservaat fietsen, over diverse bergpassen van meer dan 1000m hoog. Niemand kan/durft dit nu aan. De meesten hebben tijdens de vorige dagen ontdekt dat ze niet fit genoeg waren, mijn achillespees doet te moeilijk, en Cyrille is wat grieprig. Dus maar een toeristisch dagje. Vadim is vandaag reisleider Tussen Alusjta en Jalta ligt een enorm jongeren-en kinderkamp; Artek. Hier zijn generaties jongeren uit de voormalige Sovjet-Unie en Oost-Europa op vakantie geweest. Hij leidt ons dwars door het complex, en dwars door het kunstenaarsstadje Gurzuf. Dit keer kamperen we niet, maar worden we in Jalta ondergebracht bij diverse esperantisten. Cyrille en ik overnachten bij Vadim.
Artek
Gurzuf
Yvonne
Het hoogtepunt
Het duurt een tijdje voordat we vertrekken. Verschillende mensen willen hun overtollige spullen achterlaten in Jalta, en hebben wat tijd nodig om te selecteren. Ook de noodzakelijke verplichtingen (e-mailen en kaartjes versturen) kosten tijd. Daardoor vertrekken we pas rond de middag, voor wat onze mooiste etappe blijkt te worden. Kieg was wat ongedurig, en vertrok eerder. Misja, Valentin en Vadim hebben teveel te doen om nog verder mee te rijden, maar Misja kan wel een dag later in Sevastopol zijn. Vanuit Jalta fietsen we omhoog naar Alupka. We blijven hoog rijden. Maar Cyrille mist een afslag en suist ons voorbij. Het heeft geen zin om hem proberen in te halen, hij is de snelste daler van de groep.
Met een uitgedund groepje (Zef, Herman, Yvonne en ikzelf) gaan we verder. We eten wat met een fantastisch uitzicht op de zee. Plotseling zien we Cyrille rijden. Een geluk want wat verder buigen we af naar een nog hogere weg, de hoogste tussen Jalta en Foros. In het laatste dorpje doen we boodschappen.
Een vrouw ziet aan Zef z'n fiets een onbekende vlag hangen. 'Van welke republiek is deze vlag''. 'Dat is de Bretonse vlag' antwoorden we. Zij kan het bijna niet geloven. Echte westerlingen zijn nog altijd zeldzaam in de dorpjes op de Krim.
Na het dorpje duiken we de eenzaamheid in. We zwijgen van de mooiheid van het landschap. Links een enorme afgrond, onzichtbaar door de mist, en rechts enorme rotsen loodrecht omhoog.
De weg wordt hoe langer hoe rustiger. Uren fietsen we zonder een auto tegen te komen. Uiteindelijk wordt de reden ons duidelijk: op sommige plekken is de weg gedeeltelijk verdwenen. Op de fiets komen we er echter goed doorheen, voor ons is het nog altijd breed genoeg.
Aan het eind van de weg zien we een bordje 'doodlopende weg'. Voor ons was ie niet doodlopend, maar gruwelijk mooi. In de mist beklimmen we de Badjar-pas. Vlak voor de top zien we een orthodoxe kerk boven de mist uitsteken. Een fantastisch gezicht.
De pas wordt bekroond met een poort. Het is inmiddels al laat, en snel dalen we af naar het volgende dal. We willen kamperen in het dorpje Orlinoje. In het dorpje stoppen we bij de bushalte om op de achterblijvers te wachten. Ik vraag een restauranthouder of ik water kan hebben. Hij wijst me naar de dorpsbron, zo'n 50 meter verder. Als ik terugkom zit iedereen al op het terras, en komt hij met een fles champagne aanlopen. Dat had hij nog nooit meegemaakt, een groep westerse fietsers in zijn dorp. Hij wil ons absoluut de Krim-tataarse gastvrijheid tonen. Helaas functioneert zijn keuken nog niet (we zijn er voor het toeristenseizoen), en kunnen we er niet eten. Maar net buiten het dorpje vinden we een mooi weitje om te kamperen.
Het duurt een tijdje voordat we vertrekken. Verschillende mensen willen hun overtollige spullen achterlaten in Jalta, en hebben wat tijd nodig om te selecteren. Ook de noodzakelijke verplichtingen (e-mailen en kaartjes versturen) kosten tijd. Daardoor vertrekken we pas rond de middag, voor wat onze mooiste etappe blijkt te worden. Kieg was wat ongedurig, en vertrok eerder. Misja, Valentin en Vadim hebben teveel te doen om nog verder mee te rijden, maar Misja kan wel een dag later in Sevastopol zijn. Vanuit Jalta fietsen we omhoog naar Alupka. We blijven hoog rijden. Maar Cyrille mist een afslag en suist ons voorbij. Het heeft geen zin om hem proberen in te halen, hij is de snelste daler van de groep.
Met een uitgedund groepje (Zef, Herman, Yvonne en ikzelf) gaan we verder. We eten wat met een fantastisch uitzicht op de zee. Plotseling zien we Cyrille rijden. Een geluk want wat verder buigen we af naar een nog hogere weg, de hoogste tussen Jalta en Foros. In het laatste dorpje doen we boodschappen.
Een vrouw ziet aan Zef z'n fiets een onbekende vlag hangen. 'Van welke republiek is deze vlag''. 'Dat is de Bretonse vlag' antwoorden we. Zij kan het bijna niet geloven. Echte westerlingen zijn nog altijd zeldzaam in de dorpjes op de Krim.
Na het dorpje duiken we de eenzaamheid in. We zwijgen van de mooiheid van het landschap. Links een enorme afgrond, onzichtbaar door de mist, en rechts enorme rotsen loodrecht omhoog.
De weg wordt hoe langer hoe rustiger. Uren fietsen we zonder een auto tegen te komen. Uiteindelijk wordt de reden ons duidelijk: op sommige plekken is de weg gedeeltelijk verdwenen. Op de fiets komen we er echter goed doorheen, voor ons is het nog altijd breed genoeg.
Aan het eind van de weg zien we een bordje 'doodlopende weg'. Voor ons was ie niet doodlopend, maar gruwelijk mooi. In de mist beklimmen we de Badjar-pas. Vlak voor de top zien we een orthodoxe kerk boven de mist uitsteken. Een fantastisch gezicht.
De pas wordt bekroond met een poort. Het is inmiddels al laat, en snel dalen we af naar het volgende dal. We willen kamperen in het dorpje Orlinoje. In het dorpje stoppen we bij de bushalte om op de achterblijvers te wachten. Ik vraag een restauranthouder of ik water kan hebben. Hij wijst me naar de dorpsbron, zo'n 50 meter verder. Als ik terugkom zit iedereen al op het terras, en komt hij met een fles champagne aanlopen. Dat had hij nog nooit meegemaakt, een groep westerse fietsers in zijn dorp. Hij wil ons absoluut de Krim-tataarse gastvrijheid tonen. Helaas functioneert zijn keuken nog niet (we zijn er voor het toeristenseizoen), en kunnen we er niet eten. Maar net buiten het dorpje vinden we een mooi weitje om te kamperen.
Sevastopol
Voor Cyrille en Kieg is het vandaag de laatste dag. Zij willen in Sevastopol de trein naar Kiev nemen, en van daar de bus naar huis. Cyrille moet weer werken en Herman naar een andere fietstocht. Volgens Cyrille vertrekt hun trein om 15uur in Sevastopol. Dus we willen rond de middag in Sevastopol aankomen, dat moet lukken. Rustig rijden we verder naar Sevastopol. De bergen zijn we inmiddels voorbij, de weg loopt duidelijk af.
Eigenlijk hadden we buiten Sevastopol een politiecontrolepost verwacht. Jarenlang was Sevastopol een gesloten stad. Zelfs Oekraieners mochten er niet zomaar in. In Sevastopol ligt namelijk zowel de Oekraiense als de Russische Zwarte Zeevloot. Maar niks controle, we kunnen gewoon de stad inrijden. Vlakbij het station horen we een bekend toetertje. Het is Misja. In het station koopt Cyrille direkt de kaartjes voor Herman en hemzelf. Dan merkt hij plotseling dat de tijd niet klopt. We slaan aan het controleren. Al snel wordt duidelijk dat de trein om 15uur niet in Sevastopol, maar in Simferopol vertrekt, meer dan 70km verderop. We stormen het stationsplein op. Herman ziet een stationcar staan tussen de taxi's. 'Die moeten we hebben'. Snel onderhandelt Misja met de chauffeur. Voor 70 Grivna (30 gulden) wil hij hen met fietsen wel naar Simferopol vervoeren. 'Maar jullie betalen wel de boete als ik gepakt wordt voor te snel rijden.' Ook dat is OK. We laden de fietsen snel in. Tijdens het inladen duikt Kieg op.
Yvonne en Zef in gesprek met een marineofficier
Nadat ze weg zijn gaan we de stad in. Misja was in zijn diensttijd in Sevastopol gelegerd. Hij kent de stad goed en is een uitstekende gids. Bij de veerhaven eten we wat, daarna naar het telefooncentrum om met Volodja te bellen. We melden Volodja hoe het Herman en Cyrille vergaan is. Maar hij had het al gehoord. Zij hadden gebeld uit Simferopol, de trein gemist. Volodja slaat aan het regelen, en weet vliegtickets naar Lviv te versieren. Zo kunnen ze de bus inhalen.
We nemen het pont over de baai van Sevastopol. Ten noorden van de stad willen we kamperen.
Voor Cyrille en Kieg is het vandaag de laatste dag. Zij willen in Sevastopol de trein naar Kiev nemen, en van daar de bus naar huis. Cyrille moet weer werken en Herman naar een andere fietstocht. Volgens Cyrille vertrekt hun trein om 15uur in Sevastopol. Dus we willen rond de middag in Sevastopol aankomen, dat moet lukken. Rustig rijden we verder naar Sevastopol. De bergen zijn we inmiddels voorbij, de weg loopt duidelijk af.
Eigenlijk hadden we buiten Sevastopol een politiecontrolepost verwacht. Jarenlang was Sevastopol een gesloten stad. Zelfs Oekraieners mochten er niet zomaar in. In Sevastopol ligt namelijk zowel de Oekraiense als de Russische Zwarte Zeevloot. Maar niks controle, we kunnen gewoon de stad inrijden. Vlakbij het station horen we een bekend toetertje. Het is Misja. In het station koopt Cyrille direkt de kaartjes voor Herman en hemzelf. Dan merkt hij plotseling dat de tijd niet klopt. We slaan aan het controleren. Al snel wordt duidelijk dat de trein om 15uur niet in Sevastopol, maar in Simferopol vertrekt, meer dan 70km verderop. We stormen het stationsplein op. Herman ziet een stationcar staan tussen de taxi's. 'Die moeten we hebben'. Snel onderhandelt Misja met de chauffeur. Voor 70 Grivna (30 gulden) wil hij hen met fietsen wel naar Simferopol vervoeren. 'Maar jullie betalen wel de boete als ik gepakt wordt voor te snel rijden.' Ook dat is OK. We laden de fietsen snel in. Tijdens het inladen duikt Kieg op.
Yvonne en Zef in gesprek met een marineofficier
Nadat ze weg zijn gaan we de stad in. Misja was in zijn diensttijd in Sevastopol gelegerd. Hij kent de stad goed en is een uitstekende gids. Bij de veerhaven eten we wat, daarna naar het telefooncentrum om met Volodja te bellen. We melden Volodja hoe het Herman en Cyrille vergaan is. Maar hij had het al gehoord. Zij hadden gebeld uit Simferopol, de trein gemist. Volodja slaat aan het regelen, en weet vliegtickets naar Lviv te versieren. Zo kunnen ze de bus inhalen.
We nemen het pont over de baai van Sevastopol. Ten noorden van de stad willen we kamperen.
De toerist uithangen
De volgende dag willen we echt de toerist uithangen. Op het programma staat het stadje Bachtsjisaraj. Hier was ooit de hoofdstad van het Khanaat van de Krim. Het paleis van de Khan moet de moeite waard zijn. Bachtsjisaray is een echt sfoffig provincienest, maar wel charmant. We rijden door het stadje. Plotseling duikt het paleis op.
Het steekt in kleurigheid echt af tegen de grauwe huisjes eromheen. Romdom het paleis is het behoorlijk druk, maar nog geen toeristenkermis. We parkeren de fietsen op het binnenterrein. Misja is hier wel eens vaker geweest. Hij gaat wat schilderen en let op de fietsen. Met de rest gaan we naar binnen. Zef en ik dragen allebei shirts van Parijs-Brest-Parijs. Binnen worden in het Frans aangesproken. Dit is de eerste westerling die we ontmoeten, een leraar Frans in Simferopol. Na een kort gesprekje kijken we verder rond. Het paleis is echt indrukwekkend, het lijkt echt weggelopen uit een arabisch sprookje. Als we het oude haremverblijf willen ingaan raakt Kieg aan de praat met een Tataarse. Zij was jarenlang verbannen naar Oezbekistan. Kieg kent nog een paar woordjes Oezbeeks, en begint ook al wat Tataars te leren. Met zijn arabische groet Salam Aleikum maakt hij het altijd onder de Krimtataren.
Nadat we uitgebreid rondgekeken hebben rijden we het stadje door. Daar moet nog een mooi klooster en een holenstad liggen. Het klooster bekijken we inderdaad, maar we kiezen ervoor om niet de holenstad Tsjufut-Kale, maar de holenstad Mangup-Kale te bezichtigen. Daar rijden we maar naartoe. Via het dorpje Tankovoje naderen we Mangup. Volgens de reisgids moeten we bij een klein meertje linksaf, en daar zien we inderdaad ook veel rugzakkers lopen. Voor het donker zullen we het niet halen, dus besluiten we aan de voet van de berg te kamperen. Daar is een geimproviseerde camping. Naast ons staat een hele groep uit de stad Zaparozjie. We bespreken de beklimming van Mangup-Kale, en besluiten in twee groepen te gaan. Zef, Kieg en Misja vormen de ochtendploeg, Yvonne en ik gaan als zij terug zijn. Zo let er altijd iemand op de tenten. Omdat ik morgen toch kan uitslapen heb ik een gezellige avond met de groep uit Zaparozjie. Een paar van hen spreken wat Engels, dus ik kan me verstaanbaar maken.
De volgende dag willen we echt de toerist uithangen. Op het programma staat het stadje Bachtsjisaraj. Hier was ooit de hoofdstad van het Khanaat van de Krim. Het paleis van de Khan moet de moeite waard zijn. Bachtsjisaray is een echt sfoffig provincienest, maar wel charmant. We rijden door het stadje. Plotseling duikt het paleis op.
Het steekt in kleurigheid echt af tegen de grauwe huisjes eromheen. Romdom het paleis is het behoorlijk druk, maar nog geen toeristenkermis. We parkeren de fietsen op het binnenterrein. Misja is hier wel eens vaker geweest. Hij gaat wat schilderen en let op de fietsen. Met de rest gaan we naar binnen. Zef en ik dragen allebei shirts van Parijs-Brest-Parijs. Binnen worden in het Frans aangesproken. Dit is de eerste westerling die we ontmoeten, een leraar Frans in Simferopol. Na een kort gesprekje kijken we verder rond. Het paleis is echt indrukwekkend, het lijkt echt weggelopen uit een arabisch sprookje. Als we het oude haremverblijf willen ingaan raakt Kieg aan de praat met een Tataarse. Zij was jarenlang verbannen naar Oezbekistan. Kieg kent nog een paar woordjes Oezbeeks, en begint ook al wat Tataars te leren. Met zijn arabische groet Salam Aleikum maakt hij het altijd onder de Krimtataren.
Nadat we uitgebreid rondgekeken hebben rijden we het stadje door. Daar moet nog een mooi klooster en een holenstad liggen. Het klooster bekijken we inderdaad, maar we kiezen ervoor om niet de holenstad Tsjufut-Kale, maar de holenstad Mangup-Kale te bezichtigen. Daar rijden we maar naartoe. Via het dorpje Tankovoje naderen we Mangup. Volgens de reisgids moeten we bij een klein meertje linksaf, en daar zien we inderdaad ook veel rugzakkers lopen. Voor het donker zullen we het niet halen, dus besluiten we aan de voet van de berg te kamperen. Daar is een geimproviseerde camping. Naast ons staat een hele groep uit de stad Zaparozjie. We bespreken de beklimming van Mangup-Kale, en besluiten in twee groepen te gaan. Zef, Kieg en Misja vormen de ochtendploeg, Yvonne en ik gaan als zij terug zijn. Zo let er altijd iemand op de tenten. Omdat ik morgen toch kan uitslapen heb ik een gezellige avond met de groep uit Zaparozjie. Een paar van hen spreken wat Engels, dus ik kan me verstaanbaar maken.
Mangup-Kale
Alweer een fantastische dag. Ik word wakker als Zef, Kieg en Misja terugkomen. Ze vonden het fantastisch boven. Wel is de beklimming moeilijk. Yvonne besluit ervanaf te zien. Zij is in Bachtsjisaraj gevallen, en heeft last van haar enkel. Dan is het inderdaad niet verstandig. Kieg raad me aan om de fiets te nemen, en Misja zegt me hoe ik moet rijden. Toch gaat het eerst fout. Volgens Misja moet ik rechts houden. Dat doe ik ook, ik volg het eerste spoor naar rechts door een bos. Na een paar honderd meter moet ik met de fiets op de nek verder klimmen. Dit is niet goed. Ik rij een stuk terug. Even verderop gaat een veldweg naar rechts, dat is de goede. De veldweg is redelijk te befietsen, maar een paar keer moet ik lopen. Maar met volle bepakking was dit niet te doen geweest.
Na een uurtje ben ik boven. Het is er werkelijk fantastisch. Tussen de 8e en de 15e eeuw was Mangup-Kale regelmatig hoofdstad van diverse rijken, maar werd in de 17e eeuw verlaten. De stad is helemaal in de rots uitgehouwen. Het meest fantastische is dat je er gewoon kunt rondlopen. Geen paden, geen bordjes, geen suppoosten. Je zoekt het maar uit. Gelukkig heb ik een reisgidsje bij me, zodat ik er nog wijs uit word. Verder geniet ik de sfeer. Vanaf de top, en vanuit de kamers heb je een gigantisch uitzicht.
Na meer dan een uur genieten daal ik weer af. Het duurt nog een tijdje voordat we weer reisklaar zijn. We besluiten af te korten via een veldweg die we van bovenaf hebben kunnen zien. Maar die veldweg blijkt wat minder goed te rijden. Yvonne is de eerste die omdraait. Zij besluit om te rijden via de asfaltweg. Zef, Kieg, Misja en ik zetten door. Na een tijde klopt de weg totaal niet meer met kaart en kompas. We vragen de weg aan een boerin. Zij wijst ons een weggetje, dat volgen, en dan door het bos omhoog. Jaja, door het bos omhoog. Het weggetje loopt dood, en met de fiets is het geen doen. Volgens Misja zat de boerin vroeger bij de partizanen. We keren terug naar de asfaltweg, uren nadat we vertrokken zijn komen we op het uitgangspunt terug. We moeten ons nog haasten om uit te komen waar we oorspronkelijk wilden uitkomen. Yvonne heeft inmiddels een enorme voorsprong, we zullen haar die dag niet meer zien.
Alweer een fantastische dag. Ik word wakker als Zef, Kieg en Misja terugkomen. Ze vonden het fantastisch boven. Wel is de beklimming moeilijk. Yvonne besluit ervanaf te zien. Zij is in Bachtsjisaraj gevallen, en heeft last van haar enkel. Dan is het inderdaad niet verstandig. Kieg raad me aan om de fiets te nemen, en Misja zegt me hoe ik moet rijden. Toch gaat het eerst fout. Volgens Misja moet ik rechts houden. Dat doe ik ook, ik volg het eerste spoor naar rechts door een bos. Na een paar honderd meter moet ik met de fiets op de nek verder klimmen. Dit is niet goed. Ik rij een stuk terug. Even verderop gaat een veldweg naar rechts, dat is de goede. De veldweg is redelijk te befietsen, maar een paar keer moet ik lopen. Maar met volle bepakking was dit niet te doen geweest.
Na een uurtje ben ik boven. Het is er werkelijk fantastisch. Tussen de 8e en de 15e eeuw was Mangup-Kale regelmatig hoofdstad van diverse rijken, maar werd in de 17e eeuw verlaten. De stad is helemaal in de rots uitgehouwen. Het meest fantastische is dat je er gewoon kunt rondlopen. Geen paden, geen bordjes, geen suppoosten. Je zoekt het maar uit. Gelukkig heb ik een reisgidsje bij me, zodat ik er nog wijs uit word. Verder geniet ik de sfeer. Vanaf de top, en vanuit de kamers heb je een gigantisch uitzicht.
Na meer dan een uur genieten daal ik weer af. Het duurt nog een tijdje voordat we weer reisklaar zijn. We besluiten af te korten via een veldweg die we van bovenaf hebben kunnen zien. Maar die veldweg blijkt wat minder goed te rijden. Yvonne is de eerste die omdraait. Zij besluit om te rijden via de asfaltweg. Zef, Kieg, Misja en ik zetten door. Na een tijde klopt de weg totaal niet meer met kaart en kompas. We vragen de weg aan een boerin. Zij wijst ons een weggetje, dat volgen, en dan door het bos omhoog. Jaja, door het bos omhoog. Het weggetje loopt dood, en met de fiets is het geen doen. Volgens Misja zat de boerin vroeger bij de partizanen. We keren terug naar de asfaltweg, uren nadat we vertrokken zijn komen we op het uitgangspunt terug. We moeten ons nog haasten om uit te komen waar we oorspronkelijk wilden uitkomen. Yvonne heeft inmiddels een enorme voorsprong, we zullen haar die dag niet meer zien.
De grote finale
Het is inmiddels orthodox pasen geworden. Kieg is 's avonds nog gaan kijken naar de nachtmis. Hij begroet ons dan ook met de orthodoxe paasgroet. Maar pasen of niet, we willen door, 's avonds begint een esperantoweek in Jalta, dat is ons doel. Met z'n vieren rijden we richting de Ai-Petri pas. In het laatste dorpje eten we nog wat, en zetten weer de achtervolging op Yvonne in.
De pas lijkt van deze kant net een pas in het Zwarte Woud of de Vogezen. Door de bossen slingert de weg zich omhoog. Bij de Bolshoj Kanjon komen we plotseling Yvonne tegen. Zij heeft haar fiets gestald bij een restaurantje en wandelt wat rond. We spreken af om de pas ieder voor zich te beklimmen, en boven te verzamelen in de keet van Misja.
Ieder rijdt zijn eigen tempo omhoog, het is veel te mooi om te haasten. Boven aangekomen geniet ik eerst het uitzicht. Jalta ligt ver in de diepte. We zijn maar 20km van Jalta af, maar 1200m hoger.
In de keet van Misja (een soort omgebouwde schaftkeet) is het gezellig en warm. De thee staat al klaar.
Na een uurtje wachten duikt Yvonne op. Zij kan direkt aanschuiven voor het eten. Na het eten controleren we eerst de fietsen. De afdaling naar Jalta is nogal gevaarlijk, maar niet minder mooi. Halverwege de afdaling stoppen we bij de waterval Uchan-Chu. Het is nog voorjaar, dus de waterval is ook prachtig.
Daarna is het een makkelijke afdaling naar Jalta. Na wat zoeken bereiken we onze overnachtingsplek. Het is een oud arbeiderssanatorium direkt aan zee, vrijwel naast het duurste hotel van de stad. We kunnen zo de Zwarte Zee inwandelen!
Daar genieten we allemaal nog een weekje vakantie tijdens een mooie esperantobijeeenkomst
Het is inmiddels orthodox pasen geworden. Kieg is 's avonds nog gaan kijken naar de nachtmis. Hij begroet ons dan ook met de orthodoxe paasgroet. Maar pasen of niet, we willen door, 's avonds begint een esperantoweek in Jalta, dat is ons doel. Met z'n vieren rijden we richting de Ai-Petri pas. In het laatste dorpje eten we nog wat, en zetten weer de achtervolging op Yvonne in.
De pas lijkt van deze kant net een pas in het Zwarte Woud of de Vogezen. Door de bossen slingert de weg zich omhoog. Bij de Bolshoj Kanjon komen we plotseling Yvonne tegen. Zij heeft haar fiets gestald bij een restaurantje en wandelt wat rond. We spreken af om de pas ieder voor zich te beklimmen, en boven te verzamelen in de keet van Misja.
Ieder rijdt zijn eigen tempo omhoog, het is veel te mooi om te haasten. Boven aangekomen geniet ik eerst het uitzicht. Jalta ligt ver in de diepte. We zijn maar 20km van Jalta af, maar 1200m hoger.
In de keet van Misja (een soort omgebouwde schaftkeet) is het gezellig en warm. De thee staat al klaar.
Na een uurtje wachten duikt Yvonne op. Zij kan direkt aanschuiven voor het eten. Na het eten controleren we eerst de fietsen. De afdaling naar Jalta is nogal gevaarlijk, maar niet minder mooi. Halverwege de afdaling stoppen we bij de waterval Uchan-Chu. Het is nog voorjaar, dus de waterval is ook prachtig.
Daarna is het een makkelijke afdaling naar Jalta. Na wat zoeken bereiken we onze overnachtingsplek. Het is een oud arbeiderssanatorium direkt aan zee, vrijwel naast het duurste hotel van de stad. We kunnen zo de Zwarte Zee inwandelen!
Daar genieten we allemaal nog een weekje vakantie tijdens een mooie esperantobijeeenkomst
ooooooooh wat mooi! vooral dit plaatje: http://img149.exs.cx/img149/7116/scan9045ze.jpg doet me echt ook zoiets willen ondernemen!
Let's check out that wave, before it checks out us!
Mooi verslag Ivo!
Erg leuk om te lezen!
Erg leuk om te lezen!
Stuur eens een kind naar school, steun Madalief!
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
En dan te bedenken dat Jefim uit Jalta vond dat er tussen Jalta en Sevastopol niets te zien wasquote:Op zaterdag 25 december 2004 12:25 schreef granuaile het volgende:
ooooooooh wat mooi! vooral dit plaatje: http://img149.exs.cx/img149/7116/scan9045ze.jpg doet me echt ook zoiets willen ondernemen!
Hoi, ik ben de Yvonne.. heet nu anders.. komt door die reis in Noord-Amerika (VS, Canada, Mexico, Cuba)
Yvana is de naam, aangenaam...
Haha.. ik lach nu nog over die mannen die per sé door willen gaan op de weg die ze eenmaal hebben ingeslagen en niet van terugtrekken willen horen. Ik was eigenlijk alleen maar die zandweggetjes kotsbeu waar je niet op kan fietsen. Had vermoed dat de anderen veel sneller weer op de weg zouden zijn dan ik en werd ook heel ongerust toen ze niet op kwamen dagen.
Het was een erg fraaie fietsvakantie, vooral ook omdat het gebied toen niet meer toeristisch was. De toeristenindustrie moest nog opkrabbelen. De Russen en Oekraïners hadden bijna geen geld meer en de buitenlandse toerist kwam nog niet voor ouderwetse infrastructuur. Het zou me eigenlijk best benieuwen hoe het er nu uit ziet.
Wat toen erg fijn was, dat de infrasatructuur er dus nog wel was, dus aan eten komen en onderdak (als we niet konden wildkamperen) was meestal geen probleem.. ook niet als het voor weinig geld moest zijn.
We (de alcoholdrinkers) hebben ook vaak en veel sekt gedronken: lekker en goedkoop!
Of het er weer van komt of ik met anderen op fietsreis zal gaan, weet ik nog niet.
Ten eerste heb ik een ernstige rugblessure
Ten tweede een vriend, die geen Esperanto spreekt (nog niet) maar vooral geen fietser is.. en dat valt moeilijker op te lossen..
Enne: Ivo heeft een voorkeur voor lange en moeilijke expedities , ik houd wel van ruige gebieden, maar zal dan niet zelf gaan fietsen.. liften door moeilijk terrein is waar mijn expertise ligt.. bijv. door de waanzinnig mooie Koperkloof in Mexico.. gedeeltelijk gefietst, gedeeltelijk gelift.
Espi
Yvana is de naam, aangenaam...
Haha.. ik lach nu nog over die mannen die per sé door willen gaan op de weg die ze eenmaal hebben ingeslagen en niet van terugtrekken willen horen. Ik was eigenlijk alleen maar die zandweggetjes kotsbeu waar je niet op kan fietsen. Had vermoed dat de anderen veel sneller weer op de weg zouden zijn dan ik en werd ook heel ongerust toen ze niet op kwamen dagen.
Het was een erg fraaie fietsvakantie, vooral ook omdat het gebied toen niet meer toeristisch was. De toeristenindustrie moest nog opkrabbelen. De Russen en Oekraïners hadden bijna geen geld meer en de buitenlandse toerist kwam nog niet voor ouderwetse infrastructuur. Het zou me eigenlijk best benieuwen hoe het er nu uit ziet.
Wat toen erg fijn was, dat de infrasatructuur er dus nog wel was, dus aan eten komen en onderdak (als we niet konden wildkamperen) was meestal geen probleem.. ook niet als het voor weinig geld moest zijn.
We (de alcoholdrinkers) hebben ook vaak en veel sekt gedronken: lekker en goedkoop!
Of het er weer van komt of ik met anderen op fietsreis zal gaan, weet ik nog niet.
Ten eerste heb ik een ernstige rugblessure
Ten tweede een vriend, die geen Esperanto spreekt (nog niet) maar vooral geen fietser is.. en dat valt moeilijker op te lossen..
Enne: Ivo heeft een voorkeur voor lange en moeilijke expedities , ik houd wel van ruige gebieden, maar zal dan niet zelf gaan fietsen.. liften door moeilijk terrein is waar mijn expertise ligt.. bijv. door de waanzinnig mooie Koperkloof in Mexico.. gedeeltelijk gefietst, gedeeltelijk gelift.
Espi
Ich habe Reisefieber und mein Fahrrad hat Fernweh
Tegendraads en anti-KISS
Tegendraads en anti-KISS
Hoe lang heb je door Noord Amerika gefietst Espi?
Ben wel benieuwd naar de verhalen daarvan eigenlijk!
Ben wel benieuwd naar de verhalen daarvan eigenlijk!
Stuur eens een kind naar school, steun Madalief!
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
Een jaar. Veel gefietst, veel gelift (door de saaiere gebieden, zoals de prairies van VS en Canada, maar ook wel door Cuba), veel met bus gereisd (Mexico).
Ben minder verzamelachtig als Ivo. Van het schrijven van verslagen is het nauwelijks gekomen en WAT ik heb geschreven is voor een groot deel verdwenen, zeker vanaf augustus 2001 toen ik een digitale camera aanschafte. In 2003 is nl. pc gehackt. Vooral jammer van de ruim 1000 foto's van de 100 colstocht door Frankrijk en de 3 maanden fiets- en busreis door Brazilië (2000 foto's). Bij die laatste reis was Kieg ook mee trouwens. Kieg is begin dit jaar overleden. We missen hem nog bijna elke dag!
Zef de kleine Fransman, is later ten dele met Kieg in 3 zomers rondom de wereld gefietstt. Dat jaar is hij er mee begonnen. Een goed fietser was hij al, maar fietsreizen waren hem nog onbekend.
En met Cyrille heb ik nog een paar kleinere fietstochten gemaakt, veelal vanuit Zuid Frankrijk naar Italië vlak voor Pasen om in Italië van het mooie voorjaarsweer te genieten en naar een Esperantobijeenkomst te gaan.
Die rug komt nog wel goed, hoop ik dan..
O.a. wgns de verloren gegane foto's zou ik nog wel een keer opnieuw de 100 colstocht willen rijden.. al is het dan toch weer anders: mijn vriend zou er evt. wel assistentie bij willen verlenen door bijv met een scootertje of zo mee te rijden
Ben minder verzamelachtig als Ivo. Van het schrijven van verslagen is het nauwelijks gekomen en WAT ik heb geschreven is voor een groot deel verdwenen, zeker vanaf augustus 2001 toen ik een digitale camera aanschafte. In 2003 is nl. pc gehackt. Vooral jammer van de ruim 1000 foto's van de 100 colstocht door Frankrijk en de 3 maanden fiets- en busreis door Brazilië (2000 foto's). Bij die laatste reis was Kieg ook mee trouwens. Kieg is begin dit jaar overleden. We missen hem nog bijna elke dag!
Zef de kleine Fransman, is later ten dele met Kieg in 3 zomers rondom de wereld gefietstt. Dat jaar is hij er mee begonnen. Een goed fietser was hij al, maar fietsreizen waren hem nog onbekend.
En met Cyrille heb ik nog een paar kleinere fietstochten gemaakt, veelal vanuit Zuid Frankrijk naar Italië vlak voor Pasen om in Italië van het mooie voorjaarsweer te genieten en naar een Esperantobijeenkomst te gaan.
Die rug komt nog wel goed, hoop ik dan..
O.a. wgns de verloren gegane foto's zou ik nog wel een keer opnieuw de 100 colstocht willen rijden.. al is het dan toch weer anders: mijn vriend zou er evt. wel assistentie bij willen verlenen door bijv met een scootertje of zo mee te rijden
Ich habe Reisefieber und mein Fahrrad hat Fernweh
Tegendraads en anti-KISS
Tegendraads en anti-KISS
Bussen in Mexico zijn perfect! Daar kan ik over meepraten, ondanks dat ik geen fiets bij me had.
Waar ben je allemaal geweest? Globaal gezien dan?
Wel heel jammer dat je foto's weg zijn! Het is altijd zo leuk om met je foto's weer weg te dromen over je vakantie!
Waar ben je allemaal geweest? Globaal gezien dan?
Wel heel jammer dat je foto's weg zijn! Het is altijd zo leuk om met je foto's weer weg te dromen over je vakantie!
Stuur eens een kind naar school, steun Madalief!
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
Kerstactie: Fok! voor Madalief, deel 4: ¤ 2000 and counting!
[Madalief] Speciale acties voor een goed doel! + de V&A topics
Zeker jammer, vooral nu ik samenwoon met een leuke jongen aan wie ik dit allemaal kan vertellen.
Probleem is nu dat ik me destijds niet zo sexy voelde en totaal geen angst had om te liften, heb in die Koperkloof bijv een lift gevraagd en gekregen van een jeep vol met militairen (en mitrailleurs). Nu vind ik mezelf uiteraard wel sexy (ben ook ongeveer 10 kg lichter in vet , maar heb wel weer plm 5 kg extra spieren) en dan is liften toch iets enger.
Ben in de meeste toeristenplaatsen van Mexico geweest muv het zuidelijke deel van het land omdat de onlusten in Chiapas nog niet zo lang daarvoor waren uitgewoed.
Geland met vlucht in Yucatan vanuit Mexico en eerst 4 wkn in Cuba (er was toen net een cruisedienst geopend tussen Havana en die grote badplaats, kom hoe heet die ook alweer!)
Grote probleem is dat ik slecht namen kan onthouden.. van mensen en plaatsen. Maar als ik dan foto's zie, komt het allemaal wel weer boven. Gelukkig heb ik van die reis wel allemaal nog gewone foto's.. alleen nooit ingeplakt.
Mexico is heel goed met bus te doen, heb er veel gebruik van gemaakt.. hoewel ik net als Ivo een kilometervreter ben, zie ik totaal het nut niet in van kilometers rijden door saaie gebieden omdat je dat per se allemaal gefietst moet hebben.. alsof je dan een beter mens bent of zo.
Dus.. de saaiere stukken liften.. heb het bijv wel in Australië gedaan, maar hoewel het ook zijn charmes heeft bijv. 's nachts door absolute stilte en absolute donkerte rijden, was het veel afzien en heb ik zo heel wat hoogtepunten gemist..
Een echte aanrader is trouwens Brazilië.. heb er geen enkel keertje een 'propina' hoeven betalen of er is zelfs nooit naar gevraagd.. nooit problemen om een fiets mee te nemen (gelukkig komt het zelden voor). We waren toen met zijn tweetjes: Kieg en ik dus. Hij 8 wkn, ik 3 maanden.. alleen ging die de laatste 2 wkn strand'hoppen' in NoordBrazilië en ik ben alleen verder gereisd en dat grotendeels weer met de bus, maar de mooie gebieden weer fietsend..
het beste van 2 werelden meepikken! Een tip: als je van plan bent om heel vaak de bus te gebruiken, ook in Europa, investeer in een vouwfiets. Een Brompton is OK als het je lukt om heel weinig bagage mee te nemen. Kieg had een vouw-racefiets van Bike Friday. Zelf heb ik een half jaar een (inmiddels gestolen) Airnimal gehad.. een racefiets pur sang, die ook voor hoteltrektochten geschikt is.. en ook een prima bagagedrager voor 2 tassen had.
Probleem is nu dat ik me destijds niet zo sexy voelde en totaal geen angst had om te liften, heb in die Koperkloof bijv een lift gevraagd en gekregen van een jeep vol met militairen (en mitrailleurs). Nu vind ik mezelf uiteraard wel sexy (ben ook ongeveer 10 kg lichter in vet , maar heb wel weer plm 5 kg extra spieren) en dan is liften toch iets enger.
Ben in de meeste toeristenplaatsen van Mexico geweest muv het zuidelijke deel van het land omdat de onlusten in Chiapas nog niet zo lang daarvoor waren uitgewoed.
Geland met vlucht in Yucatan vanuit Mexico en eerst 4 wkn in Cuba (er was toen net een cruisedienst geopend tussen Havana en die grote badplaats, kom hoe heet die ook alweer!)
Grote probleem is dat ik slecht namen kan onthouden.. van mensen en plaatsen. Maar als ik dan foto's zie, komt het allemaal wel weer boven. Gelukkig heb ik van die reis wel allemaal nog gewone foto's.. alleen nooit ingeplakt.
Mexico is heel goed met bus te doen, heb er veel gebruik van gemaakt.. hoewel ik net als Ivo een kilometervreter ben, zie ik totaal het nut niet in van kilometers rijden door saaie gebieden omdat je dat per se allemaal gefietst moet hebben.. alsof je dan een beter mens bent of zo.
Dus.. de saaiere stukken liften.. heb het bijv wel in Australië gedaan, maar hoewel het ook zijn charmes heeft bijv. 's nachts door absolute stilte en absolute donkerte rijden, was het veel afzien en heb ik zo heel wat hoogtepunten gemist..
Een echte aanrader is trouwens Brazilië.. heb er geen enkel keertje een 'propina' hoeven betalen of er is zelfs nooit naar gevraagd.. nooit problemen om een fiets mee te nemen (gelukkig komt het zelden voor). We waren toen met zijn tweetjes: Kieg en ik dus. Hij 8 wkn, ik 3 maanden.. alleen ging die de laatste 2 wkn strand'hoppen' in NoordBrazilië en ik ben alleen verder gereisd en dat grotendeels weer met de bus, maar de mooie gebieden weer fietsend..
het beste van 2 werelden meepikken! Een tip: als je van plan bent om heel vaak de bus te gebruiken, ook in Europa, investeer in een vouwfiets. Een Brompton is OK als het je lukt om heel weinig bagage mee te nemen. Kieg had een vouw-racefiets van Bike Friday. Zelf heb ik een half jaar een (inmiddels gestolen) Airnimal gehad.. een racefiets pur sang, die ook voor hoteltrektochten geschikt is.. en ook een prima bagagedrager voor 2 tassen had.
Ich habe Reisefieber und mein Fahrrad hat Fernweh
Tegendraads en anti-KISS
Tegendraads en anti-KISS
Erg leuk topic! Leuk om een dergelijk verslag te lezen .
Als het niet wil branden moet je beter stoken.
|
|
