quote:
Op dinsdag 30 november 2004 18:58 schreef Ladybos het volgende:
Xanthe jammer is dat he als ze niet meeleven, juist de zwangerschap van haar dochter zou toch een hele bijzondere periode moeten zijn.
Het valt mij ook behoorlijk tegen die afstandelijkheid , maar hoe heb ik ook ooit kunnen denken dat ze wel die intesse zou hebben voor d'r kleinkind?
Ze had amper intresse in mij toen ik klein was.
Ze zijn jaren bezig geweest om zwanger te worden , wat niet lukte en de rest van de verhalen heb ik van familie moeten horen....
Ze kwam er bij de dokter achter dat ze al 5 maanden zwanger was terwijl ze zich erbij neer had gelegd geen kinderen meer te krijgen.
Ergens heb ik altijd het gevoel gehad niet meer zo welkom te zijn en dat gevoel bekruipt me hoe langer hoe meer.
Ik mis een echte moeder figuur en die heb ik al mijn hele leven gemist.
Verder krijg ik dus alleen maar te horen dat wat ik hun heb aangedaan niet zo maar vergeten kan worden.Ik ben weggelopen toen ik 17 was en we liepen al jaren bij diverse hulpverlenings instanties omdat ik zo "onhandelbaar" was , terwijl er in elk dossier staat dat ik emotioneel affectioneel mishandeld ben.
En alle dingen die mijn moeder mij heeft aangedaan , alle negatieve opmerkingen die ik altijd heb moeten incaseren van haar.... Nee dat moet ik zomaar even naast me neer leggen.
Vorig jaar dacht ik nog dat ze wel degelijk intresse toonde , dat ze meeleefden dat we in de medische malle molen terecht kwamen en ze zelf belde hoe het met ons ging.
Ik ben erg teleurgesteld in mijn ouders en dat doet pijn erg pijn.
En dat terwijl ik 8 jaar geleden voor mezelf besloten had dat ze me nooit meer zoveel pijn zouden kunnen doen... En verdorie het is ze weer gelukt!