Hmm, erg interessant bericht...
Ben een aantal jaar terug in de knekelgewelven van Parijs geweest (het voor toeristen opengestelde gedeelte dus) en dat is best luguber om in rond te lopen. Enorme onderaardse gangen, vochtig en muf, met duizenden menselijke skeletten, curieus kunstig opelkaar gestapeld.
Maar dat staat in alle gidsen. Nu het ongelofelijke:
Toen ik daar in die catacomben was, of eigenlijk toen ik eruit kwam, raakte ik in gesprek met een van de bewakers daar. Ogenschijnlijk een beetje saai type suppoost, jaar of zestig, kaal, dikke buik, lodderige ogen. Ik vroeg hem wat details over de geschiedenis van de catacomben. Hij vertelde erg enthousiast over de aanleg en de moeilijkheden die men tijdens de bouw had ondervonden.
Plotseling zei hij: "Overigens worden ze nog steeds gebruikt."
Ik zei: "Hoe bedoelt u dat? Door toeristen?"
"Nee", zei hij, "ze zijn nog steeds
in gebruik. Maar daar kan ik u nu niets over vertellen."
Ik begreep niet zo goed wat-ie bedoelde, dus ik vroeg hem om opheldering. Hij wuifde mijn vragen echter weg; het gesprek was voorbij.
"Kom om 8 uur vanavond langs, na sluitingstijd", zei hij en liep naar zijn collega toe. Hij keek nog even om met een blik van: kom alsjeblieft.
Ik weet nog dat ik de rest van de dag een beetje versuft door de stad heb lopen wandelen. Na het eten besloot ik de gok te wagen (een mens is nu eenmaal nieuwsgierig) en ik ging terug naar de plek waar ik de man had gesproken. Al 100 meter eerder, op een straathoek, kwam ik de bewaker tegen. Hij rookte nerveus een sigaret en liep meteen de andere kant op.
"Volg me", zei hij. "Ben je alleen?"
"Natuurlijk", zei ik.
"Je kan nooit weten", zei hij en zweeg verder. Na tien minuten kwamen we bij een groot appartementencomplex (ik weet het, daar zijn er een heleboel van in Parijs). De man haalde een sleutelbos tevoorschijn en opende de deur.
"Ca, c'est la porte", zei de man. Het onnozele van die uitspraak maakte me nerveus. Ik liep naar binnen en kwam in een grote hal terecht. De muren waren behangen met reusachtige schilderijen van streng kijkende heerschappen. Er liep een marmeren wenteltrap naar boven. Naast de trap liep de hal door in een smalle gang. De man liep de gang in. Hij sprak geen woord. Gespannen liep ik achter hem aan.
Aan het einde van de gang zat een lage deur met een reusachtig slot. Weer haalde de man zijn sleutelbos te voorschijn. Hij moest even zoeken maar vond klaarblijkelijk de juiste loper en veel sneller dan ik had verwacht wist hij het slot te openen. Kling. Routinewerk, zo leek het.
"Après vous, monsieur", zei hij.
Wat deed ik hier in godsnaam? Wat wou die vent van me? Ik was toch niet in een of andere homo-scam terecht gekomen? Waarom liet ik me toch altijd zo door mijn nieuwsgierigheid meeslepen?
Maar goed, veel tijd om na te denken had ik niet en nu was het toch al te laat. Ik bukte me en liep de deur door. De ruimte erachter was donker en rook muf alsof er heel lang niemand was geweest. De man ontstak een lucifer. Ongeveer vijf meter vóór ons liep een trap naar beneden.
"We moeten die trap af", zei de man. "Ik ga wel als eerste." Hij blies de lucifer uit en liep het duister in. Hier ben je veel vaker geweest, dacht ik bij mezelf. Voorzichtig (maar niet te langzaam want ik was bang de man kwijt te raken) liep ik de treden af. De muren langs de trap, waaraan ik me angstvallig vasthield, waren nat en mossig. Er leek geen einde aan de diepte te komen.
Plotseling stond de man stil. Hij hield zelfs even op met ademen, hoorde ik. Ik was doodsbenauwd, om eerlijk te zijn. Pas toen de man een opgelucht zuchtje liet horen en zelfs een tweede lucifer ontstak, voelde ik me weer wat geruster. Ik zag dat we op de laatste trede van de trap stonden; de gang liep nog zo'n twintig meter door en aan het eind was wéér een deur, nu een hele grote.
"We zijn er bijna", zei de man en blies de lucifer uit.
Het zou tijd worden, mompelde ik. De man maakte een fluistergebaar en liep naar de deur. Even bleef hij staan en toen duwde hij zacht tegen de deur. Help me even, gebaarde hij; ik duwde mee en met een licht gekraak ging de deur open, vrij soepel.
Ik moest even wennen aan het licht. Wat ik daarna zag, zal ik nooit meer vergeten.
De ruimte was zo groot als een dorpsplein. Vijf hoeken, met in elke hoek fel brandende fakkels. De vloer was van marmer, glad als parelmoer. In de muren zaten nissen met daarin beelden van heiligen (?) en vreemde figuren met slangen om hun nek en grijnzende gezichten. Het plafond (zo'n acht meter hoog, schat ik) zag eruit als in een druipsteengrot maar dan van menselijke makelij (het deed me denken aan een nachtmerriecreatie van Gaudi). In het midden van de ruimte stond een klein rond podium met een soort spreekgestoelte (een altaar?). Tegenover de deur, aan de andere kant van de ruimte, hing een plakkaat aan de muur, met een tekst erin gebeiteld:
Pour Lui qui est entre NousIk was ademloos.
"Ik verbied u, ook maar één stap naar voren te zetten", zei de man. Ik zag dat hij het meende; er blonk angst in zijn ogen.
"Wat is dit?" vroeg ik hem.
"Dit is de ruimte die niet bestaat", zei hij.
"Wat gebeurt hier?"
"Dingen die niet mogelijk zijn."
"Waarom brengt u mij hier?"
"Omdat ik weet dat u gelooft wat u ziet."
Zoveel mysterieuze antwoorden waren me teveel; ik rilde alsof ergens een windvlaag vandaan kwam. Ik wilde terug.
"Kunt u me naar buiten brengen?" vroeg ik.
"Zoals u wilt", zei de man. We liepen terug de gang in, de man sloot de deur en alsof er niets gebeurd was gingen we, enigszins nachtblind (althans ik) terug naar boven. Elke stap omhoog was er één naar de vrijheid. Ik kon een gevoel van intense blijdschap niet onderdrukken toen de man de kleine deur aan het einde van de gang opendeed en we de hal van het appartement inliepen. Op de stoep, in het Parijse avondlicht, schudde de man mij de hand.
"Spreek hier met niemand over tenzij u dat noodzakelijk acht", zei hij. "Er zijn dingen die niet zomaar kunnen worden gezegd."
Waarvan akte. Men kan dit verhaal geloven of niet, maar het spookt al jarenlang door mijn hoofd en bij lezing van dit topic voelde ik dat ik het moest vertellen. Bij dezen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ringo op 14-09-2004 00:50:04 ]