Ervaringen met/rondom kinderen

Oh jee, verhalen zat. .

Mijn dochter heeft het al sinds ze een jaar of drie is over 'toen ze mijn moeder was'. Ze praat dan doodleuk over 'vroeger' en ook mijn moeder komt dan in die verhalen voor. Ze is er heilig van overtuigd dat we elkaar al veel langer kennen, alleen waren toen de rollen anders verdeeld. Dat soort dingen verteld zo op hele droge toon, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. .

Ook heeft ze een keer of twee gezegd: "Mama, toen ik nog in jouw buik zat... *vul verhaaltje in*" en dan vertelde ze dus iets wat ze dus helemaal niet kon weten, omdat ze toen idd nog niet geboren was.

Ze ziet regelmatig een oude meneer hier in huis en daar houdt ze dan een praatje mee. Die oude meneer is een opa en hij komt vaak midden in de nacht op bezoek.
Ook heeft ze veel contact met 'Tante Rita' en die is erg veel bij haar. Voor zover ik haar begrijp gaat Tante Rita ook met haar mee naar school e.d.
Ik dacht eerst dat het gewoon een verzonnen, onzichtbaar vriendinnetje was, maar af en toe maakt ze opmerkingen waardoor ik denk dat er misschien toch weer iets meer achterzit.

Nou ja, geen probleem verder natuurlijk. . Ik ga haar iig niet pushen om antwoorden te krijgen, want dan krijgt ze misschien het idee dat ze raar is en dat is helemaal niet de bedoeling. Als er weer eens een verhaal voorbij komt, klets ik er met haar over en stel ik nonchalant wat vragen, maar als ze geen zin meer heeft om het erover te hebben, is het ook goed.
Als kinderen maar het idee hebben dat ze alles aan je kunnen vertellen, komen die verhalen op een gegeven moment vanzelf wel. . Hoewel ik het idee heb dat ze nu doorkrijgt dat niet alle kindjes dingen 'beleven' zoals zij..


Zelfs mijn ouders zijn er al eens tegen mij over begonnen (Vorig leven en dat ze dingen ziet) en die zijn er ook heilig van overtuigd dat ze de waarheid spreekt. Jaja, mijn ouders, mijn broodnuchtere, sceptische ouders. .
Mijn huisarts heeft haar altijd een erg bijzonder kind gevonden en hij zei een paar maanden terug wat ik al jaren dacht: "Ze heeft een oude ziel". .

Oh ja, vliegende dingen! Mensen, bolletjes of ze ziet alleen een stel ogen. Altijd 's nachts en altijd alleen bij mij in de slaapkamer.

Zag Brian die vliegende meneer ook alleen 's nachts?

quote:

Op maandag 6 september 2004 16:17 schreef Mirage het volgende:

[..]

Dit lijkt me ontzettend interessant om op een compleet nonchalante manier uit iemands mondje te horen komen.

Alsof ze meldt dat ze in de poppenhoek heeft gespeeld op school. Zonder opkijken en op dezelfde nonchalante toon. .

quote:

Mag ik vragen hoe hij daarop kwam ?
wat was de aanleiding ?

Die man heeft totaal geen gewin bij het zeggen van dit soort dingen, ik vind het dan altijd extra "waardevol" ( in zoverre dat iets waardevol kan zijn ).

Tuurlijk mag je dat vragen.

De eerste keer dat hij haar zag, was ze een week of vier. Geen idee meer waarvoor ik bij hem was, maar hij zei onmiddelijk bij binnenkomst: "Het lijkt wel alsof een volwassene me zit aan te kijken".

De laatste keer (ze is nu bijna vijf) was ik bij hem, omdat ze doof als een kwartel was. Ze bleek twee dikke oorontstekingen te hebben (geen pijn, geen koorts, helemaal niks) en zij zat bij hem op de grond te spelen met haar knuffel Meneer Muis en een paperclip.
Hij had het erover dat het zo vreemd was dat er uiterlijk niets aan de hand leek met haar en ze gewoon vrolijk zat te spelen terwijl ze toch hele dikke ontstekingen had.
Ineens bleef hij stil en zat hij naar haar te staren.

"Het is een bijzonder kind he? Ze is zo wijs en zo anders. Nou, ja, kijk... *stamel*.... als je erin gelooft he.... *stamel*.... nou ja.... dan zou ik zeggen dat ze een hele oude ziel is"

Mijn mond viel open. . Ten eerste omdat ik dat altijd letterlijk heb gezegd over haar en ten tweede omdat je zoiets gewoon niet verwacht.

Toen ik zei dat ik dat altijd al heb gezegd en dat hij vanaf dat ze een baby is al zulke opmerkingen maakte, had hij door dat ik hem niet voor gek verklaarde. .
Hij kwam meteen los en vroeg of ze het moeilijk had om op school haar plek te vinden (en mijn hemel, wat was dat toen aan de orde op dat moment . ) Hij zei ook dat ze op school vaak totaal niets konden met 'dit soort kinderen' en ooooooh, wat had hij gelijk. . Mijn methodes waren raar, ik moest het allemaal doen zoals zij dat wilden, want zij hadden er verstand van. Ik kon zen iet duidelijk maken dat het bij Isabel allemaal net even anders werkte. Uiteindelijk bleken mijn methodes wel te werken en die van hun niet.

Anyway, mijn huisarts kwam meteen helemaal los en zei dat als ik ooit problemen zou hebben met Isabel en school, ik hem maar moest bellen want hij kende die-en-die en die kon zo goed met 'dit soort kinderen' omgaan. Oh, en hij kende ook nog die-en-die en die had er ook nog heel veel verstand van. .
En echt bellen hoor, want 'dit soort kinderen' zijn heel bijzonder en je loopt vaak tegen onbegrip aan en ze moeten blijven zoals ze zijn, want ze zijn zo bijzonder.

Lief he? . Ik kwam met een vreemd soort opluchting buiten. "Wow, iemand die het ook ziet én het hardop uitspreekt".

Mijn neefje schijnt het ook erg sterk te hebben. Hij vertelde mijn tante dat hij met oma had gepraat, alleen was oma (moeder van mijn tante) al een jaar of 30 dood... Hij kon haar dingen vertellen uit haar jeugd, die ze zelf al was vergeten en dergelijke. Ook hoe ze bijvoorbeeld aan het litteken op haar been kwam en zo, terwijl ze dat nooit had verteld. Hij had het best moeilijk op school, maar nadat hij onder begeleiding is gekomen van een paragnost (correct me if I'm wrong) heeft hij het kunnen plaatsen en gaat het een stuk beter. Op vakantie wil hij ook niet naar bepaalde plekken toe omdat het daar 'verdrietig is'. Na nazoeken bleek het een ernstig slagveld in WO1 geweest te zijn. Ook kastelen met kerkers wil hij niet in.

Het was op zich best wel een schok binnen de familie dat hij dit kon zien. Het was nooit zo iets wat overwogen of besproken werd, en iedereen heeft het wel goed opgevangen. Bij mij thuis is het af en toe wel eng, omdat hij dan rond kijkt alsof hij iets ziet, en ik zie de katten dan ook die kant op kijken. Ik zie dan niets (ook anderen in de kamer niet). Ik denk dat ik me er zelf teveel voor afsluit om uberhaupt iets te merken, en misschien vanwege het onbekende wil ik dat wel zo houden.

Het is in ieder geval wel een heeeel aparte ervaring.

quote:

Op maandag 6 september 2004 16:25 schreef Mirage het volgende:
Fijn trouwens dat je er zo leuk/ goe dmee omgaat Muus.

Ikzelf heb erg veel tegenstand gehad van mijn ouders, waardoor ik het best moeilijk heb gekregen.
Mij werd het gevoel gegeven dat ik met verkeerde slechte dingen bezig was en mensen ermee kwetste.
Dit terwijl ik in het bgein niet eens wist wát ik dan verkeerd deed, want het ís voor een kind "gewoon". het onderscheid van wat wel en niet normaal wordt gezien is er bij mij ingepompt met directe afstraffing van hetgeen niet usual was.
Praten met of over mijn zus ?
dingen vertellen die ik gewoon wist... maar waar ik niet bij geweest was...
Alleen boze reacties.

Het vervelende is nog dat ik me niet bewust was dat ik sommige info op een andere manier had gekregen.
Ik handelde vanuit impuls. Dat is een tijdlang volledig weggeweest.
Als je ietzs weet, dan weet je dat.. je gaat je niet afvragen..
"hmmm, heb ik nou van iemand gehoord dat dit en dat is gebeurd of ..... ".
Je wéét iets en daar handel je naar.

Ik heb mij ontzettend onbegrepen gevoeld.

En dat onbegrepen gevoel is vreselijk voor een kind. . Ouders horen veilig te zijn, personen bij wie je altijd terecht kunt, of het nu met een snottebel of met intens verdriet is..

Ik heb ook altijd alles opgepot, omdat ik wist dat mijn ouders nergens voor openstonden en me gewoon de kamer hadden uitgeduwd als ik met zo'n verhaal was gekomen. Dat is heel naar, want een kind kan heel erg onzeker of bang zijn en dan is er niemand om mee te praten. Sterker nog, je eigen ouders verklaren je min of meer voor gek. .

Of het nu allemaal verbeelding is of echt, je moet een kind altijd serieus nemen. Altijd. Een kind belachelijk maken of om iets lachen wat iig zíj als echt ervaren, is vreselijk pijnlijk.

Door ze weg te sturen met dat soort verhalen, stuur je ze niet alleen letterlijk van jezelf weg, maar zorg je er ook voor dat kinderen eventuele bepaalde gaven kwijtraken.
Want ze schamen zich, het is raar en dan sluiten ze zich ervoor af etc etc.

Zonde!

Ik als klein meisje had regelmatig "last" van het zien van dingen, vooral mensen.

Zo zat ik op een middag eens in de huiskamer televisie te kijken, en mijn moeder ging thee maken. Nadat ze weg was zag ik een man in de stoel zitten. Vervolgens ging ik naar mijn moeder en zei ik: "wil die meneer in de huiskamer geen thee?". Mijn moeder natuurlijk helemaal verbaast, er was toch geen man in de huiskamer? Toen ik terug kwam was hij er inderdaad niet meer, maar ik had hem wel gezien.

Enkele jaren later lag ik in bed, en kwam er een klein jongetje naar het voeteinde van mijn bed gelopen. Ik zag hem praten, maar ik hoorde geen geluid. Ik vroeg hem dingen, maar ik kon natuurlijk niet verstaan wat hij zei. Toen pakte ik een schriftje en een potlood, maar toen ik me omdraaide was hij verdwenen.

Als baby speelde ik vaak in de box, en brabbelde, lachte en stak ik mijn handjes vaak uit naar iets of iemand naast de box. Aldus mijn moeder.

Ook herinner ik me nog goed dat ik een soort van vage gedaantes door de straat zag lopen. Dit gebeurde vaak, waardoor ik het normaal vond.

Misschien komt het omdat we echt vlak naast een kerkhof woonden? Ik vind het eigenlijk niet raar, aangezien ik het altijd heb gehad. Nu heb ik er geen "last" meer van, maar toen ik vorig jaar nog eens terug ging naar ons oude huis, zag ik precies dezelfde dingen weer.

MUUS, onder mijn nick WIlgje heb ik hier ooit geschreven over mijn zoon. Hoe hij "geesten" zag in zijn kamer, hoe hij zelf een orakel maakte en ook hoe hij "antwoorden" zag in een kristallen bol. Hij was toen een jaar og 9 a 10. Dit is bij hem weggezakt, maar op school kwam hij vreselijk vast te zitten. Zij adviseerden hem te laten testen en nu heeft hij dus het stempel PDD-nos.
Ik kan je alleen maar zeggen, neem dat advies van je huisarts serieus en laat je niet, zoals ik in die tijd, overrompelen door zoveel "kennis" van de school. Mijn zoon heeft een ellendige tijd gehad daar...

Geweldige huisarts MUUS!
Ik herken je verhaal , in het onbegrip van je ouders etc,
toen ik klein was had ik regelmatig bezoek van een man op mijn kamertje, mijn ouders hebben hier altijd erg om gelachen. Ik was altijd erg angstig in die tijd, sliep slecht, werd gepest op school,
was altijd een beetje een buitenbeetje wat dat betreft.
Jarenlang heb ik gedacht dat ik het wel gedroomd zou hebben, maar inmiddels weet ik dat ik niet droomde, en dat ik wel dingen kan voelen en soms ook zien. Nu durf ik daar bij veel mensen ook voor uit te komen.
Mijn ouders zal ik dit nu nooit meer vertellen, ik denk dat ze me naar de psych zouden sturen

Wat mooi..isabel heeft een oude ziel..wat een bijzonder meisje
Kan me voorstellen dat je erg blij was met deze erkenning!
en nogmaals, wat een geweldige huiarts zeg!

Die iederwijsschool is gestopt omdat er te wenig leerlingen waren. Het was financieel niet meer haalbaar...

quote:

Op maandag 6 september 2004 16:35 schreef freud het volgende:
Mijn neefje schijnt het ook erg sterk te hebben.
-knipperdeknip-
Het is in ieder geval wel een heeeel aparte ervaring.

Jaaaa, dat verhaal heb je me toen verteld op die beurs! Een heel bijzonder jongetje en ik vind het super dat de zo nuchtere familie het zo goed heeft aangepakt met hem. .

quote:

Op maandag 6 september 2004 18:59 schreef Morgil het volgende:
Ik als klein meisje had regelmatig "last" van het zien van dingen, vooral mensen.
-knipperdeknip-
Nu heb ik er geen "last" meer van, maar toen ik vorig jaar nog eens terug ging naar ons oude huis, zag ik precies dezelfde dingen weer.

Zijn jouw ouders er wel goed mee omgegaan in jouw ogen? Je moeder sprak over bepaalde gebeurtenissen uit je babytijd, maar deed ze daar lacherig over of was het heel normaal?

Allebei bedankt voor jullie verhaal trouwens! .

quote:

Op maandag 6 september 2004 19:06 schreef Pleun het volgende:
MUUS, onder mijn nick WIlgje heb ik hier ooit geschreven over mijn zoon. Hoe hij "geesten" zag in zijn kamer, hoe hij zelf een orakel maakte en ook hoe hij "antwoorden" zag in een kristallen bol. Hij was toen een jaar og 9 a 10. Dit is bij hem weggezakt, maar op school kwam hij vreselijk vast te zitten. Zij adviseerden hem te laten testen en nu heeft hij dus het stempel PDD-nos.
Ik kan je alleen maar zeggen, neem dat advies van je huisarts serieus en laat je niet, zoals ik in die tijd, overrompelen door zoveel "kennis" van de school. Mijn zoon heeft een ellendige tijd gehad daar...

_{Ik wist helemaal niet dat jij Wilgje bent! .}

Is hij nu alles kwijt of heeft hij nog wel eens opvallende dingen? En een stempel is maar een stempel hè! Jij kent jouw kind het beste en jij bent degene die hem het hierbij kunt steunen en hem kunt stimuleren.

En ik zal zeker mijn huisarts bellen voor de telefoonnummers als ik ooit weer eens tegenaan loop met die kleine. .

quote:

Op maandag 6 september 2004 19:16 schreef Bolletje... het volgende:
Geweldige huisarts MUUS!
Ik herken je verhaal , in het onbegrip van je ouders etc,
toen ik klein was had ik regelmatig bezoek van een man op mijn kamertje, mijn ouders hebben hier altijd erg om gelachen. Ik was altijd erg angstig in die tijd, sliep slecht, werd gepest op school,
was altijd een beetje een buitenbeetje wat dat betreft.
Jarenlang heb ik gedacht dat ik het wel gedroomd zou hebben, maar inmiddels weet ik dat ik niet droomde, en dat ik wel dingen kan voelen en soms ook zien. Nu durf ik daar bij veel mensen ook voor uit te komen.
Mijn ouders zal ik dit nu nooit meer vertellen, ik denk dat ze me naar de psych zouden sturen

Wat mooi..isabel heeft een oude ziel..wat een bijzonder meisje
Kan me voorstellen dat je erg blij was met deze erkenning!
en nogmaals, wat een geweldige huiarts zeg!

Aan je ouders vertellen heeft dan idd geen nut, want als je een verhaal vertelt, doe je dat om iets te delen met een ander en als de ander niet wil luisteren, is dat kwetsend. Die moeite zou ik mezelf dus besparen als ik jou was, want je hebt genoeg mensen om je heen die het wel willen horen.

Maar goed, neemt niet weg dat je een lange tijd hebt gedacht dat het aan jou lag en dat je raar was. Tof die onzekerheid die je ouders je meegeven. .

En ja, mijn huisarts is helemaal geweldig. . Ik wilde zeggen dat die erkenning niet eens nodig was, aangezien ik het zelf al wist, maar ik moet zeggen dat het toch echt als een soort opluchting voelde. Eindelijk iemand die exact hetzelfde zag en die er zomaar mee aankwam zonder dat ik erom vroeg. Heel fijn idd. .

Jullie ook allebei bedankt voor de persoonlijke verhalen!

Ik zag vroeger vaak een man voor m'n slaapkamerdeur staan.Als ik er aan terug denk was het meer een silouet van iemand, maar ik was er heilig van overtuigt dat het een man was
Verder werk ik met kids van 0-2 jaar.Af en toe zie ik ze ergens naar kijken/lachen/kletsen en dan kijk ik daarheen en dan is er niks. Ik geloof wel degelijk dat kinderen dingen/mensen kunnen zien.Juist door deze ervaringen

Mooie, herkenbare verhalen van iedereen!

Mijn dochtertje is ook zo'n bijzonder typje. Zo zag ze mij eens helemaal "blauw" terwijl niks tastbaars erop zou kunnen wijzen dat ik dat was (in de zin van kleur kleren of iets dergelijks). Ik vermoed nog steeds dat ze mijn uitstraling of aura zag. Maar dat is niet de enige ervaring die ik met haar heb. Wij zijn beide -denk ik - heldervoelend en dat is niks anders als dingen snel aanvoelen of weten. Ik weet nu dat het ook in het hokje HSP (Hoog sensitieve personen) zou kunnen passen, al gruwel ik van dergelijke hokjes .

Wij weten soms al van tevoren wat de ander gaat zeggen of na een lange stilte, beginnen we over hetzelfde onderwerp (terwijl dat niks met het vorige onderwerp of situatie te maken had). Ook als zij helemaal in de verte staat begrijpen wij elkaar zonder geschreeuw of overduidelijke handgebaren, misschien een klein knikje maar merendeels voelen we elkaar aan.

Met mijn zoontje heb ik dat natuurlijk ook wel, maar veel minder. Met hem heb ik de "gewone" moederband - die al zeer bijzonder is natuurlijk - terwijl ik bij haar van jongs af aan iets "anders" voel. Zij is zeer gevoelig, zowel geestelijk als lichamelijk. Bij mij werd dat vroeger geinterpreteerd als aanstellerig en aandachtvragerig, wat mij bijna mijn hele jeugd (en langer nog) mijn kamertje opgejaagd heeft .

Ik heb nu al een hele tijd geaccepteerd dat mijn ouders toen gewoon niet beter wisten en deden wat ze konden met de vermogens die ze hadden. Al heeft dat best wat bloed, zweet en tranen gekost Ik ben daardoor wel de sterke en nog steeds gevoelige persoon geworden die ik nu ben, waarmee ik indirect eigenlijk wil zeggen dat begaafde kinderen er ook met minder begaafde ouders wel komen (al gaat het net ff iets moeilijker allemaal) .

Ze danst momenteel met een plastic zakje door de kamer en heeft daar hele verhalen mee. Lekker ding

Leuk om al jullie verhalen te horen

Toen ik een paar jaar oud was zei ik tegen mijn ouders: "Ik had hier niet geboren moeten worden, ik ben geboren bij de verkeerde ouders." Sinds ik denk een jaar heb ik een paar keer mijn overleden huisdieren in mijn dromen gezien. Ik heb sinds dat ik een jaar of 4 was ook problemen met mijn vader gehad. Ik was bang voor hem en ik vond hem gewoon raar. Soms waren we het totaal oneens en ik dacht een paar jaar geleden: "zodra ik van de middelbare school af ben ga ik meteen op kamers". Maar toen ging het weer beter en nu woon ik nog steeds thuis(ik ben nu 18). Ik had nooit echt problemen op school toen ik klein was, ondanks dat ik toch soms ongelukkig was. Ik was altijd erg bang om met onbekende mensen te praten en toen ik 7 was begon ik te denken dat ik maar beter niet geboren had kunnen worden. Op de middelbare school kreeg ik het wel moeilijk, vooral omdat al mijn vriendinnen me één voor één in de steek begonnen te laten, om onverklaarbare reden. Ik werd depressief en ik loop nu nog steeds bij de psychiater, maar het gaat nu wel veel beter met me.

Ik ken verhalen van mensen die altijd een "denkbeeldige persoon" in hun hoofd hadden. Deze vertelde soms dingen die je eigenlijk niet kon weten. Het lijkt erop alsof maar weinig kinderen dit hebben en als ze omgaan met leeftijdsgenoten dan leren ze dat ze "bepaalde andere denkbeelden/referentiekaders hebben". Mss dat ze het hierdoor op latere leeftijd blokkeren. Of mss is het geen goed idee dat deze entiteiten bij hun blijven. Wie zal het zeggen? Apart is het zeker.