probleem met sociaal contact

quote:

Op woensdag 5 juli 2006 10:50 schreef Snurk het volgende:
Zoals Christine zei: ALCOHOL
Met mate natuurlijk

IDd, na 2-3 biertjes word ik heel wat losser, minder stijf in de omgang.. Ik durf meer grapjes te maken, en loop ook veel sneller op mensen af.

Zoals Sigmund Freud zou zeggen: m'n superego is veels te sterk voor m'n ego

(voor de mensen die niet weten wat ik hiermee bedoel: freud had een theorie, dat je persoonlijkhed in 3 delen op te splitsen was, waaronder je ego (die staat voor je dierlijke driften ed) en je superego (die je ego in bedwang houdt)
Als ik bijv droom, valt m'n superego weg, en doe ik dingen die ik helemaal niet zou doen in het echte leven... and I love it

Heel herkenbaar topic.

Heb zelf een hele grote afkeer van sociale situaties. Probleem is dat ik vrij hoge eisen stel aan mijn omgeving. Ik verwacht gewoon constant geprikkeld te worden, en dan ook nog eens op een manier die mij aanstaat en waar ik me goed bij voel.
Oppervlakkige relaties kan ik bijvoorbeeld niet onderhouden. Ik heb een grafhekel aan smalltalk, en heb dan al snel de neiging om weg te gaan, en mezelf te vermaken. Heb daardoor ook amper vrienden, en de paar mensen bij wie ik me wel daadwerkelijk goed voel, spreek ik dan weer weinig.

Kan het prima 'verbergen' (gewoon meepraten, doen alsof ik het naar mn zin heb), maar ondertussen zijn die oppervlakkige relaties zo vervangbaar als de pest. Mensen die mij als 'goede vriend' beschouwen, herken ik amper als ik ze later tegenkom, doordat ik naar mijn gevoel over helemaal niks met ze heb gepraat.
Doordat ik soms vrij 'vaag' overkom (gedachtengangen die in mijn hoofd perfect logisch klinken, maar er totaal niet zinnig uitkomen), moet ik dingen meerdere keren uitleggen, wat zorgt voor flink wat irritatie en alles ook niet veel relaxeter maakt.

Maar ja, heb al min of meer geaccepteerd dat ik een einzelgänger ben. Uiteindelijk kom je vanzelf wel iemand tegen die aansluit op jou verwachtingen, hoe bizar die ook mogen zijn. En dan maakt het weinig uit of je één hele goede vriend hebt, of 20 vrienden met wie je alleen over bier, wijven en voetbal praat, en die je niet terugziet als het minder gaat.

klinkt arrogant.....

quote:

Op woensdag 5 juli 2006 14:43 schreef Snurk het volgende:
klinkt arrogant.....

Nee, zelfkennis.

Ik zou het niet bepaald een positieve eigenschap willen noemen.

ik vraag me af in hoeverre internet nou helpt bij dit soort problemen (of maakt het t erger juist)
(zie ook mn sig)

ik bedoelde met arrogant:

Probleem is dat ik vrij hoge eisen stel aan mijn omgeving. Ik verwacht gewoon constant geprikkeld te worden, en dan ook nog eens op een manier die mij aanstaat en waar ik me goed bij voel.

het is inderdaad zelfkennis. Constant geprikkeld te worden, als je dat zonodig acht, waarom doe je dat zelf dan niet?

Ik herken het veraal van Nosh wel goed. Ik heb het alleen niet geaccepteerd.

Zelf ben ik helemaal niet verlegen. Wel een einzelganger. Ik vind het prima om veel dingen alleen te doen en er zijn maar weinig mensen waarmee ik het echt prettig vind om samen te zijn. Meestal interesseren mensen en gespreken me weinig. Dan zit je dus maar een beetje dom te praten om het praten en dan ben ik veel liever alleen. De enige mensen die me echt interesseren zijn mensen die of echt iets bijzonders te melden hebben, mensen die heel grappig zijn of mensen die heel erg zijn zoals ik zelf en waarmee ik dus heel erg op hetzelfde level zit. O ja, en praten met mooie vrouwen vind ik ook altijd mooi, ook al gaat het nergens over.

Ik vind het zelf eigenlijk best wel een nare eigenschap van mezelf. Ik probeer het wel te veranderen, maar weet niet of het echt kan. Ik wil me namelijk eigenlijk wel met meer mensen kunnen vermaken dan nu het geval is. Af en toe probeer ik dat soort situaties meer naar mijn hand te zetten door hele suffe gespreken zelf "up te spices" met onverwachte vragen of anekdotes. Dat gaat met wisselend succes.

Ik denk trouwens dat bijna iedereen dit heeft in meer of minder mate. Alleen als je wat meer een mainstream en extravert persoon bent, dan is het veel makkelijker om mensen te vinden waarmee je het goed kunt vinden.

En hoe gaat het nu?

Herkenbaar. Ik heb een sociale fobie en heb dus ook moeite met sociaal contact en omgaan met andere mensen. Ik heb in de loop der tijd zoveel mensen van me ''weggepest''.

Sociale contacten zijn sowieso overrated, als je fok maar hebt toch.

in onze maatschappij is het voor iedere jongen en man relatief moeilijk, omdat we oncapabele grondleggers hebben gehad. Van onze religie voornamelijk. Zoals je in m'n sig ziet is daar het grootste deel van mijn opinie in wat we missen en wat we moeten missen. Als je dat doet, en ook nog een paar trucs van de Islam overneemt, dat is wel zo handig want dat is gemaakt om het perfecte sociale systeem te zijn (niet dat dat het is, maar het heeft goeie eigenschappen), dan leef je voorzover ik weet in je potentie, en zal je op een nieuw level leven, en je huidige set problemen redelijk oplossen. Maargoed, dat is als je heel wat stappen hebt gezet in het snappen van de multiculturele samenleving, neem je tijd, en weet dat ik probeer mensen te helpen die wat meer van hun leven proberen te maken, dus je mag vragen stellen per mail. Ik weet wel wat meer dan deze dingen die ik nu zeg hoor, maar dit zijn de belangrijkste (en misschien de minst geloofbare).

Om ook maar mee te praten in dit topic, ik herken me ook in ts en reaguurders hier.

Ik ben sinds jaar en dag ben ik al een buitenstaander geweest, en dat is alleen maar erger geworden. Aansluiting maken met anderen van m`n leeftijd is niet voor mij weg gelegd. Ik kan nooit vrienden maken, vaak omdat ze vaak andere interesses hebben dan mij. Ik hou bijvoorbeeld heel erg van muziek, en dan vooral alternatieve en punk en pop muziek. In die hoek zijn er gewoon veel te weinig mensen in m`n omgeving. En diegene die ik ontmoet die van hetzelfde houd als mij, die woont in andere plaatsen.

Sinds een maand of 8 werk ik 4 dagen op kantoor en 1 dag in de week vrij/school. Ik voel me sindsdien meer depressief dan ooit. Omdat ik elke dag van half 9 tot 5 uur met 35+-ers zit en gewoon elke dag hetzelfde is. Op school had ik vaak de grootste lol, maar op een gegeven moment had ik maar een paar uurtjes per week school en werd ik ongelofelijk lui en zat de hele dag online. Ik kan niet tegen dit soort ritmes en voel mezelf dan ook zwaar kudt aan het einde van de dag. Maar tja, om nou zo`n mooie baan op te zeggen...

Maar ik ga heel vaak naar concerten toe, en dan ga ik ook vaak alleen. Aan de ene kant prettig, maar ja het is toch eenzaam. En ook daar vind ik nooit aansluiting met iemand. Ik ben nu 18 jaar, en mijn vriendenkring die is online op msn. Meer niet...
Ik ben ook sinds een maand begonnen met roken om toch een beetje rust te krijgen in m`n hoofd, en dat helpt wel. En zit er dus ook over te denken om eens te blowen ofzo...
Maar ik kan sowieso echt nooit enthousiast zijn, sommige mensen die kunnen overal blij om zijn. Maar dat ben ik echt nooit, lijkt wel botox ofzo

Edit: Ik speel overigens ook al een tijdje gitaar, zelfs daarvoor heb ik tot nog toe niet in een band gespeeld.

tvp

Hmmm, ik herken me hier wel engiszins in. Ik moet wel zeggen dat ik erg makkelijk contacten leg, maar vriendschappen 'volhouden' gaat over het algmeen niet.

Die uiterlijke kwestie... ik heb ook heel erg dat ik geen zin heb om sociale dingen te ondernemen omdat ik mezelf niet 'perfect' genoeg vind. Ik weet dat ik eigenlijk wel mooi schijn te zijn en dat ik zelfs meer aandacht krijg dan het gemiddelde meisje maar het is niet goed genoeg of zo. Ik schuif het hier dan ook constant op: als ik nog vijf kilo afgevallen ben komt alles goed en ga ik weer sociaal zijn, zulke gedachten.

Ik denk trouwens wel dat je einzelgängers hebt, mensen voor wie het niet zo nodig hoeft allemaal dus en die liever alleen zijn en mensen die het juist wel erg graag willen allemaal. Ik heb het persoonlijk niet per sé nodig om mensen om me heen te hebben en zo gaat het al lang. Als ik dan een avondje naar de kroeg of iets dergelijks ga, gaat alles prima en heb ik het leuk. Maar het hóeft niet voor mij.

Als je het dus graag wilt, zoals jij, denk ik, dan zou ik zoals hier al gezegd wordt inderdaad gaan sporten, naar een café gaan met mensen die je kent en waar je nu wel een beetje mee omgaat, etc.. Ook kan het helpen contact op Internet te maken, zodat je je al een beetje zekerder voelt wellicht en diegene al een beetje 'kent'. Dan kun je daarna IRL afspreken als je dat wilt. Online contacten maken komt ook erg vaak voor tegenwoordig.

Ik herken me hier ook wel enigzins in. Ik heb het idee dat ik ook geen echte vriendengroep heb. Sociaal contact maken is nooit zo een probleem, ik maak altijd wel snel een praatje met iemand van school of werk bijvoorbeeld. Toch blijft dit vrij oppervlakkig en blijft het beperkt tot gesprekken op school of werk. Ik heb niet echt een groepje vrienden waar ik daar buiten mee optrek, en veel dingen onderneem, zoals dat vroeger wel was. Een grote groep oppervlakkige kennissen, dat is min of meer mijn sociale leven.

Nu vond ik dat lang eigenlijk helemaal geen probleem. Ben toch wel een beetje een einzelganger, en vind het fijn om alles in eigen hand te hebben. Toch begint de laatste tijd steeds meer een gevoel te ontstaan dat ik veel dingen mis op sociaal gebied zoals met een groepje uitgaan ofzo. Probleem is alleen dat het contact met al die kennissen niet dusdanig is dat ik kan zeggen "Zullen we daarheen gaan". Wat je dan kan doen is alleen ergens naar toe gaan. Maar de gedachte om alleen ergens naar toe te gaan in de hoop een bekende tegen te komen, maakt me nu ook niet bepaald gelukkig. Waardoor die bekende cirkel inderdaad niet gemakkelijk is om te doorbreken.