Wel of niet aan kinderen beginnen...deel2

maar Que-Pasa, waarom had je het topic een kickje gegeven? Toch aan het twijfelen?

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 20:22 schreef Que-Pasa het volgende:
voor "daddy" hoop ik dat het allemaal zo gaat lopen zoals hij het beschrijft....
ik denk dat als het kind er eenmaal is, het heel anders is dan dat je van te voren allemaal in je hoofd had zitten.
ik zelf heb het allemaal van zeer dichtbij mee gemaakt, en had toen zeker zoiets van jeeej!!!
zoiets is niet zomaar wat!
je hele leven veranderd....
toen ben ik er ook heel anders over gaan denken...terwijl ik ook altijd had gedacht...ach...dat doe je toch even...

Natuurljik realiseer ik me ook dat je niet alles van te voren kan zien, maar ik denk dat het ook erg belangrijk is dat je niet alleen maar negatief moet denken over kinderen krijgen. Ik heb al genoeg vrienden en kenissen die kinderen hebben, en heb al veel van dichtbij meegemaakt wat dat betreft, ook nadelige dingen. Ook mijn vriendin heeft zeer vervelende ervaringen op dat vlak.
Dat is ook de reden dat wij positief zijn, en willen genieten van de zwangerschap zonder steeds maar bij die negatieve dingen die je hoort en meegemaakt hebt stilte staan.

Wij denken er echt niet gemakkelijk over, en denken zeker niet dat het allemaal van een leien dakje zal gaan, maar het heeft sowieso geen zin om er negatief over te denken.

En de manier waarop je je kind als ouder opvoed bepaal je grotendeels zelf, je moet je alleen niet teveel laten beinvloeden door je omgeving. (natuurlijk word je kind zeker op latere leeftijd, wel beinvloed door de omgeving)
Je hoort vaak alleen maar de "horror" verhalen van mensen. Mensen praten nou eenmaal graag negatief over dingen en zeker in onze situatie. Gelukkig was de moeder van mijn vriendin erg enthousiast en hebben we daar erg veel steun aan. Ook mijn ouder staan achter ons, en wat andere mensen denken en zeggen is NIET belangrijk. Het gaat nu eenmaal om ons en niet al die anderen die hun mening hebben.

Het is en blijft moeilijk, als je twijfelt, en je twijfelt te lang kan het zijn dat je op een ogenblik wel kinderen wil, en het niet meer kan. Aan de andere kant is het natuurlijk niet leuk als je kinderen neemt en daar spijt van krijgt, dat is een keuze waarvan je op meer vlakken je hele leven de gevolgen van meedraagt.
Persoonlijk denk ik dat bij "twijfel" de eerste mogelijkheid het grootst is, dat je spijt krijgt... dat zou bij mij iig zo zijn denk ik, maar dat is mijn visie en die kan voor jou totaal anders zijn natuurlijk.

Het lijkt wel of ik aan het preken ben, maar dat is niet zo bedoeld hoor, het is altijd een keuze die je zelf met je partner zult moeten maken. Wij hadden al beloten dat we graag kinderen willen, echter kwam het bij ons wat eerder dan gepland... maar niet gepland hoeft zeker niet ongewenst te zijn.

Ik ga hier ook een vraagje stellen zonder het hele eerste topic door te lezen.
Wanneer vind je dat je een goede basis in je relatie hebt voor een kind welkom is?

Ik denk dat je bereid moet zijn om bepaalde zaken in je leven minder prioriteit te geven en de aandacht meer op je toekomstig ouderschap gaat richten. Natuurlijk is het financieel aspect ook daar!
Als je gewend bent om zonder regelmaat te leven, zul je bereid moeten zijn om regelmaat in je leven te krijgen. En natuuurlijk is het ook een gevoelskwestie denk ik, je zal er beide 100% achter moeten staan.
Ik denk niet dat je het kan uitdrukken in tijd, je kan niet zeggen je moet perse zoveel jaar een relatie hebben voor je kinderen kan nemen, sommige hebben het al na 6 maanden en sommige doen er 15 jaar over.

Als je beide graag kinderen wil, het past in je levensvisie en je kan het opbrengen zowel emotineel als financieel, dan moet je er voor gaan denk ik.

Niemand kan je vertellen of je over 5 of 10 jaar nog bij elkaar bent, het heeft ook geen zin om daar bij stil te gaan staan, tenzij je niet eens zeker weet of je huidige partner wel de ware is op dit moment.

_{Oeps! Had net een deel twee aangemaakt met een soort van samenvatting, is deze gisteravond al geopend...}

quote:

Moonah - woensdag 1 september 2004 @ 18:49
We hebben wel een crisis achter de rug. Ik heb op het punt gestaan om onze relatie te verbreken.
Niet meteen zo zeer om mijn (voorlopig) onvervulde kinderwens, als wel om het feit, dat allerlei andere zaken nu ineens zo belangrijk worden. Dingen die ik eerst mss niet zo leuk, maar ook niet zo erg belangrijk vond. Maar nu leggen die dus wél gewicht in de schaal. "Je wil niet dit en dat, en je wil óók al geen kind van me."
Ik merk ook dat ik heel onredelijk kan denken. Zo erg, dat ik soms bijna niets meer leuk vind aan hem.
Daar heb ik het ook met hem over gehad. Stel dát ik besluit bij hem weg te gaan, dan moet ik hem wel 'stom' gaan vinden. Dan is het niet zo moeilijk. Zo werkt dat bij mij. Onbewust zoek ik naar negatieve dingen. Gelukkig kunnen we daar goed over praten, en weet ik van mezelf wanneer ik zo onredelijk denk.
We kunnen (nog steeds) veel minder makkelijk praten over kinderen.
Hij blijft dat moeilijk vinden. Maar ik heb nog wel even geduld. Momenteel voelen we ons weer erg fijn bij elkaar. Ik wil hem ook helemaal niet kwijt!!
Over 2 weken moet ik weer naar de gyneacoloog en dan ga ik iig met haar bespreken welke onderzoeken in gang gezet moeten worden ivm mijn DES-dochterschap. Dat ga ik niet meer uitstellen. En wellicht (maar daar ben ik nog over aan het denken) vertel ik hem over een poosje dat ik stop met de pil. Dan móet hij er echt heel bewust mee bezig zijn. Ík heb mijn keuze immers al gemaakt (denk ik.... ). Dan hij nog...

Update:
Vanochtend bij de gyneacoloog geweest. Misverstand: het onderzoek waarvan ik dacht dat ik dat moest ondergaan heb ik kennelijk al gehad : Inwendige echo waarop zij geen belemmeringen zag. Mocht ik veel moeite hebben zwanger te raken, dan krijg ik vervolgonderzoeken. Vooralsnog moet ik eerst de uitslag van mijn uitstrijkje afwachten (mijn PAB is al 2,5 jaar 3a). Is dat goed (1 of 2) dan mag ik zwanger raken, zo niet dan krijg ik dus wél weer een onderzoek. Ik mag al wel foliumzuur gaan slikken. Eerst wilde ik het stiekem doen, om mijn vriend niet extra onder druk te zetten. Maar na een gesprekje (en wederom tranen :'( ) heb ik hem verteld dat ik vanmiddag een potje ga halen en dus ook ga slikken.
Hij kan zich er nog steeeeds niets bij voorstellen. "Het leeft niet bij me." Hij wil niet dat ik probeer hem 'over te halen' maar snapt ook heel goed dat ik die neiging heb met mijn leeftijd. "Maar ik moet het toch echt zélf gaan voelen."
Tevens heb ik nu ook echt uitgesproken dat de mogelijkheid bestaat dat ik hem verlaat als hij het over een poos nog steeds niet wil. Dat realiseert hij zich terdege. Hij vindt wel dat onze relatie en omstandigheden goed genoeg zijn om een kind te krijgen.
Ik heb hem de vergelijking voorgelegd dat hij helemaal dol is op zijn kat. Daar kan hij heel teder en liefdevol over spreken, hij gaat superlief met haar om en is ook erg zorgzaam voor haar. Hij reageerde daar wat lacherig op, maar ik hoop dat het hem helpt eea anders te gaan bezien.
Oh, hij is zo'n binnenvetter...

Jeetje Moonah, heftig hoor. Maar wel knap dat je nu iig heel duidelijk hebt gemaakt hoe jij er tegenover staat. Stof tot na denken voor hem dus.

goh moonah, wel verschrikkelijk moeilijk allemaal.

iets wat je werkelijk kan verscheuren als ik het zo lees.

Ik vind het knap van je dat je doorhebt hoe het bij jou werkt, hoe makkelijk het eigenlijk wordt om hem stom te vinden en dat je daarmee de afstand kan krijgen die je nodig hebt om hem in de steek te laten. Knap dat je daarover eerlijk en open bent tegen je allerliefste.

Wat betreft jouw wens en zijn niet wens, ik vind het goed dat je besloten hebt naar de gynaecoloog te gaan, het is een inmens grote wens van je en daar moet je ook iets mee denk ik. Ook al zou dat betekeken dat je het zonder hem moet doen? ja denk ik wel alhowel ik hoop dat er nog dingen gaan veranderen voor jullie.

Al is het natuurlijk niet iets wat kan gebeuren omdat hij het je bijv, gunt en er zelf niet zo achter staat, dat lees je ook wel eens en ik denk dat dat op den duur veel problemen geeft.

iig moeilijk verhaal.

_{voor mezelf heb ik er ook een tijd mee geworsteld en soms nog, al lijkt me dat logisch: Erfelijkheid en kinderen}

quote:

Op woensdag 15 september 2004 13:38 schreef DarkElf het volgende:
_{voor mezelf heb ik er ook een tijd mee geworsteld en soms nog, al lijkt me dat logisch: Erfelijkheid en kinderen}

Ik weet het DE'tje...
Superknap van je.
Ik heb vanwege mijn.. ehm.. verhaal (you know what I mean ) ook lang getwijfeld. Maar ik ben er inmiddels van overtuigd dat ik een goede moeder zou zijn. Net zoals ik ervan overtuigd ben dat mijn vriend een goede vader zou zijn.
Zo. En nu ga ik even slapen. hopelijk voel ik me dan weer wat prettiger.

Huh? Wat een rare bug...
Die sub letters dus.

Moonah, heftig joh!
FF technisch vraagje, als je PAB nog steeds 3A zou zijn, kunnen ze dan iets doen omdat te omlaag te brengen? Ik heb een paar jaar geleden ook 3A gehad, een jaar daarna was het goed (weet niet meer welk nummer) en dit jaar kreeg ik weer een oproep maar die ben ik per ongeluk expres vergeten. ahum.

quote:

Op woensdag 15 september 2004 19:27 schreef Merisse het volgende:
FF technisch vraagje, als je PAB nog steeds 3A zou zijn, kunnen ze dan iets doen omdat te omlaag te brengen?

Nee, daar kunnen ze niets aan doen. Als je 3b hebt (stapje erger dus) dan gaan ze snijden, of bevriezen zodat de afwijkende cellen afsterven. Brrr.

quote:

Ik heb een paar jaar geleden ook 3A gehad, een jaar daarna was het goed (weet niet meer welk nummer) en dit jaar kreeg ik weer een oproep maar die ben ik per ongeluk expres vergeten. ahum.

Da's toch niet zo slim... maar dat weet je zelf ook wel.
Een afwijkende PAB moet in de gaten gehouden worden. Baarmoederhalskanker ontwikkelt zich heel heel langzaam, en daarom is normaliter 1x per 5 jaar voldoende. Maar die ene keer moet je natuurlijk niet per ongeluk expres overslaan. /vingertje

En verder voel ik me nog steeds kloten. Leeg. Mijn vriend doet wel lief hoor, extra aai over mijn bol, stevig knuffelen. Maar ja...

getver moonah, ontzettend moeilijk hoor. sterkte er weer mee.

<knip>

[ Bericht 50% gewijzigd door Moonah op 10-07-2005 10:28:09 ]

<knip>

[ Bericht 95% gewijzigd door Moonah op 10-07-2005 10:28:24 ]

Sterkte/Succes Moonah

Hebben jullie geen goede vrienden die zelf kinderen hebben? Misschien kan je vriend anders eens met zo'n vader erover praten?

<knip>

Edit: met mijn vriend en vanochtend ook met mijn eigen lieve zus hierover praten lucht toch veel meer op dan een doodgeslagen topic kicken.

Poemojn, toch bedankt voor je reactie.

[ Bericht 38% gewijzigd door Moonah op 10-07-2005 10:30:49 ]

Dan kick ik dit topic nog maar eens....

Ook hier twijfel over wel of geen kinderen. aan de ene kant lijkt het me leuk, ben ik er van overtuigd dat onze relatie er stabiel genoeg voor is, mijn man wil graag (ik wat minder...maar gevoel is groeiende), we zijn het over veel opvoedkwesties (in theorie) eens...

Aan de andere kant, en dat mis ik tot nu toe in de discussie: hoe doe je dat met werk en financiën? Wij werken allebei fulltime, hebben best wat ruimte in onze begroting, maar we willen het kind ook niet de hele week in een creche hebben, dus we zouden allebei minder gaan werken.

Ben benieuwd naar ervaringen op financieel gebied?

Linda, het is in dit (en het voorgaande) topic idd niet over finaniën en andere praktische zaken gegaan omdat het bij de aanwezige dames vooral meer een leeftijdskwestie was.

_{En verder vind ik het nogal genant om mijn posts hier terug te lezen.
'Het probleem' speelt gelukkig niet meer. Mijn lief is inmiddels helemaal om.}

quote:

Op vrijdag 9 december 2005 12:29 schreef linda856763 het volgende:
Dan kick ik dit topic nog maar eens....

Ook hier twijfel over wel of geen kinderen. aan de ene kant lijkt het me leuk, ben ik er van overtuigd dat onze relatie er stabiel genoeg voor is, mijn man wil graag (ik wat minder...maar gevoel is groeiende), we zijn het over veel opvoedkwesties (in theorie) eens...

Aan de andere kant, en dat mis ik tot nu toe in de discussie: hoe doe je dat met werk en financiën? Wij werken allebei fulltime, hebben best wat ruimte in onze begroting, maar we willen het kind ook niet de hele week in een creche hebben, dus we zouden allebei minder gaan werken.

Ben benieuwd naar ervaringen op financieel gebied?

Als je een kind krijgt en je kan het niet 5 dagen per week kosteloos onderbrengen dan zal je er financieel op achteruit gaan ja.

Hoeveel is natuurlijk geheel afhankelijk van hoeveel je allebei minder gaat werken en welke vorm van opvang je kiest.