Allereerst: diegenen die voorbeeldsituaties hebben gepost met goede afloop, dank ! Dat geeft ons moed, wij (Danyel) zullen de medici eens versteld doen staan!!
De dag is geheel anders gelopen dan verwacht. Men heeft de ECG niet herhaald, dit is opgeschoven naar het einde van de week. (De reden is mij ontschoten, ik zal het morgen nog eens vragen). De uitslag van de MRI was niet goed, o.a. was er vocht in de hersenen te zien. Dit verdwijnt op den duur wel, maar heeft intussen wel (extra) schade aangericht.
Wij hebben 10 minuten na mijn vorige post bezoek gekregen van het artsenteam. Zij wilden vandaag de beademing stoppen ......................
Omdat Danyel redelijk veel zelf ademde en niet veel gebruikt maakte van de tube, vonden zij het tijd om te kijken of hij zelfstandig kan ademen. Als hij het nu niet zou kunnen, zal hij het ook in de toekomst niet kunnen, dus aan ons de vraag: wel of niet reanimeren als hij het niet redt?
We hebben vreselijk moeilijke momenten gehad om dit te besluiten, maar de realiteit is simpel: ooit zullen we moeten testen of hij zelfstandig kan ademen, dus waarom niet nu?
Om 13.40 uur hebben ze de tube verwijderd, waar we bij waren. Jeroen en ik hielden elkaars hand stevig vast..... Als het fout zou gaan, zouden we in elk geval bij hem zijn om hem vast te houden en te troosten. Het ging redelijk goed, hij haalde sterk genoeg zelf adem.
Pappa was aan de beurt om te "kangooroo-en (op blote borst) en daar hebben we intens van genoten.
In de loop van de middag ging zijn ademhaling achteruit. Hij ademt wel goed door, maar te oppervlakkig, waardoor hij onvoldoende zuurstof opneemt. Hij krijgt nu een beetje extra zuurstof door een zgn "brilletje" in zijn neus (alsof er iemand in je neus blaast).
Maar het is geen goed teken dat hij het niet helemaal alleen redt. Wij hopen nu natuurlijk dat ie zich gaat verbeteren in de komende dagen.
Helaas kan het ook elk moment achteruit gaan. We hebben afgesproken dat we dan meteen geroepen worden om Danyel terzijde te staan als hij het te moelijk gaat krijgen. Dit lijkt me erg moeilijk, maar ik denk / vind dat ik het toch moet doen (laten we hopen dat het niet nodig zal zijn).
Vanavond mocht ik weer kangooroo-en, en ik heb voor het eerst echt zijn stemmetje gehoord. Nog een beetje schor van al die dagen de tube, maar een heel lieflijk zacht stemmetje heeft even een beetje gehuild aan mamma's borst toen de hik hem irriteerde.
Ook toen we hem in bedje legden heeft hij even geprotesteerd... EN.... een oogje opengedaan
![]()
Voor het eerst kon ik zijn kijkertjes zien, en ik heb gejankt van geluk.
We hebben heel veel van bovenstaande inmiddels vastgelegd op video, dankzij mijn zus, die eraan gedacht heeft hem te brengen.
Over een definitieve afloop kan ik dus nog steeds niets zeggen. Wel dat men ons blijft vertellen dat de prognose erg somber is. Als Danyel hier doorheen komt, zal het met een (zware) handicap zijn. De mate van deze handicap is niet te bepalen. Jeroen en ik verleggen inmiddels dagelijks onze grenzen over onze kijk hierop, we praten veel met maatschappelijk werk en artsen, en proberen zo realistisch mogelijk te blijven.
De onzekerheid blijft, maar inmiddels bouwen we hele schatten aan gigantisch mooie herinneringen op. Misschien zal mijn moederschap maar van korte duur zijn, maar ik zal in de rest van mijn leven niet meer zoveel mooie momenten meemaken. Ik ben dan ook dankbaar voor alle fijne kleine dingen.
Voorlopig blijven we echter vertrouwen op Danyels wil om te leven. We geven niet zomaar op!
Lieve kaarsjes, blijf asjeblief branden
... ♥ ik mis je ♥