ONZ Onzin voor je leven!
Vrolijkheid troef in dit lieve forum vol humor.
Roem is vergankelijk. Het ene moment ben je beroemd en word je op handen gedragen, het andere moment is iedereen allang weer vergeten wie je bent. Welkom in de galerij der vergeten grootheden, waar we een permanent plekje geven aan hen die om de één of andere reden onze waardering verdienen. Dat kunnen helden zijn, uitvinders, atleten, noem maar op. Onze eerste vergeten grootheid:
Albertus Klomp (1912-1938)
Albertus, een week voor zijn heldhaftige optreden.
Albertus Klomp, geboren en getogen in het Zeeuwse dorp Vogelwaarde, leefde helaas maar een kort leven. Maar het was wél een leven om enorm trots op te zijn. Als zoon van een hardwerkende kleermaker moest hij als kind al meehelpen in de zaak van zijn vader. Dat was voor Albertus geen gemakkelijke opgave, gezien zijn handicap: sinds zijn derde levensjaar groeide er twee enorme bossen haar uit zijn neusgaten die naarmate de jaren voorbij gingen maar razendsnel door bléven groeien. Er kwam geen einde aan, zo leek het. Een groot ongemak voor de jonge Albertus, die vooral in het begin regelmatig met zijn neushaar in de naaimachines van zijn vader vast bleef zitten. Maar Albertus bleek een echte doorzetter te zijn en hij groeide uit tot een sterke jongeman met een wilskracht waarmee hij bergen kon verzetten. En ook nog eens een verdomd goede kleermaker.
Op een dag, toen hij op weg was naar zijn tweedagelijkse afspraak met de kapper, rook Albertus een vreemde geur. Hij stond even stil en tilde zijn bos neushaar op, dan kon hij namelijk wat beter ruiken. Verschrikt keek hij om zich heen: hij rook brand, dat kon niet anders! Een dikke donkergrijze rookwolk kwam uit het raam van het nabij liggende weeshuis 'Den eenzamen ziel'. Albertus holde naar de plek des onheils, intussen "Brand! Brand!" roepend. Maar niemand leek zijn geroep te horen, niemand schoot de arme jongeman te hulp. Eenmaal bij het weeshuis aangekomen zag hij de honderden kinderen gillend en huilend voor de ramen van de vierde verdieping staan, blijkbaar ingesloten door de wilde vlammenzee. Hij keek om zich heen in de hoop ergens een ladder of een touw te vinden, maar helaas... het zweet stond op zijn rug; hij moest iets doen, maar wat??! Toen kreeg hij een idee. Zonder te aarzelen pakte hij de twee lange bossen neushaar en vlocht deze in elkaar. "Hier!", riep hij naar de kinderen in het brandende weeshuis, "vang dit touw en bind het aan iets stevigs vast!" Hij gooide het, waarna de kinderen met een dikke knoop het touw aan een bed vastbonden. "Glij nu langs het touw naar beneden!", schreeuwde Albertus. En de kinderen gehoorzaamden.
Een reconstructie.
Na een uur kwam het laatste weesje naar beneden gegleden. Albertus was volledig uitgeput. Kort daarna stortte het brandende weeshuis in elkaar, waardoor de onfortuinlijke Albertus de vlammenzee in werd getrokken. En dat is het laatste wat we ooit van hem gehoord hebben.
Er bleef niet veel over van het weeshuis.
Niemand heeft toen zijn heldendaad mogen aanschouwen, behalve de weeskinderen voor wie hij op die dramatische dag zijn leven gaf. En in hun harten leeft Albertus Klomp voort.
Albertus Klomp (1912-1938)
Albertus, een week voor zijn heldhaftige optreden.
Albertus Klomp, geboren en getogen in het Zeeuwse dorp Vogelwaarde, leefde helaas maar een kort leven. Maar het was wél een leven om enorm trots op te zijn. Als zoon van een hardwerkende kleermaker moest hij als kind al meehelpen in de zaak van zijn vader. Dat was voor Albertus geen gemakkelijke opgave, gezien zijn handicap: sinds zijn derde levensjaar groeide er twee enorme bossen haar uit zijn neusgaten die naarmate de jaren voorbij gingen maar razendsnel door bléven groeien. Er kwam geen einde aan, zo leek het. Een groot ongemak voor de jonge Albertus, die vooral in het begin regelmatig met zijn neushaar in de naaimachines van zijn vader vast bleef zitten. Maar Albertus bleek een echte doorzetter te zijn en hij groeide uit tot een sterke jongeman met een wilskracht waarmee hij bergen kon verzetten. En ook nog eens een verdomd goede kleermaker.
Op een dag, toen hij op weg was naar zijn tweedagelijkse afspraak met de kapper, rook Albertus een vreemde geur. Hij stond even stil en tilde zijn bos neushaar op, dan kon hij namelijk wat beter ruiken. Verschrikt keek hij om zich heen: hij rook brand, dat kon niet anders! Een dikke donkergrijze rookwolk kwam uit het raam van het nabij liggende weeshuis 'Den eenzamen ziel'. Albertus holde naar de plek des onheils, intussen "Brand! Brand!" roepend. Maar niemand leek zijn geroep te horen, niemand schoot de arme jongeman te hulp. Eenmaal bij het weeshuis aangekomen zag hij de honderden kinderen gillend en huilend voor de ramen van de vierde verdieping staan, blijkbaar ingesloten door de wilde vlammenzee. Hij keek om zich heen in de hoop ergens een ladder of een touw te vinden, maar helaas... het zweet stond op zijn rug; hij moest iets doen, maar wat??! Toen kreeg hij een idee. Zonder te aarzelen pakte hij de twee lange bossen neushaar en vlocht deze in elkaar. "Hier!", riep hij naar de kinderen in het brandende weeshuis, "vang dit touw en bind het aan iets stevigs vast!" Hij gooide het, waarna de kinderen met een dikke knoop het touw aan een bed vastbonden. "Glij nu langs het touw naar beneden!", schreeuwde Albertus. En de kinderen gehoorzaamden.
Een reconstructie.
Na een uur kwam het laatste weesje naar beneden gegleden. Albertus was volledig uitgeput. Kort daarna stortte het brandende weeshuis in elkaar, waardoor de onfortuinlijke Albertus de vlammenzee in werd getrokken. En dat is het laatste wat we ooit van hem gehoord hebben.
Er bleef niet veel over van het weeshuis.
Niemand heeft toen zijn heldendaad mogen aanschouwen, behalve de weeskinderen voor wie hij op die dramatische dag zijn leven gaf. En in hun harten leeft Albertus Klomp voort.
Heinrich Rompmann(1912-1994)
Hij werd geboren zonder armen en benen, maar dat weerhield hem niet van het beoefenen van zijn allergrootste passie: zwemmen. Vanaf zijn 12e oefende hij dagelijks om Duitslands' beste arm- en beenloze zwemmer te worden. Jarenlang trainde Rompmann, in de hoop om zijn droom te verwezenlijken: een gouden medaille op de paralympische spelen. In 1936 was het dan eindelijk zover, tijdens de paralympische spelen in Berlijn.
Heinrich kleedt zich om, een uur voor de start van de 100 meter vlinderslag.
Zenuwachtig wacht Heinrich Rompmann op het startsignaal.
Wat niemand van tevoren durfde te dromen geschiedde. Zónder armen of benen, maar mét een superkrachtige tong die de meest onvoorstelbare bewegingen kon maken wist Heinrich paralympisch kampioen op alle zwemonderdelen te worden. Een prestatie die tot op de dag van vandaag nog door niemand is geëvenaard.
Rompmann's geheime wapen, zijn bovennatuurlijke tong.
Na deze succesvolle spelen was Heinrich Rompmann lange tijd immens populair, opvallend genoeg vooral bij vrouwen. In 1994 overleed hij na een tonginfarct.
Hij werd geboren zonder armen en benen, maar dat weerhield hem niet van het beoefenen van zijn allergrootste passie: zwemmen. Vanaf zijn 12e oefende hij dagelijks om Duitslands' beste arm- en beenloze zwemmer te worden. Jarenlang trainde Rompmann, in de hoop om zijn droom te verwezenlijken: een gouden medaille op de paralympische spelen. In 1936 was het dan eindelijk zover, tijdens de paralympische spelen in Berlijn.
Heinrich kleedt zich om, een uur voor de start van de 100 meter vlinderslag.
Zenuwachtig wacht Heinrich Rompmann op het startsignaal.
Wat niemand van tevoren durfde te dromen geschiedde. Zónder armen of benen, maar mét een superkrachtige tong die de meest onvoorstelbare bewegingen kon maken wist Heinrich paralympisch kampioen op alle zwemonderdelen te worden. Een prestatie die tot op de dag van vandaag nog door niemand is geëvenaard.
Rompmann's geheime wapen, zijn bovennatuurlijke tong.
Na deze succesvolle spelen was Heinrich Rompmann lange tijd immens populair, opvallend genoeg vooral bij vrouwen. In 1994 overleed hij na een tonginfarct.
Bor de wolf
De grootste frustratie van Bor de Wolf is, dat hij als wolf is geboren en dat men van hem verwacht dat hij zich ook als zodanig gedraagt. Bor durft zich echter niet wreed en genadeloos in het gevecht te storten. Hij lijdt aan ongeneesbare kwetsbaarheid en is daarmee niet alleen een probleem voor zichzelf maar ook voor anderen. Wanneer hij weer eens met zichzelf overhoop ligt, verstopt hij zich in het Kreupelenbos.
Bor is eigenaar van het Praathuis, de centrale ontmoetingsplaats voor de bewoners van het Bos.
Begin jaren '70 is Bor verloofd geweest met Oléta Vulpécula. Uit deze relatie is een kind, Borita genaamd, voortgekomen.
--------------------------
Zo weinig mensen die hem nog kennen Maar het is tog egt een grootheid
De grootste frustratie van Bor de Wolf is, dat hij als wolf is geboren en dat men van hem verwacht dat hij zich ook als zodanig gedraagt. Bor durft zich echter niet wreed en genadeloos in het gevecht te storten. Hij lijdt aan ongeneesbare kwetsbaarheid en is daarmee niet alleen een probleem voor zichzelf maar ook voor anderen. Wanneer hij weer eens met zichzelf overhoop ligt, verstopt hij zich in het Kreupelenbos.
Bor is eigenaar van het Praathuis, de centrale ontmoetingsplaats voor de bewoners van het Bos.
Begin jaren '70 is Bor verloofd geweest met Oléta Vulpécula. Uit deze relatie is een kind, Borita genaamd, voortgekomen.
--------------------------
Zo weinig mensen die hem nog kennen Maar het is tog egt een grootheid
De wandelende spelvaut
Sven Kasten 1944-1999
Tuurlijk was dit lid van de vrijwillige brandweer niet de meest intelligente persoon, maar zijn daad is tot op de dag van vandaag niet vergeten in het plaatsje Elsko in Denemarken.
Doch vergeten door de rest van de wereld.
Na een avondje doorzakken met zijn stiefmoeder werd hij 's morgens opgeroepen om naar een brandhaard te gaan bij Mvr. Delika op nummer 19.
Na een stevig bakje leut ging hij op weg in zijn Peugot bestelwagentje, na een verkeerde afslag kwam hij echter aan op de verkeerde plaats.
Na 10 minuten kreeg hij eindelijk een putdeksel los om voor de brandweer een bron van water te verschaffen.
Helaas kwam het water met duizenden liters tegelijk omhoog en overspoelde een groot deel van het dorp.
Maar dit had een onverwacht effect op de zeldzame Oost-Roemeense stinkzwam in de tuin van de familie Orgon.
Deze waren op vakantie naar Chili en konden hun planten en met name de zwam niet van water voorzien.
Deze kreeg door het ongeval met de putdeksel genoeg water, en voorkwam een voortijdig uitsterven.
Helaas kwam de redder van de zwam een paar jaar later om het leven toen hij een brand moest weren in de bossen.
Tijdens de brandbestrijding dacht hij dat het wel mogelijk was om even een uiltje te knappen.
Helaas was dit een inschattingsfout.
Tuurlijk was dit lid van de vrijwillige brandweer niet de meest intelligente persoon, maar zijn daad is tot op de dag van vandaag niet vergeten in het plaatsje Elsko in Denemarken.
Doch vergeten door de rest van de wereld.
Na een avondje doorzakken met zijn stiefmoeder werd hij 's morgens opgeroepen om naar een brandhaard te gaan bij Mvr. Delika op nummer 19.
Na een stevig bakje leut ging hij op weg in zijn Peugot bestelwagentje, na een verkeerde afslag kwam hij echter aan op de verkeerde plaats.
Na 10 minuten kreeg hij eindelijk een putdeksel los om voor de brandweer een bron van water te verschaffen.
Helaas kwam het water met duizenden liters tegelijk omhoog en overspoelde een groot deel van het dorp.
Maar dit had een onverwacht effect op de zeldzame Oost-Roemeense stinkzwam in de tuin van de familie Orgon.
Deze waren op vakantie naar Chili en konden hun planten en met name de zwam niet van water voorzien.
Deze kreeg door het ongeval met de putdeksel genoeg water, en voorkwam een voortijdig uitsterven.
Helaas kwam de redder van de zwam een paar jaar later om het leven toen hij een brand moest weren in de bossen.
Tijdens de brandbestrijding dacht hij dat het wel mogelijk was om even een uiltje te knappen.
Helaas was dit een inschattingsfout.
.
Harmen LeBlanc(1948)
Harmen LeBlanc was tot vóór 11 april 1996 een onbekend D'66 kamerlid. Maar hij zal onze FOK!-geschiedenisboeken ingaan als de man die een nationale ramp wist te voorkomen. Met een beetje hulp van moeder natuur.
Een week daarvoor had de internationaal opererende terroristengroepering Al Baghwan de vrijlating geëist van één van hun kopstukken, Crou Achmed Al'pouc, die al geruime tijd werd vastgehouden in de zwaar bewaakte gevangenis in Vught. Ze dreigden met aanslagen, mocht hij niet vrijgelaten worden.
De terroristen stuurden een videoband waarop zij de vrijlating van Al'pouc eisten.
De Nederlandse regering hield echter voet bij stuk en ging niet in op de eisen van Al Baghwan. De terroristen waren woedend, en uit wraak plaatsten zij een bom op het Haagse Binnenhof en staken de lont aan.
De rode pijl geeft aan waar de bom geplaatst werd.
Op dat moment arriveerde Harmen LeBlanc op het Binnenhof. Hij zette haastig zijn fiets in het fietsenrek. Het zweet stond op zijn voorhoofd, hij had net 10 kilometer keihard gefietst in de hoop op tijd op zijn kantoor te zijn. Harmen moest namelijk ontzettend nodig naar het toilet. Snel pakte hij zijn koffer vanonder zijn snelbinders en sprintte naar de hoofdingang. Maar daar stonden twee bewakers. "Uw toegangspasje, graag", zei de één. Harmen greep naar zijn portemonnee, maar tot zijn grote schrik bleek zijn toegangspasje daar niet in te zitten. Haastig opende hij zijn koffertje. Maar hoe goed hij ook zocht, nergens vond hij het toegangspasje. Hij voelde de roep van moeder natuur steeds sterker worden. Met knikkende knieën vroeg hij: "Alstublieft, laat me naar binnen! Ik moet alleen eventjes plassen, ik zweer het u!Ik ben van D'66!". "Niets daarvan", sprak de bewaker resoluut. Toen knapte er iets bij Harmen. Hij liet zijn koffer op de grond vallen en rende naar buiten. En daar, tegen de muur van het Binnenhof, deed Harmen wat hij moest doen.
Harmen keek opgelucht naar beneden. Maar wat was dat? Tot zijn grote verbazing had hij zojuist de lont van een bom uitgeplast! En terwijl passanten, journalisten en fotografen kwamen toegestroomd, stond de verbouwereerde Hamen LeBlanc te kijken naar de ramp die hij zojuist voorkomen had. De felle knipperlichten van fototoestellen verblindden hem, interviews werden afgelegd. Harmen was een held geworden. En trots deed hij zijn rits weer dicht.
Harmen LeBlanc was tot vóór 11 april 1996 een onbekend D'66 kamerlid. Maar hij zal onze FOK!-geschiedenisboeken ingaan als de man die een nationale ramp wist te voorkomen. Met een beetje hulp van moeder natuur.
Een week daarvoor had de internationaal opererende terroristengroepering Al Baghwan de vrijlating geëist van één van hun kopstukken, Crou Achmed Al'pouc, die al geruime tijd werd vastgehouden in de zwaar bewaakte gevangenis in Vught. Ze dreigden met aanslagen, mocht hij niet vrijgelaten worden.
De terroristen stuurden een videoband waarop zij de vrijlating van Al'pouc eisten.
De Nederlandse regering hield echter voet bij stuk en ging niet in op de eisen van Al Baghwan. De terroristen waren woedend, en uit wraak plaatsten zij een bom op het Haagse Binnenhof en staken de lont aan.
De rode pijl geeft aan waar de bom geplaatst werd.
Op dat moment arriveerde Harmen LeBlanc op het Binnenhof. Hij zette haastig zijn fiets in het fietsenrek. Het zweet stond op zijn voorhoofd, hij had net 10 kilometer keihard gefietst in de hoop op tijd op zijn kantoor te zijn. Harmen moest namelijk ontzettend nodig naar het toilet. Snel pakte hij zijn koffer vanonder zijn snelbinders en sprintte naar de hoofdingang. Maar daar stonden twee bewakers. "Uw toegangspasje, graag", zei de één. Harmen greep naar zijn portemonnee, maar tot zijn grote schrik bleek zijn toegangspasje daar niet in te zitten. Haastig opende hij zijn koffertje. Maar hoe goed hij ook zocht, nergens vond hij het toegangspasje. Hij voelde de roep van moeder natuur steeds sterker worden. Met knikkende knieën vroeg hij: "Alstublieft, laat me naar binnen! Ik moet alleen eventjes plassen, ik zweer het u!Ik ben van D'66!". "Niets daarvan", sprak de bewaker resoluut. Toen knapte er iets bij Harmen. Hij liet zijn koffer op de grond vallen en rende naar buiten. En daar, tegen de muur van het Binnenhof, deed Harmen wat hij moest doen.
Harmen keek opgelucht naar beneden. Maar wat was dat? Tot zijn grote verbazing had hij zojuist de lont van een bom uitgeplast! En terwijl passanten, journalisten en fotografen kwamen toegestroomd, stond de verbouwereerde Hamen LeBlanc te kijken naar de ramp die hij zojuist voorkomen had. De felle knipperlichten van fototoestellen verblindden hem, interviews werden afgelegd. Harmen was een held geworden. En trots deed hij zijn rits weer dicht.
Hielke Waiboer 1968 - ???
Hielke Waiboer heeft veel onderzoek gedaan naar verschillende natuurelementen die van invloed zijn op de agrarische cultuur in Nederland.
Zo heeft hij bijvoorbeeld het effect van veldmuizen op de naast de sloot gelegen graslandkavels onderzocht. Voor dit baanbrekend onderzoek diende Hielke uiteraard undercover veldwerk te verrichten.
Incognito verschansde hij zich op 12 februari 2001 zo doende tussen de veldmuizen:
Op 13 maart 2001 heeft men van Hielke Waiboer de laatste testresultaten ontvangen. Deze waren al voldoende voor compleet nieuwe inzichten ten behoeve van het ecologisch systeem tussen de veldmuis en de graslandkavels.
Helaas heeft men sindsdien niets meer van Hielke vernomen. Na de grootschalige zoekacties van 21 juli 2001 en 4 oktober 2001, heeft men de hoop ooit nog iets van hem te zullen horen opgegeven.
Wel heeft men bij de zoekactie in oktober de fotocamera van Hielke teruggevonden in de graslanden.
Dit was de laatste foto die er op stond:
[ Bericht 1% gewijzigd door Biancavia op 12-09-2004 15:00:00 ]
Hielke Waiboer heeft veel onderzoek gedaan naar verschillende natuurelementen die van invloed zijn op de agrarische cultuur in Nederland.
Zo heeft hij bijvoorbeeld het effect van veldmuizen op de naast de sloot gelegen graslandkavels onderzocht. Voor dit baanbrekend onderzoek diende Hielke uiteraard undercover veldwerk te verrichten.
Incognito verschansde hij zich op 12 februari 2001 zo doende tussen de veldmuizen:
Op 13 maart 2001 heeft men van Hielke Waiboer de laatste testresultaten ontvangen. Deze waren al voldoende voor compleet nieuwe inzichten ten behoeve van het ecologisch systeem tussen de veldmuis en de graslandkavels.
Helaas heeft men sindsdien niets meer van Hielke vernomen. Na de grootschalige zoekacties van 21 juli 2001 en 4 oktober 2001, heeft men de hoop ooit nog iets van hem te zullen horen opgegeven.
Wel heeft men bij de zoekactie in oktober de fotocamera van Hielke teruggevonden in de graslanden.
Dit was de laatste foto die er op stond:
[ Bericht 1% gewijzigd door Biancavia op 12-09-2004 15:00:00 ]
Ja, die met de ballen in de bek.
Wehe, hij is leuk!quote:Op zondag 12 september 2004 14:39 schreef Biancavia het volgende:
Hielke Waiboer 1968 - ???
Al ben ik wel benieuwd naar dat laatste plaatje.
Doet 'ie het niet dan?quote:Op zondag 12 september 2004 14:44 schreef Croupouque het volgende:
[..]
Wehe, hij is leuk!
Al ben ik wel benieuwd naar dat laatste plaatje.
Doet 'ie het niet dan? Bij mij wel gewoon...
Ja, die met de ballen in de bek.
"Image hosted by Angelfire".quote:Op zondag 12 september 2004 14:48 schreef Biancavia het volgende:
[..]
Doet 'ie het niet dan?
Bij mij wel gewoon...
quote:Op zondag 12 september 2004 13:41 schreef muurjunky het volgende:
Bor de wolf
[afbeelding]
De grootste frustratie van Bor de Wolf is, dat hij als wolf is geboren en dat men van hem verwacht dat hij zich ook als zodanig gedraagt. Bor durft zich echter niet wreed en genadeloos in het gevecht te storten. Hij lijdt aan ongeneesbare kwetsbaarheid en is daarmee niet alleen een probleem voor zichzelf maar ook voor anderen. Wanneer hij weer eens met zichzelf overhoop ligt, verstopt hij zich in het Kreupelenbos.
Bor is eigenaar van het Praathuis, de centrale ontmoetingsplaats voor de bewoners van het Bos.
Begin jaren '70 is Bor verloofd geweest met Oléta Vulpécula. Uit deze relatie is een kind, Borita genaamd, voortgekomen.
--------------------------
Zo weinig mensen die hem nog kennen Maar het is tog egt een grootheid
[KNE]-Mod
Zo dan?quote:Op zondag 12 september 2004 14:50 schreef Croupouque het volgende:
[..]
"Image hosted by Angelfire".
Ja, die met de ballen in de bek.
Karim Djeblichi 1945-1990
Karim is een grote held die in de woestijnen van Afrika samenleefde met de wilde dieren, die hij hielp om hun leefomgeving te verbeteren en voort te planten. Woestijndieren hebben het namelijk niet makkelijk, maar dat had Karim het ook niet altijd hoor...
Een bepaalde periode in zijn leven was allesbehalve rooskleurig vanwege een steek die hij had gekregen van een malariamug, maar op een kameel reisde hij naar het dichtstbijzijnde dorpje en daar kon hij gelukkig geholpen worden.
Dit is de kameel (voor de kijkers rechts):
De inwoners van het dorp waren erg blij met de komst van Karim, want ze hadden geen eten meer en ze dachten hem wel te kunnen gebruiken voor het in contact komen met wilde dieren, die ze dan konden oppeuzelen. Karim wist helaas niets van hun snode plannen en introduceerde de dieren en mensen aan elkaar, waarna al zijn lieve vrienden werden vermoord.
Dit gebeurde in het jaar 1989, en hij heeft daarna nog een tijdje alleen rondgezworven in de woestijn, maar het was hem teveel. Daarom heeft hij zich op 9 februari 1990 op tragische wijze op een cactus geworpen.
Dit is de cactus, met mij ernaast. Het is een aandenken aan deze geweldige man, die van zijn goede hart op zo nare wijze misbruik heeft laten maken.
Karim is een grote held die in de woestijnen van Afrika samenleefde met de wilde dieren, die hij hielp om hun leefomgeving te verbeteren en voort te planten. Woestijndieren hebben het namelijk niet makkelijk, maar dat had Karim het ook niet altijd hoor...
Een bepaalde periode in zijn leven was allesbehalve rooskleurig vanwege een steek die hij had gekregen van een malariamug, maar op een kameel reisde hij naar het dichtstbijzijnde dorpje en daar kon hij gelukkig geholpen worden.
Dit is de kameel (voor de kijkers rechts):
De inwoners van het dorp waren erg blij met de komst van Karim, want ze hadden geen eten meer en ze dachten hem wel te kunnen gebruiken voor het in contact komen met wilde dieren, die ze dan konden oppeuzelen. Karim wist helaas niets van hun snode plannen en introduceerde de dieren en mensen aan elkaar, waarna al zijn lieve vrienden werden vermoord.
Dit gebeurde in het jaar 1989, en hij heeft daarna nog een tijdje alleen rondgezworven in de woestijn, maar het was hem teveel. Daarom heeft hij zich op 9 februari 1990 op tragische wijze op een cactus geworpen.
Dit is de cactus, met mij ernaast. Het is een aandenken aan deze geweldige man, die van zijn goede hart op zo nare wijze misbruik heeft laten maken.
Hans Bergen (1946 - 2000)
Hans Bergen, begin zestien, trots op zijn nieuwe, destijds gewaagde, kapsel.
De pionier die zich als eerste waagde met een kaal hoofd. Zo heeft deze ijdele jongen, die altijd bezig was met mode en uiterlijk, een wereldwijde trend ontketend. Hij is helaas 4 jaar geleden overleden, maar zijn fashionstatement van toen zal altijd blijven voortleven.
[ Bericht 58% gewijzigd door audioslaaf op 12-09-2004 15:00:46 ]
Hans Bergen, begin zestien, trots op zijn nieuwe, destijds gewaagde, kapsel.
De pionier die zich als eerste waagde met een kaal hoofd. Zo heeft deze ijdele jongen, die altijd bezig was met mode en uiterlijk, een wereldwijde trend ontketend. Hij is helaas 4 jaar geleden overleden, maar zijn fashionstatement van toen zal altijd blijven voortleven.
[ Bericht 58% gewijzigd door audioslaaf op 12-09-2004 15:00:46 ]
Houdoe en bedankt olé olé
quote:Op zondag 12 september 2004 14:54 schreef p-etr-a het volgende:
Karim Djeblichi 1945-1990
Mooie cactus.
Ja, die met de ballen in de bek.
Ja! Ik had al zo'n vermoeden dat het zoiets zou zijn.quote:Op zondag 12 september 2004 14:53 schreef Biancavia het volgende:
[..]
Zo dan?
Dodelijk .quote:Op zondag 12 september 2004 14:55 schreef Biancavia het volgende:
[..]
Mooie cactus.
Huib van Oosten(1962)
Een doodnormale jongen uit een doodnormaal gezin die voorbestemd was om een grootse heldendaad te verrichten. Op de ochtend van 13 maart 1982 had Huib van Oosten echter nooit kunnen verwachten dat aan het einde van de middag zijn leven zo drastisch veranderd zou zijn. Zo op het eerste gezicht leek er niks aan de hand met Huib. Hij was een vriendelijke en spontane jongen. Maar één ding zat hem ontzettend dwars: hij had een verschrikkelijk slechte adem. Om te zeggen dat het een onuitstaanbare putlucht was, dat is een understatement. Met als gevolg dat mensen bij hem uit de buurt bleven en hij zelf ook mensen begon te ontwijken. Het enige middel wat die misselijkmakende geur enigszins leek te onderdrukken was Smint. Heel veel Smint. Huib kocht daarom ook dagelijks een voorraad doosjes in.
Zo ook die bewuste dag. Huib besloot op zijn weg naar de supermarkt eerst even naar de bank te gaan, zijn portemonnee was namelijk bijna leeg. Smint is niet goedkoop, hij vroeg zich daarom ook af of zijn ziektekostenverzekering wellicht een deel van de kosten zou kunnen vergoeden. Eenmaal bij de bank aangekomen stond daar als vanzelfsprekend een hele lange rij. Huib zuchtte en sloot aan, hij had weinig keus.
Plotseling kwam er een gewapende gemaskerde man het bankgebouw binnengestormd.
"Iedereen, handen omhoog! Of ik schiet je verrot!",riep deze woest. Om zijn woorden kracht bij te zetten schoot hij een kogel in het plafond. Wit poeder dwarrelde neer op het hoofd van Huib. Hij probeerde het uit zijn haar te kloppen, wat de aandacht van de bankovervaller trok: "Jij daar! Wat had ik nou gezegd? Je handen omhoog, snel!" "S...s...sorry", stotterde Huib. De overvaller stormde op hem af , ging recht voor hem staan en keek Huib diep in zijn ogen. "Oetlul, wat is je naam???!", schreeuwde de man. Huib twijfelde. "Nou???! Je naam! Zeg op!"
Huib slikte en sprak: "H...h...h....h...Huib, meneer." De bankovervaller keek hem nog even aan. Toen draaiden zijn ogen langzaam weg, waarna hij op de grond viel.
Politieagenten dragen het levenloze lichaam van de bankovervaller weg.
Huib van Oosten verkocht zijn verhaal voor veel geld aan Hollywoodproducers. Zijn boek werd een bestseller, en hij hield een lucratief sponsorcontract over aan zijn avontuur:
Een doodnormale jongen uit een doodnormaal gezin die voorbestemd was om een grootse heldendaad te verrichten. Op de ochtend van 13 maart 1982 had Huib van Oosten echter nooit kunnen verwachten dat aan het einde van de middag zijn leven zo drastisch veranderd zou zijn. Zo op het eerste gezicht leek er niks aan de hand met Huib. Hij was een vriendelijke en spontane jongen. Maar één ding zat hem ontzettend dwars: hij had een verschrikkelijk slechte adem. Om te zeggen dat het een onuitstaanbare putlucht was, dat is een understatement. Met als gevolg dat mensen bij hem uit de buurt bleven en hij zelf ook mensen begon te ontwijken. Het enige middel wat die misselijkmakende geur enigszins leek te onderdrukken was Smint. Heel veel Smint. Huib kocht daarom ook dagelijks een voorraad doosjes in.
Zo ook die bewuste dag. Huib besloot op zijn weg naar de supermarkt eerst even naar de bank te gaan, zijn portemonnee was namelijk bijna leeg. Smint is niet goedkoop, hij vroeg zich daarom ook af of zijn ziektekostenverzekering wellicht een deel van de kosten zou kunnen vergoeden. Eenmaal bij de bank aangekomen stond daar als vanzelfsprekend een hele lange rij. Huib zuchtte en sloot aan, hij had weinig keus.
Plotseling kwam er een gewapende gemaskerde man het bankgebouw binnengestormd.
"Iedereen, handen omhoog! Of ik schiet je verrot!",riep deze woest. Om zijn woorden kracht bij te zetten schoot hij een kogel in het plafond. Wit poeder dwarrelde neer op het hoofd van Huib. Hij probeerde het uit zijn haar te kloppen, wat de aandacht van de bankovervaller trok: "Jij daar! Wat had ik nou gezegd? Je handen omhoog, snel!" "S...s...sorry", stotterde Huib. De overvaller stormde op hem af , ging recht voor hem staan en keek Huib diep in zijn ogen. "Oetlul, wat is je naam???!", schreeuwde de man. Huib twijfelde. "Nou???! Je naam! Zeg op!"
Huib slikte en sprak: "H...h...h....h...Huib, meneer." De bankovervaller keek hem nog even aan. Toen draaiden zijn ogen langzaam weg, waarna hij op de grond viel.
Politieagenten dragen het levenloze lichaam van de bankovervaller weg.
Huib van Oosten verkocht zijn verhaal voor veel geld aan Hollywoodproducers. Zijn boek werd een bestseller, en hij hield een lucratief sponsorcontract over aan zijn avontuur:
Rienus Radhdraaium
Rienus verwierf aanzien in zijn dorp en omliggende streken vanwege het feit dat hij bij dreigend onheil
vanuit het niets leek te verschijnen om de mensen te hulp te schieten.
Overal schoot Rienus te hulp met zijn zelfgefabriceerde vervoermiddel, ja, Rienus was van alle markten thuis.
Het nieuws ging als een lopend vuurtje van dorp naar dorp en al snel vatte Rienus het plan op om zijn mobiel te versnellen.
Op deze wijze kon hij nóg sneller ter plekke zijn. Rienus ging aan het sleutelen en uiteindelijk was zijn voertuig compleet:
Al tijdens de 1e rit schoot Rienus zijn doel helaas voorbij:
De leeftijd van Rienus is helaas onbekend gebleven..
Rienus verwierf aanzien in zijn dorp en omliggende streken vanwege het feit dat hij bij dreigend onheil
vanuit het niets leek te verschijnen om de mensen te hulp te schieten.
Overal schoot Rienus te hulp met zijn zelfgefabriceerde vervoermiddel, ja, Rienus was van alle markten thuis.
Het nieuws ging als een lopend vuurtje van dorp naar dorp en al snel vatte Rienus het plan op om zijn mobiel te versnellen.
Op deze wijze kon hij nóg sneller ter plekke zijn. Rienus ging aan het sleutelen en uiteindelijk was zijn voertuig compleet:
Al tijdens de 1e rit schoot Rienus zijn doel helaas voorbij:
De leeftijd van Rienus is helaas onbekend gebleven..
Adelheid Potje
Het leven van Adelheid Geertruida Maria Potje (Amsterdam, 1915 - 2003), stond in het teken van breien. Wol uitzoeken, haar breipennencollectie uitbreiden, kleding breien en schapen kijken, daar draaide het om in Adelheids leven.
Amper vier jaar oud, breide zij haar eerste truitjes voor haar twee beren.
Toen zij zes was, voorzag zij haar vader, moeder en twee oudere broers van warme, kriebelige wintertruien.
Het was breien, breien, breien wat de klok sloeg, en op haar twaalfde besloot Adelheid haar boodschap "Breien maakt je vrij!" te gaan verspreiden.
Zo gezegd, zo gedaan....
Overal ter wereld liet Adelheid Potje mensen kennismaken met haar boodschap.
Russische dwaaljongeren hield zij met haar hobby op het rechte pad.
Jongetjes in Frankrijk ontdekten dat er ook iets anders bestond dan gamen.
En Amerikaanse vrouwen keerden Ricki Lake en Jerry Springer massaal de rug toe.
Op een kwade dag in 2003 sloeg echter het noodlot toe.
Adelheid Potje bezocht op 5 september de jaarlijkse schapenmarkt in Brugge, en werd daar onder de voet gelopen door haar lievelingsdieren.
Reanimatie mocht niet meer baten.
Adelheid Potje, je leeft voort in onze harten en breipennen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Tokay op 12-09-2004 16:46:31 ]
Het leven van Adelheid Geertruida Maria Potje (Amsterdam, 1915 - 2003), stond in het teken van breien. Wol uitzoeken, haar breipennencollectie uitbreiden, kleding breien en schapen kijken, daar draaide het om in Adelheids leven.
Amper vier jaar oud, breide zij haar eerste truitjes voor haar twee beren.
Toen zij zes was, voorzag zij haar vader, moeder en twee oudere broers van warme, kriebelige wintertruien.
Het was breien, breien, breien wat de klok sloeg, en op haar twaalfde besloot Adelheid haar boodschap "Breien maakt je vrij!" te gaan verspreiden.
Zo gezegd, zo gedaan....
Overal ter wereld liet Adelheid Potje mensen kennismaken met haar boodschap.
Russische dwaaljongeren hield zij met haar hobby op het rechte pad.
Jongetjes in Frankrijk ontdekten dat er ook iets anders bestond dan gamen.
En Amerikaanse vrouwen keerden Ricki Lake en Jerry Springer massaal de rug toe.
Op een kwade dag in 2003 sloeg echter het noodlot toe.
Adelheid Potje bezocht op 5 september de jaarlijkse schapenmarkt in Brugge, en werd daar onder de voet gelopen door haar lievelingsdieren.
Reanimatie mocht niet meer baten.
Adelheid Potje, je leeft voort in onze harten en breipennen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Tokay op 12-09-2004 16:46:31 ]
"Are we going to be friends forever?", asked Piglet. "Even longer", Pooh answered.
- A.A. Milne, Winnie the Pooh
- A.A. Milne, Winnie the Pooh
Het zal best grappig zijn, gezien de users die hier posten...Maar ik ga dit nu niet allemaal doorlezen op de zondagmiddag
Clementine: Are you nuts?
Joel: It's been suggested...
Joel: It's been suggested...
Waarom post je dan?quote:Op zondag 12 september 2004 16:11 schreef Bupatih het volgende:
Het zal best grappig zijn, gezien de users die hier posten...Maar ik ga dit nu niet allemaal doorlezen op de zondagmiddag
Omdat ik weet dat het een leuk topic is, maar ik nu even geen zin heb om het allemaal door te lezen.quote:Op zondag 12 september 2004 16:19 schreef Croupouque het volgende:
[..]
Waarom post je dan?
Maar ik ga het wél lezen, hoor
Clementine: Are you nuts?
Joel: It's been suggested...
Joel: It's been suggested...
Hij kon de bookmark-knop niet vinden !quote:Op zondag 12 september 2004 16:19 schreef Croupouque het volgende:
[..]
Waarom post je dan?
!
Doe eens niet zo gemeenquote:Op zondag 12 september 2004 16:21 schreef p-etr-a het volgende:
[..]
Hij kon de bookmark-knop niet vinden !
Clementine: Are you nuts?
Joel: It's been suggested...
Joel: It's been suggested...
Gemene Rik (1969)
Gemene Rik, kind van Jan en Truus Derksen, was bij zijn geboorte al gedoemd deze bijnaam te krijgen. Zijn ouders waren altijd van huis en hij verveelde zich te pletter, dus ging hij de oppas maar pesten. Hier een foto van de oppas, die dit mentaal niet aankon:
Hij werd dus al vroeg door zijn ouders en de vele babysitters die hij versleet Gemene Rik genoemd, en omdat dat hem zo werd aangepraat kon het hem ook niet meer schelen. Op school vertoonde hij daardoor soortgelijk gedrag en hij had nooit vrienden, enkel bondgenoten.
Tien jaar geleden heeft hij een man geprobeerd te redden die aan het verdrinken was, maar na een paar minuten op het droge overleed de man toch. Helaas was het één van zijn vroegere leraren met wie hij altijd mot had gehad, dus geloofde de politie hem niet toen hij vertelde dat hij hem juist had proberen te redden. De arme jongen werd veroordeeld en kwam in de cel te zitten, waar hij pas drie jaar geleden uit is gekomen doordat na onderzoek toch bleek dat hij geen moordenaar was, maar een held.
Gemene Rik, kind van Jan en Truus Derksen, was bij zijn geboorte al gedoemd deze bijnaam te krijgen. Zijn ouders waren altijd van huis en hij verveelde zich te pletter, dus ging hij de oppas maar pesten. Hier een foto van de oppas, die dit mentaal niet aankon:
Hij werd dus al vroeg door zijn ouders en de vele babysitters die hij versleet Gemene Rik genoemd, en omdat dat hem zo werd aangepraat kon het hem ook niet meer schelen. Op school vertoonde hij daardoor soortgelijk gedrag en hij had nooit vrienden, enkel bondgenoten.
Tien jaar geleden heeft hij een man geprobeerd te redden die aan het verdrinken was, maar na een paar minuten op het droge overleed de man toch. Helaas was het één van zijn vroegere leraren met wie hij altijd mot had gehad, dus geloofde de politie hem niet toen hij vertelde dat hij hem juist had proberen te redden. De arme jongen werd veroordeeld en kwam in de cel te zitten, waar hij pas drie jaar geleden uit is gekomen doordat na onderzoek toch bleek dat hij geen moordenaar was, maar een held.
Osmoses M'Gulla(1968)
In Nederland en ver daarbuiten heeft waarschijnlijk nog nooit iemand van hem gehoord. Maar in zijn dorp Lamagucha in Ethiopië is hij een levende legende: Osmoses M'Gulla, 'de hollende priester'. De man die de inwoners van Lamagucha redde van een langzame uitdrogingsdood.
De zomer van 1997 was heet, héél heet. De inwoners van Lamagucha waren heel wat gewend, maar dit hadden ze nog nooit meegemaakt. De meedogenloos felle zon scheen maar en scheen maar, Lamagucha raakte snel door haar schaarse voorraad water heen. Wanhopig zochten de dorpelingen hulp bij de jonge priester Osmoses M'Gulla, die op zijn beurt weer hulp bij God zocht. Maar hoeveel hij ook bad en sprak tot God, God zei niets terug. Laat staan dat het begon te regenen of dat de waterput op miraculeuze wijze weer gevuld was. Niets van dat. Teleurgesteld bleef Osmoses in zijn kamer, hij wist dat de dorpelingen al hun hoop op hem gevestigd hadden en durfde niet naar buiten te gaan tot hij een oplossing gevonden had.
Buiten wachtten alle Lamaguchanen voor het huisje van M'Gulla, maar dagenlang bleef de deur van zijn huis gesloten en de gordijnen dicht. Maar op een dag vloog de deur open en stapte Osmoses naar buiten, zijn rug recht, zijn hoofd dapper in de lucht gestoken en gekleed in een korte broek en een hesje. Spierwitte gloednieuwe sportschoenen prijkten aan zijn voeten. In een rechte lijn liep hij dwars door de nieuwsgierige mensenmassa, die openspleet als de Rode Zee. "Bij Moses", riepen de dorpelingen. "Wat is die Osmoses toch van plan?" En men staarde hem na, tot hij aan de horizon verdwenen was.
Osmoses liep.
Terwijl hij liep, telde hij zijn stappen. Hij wist dat twee stappen gelijk stonden aan één meter.
Osmoses liep.
De zon ging onder, de zon kwam weer op.
Osmoses liep wat meer.
Toen hij wist dat hij 100 kilometer verwijderd was van zijn dorp, draaide hij zich om. "Hier gaat 'ie dan", zei hij bij zichzelf. Hij keek even naar boven en vroeg God om zijn zegening. En hij begon te rennen. Na drie kilometer kwamen er een aantal mensen op hem af. "Waar rent u naartoe, hollende priester?", vroegen ze. "Ik ren naar Lamagucha, want daar hebben ze dorst", was het antwoord. Niemand begreep precies wat M'Gulla hier mee bedoelde, maar hij was een man van God en vol vertrouwen volgde men hem. Na zes kilometer liepen er twintig mensen achter Osmoses aan, na 12 kilometer waren het er al zestig. Als een lopend vuurtje ging M'Gulla door Ethiopië. Het was zwaar, maar de gedachte aan zijn geliefde dorp gaf hem hoop en kracht.
Er verscheen een glimlach op het gezicht van Osmoses M'Gulla.
Aan de horizon verscheen Lamagucha.
Er klonk luid gejuich toen de dorpelingen in de verte een zwart stipje zagen. Er klonk nog luider gejuich toen er achter dat zwarte stipje nog meer zwarte stipjes bleken te rennen. De Lamaguchanen wisten niet wat hen overkwam toen ze 501 zwarte stipjes richting hun dorp zagen komen.
Onder luid gejuich en applaus werden Osmoses en zijn 500 volgelingen verwelkomd in Lamagucha.
"Wat nu?" Iedereen keek elkaar aan. Vragend keek men toen naar Osmoses M'Gulla. Die zei op zijn beurt: "Volgelingen, trekt allen uw sportschoenen uit." Ze deden wat hij vroeg, al had niemand een idee wat de bedoeling hiervan was. Ook Osmoses maakte de veters van zijn Adidas-schoenen los, hun spierwitte kleur had plaats gemaakt voor de rode kleur van het Ethiopische zand. Met zijn rechterhand pakte hij één schoen op en hield deze in de lucht. "Vrienden, uw dorst zal spoedig gelest zijn", riep hij triomfantelijk, terwijl hij de schoen schuin aan zijn mond hield. Er liep een dikke straal warm zweet uit. Er klonk luid gejuich dat tot in de verste uithoeken van het land te horen was. Iedereen kreeg een sportschoen aangereikt en dronk. Er bleek genoeg vocht te zijn tot het regenseizoen.
Het water op de achtergrond is een fata morgana. Of een zee. Je kunt het in ieder geval niet drinken, okee??
Osmoses M'Gulla, redder van het Lamaguchaanse volk.
In Nederland en ver daarbuiten heeft waarschijnlijk nog nooit iemand van hem gehoord. Maar in zijn dorp Lamagucha in Ethiopië is hij een levende legende: Osmoses M'Gulla, 'de hollende priester'. De man die de inwoners van Lamagucha redde van een langzame uitdrogingsdood.
De zomer van 1997 was heet, héél heet. De inwoners van Lamagucha waren heel wat gewend, maar dit hadden ze nog nooit meegemaakt. De meedogenloos felle zon scheen maar en scheen maar, Lamagucha raakte snel door haar schaarse voorraad water heen. Wanhopig zochten de dorpelingen hulp bij de jonge priester Osmoses M'Gulla, die op zijn beurt weer hulp bij God zocht. Maar hoeveel hij ook bad en sprak tot God, God zei niets terug. Laat staan dat het begon te regenen of dat de waterput op miraculeuze wijze weer gevuld was. Niets van dat. Teleurgesteld bleef Osmoses in zijn kamer, hij wist dat de dorpelingen al hun hoop op hem gevestigd hadden en durfde niet naar buiten te gaan tot hij een oplossing gevonden had.
Buiten wachtten alle Lamaguchanen voor het huisje van M'Gulla, maar dagenlang bleef de deur van zijn huis gesloten en de gordijnen dicht. Maar op een dag vloog de deur open en stapte Osmoses naar buiten, zijn rug recht, zijn hoofd dapper in de lucht gestoken en gekleed in een korte broek en een hesje. Spierwitte gloednieuwe sportschoenen prijkten aan zijn voeten. In een rechte lijn liep hij dwars door de nieuwsgierige mensenmassa, die openspleet als de Rode Zee. "Bij Moses", riepen de dorpelingen. "Wat is die Osmoses toch van plan?" En men staarde hem na, tot hij aan de horizon verdwenen was.
Osmoses liep.
Terwijl hij liep, telde hij zijn stappen. Hij wist dat twee stappen gelijk stonden aan één meter.
Osmoses liep.
De zon ging onder, de zon kwam weer op.
Osmoses liep wat meer.
Toen hij wist dat hij 100 kilometer verwijderd was van zijn dorp, draaide hij zich om. "Hier gaat 'ie dan", zei hij bij zichzelf. Hij keek even naar boven en vroeg God om zijn zegening. En hij begon te rennen. Na drie kilometer kwamen er een aantal mensen op hem af. "Waar rent u naartoe, hollende priester?", vroegen ze. "Ik ren naar Lamagucha, want daar hebben ze dorst", was het antwoord. Niemand begreep precies wat M'Gulla hier mee bedoelde, maar hij was een man van God en vol vertrouwen volgde men hem. Na zes kilometer liepen er twintig mensen achter Osmoses aan, na 12 kilometer waren het er al zestig. Als een lopend vuurtje ging M'Gulla door Ethiopië. Het was zwaar, maar de gedachte aan zijn geliefde dorp gaf hem hoop en kracht.
Er verscheen een glimlach op het gezicht van Osmoses M'Gulla.
Aan de horizon verscheen Lamagucha.
Er klonk luid gejuich toen de dorpelingen in de verte een zwart stipje zagen. Er klonk nog luider gejuich toen er achter dat zwarte stipje nog meer zwarte stipjes bleken te rennen. De Lamaguchanen wisten niet wat hen overkwam toen ze 501 zwarte stipjes richting hun dorp zagen komen.
Onder luid gejuich en applaus werden Osmoses en zijn 500 volgelingen verwelkomd in Lamagucha.
"Wat nu?" Iedereen keek elkaar aan. Vragend keek men toen naar Osmoses M'Gulla. Die zei op zijn beurt: "Volgelingen, trekt allen uw sportschoenen uit." Ze deden wat hij vroeg, al had niemand een idee wat de bedoeling hiervan was. Ook Osmoses maakte de veters van zijn Adidas-schoenen los, hun spierwitte kleur had plaats gemaakt voor de rode kleur van het Ethiopische zand. Met zijn rechterhand pakte hij één schoen op en hield deze in de lucht. "Vrienden, uw dorst zal spoedig gelest zijn", riep hij triomfantelijk, terwijl hij de schoen schuin aan zijn mond hield. Er liep een dikke straal warm zweet uit. Er klonk luid gejuich dat tot in de verste uithoeken van het land te horen was. Iedereen kreeg een sportschoen aangereikt en dronk. Er bleek genoeg vocht te zijn tot het regenseizoen.
Het water op de achtergrond is een fata morgana. Of een zee. Je kunt het in ieder geval niet drinken, okee??
Osmoses M'Gulla, redder van het Lamaguchaanse volk.
Hondje Woef
Hondje Woef komt net als Woefdram, Hektor en Snoespoes oorspronkelijk uit het Nijverdal.
Hij was goed bevriend met Greta 2 (de dochter van Greta Bontekoe). Samen waren ze er continu op uit om andere dieren voor de gek te houden. Dit werd van kwaad tot erger, doordat ze elkaar steeds opstookten.
Ze speelden hun ondeugende rol rond 1972.
De stem achter Hondje Woef is van Frans van Dusschoten
Bron
Hondje Woef komt net als Woefdram, Hektor en Snoespoes oorspronkelijk uit het Nijverdal.
Hij was goed bevriend met Greta 2 (de dochter van Greta Bontekoe). Samen waren ze er continu op uit om andere dieren voor de gek te houden. Dit werd van kwaad tot erger, doordat ze elkaar steeds opstookten.
Ze speelden hun ondeugende rol rond 1972.
De stem achter Hondje Woef is van Frans van Dusschoten
Bron
Oskar [Kautokeino, 1990-1996]
Oskar een paar dagen voor zijn dood
In Noorwegen, boven de poolcirkel, was er aan het eind,vorige eeuw een wolf, die de geschiedenis van mijn roedel zou veranderen. Het was een koude winter en er was weinig voedsel te vinden, dus we gingen op jacht bij de mensen. We waren schapen aan het doden, toen er opeens een mens naar buiten kwam met een geweer. We sleepte onze prooien mee nara het bos, maar onze leidster was te langzaam. Er werd op haar geschoten, maar oskar, onze leider, wierp zich voor haar en redde haar van de gewisse dood!
We stonden te kijken naar het schouwspel
Hierna wierpen we ons natuurlijk allemaal op de man om wraak te nemen. Oskar had ons van de angst voor de dood gered, omdat we nu wisten dat als we zouden sterven hij met ons een nieuw roedel zou vormen, hij zou op ons wachten……
Na zijn dood bleef hij over ons waken en waaarschuwde ons enkele keren door ons het te vertellen via de wind. Een ware held, die Oskar…..
Oskar een paar dagen voor zijn dood
In Noorwegen, boven de poolcirkel, was er aan het eind,vorige eeuw een wolf, die de geschiedenis van mijn roedel zou veranderen. Het was een koude winter en er was weinig voedsel te vinden, dus we gingen op jacht bij de mensen. We waren schapen aan het doden, toen er opeens een mens naar buiten kwam met een geweer. We sleepte onze prooien mee nara het bos, maar onze leidster was te langzaam. Er werd op haar geschoten, maar oskar, onze leider, wierp zich voor haar en redde haar van de gewisse dood!
We stonden te kijken naar het schouwspel
Hierna wierpen we ons natuurlijk allemaal op de man om wraak te nemen. Oskar had ons van de angst voor de dood gered, omdat we nu wisten dat als we zouden sterven hij met ons een nieuw roedel zou vormen, hij zou op ons wachten……
Na zijn dood bleef hij over ons waken en waaarschuwde ons enkele keren door ons het te vertellen via de wind. Een ware held, die Oskar…..
De wandelende spelvaut
Ik heb het nu allemaal gelezen, en hij is fijn, Croupouque.
Vooral het verhaal van die Osmoses
Vooral het verhaal van die Osmoses
Clementine: Are you nuts?
Joel: It's been suggested...
Joel: It's been suggested...
Bertus Infantile 1919-
Bertus was nooit populair op school. Omdat zijn broodtrommeltje altijd geplunderd werd door wilde hangmoslims, moest bertus zich voeden met zand & boomschors. Desondanks kreeg hij toen hij 12 was toch enkele aanhangers:
Zijn leven was een aaneenschakeling van pijn. Toen bertus veertien was, gebruikte het leger hem als testpersoon voor chemische wapens. Dat was nog het hoogtepunt van zijn jeugd.
Toen hij achttien werd moest hij te voet naar Zambia. Daar bouwde hij een nieuw bestaan op. Hij werd er jager. Om het wildpeil op niveau te houden wel te verstaan. Hij schoot zijn frustraties van zich af.
Nederlands grootste jager heeft in zijn eigen land echter nooit erkenning gekregen. Hij zegt dat dat de schuld is van indoctrinatie van greenpeace. Hoe dan ook, in Zambia wordt hij op handen gedragen. Hij is een gelukkig man geworden, die zijn trauma's goed heeft verwerkt.
Bertus was nooit populair op school. Omdat zijn broodtrommeltje altijd geplunderd werd door wilde hangmoslims, moest bertus zich voeden met zand & boomschors. Desondanks kreeg hij toen hij 12 was toch enkele aanhangers:
Zijn leven was een aaneenschakeling van pijn. Toen bertus veertien was, gebruikte het leger hem als testpersoon voor chemische wapens. Dat was nog het hoogtepunt van zijn jeugd.
Toen hij achttien werd moest hij te voet naar Zambia. Daar bouwde hij een nieuw bestaan op. Hij werd er jager. Om het wildpeil op niveau te houden wel te verstaan. Hij schoot zijn frustraties van zich af.
Nederlands grootste jager heeft in zijn eigen land echter nooit erkenning gekregen. Hij zegt dat dat de schuld is van indoctrinatie van greenpeace. Hoe dan ook, in Zambia wordt hij op handen gedragen. Hij is een gelukkig man geworden, die zijn trauma's goed heeft verwerkt.
quote:Op zondag 12 september 2004 15:49 schreef Tokay het volgende:
[afbeelding]
Russische dwaaljongeren hield zij met haar hobby op het rechte pad.
!quote:Op zondag 12 september 2004 17:57 schreef Croupouque het volgende:
Osmoses M'Gulla(1968)
-knip-
When it comes to being Plug 1, it's just me, myself and I
quote:Op dinsdag 14 september 2004 11:14 schreef Intxaurraga het volgende:
Bertus Infantile 1919-
Desondanks kreeg hij toen hij 12 was toch enkele aanhangers:
[afbeelding]
Woordspelingen
Clementine: Are you nuts?
Joel: It's been suggested...
Joel: It's been suggested...
Wehehehe!quote:Op dinsdag 14 september 2004 11:14 schreef Intxaurraga het volgende:
(...)wilde hangmoslims(...)
(Dit is een post met inhoud, dit is een post met inhoud, dit is een post met inhoud).
Ik wilde hier een grootdheid plaatsen, maar ik ben vergeten wie
flaaaaaauw Blinky!
flaaaaaauw Blinky!
Oog eruit is erger!Le métro ferme a une heure du matLe metro ouvre a six h du matMonoprix ouvre a 10hMonoprix ferme a 20hLes enfants partent a 8hLes enfants reviennent a 16hLe repas commence a 20hOn débarrasse a 20h30Un Téléphone à midi seize
|
|
