quote:
Op zondag 12 december 2004 14:27 schreef Aishwarya het volgende:Ik moet het gewoon even van me afschrijven. Ik heb net mijn ex aan de telefoon gehad. We hebben samen een zoontje. Ik ben 20, even ter informatie. We zijn sinds een aantal maanden uit elkaar. Toch kan ik hem gewoon niet loslaten. Hij komt altijd op zaterdag langs. Soms sliep hij op de bank om de volgende dag ook even bij zijn zoontje te zijn. Ik dacht dat dat wel leuk zou zijn voor hem. Hij komt sinds gisteren met allemaal verwijten. Dat hij altijd voor me komt opdraven als ik dat wil, gaat over dat blijven slapen, ik dacht juist dat hij dat leuk vond. Dat ik een zeer slechte vrouw ben omdat ik niet naar hem luister (ik wil namelijk erg graag verhuizen en heb ook een leuk huisje aangeboden gekregen van de woningbou, maar hij zegt dat ik dom ben als ik het huis neem). Hij zegt dat het allemaal mijn schuld en dat van mijn moeder is geweest dat we uit mekaar zijn. Oké, ik deed tijdens mijn zwangerschap al niet aardig meer tegen hem, maar dat kwam omdat hij vreemd was gegaan. Toen had hij gewoon mijn hart gebroken. Vreemdgegaan terwijl ik zwanger was.
Kijk eens naar de voorgaande zinnen;hij zegt dat het jouw schuld is maar hij is vreemdgegaan.
Dus is het dan jouw schuld?
HIJ ging vreemd ,niet jij,dus laat je daar niet door intimideren.
quote:
Sinds toen ben ik ook anders gaan doen tegen hem, maar ik ben wel bij hem gebleven. Mijn moeder was er zowieso op tegen omdat ze hem geen goede jongen vond. Uiteindelijk heeft ze wel gelijk gekregen, maar ik was zo blind van de liefde. Voor mijn eigen daden (de zwangerschap/ het kindje) wilde ik zowieso wel de verantwoordelijkheid op me nemen. Ik voed mijn kindje tot dusver goed op op met de hulp van mijn moeder. Ik woon op mezelf en als ik naar school ben past zij op. Ik leef van de studiefinanciering en mijn bijbaantje. Het gaat allemaal hartstikke goed, ook al vind ik het erg zwaar op sommige momenten.
Natuurlijk heb je het zwaar.Dat mag toch ook.Ik neem niet aan dat dit de toekomst was waar je van droomde.
En helaas maar waar,uit eigen ervaring weet ik dat moeders vaak gelijk hebben.
quote:
Ik kan hem alleen niet meer loslaten. Telkens als ik hem spreek over de telefoon of msn hoop ik op een leuk gesprek, maar het eindigt altijd in een ruzie. Ik hou gewoon van hem en de afgelopen twee dagen heb ik alleen maar gehuild om zijn kwetsende woorden. Ik wil hem zo graag loslaten, maar het gaat al moeilijker omdat ik hem dus zie als hij langskomt (hij wil zijn zoontje niet meenemen omdat hij nergens alleen kan zijn met hem). Ik voel me echt verrot en ik voel me gewoon alsof ik liefdesverdriet heb, maar ik wil hem ook echt loslaten en die gemene woorden ben ik ook zat. Ik ben best een zacht persoon dus het raakt me heel erg. Hij wenst me zo vaak de kanker toe, hij zegt dat hij me laat vallen als een baksteen als ik dat huis neem, dat ik lelijk ben, hij zegt dat ik dom ben, etc. Ik voel me gewoon altijd zo verrot nadat ik hem gesproken heb, tranen springen altijd al in mijn ogen terwijl ik nog aan de lijn ben met hem. Ik heb er nog zoveel moeite mee, terwijl hij al over me heen is, elke week uitgaat, verliefd is op een ander.
Lees nou wat je typt.Die eikel behandelt je als oud vuil.Geen enkel ding wat hij zegt is een argument,het is gewoon doodordinair iemand afbranden en hopen dat diegene er geestelijk helemaal aan onder door gaat.
Ik ga ze even bij langs.
-van iemand die iemand anders de kanker krijgt hoop ik dat ie het zelf krijgt.Kijken of hij het dan nog zo hard roept.
-Neem dat huis,en als hij dan nog loopt te zeiken,cofronteer hem dan met zijn eigen opmerking(Je zou me toch laten vallen?Nou,dag hoor,doe je de deur dicht?)
-Hij noemt je lelijk en dom.Als hij dat meent waarom had hij dan wat met je?
Pas als mensen die echt om je geven dit soort dingen gaan zeggen moet je je er wat van aantrekken.
En natuurlijk begrijp ik ook wel dat dit je keihard raakt,je voelt je gebruikt en helemaal niks waard door zijn dom gescheld.
Laat hem maar gaan,je hebt niks aan die gozer.
quote:
Ik voel me gewoon zo verloren. Je kan me dom vinden vanwege mijn leeftijd maar ik zorg goed voor mijn kind, hij komt niets te kort. Maar ik wil niet dat hij over een tijd zijn moeder nog steeds elke dag verdrietig ziet zijn. Soms denk ik van, er zijn zoveel mensen die het veel slechter hebben dan ik, dan schaam ik me maar ik kan niets aan mijn gevoelens doen.
Waarom moeten we je dom vinden?Omdat je op je 20e al een kind hebt?Ik zie niet in waarom dat dom moet zijn,als mensen geil zijn vergeten ze wel eens wat.(rubbertje/pilletje)
Het enige wat je aan je gevoelens kunt doen is er over praten en huilen.En je er zeker niet voor schamen.En hulp zoeken als je er zelf niet meer uitkomt.
Kortom,wees nou eens even trots op jezelf.Ondanks al je verdriet probeer je er voor je kind het beste van te maken.
Er zijn mensen die dat niet kunnen en hun kind helemaal mee trekken in de problemen.
En maak je ex duidelijk dat de enige reden dat je met hem om gaat jullie kind is,begint hij jou aan te vallen,kap dan het gesprek af.
Als je ex wil dat je een goede moeder voor je kind wil zijn,moet hij ophouden met dat afbekken.
Wil hij jou alleen maar ten gronde richten dan is het geen goede vader,want dan handelt hij in eigen belang en niet in het belang van het kind.
Succes.