MUZ user-reviews

quote:

ALASDAIR ROBERTS - No Earthly Man (Drag City)

Alasdair Roberts is zo'n man waarvan je vermoed dat hij best een ridder had willen zijn. Of Robin Hood wellicht. In ieder geval is het nog zo iemand die hecht aan traditie en het liefst sferen oproept van in nevel gehulde kastelen en allerhande ouderwetse taferelen. De man mag dan wel op het Drag City label zitten en met wat fantasie ingedeeld worden in de new folk beweging, Roberts is wars van enige moderniteit.

Dat hoor je direct als je No Earthly Man beluistert. Oeroude Britse folktraditionals in een nieuwer jasje, maar nog zo uitgevoerd dat je de nummers moeiteloos uitgevoerd ziet door een zanger van enkele eeuwen geleden. Wat dat betreft is de link met Liege And Lief, het legendarische album van Fairport Convention snel gelegd. Ook daar folktraditionals, veelal verhalende songs, vertaald naar de huidige tijd. Met dit verschil dat tussen beide platen weer een dikke dertig jaar zit.

Een nog groter verschil zit hem in de stem. Niet het kraakheldere stemgeluid van Sandy Denny, maar de af en toe zelfs murmelende zang van de met zwaar Schots accent behepte Roberts. Met een nog minimalere muzikale omlijsting, slechts bestaande uit gitaar, piano en fiddle, incidenteel ingezette dulcimer, fluit en harp en een hoofdrol voor Isobel Campbell op cello. Juist ja, hoogblonde jonkvrouw Campbell, ex-lid van Belle & Sebastian. Ze zingt ook nog eens in twee nummers mee. Wie ook nooit vies is van traditionele songs, waarin de tijd stil lijkt te staan, is Will Oldham. Niet vreemd dus dat Oldham producer is van deze plaat en in vier nummers vocale ondersteuning biedt.

Roberts haalt zijn melodielijnen en teksten overal vandaan. Een tekst van Minnie Duncan uit 1974, een Ierse variant van een zeventiende-eeuwse ballad, een nummer dat door een blinde zanger was geleerd van een jong meisje en uiteindelijk bij Ella Ward kwam en zelfs een op een gedicht uit 1686 geïnspireerde tekst. Roberts legt het allemaal uit in de notes.

Het levert een plaat op die majestueus voortschrijdt. Er zijn nauwelijks tempowisselingen, wat het misschien wel een lange zit maakt. Aan de andere kant duurt de plaat maar 50 minuten, verdeeld over 8 nummers. Best zware kost, maar de geoefende luisteraar van folkmuziek zal er geen enkel probleem mee hebben. Sterker nog, die likt zijn vingers af bij het horen van een juweeltje als The cruel mother en laat zich door Roberts meevoeren in diens oeroude beelden. Ik kan dan ook niet anders dan een lans breken voor deze plaat.

quote:

REMMELT, MUUS & FEMKE - The Long Way Round (Remmelt Records)

Hugo Remmelt en Thijs Muus zijn twee van die mannen die echte muzikale helden hebben. Van die helden die ze hun leven lang zullen blijven houden. In dit geval gaat het om Crosby, Stills, Nash. En Young, vooral Young. Zelfs de stemmen van de heren lijken op die van Ome Neil, bij de één nog meer dan de ander. Samen maken ze dan ook al tijden muziek, die de laatste jaren steeds meer lijkt op de muziek van bovengenoemde Amerikaanse supergroep.

Femke Japing is een ander geval. Afgezien van het feit dat zij in dit collectief wel onder haar voornaam opereert, is ze een stuk jonger. Femke is een beetje het alternatieve meisje. Misschien wel het meisje dat zo graag hippie was geweest en alleen in een bloemenjurkje folknummers en protestsongs had gespeeld, begeleid door haar gitaar. Maar dan wel met piercing en in een modernere setting.

Op The Long Way Round is Femke definitief in de bandnaam opgenomen en krijgt zij van Remmelt & Muus ook de kans om met eigen werk op de voorgrond te treden. Haar heldere vrouwenstem, type Sandy Denny / Aimee Mann, contrasteert fraai met de stemmen van de heren. Dit komt prima naar voren in de door Remmelt & Muus geschreven songs, die stuk voor stuk een tijdloos karakter en een wat weemoedige klank hebben, op een enkele stamper na.

De nummers van Femke zelf lijken op het eerste gehoor niet echt binnen het album te passen, met name het min of meer solo gebrachte You. Het zijn na een paar luisterbeurten echter welkome aanvullingen en verdiepingen in de sound van dit collectief. Vooral het fraaie Sad Man hoort gewoon tot de hoogtepunten van een toch al prima album. Goed beschouwd verzorgt Femke de vrouwelijke kant op dit album, de luisterliedjes, terwijl Remmelt & Muus de wat mannelijkere songs schreven en dragen.

De kracht zit hem hier vooral in het tijdloze en het nergens geforceerd modern willen klinken. Harmonieuze samenzang, sterke composities, nauwelijks missers en ook nog de nodige afwisseling. Natuurlijk, Remmelt, Muus & Femke maken oude lullen muziek, die ruim dertig jaar geleden ook had kunnen worden gemaakt. Maar dan wel van een hoog niveau, dat je met enige neerbuigendheid zelfs "on-Nederlands" zou kunnen noemen.

Een eervolle vermelding is er verder voor het artwork, waarop beelden uit Den Haag geïntegreerd zijn in van die typische Amerikaanse landschappen. Een kleinschalige release, dit The Long Way Round, maar wel één die aandacht en erkenning verdient. Remmelt, Muus & Femke gaan met deze plaat op voor de titel "beste alt. countryplaat van eigen bodem". Hulde!

quote:

Op woensdag 4 mei 2005 13:59 schreef DaisyDuke het volgende:
Blijf vervelende kampvuur-associaties bij plaat die krijgen.

quote:

GINA VILLALOBOS - Rock 'n Roll Pony (Laughing Outlaw Records)

Rock 'n Roll Pony kwam overzees al vorig jaar uit, maar bereikte pas onlangs het Europese vasteland. Dat is iets om verheugd over te zijn, zo bewijst deze plaat van de Australische alt.country-zangeres. Waarom?

Nu, luister maar eens naar de schurende, hese stem van Gina, die zowel rauw als geëxalteerd kan klinken. Die perfect de emoties van haar nummers over kan brengen en feilloos overeind blijft te midden het geluid van haar band. Hoor die stem en denk: LUCINDA WILLIAMS.

Verdiep je in haar teksten, die recht voor zijn raap en direct zijn. "Let's get dirty and make us some drinks", "Just to make me remember, my hand's in the shape of a gun", "I think I need an operation, come on and cut me up". Dat werk, een vrouw die weet wat ze wil en dat laat horen. Hoor die teksten en denk: LUCINDA WILLIAMS.

Luister naar de composities, die goed in elkaar zitten en soms wel heel erg naar rock ruiken. Die verraden dat Gina eigenlijk een rockchick had willen zijn, ware het niet dat ze daarvoor te gevoelig was en te graag een verhaal kwijt wilde. Misschien wel omdat "punk rock too hard to sing" was, zoals een groot man in de Americana ons ooit meldde. Je stelt het je voor, je hoort het en je denkt: RYAN ADAMS.

Kortom, een vrouw die de rockkant van Ryan Adams in haar country verwerkt, de teksten en de stem van Lucinda Williams heeft en dus ook nog eens een prima plaat maakt. Iemand die genoeg eigens heeft om te verhinderen dat ze een schaamteloze copycat zou zijn. Bovenstaande dient namelijk alleen maar om ook u warm te maken voor deze prima plaat, die best eens de aanzet kan vormen voor een prima carrière, zeker als ze volgende keer ook nog een wat fellere drummer in haar band zet.

En dan, beste lezer, dan weet iedereen precies waar we het over hebben. Dan praten we niet meer over Lucinda of Ryan, maar over GINA VILLALOBOS. Country-belofte!

quote:

Op woensdag 4 mei 2005 13:59 schreef DaisyDuke het volgende:
Blijf vervelende kampvuur-associaties bij plaat die krijgen.

quote:

Op woensdag 4 mei 2005 14:07 schreef methodmich het volgende:

[..]

Kampvuur-associaties? Het zijn potdomme Simon & Garfunkel niet!

quote:

Op woensdag 4 mei 2005 14:26 schreef methodmich het volgende:
Precies en luister naar Gina!

quote:

TOMPAULIN - Into The Black (Track & Field)

Er zijn bandjes die minder sympathiek klinken dat het Britse tompaulin. Een band die in de betrekkelijke anonimiteit opereert en, getuige het feit dat de bandnaam zonder hoofdletter geschreven dient te worden, ook de nodige bescheidenheid lijkt te kennen. Nu zeggen ze altijd dat bescheidenheid de mens siert, maar siert het ook de muziek?

In zekere zin wel, zo blijkt op Into the black, dat op een klein label is uitgebracht en moeilijk verkrijgbaar blijkt. Dat is best zonde voor deze verzameling van elf songs, die variëren van redelijk tot behoorlijk goed en alles daar tussen. In essentie allemaal opgebouwd rond de gebruikelijke instrumenten, maar her en der aangevuld met een banjo, een cello, een viool, echte congos en bongos en een lapsteel. Het geluid van de band knipoogt soms dan ook best naar Americana.

Het beste voorbeeld daarvan is de opener Days fall away, die qua sound aan Timesbold doet denken. De andere nummers zijn vooral lieflijke liedjes over de liefde en vooral het grote ontbreken daarvan en het grote verlangen daarnaar. Lieflijk is een omschrijving die je bij tompaulin vooral maakt omdat de vocalen grotendeels van een vrouw afkomstig zijn. Stacy McKenna is de zangeres met die af en toe mierzoete Heather Nova-stem, Jamie Holman zorgt af en toe voor mannelijke ondersteuning.

Denk nu niet dat McKenna net zo zweverig is als de bloemenprinses van Bermuda. Stacy klinkt vaak oprecht verdrietig. Wie de teksten aanhoort, denkt op zijn minst dat hier al een hoop ellende op liefdesgebied is gepasseerd. Doet u even mee? "Summer was fading before it began, those storm clouds are growing they know who I am, Lock all your windows try to stay in, there's thunder and lightning all over my skin" (Days fall away), "There is no light at the end of the tunnel, there are no words that can heal your sorrow (Promised land). Meer is overbodig, nietwaar? Sleutelsong in die zin is misschien wel het veelzeggend getitelde Useless, waarin Holman verzucht "Honey I'm useless, nothing to see, I'm just a faded photocopy of the man I used to be" en McKenna een beetje mismoedig pruilt "You once said I was beautiful, you never did again" om haar zinnen af te sluiten met de conclusie dat ze totaal niet gelukkig is.

Toch rijmt al die ellende niet echt met de muziek, die toch vaker vrolijk klinkt dan echt tragisch. Dan ga je toch twijfelen of je McKenna moet geloven. Vooruit, ik geef haar het voordeel van de twijfel. Zoals ik dit hele album het voordeel van de twijfel geef. Moet wel gezegd, dat weinig songs over een langere periode echt beklijven en het meeste vooral aardig klinkt. Heather Nova-fans en mannen die van indiebandjes met zangeres houden, dienen zich zo spoedig mogelijk naar de winkel te begeven en schaffen zich deze cd aan. Mensen die vanwege hun banksaldo meer op zoek zijn naar de krenten van de pap in muziekland, wachten liever af tot de volgende plaat van dit collectief, want de potentie is wel degelijk hoorbaar. Dit Into the black is dus vooral prettige luistermuziek, maar geen must.

quote:

Heather Nova-fans en mannen die van indiebandjes met zangeres houden, dienen zich zo spoedig mogelijk naar de winkel te begeven en schaffen zich deze cd aan.